tag:blogger.com,1999:blog-73519147078596181872024-03-13T04:25:09.567-07:00Ανθελληνισμός / AnthellenismUnknownnoreply@blogger.comBlogger74125tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-15224686618786002822021-04-08T07:10:00.000-07:002021-04-08T07:10:35.934-07:00Γυναικοκτονία<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2YOUujXs_w5TMDosFtmM1XtCSO7N3xBKms8D1z0dQqHtWNgLytoxqvPu6_Y2HGnNW0Y0757t_8G47YJIDtIzEURyI70wIclwCllAbrV7elE6cxygrKjeex185rjH6C8ATg4w9LzWmyJI/s221/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="221" data-original-width="216" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2YOUujXs_w5TMDosFtmM1XtCSO7N3xBKms8D1z0dQqHtWNgLytoxqvPu6_Y2HGnNW0Y0757t_8G47YJIDtIzEURyI70wIclwCllAbrV7elE6cxygrKjeex185rjH6C8ATg4w9LzWmyJI/w313-h320/images.jpg" width="313" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><br /><br /><br /><br />Έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Πατριαρχία", <br /><br />έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Γυναικοκτονία", <br /><br />έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Μισογυνισμός", <br /><br />έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Σεξισμός", <br /><br />έχουνε πρόβλημα με τις λέξεις "Τοξική Αρρενωπότητα", <br /><br />έχουνε πρόβλημα με τη φράση "Όλοι οι άντρες". <br /><br /> <br /><br />Ψάχνουν να βρουν στο θύμα τι φόραγε, τι ήπιε, πόσο ήπιε, τι του είπε, τι δεν του είπε, τι του έκανε ώστε να "οπλίσει το χέρι του δράστη", πόσο τον "μάγεψε" ώστε να προβεί σε "έγκλημα πάθους", τι ήταν, τι δεν ήταν, από που είχε καταγωγή, τι κακό ιστορικό είχε η οικογένειά του θύματος και οι γονείς -ειδικά η μάνα- που δεν είπαν μια κουβέντα να συμμαζευτεί. <br /><br /> <br /><br />Ποτέ δε φταίει ο δράστης, ο βιαστής, ο δολοφόνος, ο γυναικοκτόνος, ποτέ δε φταίει το φιλαράκι τους που κάνει αστεία για βιασμούς, ποτέ δε φταίει ο συνάδελφός τους στη δουλειά που "απογοητεύτηκε από τις γυναίκες" επειδή "όλες είναι πουτ@νες", ποτέ δε φταίει ο συγγενής τους που μεγαλώνει το γιό του ώστε να είναι "σκληρός άντρακλας γαμ@καιδέρνει" και μαθαίνει στη κόρη του να είναι σαν καλόγρια, ποτέ δε φταίει εκείνος ο γείτονας που όταν πιεί δέρνει τη γυναίκα του, τα παιδιά του ή φεύγει από το σπίτι κανα μήνα, ποτέ δε φταίει τίποτα σε αυτή την Αγία Κοινωνία που από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις μέχρι τους θρησκευτικούς ναούς κοιτάει να αστυνομεύσει το γυναικείο σώμα, σκέψη, έκφραση, ομιλία, αυτοπεποίθηση, προσδοκία. <br /><br /> <br /><br />Και έτσι συγκλονισμένο το πανηλίθιο, πιάνεται αγκαζέ με όλους αυτούς που κανένας τους δε γνωρίζει τον άλλο και προφανώς ποτέ τους δεν είδαν καμία κακοποιητική συμπεριφορά ή λόγο, και συνεχίζουν τα αστειάκια τους για βιασμό, και στρέφουν αλλού το βλέμμα στην οικογενειακή κακοποίηση και χαχανίζοντας πάνε και διαβάζουν σελίδες που τους βροντοφωνάζουν δυνατά "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ" μέχρι να το πιστέψει κι ο τελευταίος τους. <br /><br /> <br /><br />Και ζήσαν όλοι τους καλά, βουτηγμένοι μέσα στο αίμα των θυμάτων για το οποίο όλοι τους είναι συνυπεύθυνοι. Γιατί το "αστείο", δεν αργεί να γίνει σκέψη, η σκέψη εμμονή και η εμμονή, εμπλουτισμένη από τα κοινωνικά πατριαρχικά πρότυπα, να συνεχίζει να θερίζει ζωές. <br /><br /> <br /><br /> <br /><br /> <br /><br />Κάθε φορά η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα γυναικοκτονία, πρέπει να να περνιέται κόσκινο και από την ετυμηγορία του Ανωτάτου Ανδρικού Δικαστικού Επιμελητηρίου. <br /><br /> <br /><br />Το Α.Α.Δ.Ε. προφανώς είναι πάντα ομόφωνα υπέρ του γυναικοκτόνου, ανεξαρτήτως περιπτώσεως, έτσι λοιπόν δίχως στοιχεία αρχίζει και η υπεράσπισή του. Στη πρώτη φάση κατηγοριών κατά του θύματος, προσπαθεί να βρει εάν το θύμα "έπραξε καλώς" εναντίον του γυναικοκτόνου. Αν ξεκαθάρισε τη θέση της πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (μιας και πολλές φορές το "όχι" σημαίνει "ναι"), αν μίλησε σε όλο τον κοινωνικό του περίγυρο (αν είσαι θύμα προφανώς έχεις πάντα το σθένος να μιλάς σε όλους για την κατάστασή σου), αν πήρε ασφαλιστικά μέτρα, αν δε προκάλεσε με καμία λέξη, κίνηση ή πράξη του το γυναικοκτόνο, κ.ο.κ. <br /><br /> <br /><br />Στη δεύτερη φάση, το Α.Α.Δ.Ε. προσπαθεί να βγάλει το γυναικοκτόνο "τρελό". Κι εδώ αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Την ποινικοποίηση της ψυχικής ασθενείας συλλήβδην, μιας και ως "Φρόϊντ του Καφενείου", το Α.Α.Δ.Ε. θα κάνει μια εύκολη ονλάιν ψυχανάλυση και θα κλείσει η υπόθεση εκεί. Είτε θα φταίει το θύμα, ή η ψυχική ασθένεια, δεν υπάρχουν άλλες εξηγήσεις. Προφανώς, η ψυχική ασθένεια εξυγιαίνεται όταν αφορά τον γυναικοκτόνο -ή τον εκάστοτε σεξιστή/μισογύνη- στη προηγούμενη ζωή του, μιας και η φράση "Αυτός είναι τρελός ρε συ" μπορεί να είναι ένα χιουμοριστικό ατακάκι το οποίο να ακολουθεί τις καθημερινές "τρέλες" και "αστειάκια" του, ακόμα και να καλύπτει προηγούμενες κακοποιητικές συμπεριφορές, επειδή είπαμε, "...είναι τρελός ρε συ, λωλ". Στο παράδοξό μας όμως, η ψυχική ασθένεια ποινικοποιείται από το Α.Α.Δ.Ε. όταν έχει να κάνει με το θύμα της γυναικοκτονίας. Εκεί δεν έχουμε "Αυτή είναι τρελή ρε συ, λωλ" αλλά "Κοίτα ρε τις τρελές που φωνάζουν στο δρόμο" (όταν γυναίκες/θυληκότητες διεκδικούν τα δικαιώματά τους), ή "Κοίτα ρε τι μου είπε η τρελή" (όταν γυναίκα ρωτάει/ερευνεί/αντικρούει το σύντροφό της για οτιδήποτε), ή "Όλες τρελές είναι ρε συ" (συνήθως από άτομο που κάποτε το έπαιζε "καλό παιδί" και μόλις σταμάτησε το θέατρο η σύντροφός του τον χώρισε -άρα συλλογικά "όλες τρελές"), κ.ο.κ. Έτσι έχουμε την κατά παραγγελία εξυγίανση ή ποινικοποίηση της ψυχικής ασθενείας, πάντα βασιζόμενοι στα κριτήρια φύλου που έχει ορίσει το Α.Α.Δ.Ε. και εν συνεχεία αυτά μεταφράζονται και μεταφέρονται και σε κοινωνικό αντίκτυπο, αλλά και σε νομικό, με τις εκάστοτε νομοθεσίες να συγκλίνουν πάντα υπέρ του γυναικοκτόνου, βιαστή, κακοποιητή, σεξιστή, μισογύνη, ματσίλα. <br /><br /> <br /><br />Κάθε ομοιότητα με άτομα ή καταστάσεις είναι απολύτως σχετική και η σύγκριση θα πρέπει να γίνεται σε κάθε μια των περιπτώσεων με οργή και μαχητικότητα.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<p class="MsoNormal"><span lang="EL"> </span></p></div><br /><p><br /></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-41296146606329695522020-06-01T18:55:00.001-07:002021-04-07T18:58:51.405-07:00 Η πορεία της Σέλμα.<p> </p><p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWShQc35fOkSnbKgq5pXpuYOX9XWa4ZeBlRqO3EniHGQYON8n8c6hIQZdo1np1o8bMlFW2fa01n_OnoPlwbYASTsZBUie_Z_3XLo40leeBFRKWhuWJNagXGtcy8VIfjm6rT-fO0s-PjY/s960/101650359_2505165029732868_978833861486051328_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="672" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUWShQc35fOkSnbKgq5pXpuYOX9XWa4ZeBlRqO3EniHGQYON8n8c6hIQZdo1np1o8bMlFW2fa01n_OnoPlwbYASTsZBUie_Z_3XLo40leeBFRKWhuWJNagXGtcy8VIfjm6rT-fO0s-PjY/s16000/101650359_2505165029732868_978833861486051328_n.jpg" /></a></div><br /><span style="background-color: white; color: #050505; font-family: "Segoe UI Historic", "Segoe UI", Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 15px;"><br /></span><p></p><br /><div style="text-align: center;"><b>Η πορεία της Σέλμα</b></div><div><br /></div><div><br /></div><div><br />Την εποχή εκείνη ήταν απαγορευμένο για τους Έλληνες μετανάστες να πάνε σε πολλά μέρη στην Αμερική. Αρκετά από αυτά μάλιστα, εστιατόρια και άλλα, είχαν ταμπέλα "No Dogs, No Greeks" (Όχι σκύλοι, όχι Έλληνες). Οι Έλληνες στην Αμερική ήταν γνωστοί ως οι «βρωμο-Έλληνες». πολλοί από αυτούς είχαν έρθει παράνομα στη χώρα και αρκετοί εγκληματούσαν (είχε καταγραφεί πως μαζί με τους Ιταλούς είχαν από τον υψηλότερο δείκτη εγκληματικότητας). Οι μόνοι που στάθηκαν τότε στο πλευρό των Ελλήνων μεταναστών οι οποίοι είχαν πέσει και θύματα της Κου Κλουξ Κλαν, ήταν οι Αφροαμερικανοί.<br /><br />Οι διακρίσεις κατά των Ελλήνων δεν ήταν κάτι νέο στην Αμερική. Τον Αύγουστο του 1918 στον Καναδά, για τέσσερις μέρες, από τις 2 ως τις 5 Αυγούστου,10.000 Καναδοί βετεράνοι του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου μαζί με ένα πλήθος 40.000 «πατριωτών» Καναδών, εξαπέλυσαν ένα ανελέητο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών του Τορόντο. Οι ξενοφοβικοί και ρατσιστές Καναδοί τους αποκαλούσαν υποτιμητικά Slackers (τεμπέληδες), επειδή ασχολούνταν με τον επισιτισμό και κατά τους ρατσιστές απέφευγαν τις βαριές δουλειές του φορτοεκφορτωτή, του ξυλοκόπου ή του βιομηχανικού εργάτη. Το ανθρωποκυνηγητό και ο ξυλοδαρμός των Ελλήνων ξεκινούσε το πρωί και σταματούσε στις 3 τα ξημερώματα. Δεκάδες επιχειρήσεις και σπίτια μεταναστών λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν. Η περιφερειακή εθνοφυλακή και η αστυνομία όλο αυτό το διάστημα παρακολουθούσε χωρίς να επεμβαίνει, ενώ δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις όπου Καναδοί αστυνομικοί έπαιρναν ενεργά μέρος στο πογκρόμ σε βάρος των Ελλήνων. Ο «Βίαιος Αύγουστος» τέλειωσε τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Αυγούστου, αφήνοντας πίσω του αδιευκρίνιστο αριθμό νεκρών (ανάμεσά τους 29 γυναίκες και 6 ανήλικα παιδιά), εκατοντάδες τραυματίες και ζημιές σε ελληνικές περιουσίες και σπίτια ύψους 1.250.000 δολαρίων, όταν ο δήμαρχος της πόλης αναγκάστηκε να επιβάλλει απαγόρευση της κυκλοφορίας και την επέμβαση του στρατού για να καθαρίσει τους δρόμους.</div>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-51167530740108335372020-02-29T18:41:00.001-08:002021-04-07T18:50:01.352-07:00Ελληνικός διαδικτυακός κλαυσίγελος-Ελληνική ξενόφερτη παρελθοντολαγνεία<p class="MsoNormal"><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-BFYfmWxwAkb0p591JOfKOPm-jp792LQVp0gX1RQo9GivZjEdcJB9bgqr7w2T_UHAeewZcGA2nBCFT7Y8x4_Ipf2dkmZTpIOTTxyRFc20rH7vV8nnjzwtvdleQ9oyvvdvEROUNoSWJCs/s482/greeceguys.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="274" data-original-width="482" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-BFYfmWxwAkb0p591JOfKOPm-jp792LQVp0gX1RQo9GivZjEdcJB9bgqr7w2T_UHAeewZcGA2nBCFT7Y8x4_Ipf2dkmZTpIOTTxyRFc20rH7vV8nnjzwtvdleQ9oyvvdvEROUNoSWJCs/s16000/greeceguys.jpg" /></a></div><br /><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal"><br /></p><p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b>Ελληνικός διαδικτυακός κλαυσίγελος</b></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Πρώτα είχαμε το κειμενάκι με τους «103 λόγους που αξίζει να
είσαι Έλληνας», το οποίο ήταν εμπλουτισμένο από προγονολατρεία μέχρι σάπια
νεοελληνική κουλτούρα –για την οποία φυσικά ΑΞΙΖΕΙ να είσαι Έλληνας-, μετά
κάποια άλλα πάλι παρόμοιου τύπου και πλέον, φρέσκο πράγμα στα δίχτυα. Άλλο ένα
κειμενάκι «γκρηκ χούμορ» που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο πέτυχα τελευταία, ίσα ίσα
για να πειστώ πως η κακομοιριά είναι άλλο ένα απ’τα πράγματα που έχουμε στο DNA μας
να διαιωνίζουμε, μαζί με τον ωχαδερφισμό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το παραθέτω αυτούσιο με όλα τα ορθογραφικά του:<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">"Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το
ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί ...<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY),<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Φόρεσε εσώρουχο (MADE IN BAGLADESH)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κάλτσες (MADE IN EGUPT)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Παπούτσια (MADE IN ITALY)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούργια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN
KOREA)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOODA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ KAI ΜYLNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ
ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ
ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE
IN TAIWAN). Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA),<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας
για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών
επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA),<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL),<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA)<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA).<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σήριαλ, προσπαθούσε να
σκεφτεί τι διάολο φταίει και δεν μπορεί να βρεί μιά δουλειά στην
ΕΛΛΑΔΑ...!!!!!!!"<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Κομπορρημοσύνη και κακομοιριά, ανακατεμένα με τα τελευταία
ψήγματα μπλακ χιούμορ που έχουν απομείνει στον νεοέλληνα, το οποίο πλέον
φαντάζει πιο τρομακτικό από ποτέ. Εκτός του ότι πάμε να αποτινάξουμε βίαια την
όποια απειροελάχιστη καλαισθησία μας έχει απομείνει, πλέον θα μας φταίει
οτιδήποτε ξένο, στον λαό που κάποτε η ξενομανία ήταν μόδα και το ‘αμερικανάκι’
χαρακτήριζε περισσότερους Έλληνες και από το ‘μαλάκας’. Γιατί ως γνωστόν, μόνο
αν παινεύεις το σπίτι σου μια ζωή, τότε και μόνο τότε, η μούχλα θα υποχωρήσει,
η μπογιά και τα κουφώματα θα μείνουν στη θέση τους και εν τέλει, δε θα πέσει να
σε πλακώσει. Τα υποτιθέμενα προβλήματα που μας παρουσιάζει το κειμενάκι, είναι
η πραγματικότητα παγκοσμίως, αλλά επειδή εμείς βλέπουμε μόνο μέχρι τη μύτη μας,
καταφέρνουμε να τα κατηγορήσουμε για μια ακόμη φορά τον ‘ξένο’ παρά εμάς. Τη
στιγμή που οι μισοί Έλληνες αισθάνονται ξένοι στην ίδια τους τη χώρα και οι άλλοι
μισοί ζουν στην υγεία των κορόιδων… άντε και καλή λευτεριά!<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: center;"><b>Ελληνική ξενόφερτη παρελθοντολαγνεία</b></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Οι Ελληνάρες χτύπησαν και πάλι. Αυτή τη φορά με ξενόφερτα
όπλα. Στη συνέχεια λοιπόν, στιγμές απείρου κάλλους, όπως μόνο ο Ελληνικός
διαδικτυακός κλαυσίγελος μπορεί να προσφέρει. Που να περίμενε ο Jean Richepin,
όταν πριν 100 χρόνια έγραφε δυο καλά λόγια για την Ελλάδα, ότι αυτά θα τα
χρησιμοποιούσε η άσχετη και αδαής φυλή που ονομάζεται νεοέλληνες. Κυκλοφορεί
λοιπόν τελευταία το κειμενάκι του Richepin -μεταφρασμένο φυσικά ώστε να γίνεται
κατανοητό απ’όλους- και με αυτό πλέον σαν νέο «όπλο» στο οπλοστάσιο, το κάθε
λογής πωρωμένο πιτσιρίκι, ανεγκέφαλος πατριώτης και γενικότερα ψεκασμένος
Έλλην, ήρθε να μας αποδείξει για ακόμη μια φορά το πόσο γαμάτη είναι η Ελλάδα
και πόσο λαμπρό το παρελθόν της. Γνωστοί «φιλέλληνες» εξάλλου οι Άγγλοι και οι
Γάλλοι, τόσα μας χρωστάνε στο κάτω κάτω, άσχετα αν μας κρατάνε στο χέρι γιατί
τους χρωστάμε πλέον περισσότερα. Αυτά τα κειμενάκια έχουν γίνει μια “love to hate”
φάση για εμένα, δυστυχώς βλέπω όμως ότι πολύς κόσμος τα λατρεύει παθολογικά (σε
βαθμό κακουργήματος!). Ποιος ξέρει, ίσως αρκετοί να πιστεύουν ότι αν τονίσουμε
αρκετά κάποιες στιγμές παρελθοντικής αίγλης, αναμεμειγμένες με αρκετή
σάλτσα, ίσως να ξεχάσουμε την τωρινή μας κατάντια.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το παραθέτω αυτούσιο:<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων. Αδειάστε
όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο. Γκρεμίστε κάθε τι Ελληνικό από όλο τον
πλανήτη.Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.Από την ιατρική σας, την
φαρμακευτική σας. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα) Από την φυσική
σας, χημεία Από την αστρονομική σας Από την πολιτική σας Από την καθημερινότητα
σας. Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το τρίγωνο-οκτάγωνο,
την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους δρόμους σας,τα
παιχνίδια σας, τα αμάξια σας. Σβήστε την ονομασία κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου,
διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική. Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το
πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα
τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από
την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη, αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το
όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτός που
έχει το χρίσμα. Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική
γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και
Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας,
αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας,
χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε,
διαγράψτε.<br />
<br />
Θα πείτε «δεν γίνεται».<br />
Σωστά, δεν γίνεται γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μία πρόταση!<br />
Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ό Έλληνας, ή προσφορά του πάνω σ΄αυτόν τον
πλανήτη!!! Η πρόκληση πάντως ισχύει.»<br />
Jean Richepin»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><br /></p>
<p class="MsoNormal">Το κακό με αυτό το κείμενο και όλα τα τέτοιου είδους
κείμενα, είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που τα κάνουν ευαγγέλιο. Κι όμως. Δώσε στον
Ελληνάρα φιλοφρόνηση και πάρε του το σπίτι, τη γυναίκα, τα λεφτά και τη χώρα.
Το’φερα από’δω, το’φερα από’κει, τελικά κατέληξα πως ο μόνος τρόπος είναι να το
πιάσεις σκέλος-σκέλος, αντί για να ρίξεις μια γενική απάντηση πάνω σε όλο. Πάμε
λοιπόν.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ποιος να την γκρεμίσει; <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Σίγουρα όχι οι πατριώτες. Οι ανθέλληνες μήπως; Οι άπλυτοι; Οι
αναρχοκομμουνιστές; Οι Αμερικάνοι; Ποιος; Όποιος και να’ναι πάντως, το να
γκρεμιστεί/καταστραφεί ολοσχερώς μια χώρα, σίγουρα δε θα είναι κάτι το
πρωτόγνωρο στον πλανήτη μετά από τόσους πολέμους, και σίγουρα δε θα λείψει σε
κανέναν. </span>Ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γκρεμίζονται χώρες από
βόμβες, μια παραπάνω τη διαφορά θα έχει; <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ελάχιστη ως αμελητέα, ειδικά μια χρεωμένη χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που
στην παγκόσμια οικονομία αποτελεί πλέον πρόβλημα παρά παράδειγμα, αφού μόνο
καταναλώνει χωρίς να προσφέρει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoNormal">«Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο. Γκρεμίστε
κάθε τι Ελληνικό από όλο τον πλανήτη.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ευκολάκι. Έχοντας γυρίσει αρκετά από τα μεγαλύτερα μουσεία,
ο κόσμος που πάει έχει να θαυμάσει εξίσου λαμπρούς πολιτισμούς όπως π.χ. ο
Αιγυπτιακός, ο Ευρωπαϊκός, ο Ασιατικός, ο Συριακός, κλπ. Τα μόνα που βλέπω από
την Ελλάδα σε όλα τα μουσεία είναι πανομοιότυπα αγάλματα και αμφορείς, σπασμένα
μάρμαρα τα οποία υποδηλώνουν απλά την αρχιτεκτονική της εποχής, εργαλεία και
νομίσματα. Και τελοσπάντων, δεν είμαι και μεγάλος λάτρης των μουσείων, τα
φαντάσματα του παρελθόντος είναι σαφώς υποδεέστερα από όσα έχει καταφέρει η
ανθρωπότητα τα τελευταία 100 χρόνια. Όσο για το γκρέμισμα κάθε τι Ελληνικού,
για αυτό έχουν φροντίσει οι ίδιοι οι Έλληνες ανά τα έτη, πολλές φορές με τη
βοήθεια της Εκκλησίας.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού. Από την
ιατρική σας, την φαρμακευτική σας. Από τα μαθηματικά σας (γεωμετρία, άλγεβρα),
Από την φυσική σας, χημεία, Από την αστρονομική σας, Από την πολιτική σας, Από
την καθημερινότητα σας.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Ήγγικεν η ώρα! Περίμενα την ώρα και τη στιγμή που θα έλεγε
το κείμενο για τον πλούτο, το μεγαλείο, τη λαμπρότητα της Ελληνικής γλώσσας! Ο
Έλληνας φυσικά έχει μπερδέψει την «ελληνική λέξη» με την «ελληνική ρίζα» στη
λέξη. Ένα από τα κακά κατάλοιπα τα οποία του έχει αφήσει αυτό είναι να θεωρεί… drumroll…
ΚΑΘΕ μα κάθε λέξη Ελληνική! Ακόμα και το <a href="http://sarantakos.wordpress.com/2012/10/12/portokalos/">αμπεμπαμπλόμ</a> ελληνικό
το βάφτισε! Τι άλλο θα ακούσουμε… <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κι
όμως μπορεί να σβήσει η ελληνική γλώσσα από παντού. </span>Ήδη γίνεται με τα greeklish.
Και δεν εννοώ τα greeklish τα οποία γράφουν αυτούσια την ελληνική
λέξη, αλλά αυτά που κόβουν και ράβουν τις λέξεις όπως τους βολεύει προς χάριν
συντομίας. Όπως αλλάζει και εξελίσσεται η ελληνική γλώσσα ανά τα έτη, όπως
έφυγε το πολυτονικό, έτσι κάποτε θα απλουστευτεί κι άλλο η γλώσσα. Το
πολυτονικό πάλι που πολλοί το χρησιμοποιούν γιατί τους θυμίζει αυτά που έβλεπαν
ή μάθαιναν μικροί στο σχολείο, ήταν τα πρώτα greeklish! Ω, ναι κατακαημένε
πατριώτη! Το πολυτονικό, το οποίο δυστυχώς το πρόλαβα κι εγώ ως ένα βαθμό, ήταν
ένα σύστημα το οποίο άρχισε να χρησιμοποιείται κατά τους ελληνιστικούς χρόνους
για να εξυπηρετήσει κυρίως τους ξένους αλλά και τις άλλες φυλές, να κατανοήσουν
πως προφέρεται και που τονίζεται η ελληνική λέξη. Εν κατακλείδι, να συμπτυχθεί
το συνονθύλευμα γλωσσών και διαλέκτων που υπήρχαν τότε ώστε να γίνεται η γλώσσα
πιο κατανοητή σε όλους. Κάτι σαν τα σημερινά greeklish. Στο κάτω κάτω, η
Πρωτοελληνική γλώσσα η οποία εμφανίζεται γύρω στο 3000 π.Χ., είναι μια από τις
εξελίξεις του φοινικικού αλφαβήτου, το οποίο χρησιμοποιούνταν από τον 11ο μέχρι
τον 5ο αιώνα π.Χ. Οπότε με τη συγκεκριμένη λογική, τη λογική της γλωσσικής
ρίζας δηλαδή, μπορώ κι εγώ να πω στους Έλληνες «Σβήστε κάθε τι φοινικικό από τη
γλώσσα σας και μετά μιλήστε και γράψτε.» Άλλο η ρίζα, άλλο η λέξη, άλλο η
γλώσσα. Γλώσσα που δεν εξελίσσεται, πεθαίνει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κάντε το
τρίγωνο-οκτάγωνο, την ευθεία-καμπύλη, σβήστε την γεωμετρία από τα κτίρια σας, τους
δρόμους σας, τα παιχνίδια σας, τα αμάξια σας. Σβήστε την ονομασία κάθε
ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική.
Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε το πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να
έχουν τετράγωνη τροχιά, αλλάξτε όλα τα βιβλία σας (γιατί παντού θα υπάρχει και
έστω μια ελληνική λέξη), σβήστε από την καθημερινότητα σας κάθε ελληνική λέξη,
αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού που και αυτό βγαίνει από τα
Ελληνικά και σημαίνει αυτός που έχει το χρίσμα.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Αυτό που είπα και για τη γλώσσα ισχύει και για μαθηματικά
και γεωμετρία. Άλλο η βάση, άλλο η εξέλιξη. Ήταν οι μεγαλύτεροι εφευρέτες
Έλληνες; <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μήπως οι μεγαλύτεροι
μαθηματικοί; Την βαρύτητα πάλι ο Νεύτωνας δεν την ανακάλυψε; Έλλην κι αυτός
μήπως; Την τροχιά της γης πάλι και την κίνηση των πλανητών; Ο Κοπέρνικος και ο
Γαλιλαίος επίσης Έλληνες; Το χαρτί πάλι για τα βιβλία; Μήπως οι Κινέζοι και οι
Άραβες ήταν ελληνικής καταγωγής; Και έχουμε και το θέμα της θρησκείας. </span>Για
να μην αναλύσω το πόσο άθρησκος είμαι και το πόσο ασήμαντα είναι τα ευαγγέλια
και ο Χριστός ας μείνω στα γεγονότα. <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Τα ευαγγέλια τα έγραψαν Έλληνες; Ο Χριστός (Ιησούς) κανονικά λέγεται
παγκοσμίως</span> Jesus<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. </span>Το
Χριστός (Christ) αρχικά ήταν απλά τίτλος, όπως και το Ναζωραίος, Βασιλεύς
Ιουδαίων, Μεσσίας, κλπ, το οποίο εν συνεχεία ενώθηκε με το όνομα. Θα μπορούσα
να το αναλύσω κι άλλο, αλλά θα κλείσω λέγοντας μόνο δυο πράγματα. Η ορθόδοξη
θρησκεία μόνο κακό έκανε ιστορικά στον ελληνικό πολιτισμό και είναι ντροπή να
την αναφέρουμε ως λαμπρό παράδειγμα του παρελθόντος. Ο
μύθος του «Ελληνο-Χριστιανικού» πολιτισμού, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Ο
Χριστός, εάν υπήρξε, δίδαξε αγάπη, έκανε παρέα με λεπρούς, αλήτες και πόρνες,
γύρναγε το άλλο μάγουλο όταν τον χτύπαγαν, αγαπούσε τον πλησίον του ως εαυτόν,
έδινε τον δεύτερο χιτώνα και άλλα τέτοια. Αναλογίσου πόσο κοντά είσαι εσύ σε
όλα αυτά όταν θες να αναφερθείς ξανά στο Χριστό.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">«Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική
γεωμετρία), σβήστε τον Μέγα Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους Μυθικούς και
Ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της ιστορίας,
αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμια σας, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας,
χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε την φιλοσοφία, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε.»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Το σχήμα των ναών. Ποιών ναών; <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Υπάρχει χώρα που χτίζει ναούς και δε το ξέρω, και
μάλιστα με αρχαιοελληνική γεωμετρία; Εκτός κι αν εννοούμε τις Εκκλησίες όπου
και πάλι, δε νομίζω να είχαμε πολλές στην αρχαία Ελλάδα. </span>Τον Μέγα
Αλέξανδρο πάλι, τον μεγάλο ιστορικό μας σφαγέα, δε ξέρω αν πρέπει να τον
σβήσουμε ή να τον κρατήσουμε σαν παράδειγμα προς αποφυγήν. Μακάρι όλοι οι
Έλληνες που έσφαξε να μας έδιναν μια απάντηση στο θέμα. Επίσης μυθικούς και
ιστορικούς ήρωες έχει η κάθε χώρα, δε νομίζω να περίμενε ο κόσμος τον Ηρακλή
και τον Λεωνίδα για να μορφωθεί. Τα ονόματα στα πανεπιστήμια παγκοσμίως τώρα,
είναι συνήθως το όνομα της πόλης που βρίσκονται ή του ιδρυτή τους. <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Κοινώς, καμία σχέση με Ελλάδα. Ο τρόπος
γραφής και οι ονομασίες, αλλάζουν και εξελίσσονται διαρκώς και προς μεγάλη λύπη
των παρελθοντολάγνων, σε 100 και 500 χρόνια, πιθανόν να μην υπάρχουν καν τα
ελληνικά.<br />
<br />
</span>«Θα πείτε «δεν γίνεται».»<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal">Θα πω και θα το βροντοφωνάξω. «ΓΙΝΕΤΑΙ!» Δεν περιμένει εσένα
ο κόσμος ρε Έλληνα για να σωθεί. Δε περιμένει εσένα για να τον διδάξεις πόσο
τέλειος ήσουν και πόσες γνώσεις του έδωσες. Το μόνο που νοιάζει τον πλανήτη
τώρα δεν είναι τα φώτα που έδωσες, αλλά το ρεύμα που ξέχασες να πληρώσεις. Αυτό
είναι που θα γκρεμίσει, γκρεμίσει, γκρεμίσει, σβήσει, σβήσει, σβήσει,
διαγράψει, διαγράψει, διαγράψει, την Ελλάδα που τόσο αγαπάς εν τέλει. Κοίτα
καλύτερα να προχωρήσεις με σημερινά όπλα, ανοιχτό μυαλό, πολύπλευρη γνώση και
ξεκάθαρη λογική και άσε κατά μέρους τις αναδρομές στο παρελθόν, οι οποίες απλά
τονώνουν προσωρινά την πεσμένη σου ηθική, σε μια χώρα που οικονομικά αλλά
κυρίως πολιτισμικά, καθημερινά καταρρέει.<o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal">Και κλείνοντας, να παραθέσω ένα αγαπημένο μου από τον
Μένανδρο.</p>
<p class="MsoNormal">"Όσοι δεν έχουν δικά τους προσόντα, καταφεύγουν στους ένδοξους προγόνους
και παππούδες τους, με άλλα λόγια, σε τάφους και μνήματα." <o:p></o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>
<p class="MsoNormal"><o:p> </o:p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-52560869879443125512019-12-30T00:33:00.003-08:002019-12-30T02:27:14.171-08:00Αγεννητο παιδί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkxottwNH6SfEewfmzD3wBKx3EbpjFAOXcC5NfRXL-_ITjFQJeZVDGd9bpecTKRUBDpweGd7jCK8jc_vAeFaI4Wt21z4AhCwGueUfzgwyD7L05upLvSvtqABpHYTwFe-lHqcnPWviBFb4/s1600/81542654_516434319226802_261449365275541504_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="783" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkxottwNH6SfEewfmzD3wBKx3EbpjFAOXcC5NfRXL-_ITjFQJeZVDGd9bpecTKRUBDpweGd7jCK8jc_vAeFaI4Wt21z4AhCwGueUfzgwyD7L05upLvSvtqABpHYTwFe-lHqcnPWviBFb4/s640/81542654_516434319226802_261449365275541504_o.jpg" width="522" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<b><span style="font-size: large;">Αγέννητο παιδί</span></b><br />
<br />
<br />
<br />
Σηκώθηκε ο Ελληναράς από τη μπαλίτσα, τη μπύρα και το τηλεκοντρόλ του και θυμήθηκε να τιμήσει την "ημέρα του αγέννητου παιδιού".<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς πως κάθε χρόνο "θανατώνεται πληθυσμός ίσος με το άθροισμα των κατοίκων της Πάτρας και του Ηρακλείου Κρήτης". Του διέφυγε ο πληθυσμός προσφύγων, αστέγων, τοξικοεξαρτημένων και όλων των υπολοίπων κατηγοριών ανθρώπων που θανατώνονται σιωπηλά και που τόσο βολικά θέλει να ξεχάσει διότι του χαλάνε την αισθητική.<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς πως γίνονται "πάνω από 350 χιλιάδες εκτρώσεις ετησίως στην Ελλάδα". Του διέφυγαν οι εκατοντάδες γυναικοκτονίες, οι χιλιάδες βιασμοί και τα δεκάδες χιλιάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τα οποία τόσο βόλικά θέλει να ξεχάσει διότι αυτά συμβαίνουν από υπερβολικό πάθος, ζήλιά και άλλα πολλά στα οποία φταίει πάντα η γυναίκα.<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς πως είναι "πάνω από 200 εκατ. ευρώ ο τζίρος σε ιδιωτικά νοσοκομεία και ιατρεία". Του διέφυγε το κόστος το οποίο επωμίζονται εκατομμύρια γυναίκες καθημερινά για την περίοδο ή την αντισύλληψή τους μιας και αυτά δεν είναι εξάλλου και πράγματα τα οποία επηρεάζουν τον ίδιο οπότε δε θα έπρεπε να καλύπτονται και από το κράτος δωρεάν.<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς πως "χωρίς αμβλώσεις, σε 4 μόνο χρόνια ο πληθυσμός της χώρας μας θα ήταν κατά 1 εκατομμύριο μεγαλύτερος". Του διέφυγαν οι οι οικογένειες οι οποίες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να μεγαλώσουν ένα παιδί, καθώς και οι σεξουαλικά κακοποιημένες γυναίκες με ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Του διέφυγε ο πληθυσμός ο οποιός μεγαλώνει ορφανός σε δημοτικά βρεφοκομεία και ιδρύματα. Του διέφυγε ο πληθυσμός από παιδιά τα οποία μεγαλώνουν υποσιτισμένα, σε άπορες οικογένειες οι οποίες δε μπορούν να τους παρέχουν ρουχισμό ή σχολικά εφόδια, παιδιά που θα βγουν αύριο σε μια ανθρωποφάγα κοινωνία χωρίς να έχουν στον ήλιο μοίρα.<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς. Ξέρει, αλλά δε νοιάζεται και πολύ. Τον ενδιαφέρει το αγέννητο παιδί όσο είναι αγέννητο ακόμα, μιας και όταν γεννηθεί του δίνει μια κλωτσιά και το ρίχνει στην κιμαδομηχανή της σκατοκοινωνίας που έφτιαξε. Τον ενδιαφέρει να φωνάξει "Η ΕΚΤΡΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΦΟΝΟΣ", αλλά το να πεθαίνει κανείς για σύνορα, κράτη, πατρίδες είναι ηρωισμός και καθήκον. Τον ενδιαφέρουν οι αγέννητες ζωές, μέχρι να γεννηθούν ώστε να μπορεί να τους κόψει τη δωρεάν υγεία, παιδεία, να τους φωνάζει "τεμπέληδες" αν δεν έχουν δουλειά, ή το αγαπημένο του, να κατηγορεί τη μητέρα τους για τον τρόπο που μεγάλωσαν. Τον ενδιαφέρει το αγέννητο παιδί επειδή δεν έχει φωνή να υπερασπιστεί τον εαυτό του, έτσι μπορεί αύριο να του κολλήσει την ταμπέλα που αυτός έχει φανταστεί, να το κάνει κι αυτό έναν μελλοντικό Ελληναρά, ένα αναίσθητο μισάνθρωπο ον, χωρίς ενσυναίσθηση, αισθήματα ή συναισθήματα που θα τρώει και μια σφαλιάρα αν τυχόν κλάψει γιατί "οι άντρες δε κλαίνε, γίνε άντρας ρε!"<br />
<br />
Ξέρει ο Ελληναράς και νοιάζεται για όλα. Αλλά κυρίως νοιάζεται να ελέγχει και τα σώματα των γυναικών, έτσι όπως ελέγχει τα κανάλια στο τηλεκοντρόλ του όσο κάνει ζάπινγκ από μπάλα σε πρωινάδικα εναλλάξ. Του λείπουν τα "παλιά καλά χρόνια" που οι γυναίκες δε σπούδαζαν, δε ψήφιζαν, δε μίλαγαν και πάρα πολύ ή εναλλακτικά αν μιλάγαν έτρωγαν και κανα χαστούκι γιατί "το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο" όπως μας έδειχνε και η πατροπαράδοτη ελληνική ταινία όπου οι πατριάρχες καθηγητάδες επιδίδονται σε μπαράζ σφαλιάρας στις "άτακτες και αυθάδεις" μαθήτριες. Του λείπουν τα χρόνια που η γυναίκα όχι απλά δε χώριζε, αλλά δεν επέλεγε ούτε το σύζυγό της, μιας και στην καλύτερη την έστελνε ο πατέρας της πακέτο με προίκα σε ένα μεσήλικα μπάρμπα, με το που τελείωνε το σχολείο για "να μη μείνει στο ράφι, γεροντοκόρη". Του λείπουν τα χρόνια που όταν ο άντρας έκανε σεξ ήταν απλά άντρας, αλλά όταν ή γυναίκα έκανε σεξ ήταν "σεξομανής, νυμφομανής". Του αρέσει να επικαλείται την ψυχολογία και τη βιολογία του περασμένου αιώνα για να πει πόσο σεξ πρέπει να κάνει μια γυναίκα και πότε το ωάριο θεωρείται "ζωή" και "πληθυσμός", μια ψυχολογία και βιολογία κομμένη και ραμμένη από άνδρες για γυναίκες.<br />
<br />
Έτσι "τιμάει τη μέρα του αγέννητου παιδιού" ο Ελληναράς. Με το να κατηγορεί και πάλι τις γυναίκες που κάνουν εκτρώσεις και ποτέ τους άνδρες, λες και η γυναίκα έμεινε μόνη της έγκυος. Του διαφεύγει βολικά πως για ΌΛΕΣ ΜΑ ΌΛΕΣ τις εκτρώσεις, ευθύνονται αποκλειστικά και μόνο οι άνδρες, μιας και ΑΥΤΟΊ είναι που γονιμοποιούν το ωάριο. Όλες οι εκτρώσεις μπορούν να αποφευχθούν με το να κάνει ο Ελληναράς μια βαζεκτομή, αλλά κι αυτό του διαφεύγει βολικά, διότι μετά το μέικαπ, το φόρεμα, το πως να φέρεται και πως να μιλάει μια γυναίκα, ήρθε η ώρα να ελέγξει και το υπόλοιπο σώμα της. Κι έτσι συνεχίζει ήσυχος τη ζωή του, όσο με τη πατριαρχική, καταπιεστική και ελεγκτική νοοτροπία του, στηρίζει βιασμούς, γυναικοκτονίες και ενίοτε και κανένα θρησκοβαρεμένο εθνίκι το οποίο ανοίγει πυρ σε κλινικές εκτρώσεων για να "ξεπλύνει αμαρτίες".<br />
<br />
Όλα αυτά τυλιγμένα σε ένα πακέτο εφημερίδας για σπορ, η οποία μέσα στην τραγική ειρωνία του να στηρίξει δήθεν τα -αγέννητα- παιδιά, μας προσφέρει κι ένα έξτρα κλαυσίγελο, ανεβάζοντας την είδηση του θανάτου του Θάνου Μικρούτσικου, ο οποίος μετά θάνατον, ζήτησε στήριξη όχι προς τις δήθεν "αγέννητες ζωές", αλλά προς υπαρκτές ζωές παιδιών προσφύγων, αυτές που όχι μόνο στις γιορτές, αλλά και όλο τον υπόλοιπο χρόνο βολικά ξεχνάμε.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-38117901767085565292019-11-13T01:52:00.002-08:002019-11-13T01:52:23.747-08:00"Μπάτσε μου..."<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDlGjxu4NIXFYpGDJsJ99rvp_0FnTHvwOwyC8WDHIqHoCJU31e3eJHhO1KOa6IZrbMDA9GS4vYXaGizhNAzZOq6lRdzPr9C5iVTIcyGSHFUm-3hZUR3uWo2slUePQw0u92LScCYZZHbew/s1600/g3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="699" data-original-width="842" height="530" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDlGjxu4NIXFYpGDJsJ99rvp_0FnTHvwOwyC8WDHIqHoCJU31e3eJHhO1KOa6IZrbMDA9GS4vYXaGizhNAzZOq6lRdzPr9C5iVTIcyGSHFUm-3hZUR3uWo2slUePQw0u92LScCYZZHbew/s640/g3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Μισό λεπτό, να
σου εξηγήσω 2 πραγματάκια, μπάτσε μου, επειδή ο αστυνομικός διευθυντής που σε
έστειλε εδώ να σπάσεις το πανεπιστημιακό άσυλο μοιράζοντας ξύλο, δακρυγόνα και
κάνοντας προσαγωγές δε μπορεί να στα εξηγήσει όπως πρέπει, διότι κι αυτός τα
ίδια σκατά με εσένα κουβαλάει στο κεφάλι του.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">1.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το
πανεπιστήμιο ΔΕΝ ανήκει ούτε σε σένα, ούτε στους μπάτσους. Μέχρι τώρα δεν έχεις
ασχοληθεί ούτε με τα αντικείμενά του και η μόνη σχέση σου με αυτό είναι να
αποκαλείς τους φοιτητές «βρωμοκουμούνια». Η κοινωνία έχει πληρώσει για το
πανεπιστήμιο και αυτής της κοινωνίας αύριο εγώ θα είμαι μέλος και θα προσπαθώ
να τη βελτιώσω, όσο εσύ ακόμα θα μοιράζεις ξύλο σε φοιτητές και πρόσφυγες. Δεν
είσαι «απλός πολίτης», ούτε μέλος της κοινωνίας, αλλά ένα όργανο καταστολής της
εξουσίας και ως αυτό, είσαι και θα είσαι πάντα ένας ταξικός εχθρός που
κουβαλάει σκατά στο κεφάλι του και καταπιέζει μειονότητες. Ξέρω πως μέσα σου δε
θα συμβιβαστείς ποτέ με αυτή τη πραγματικότητα, αλλά όσο και να το αρνείσαι, η
αλήθεια πονάει αλλά πρέπει να λέγεται. Φυσικά και είσαι πάντα ελεύθερος να
πετάξεις το σήμα σου και να αγωνιστείς για μια καλύτερη κοινωνία και ίση για
όλους, αντί να ξυλοφορτώνεις κάθε τι διαφορετικό και να είσαι ο επίσημος μπράβος
μαφιόζων, λαθρέμπορων, ναρκέμπορων και λοιπής μούργας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">2.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η
κυβέρνηση η οποία είναι ο εντολοδόχος σου είναι μια κατ’εξοχήν φασιστική
κυβέρνηση. Τα μέλη τα οποία απαρτίζεται έχουν παρελθόν σε ακροδεξιά, φασιστικά και
νεοναζιστικά κόμματα και οργανώσεις. Στα νιάτα τους κι αυτοί μοίραζαν ξύλο,
κράταγαν τσεκούρια, μαχαίρια, ήταν στους Κένταυρους-</span>Rangers<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ήταν η μήτρα της νεοναζιστικής Χρυσής
Αυγής, εισήγαγαν εν ελλάδι τον αντισημιτισμό, έκαναν καριέρα πάνω σε ρατσιστικά
σλόγκαν όπως «έξω οι λάθρο» και πλέον ως κυβέρνηση τα εφαρμόζουν. Το γεγονός πως
ένα μέρος του λαού, ακόμα κι αν αυτό είναι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων την
ψήφισε, δε σημαίνει πως εγώ δε θα αγωνίζομαι συνέχεια ενάντια στην αδικία, όπως
εσύ που σκύβεις σιωπηλός το κεφάλι μπροστά της, σαν πιστός της υπηρέτης. Δεν
έχω ανάγκη να ψηφίσω ούτε αυτή ούτε καμία άλλη κυβέρνηση, μιας και οι ανάγκες
μου δεν εκπληρώνονται μέσα από τα αποτελέσματα καμίας κάλπης. Μέχρι να δω
λοιπόν μια πιο ίση κοινωνία για όλους, δε θα το βουλώσω ποτέ και θα αγωνίζομαι
με κάθε δυνατό μέσον κατά της κάθε μορφής καταπίεση.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">3.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Το
πανεπιστήμιο είναι περιουσία των σπουδαστών του και το άσυλό του έχει κερδηθεί
με κόπους και αγώνες. Οι σχολές είναι χώροι ελεύθερης διακίνησης ιδεών, κάτι
δηλαδή που δε σου μάθανε ποτέ στη ζωή σου, γι αυτό και δε μπορείς και να το
σεβαστείς. Ποιός είσαι εσύ που θα έρθεις μέσα στα πανεπιστήμια να μιλήσεις για
δήθεν «τρομοκρατημένα παιδιά που δε μπορούν να σπουδάσουν» όταν ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ
είσαι που σκοτώνεις εν ψυχρώ μαθητές, ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ πατάς μέχρι θανάτου τους
γκέι, ΕΣΥ Ο ΙΔΙΟΣ βασανίζεις και φυλακίζεις πρόσφυγες? Ποιός είσαι, αν όχι ο χειρότερος
εγκληματίας, που χρησιμοποιεί την δήθεν «νομιμότητα» την οποία προασπίζεται,
ώστε να περάσει το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια, εις βάρος του κάθε ανθρώπου που
δεν έφαγε την παραμύθα?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">4.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αν ο
πατέρας μου ή ο πατέρας σου είναι «μαλάκας», αυτό είναι κάτι που ανήκει σε μια
άλλη εποχή. Αν ο πατέρας σου σε έμαθε πως ο μόνος τρόπος να υπηρετήσεις το
κοινωνικό σύνολο είναι να πάρεις ένα γκλοπ και ένα όπλο και να βαράς όπου σε
στέλνουν, τότε έκανε ένα πολύ μεγάλο λάθος. Αλλά το μεγαλύτερο λάθος το έκανες
εσύ, που δεν αμφισβήτησες ποτέ τον πατέρα σου, δε τον ξεπέρασες, δεν έγινες
καλύτερος, απλά έγινες άβουλο ον που ακολουθεί τυφλά εντολές και πίσω του
αφήνει μόνο τρόμο και θάνατο. Για μένα δεν είσαι και ούτε θα γίνεις ποτέ σωτήρας
μου, διότι για μένα είσαι πολύ χειρότερος από όλους αυτούς που συλλαμβάνεις.
Γιατί στη ζωή μου είδα πολλούς βιαστές, δολοφόνους και κλέφτες να μετανιώνουν
για τα εκλήματά τους. Μπάτσο όμως δεν είδα, ποτέ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">5.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δεν
υπηρετείς καμία Δημοκρατία. Το μόνο που υπηρετείς είναι το εκάστοτε καθεστώς και
τους κυβερνώντες και στην Ελλάδα από τα αρχαία ακόμα χρόνια, η Δημοκρατία ήταν
σε πολλές περιπτώσεις συνυφασμένη με την Τυραννία. Εδώ γεννήθηκαν και τα δύο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="margin-left: 36.0pt; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<!--[if !supportLists]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL; mso-bidi-font-family: Calibri; mso-bidi-theme-font: minor-latin;"><span style="mso-list: Ignore;">6.<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Η
Χούντα δε τελείωσε το ’73 αλλά ούτε και ξεκίνησε το ’67. Στην Ελλάδα υπάρχει
μια Χούντα διαρκείας, που άλλοτε εκφράζεται με τανκς, άλλοτε με ΜΑΤ, άλλοτε με τσιφλικάδες,
άλλοτε με τυράννους. Πλέον εκφράζεται με κοινοβουλευτική δημοκρατία η οποία
εκφράζει όλη την καταπιεστική νοοτροπία την οποία υπερασπίζεσαι κι εσύ. Γι αυτό
δε θα δούμε ποτέ κανένα μαφιόζο, κανένα πολιτικό, κανένα κεφάλι της Εκκλησίας
να πηγαίνει φυλακή ή να τιμωρείται. Ο λόγος που σου κουνάω το δάχτυλο, μπάτσε
μου, είναι ο ίδιος λόγος που θα το κούναγα και σε ένα αστυνομικό της Χούντας,
σε ένα τσιφλικά, σε ένα τύραννο. Και αυτό τον λόγο, μπάτσε μου, εσύ δε θα τον
καταλάβεις ποτέ σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φέρε λοιπόν
και τα υπόλοιπα μπατσάκια σου εδώ αφού θέλεις να το παίξεις μάγκας. Μόνο εκεί
είναι η μαγκιά σου, μπάτσε μου, μόνο στο γκλοπ, στο όπλο, στην εξάρτηση και το
σήμα σου. Μόνο έτσι νιώθεις κι εσύ μάγκας, μπάτσε μου. Δεν έχεις ιδέες, δεν
έχεις σκέψη, δεν έχεις σκοπό στη ζωή σου. Δεν είσαι μέλος της κοινωνίας, ούτε
γρανάζι του συστήματος. Άλλοι είναι τα γρανάζια, μπάτσε μου. Εσύ είσαι μια πρέσα,
που συνθλίβει κάθε τι που εναντιώνεται στις μεσαιωνικές αξίες, έθιμα και
ιδανικά με τις οποίες ποτίστηκε. Άλλος πατάει τα κουμπιά και αυτής της πρέσας
όμως.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Χτύπα λοιπόν, δώσε
μου καρπαζιές, κλωτσιές, μπουνιές. Βάλε την ασπίδα σου και ρίξε με το γκλοπ,
πυροβόλησέ με, βάλε μου χειροπέδες όσο ξεψυχάω στην άσφαλτο. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Φώναξε και τους φίλους σου να κάνετε
χιουμοράκι μαζί μου, όσο αφήνω την τελευταία μου πνοή, όσο νομίζετε πως
πεθαίνω. Γιατί εγώ δε πεθαίνω, μπάτσε μου. Εγώ είμαι ιδέα. Και οι ιδέες, είναι
αθάνατες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-11183421009094321442019-09-28T06:54:00.002-07:002019-09-28T10:26:16.412-07:00Ο Αρκάς, ο Mikeius και το τέρας της πολιτικής ορθότητας.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLWBl665xdc7RQDROYBeHcuyxizMrcShf8SDU1k5nJvBweEQpUaVgyCXUR4qLwlEv-BRt-wL7_Dz5OulDH0axpQOh21-H-7nzVfVty2tmV8DE-5KODRTWngwSRerTYBm2g25lSDllOJI/s1600/rr.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1080" height="568" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRLWBl665xdc7RQDROYBeHcuyxizMrcShf8SDU1k5nJvBweEQpUaVgyCXUR4qLwlEv-BRt-wL7_Dz5OulDH0axpQOh21-H-7nzVfVty2tmV8DE-5KODRTWngwSRerTYBm2g25lSDllOJI/s640/rr.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<b><span style="font-size: large;"><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Αρκάς, ο </span>Mikeius</span></b><span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span style="font-size: large;"> και το τέρας της πολιτικής ορθότητας</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Κάτω τα χέρια
από τον Αρκά, </span>snowflakes<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Χωρίς
πλάκα. Θα έχουμε πρόβλημα.»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αυτό ανέβασε ο
δημοφιλής εν ελλάδι κωμικός </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, προς υπεράσπιση του Αρκά, μετά από το σχολιασμό που έκανα στα σεξιστικά
και μισογυνικά του σκίτσα, μέσω μιας εκ των σελίδων που διαχειρίζομαι, του
Ελληνικού Βόθρου. Ο </span>Mikeius<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ξέρει πολύ καλά σε τι κοινό απευθύνεται, γι αυτό και ανεβάζει το
συγκεκριμένο σχόλιο έτσι ακριβώς όπως το έγραψε. Απευθύνεται σε μια κλίκα δήθεν
μηδενιστών, νταήδων της πλάκας και λοιπών απολίτικων τρολ του Ίντερνετ. <o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«Κάτω τα χέρια
από τον Αρκά». Η κριτική στον κάθε Αρκά, δεν υπήρχε ποτέ. Κανείς ποτέ δε θα
κριτίκαρε π.χ. έναν κωμικό σε μια ταινία του ’80, ο οποίος θα χούφτωνε μια
κοπέλα επειδή έλα μωρέ, έτσι κάνουνε οι άντρες, πλάκα, αντρίλα, ματσίλα. Ο
Αρκάς βέβαια, το έχει πάει ένα επίπεδο πάνω. Προφανώς και είναι μισογύνης, μιας
και του φταίνε όλες οι γυναίκες. Ξερνάει όμως ιδιαίτερο μίσος απέναντι στις
φεμινίστριες, εξού και τα νέα σκίτσα του με τη «Ρόζα». Ο λόγος που του φταίνε
συγκεκριμένα οι φεμινίστριες του κάθε Αρκά και του κάθε </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, είναι επειδή πριν το Φεμινισμό, οι
απόψεις τους θα θεωρούντα κουλ και </span>edgy<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Δυστυχώς και για τους δύο τους, τώρα που υπάρχει Ίντερνετ, μπορεί να δει
και ο τελευταίος πως το μίσος που ξερνάνε προς τις γυναίκες και όχι μόνο, δεν
είναι κάτι νέο, αλλά κάτι που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό και με την ίδια
ακριβώς μορφή. Τα σεξιστικά τους αστεία, είναι η εγχώρια μισογυνική κουλτούρα
στην πληρότητά της, εμπλουτισμένη με στοιχεία τα οποία είναι κυρίως μεταφορές
της αντίστοιχης κουλτούρας του εξωτερικού, έτσι, για να φαίνεται και λίγο προχώ
και μοντέρνα. Η επίθεση στον Αρκά λοιπόν, ενοχλεί και τον </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, επειδή ξέρει πως αργά ή γρήγορα θα έρθει
και η σειρά να ασχοληθούμε και με αυτό το απόβλητο, όπως και ήρθε. </span>Destiny
is here Mikeius. Or should I say, I am.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">«</span>Snowflakes<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">». Ειδική μνεία πρέπει να γίνει σε αυτή τη
λέξη. </span>Snowflakes<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, χιονονιφάδες
δηλαδή, είναι μια λέξη που χρησιμοποιούν οι νεοναζί της Αμερικής, η λεγόμενη </span>alt<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>right<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, Εναλλακτική Δεξιά. </span>Snowflakes<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">χαρακτηρίζουν όποιο άτομο
«προσβάλλεται εύκολα» -προφανώς στοχεύοντας στο να απενοχοποιήσουν λέξεις που
προσβάλλουν μειονότητες, όπως π.χ. οι μαύροι, τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, κλπ. Χιονονιφάδα
που άκουσε μια προσβολή και έλιωσε αμέσως. Ξέρει όμως κανείς μεγαλύτερες
χιονονιφάδες από τους νεοναζί, την </span></span>alt<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">-</span>right<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και τον </span></span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">? Αυτούς που προσβάλλονται και τσιρίζουν όποτε δουν κάποιο άτομο να αψηφά
τη σημαία, μια γυναίκα να αψηφά τους ρόλους που για τους οποίους την προορίζει
η Πατριαρχία, έναν που να αψηφά τα σεξιστικά, ρατσιστικά και φασιστικά τους
λογύδρια? Υπάρχει μεγαλύτερο </span>snowflake<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">από τον Αρκά που κάθεται να δικαιολογείται με ακόμη πιο
ξεφτιλισμένα σχόλια κάθε φορά που νιώθει μαζική αποχώρηση μελών από τη σελίδα
του? Υπάρχει μεγαλύτερη και πιο ευαίσθητη χιονονιφαδούλα από τον κάθε </span></span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, που μόλις είδε να ξεσκίζουμε το είδωλό
του τον Αρκά ως μισογύνη και σεξιστή, έφτιαξε ειδικό στόρι αλλά και </span>highlight<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ώστε να μείνει εκεί, στη σελίδα του
στο </span></span>Instagram<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ώστε να
κατευθύνει τις (π)ορδές των οπαδών του να κάνουν νταηλίκια σε όποιον φτύνει τη
ρητορεία του?<br />
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
«Θα έχουμε πρόβλημα». Προφανώς και δεν εννοεί πως θα προκαλέσει ο ίδιος κάποιο
πρόβλημα σε εμένα ή στον καθένα που φτύνει τον Αρκά. Ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρει
χειροκροτητές και οπαδά που θα κάνουν τη βρωμοδουλειά του για αυτόν, απευθύνει
ένα γενικό κάλεσμα με τη μορφή υποβόσκουσας απειλής. Θα έχουμε πρόβλημα,
σημαίνει θα έχεις πρόβλημα όταν τα πέντε, δέκα, πενήντα τρολ, σκάσουν στη
σελίδα σου και σου γράφουν εμπεριστατωμένα σχόλια και αναλύσεις με βαθιά
κοινωνικοπολιτική προσέγγιση του τύπου «ΧΑΧΑΧΑ Α ΡΕ ΠΑΛΙΟΣΝΟΦΛΕΗΚ ΣΑΣ ΠΟΝΑΕΙ Ο
ΑΡΚΑΣ ΕΕΕ ΦΑΤΕ ΤΩΡΑ ΠΙΤΣΑ» και λοιπά. Το μόνο πρόβλημα που μου προκαλούν τέτοια
σχόλια, είναι πως πρέπει να χαλάσω ένα, δύο, καμιά φορά τρία δευτερόλεπτα,
μέχρι να μπλοκάρω τον εκάστοτε σχολιαστή. Και έτσι το σχόλιό του θα εξαφανιστεί
στην Άβυσσο. Μέχρι εκεί. Παρόλα αυτά, το πρόβλημα που σας προκαλεί εσάς ή
κριτική στο κάθε Αρκά θα είναι αιώνιο, μιας και άπαξ και ανέβηκε ένας
σχολιασμός στο σεξισμό του, θα μείνει εκεί για πάντα. Όπως και τα συγκεκριμένα
γραφόμενα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ποιός είναι
όμως ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
O<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Mikeius<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">είναι η επιτομή της μέινστριμ
κουλτούρας και του πως μέσα της καταφέρνουν και καθρεφτίζονται αλλά και
αντιμετωπίζονται καίρια ανθρωπιστικά/πολιτικά/κοινωνικά ζητήματα. Είναι εν
ολίγοις, ένας καθρέφτης της κοινωνίας, γι αυτό και υποστηρίζει τον έτερο καθρέφτη
της, τον Αρκά. Τα επιχειρήματα των υποστηρικτών του, ακόμα κι αυτών που δεν
είναι εντελώς εγκεφαλικά νεκροί, είναι πως «οκ, μπορεί ο Μάικιους να είναι ένας
ρατσιστοσεξιστομισάνθρωπος, αλλά λέει και κάποιες αλήθειες». Όπου αλήθεια βλέπε
«κοινωνικό προβλήμα στο οποίο νιώθω το προνόμιό μου να απειλείται».<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όπως και ο Αρκάς, είναι ένας κωμικός ο
οποίος έπιασε το εν ελλάδι νόημα. Φτύνω πάνω στους πάντες και περιμένω ο
Καπιταλισμός να με κάνει το ευνοούμενο παιδί του. Παλιότερα είχε κάνει ένα
διαγωνισμό, στον οποίο οι «τυχεροί» γραφίστες, έπρεπε να κάνουν ένα </span>logo<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">για το </span></span>website<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">με το οποίο συνεργαζόταν και για
δώρο θα τους έδινε ένα μπλουζάκι. Ναι, καλά ακούσατε. Ο πιστός υπηρέτης της
ελεύθερης αγοράς, είπε να χέσει πατόκορφα πάνω στον κόπο του «τυχερού» γραφίστα
και να τον ανταμείψει με ένα «συλλεκτικό» μπλουζάκι του. Σαν να καλέσω εγώ δέκα
αρχιτέκτονες και χτίστες, να μου φτιάξουν δέκα σπίτια, να επιλέξω ποιό μου
αρέσει και ως «ανταμοιβή», να τους δώσω μια σπανακόπιτα και φυσικά την
«παγκόσμια αναγνώριση» πως έφτιαξαν τη σπιταρόνα μου!<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"> είναι ένας κουραδίσκος. Κάποτε είχε ένα
μπλογκ όπου έκανε κάποιες προσπάθειες για σατιρικά κείμενα. Παράλληλα με αυτό
(ή πριν, δεν έχει σημασία) έφτιαχνε και κάτι αφίσες για </span>event<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Μετά κάπως του ήρθε η ιδέα ότι θα ήταν
όλα καλύτερα αν βάλει και τη μάπα του στο παιχνίδι, οπότε συνδύασε τα
γραφιστικά με τα κείμενα και εκεί και αποφάσισε να</span> <span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">κάνει τα κείμενά του βίντεο. Τότε ξεκίνησε η
πραγματική αηδία, καθώς έγινε σήμα κατετεθέν του μέσου έλληνα μισάνθρωπου νεοφιλελεύθερου
ρατσιστή / μισογύνη / ομοφοβικού γιατί ΧΑΧΑΡΕΚΟΙΤΑΠΩΣΤΑΛΕΕΙΡΕΜΠΡΑΒΟΡΕ</span>MIKEIUS<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">ΧΑΧΑΔΙΚΙΟΔΙΚΙΟΕΧΕΙ,ΝΑ,ΑΦΟΥΤΟΛΕΕΙΚΙΟ</span>MIKEIUS<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.<br />
Όταν του γινόταν κριτική στη διανοητική διάρροια που ξερνάει, τα σχόλια είναι
συνήθως:<br />
1. Μα καλά, δεν έχεις καθόλου χιούμορ!<br />
(Όπου εκεί αρχίζει μια κουβέντα για το μπλακ χιούμορ, για την ανατρεπτικότητά
του, για το πώς καταντά κυριαρχικό εργαλείο όταν χρησιμοποιείται για να
ενισχύσει εξουσιαστικά στερεότυπα αντί να χτυπάει την εξουσία κ.ο.κ.)<br />
2. ΑΑΑΑΑΑΑΠΟΛΙΤΙΚΗΟΡΘΟΤΗΤΑΓΚΟΝΜΑΝΤ!ΑΑΑΜΟΥΤΡΩΝΕΤΗΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑΤΟΥΛΟΓΟΥΜΟΥΑΑΑ<br />
(Όπου κουνάς το κεφάλι, εξηγείς ότι δεν ζητήθηκε να απαγορευτούν τα βιντεό του,
αλλά εκφέρεται κριτική και ότι η κριτική δεν είναι λογοκρισία. Και κάπου φυσικά
πρέπει να χωρέσει και μια ανάλυση για το τι είναι τελικά 'πολιτική ορθότητα').<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Φυσικά, εκτός
των άλλων, ο Μάικιους πάντα κατάφερνε να πετάξε και την φιλοκαπιταλιστική
μισάνθρωπη </span>bootlicker<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>mentality<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">και στο </span></span>blog<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του </span></span>faeenamalaka<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">με σχόλια όπως «Προτιμώ να
αποικίσουμε τον Άρη, παρά να στείλουμε φαγητό σε χώρες του Τρίτου Κόσμου». κλπ<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Εν τέλει, ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, όπως και ο Αρκάς, είναι δύο απολειφάδια
της ιστορίας. Υπάρχουν και θα υπάρχουν ακόμα πολλά άτομα τα οποία θα τους
υπερασπιστούν, γράφοντας αρλούμπες περί «σκοτεινού χιούμορ», ή ανεβάζοντας
σκετσάκια από Τζωρτζ Κάρλιν και Μπιλ Χικς (τι περίεργο που είναι και οι δύο
τους εκτός από νεκροί, λευκοί στρέητ άντρες κωμικοί). Όλοι αυτοί, δεν έχουν
μάθει ένα βασικό πράγμα, το οποίο είναι πως πρέπει να ελέγχεις καθημερινά το
προνόμιο (ή τα προνόμια) τα οποία σου έχει δώσει η κοινωνία. Ένας άθεος
κωμικός, μπορεί να είναι παράλληλα ρατσιστής. Ένας γκέι κωμικός, μπορεί να
είναι παράλληλα μισογύνης. Ένας λευκός στρέητ άντρας κωμικός, αυτόματα έχει
τρία περισσότερα κοινωνικά προνόμια από αυτά που έχει μια μαύρη λεσβία γυναίκα
κωμικός. Έτσι, δεν έχει σημασία αν ο </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ο Αρκάς, ο </span>Carlin<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ο </span>Hicks<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, </span>o<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Louis<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>C<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">.</span>K<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">., </span>o<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Bill<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Cosby<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, ο </span>Ricky<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>Gervais<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">ή εγώ ο
ίδιος, σε κάποια φάση, είπαμε κάτι σωστό. Σημασία έχει αν σε όλες τις φάσεις,
τότε, σήμερα, αλλά και για πάντα, ελέγχουμε την παρούσα κατάσταση της
κοινωνίας, καθώς και και το προνόμιό μας πριν πούμε το οτιδήποτε, το οποίο αντί
να κριτικάρει και να καυτηριάζει τις εξουσιαστικές δομές όπως και θα έπρεπε,
συμβάλλει στην περαιτέρω καταπίεση των ήδη καταπιεσμένων κοινωνικών ομάδων,
όπως οι γυναίκες, οι πρόσφυγες, τα λοάτκι άτομα, τα υπέρβαρα άτομα, τα άτομα με
ειδικές ανάγκες, κ.ο.κ..<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">ΥΓ – Προς </span>Mikeius<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">. Βλέπω πως έχεις μεγάλη κάψα που «κάψαμε»
(</span>pun<span style="mso-ansi-language: EL;"> </span>intended<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">) το είδωλό σου τον Αρκά, γι αυτό και έβαλες τη
μπουρδολογία σου στα </span>highlights<span style="mso-ansi-language: EL;"> <span lang="EL">του λογαριασμού σου στο </span></span>Instagram<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">, μη τυχόν και τη χάσει κανένα από τα οπαδά σου. Μιας
και μαθαίνω πως αύριο έχεις παράσταση στο Λονδίνο όπου και διαμένω, σε προσκαλώ
με τη σειρά μου να «έχουμε πρόβλημα» όπου θέλεις.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-14862342943589393042019-08-12T11:55:00.003-07:002019-08-12T11:59:59.764-07:00Για τον Μπλάκφλαγκ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfsav-019lF7U4KMIXlLDysRsnqiCC6lGgl9P5xNSM9fx_ttPMwts6p0vP4c3_FFeanYuIZat3JvITmCgzCBEZcv3Q_M3vmR9jrRD-zLIzBDR6RL6Hzga-aU9y60ceTvrYmanokMVRsyk/s1600/t2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="752" data-original-width="960" height="500" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhfsav-019lF7U4KMIXlLDysRsnqiCC6lGgl9P5xNSM9fx_ttPMwts6p0vP4c3_FFeanYuIZat3JvITmCgzCBEZcv3Q_M3vmR9jrRD-zLIzBDR6RL6Hzga-aU9y60ceTvrYmanokMVRsyk/s640/t2.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span style="font-size: large;">Για τον
Μπλακφλαγκ...</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Δε μου αρέσουν
οι αποχαιρετισμοί. Δε μου αρέσουν τα «λίγα λόγια για κάποιον». Δε μου αρέσει η
έννοια του επικήδειου. Κι όμως, χρειάζεται και αυτό. Αλλά όχι μόνο αυτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Με τον Θάνο
γνωριστήκαμε μέσω της μουσικής. Μας ένωναν κοινές αγάπες, όπως οι Μότορχεντ.
Είμαι οπαδός μιας εποχής μουσικά που υπήρχε μόνο στο μυαλό μου δυστυχώς –όπου οι
άνθρωποι οι οποίοι ακούγαμε αντιδραστικές μουσικές, θα είχαμε και πιο
αντιδραστικές ιδέες, ενέργειες και ζωή γενικότερα. Αλλά από ένα σημείο και μετά
κατάλαβα πως δεν ήταν όλοι έτσι, κάθε άλλο μάλιστα, πολλοί ρατσιστές, φασίστες
και σεξιστές άκουγαν μουσικές που ήταν πολλές φορές ενάντια στο κατεστημένο. Ο
Θάνος φυσικά δεν ήταν έτσι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Όπως και με
κάθε άτομο με το οποίο συμπλέουμε πολιτικά, έτσι και με τον Θάνο ερχόταν αναπόφευκτα
οι στιγμές διαφωνίας. Και ήταν αρκετές. Αλλά διαφωνία από διαφωνία διαφέρει και
με τον Θάνο δε διαφωνούσαμε στην ουσία, αλλά στον τρόπο. Όντας και οι δύο άτομα
του αντιεξουσιαστικού χώρου όμως, παρόλες τις διαφωνίες, ήμασταν πάντα στην
ίδια πλευρά. Εξάλλου και οι διαφωνίες είναι σε αυτή τη περίπτωση
εποικοδομητικές, ειδικά όταν γίνονται από ελευθεριακά άτομα με αναρχικές,
αντιεξουσιαστικές, αντιφασιστικές, κοκ, ιδέες.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Ο Θάνος ήταν
ένας αδελφός, ένας φίλος, ένας σύντροφος. Και θέλω να μείνω ειδικά στο τελευταίο.
Με πονάει πολύ περισσότερο η απώλεια συντρόφων. Γιατί ξέρω πως είναι να
αγωνίζεσαι για όσα θεωρώ πως πρέπει να έχει μια υγιής κοινωνία. Ο Θάνος ήταν
σύντροφος, ήταν αλληλέγγυος, ήταν αγωνιστής. Ήταν πάντα εκεί να βοηθήσει σε
περιοχές που είχαν μολυνθεί με τη φασιστική μπόχα όπως η Καλλιθέα, πάντα στους
δρόμους και οι φασίστες στα λαγούμια τους. Ήταν εκεί να βοηθήσει με άλλους
αλληλέγγυους όταν η Μάνδρα είχε πληγεί από την φονική πλημμύρα. Ήταν εκεί να
βοηθήσει τους πρόσφυγες και μετανάστες, ήταν εκεί να βοηθήσει κάθε έναν που
είχε ανάγκη, ήταν εκεί πάντα παρών και ενεργός, σε κουβέντες, συναυλίες, καταλήψεις,
πορείες, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις, περιφρουρήσεις. Δίπλα στον άνθρωπο, και πάντα
στο δρόμο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Και στο δρόμο
έμελλε να κάνει και το τελευταίο του ταξίδι. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Θάνο, από τους
Μότορχεντ σε γνώρισα και στους Σάιπρες Χιλ σε χαιρέτησα τελευταία φορά πριν δύο
μήνες. Και μου είπες για το ταξίδι που ήθελες να πας και πόσο ενθουσιασμένος
ήσουν. Η απώλειά σου μας αφήνει φτωχότερους, αλλά το παράδειγμά σου θα πρέπει
να μείνει ως ένα παράδειγμα προς μίμηση. Και αυτός είναι και ο βασικός λόγος που
σου αφιερώνω αυτά τα ελάχιστα λόγια, που φαντάζουν πραγματικά λίγα μπροστά στη κοινωνική
προσφορά σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;">Αντίο φίλε,
αδερφέ, σύντροφε, Άνθρωπε Θάνο, έδωσες πάρα πολλά και εύχομαι η απρόσμενη
απώλειά σου να είναι σαν σπόρος που θα μας στέλνει κάθε φορά πιο αποφασισμένους
στις επάλξεις του αγώνα, πιο οργισμένους ενάντια στην εξουσία και πιο
εγκάρδιους προς όποιον συνάνθρωπό μας έχει ανάγκη.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><a href="https://www.facebook.com/thanos.blackflag">https://www.facebook.com/thanos.blackflag</a></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrNIm5NRxQ8J58XH-bx0QUzSHFFdAz4pL-Mpo1BY8PxJJNHv_d9V8YSbY8h2u_HBTz-3hilgzajMcWHUzQ_0ecszjSF3HUOvIfisHZ9n0bbTmSHmBZqHPOUU70OrxlNBP4O45NCkYQkiU/s1600/t1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="720" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrNIm5NRxQ8J58XH-bx0QUzSHFFdAz4pL-Mpo1BY8PxJJNHv_d9V8YSbY8h2u_HBTz-3hilgzajMcWHUzQ_0ecszjSF3HUOvIfisHZ9n0bbTmSHmBZqHPOUU70OrxlNBP4O45NCkYQkiU/s640/t1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL" style="mso-ansi-language: EL;"><span style="mso-spacerun: yes;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-83062338047417612492019-07-13T00:51:00.002-07:002019-07-13T00:54:31.808-07:00Σε μια πιο προσωπική νότα... 13.07.2019<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><br /><div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Σε μια πιο προσωπική νότα.</span></b></div>
<br /><br /> <br /><br /><br />Αυτός ο Ιούλιος σηματοδοτεί δέκα χρόνια όπου διαχειρίζομαι σελίδες διαδικτυακά. Και η συγκεκριμένη ημερομηνία, 13 Ιουλίου, σηματοδοτεί και έξι χρόνια όπου διαμένω στο εξωτερικό. Τα τελευταία 25 χρόνια ασχολούμαι ενεργά με όσα εγώ θεωρώ χρήσιμα για εμένα και για μια πιο βιώσιμη κοινωνία για όλους, με τον φεμινισμό, την αναρχία, τον αντιφασισμό και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρώτα για τις κοινωνικές ομάδες οι οποίες δε τα έχουν (ΛΟΑΤΚΙ, πρόσφυγες/μετανάστες, τοξικοεξαρτημένα άτομα, άστεγα και άπορα άτομα, κ.ο.κ.) και μετά για τα υπόλοιπα.<br /><br />Η εκάστοτε ιδεολογία όμως δεν είναι πανάκεια και ποτέ δεν ήθελα να την ευαγγελίζομαι ως τη μόνη αλήθεια. Οι κοινωνίες εξελίσσονται και μαζί τους πρέπει να εξελίσσονται και οι ιδεολογίες. Ένα παράδειγμα είναι λ.χ. ο φεμινισμός, ο οποίος εξελίχθηκε ώστε να περιλαμβάνει και τρανς και μεσοφυλικά άτομα, κ.α. Οι υπόλοιπες ιδεολογίες δε διαφέρουν. Δε μπορεί κάποιο άτομο να δηλώνει αναρχικό, όταν κανονίζει ζωές άλλων ατόμων ή καταπιέζει το σύντροφό του, δε μπορεί κάποιο άτομο να δηλώνει πως ανήκει στον αντιφασιστικό ή αντιρατσιστικό χώρο, όταν ουσιαστικά χρησιμοποιεί τους μετανάστες όσο εξυπηρετούν την πολιτική του ατζέντα και μετά τους πετάει παραδίπλα και δε θέλει καν επαφές μαζί τους. Αυτά πάνε γενικά σε όλους, αλλά και πολύ συγκεκριμένα σε άτομα, που ανήκαν σε πιο αντιεξουσιαστικούς χώρους και τελικά τα απορρόφησε κάποια εξουσία, κάνοντάς τα να χρησιμοποιούν την πάλαι πότε αγνή ιδεολογία τους, ώστε να εξυπηρετεί πλέον τη νέα τους πολιτική ατζέντα. <br /><br />Στα χρόνια που ασχολούμαι με τους άνωθι χώρους, στάθηκα απέναντι σε κάθε κυβέρνηση. Δε ψηφίζω και υποστηρίζω την αποχή από τις εκλογές. Όχι γιατί "είναι όλοι ίδιοι", αλλά επειδή το έργο με το οποίο ασχολούμαι καθώς και η ιδεολογία μου, δεν περιλαμβάνει ανάθεση ευθυνών σε κανέναν εξουσιαστή. Προφανώς λοιπόν και αντιτίθεμαι στο γενικό και μαζικό κριτήριο ψήφου, όπου είναι η προσωπική βολή, ο διορισμός, η καταστροφή των βιώσιμων κοινωνικών δομών μέσω νεοφιλελεύθερων πολιτικών όπου καταστρέφουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και κάθε κριτήριο που απώτερο σκοπό έχει να συντηρήσει το απάνθρωπο τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Παρόλαυτά, δε στέκομαι απέναντι σε όποιον ψηφίζει για ένα καλύτερο μέλλον για την καταπιεσμένη κοινωνική του ομάδα. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου γυναίκες φοβούνται να καταγγείλουν κακοποίηση για να μη τις βρουν νεκρές, που μετανάστες δεν έχουν κανένα δικαίωμα στη χώρα όπου ζουν, εργάζονται κι έχουν οικογένεια, όπου λοατκι άτομα ξυλοκοπούνται ή και φονεύονται λόγω της σεξουαλικής τους προτίμησης. Δε στέκομαι απέναντι στο να αναθέσουν οι συγκεκριμένες ομάδες -ή και άλλες αντίστοιχα καταπιεσμένες- την εξουσία στον εκάστοτε νομοθέτη όπου θα βελτιώσει τις συνθήκες ζωής τους στην παρούσα κοινωνία όπου ζούμε. Αγωνιζόμαστε ουσιαστικά για την ίδια κοινωνία, μια κοινωνία η οποία δεν αποκλείει κανέναν λόγω φύλου, λόγω χρώματος στο δέρμα του ή λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Η διαφορά μας είναι ο δρόμος τον οποίο επιλέγουμε ώστε να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα.<br /><br />Εν τέλει όμως, κύριος εχθρός μου δεν είναι η εκάστοτε αναλώσιμη και ανακυκλώσιμη κυβέρνηση. Η κυβέρνηση το περισσότερο που μπορεί να κάνει, είναι να εξυπηρετήσει τις επιταγές της κοινωνίας η οποία την ανέβασε και την οποία θα κυριαρχήσει για ένα μικρό διάστημα μερικών ετών. Ο στόχος μου είναι η καταστροφή της ιδεολογίας η οποία έχει ποτίσει την κοινωνία και της οποίας απόρροια είναι και η εκάστοτε κυβέρνηση και όχι το αντίθετο. Κι εδώ έρχομαι σε αυτό που θέλω κυρίως να θίξω.<br /><br />Στην κριτική και εν τέλει αποδόμηση όλων των εξουσιαστικών δομών (Κράτος, Πατριαρχία, κ.ο.κ.) δε χωράει πλακίτσα και χιουμοράκι. Η σάτιρα πρέπει να ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω και όχι το αντίθετο, αλλιώς δεν είναι σάτιρα, αλλά ένα όργανο της εξουσίας το οποίο προσπαθεί να διχάσει αντί για να ενώσει. Εξού και μεγάλο κομμάτι της "σάτιρας" προσπαθεί να δαιμονοποιήσει τους Δ.Υ. τους εργάτες, τους μετανάστες. Εξυπηρετεί την εξουσία και μόνο αυτή, το να στρέφονται οι χαμηλότερες τάξεις η μια ενάντια της άλλης, παρά όλες μαζί ενάντια των εξουσιαστικών δομών. Και φυσικά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, παίζει ακριβώς αυτό το παιχνίδι της εξουσίας. Τις έχουμε δει αυτές τις απόψεις παντού, ξέρουμε ποιές είναι, τις έχει ο γνωστός, ο διπλανός, ο γείτονας, ο αδερφός, ο σύντροφος. Είναι αυτά τα άτομα που το σεξιστικό και μισογυνικό σχόλιο θα το πουν "χιουμοράκι" και "πωςκάνουμεέτσι" και πως η "σημερινή γενιά παρεξηγείται με τα πάντα". Είναι αυτοί που θα δουν το νέο φασιστοειδές στην εξουσία και θα χασκογελάνε με σχόλια τύπου "έρχεται πίτσα". Είναι αυτοί που ακολουθούν τυφλά τον εκάστοτε λαθρέμπορα, ναρκέμπορα και μαφιόζο με την κοινωνικά αποδεκτή του όμως ιδιότητα (ομαδάρχης, πρόεδρος, δήμαρχος, κλπ) και κάθε φορά που υπάρχει δικαιολογημένη κοινωνική οργή εναντίον της ατιμωρησίας που τους περιβάλλει, λένε πως "τον πολεμάνε όλοι" και πως "σας πονάει". Είναι αυτοί που θα στρέψουν με αηδία το βλέμμα αλλού όταν δουν άστεγο ή τοξικοεξαρτημένο άτομο, αυτοί που θα γελάσουν ακόμα και με το φόνο ενός ζώου από τον όχλο, επειδή μεγάλωσαν σε μια κοινωνία όπου τα ανεπιθύμητα ζώα τα τυλίγει σε σακούλες και τα πετάει σε κάδους.<br /><br />Αυτές οι απόψεις κυριαρχούν και τις βλέπει κανείς παντού, εδώ και δεκαετίες, αλλά τώρα με το Ίντερνετ πολύ περισσότερο. Εξού και βρίσκω εντελώς άτοπο και το σχόλιο που κάνουν αρκετοί περί "κρίτικής από το Ίντερνετ". Το Ίντερνετ είναι το μέσο που δεν είχαμε κάποτε ώστε να δούμε εις βάθος τη σαπίλα ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτές οι απόψεις δεν έπαψαν και δε παύουν να με αηδιάζουν το ίδιο κάθε φορά, να τις αντιμάχομαι αλλά και να φοβάμαι τι αντίκτυπο και σε ποιά άτομα θα έχουν. <br /> <div>
Αυτά τα γράφω επειδή θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ποιός είμαι, θέλω να ξέρουν όσοι είναι γύρω μου τι πρεσβεύω -όχι πως το έκρυψα και ποτέ- και θέλω εν τέλει να ξέρω και τι πρεσβεύουν όσα άτομα καταλήγουν να συμπορεύονται κι αυτά δίπλα μου.<br /><div>
<br />Θα κλείσω το παρόν λογύδριο με το πάντα επίκαιρο κείμενο του Μάνου Χατζιδάκι.<br /><br />«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά. Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, η συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πώς πρέπει, του πώς οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; <br /><br />Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε.» </div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-39468051697146781532019-07-10T01:06:00.000-07:002019-07-10T01:06:10.648-07:00Γιάννης Τρουπής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Γιάννης Τρουπής</span></b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="EL">"Ο Γιάννης Τρουπής
που ανέλαβε υπευθυνος ενημέρωσης στην ΕΡΤ εκτός από την ασταμάτητη υποστήριξη
στη ΝΔ έχει και πλούσιο βιογραφικό. Ο Γιάννης Τρουπής, λοιπόν, ολοκλήρωσε τις
σπουδές στο Νηπιαγωγείο και με επιτυχία εισήλθε στις τάξεις του Δημοτικού, εκεί
τελείωσε την Πρώτη, μετά την Δευτέρα, ακολούθως την Τρίτη, κατόπιν την Τετάρτη,
στη συνέχεια την Πέμπτη και τέλος την Έκτη Δημοτικού, μετέπειτα εισήλθε στο
Γυμνάσιο που με πολύ κόπο τελείωσε την Α' Γυμνασίου, μετά την Β' Γυμνασίου και
στη συνέχεια την Γ Γυμνασίου, ακολούθησε σπουδές στο Λύκειο και τελείωσε με
επιτυχία την Α Λυκείου, έπειτα την Β΄ Λυκείου και ολοκλήρωσε τις σπουδές του
στην Γ Λυκείου την οποία τελείωσε επιτυχώς. Βιογραφικό που το ζηλεύει ο
καθένας και η καθεμία. Αριστεία όχι αστεία!"<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-iyzHAjOXMtm5I1xdqJks58ksas73s9UobZY8dkt9A39fApUNQM83XY1NVQdZoNPVvvNBCXTb3HBSD6MZ-uvJgisUYpPmt9Frt3TBbag-TOvIYoi6-v-DKg6Hb9ijeReSnNY_v6IUdGk/s1600/g1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="710" data-original-width="523" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-iyzHAjOXMtm5I1xdqJks58ksas73s9UobZY8dkt9A39fApUNQM83XY1NVQdZoNPVvvNBCXTb3HBSD6MZ-uvJgisUYpPmt9Frt3TBbag-TOvIYoi6-v-DKg6Hb9ijeReSnNY_v6IUdGk/s320/g1.JPG" width="235" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxQqHOFQ4esenhF2_iQZIk_BSJQhSyrRzgcSoXesReYc8Gi0Veb7KoyxLiclHKDCS1u8sLGHaPIdJDjQtZdVJqMdcuMxr5MOLUHo79AMlwJUDCJukT2e7A5_RwSdgZwiqF2pQ7N4Hxi3E/s1600/g2.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="563" data-original-width="588" height="306" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxQqHOFQ4esenhF2_iQZIk_BSJQhSyrRzgcSoXesReYc8Gi0Veb7KoyxLiclHKDCS1u8sLGHaPIdJDjQtZdVJqMdcuMxr5MOLUHo79AMlwJUDCJukT2e7A5_RwSdgZwiqF2pQ7N4Hxi3E/s320/g2.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7lA9QT65s3WeVsDpEvYVfscxSkkyVlPS8hBZnwAz9dEmlOgTxQPzDLUKVfg0fM2zE4ah12wBES_Gf1qeWwVOlBDrgImVCHLfvkRCFixqQLERUpDRJL1N_-dteE8-6mgD86R0nzkaomTU/s1600/g3.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="598" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7lA9QT65s3WeVsDpEvYVfscxSkkyVlPS8hBZnwAz9dEmlOgTxQPzDLUKVfg0fM2zE4ah12wBES_Gf1qeWwVOlBDrgImVCHLfvkRCFixqQLERUpDRJL1N_-dteE8-6mgD86R0nzkaomTU/s320/g3.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFxRn3us4g7_9eN6LK7K3xdVo4GM2COVesP_T2uyLpaBlmv5X551l8ZM7xTERKVTNScZycDNzVoj7rw5mz5TQQHt0G9Cl1B7ObDugrreMAZmsGWJw3cfYLwQIRRP3iHIsxLH4t4L8S6kM/s1600/g4.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="461" data-original-width="582" height="253" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFxRn3us4g7_9eN6LK7K3xdVo4GM2COVesP_T2uyLpaBlmv5X551l8ZM7xTERKVTNScZycDNzVoj7rw5mz5TQQHt0G9Cl1B7ObDugrreMAZmsGWJw3cfYLwQIRRP3iHIsxLH4t4L8S6kM/s320/g4.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUN5yN8K8WECpW767TR6OJYoE5gnenonmJjzAZFCt_Vjo2ylQUXq7C4V2cUOtNoF8Hypha1-2MsUQ40yd0R1P7dQ12y__FS6S9Jearh9nIZgG-MyvYYWlj2-du8H-BV6Zu1NIXBMTTPxY/s1600/g5.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="526" data-original-width="599" height="281" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUN5yN8K8WECpW767TR6OJYoE5gnenonmJjzAZFCt_Vjo2ylQUXq7C4V2cUOtNoF8Hypha1-2MsUQ40yd0R1P7dQ12y__FS6S9Jearh9nIZgG-MyvYYWlj2-du8H-BV6Zu1NIXBMTTPxY/s320/g5.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga1jNu3h4Amw8u_fa2dpDu_25nzSdYyHgcWZn3U03b75cPy8bWtaDhJl7Ws-2CW6e7d7AZo1Cam1PN9-0Crjz5huTdpRsWiQ3I4UWJ-I3BEvUzdLSv_hWOXIjlWBfFu5sN5_okFkrCKvo/s1600/g6.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="440" data-original-width="590" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga1jNu3h4Amw8u_fa2dpDu_25nzSdYyHgcWZn3U03b75cPy8bWtaDhJl7Ws-2CW6e7d7AZo1Cam1PN9-0Crjz5huTdpRsWiQ3I4UWJ-I3BEvUzdLSv_hWOXIjlWBfFu5sN5_okFkrCKvo/s320/g6.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv7sOqFzDv1L41gdUJ9IkOoRVchKaTP7rkhpdpXowbcCJElYHdjkKNqF3A1uN0TaW_j_3ramEqYG1l_yd8_309a_C5cF3wcXduHpcG2Q8HkvY1GNN0BeK2-oS70x15P_Dk7z0KkoaTlAc/s1600/g7.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="381" data-original-width="586" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv7sOqFzDv1L41gdUJ9IkOoRVchKaTP7rkhpdpXowbcCJElYHdjkKNqF3A1uN0TaW_j_3ramEqYG1l_yd8_309a_C5cF3wcXduHpcG2Q8HkvY1GNN0BeK2-oS70x15P_Dk7z0KkoaTlAc/s320/g7.JPG" width="320" /></a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-29592741801797019902019-01-29T02:45:00.000-08:002019-01-29T03:24:16.090-08:00Ποιός είναι τελικά ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9_PZKFVQlvmMzGr_saNJzht-bPKef7PgDSiSHvZoHlS-UmHoDYDyx9-PHuyGHDhyvLkEjTKkEez6eNVcTck7jI8XIHzoCYfevOpDLE6YmRq5RQ-htCiLu7q1-aP2qHFFd7QrL1sCAS9Q/s1600/51217552_10216042657712383_8594791989558378496_n.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9_PZKFVQlvmMzGr_saNJzht-bPKef7PgDSiSHvZoHlS-UmHoDYDyx9-PHuyGHDhyvLkEjTKkEez6eNVcTck7jI8XIHzoCYfevOpDLE6YmRq5RQ-htCiLu7q1-aP2qHFFd7QrL1sCAS9Q/s640/51217552_10216042657712383_8594791989558378496_n.jpg" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Ποιός είναι τελικά ο Αμβρόσιος Καλαβρύτων</span></b></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Γνωστός με το παρατσούκλι «χωροφύλακας», ο Καλαβρύτων στα 75 του παραμένει αειθαλής καθώς ταξιδεύει διαρκώς ακόμη και για τα εγκαίνια πλοίων φίλων του εφοπλιστών από την Κίνα έως τη Λατινική Αμερική. Ο Αμβρόσιος, όμως, πολύ καιρό πριν από την απενοχοποίηση της φασιστικής ακροδεξιάς, πάλευε με νύχια και με δόντια για να διατηρήσει τη φωνή της ζωντανή. Άλλωστε οφείλει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα στη θητεία του στη θρησκευτική υπηρεσία της χωροφυλακής, (ναι, ναι της χωροφυλακής!) στη διάρκεια της δικτατορίας. Παρέμεινε στη θέση αυτή από το 1968 έως το 1976. Είναι κάτι που καταγράφει και στο βιογραφικό του, χωρίς όμως να προσδιορίζει χρονικά την περίοδο που ήταν «προϊστάμενος» της θρησκευτικής υπηρεσίας των χωροφυλάκων, υπηρεσία που σήμερα έχει μετονομαστεί σε Θρησκευτική Υπηρεσία της Αστυνομίας. Αυτό όμως είναι ένα άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο.<br />
<br />
Στη διάρκεια της δεκαετούς αρχιεπισκοπίας από τον Χριστόδουλο, ο Αμβρόσιος έχτιζε σιγά σιγά την προσπάθεια ανάκαμψης όχι μόνο της ρητορικής, αλλά και των ιδεολογικών μεθόδων της ακροδεξιάς. Ο κατά κόσμον Αθανάσιος Λένης, τον Απρίλιο του 1998, όταν ο πνευματικός του αδελφός, Χριστόδουλος, εξελέγη στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, πανηγύριζε στο ξενοδοχείο «Ηλέκτρα», φωνάζοντας «νενικήκαμεν». Η εκκλησιαστική εξουσία απλωνόταν στα πόδια των μελών της Χρυσοπηγής.<br />
<br />
Το 1955 ο 15χρονος τότε Αθανάσιος Λενής γνώρισε στην Πάτρα έναν νεαρό ιεροψάλτη από την Ηλεία, που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή του, τον σημερινό μητροπολίτη Πειραιώς κ. Καλλίνικο. Οι δύο νέοι διατηρούν την επαφή και τα επόμενα χρόνια, όταν ο Καλλίνικος, διάκονος πλέον, εγκαθίσταται στην Αθήνα. Στην αθηναϊκή εκκλησία της Αγίας Ζώνης ο κ. Καλλίνικος γνωρίζει ένα μικρό ψάλτη, μαθητή του Λεοντείου Λυκείου, τον Χρήστο Παρασκευαΐδη, τον μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο. Λίγα χρόνια αργότερα οι τρεις ιδρύουν την μοναστική Αδελφότητα της Χρυσοπηγής. H εξέλιξή τους στην εκκλησιαστική ιεραρχία είναι γρήγορη. Το 1974 ο «Βενιαμίν» της Χρυσοπηγής αρχιμανδρίτης Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης εκλέγεται μητροπολίτης Δημητριάδος. Εναν χρόνο μετά, το 1975, ο Καλλίνικος Καρούσος εκλέγεται τιτουλάριος μητροπολίτης Ρωγών και αναλαμβάνει τη νευραλγική θέση του διευθυντή της Αποστολικής Διακονίας. Το 1976 έρχεται η σειρά του Αμβρόσιου.<br />
<br />
Εκλέγεται τιτουλάριος μητροπολίτης Ταλαντίου και γίνεται αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Με τον χειροτονητήριο λόγο του προκαλεί σάλο. Δεν ξεχνά κάποιους παλιούς φίλους από τα Σώματα Ασφαλείας που είχαν καταδικασθεί για βασανισμούς στα χρόνια της δικτατορίας και απευθύνει «θερμόν εν Κυρίω ασπασμόν προς όλους εκείνους τους αγαπητούς μου αξιωματικούς και οπλίτας της Ελληνικής Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων οι οποίοι την στιγμήν ταύτην, συνεπεία οιουδήποτε ατυχούς συμβάντος εν τη ενασκήσει του υπηρεσιακού των καθήκοντος, εστερήθησαν των αγαθών της υγείας και της ελευθερίας».<br />
<br />
Αμβρόσιος: Από Χωροφύλακας – Παπάς και Χρυσαυγίτης<br />
<br />
Ο πρώην ταγματάρχης της Χωροφυλακής κατά κόσμο Αθανάσιος Λενή και ως παπάς Αμβρόσιο, μητροπολίτης Αιγιαλείας Καλαβρύτων είναι υμνητής των βασανιστών της χούντας κατηγορώντας τους βασανισμένους ως αναρχοκομουνιστές και συκοφάντες. Ο Αθανάσιος – Αμβρόσιος Λενής υπηρέτησε την στρατιωτική του θητεία κατά τα πέτρινα χρόνια στην «Βασιλική Χωροφυλακή» ως επικεφαλής της Θρησκευτικής Υπηρεσίας.<br />
<br />
Ο βίος και η πολιτεία του ιεράρχη της… χωροφυλακής<br />
<br />
Στα 74 χρόνια του βρήκε την ευκαιρία:<br />
• Να υμνήσει τη Χρυσή Αυγή και τα πρωτοπαλίκαρά της.<br />
• Να τους νουθετήσει, ώστε να μπορέσουν να εξελιχθούν σε «γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο πια πολίτη» και «ήρεμη δύναμη στο σαπισμένο πια πολιτικό σύστημα».<br />
• Να ψέξει τον Μεσσηνίας Χρυσόστομο, που στηλίτευσε την εγκληματική δράση των νοσταλγών του χιτλερισμού.<br />
• Να μιλήσει για «προδοτικά ΜΜΕ».<br />
• Είχε χαρακτηρίσει τότε «πρότυπο ζωής» τον δολοφόνο του 20χρονου Μιχάλη Μυρογιάννη στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973.<br />
<br />
Δεν απαντά, όμως, ο δεσπότης ποιους από τους χιλιάδες δεσμώτες στα μπουντρούμια της Ασφάλειας επισκέφθηκε τα χρόνια της δικτατορίας, όταν ήταν ιεροκήρυκας της Βασιλικής Χωροφυλακής. Ποιους από τους εκατοντάδες φρικτά βασανισμένους θέλησε να συναντήσει; Μπορεί κάποιος να θεωρήσει (για μια μόνο στιγμή) παρελθόν τα όσα υπέστησαν αναρίθμητοι άνθρωποι του Θεού τα χρόνια της χούντας. Αλλά και σήμερα, ποιον από τους εκατοντάδες γρονθοκοπημένους ή μαχαιρωμένους μετανάστες παρηγόρησε;<br />
<br />
Στο 75ο έτος του πολύκροτου βίου του ο ακραίος ιεράρχης δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στον ρόλο του ποιμένα και του σκληρού κομματάρχη και, όπως το πάει, ένα είναι σίγουρο: ότι έχει ήδη προλάβει να απαντήσει στην απορία του μακαριστού και πληθωρικού Σεραφείμ, ο οποίος φέρεται να του είχε πει κάποτε: «δεν ξέρω ποιος γεννήθηκε πρώτος: ο διάβολος ή εσύ!».<br />
<br />
Προχώρησε πρόσφατα σε κήρυγμα μίσους κατά των ομοφυλόφιλων εκτός κι εντός της αίθουσας του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αιγίου όπου αρχικά αθωώθηκε για ένα άρθρο που είχε δημοσιεύσει και στο οποίο αποκαλούσε τους ομοφυλόφιλους «αποβράσματα» και προέτρεπε τους πιστούς να τους «φτύσουν».<br />
<br />
«Το ΄΄φτύστε τους΄΄ είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο, και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε» τόνισε τότε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων ενώ στη συνέχεια πρόσθεσε: «Αν παρόμοια φρασεολογία χρησιμοποιούσαν οι ναζί, τότε μπράβο».<br />
<br />
Το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου δέχτηκε τον ισχυρισμό του κατηγορουμένου ότι οι εκφράσεις «φτύστε τους, μαυρίστε τους» αναφέρονταν σε πολιτικούς και όχι σε ομοφυλόφιλους και ότι ήταν μεταφορικές, με αποτέλεσμα να αθωωθεί αρχικά. Παρά την αρχική αθωωτική πρόταση της εισαγγελέα, το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αιγίου φαίνεται ότι καταδίκασε σε 7 μήνες τον Αμβρόσιο, μητροπολίτη Καλαβρύτων, για «δημόσια υποκίνηση βίας ή μίσους» και για «κατάχρηση εκκλησιαστικού αξιώματος» για την προτροπή "Φτύστε τους ομοφυλόφιλους" που περιλαμβανόταν σε κείμενο που είχε αναρτήσει στο ιερό ιστολόγιό του.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-49627305563209352962018-11-19T08:18:00.000-08:002018-11-20T02:44:39.124-08:00Για τ@ν Ζακ/Ζάκι...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhElqdGaQKbKkYoooVp6GFSYxIjSgB1Q16A5udJaac560RYICnJGMzzSPmFttZgdvuo6VuUFy5GpVg3cQnJku4fNalHpZy-9r-zspvq2VwJTeHrzxeCUWk30plHBwW73omoenLd5bLGKsU/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="720" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhElqdGaQKbKkYoooVp6GFSYxIjSgB1Q16A5udJaac560RYICnJGMzzSPmFttZgdvuo6VuUFy5GpVg3cQnJku4fNalHpZy-9r-zspvq2VwJTeHrzxeCUWk30plHBwW73omoenLd5bLGKsU/s400/14.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Για τ@ν Ζακ/Ζάκι...</span></b></div>
<br />
<br />
<br />
Κλέφτης - χωρίς κλοπιμαία στις τσέπες και με την ταμειακή μηχανή στη θέση της<br />
Επικίνδυνος και οπλισμένος - χωρίς όπλο, μαχαρί ή τίποτα άλλο επικίνδυνο πάνω του<br />
"Πρεζάκι" - με καθαρές τις τοξικολογικές εξετάσεις<br />
<br />
Ούτε κλέφτης, ούτε επικίνδυνος, ούτε πρεζάκι.<br />
Μόνο μια Επικίνδυνη κοινωνία βουτηγμένη στην Εθνοπρέζα της που Κλέβει ζωές. <br />
<br />
Μια κοινωνία που λειτουργεί με ναζιστική λογική και θέλει να εξαλείψει τον φτωχό, κλέφτη, επικίνδυνο πρεζάκια. Μια κοινωνία που περνάει δίπλα από τους φτωχούς και κοιτάει αλλού, που ακούει για (φτωχούς μόνο) κλέφτες και σκέφτεται να αρπάξει το όπλο της και να αυτοδικήσει, μια κοινωνία που βλέπει ημιλιπόθυμα τοξικοεξαρτημένα άτομα και ψιθυρίζει "άντε να περάσει το σκουπιδιάρικο να τα μαζέψει". Μια κοινωνία που σε άλλες εποχές θα έστελνε κάθε τι επικίνδυνο για αυτή στην αγχόνη, κάθε κλέφτη στο δήμιο να του κόψει τα χέρια, κάθε τι διαφορετικό στους φούρνους.<br />
<br />
Έχοντας πει και ξεκαθαρίσει επίσημα όλα αυτά, αιωρούνται ακόμα οι τρεις βασικές -και ψευδείς- κατηγορίες που αφορούν την υπόθεση. Ο φτωχός κλέφτης δεν είναι εχθρός του κοινωνικού συνόλου, εχθροί του κοινωνικού συνόλου είναι αυτοί που του στέρησαν τα βασικά αγαθά ως προς την επιβίωσή του, καθώς και οι πλούσιοι κλέφτες τους οποίους κανείς δεν αγγίζει και κανείς δε θέλει να ποδοπατήσει μέχρι θανάτου. Επικίνδυνος δεν είναι όποιος αρπάζει ένα κομμάτι γυαλί για να φοβερίσει μερικές δεκάδες άτομα που τον έχουν περικυκλώσει και τον κλωτσάνε μέχρι θανάτου, επικίνδυνα είναι τα ίδια τα άτομα και ακόμα πιο επικίνδυνα είναι όσα άτομα μένουν απαθή και επικροτούν μια τέτοια πράξη. Τέλος, το να είναι ένα άτομο "πρεζάκι" δε το κάνει επικίνδυνο για κανέναν άλλο παρά μόνο για τον ίδιο του τον εαυτό, καθώς μόνο το ίδιο το άτομο βλάπτεται από τη χρήση. Ο στιγματισμός των τοξικοεξαρτημένων ατόμων ως "εγκληματιών", η τάση της κοινωνίας να περιθωριοποιεί τα τοξικοεξαρτημένα άτομα ως άτομα που "στηρίζουν τα καρτέλ ναρκωτικών", ενώ παράλληλα κάνει τα στραβά μάτια σε 2 τόνους πρέζα, καθώς και το να καταδικάζεται σιωπηλά ή ανοιχτά ένα τοξικοεξαρτημένο άτομο εις θάνατον, πόσο μάλλον δημόσιο, είναι απόρροια του εκφασισμού της κοινωνίας. <br />
<br />
Η υπόθεση έχει πολύ βρωμιά, πολύ τοξικότητα, πολύ κλεψιά και είναι σίγουρα και πολύ επικίνδυνη. Μόνο που καμία από αυτές τις λέξεις δεν αφορά το θύμα...<br />
<br />
Για τ@ν Ζακ/Ζάκι...</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-55755029452257694482017-10-28T02:38:00.001-07:002019-10-28T06:43:30.508-07:0028η Οκτωβρίου 1940: Επέτειος του «ΟΧΙ»<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>28η Οκτωβρίου 1940: Επέτειος του «ΟΧΙ»</b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDu2EIqhxXauGBGRRNYf9aotewsHF11zQ4hYOQMCIxLnnBQV5MeARIkx6qEY22wu3NjfIrr0dp_qlDs2anF0mXlYfhar9B-QCIRNTQiXwSw5ARpRlKr6Y8lV9hBjl8GtZrRcy44t_7bxg/s1600/9756_615100938600314_1809037811069764332_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="395" data-original-width="638" height="396" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDu2EIqhxXauGBGRRNYf9aotewsHF11zQ4hYOQMCIxLnnBQV5MeARIkx6qEY22wu3NjfIrr0dp_qlDs2anF0mXlYfhar9B-QCIRNTQiXwSw5ARpRlKr6Y8lV9hBjl8GtZrRcy44t_7bxg/s640/9756_615100938600314_1809037811069764332_n.jpg" width="640" /></a></b></span></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div>
"ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ" <br />
<br />
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τα χαράματα της 28ης Οκτώβρη 1940 ήταν ένας
φασίστας, θαυμαστής του Μουσολίνι και του Χίτλερ και αυλόδουλος. Ως
τέτοιος έπρεπε με μισή καρδιά να πολεμήσει τα ινδάλματά του γιατί το
αφεντικό του ήταν σύμμαχος των Αγγλων. Ετσι εκείνα τα χαράματα και όταν ο
Γκράτσι του επέδωσε το τελεσίγραφο του απάντησε στην γαλλική γλώσσα,
γιατί δεν ήξερε Αγγλικά και γιατι η Γαλλική ήταν η γλώσσα της
διπλωματίας. Δεν είπε "ΟΧΙ", πρώτον γιατι η λέξη "ΟΧΙ" δεν υπάρχει στην
διπλωματία, υπάρχουν οι λέξεις "ισως" "να δούμε" "αρα εννοείτε τι
ακριβώς?" και διάφορες τέτοιες υπεκφυγές αλλιώς δεν θα λεγόταν
διπλωματία και δεύτερο γιατί έγραψε ο ιδιος ο Μεταξάς τι του απάντησε
στο περίφημο "Ημερολόγιό" του. <br />
Η απάντηση ήταν ερώτηση και ήταν η ακόλουθη: Alors est que c'est la guerre? "Δηλαδή έχουμε πόλεμο?". <br />
<br />
Επίσης η αστική τάξη των συμμάχων μας υποστήριζε τον Χίτλερ.
Αμερικάνικες εταιρείες οπως η IBM και η General Motors ειχαν επενδύσεις
στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ θαύμαζε απεριόριστα τον
Χίτλερ και έλεγε ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και η Βρεττ<br />
ανία θα χρειαζόταν έναν τέτοιο πολιτκό. Τέλος και η αστική τάξη της
Ελλάδας ηταν οχι μονο φιλοναζιστική αλλά έπαιρνε ΚΑΙ πρωτοβουλίες
δυναμώματος της ναζιστικής κυριαρχίας μόλις αυτή εγκαθιδρύθηκε στην
Ελλάδα με την Κατοχή. Ο αντιπρόσωπος της εταιρείας Siemens στην Ελλάδα
κος Ιωάννης Βουλπιώτης ήταν ένας από τους ιδρυτές των "Ταγμάτων
Ασφαλείας" της χειρότερης ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης τη περίοδο της
Κατοχής. <br />
<br />
Μετά τη Κατοχή το Κράτος που θέσπισε τη σημερινή μέρα σαν γιορτή
στελεχώθηκε απο αυτους ακριβώς τους συνεργάτες των Ναζί . Μέχρι και ο
πολύς "δημοκράτης" και "Κεντρώος" Λαμπράκης ειχε πουλήσει τον Ομιλό του
στην Εταιρεία Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Η χώρα γιορτάζει μια επέτειο
έναρξης πολέμου. Ενός πολέμου στον οποίο η ηγεσία της χώρας και η
οικονομική ελίτ σύρθηκε απο τη μύτη εξ αιτίας συμμαχικών υποχρεώσεων και
που αμέσως μετά την ήττα μας συνεργάστηκαν οι ελιτ της κοινωνίας
ΟΛΟΘΕΡΜΑ με τους Ναζί και η ίδια χώρα ΠΟΤΕ δεν τιμώρησε τους συνεργάτες
αυτούς και ΠΟΤΕ δεν θα γιορτάσει το τέλος του πολέμου και τη στρατιωτική
ήττα του Ναζισμού. <br />
<br />
Το μόνο που αξίζει να γιορταστεί είναι θαμμένο στη γή απο το Πόλεμο τη
Κατοχή την Αντίσταση και το Ταξικό Πόλεμο με τους συνεργάτες των ναζί
που αποκαλούν γελοιοι προδότες και συμβιβασμένοι ηττημένοι "Εμφύλιο".
Η ιστορία δεν πανηγυρίζει. Επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν
φάρσα οπως ειχε γράψει ο Μαρξ στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου
Βοναπάρτη".<br />
<br />
===<br />
<br />
Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗ ΝΙΚΗ <br />
<br />
• Ο ηγέτης του «Εθνικού Κράτους» και του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού»,
δεν κυβερνούσε μόνος του. Πραγματικό κέντρο εξουσίας του καθεστώτος της
4ης Αυγούστου ήταν το Παλάτι και το «βαθύ κράτος», που υπάκουε πρωτίστως
στο βασιλιά. Και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη
Βρετανία – τη «θετή και πνευματική του πατρίδα», σύμφωνα με τον άγγλο
πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ. <br />
<br />
Παρά το θαυμασμό του ίδιου του Μεταξά, πολλών διανοουμένων και των
περισσότερων εφημερίδων της εποχής για τη ναζιστική Γερμανία, δεν
έμπαινε ζήτημα σε ποια πλευρά θα στρατευόταν η Ελλάδα σε περίπτωση
εμπλοκής της στον Β΄ Παγκόσμιο.<br />
<br />
• Ο Μεταξάς προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα έξω από τον πόλεμο. Όπως
εξήγησε στους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ιταλική επίθεση
(30.10.1940), ήταν υποχρεωμένος να απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο για
στρατιωτική κατάληψη κάποιων (μη προσδιορισμένων) στρατηγικών σημείων
της χώρας απ’ τον ιταλικό στρατό, καθώς στην αντίθετη περίπτωση θα
επενέβαινε στρατιωτικά η Αγγλία, με αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της
Ελλάδας και τη μετατροπή του συνόλου της ελληνικής επικράτειας σε πεδίο
μάχης. <br />
<br />
• Ούτε ο ίδιος ο Μεταξάς ούτε ο στρατάρχης Παπάγος πίστευαν σε μια
επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης. Ο Παπάγος δήλωνε σε
υφισταμένους του (συγκεκριμένα στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς
Δυτικής Μακεδονίας συνταγματάρχη Γεωργούλη) ότι «θα ρίξωμεν μερικές
τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων», ο δε Μεταξάς σημείωνε στις 29
Οκτωβρίου στο ημερολόγιό του ότι «τον ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή
γνώμη» που είχε πάρει τον πόλεμο στα σοβαρά. <br />
<br />
•Η πολεμική προετοιμασία της χώρας δεν ήταν κατάλληλη.<br />
<br />
“Μοναδική σχεδόν αμυντική μέριμνα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν η
οχύρωση των συνόρων με τη Βουλγαρία με στατικά οχυρά, προορισμένα ν’
αποκρούσουν ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση. Ήταν η περίφημη «Γραμμή
Μεταξά», ελληνικό ισοδύναμο της (εξίσου δαπανηρής και, όπως αποδείχθηκε,
πλήρως αναποτελεσματικής) γαλλικής «Γραμμής Μαζινό». Τα οχυρά αυτά
βοήθησαν στην εξαιρετικά βραχύβια απόκρουση της γερμανικής επίθεσης τον
Απρίλιο 1941 επί τριήμερο, στάθηκαν ωστόσο ανίκανα ν’ αποτρέψουν την
είσοδο των γερμανικών τανκς από την (αφύλακτη) κοιλάδα του Αξιού, μέσω
Γιουγκοσλαβίας τις αμέσως επόμενες μέρες. Σε όλα τα υπόλοιπα πεδία, ο
ελληνικός στρατός βρέθηκε στοιχειωδώς μόνο προετοιμασμένος, παρ’ όλες
τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της δικτατορίας. Τα αποθέματά του σε
πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα δεν υπερέβαιναν (σύμφωνα με την επίσημη
ιστορία του ΓΕΣ) τους 1-2 μήνες κατά περίπτωση, κάλυπτε μόλις το 8% των
αναγκών του σε αυτοκίνητα (600 αντί για 7.000), ενώ η αεροπορία (για την
οποία είχαν γίνει άπειροι έρανοι και κατασχεθεί οι τραπεζικές
καταθέσεις χιλιάδων μικροαποταμιευτών) διέθετε μόνο κάποια
δευτεροκλασάτα και ψιλοαπαρχαιωμένα αεροσκάφη PZL πολωνικής κατασκευής.<br />
<br />
===<br />
<br />
<br />
Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε
να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις
προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία
Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους»)
μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό
κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με
τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η
οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών
φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος
Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν
χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η
εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την
κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού
πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε
εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των
εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και
ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).<br />
<br />
<br />
<br />
=========<br />
<br />
<br />
<br />
Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που εορτάζει ως Εθνική Επέτειο, την είσοδό της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα δεν εορτάζει ούτε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι πίσω από αυτό, από τις φασιστικές κυβερνήσεις και μοναρχίες και την αγάπη του λαού προς αυτές, μέχρι ένα μια πολύ πιο ευρεία φασιστική ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να εορταστεί το Τέλος του Φασισμού, διότι ο Φασισμός δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, αντιθέτως, έγινε κυβέρνηση.<br />
<br />
<br />
<b><span style="font-size: medium;">Greece is the only country that
celebrates as a national holiday its entrance in WW2. Greece celebrates
neither the end of WW2 nor the withdrawal of the occupation forces.
There are many reasons behind that, from the fascist governments and
monarchies and the love of the people towards them, to a more general
fascist mindset of the Greek society. The truth is that there is no need
to celebrate the End of Fascism, because Fascism never really left
Greece, instead it became government.</span></b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQyQJr9zTvn2Xe5Ud5yRE25HM7h6vTVWk3NK47zG0s2xEt_8TVYEVjaYYPrVkSbMbsQ7Xid57fO66b1Iu7yQc26TG8BiLijhTFDidSBFKd2XgdYCyK3drHRb4O_Uv8I8I6EdhcVJ5Y-bg/s1600/MemeCenter_1382959842160_482.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="460" data-original-width="640" height="460" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQyQJr9zTvn2Xe5Ud5yRE25HM7h6vTVWk3NK47zG0s2xEt_8TVYEVjaYYPrVkSbMbsQ7Xid57fO66b1Iu7yQc26TG8BiLijhTFDidSBFKd2XgdYCyK3drHRb4O_Uv8I8I6EdhcVJ5Y-bg/s640/MemeCenter_1382959842160_482.jpg" width="640" /></a></div>
<b><span style="font-size: medium;"> </span></b> <br />
<b><span style="font-size: medium;">===</span></b><br />
<br />
«Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα<br />
και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;<br />
<br />
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κτλ.<br />
<br />
Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Και αν λέγαμε ΝΑΙ;<br />
<br />
Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία<br />
-μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;-<br />
κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.<br />
<br />
Άσε κι εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.<br />
<br />
Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη,<br />
πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι.<br />
<br />
Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.<br />
<br />
Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες,<br />
οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές<br />
και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.<br />
<br />
Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου.»<br />
<br />
~Μάνος Χατζιδάκις<br />
<br />
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=a5ehJBIo0Fg">https://www.youtube.com/watch?v=a5ehJBIo0Fg</a><br />
<b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnFx2UMVvn38DnXVDBHxnf-3_DJPmZlvw3T4GlQefLOUiATC-8Gh0hIPdVx1j5YE6OpwuvDP024_qciYSV0d2ygTi4zELEkexf0phHxYCWTsIuEZKaIKv2aPtrZOQ8LPlYN0g1kL-5Pnc/s1600/manos+xatzidakis+28+oktovri.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="960" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnFx2UMVvn38DnXVDBHxnf-3_DJPmZlvw3T4GlQefLOUiATC-8Gh0hIPdVx1j5YE6OpwuvDP024_qciYSV0d2ygTi4zELEkexf0phHxYCWTsIuEZKaIKv2aPtrZOQ8LPlYN0g1kL-5Pnc/s640/manos+xatzidakis+28+oktovri.jpg" width="640" /></a></div>
<b><span style="font-size: medium;"><br /></span></b></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-76789840056271069742017-06-12T00:41:00.001-07:002017-06-14T23:42:35.658-07:00Απάντηση στον κ. Χρήστο Σιμαρδάνη, και διάφορους άλλους<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-7V6l4hdIQSvx6jJnMK_kPyaeadP444fLThLg3z5mX2S-RkyhUmJA4vYNQBzf1ebRD0bRWQdODvJMcK31VuPsaN43yklXRs8_yu67LsuQ-RkOcIdP4ndeg6YGK1Epv1S0ynVl3B0YSG4/s1600/19030262_1328236410627714_6619699724638033050_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="906" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-7V6l4hdIQSvx6jJnMK_kPyaeadP444fLThLg3z5mX2S-RkyhUmJA4vYNQBzf1ebRD0bRWQdODvJMcK31VuPsaN43yklXRs8_yu67LsuQ-RkOcIdP4ndeg6YGK1Epv1S0ynVl3B0YSG4/s640/19030262_1328236410627714_6619699724638033050_n.jpg" width="604" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;">Απάντηση
στον κ. Χρήστο Σιμαρδάνη, και διάφορους άλλους</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Κάθε χρόνο,
την περίοδο που διεξάγεται το </span>Athens Pride<span lang="EL">, βγαίνει ο κάθε λογής ομοφοβικός και
κομπλεξικός, να δηλώσει πόσο τον ενοχλούν αυτές οι παρελάσεις. Τα
«επιχειρήματα» φυσικά κυμαίνονται από γελοία ως τραγελαφικά. «Γιατί τότε δεν
επικροτείτε και τις στρατιωτικές παρελάσεις?» Διότι το </span>Pride <span lang="EL">είναι παρέλαση και γιορτή της διαφορετικότητας και της αγάπης,
ενώ η στρατιωτική παρέλαση είναι μια παρέλαση εθνικής υπερηφάνειας, δηλαδή δεν
εορτάζει την ενότητα, αλλά την αντιπαλότητα μεταξύ Εθνών, Κρατών και Λαών, μια
αντιπαλότητα η οποία καλλιεργεί το ρατσιστικό μίσος. «Εγώ δε θέλω να τα βλέπω
αυτά, στο κρεβάτι τους ας κάνουν όσα θέλουν.» Δε σε αναγκάζει κανείς να πας στο
</span>Pride <span lang="EL">αν δε
θέλεις, αλλά δε μπορείς και να εμποδίσεις όσους θέλουν να διαδηλώσουν για την
αγάπη, τη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα τα οποία με αίμα έχουν κερδίσει, έξω
στο δρόμο, μακριά από την οικιακή εστία, η οποία τις περισσότερες φορές, είναι
εχθρική και προκατειλημμένη απέναντι στις διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες.
«Γιατί να μην υπάρχει τότε κι ένα </span>Straight Pride<span lang="EL">?» Το </span>LGBTQI Pride<span lang="EL">, γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των </span>LGBTQI <span lang="EL">ατόμων, οι οποίοι έγιναν και γίνονται ακόμα ώστε να
κατακτήσουν βασικά δικαιώματα και να υπάρχουν και να ζουν ελεύθερα χωρίς
διώξεις, πράγματα τα οποία ένα </span>straight <span lang="EL">άτομο έχει ως δεδομένα από τη στιγμή που γεννιέται. Επίσης,
αλήθεια, γιατί αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να υπάρχει </span>Straight Pride<span lang="EL">, αποκλειστικά και μόνο όταν γίνεται αναφορά στο </span>LGBTQI Pride<span lang="EL">? Προφανώς είναι κάτι άλλο που σε ενοχλεί, κι αυτό δεν είναι η μη ύπαρξη
ενός </span>Straight Pride<span lang="EL">.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Τα τελευταία
χρόνια, βλέποντας τα «επιχειρήματά» τους να αποδομούνται πλήρως, καθώς και τις προσπάθειες
εξάπλωσης της ομοφοβίας τους να αποτυγχάνουν παταγωδώς, μερικοί κάνουν και σημαία δηλώσεις όπως αυτή
του κ. Χρήστου Σιμαρδάνη. Προφανώς και ο κάθε ομοφυλόφιλος, δε είναι περήφανος
που είναι ομοφυλόφιλος. Πολλοί έχουν μεγαλώσει σε ένα αρκετά ανεκτικό
περιβάλλον, στο οποίο δε χρειάστηκε ποτέ να αγωνιστούν για την ταυτότητα φύλου
τους, μιας και αυτή έχριζε από μερικούς ώς πλήρους αποδοχής. Αυτό δε σημαίνει,
πως το </span>Pride <span lang="EL">δεν έχει
γεννηθεί μέσα από μάχες και αγώνες οι οποίοι δίνονται ακόμη ώστε να κατακτήσουν
όλα τα άτομα ίσα δικαιώματα και ίση θέση και μεταχείριση σε μια βαθιά
ρατσιστική και ομοφοβική κοινωνία. Το να είσαι </span>LGBTQI <span lang="EL">άτομο δεν είναι μόνο « το τι κάνεις στο
κρεβάτι σου» αλλά το τι κάνεις στη ζωή σου, πως εκφράζεσαι, πως διαφέρεις από τη </span>straight <span lang="EL">νόρμα, πως είσαι, που ανήκεις.
Είναι το να είσαι ενάντια σε μια Πατριαρχική κουλτούρα που σε θέτει στο
περιθώριο με το που γεννιέσαι (άπειροι οι γονείς που δεν αναγνωρίζουν τα </span>LGBTQI <span lang="EL">παιδιά τους ή τους κάνουν το βίο
αβίωτο) μέχρι να πεθάνεις (ακόμη και μετά θάνατον το σκύλεμα των νεκρών </span>LGBTQI <span lang="EL">ατόμων είναι απίστευτο.
Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μηνά Χατζησάββα, που πέθανε περιμένοντας το
σύμφωνο συμβίωσης, που δε μπορούσε ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης να θεωρηθεί
νόμιμος κληρονόμος του και που τον σκυλόβρισε μετά θάνατον και αυτόν και τον
σύντροφό του ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας). Όχι λοιπόν, το να είσαι
περήφανος που είσαι </span>LGBTQI<span lang="EL"> δεν είναι το «τι κάνεις στο κρεβάτι σου» ούτε το να είσαι «περήφανος που
έχεις αυτιά», ή θα έπρεπε μόνο να είσαι περήφανος που έχεις «ανθρώπινα
χαρακτηριστικά». Είναι στάση ζωής και θέση στην κοινωνία που πολλές φορές δεν
κατακτάται και ποτέ. Τέλος, το να είναι κάποιος τίμιος, καλός άνθρωπος, καλός
πατέρας (για όσα άτομα θέλουν να γίνουν γονείς) ή να είσαι υπέροχος και
αξιοπρεπής, δε σημαίνει πως δε μπορείς και πρέπει να είσαι περήφανος που
αγωνίζεσαι για τα βασικά δικαιώματά σου. Δεν είναι ράτσα ειδική τα </span>LGBTQI <span lang="EL">άτομα που δε μπορούν να είναι
τίμια, καλά, υπέροχα και αξιοπρεπή. Τέτοιες εξομοιώσεις θα έκανε μόνο κάποιο άτομο του οποίου το
σκεπτικό φτάνει μέχρι στο να πει «Αναξιοπρέπεια είναι η π**στιά, ε, ο π**στης
θα σου παίξει π**στιά». Είναι καιρός να δοθεί τέλος σε όλα αυτά τα σκεπτικά και
δήθεν «επιχειρήματα» . <br />
<br />
Το </span>Pride <span lang="EL">χρειάζεται
τόσο για τα </span>LGBTQI <span lang="EL">άτομα, όσο το </span>Black History Month <span lang="EL">και </span>Black Lives Matter <span lang="EL">για τα άτομα της μαύρης κοινότητας, όσο και κάθε αντίστοιχη γιορτή
διεκδίκησης, διαφορετικότητας και κατάκτησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για
κάθε καταπιεσμένη μειονότητα σε όλη την υφήλιο.<o:p></o:p></span><br />
<br />
<span lang="EL">~</span>Endvoid</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p></o:p></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-89419922939764746882017-02-13T23:50:00.001-08:002017-02-13T23:50:29.212-08:00Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfTvB97CRs3iRodM8qY4kXdl7KqOqpXjweFDOVbCaYt9eQuknE7GvM0W2fkuIhVw4V6qr1E22NkGAIYmWheE7HZbMxwNJBiOIC7afhCMgC8gJPmq2fM5-qsYld_-QWMEMu2Oxn8ccHfR0/s1600/12183933_653806591428365_4142481434869102551_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="446" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfTvB97CRs3iRodM8qY4kXdl7KqOqpXjweFDOVbCaYt9eQuknE7GvM0W2fkuIhVw4V6qr1E22NkGAIYmWheE7HZbMxwNJBiOIC7afhCMgC8gJPmq2fM5-qsYld_-QWMEMu2Oxn8ccHfR0/s640/12183933_653806591428365_4142481434869102551_o.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου</span></b></div>
<br /><br />Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου, γνωστό επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Περιγράφει μια κατάσταση όπου μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν το πραγματοποιήσουν, είναι αναπόφευκτο να τραυματίσουν ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι μοιράζονται την επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί για αναπόφευκτους λόγους.<br /><br />Τόσο ο Αρθούρος Σοπενχάουερ όσο και ο Σίγκμουντ Φρόυντ χρησιμοποίησαν αυτή την αναλογία για να περιγράψουν το πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ένα άτομο όταν καλείται να αναπτύξει κάποια σχέση με άλλα. Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου σε αυτή την περίπυπονοεί ότι παρά την καλή θέληση, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αμφίδρομη βλάβη, και ως αποτέλεσμα προκύπτει σκεπτικισμός και ρηχές σχέσεις. Με το δίλημμα αυτό προτείνεται πως κάποιος πρέπει να είναι μετριοπαθής στις σχέσεις του με άλλους, τόσο από προσωπικό συμφέρον όσο και από φροντίδα για τους άλλους. Το δίλημμα του σκατζόχοιρου χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την εσωστρέφεια και την τάση για απομόνωση.<br /><br />Βέβαια, οι απόλυτες αυτές προσεγγίσεις, είναι συνήθως προβληματικές. Στη περίπτωση του Φρόυντ ειδικά δε θα ήταν κάτι καινούργιο, μιας και ήταν απόλυτος σε πολλά θέματα της ανθρώπινης φύσης. Ενώ οι θεωρίες του για το υποσυνείδητο π.χ. είναι πολύ βάσιμες και καλές, με αρκετό χώρο για μελλοντική έρευνα, οι θεωρίες του για την ανθρώπινη φύση περί "πραγματικού αρσενικού", "μονογαμικότητας", "τι θέλει μια γυναίκα", "πόση ελευθερία χρειάζεται ένα άτομο", "θρησκεία-νεύρωση" κλπ, είναι απόλυτες και πολλές φορές βασισμένες σε παλιότερα και λανθασμένα σκεπτικά. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται και μαζί τις όλες οι θεωρίες, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές.<br /><br />Εν τέλει, όλη η γνώση, καλή και κακή, οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτογνωσία. Έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι ούτε "τζάμια που ράγισαν και δε ξανακολλάνε", ούτε "δέντρα που πληγώναμε" ούτε και "φυλακισμένα ζώα που έπρεπε να ελευθερώσουμε". Γι αυτό και το παράδειγμα με το "Δίλημμα του Σκατζόχοιρου", θα υστερεί όταν χρησιμοποιείται σαν μια και μοναδική και αλάνθαστη μονάδα μέτρησης όλων ανεξαιρέτων των ανθρωπίνων σχέσεων. Ούτε πουλάκια που πετάνε, ούτε λουλουδάκια που μαραίνονται, ούτε σκατζόχοιροι με αγκάθια είναι οι άνθρωποι. Μια επαφή, δύο, τριών ή περισσοτέρων ατόμων, σε φιλική παρέα ή ερωτική, θα είναι κάτι που θα καθορίζεται εξ' ολοκλήρου από τις κοινωνικές δομές και την ψυχοσύνθεση του καθενός ατόμου ξεχωριστά. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κάποια σταθερά η οποία θα κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις θερμές ή ρηχές. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η σταθερά. Με τα παιδικά μας τραύματα, τις αλλαγές στην ψυχολογία, την πρωτοβουλία που θα πάρουμε, τις ανασφάλειές μας, τα κόμπλεξ μας, τα νεύρα μας, τις σιωπές μας, τις αντοχές μας απέναντι σε μια θερμή ή ρηχή σχέση ή και μια απόρριψη, καθώς και την γενικότερη συμπεριφορά μας η οποία πρέπει να λαμβάνει υπ'όψιν το κάθε άτομο σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα κι όχι σαν "σκατζόχοιρο με αγκάθια". Την ίδια ζημιά κάνουν και αρκετά "τσιτάτα", έτοιμες ατάκες σε εικονίτσες στο Ίντερνετ, που κάποιος έγραψε σε ένα τοίχο (όπως καλή ώρα αυτό εδώ του Λειβαδίτη), οι οποίες όταν μοιράζονται απλά μόνες τους χωρίς επεξήγηση και κουβέντα, καταλήγουν να εμποδίζουν την ελέυθερη σκέψη και να λαμβάνονται από το εκάστοτε άτομο σαν ακόμα μια σταθερά. <br /><br />Τέλος, οι έτοιμες και κοινωνικά γνώριμες προσεγγίσεις του καλού ή κακού παιδιού, του ευγενικού ή του νταή, του ένθερμου ή απόμακρου, του/της "πραγματικού/ής" άντρα/γυναίκας, ακόμα και το παράδειγμα με το "Δίλημμα του Σκατζόχοιρου" ή οι θεωρίες του Σοπενχάουερ και του Φρόυντ, θα πρέπει να λαμβάνονται σαν δείκτες, που βοηθάνε έτσι ώστε να συμπληρωθεί ένα γνωσιακό-συμπεριφορικό μοντέλο που κατασκευάζει ο καθένας κατά τη διάρκεια της ζωής του, όσον αφορά τον ίδιο και μόνο. Γνώση που οδηγεί στην αυτογνωσία, εμπειρία που οδηγεί σε ολοκληρωμένη συμπεριφορά, ανθρώπινες σχέσεις που είναι ξεχωριστές μεταξύ τους και μπορεί να ωριμάσουν, να εξελιχθούν ή και να καταστραφούν αν γίνουν κάποτε τοξικές για ένα ή περισσότερα από τα εμπλεκόμενα άτομα, όλα αυτά λειτουργούν επίσης ως δείκτες ως προς την κατασκευή αυτού του μοντέλου, του εαυτού μας. Αρκεί να υπάρχει ακόμα και στην χειρότερη των περιπτώσεων, δηλαδή μέσα στην καταστροφή της σχέσης, η κατανόηση και η ειλικρίνεια, ώστε μέσα στην αδυναμία του ενός, των δύο ή και παραπάνω ατόμων να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή, να βγουν πιο ολοκληρωμένοι σαν άτομα και να κατανοήσουν ποιο ήταν το σφάλμα. Αυτό το σφάλμα που τις περισσότερες φορές, δεν είναι καν εξ ολοκλήρου φταίξιμο του μεμονωμένου ατόμου αυτού καθεαυτού, αλλά των κοινωνικών δομών που συνδράμουν στη δημιουργία μιας λανθασμένης και επιβλαβούς νοοτροπίας, για της οποίας τις καταστροφικές επιπτώσεις, δεν έχει γνώση ούτε το ίδιο το άτομο. Αλλά οι σχέσεις που ωριμάζουν, που κατανοούν, που ξεπερνάνε, που κάνουν συνεχή αυτοκριτική κι αυτοβελτίωση έτσι ώστε να επιβιώνουν από όλες τις τοξικές συνέπειες μιας καταστροφικής παγιωμένης νοοτροπίας ή ακόμα και άγνοιας, είναι σίγουρο πως είναι οι δυνατότερες, καλύτερες και ουσιαστικότερες.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-18665780850492043232017-01-22T09:27:00.003-08:002021-04-07T17:21:25.338-07:00Anthellenic Νotes #33 - Μανώλης Σφακιανάκης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_yXoRLi4Yb4L7vraen_ggNCdMuuv4e8fRYbuIGakLPdwf629vXIaAX0aUhiUG7k2CfIdrdMjKnL8fYY1ZE1X2_aWUorYCHySuJ5yF6-3MhcxFXF_Ns31sTTXldVA9TD66PFrsiGO15E/s1600/sfakianakhs.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="398" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiy_yXoRLi4Yb4L7vraen_ggNCdMuuv4e8fRYbuIGakLPdwf629vXIaAX0aUhiUG7k2CfIdrdMjKnL8fYY1ZE1X2_aWUorYCHySuJ5yF6-3MhcxFXF_Ns31sTTXldVA9TD66PFrsiGO15E/s640/sfakianakhs.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<b><div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Anthellenic Νotes #33 - Μανώλης Σφακιανάκης</span></b></div>
</b><br />Επιτέλους αποστρατεύτηκε και ο πιο άχρηστος και τεχνολογικά αναλφάβητος προϊστάμενος δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος παγκοσμίως, ο Μανώλης Σφακιανάκης. Ο άνθρωπος που πολεμούσε το ονλάιν έγκλημα χωρίς να ξέρει να διαχειριστεί ούτε τα δικά του προσωπικά δεδομένα στο διαδίκτυο.<br /><br />Για τον Μανώλη Σφακιανάκη, τον -πλέον- πρώην Διευθυντή της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας, ενημερώθηκα πριν αρκετά χρόνια, όπως και ο καθένας που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για ανάλογους σκοπούς.<br /><br />Εκτενέστερα ασχολήθηκα με την περίπτωσή του πριν από 4 χρόνια, μετά από τη μεγαλύτερη γελοιότητα στα διαδικτυακά χρονικά, το «κυνήγι μαγισσών» που εξαπέλυσε εναντίον του Γέροντα Πατσίτσιου, σε συνεργασία με τον Παππά της Χ.Α. και τον Χαρδαβέλλα. Μέχρι και σήμερα, παγκοσμίως, υπάρχει μόνο μια καταγεγραμμένη περίπτωση για δίωξη μετά από βλασφημία στο διαδίκτυο και αυτή δεν είναι άλλη παρά η περίπτωση του Γέροντα Πατσίτσιου, στις 21 Σεπτέμβρη 2012.<br /><br />Η μοίρα θα το έφερνε να «συναντηθώ» μαζί του κι άλλες φορές, για προσβολή εθνικών συμβόλων, για προσβολή νεκρών και για κάποιες άλλες περιπτώσεις που δε θα αναφέρω τώρα. Οι συναντήσεις με έναν άνθρωπο τέτοιου βεληνεκούς, δεν αφήνουν αμφιβολία και στον τελευταίο, πως πρόκειται περί ενός ανθρώπου παντελώς άσχετου με το αντικείμενό του και επικίνδυνου. Ο τεχνολογικός αναλφαβητισμός εν Ελλάδι δίνει και παίρνει φυσικά, αλλά όχι όταν κατέχεις το πόστο του εν λόγω κυρίου. Ιστορικές θα μείνουν οι «επιτυχίες» του που ήταν η σύλληψη του Πατσίτσιου, το κλείσιμο του gamato κι ένα κάρο τραγελαφικές προϊστορικές ανακοινώσεις που έβγαζε περί «ασφάλειας του διαδικτύου».<br /><br />Ο Μανώλης Σφακιανάκης ουσιαστικά, οραματίζοταν μια ολοκληρωτική κοινωνία για το μέλλον, μιας και είχε ανακοινώσει πως «είναι καλύτερο να μην ανεβαίνουν καν φωτογραφίες παιδιών γιατί μπορεί να μην αρέσουν στο μελλοντικό αφεντικό τους». Τον διακατείχε μια φοβιστική και παρελθοντική αντίληψη για το διαδίκτυο και την τεχνολογία και αυτή συντέλεσε στο να φτιάξει τη χειρότερη Δ.Η.Ε. του πλανήτη.<br /><br />Ήταν πρωταγωνιστής του γελοιότερου διαδικτυακού σκηνικού στα χρονικά, όταν έγινε ο «Κυβερνομπάτσος που επιχειρεί διείσδυση στο Indy Αθήνας»(<a href="https://athens.indymedia.org/post/30805/">https://athens.indymedia.org/post/30805/</a>). Ένας άνθρωπος που μιλάει για την ασφάλεια και που δίνει συνεντεύξεις αριστερά και δεξιά για την πάταξη της παιδοφιλίας, δεν ξέρει ούτε καν να ανοίξει ένα λογαριασμό e-mail χωρίς το όνομα του στο Hotmail ή στο Yahoo. Τέτοιοι «Κλουζό», όχι μόνο δε μπορούν να ξεκαθαρίσουν το Ιντερνετ από τους παιδόφιλους, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορούν να μοιράσουν και κλήσεις για παρκάρισμα.<br /><br />Τέλος, ο Μανώλης Σφακιανάκης ήταν ένας PRτζης που έπαιζε τα παιχνίδια της εκάστοτε εξουσίας για να διατηρήσει την θέση του, αλλιώς θα τον είχαν σουτάρει από την περίπτωση του indymedia. Το πιθανότερο είναι πως με το ξήλωμά του, θα έρθει κάποιος μακράν πιο άσχετος, κατευθυνόμενος και γελοιότερος, που απλά θα είναι περισσότερο αρεστός στην παρούσα κυβέρνηση.<br /><br />Σε εποχές που το διαδίκτυο είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα, ο έλεγχός του θα είναι και αυτοσκοπός της εκάστοτε εξουσίας.<div>
<br /></div>
<div>
<a href="https://www.youtube.com/watch?v=pQpQwxwzeCY">https://www.youtube.com/watch?v=pQpQwxwzeCY</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="http://tomov.gr/2016/02/20/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%B5%CE%B3%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B5%CE%AF-%CE%B7-%CF%85%CF%80%CE%B7%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CE%B4%CE%AF%CF%89%CE%BE%CE%B7%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%B5/">http://tomov.gr/2016/02/20/όταν-εγκληματεί-η-υπηρεσία-δίωξης-ηλε/</a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<a href="https://www.kar.org.gr/2016/02/19/apokalyptika-stichia-gia-ton-manoli-sfakianaki/">https://www.kar.org.gr/2016/02/19/apokalyptika-stichia-gia-ton-manoli-sfakianaki/</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-47263998735738512422017-01-11T11:37:00.000-08:002017-01-11T11:37:25.811-08:00Anthellenic Νotes #32 - Στάση του Νίκα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDYRuIImS8HJ6p5U69q49ZApIE_oi8j8UvxDPfJdMFo1ohtCmfwRhDdn6wtOLF5zaxKReZu59cMhYnJ2eC8Fo-DZJXo0jOLjhaKIMeNzN5Ur5nRIJVxWmAsJsBwmxdgtjrvamrLlXHg3A/s1600/ioustinianos.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDYRuIImS8HJ6p5U69q49ZApIE_oi8j8UvxDPfJdMFo1ohtCmfwRhDdn6wtOLF5zaxKReZu59cMhYnJ2eC8Fo-DZJXo0jOLjhaKIMeNzN5Ur5nRIJVxWmAsJsBwmxdgtjrvamrLlXHg3A/s400/ioustinianos.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;">Anthellenic Νotes #32 - Στάση του Νίκα</span></b><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p><br /></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η 11<sup>η</sup>
Ιανουαρίου 532 σηματοδότησε τη λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή
του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Έλαβε χώρα στην
Κωνσταντινούπολη το 532 μ.Χ. και είχε διάρκεια μίας εβδομάδας. Ήταν η πιο βίαιη
ταραχή στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης, με τη μισή σχεδόν πόλη να καίγεται ή
να καταστρέφεται και με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Στην βυζαντινή
κοινωνία δεν υπήρχαν ούτε δημοκρατικοί θεσμοί, ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης,
οπότε τα αθλητικά δρώμενα -ειδικά οι ιπποδρομίες- ήταν ένας από τους πιο
διαδεδομένους τρόπους ώστε οι πολίτες να μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους
αλλά και να συζητήσουν με περισσότερο κόσμο για τα υπάρχοντα προβλήματα. Η
Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν αναπτύξει οργανώσεις φιλάθλων του
ιπποδρόμου, ειδικά για τις αρματοδρομίες. Οι βασικοί σύνδεσμοι ήταν τέσσερις.
Οι Πράσινοι και οι Βένετοι (γαλάζιοι) -που είχαν μεγαλύτερη επιρροή και
πολιτική δύναμη- και οι Λευκοί και οι Ρούσσοι (κόκκινοι). Ο Ιουστινιανός ήταν
-μέχρι τη Στάση- υποστηρικτής των Βένετων.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Τα «νέα μέτρα»
του Ιουστινιανού έκαναν πολύ κόσμο να «αγανακτίσει». Την κατάσταση επιχειρούν
να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους οι συγκλητικοί και οι ευγενείς, που έβλεπαν
τα δικαιώματά τους να ψαλιδίζονται από τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού.
Συγκεντρώνονται στον Ιππόδρομο και ανεβάζουν στο θρόνο τον Υπάτιο, ανιψιό του
πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιου. Οι δήμοι των «Πράσινων και «Βένετων» πρωταγωνίστησαν
στην εξέγερση. Στις 11 Ιανουαρίου του
532 ξεσηκώνονται, πυρπολούν κτίρια, πολιορκούν το παλάτι και προξενούν ζημιές
ακόμη και στην Αγία Σοφία.</span> <span lang="EL">Το πλήθος των στασιαστών ξεχύθηκε στην πόλη και για ημέρες κατέστρεφε ό,τι
έβρισκε φωνάζοντας ένα μόνο σύνθημα «Νίκα, Νίκα!» -το δημοφιλές σύνθημα που
έκανε τον Ιππόδρομο να τρέμει κατά τη διάρκεια των αγώνων για να εμψυχώσοει
τους αρματοδρόμους. Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγάλωνε, καθώς ο λαός
δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα, τη βαριά
φορολογία και την κρατική αυθαιρεσία. Απαιτεί την παραίτηση του Έπαρχου Ιωάννη
Καππαδόκη (Υπουργού Οικονομικών της εποχής και αρμόδιου για τη συλλογή των
φόρων) και του αυλικού Τριβωνιανού (υπεύθυνου για την αναθεώρηση του ποινικού
κώδικα).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ο Ιουστινιανός
αδυνατούσε να ελέγξει την κατάσταση μόνος τους, όντας νέος στην εξουσία και με
πολλά προβλήματα όπως τους Πέρσες στα ανατολικά της αυτοκρατορίας, έτσι
σκέφτηκε να φύγει. Ενώ ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Πόλη, μεταπείστηκε από
τη σύζυγό του Θεοδώρα να παραμείνει.. Διέταξε τους σρατηγούς του Βελισάριο και
Μούνδο να καταστείλουν την εξέγερση, πράγμα που κατάφεραν δωροδοκώντας κάποιους
αρχηγούς των στασιαστών ώστε να τους φέρουν με το μέρος του αυτοκράτορα,
προκαλώντας έτσι διχόνοια μεταξύ των στασιαστών. Οι «αγανακτισμένοι»
εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον</span> <span lang="EL">Ιππόδρομο όπου κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν μέχρις ενός. Η καταστολή της
«Στάσης του Νίκα» στις 18 Ιανουαρίου του 532 άφησε πίσω της 35.000 νεκρούς. Την
επομένη, ο Ιουστινιανός διέταξε να εκτελεσθούν ο Υπάτιος και ο αδελφός του, ενώ
η περιουσία τους δημεύθηκε, όπως και πολλών συγκλητικών που εξορίστηκαν επειδή
είχαν υποστηρίξει τη «Στάση». Με αυτή την ονομασία έμεινε στην ιστορία η λαϊκή
εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο
αίμα από τον αυτοκράτορα. Η αυτοκρατορική θητεία του Ιουστινιανού, ξεκίνησε με
τη χειρότερη περίοδο βίας που γνώρισε το Βυζάντιο. Συνέπειες της εξέγερσης ήταν
η ενίσχυση της αυτοκρατορικής εξουσίας και ο περιορισμός της δύναμης των δήμων.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-70968338813649548552016-12-13T02:12:00.000-08:002016-12-13T02:13:53.470-08:00Διαιωνισμός της εθνικιστικής ρητορείας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9r0ORsaEb8478_L4zgemqwPORqx0YWRKzh_VQhKX1_uEU0sPCyXPHGUP2CQVsqy41CVotKW6pMi5dlfGVSbJ76NQfX9dXBJayi92CO3TFPqEAsT9cEzcMaJU-2WZ2danIN2bEZ2zEUY/s1600/tourko.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg9r0ORsaEb8478_L4zgemqwPORqx0YWRKzh_VQhKX1_uEU0sPCyXPHGUP2CQVsqy41CVotKW6pMi5dlfGVSbJ76NQfX9dXBJayi92CO3TFPqEAsT9cEzcMaJU-2WZ2danIN2bEZ2zEUY/s400/tourko.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span>
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;">Διαιωνισμός της εθνικιστικής ρητορείας</span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br />
<br />
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Τα εθνικιστικά
ποιηματάκια ακολουθούν πάντα την ίδια ρητορεία. Ο ανήσυχος, ανίκητος και
ηρωικός Έλληνας, ο οποίος είναι πάντα έτοιμος να φυλάξει την πατρίδα από κάθε
απειλή και ξανά «προς τη δόξα» να τραβήξει. Η απειλή είναι συνήθως ο «κακός
ξένος», με πρωταρχικό εχθρό τον Τούρκο και συνεχίζοντας σε άλλους «εχθρούς» που
θέλουν να μας κλέψουν την πατρίδα μας και οι οποίοι παραδόξως είναι πρωταρχικά
οι κάτοικοι όλων των γειτονικών χωρών, αλλά εν συνεχεία και οι κάτοικοι όλου
του πλανήτη από Ευρώπη μέχρι τα βάθη της Ασίας. Πολλές φορές για να ακουστεί
πιο απειλητικός ο «κακός ξένος», αλλά και για να αποσυνδεθεί η ανθρώπινη
υπόστασή του -έτσι ώστε να μη τον φανταζόμαστε σαν συνάνθρωπο, φίλο, αδερφό,
γείτονα, αλλά κάποιο αιμοβόρο και άβουλο κτήνος- από Τούρκος γίνεται
«Τουρκαλάς» (ή Αλβαναράς, Γερμαναράς, κ.ο.κ.). Η ρητορεία συνεχίζει με το
«κτήνος» να σφάζει γυναικόπαιδα και γέρους, χτυπώντας έτσι τις ευαίσθητες
χορδές του «νέου Λεωνίδα» που πρέπει να μαζέψει τους 300 του και να φυλάξει τα ιερά
τα πάτρια. Το «κτήνος» φυσικά –σύμφωνα με το ποίημα πάντα– δεν άγγιξε τους
άντρες, διότι έτσι στην εθνική συνείδηση θα πετύχαινε καταρχάς το πλήγμα πως ο
Έλληνας όντως πεθαίνει, κι όχι ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά και εν
συνεχεία δε θα άφηνε στον «νέο Λεωνίδα» κάτι θεωρητικά αδύναμο το οποίο μπορεί
να υπερασπιστεί. Η ρητορεία φυσικά αρχίζει με την εξαφανισμένη ελληνική σημαία,
και κλείνει με τον σταυρό της ορθοδοξίας τον οποίο έριξαν κάτω, δίνοντας έτσι
πρωταρχικό ρόλο στα ιερά του έθνους και δευτερεύοντα ρόλο στην ανθρώπινη ζωή, η
οποία πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμη να θυσιαστεί για ένα κομμάτι πανί
κι ένα κομμάτι σίδερο. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός πως το ποίημα
αναφέρεται σε νεκρούς, αλλά όχι σε σπασμένο σταυρό ή καμμένη σημαία, μόνο σε
κάτι καμμένα ιερά, τα οποία μπορεί να σημαίνουν οτιδήποτε. Τα μόνα που δε
μπόρεσε να ακουμπήσει το ξένο «κτήνος» που έκαψε κι έσφαξε τα πάντα, ήταν ο
σταυρός, η σημαία και ο Έλληνας άντρας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Αυτή είναι η
πλήρης κι ολοκληρωμένη σημασία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Πατρίς –η
εξαφανισμένη, αλλά όχι καμμένη ελληνική σημαία, Θρησκεία –ο πεσμένος, αλλά όχι
σπασμένος σταυρός και τέλος Οικογένεια –ο Έλληνας άντρας, ο Πατριάρχης, ο
«πάτερ φαμίλιας», ο αρχηγός της παραδοσιακής οικογένειας, ο οποίος δε πέθανε
στο χωριό μαζί με τα γυναικόπαιδα και τους γέρους, αλλά ήταν κάπου αλλού, πάνω
στο βουνό, έτοιμος να φυλάξει το σταυρό και τη σημαία. Έτσι ολοκληρώνεται ο
φαύλος κύκλος στον οποίο ο άνθρωπος πεθαίνει για να εξυπηρετήσει την εθνικιστική
ρητορεία, η οποία με τη σειρά της εξυπηρετεί το εκάστοτε μεγάλο συμφέρον το
οποίο εν τέλει θα θέσει τα σύνορα και τα ιερά του τεμάχιου γης πάνω στον
πλανήτη το οποίο δήθεν φύλαξε με τη ζωή του ο ποτισμένος από εθνικισμό και
μίσος για τον ξένο, «πατριώτης».<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Διαιωνισμός
της εθνικιστικής ρητορείας όπου ο γενναίος στρατιώτης θα καθαρίσει τον εχθρό,
και όπου ο εχθρός είναι όλοι οι «ξένοι» και όπου «ξένος» είναι αυτός που
γεννήθηκε λίγα χιλιόμετρα πιο δυτικά, ή πιο νότια, ή μιλάει άλλη γλώσσα, ή έχει
άλλη θρησκεία, ή κουλτούρα. Και τα ίδια ποιηματάκια με άλλες παραλλαγές λένε
και και οι εθνικιστές των άλλων χωρών, διαιωνίζοντας κι αυτοί με την σειρά τους
την εγχώρια ρητορεία η οποία κυμαίνεται ενάντια είτε στον πατριώτη Έλληνα που
βλέπουν εκεί ως κτήνος που πρέπει να εξαφανίσουν, ή πιο πρόσφατα τον τεμπέλη
Έλληνα, ο οποίος πρέπει να εξοντωθεί με οικονομικά όπλα, όπως τα μνημόνια. Η
ρητορείες αυτές σε όλες τις μορφές τους, έχουν ως τελικό στόχο όχι φυσικά την
παγκόσμια αδελφοσύνη και συεργασία των λαών, αλλά την καλλιέργεια της φοβίας
και τη δημιουργία του αισθήματος μιας συνεχούς απειλής, τα οποία εν τέλει
εξυπηρετούν όχι «την πατρίδα τους» όπως έχουν στο μυαλό τους οι ποτισμένοι από
τέτοιου είδους ρητορείες, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα όπως τα Πολιτικά Κόμματα, η
Κυβέρνηση, το Κράτος, η Εκκλησία, η Βιομηχανία Πολέμου και το Κεφάλαιο, όλα
αυτά που γίνονται δυνατότερα, πλουσιότερα και απειλητικότερα εν μέσω κρίσεων
και πάνω σε ένα φοβισμένο και εξαθλιωμένο λαό ο οποίος πιστεύει πως για όλα τα
προβλήματά του ευθύνεται κάποιο «ξένο κτήνος» και όχι οι εξουσιαστικές
τυραννικές δομές που τον καταδυναστεύουν.<o:p></o:p></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-40864419187674608282016-11-17T23:42:00.000-08:002016-11-17T23:42:02.779-08:00Anthellenic Νotes #31 - Γράμμα μιας αντι-δικτατορικής αγωνίστριας και συλληφθείσας στον Γιάννη Κατρή το 1969<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br /><div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Γράμμα μιας αντι-δικτατορικής αγωνίστριας και συλληφθείσας στον Γιάννη Κατρή το 1969</span></b></div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQmcXZrFHctywqfoidIcrgIhRleTze9dbtI3jip_l2fuEYl7ns5CaXLNoHcEiW0YD2kp9vWH1bfnTQCkd9UJri-AlDZ_c9_pTOWFe7FcVBQrp-Y7EOYK9JKxre1_A23pLWQsD8p_hIzOI/s1600/24bas.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="401" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQmcXZrFHctywqfoidIcrgIhRleTze9dbtI3jip_l2fuEYl7ns5CaXLNoHcEiW0YD2kp9vWH1bfnTQCkd9UJri-AlDZ_c9_pTOWFe7FcVBQrp-Y7EOYK9JKxre1_A23pLWQsD8p_hIzOI/s640/24bas.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /> </div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
Διαβάζοντας το βιβλίο του Γ. Κατρή ""Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, 1960-1970"" εκδ. Παπαζήση, στις σελίδες 142-167 διάβασα ένα συγκλονιστικό γράμμα μιας αγωνίστριας του αντιδικτατορικού αγώνα που του το έστειλε εν μέσω της Χούντας των συνταγματαρχών, της CIA, της ολιγαρχίας,του Παλατιού και της Δεξιάς<br /> <br />Αφιερωμένο στους ψηφοφόρους της χρυσής αυγής αλλά και στους νοικοκυραίους που "κοιτάνε τη δουλειά τους"<br /> <br />*** Μόνο 2 από τον κατάλογο των βασανιστών πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους χάρη στη 17Νοέμβρη και τον ΕΛΑ ***<br /> <br />Ο Γιάννης Κάτρης, κορυφαίο στέλεχος της ελληνικής δημοσιογραφίας, γεννήθηκε στο Άργος, μεγάλωσε στην Πάτρα και από το 1940 έμεινε στην Αθήνα. Στον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940-41 πήρε μέρος σαν απλός στρατιώτης, τραυματίστηκε και παρασημοφορήθηκε, ζώντας από κοντά την έξαρση της νίκης, αλλά και την προδοσία της συνθηκολόγησης. Στην Κατοχή πήρε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση και δούλεψε στον παράνομο Τύπο. Για τις αταλάντευτες δημοκρατικές αντιφασιστικές αρχές του υπέστη πολλές διώξεις, ενώ στον Εμφύλιο Πόλεμο για πέντε χρόνια δοκίμασε τις πιο απάνθρωπες εμπειρίες από το κολαστήριο της Μακρονήσου και τις "πειθαρχημένες διαβιώσεις" της Ικαρίας και του Αϊ-Στράτη. Μόλις έγινε το απριλιανό πραξικόπημα, διέφυγε στο εξωτερικό και έζησε τέσσερα χρόνια στις ΗΠΑ και τρία στην Αγγλία. Στην περίοδο της αναγκαστικής αυτοεξορίας του έγραψε το βιβλίο "Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα, 1960-1970", τη σημαντικότερη ίσως μελέτη για τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα που οδήγησαν στη γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα και στην εκδήλωση της απριλιανής χούντας. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1971 στα ελληνικά (Δυτική Ευρώπη) και στα αγγλικά (Αμερική, Καναδάς). Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε το 1974. Στις 2 Φεβρουαρίου 1976, κι ενώ έχει επέλθει η Μεταπολίτευση, ο Γιάννης Κάτρης και ο εκδότης του Βίκτωρ Παπαζήσης θα δικαστούν στο Α΄Τριμελές Πλημμελειοδικείο για "περιύβριση Αρχής", επειδή στο βιβλίο καταγγέλλονται τα βασανιστήρια και οι βασανιστές της Γενικής Ασφάλειας στη διάρκεια της δικτατορίας. Η σχετική διαδικασία ανακινήθηκε από τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως Σόλωνα Γκίκα. Μαζί με τη δίωξη των υπευθύνων, συγγραφέα και εκδότη, θα ζητηθεί και η κατάσχεση του βιβλίου διότι υπάρχει "κίνδυνος" να δημιουργηθούν για το Αστυνομικό Σώμα "εσφαλμέναι και βλαπτικαί εντυπώσεις"! Μάρτυρες κατηγορίας θα καταθέσουν οι βασανιστές και φύλακες της Χούντας Καραπαναγιώτης, Μπάμπαλης, Λάμπρου και άλλοι γνωστοί χαμαιλέοντες του Παπαδόπουλου και του Ιωαννίδη. Ο τίτλος του επόμενου δίτομου έργου του, "Ο προδομένος λαός - Το χρονικό μιας πενταετίας (1975-1980)", που εκδόθηκε το 1979, αποδίδει απόλυτα το πνεύμα της εποχής.<br /> <br />------------------------------------------------------------------------------------</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy8j5UlNVIpk5j2ZyZ19mKXAU1Rzr76_VUrGa3Ojd_H91yg7RDFFp8ZU8lEN_4Hq9ZH_SdLsO5VP4-Iopn2TMbNd8eTBnTIY-wnlMerQeWs8T96EoA8YikKobUC3-fm6WjUcVmGi1z3Ww/s1600/mpoumpoulinas-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="436" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy8j5UlNVIpk5j2ZyZ19mKXAU1Rzr76_VUrGa3Ojd_H91yg7RDFFp8ZU8lEN_4Hq9ZH_SdLsO5VP4-Iopn2TMbNd8eTBnTIY-wnlMerQeWs8T96EoA8YikKobUC3-fm6WjUcVmGi1z3Ww/s640/mpoumpoulinas-1.jpg" width="640" /></a></div>
<div>
<br /> <br />ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ<br /> <br />ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι Η ΜΠΑΛΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ<br /> <br />—«Εσείς που μέσα μπαίνετε αφήστε κάθε ελπίδα».<br />(Από την «Κόλαση» του Ντάντε)<br />Κατά το τέλος Ιουνίου 1969 πήρα από την Ελλάδα το παρακάτω γράμμα, χωρίς υπογραφή:<br />«Θέλω να ελπίζω ότι ένα άλλο γράμμα μου με πολλές πυκνογραμμένες σελίδες, που έστειλα μέσω Γενεύης σήμερα, θα φθάσει τελικά στα χέρια σας. Δεν ετόλμησα να το εμπιστευτώ στο ταχυδρομείο. Ένας φίλος που έφευγε για την Ελβετία δέχτηκε να το πάρει. Ξηλώσαμε μαζί τον πάτο της βαλίτσας του, απλώσαμε τα χαρτιά με συμμετρία για να μην εξέχει τίποτε και τον ξαναράψαμε με προσοχή. Στο αεροδρόμιο, από μακρυά, παρακολουθούσα τον έλεγχο του τελωνείου. Όταν η βαλίτσα πέρασε — χωρίς να την ανοίξουν — άφησα να βγει βαθειά η κρατημένη μου ανάσα. Και από την εξέδρα του αεροδρομίου, την εξέδρα με τα δακρυσμένα μάτια, είδα σε λίγο το ατσαλένιο πουλί να ξεκολλάει από την ελληνική γη και μουγκρίζοντας ν' αφήνει τον αέρα της σκλαβιάς. Εγώ γύριζα πίσω στη μοίρα μου. Αλλά το γράμμα τώρα θα περνάει τα σύνορα και θα πετάει μακρυά από το κλουβί του φόβου, σε χώρες ελεύθερες.<br />Δεν έχει καμιά λογοτεχνική αξίωση το φτωχό μου γράμμα. Λέει όμως την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Και απευθύνεται στις ζεστές καρδιές όλου του κόσμου με την πονεμένη κραυγή: Κάνετε ό,τι μπορείτε σεις οι ελεύθεροι για μας τους σκλάβους. Κάντε κάτι...».<br />Το γράμμα με τις πολλές πυκνογραμμένες σελίδες ήρθε από τη Γενεύη λίγες ημέρες αργότερα. Και διαβάζοντάς το ανατρίχιαζα σε κάθε σελίδα, σε κάθε γραμμή. Οι λιτές φράσεις, οι απλές σκέψεις, έκαιγαν σαν πυρωμένο σίδερο. Αισθάνομαι το ιερό χρέος να το παραθέσω ακέραιο — χωρίς καμιά αφαίρεση ή προσθήκη — σ' αυτό το βιβλίο. Οι μόνες διορθώσεις που έκρινα ότι έπρεπε να κάνω — και έκανα — είναι ένα ονοματεπώνυμο και μια διεύθυνση. Μη έχοντας το δικαίωμα να εκθέσω σε κίνδυνο μια ξένη ζωή άλλαξα το όνομα και (μια διεύθυνση κατοικίας) του προσώπου που έγραψε το γράμμα. Τίποτ' άλλο.<br />..................................................<br /> <br />«Το όνομά μου είναι Ηλέκτρα Παπά. Είμαι 26 χρονών και έχω τελειώσει τη Σχολή Καλών Τεχνών. Ζωγραφίζω καλά, χωρίς να θεωρώ τον εαυτό μου κανένα σπουδαίο ταλέντο. Δυο χρονιές πήρα μέρος στην Πανελλήνια Έκθεση Ζαππείου. Οι γονείς μου ανήκουν στη λεγόμενη ανώτερη αστική τάξη και ψήφιζαν πάντοτε το κόμμα της δεξιάς: Παπάγο, Καραμανλή, Κανελλόπουλο. Δεν συμπαθούν τη δικτατορία της Χούντας, αλλά την ανέχονται. Ο πατέρας λέει ότι οι Αμερικανοί θ' αποκαταστήσουν σιγά - σιγά την ομαλότητα.<br /> </div>
<div>
Εδώ και τρία χρόνια ζω μόνη μου σ' ένα διαμέρισμα της οδού Χάρητος.<br />Στον πολύ στενό κύκλο της ζωής μου ανήκει και ο Μανώλης. Σπουδάζει οικονομικές επιστήμες στο Χάρβαρντ. Φέτος (1969) τελειώνει. Τον πρωτογνώρισα στις αρχές του 1967, που είχε ρθει στην Ελλάδα για να δει τους δικούς του. Ο Μανώλης ανήκει στη σπάνια κατηγορία των ανθρώπων που δεν τους φτάνει να είναι καλοί. Κάνουν και τους άλλους καλύτερους. Αγαπηθήκαμε αμέσως και σχεδιάζαμε να παντρευτούμε στο τέλος των σπουδών του. Το όνειρό μου ήταν να κάνω δέκα παιδιά και να ζαλίζομαι τυλιγμένη από τη μουσική σκάλα των δέκα διαφορετικών φωνών. Σήμερα με τις φρικτές εμπειρίες που έζησα ξαναζωντανεύω τα όνειρά μου και μου φαίνονται σα να ανήκουν σε κάποια άλλη σβησμένη ζωή. Και όμως έχουν περάσει από τότε δυο μόνο χρόνια.<br /> Το αστροπελέκι για την πατρίδα έπεσε στις 21 Απριλίου. Για μένα έπεσε στις 23 Νοεμβρίου, εφτά μήνες αργότερα. Ντρέπομαι τώρα που το γράφω, αλλά το πρώτο αστροπελέκι δεν το πολυαισθάνθηκα. Ο κόσμος μου ήταν ο Μανώλης, οι γονείς μου, η ζωγραφική και τα όνειρά μου. Και τον «κόσμο μου» οι συνταγματάρχες δεν τον είχαν αγγίξει. Γιατί να είναι απαραιτήτως κακοί; έλεγα μέσα μου αναμηρυκάζοντας λόγια του πατέρα... Εξακολουθούσα να είμαι ερωτευμένη, ευτυχισμένη, ονειροπαρμένη. Εκείνα τα πατριωτικά θούρια που τρυπούσαν το μυαλό μόλις άνοιγες το ραδιόφωνο τα αντιμετώπιζα μ' ένα πολύ απλό τρόπο: Κλείνοντας το ραδιόφωνο... Ας έκαναν το ίδιο και οι άλλοι να μην τους ενοχλεί η προπαγάνδα. Εφημερίδα δεν διάβαζα. Πού και πού έρριχνα καμιά ματιά στην καλλιτεχνική σελίδα. Για την πολιτική, γενικά, είχα ένα θώρακα αδιαφορίας. Η πολιτική, έλεγα, αφορά τους πολιτικούς, όπως η ζωγραφική τους ζωγράφους. Από τον πατέρα μου άκουγα παλιότερα ότι ίσως ο Ανδρέας Παπανδρέου κάνει κίνημα. Το κίνημα έγινε, αλλά το έκαναν οι εχθροί των Παπανδρέου. Και το ένα κακό, σκεφτόμουνα, και το άλλο χειρότερο. Στο τέλος - τέλος αυτό που έγινε έχει πίσω του την Αμερική. Το άλλο θα είχε τη Ρωσία... Μας συνέβη, επομένως, το μικρότερο κακό...<br /> </div>
<div>
Ο Μανώλης είχε απελπιστεί με την παιδικότητα της πολιτικής μου σκέψης και απέφευγε τέτοιου είδους συζητήσεις. Αλλά στις 21 Απριλίου αντίκρυσα ένα Μανώλη ανήσυχο, ταραγμένο, και νευρικό. «Αυτό είναι καταστροφή», έλεγε και ξανάλεγε βηματίζοντας. «Μας αλυσόδεσαν». Εγώ τον παρακολουθούσα δύσπιστα, ρίχνοντας ματιές στα χέρια μου, που — δόξα σοι ο Θεός — δεν είχαν αλυσίδες. Να πού οδηγεί, σκεφτόμουνα, το πάθος της πολιτικής υπερβολής...<br /> Έφυγε στα μέσα Αυγούστου για την Αμερική. Τα σχέδιά μας ήταν να εγκατασταθούμε, αργότερα, μετά το γάμο, στην πολιτεία που θα έπιανε δουλειά. Έμεινα μόνη με τα όνειρά μου και μ' αυτά έχτιζα από τώρα την καινούργια ζωή στην ξενητειά. Δούλευα εντατικά για να τελειώσω τους μισοτελειωμένους πίνακες και τελειοποιούσα τα αγγλικά μου. Η ζωή μου κυλούσε όπως πριν από τις 21 Απριλίου. Ο ήλιος εξακολουθούσε να λάμπει ζεστός. Τα λουλούδια άφηναν και τώρα το εξαίσιο άρωμά τους. Τα πουλιά τιτίβιζαν όπως και άλλοτε. Και η εγωιστική μου εξοχότητα έχωνε με την επιπολαιότητα της στρουθοκαμήλου το κεφάλι στην άμμο της αδιαφορίας για τον υπόλοιπο κόσμο.<br /> Αρχές Σεπτεμβρίου έμαθα από τη μητέρα μου ότι είχαν πιάσει τη Νέλλη, μια παλιά μου συμμαθήτρια στο κολλέγιο. Ήταν ένα κορίτσι με πολύ ίσιο χαρακτήρα και με αίσθημα ευθύνης. Σπούδαζε μουσική και σύχναζε στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μίκη Θεοδωράκη. Κανείς δεν ήξερε γιατί την έπιασαν. Ούτε και πού την κρατούσαν. Όταν η μητέρα της πήρε έναν δικηγόρο και πήγαν στη Γενική Ασφάλεια με μια κουβέρτα και φαγητό τους έδιωξαν με τις κλωτσιές. «Με τις κλωτσιές την κυρία...;» ρώτησα με ένα τόνο ειρωνικής κακίας, μη μπορώντας να συλλάβω την εικόνα της ψηλομύτας μαμάς της Νέλλης, με τις ανακτορικές σχέσεις, ν' αντιμετωπίζει τέτοια ασυνήθιστη μεταχείριση. «Μην αστειεύεσαι», μου παρατήρησε κάπως αυστηρά η μητέρα. «Η Νέλλη κινδυνεύει».</div>
<div>
<br />Κατέβασα τα μάτια. Για πρώτη φορά άρχισα να συνειδητοποιώ την καινούργια κατάσταση. Άθελα ξανακύτταξα τα χωρίς αλυσίδες χέρια μου. Η Νέλλη όμως; Και οι άλλες Νέλλες και οι άλλοι ανώνυμοι άντρες και γυναίκες; Κι εγώ τι κάνω πέρα από το να ονειροπολώ και να ζωγραφίζω γλυκερά ηλιοβασιλέματα; Θυμήθηκα μια φράση του Μανώλη: «Ο πραγματικός άνθρωπος δεν μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος μέσα σ' ένα κοινωνικό περιβάλλον που το καταπιέζει η οργανωμένη βία».</div>
<div>
<br />Μήπως ήταν η περίπτωσή μου;<br /> </div>
<div>
Θέλοντας να κάνω κάτι για τη Νέλλη πήγα σε μερικούς ισχυρούς γνωστούς μου. Όλοι κουνούσαν το κεφάλι τους αποθαρρυντικά. Σ' αυτές τις υποθέσεις, μου είπε ένας, και η απλή εκδήλωση ενδιαφέροντος δημιουργεί κινδύνους.<br /> </div>
<div>
Πέρασαν δυο μήνες. Ένα πρωινό βγαίνοντας από το σπίτι μου μου, στη γωνιά του άλλου δρόμου, έπεσα πάνω στη Νέλλη. Δεν την αναγνώρισα αμέσως. Στεκότανε μπροστά μου, φοβερά αδυνατισμένη, με μάτια και μάγουλα ρουφηγμένα. Ένα χαμένο βλέμμα κι ένας ανεπαίσθητος σπασμός στο κάτω χείλος σούδιναν ολοφάνερη την αίσθηση του μεγάλου πόνου, σωματικού και ψυχικού. Έδειχνε δέκα χρόνια πιο μεγάλη. Περπατούσε με πατερίτσες.<br /> <br /> «Πάμε σπίτι μου να μιλήσουμε», της είπα. Αρνήθηκε: «Όχι, όχι. Θα βρεις τον μπελά σου. Με παρακολουθούν». Την τράβηξα από το χέρι μ' επιμονή και την έφερα στο σπίτι. Σωριάστηκε σ' ένα καναπέ και την έπιασε ένα υστερικό κλάμα που τράνταζε ολόκληρο το κορμί της. Την άφησα να ηρεμήσει. Έψησα καφέ και ανάβοντας τσιγάρο και για τις δυο κάθησα στο χαλί κοντά και χάιδευα τα χέρια της. Αυτά τα χέρια είχαν φορέσει τις αλυσίδες. Τα σημάδια ήταν ανατριχιαστικά. «Είμαι ένας χαμένος άνθρωπος», ήταν τα πρώτα λόγια της. Προσπάθησα να την παρηγορήσω. Σε καταλαβαίνω. Ταλαιπωρήθηκες. Βασανίστηκες. Όλα όμως περνάνε. Ακόμη και ο πιο δυνατός πόνος. Τώρα είσαι ελεύθερη. Ανασηκώθηκε περισσότερο πονεμένη παρά αγριεμένη. Μια αστραπή φώτισε τα ρουφηγμένα μάτια της: «Ελεύθερη, είπες; Ξέρεις όμως γιατί είμαι ελεύθερη;» Και ξαναμμένη συνέχισε: «Αφού δεν το ξέρεις θα στο πω. Και να το φωνάξεις σ' όλο τον κόσμο. Για νάρχονται να με φτύνουν. Αυτό μου αξίζει. Άκουσε λοιπόν. Μ' άφησαν γιατί πρόδωσα. Εξαγόρασα αυτό που εσύ λες «ελευθερία» δίνοντας δυο ονόματα. Τα ονόματα των πιο πιστών και αγαπημένων φίλων μου. Κι αυτή τη στιγμή τα δυο παλληκάρια βασανίζονται, μέρα - νύχτα, στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, ως που να πουν κι αυτοί άλλα ονόματα και να συνεχιστεί η αλυσίδα, ωσότου όλη τούτη η χώρα μεταβληθεί σε μια κοιλάδα με ανθρώπινα κουρέλια χωρίς ψυχή, χωρίς θέληση, χωρίς τίποτα. Να το μεγάλο ιδανικό της δικτατορίας. Η κοινωνία των νεκρών ψυχών».<br /> <br /> Το ξέσπασμα του πόνου, το ξύσιμο της ανοιχτής πληγής την ανακούφιζε. Αλλά στη δική μου συνείδηση τα λόγια της Νέλλης έπεφταν σαν αλύπητο μαστίγωμα. Ποιος από τους δυο μας ήταν περισσότερο ένοχος; Εκείνη που υπέκυψε στη βία η εγώ που ζούσα στην ουδέτερη μακαριότητά μου και δεν μ' ένοιαζε για τίποτε άλλο εκτός από τη νησίδα της ατομικής ευτυχίας μου και τα φιλόδοξα όνειρα για εκθέσεις του «έργου» μου στις γκαλερί της Νέας Υόρκης;<br /> <br /> Η Νέλλη συνέχιζε ν' αδειάζει τον εαυτό της. Μονολογούσε μ' ένα σβησμένο βλέμμα: «Οι βασανιστές, έλεγε, δεν είναι άνθρωποι. Είναι ανθρωπόμορφα φίδια, εκπαιδευμένα από επιστημονικούς εγκέφαλους στην τέχνη του βασανισμού. Και εφαρμόζουν μια πλήρη μέθοδο, κλιμακωμένη σε διάφορα στάδια. Το βασικό της στοιχείο είναι η εναλλαγή του σωματικού και του ψυχικού πόνου. Η «φάλαγγα», το συνεχές χτύπημα με ρόπαλα στα πέλματα, είναι, όπως έμαθα, παλιά μέθοδος. Τη χρησιμοποιούσαν και στη γερμανική κατοχή και στα χρόνια του εμφύλιου πολέμου. Αλλά η σημερινή φάλαγγα είναι εξελιγμένη. Συνήθως χτυπούν σε γυμνά πόδια και έχουν μάθει να σταματούν ακριβώς στα όρια της γάγγραινας. Στο μεταξύ το θύμα έχει λιποθυμήσει δυο - τρεις φορές και το έχουν συνεφέρει με κουβάδες νερό. Όταν τελειώνουν, λύνουν το δεμένο κορμί και το διατάσσουν να σηκωθεί και να περπατήσει. Το πόδι έχει γίνει μια ματωμένη σάρκινη μάζα, διπλάσια σε όγκο από πριν. Το θύμα σηκώνεται, αλλά μόλις το πόδι δεχτεί το βάρος του σώματος ο πόνος γίνεται αβάσταχτος:<br /> <br /> Το μαστίγιο δουλεύει τότε όπως στο δύστροπο άλογο. Το θύμα αναγκάζεται να περπατήσει. Το διατάσσουν να τρέξει. Πολλές φορές γλυστράει πάνω στο αίμα του και πέφτει. Οι δήμιοι απολαμβάνουν το θέαμα και αρχίζουν να χοροπηδάνε πάνω στο μισοπεθαμένο κορμί...<br /> «Όταν με πήγαν στην ταράτσα, αυτός που έκανε τον «καλό» είπε σιγά με φωνή που μου φάνηκε φιλική: «Ξάπλωσε στον πάγκο και μη βγάζεις τα παπούτσια σου. Θα πονέσεις λιγώτερο». Ξάπλωσα μπρούμητα, με έδεσαν με δυο σκοινιά για να μην κουνιέμαι και άρχισαν... Είπα μέσα μου: Τυχερή είμαι που μου άφησαν τα παπούτσια. Τα πρώτα χτυπήματα φάνηκαν ελαφρά. Αλλά πήγαιναν κρεσέντο. Όσο δυνάμωναν τόσο ένοιωθα τον πόνο να σουβλίζει το μυαλό. Στην αρχή πίεσα τον εαυτό μου να μετράει τα χτυπήματα. Στο τριακοστό έχασα τον αυτοέλεγχό μου. Αισθανόμουνα να σβήνω. Όταν συνήλθα είδα να μου περιχύνουν στο κεφάλι και στα πόδια νερό. Το κεφάλι άντεχε ακόμη, αλλά τα πόδια, πρησμένα όπως ήσαν, αγωνίζονταν να στριμωχτούν στα παπούτσια. Το δέρμα των παπουτσιών έσπαζε. Οι σάρκες ξεχείλιζαν. Το νερό πολλαπλασίαζε τον πόνο. Ο «καλός» ήταν ξεκαρδισμένος στα γέλια. «Θα πεις κανένα όνομα;». Δεν έδωσα απάντηση. «Α, είπε, μη με κάνεις να θυμώσω». Παρενέβη όμως ο «κακός»: «Άστηνε να ζήσει και σήμερα. Την σκοτώνουμε αύριο».<br />Μου έλυσαν τα σκοινιά.<br /> <br /> «Σήκω και προχώρα στη σκάλα», με διέταξαν. Έκανα να σηκωθώ κι έπεσα κάτω βογγώντας. Περπατώντας με τα τέσσερα έφτασα στη σκάλα και άρχιζα να την κατεβαίνω στηριζόμενη στα χέρια μου και αφήνοντας τα πόδια να σέρνονται. Ήμουνα ακόμη στο πάνω μέρος της σκάλας όταν με μια δυνατή κλωτσιά από πίσω κατρακύλησα ως κάτω. Έχασα τις αισθήσεις μου. Όταν συνήλθα έπειτα από ώρες ήμουνα στο κελλί μου κουλουριασμένη. Έκλαιγα από τους πόνους. Ακούγονταν φωνές απ' έξω. Διέκρινα τη φωνή του «καλού»: «Αυτός είναι σκληρό καρύδι. Έξη ώρες στην ταράτσα και δεν θέλει να σπάσει. Ας πάνε άλλοι να συνεχίσουν». Έκανα τη σκέψη ότι εγώ στάθηκα τυχερή. Τη γλύτωσα με μια ώρα ταράτσα. Ίσως να είχα αποκοιμηθεί με το κεφάλι στα γόνατα, τότε που άκουσα την κλειδαριά του κελλιού μου να τρίζει. Η πόρτα άνοιξε και στο πηχτό σκοτάδι διέκρινα δυο ανθρώπινες φιγούρες. «Κάνε γούστο την τρομάρα της», έλεγε ο ένας σιγά. Και πλησιάζοντας με κλώτσησε ανάμεσα στα πόδια, ψηλά, με όλη του τη δύναμη.<br /> <br />Αναγκάστηκαν να με σηκώσουν όρθια και να με κρατάνε για να μην πέσω. «Άκουσε δω, κορίτσι μου, είπε ο άλλος. Να εξηγηθούμε από την αρχή. Ηρωίδα και ζωντανή δεν γίνεται να βγεις από της Μπουμπουλίνας. Κανένας δεν έχει βγει. (Έλεγε ψέμματα). Λοιπόν διάλεξε: Πού θες να πάμε; Στο γραφείο για ονόματα ή στην ταράτσα για χορό;». Χωρίς να το σκεφτώ είπα σταθερά: «Στην ταράτσα».<br /> <br /> Όσα έγιναν από κείνη τη στιγμή τα θυμάμαι σαν ένα εφιαλτικό όνειρο. Εξαγριωμένοι από την απάντηση πέσανε πάνω μου σα θεριά. Με χτυπούσαν αλύπητα με χέρια και με πόδια. Όταν πείστηκαν ότι ήμουνα ανίκανη να σηκωθώ με τύλιξαν σε μια κουβέρτα και μ' ανέβασαν στην ταράτσα. Δεν θα σου πω τι μου κάνανε... Ντρέπομαι να περιγράψω και σε σένα την εφευρετικότητά τους στα μαρτύρια σεξουαλικής διαστροφής. Ήρθαν κι άλλοι τρεις. Άρχισε να ξημερώνει. Μέσα στο στόμα μου είχαν βάλει για να μη φωνάζω ένα στουπί βουτηγμένο σε ανθρώπινες ακαθαρσίες. Έκανα συνεχώς εμετό, που τον κατάπινα. Ένας μου είπε: «Ένα όνομα μόνο και θα πας σπίτι σου». Έκανα με το κεφάλι μια κίνηση που σήμαινε «ναι». Μου έβγαλαν το κουρέλι.<br /> <br /> Από τα σπλάχνα μου ξεχύθηκε όλη η φρίκη της νύχτας σ' ένα ακατάσχετο εμετό. Μου έδωσαν νερό. Έπειτα είπα το όνομα. «Ένα ακόμη» άκουσα τη φωνή του επικεφαλής. Αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν ξέρω άλλο όνομα. Κάποιος ξανάφερε το κουρέλι. Μου άνοιξαν το στόμα. Οι άλλοι ξανάπιασαν δουλειά. Καθώς το βρώμικο πανί ερχότανε σ' επαφή με το στόμα μου έχασα και την τελευταία δύναμη αντιστάσεως. Είπα και το δεύτερο όνομα. Θάλεγα και τρίτο και τέταρτο, αλλά δεν ήξερα άλλα. Και όταν τους εξήγησα ότι από δω και πέρα ό,τι και αν έλεγα θα αφορούσαν αμέτοχα πρόσωπα πείσθηκαν και με κατέβασαν στο κελλί. Με κράτησαν όμως κοντά δυο μήνες. Υπέγραψα κι ένα σωρό χαρτιά. Ένα απ' αυτά έλεγε ότι η συμπεριφορά της αστυνομίας ήταν «πολιτισμένη και ανθρωπιστική». Σ' ένα άλλο διέψευδα με αγανάκτηση την συκοφαντική εκστρατεία του διεθνούς κομμουνισμού περί βασανιστηρίων...<br /> <br /> «Όταν οι πληγές μου — εννοώ τις εξωτερικές — άρχισαν να κλείνουν με άφησαν ελεύθερη... Τα δυο όμως παλληκάρια που πρόδωσα είναι ακόμη στα χέρια τους. Και κάθε νύχτα οι εφιάλτες με ζώνουν. Πότε είμαι εγώ η ίδια βασανίστρια με το βούρδουλα στο χέρι. Πότε τα δυο παλληκάρια είναι σταυρωμένα, όπως ο Χριστός. Και εγώ στα πόδια τους ακούω τον ψίθυρο: «Γιατί, Νέλλη;». Οι λυγμοί την ξανάπιασαν. Η ψυχή της πονούσε δυνατά.<br /> <br />«Κατάλαβες τώρα, μου είπε με άγριο βλέμμα, γιατί είμαι ένας χαμένος άνθρωπος;». Ανάσανε βαθιά και συνέχισε: «Άκου και το τελευταίο. Θέλησα να ξαναδουλέψω στην αντίσταση. Ο άνθρωπος, που με πολλές προσπάθειες μπόρεσα να συναντήσω με κύτταξε συμπονετικά, με αντιμετώπισε επιφυλακτικά και μ' έδιωξε ευγενικά. Αντίσταση! είπε. Δεν ξέρω να υπάρχει κάτι τέτοιο. Εγώ πάντως δεν ανακατεύομαι... Άκουσα ότι σε είχαν πιάσει... Το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να καθήσεις ήσυχα... Μη σε κρατάω περισσότερο...».<br /> <br />Για πολλή ώρα μείναμε και οι δυο σιωπηλές. Ήμουνα αναστατωμένη. Πρώτη φορά ερχόμουνα καταπρόσωπο με την καφτή αλήθεια. Στα χαμένα μάτια της Νέλλης διέκρινα μια θαμπή λάμψη. Το ξαλάφρωμα της καρδιάς της και οι διεργασίες που διαισθανότανε να γίνονται μέσα μου της έκαναν καλό. Δυο νεκρές ψυχές γίνονταν ζωντανοί άνθρωποι<br /> <br />.................................................................................................................................................................<br /> <br /> Παραλείπω λεπτομέρειες που μπορεί να είναι χρήσιμες στον εχθρό. Εκείνο που έχει κάποια σημασία είναι ότι μπήκα στο χορό. Ένα χορό που με συνεπήρε ολόκληρη κι έδωσε νόημα στον ανθρώπινο προορισμό μου. Παρ' όλα όσα πέρασα, παρά την εφιαλτική προοπτική που ανοίγεται για όλη μου τη ζωή, δεν μετανοιώνω για το δρόμο που διάλεξα. Και ευγνωμονώ την ώρα εκείνη που καθισμένη στο χαλί στα πόδια της Νέλλης άκουγα τη δραματική ιστορία της και ζούσα την εσωτερική μου μεταμόρφωση.<br /> <br /> Στην αρχή με χρησιμοποίησαν σε δουλειές που δεν απαιτούσαν πείρα και γνώσεις, αλλά προϋπόθεταν εμπιστοσύνη, όπως το κρύψιμο καταδιωκόμενων προσώπων. Τα κατάφερνα καλά, χωρίς να πάθουμε ποτέ ζημιά. Έπειτα πήρα μέρος σε δυσκολώτερες επιχειρήσεις. Μια απ' αυτές ήταν η μεγάλη διαδήλωση της οδού Ερμού. Ούτε δω θα σας πω οργανωτικές λεπτομέρειες. Η διαδήλωση ξέσπασε ξαφνικά σαν μπόρα. Στην ώρα της μεγάλης κυκλοφορίας. Δωδεκάμιση με μία το μεσημέρι. Φοιτητές και φοιτήτριες, σκορπισμένοι ανάμεσα στο πλήθος, έρριξαν το πρώτο σύνθημα: «Λευτεριά», «Δημοκρατία». Στην αρχή βουβαμάρα, έπειτα ξεθάρρεμα. Χιλιάδες φωνές δόνησαν την ατμόσφαιρα. «Λευτεριά». Και χιλιάδες χέρια σηκώθηκαν κι έπιασαν στον αέρα τις προκηρύξεις που ρίχτηκαν από ψηλά κτίρια. Παρακολούθησα ως το τέλος την επιχείρηση και συγκράτησα τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες. Οι περισσότεροι έχωναν τις προκηρύξεις στις τσέπες τους. Οι γυναίκες βούρκωναν. Άλλες φοβόντουσαν. Ένα παιδί ως 13 χρονών έβαλε τρικλοποδιά στον αστυφύλακα που κυνηγούσε λυσσασμένος μια κοπέλλα. Κι όταν μετά τον πρώτο αιφνιδιασμό κατέφθασαν συντεταγμένες δυνάμεις της αστυνομίας και άρχισε το ανθρωποκυνηγητό πολλές πόρτες άνοιξαν, για να φυγαδέψουν τους κυνηγημένους. Ως το απόγευμα συνεργεία αστυφυλάκων μάζευαν από τους δρόμους τα χρωματιστά χαρτιά, το φως της λευτεριάς.<br /> <br />Ένας Έλληνας σπουδαστής στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον, είχε ρθει στην Αθήνα εκείνες τις ημέρες. Και παραπονιότανε γιατί στην Ελλάδα οι αντιστασιακές εκδηλώσεις ήσαν ακόμη μικρής εκτάσεως και δεν βοηθούσαν «το μέτωπο του Εξωτερικού». Ιδίως η αμερικανική κοινή γνώμη χρειαζόταν —έλεγε— εντυπωσιακά πράγματα για να ξυπνήσει... Κάποιος του εξηγούσε τις δυσκολίες που έχουμε, την αφόρητη τρομοκρατία, τη φοβία του μεγάλου πλήθους. Εγώ άκουγα αγανακτισμένη. Ώστε οι κύριοι δημοκράτες του Πρίνστον δεν ήσαν ικανοποιημένοι από μας. Δεν τους συγκλόνιζε και δεν τους ξυπνούσε ο θρήνος στα στρατόπεδα, οι οιμωγές από την ταράτσα της Μπουμπουλίνας, από τις πολλές ταράτσες, από τα αναρίθμητα μπουντρούμια; Έκαναν λοιπόν «ανεπαρκή» αντίσταση τα χιλιάδες παλληκάρια και τα κορίτσια που ξεκινούσαν μέσα στη νύχτα για να ετοιμάσουν και μοιράσουν τον παράνομο τύπο, για να σκορπίσουν προκηρύξεις, για να τοποθετήσουν τα μαγνητοφωνημένοσυνθήματα, για να κάνουν τα καθημερινά σαμποτάζ, για να τοποθετήσουν μιαν αυτοσχεδιασμένη μπόμπα; Ξέρουν ότι κάθε πρωί μετρούσαμε τις απώλειες, με βεβαιότητα ότι κάθε πιασμένος θα περνούσε την τραγωδία της Νέλλης και ότι πολλοί περισσότεροι θάπρεπε να περάσουν στην παρανομία; Έμαθαν ποτέ πόσοι αγωνιστές, μη έχοντας καταφύγιο, κοιμόντουσαν μέσα στη βαρυχειμωνιά στα πάρκα ή σε μισοτελειωμένες οικοδομές, σαν κυνηγημένα ζώα;<br /> <br /> Βγάζοντας από τη μέση τον εαυτό μου θέλω να φωνάξω και να μ' ακούσουν όλοι, ότι το μεγάλο έπος της καινούργιας αντιστάσεως ήταν στους οκτώ μήνες του 1967. Τότε που το ποσοστό ασφαλείας ήταν μηδέν και το ποσοστό του κινδύνου εκατό. Ποτέ δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ που πήγαινα για «δουλειά» στη συνοικία Ζωγράφου. Εκεί, σ' ένα απόμερο δρομάκι, μια μικρή σκιά περπατούσε σβέλτα στο πεζοδρόμιο. Πηδώντας σαν αίλουρος κύτταζε μπρος - πίσω και μ' ένα πήδημα ξαναγύριζε κι έσκυβε σε κάθε κατώφλι. Σαν με είδε κοντοστάθηκε, μα σε λίγο συνέχισε τη δουλειά του. Στη γωνιά, κάτω από το ηλεκτρικό φως, ξεθαρρεμένος με πλησίασε, μου έβαλε στην παλάμη ένα χαρτί, έσφιξε το κλεισμένο χέρι μου στις μικρές γροθιές του και μου ψιθύρισε: «Για τη λευτεριά». Και χάθηκε αλαφροπατώντας σα σκιά μικρού Θεού στα σκοτεινά δρομάκια. Δεν είχαν περάσει τρία - τέσσερα λεπτά όταν ακούστηκαν πυροβολισμοί. Ήσαν από την κατεύθυνση που είχε ακολουθήσει, παίζοντας με το θάνατο ο μικρός Θεός της νύχτας...<br /> <br /> Παράλληλα με τις άλλες δραστηριότητες η αντιστασιακή οργάνωση που δουλεύω ανάθεσε σε μένα και σε δυο άλλα μέλη της να συγκεντρώνουμε υλικό με γεγονότα για δολοφονίες, βασανιστήρια, συλλήψεις, εξαφανίσεις και ό,τι άλλου είδους εγκλήματα διαπράττει η Χούντα. Είναι πολύ σοβαρή δουλειά, μας είπαν. Χρειάζεται για να διαφωτίσουμε τον Ο.Η.Ε., το Συμβούλιο Ευρώπης και τους άλλους διεθνείς οργανισμούς. Γι' αυτό προσοχή στην ακρίβεια. Εκτελούμε αυτή την αποστολή με τη μεγαλύτερη δυνατή ευσυνειδησία. Ασφαλώς μας διέφυγαν πολλά στοιχεία. Εκείνα όμως που καταγράφαμε σε τετράδια και έμπαιναν στο σιδερένιο κουτί και θάβονταν στον κήπο του σπιτιού μου είναι πραγματικά γεγονότα. Είναι τεχνικά αδύνατο να σας στείλω όλο τον όγκο του συγκεντρωμένου ως τώρα υλικού. Έπειτα νοιώθω ότι αυτό το σιδερένιο κουτί, που έχει μέσα του τον πόνο, το αίμα και τα δάκρυα του λαού μας, είναι ένα ιερό κειμήλιο του αγώνα. Και πρέπει να μείνει εδώ στο άγιο χώμα της πατρίδας. Όταν λυτρωθούμε από τη σκλαβιά — και τη λευτεριά δεν θα μας τη χαρίσει κανείς, θα την πάρουμε με τα δικά μας χέρια — τότε το υλικό αυτό θα γίνει η Μαύρη Βίβλος της Δικτατορίας.<br /> Σας στέλνω όμως από τις προσωπικές μου σημειώσεις ορισμένα στοιχεία για βεβαιωμένα γεγονότα. Συνθέτουν μια εικόνα ωχρή, αλλά πάντως εικόνα της πραγματικότητας. Χρησιμοποιήστε τα όπου μπορείτε για να ξυπνήσουν οι κοιμισμένες συνειδήσεις.<br /> <br />Αρχίζω από τους τιμημένους νεκρούς μας. Αυτούς που δολοφόνησε η «αναίμακτη Επανάσταση». Το πρωί της 21 Απριλίου οι ραδιοσταθμοί της Χούντας μετέδιδαν συνεχώς «ότι ουδείς εφονεύθη» κατά τις νυκτερινές επιχειρήσεις. Αλλά εκείνο το πρωί στο νεκροτομείο της Αθήνας ήσαν τοποθετημένα δεκαοκτώ πτώματα σκοτωμένων. Μας το εβεβαίωσαν αρμόδιοι υπάλληλοι του νεκροτομείου και τρεις δημοσιογράφοι. Ανάμεσα σ' αυτά ήταν και το πτώμα της Μαρίας Καλόβρου, που την πυροβόλησαν από ένα τανκ σε κάποια πάροδο της οδού Πατησίων. Τις επόμενες ημέρες άλλοι νεκροί: Ο Παναγιώτης Ελλής δολοφονήθηκε στο στρατόπεδο του Ιπποδρόμου από έναν αξιωματικό των Θωρακισμένων. Ο Γεώργιος Λαδάς σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό που τον πυροβόλησε από πίσω. Την ιστορία του Νικηφόρου Μανδηλαρά θα την έχετε ακούσει. Ήταν ένας εξαίρετος δικηγόρος, που είχε πάρει μέρος στη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ σα συνήγορος των κατηγορουμένων. Επιχείρησε να φύγει στο Εξωτερικό με ένα μικρό πλοίο. Φαίνεται ότι προδόθηκε. Τον παρέδωσαν στη Χούντα. Το πτώμα του εκβράστηκε σε μια ακρογιαλιά της Ρόδου. Είχε φοβερά σημάδια βασανιστηρίων100. Στις 28 Ιουνίου (1967) δυο νέοι αγνώστου ταυτότητας μοίραζαν στο Περιστέρι προκηρύξεις του Πατριωτικού Μετώπου. Η αστυνομία τους μπλοκάρισε και τους έπιασε. Εκτελέστηκαν επί τόπου. Στις 7 Ιουλίου ο λοχίας Δημήτριος Κολυβάς δολοφονήθηκε από τη Στρατιωτική Αστυνομία. Οι σφαίρες είχαν συντρίψει το κεφάλι του. Οι εφημερίδες της λογοκρισίας έγραψαν ότι επρόκειτο για φόνο «εξ αμελείας». Ο αξιωματικός της Χωροφυλακής Πέτρος Σωτηρόπουλος, προσωπικός φίλος του Γεώργιου Παπανδρέου, βρέθηκε ένα πρωί νεκρός σ' ένα χωριό των Θηβών. Το κεφάλι του ήταν τρυπημένο από τέσσαρες σφαίρες. Ο λοχαγός Μαρμαράς βρέθηκε σκοτωμένος τις πρώτες ημέρες του Αυγούστου. Στις 5 Σεπτεμβρίου (1967) η αστυνομία έκανε επιδρομή σ' ένα σπίτι της Θεσσαλονίκης. Αργότερα οι αστυνομικοί βγαίνοντας τραβούσαν το ματωμένο σώμα του Γιάννη Χαλκίδη. Στην Ασφάλεια τον αποτελείωσαν και έθαψαν βιαστικά το πτώμα του. Στην Καβάλα πέντε στρατιώτες στήθηκαν στον τοίχο χωρίς δίκη, άγνωστο για ποια συγκεκριμένη αιτία. Όταν το πληροφορήθηκαν οι οικογένειές τους ζήτησαν τα πτώματα για να τα θάψουν Οι στρατιωτικές αρχές δεν έδωσαν άδεια. Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Κυριάκος Σιδηρόπουλος δολοφονήθηκε στο χωριό Απόστολοι του Κιλκίς. Ο Λάμπρος Σπύρου, στέλεχος της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου, πιάστηκε την επομένη του πραξικοπήματος. Από τότε τα ίχνη του χάθηκαν. Ο αριθμός των εξαφανιζομένων έπειτα από τη σύλληψή τους είναι αρκετά μεγάλος. Έχω υπ' όψη μου πάνω από εκατό συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αλλά είναι περισσότεροι. Στο νεκροτομείο της οδού Μασσαλίας κουβαλάνε κάθε νύχτα πτώματα από την οδό Μπουμπουλίνας και από το Διόνυσο. Στα ειδικά συρτάρια του νεκροτομείου που τοποθετούν τα πτώματα κρεμούν την πινακίδα: «Αγνώστων στοιχείων». Και η στερεότυπη απάντηση των αρχών στις οικογένειες των εξαφανισμένων είναι: «Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα στους πίνακες των κρατουμένων». Μόνο σε τρεις περιπτώσεις, συγκεκριμένα για τους Γεώργιο Αντωνιάδη, Κωνσταντίνο Κάττη και Τάκη Τσάντη, δόθηκε η εξήγηση ότι «αυτοκτόνησαν».<br /> <br /> Συνεχίζω: Ο υπαξιωματικός Κ. Παλαιολόγος πέθανε από τα βασανιστήρια στο πολεμικό σκάφος «Έλλη». Ο στρατιώτης Ιωάννης Αρβανίτης δολοφονήθηκε στη μονάδα στρατού Έβρου όπου υπηρετούσε. Στην ίδια μονάδα πέθανε ο στρατιώτης Ν. Καλιοντζής. Ο πατέρας του ήταν κρατούμενος στο στρατόπεδο Λέρου. Η αδελφή του βασανιζότανε στο ειδικό κέντρο του NATO, στο προάστιο Αγία Παρασκευή. Το μόνο ελεύθερο μέλος της οικογένειας, η μάνα, κατάφερε να παραλάβει το πτώμα του γυιού της. Έφερε ανατριχιαστικά ίχνη μαρτυρίων.<br /> <br /> Και τώρα η περίπτωση του Γεώργιου Τσαρουχά. Αγωνιστής με ηρωική ιστορία ο Τσαρουχάς είχε τιμηθεί από το λαό με το αξίωμα του βουλευτή. Την ημέρα της δολοφονίας του αξέχαστου Γρηγόρη Λαμπράκη το 1963 ο Τσαρουχάς τραυματίσθηκε βαριά και στο δρόμο και μέσα στο ασθενοφόρο όχημα του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Γλύτωσε το θάνατο. Αλλά οι φονιάδες δεν τον είχαν ξεχάσει. Στις 8 Μαΐου 1968 — έπειτα από πέντε χρόνια — ο Τσαρουχάς ταξίδευε με αυτοκίνητο από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Μέσα στο αυτοκίνητο ήσαν μαζί του ο Κώστας Μελέτης, η μνηστή του Γεωργία Παναγοπούλου, ο μηχανικός Μάστορας και ο εκδότης της εφημερίδας «Μακεδονική Ώρα» και πρώην βουλευτής Αλέξιος Παπαλεξίου. Λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη ένα απόσπασμα Χωροφυλακής σταμάτησε το αυτοκίνητο. Έσυραν έξω και τους πέντε επιβάτες. Σαν καννίβαλοι ρίχτηκαν πάνω τους. Εκεί, στην ερημιά της νύχτας, ο Τσαρουχάς άφησε την τελευταία του πνοή101<br /> Από τις 11 το πρωί ως τις 7 το βράδυ το φέρετρο έμενε κατάκλειστο, φρουρούμενο από τους χωροφύλακες. Σε μια στιγμή η Καίτη, κόρη του θύματος, άρπαξε τον ιατροδικαστή από το γιακά: «Αν είσαι γιατρός, του είπε, έχεις ορκιστεί να λες την αλήθεια. Λέγε, λοιπόν, από τι πέθανε ο πατέρας μου». Ο ιατροδικαστής της Χούντας περιορίστηκε να πει: «Η Ασφάλεια θα σας εξηγήσει». Στις 7 οι χωροφύλακες άρπαξαν το φέρετρο και το κατέβασαν βιαστικά στο σκαμμένο τάφο. Τότε . Χωρίς καν μια σφαίρα. Οι καννίβαλοι τον σκότωσαν με τα χέρια τους. Οι άλλοι μισοπεθαμένοι κλείστηκαν στη φυλακή. Την άλλη μέρα, στις 11 το μεσημέρι η Χωροφυλακή κάλεσε τη γυναίκα του Τσαρουχά Ιωάννα και της ανεκοίνωσε ότι ο άντρας της έπαθε καρδιακή προσβολή όταν τους είδε και ότι το πτώμα του βρίσκεται στο νεκροτομείο. Η χήρα ζήτησε τότε να πάρει τον νεκρό στο σπίτι της και να τον κηδέψει. Η Χωροφυλακή αρνήθηκε. Και δεν επέτρεψε ούτε ν' ανοιχτεί το φέρετρο ακριβώς εκτυλίχθηκε μια σκηνή που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Η Καίτη όρμησε πάνω στο φέρετρο και με μια υπεράνθρωπη δύναμη έσπρωξε τους φονιάδες και τράβηξε το σκέπασμα. Όλοι αντίκρυσαν το πολτοποιημένο πρόσωπο του σεμνού ήρωα. Τα χέρια του ήταν — και στον τάφο — δεμένα με χειροπέδες, τα ρούχα του λεκιασμένα από ξεραμένο αίμα.<br /> <br />Και οι άλλοι τέσσαρες; Ο Μάστορας και ο Παπαλεξίου επί μήνες βασανίζονταν μέρα - νύχτα. Δεν ξέρω αν ζούνε. Ο Μελέτης είναι ο ένας από τους δύο (ο άλλος λέγεται Μαρκετάκης) μάρτυρες που έστειλε η Χούντα το Δεκέμβριο 1968 στο Στρασβούργο για να καταθέσουν στο Συμβούλιο Ευρώπης ότι κανένας δεν έχει βασανιστεί. Ο Μελέτης κατόρθωσε να δραπετεύσει, ζήτησε πολιτικό άσυλο στο προξενείο της Νορβηγίας και έγινε από μάρτυρας υπερασπίσεως μάρτυρας κατηγορίας της δικτατορίας. Η μνηστή του Γεωργία Παναγοπούλου μπόρεσε στις αρχές του 1969 επίσης να δραπετεύσει. Πήγε στο Όσλο και βρήκε τον αγαπημένο της. Τώρα ζούνε μαζί μακρυά από τη ζούγκλα. Για τον Μαρκετάκη θα έχετε ακούσει. Έγραψε τόσα ο ξένος τύπος. Είχε ξεφύγει κι αυτός στο Στρασβούργο από τους φρουρούς του και μαζί με το Μελέτη ζήτησε άσυλο. Αργότερα έφυγε για τη Σουηδία. Αλλά ο αρχηγός της χουντικής αντιπροσωπείας πρόφτασε να του διαμηνύσει ότι «αυτό που έκανε θα το πλήρωναν ακριβά η γυναίκα του και τα παιδιά του». Ο Μαρκετάκης, άγρια βασανισμένος ο ίδιος, ήξερε τι σήμαινε η απειλή. Στη Στοκχόλμη η ελληνική πρεσβεία του επανέλαβε σαφέστερα την υπόμνηση ότι οι δικοί του ήταν όμηροι στην Αθήνα. Δείλιασε και ξαναγύρισε στην Ελλάδα. Όταν έλθει η υποεπιτροπή του Συμβουλίου Ευρώπης ο Μαρκετάκης θα καταθέσει ότι «τα περί βασανιστηρίων» είναι σατανική επινόηση των έχθρων της Ελλάδος...<br /> Τώρα που έφθασα στο κεφάλαιο «Βασανιστήρια» δεν ξέρω από πού να αρχίσω και τι να πρωτοπεριγράψω. Η φρίκη σταματάει την ψύχραιμη ταξινόμηση των γεγονότων. Καθώς ξεφυλλίζω το τετράδιο με τις σημειώσεις μου το χέρι τρέμει, το μυαλό θολώνει. Τα δάκρυα κυλάνε πάνω στο χαρτί και το μουτζουρώνουν.<br /> <br /> Χιλιάδες οι περιπτώσεις. Και κάθε μια κρύβει κι ένα προσωπικό δράμα ή μια οικογενειακή τραγωδία. Ξεφυλλίζω τις σελίδες και διαβάζω για τον Πέτρο με το κομμένο πόδι. Οι δήμιοι φρενιασμένοι είχαν ξεπεράσει το όριο της γάγγραινας. Πιο κάτω η Αννούλα. Η κοιλιά και τα γεννητικά της όργανα είναι ακόμη πληγιασμένα από τα καψίματα των τσιγάρων... Να εδώ ο πατέρας της Ελένης. Τον βασάνιζαν μέρα-νύχτα στην ταράτσα. Έτσι όπως ήταν δεμένος στον πάγκο έφεραν τη γυναίκα του και την κόρη του Ελένη, 18 χρονών, και τις εβίαζαν συνέχεια ως που να πει, είτε αυτός είτε εκείνες, πού κρύβεται ο γυιος και αδελφός... Δεν είπαν. Αλλά τα λογικά του πατέρα σάλεψαν...<br /> <br />Και η παρέλαση της φρίκης συνεχίζεται, συνεχίζεται χωρίς τελειωμό.<br /> <br /> Θέλω να πω τη σκέψη μου, όσο απλοϊκή ή παράλογη κι αν είναι. Λοιπόν δεν είναι οι βασανιστές που με τρομάζουν. Πάντοτε σ' όλες τις εποχές, σ' όλες τις κοινωνίες υπήρχαν οι μισθωμένοι εγκληματίες. Είναι ανθρώπινα κτήνη, που εκτελούν το καθήκον τους σαν ευσυνείδητοι δημόσιοι υπάλληλοι, όπως οι δήμιοι. Ούτε καν εκείνοι που επιστημονικά σχεδιάζουν τη βασανιστική υποταγή της ανθρώπινης ψυχής με τρομάζουν. Πρόκειται, όπως έμαθα, για διεστραμμένους εγκεφάλους με ανώτερες σπουδές, που καθισμένοι στα άνετα γραφεία και τα εργαστήρια των ξένων υπηρεσιών ερευνούν, μελετούν και καταστρώνουν προγράμματα μεγιστοποιήσεως του ανθρώπινου πόνου και ελαχιστοποιήσεως της καταβαλλόμενης ενέργειας. (Ο Καραπαναγιώτης, ένας σαδιστής της Μπουμπουλίνας, ενώ τυραννούσε το κορμί μου εξηγούσε, σ' ένα διάλειμμα, στους βοηθούς του: Άλλοτε χρησιμοποιούσαμε πρωτόγονα μέσα. Και ιδρώναμε για να τους «σπάσουμε». Τώρα, μ' αυτούς τους συρματένιους βούρδουλες, τα στεφάνια και τα ηλεκτροσόκ η δουλειά γίνεται πολιτισμένα. Ας είναι καλά η αμερικανική βοήθεια...) Δεν με τρομάζουν όμως ούτε οι Καραπαναγιώτηδες, ούτε οι «πολιτισμένοι» βούρδουλες της αμερικανικής βοήθειας. Εκείνοι που πραγματικά με τρομάζουν είναι οι αμέριμνοι άνθρωποι όλου του κόσμου. Τα πολλά εκατομμύρια των Αμερικανών και Ευρωπαίων και Αυστραλών και όλου του πλανήτη μας, που απολαμβάνουνε τη μικροευημερία τους — και την ψευτοελευθερία τους — βάζοντας παρωπίδες για ό,τι συμβαίνει έξω από το στενό τους κύκλο. Πάνε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία, εξομολογούνται με ειλικρίνεια, προσπαθούν να μην παραβαίνουν καμιά από τις δέκα εντολές και με καθαρή τη συνείδηση κοιμούνται και κάνουν παιδιά πάνω σε καθαρά σεντόνια. Είναι νομοταγείς πολίτες και καταβάλλουν εμπρόθεσμα τους φόρους τους. Από εδώ όμως αρχίζει η λειτουργία μιας καλά ρυθμισμένης γραφειοκρατικής διαδικασίας, που καταλήγει στην ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας και στα άλλα ελληνικά κολαστήρια. Ένα μέρος από το μόχθο των νομοταγών και ευσεβών αυτών πολιτών στην Αμερική το Κογκρέσο ψηφίζει να πάει —και πάει — στα ταμεία της Χούντας υπό μορφή «στρατιωτικής βοήθειας». Υποπτευθήκατε ποτέ, μακάριοι άνθρωποι, ότι από το κομμάτι αυτό του μόχθου σας πληρώνονται οι μισθοί των βασανιστών μας και τα εργαλεία που χρησιμοποιούν στο κορμί του λαού μας; Σεις, που είσαστε τόσο ευαίσθητοι όταν αρρωστήσει ο σκύλος σας, δεν θάπρεπε να δοκιμάσετε την ίδια τουλάχιστον συγκίνηση όταν ένα αγοράκι οκτώ χρονών, ο Γιαννάκης Δημόπουλος από το Αιγάλεω, σφάχτηκε από κτηνάνθρωπους της Στρατιωτικής Αστυνομίας, πληρωμένους από τους φόρους σας; Αν δεν την ξέρετε αυτή την ιστορία να σας την πω: Ο πατέρας του Γιαννάκη, κυνηγημένος από τη Χούντα, είχε περάσει στην παρανομία. Οι αστυνομικοί έπιασαν το παιδί και το χτυπούσαν ζητώντας να τους πει πού κρύβεται ο πατέρας του. Ο Γιαννάκης λάτρευε τον πατέρα του και μισούσε τους φονιάδες. Αρνήθηκε να μιλήσει. Τότε ένας έβγαλε ένα μυτερό μαχαίρι και άρχισε να το μπήζει λίγο - λίγο στο μέρος της παιδικής καρδούλας. Ο Γιαννάκης — σημειώστε αυτό το όνομα, είναι ο μικρότερος ήρωας των αιώνων και κάποτε σεις, σαν τουρίστες, θα φωτογραφίζετε το άγαλμα με τα χρυσά γράμματα που θα του στήσουμε — υπόμενε καρτερικά το μαρτύριο. Αυτό φρένιασε το φονιά και έσπρωξε το μαχαίρι. Το αγοράκι ξεψύχησε102<br /> <br />. Το έθαψαν σ' ένα χωματένιο λάκκο στο Αιγάλεω. Χωρίς ένα σταυρό...<br /> <br />Να γιατί, καλοί μου άνθρωποι, εμείς εδώ στην Ελλάδα πιστεύουμε ότι τον Γιαννάκη Δημόπουλο και τους πολλούς άλλους Γιαννάκηδες τους σκότωσε και τους βασάνισε όχι το κτήνος του Αιγάλεω, αλλά η δική σας αμεριμνησία. Αν καθένας από σας χρησιμοποιούσε τα δημοκρατικά δικαιώματα που έχετε κατακτήσει στις πατρίδες σας και έστελνε ένα λιγόλογο γράμμα στο γερουσιαστή του, στο βουλευτή του, ακόμη και στον ίδιο τον Πρόεδρο και τους έλεγε ότι δεν συμφωνεί να χρησιμοποιείται ο φόρος σας για να σκοτώνουν μικρά παιδιά στην Ελλάδα και να βασανίζουν κορίτσια νάστε σίγουροι ότι δεν θα είχαμε σήμερα στην πατρίδα μου τύραννους.<br /> <br /> Έχετε πολύ μεγάλη δύναμη στα χέρια σας, πολίτες όλου του κόσμου. Και ξέρετε καλύτερα από μένα ότι αν ο κύριος γερουσιαστής της πολιτείας σας έπαιρνε μερικές χιλιάδες γράμματα από τους ψηφοφόρους του, κι αν συνέβαινε το ίδιο σε όλους τους κυρίους γερουσιαστές και βουλευτές των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα ψηφιζόταν από το Κογκρέσο η στρατιωτική βοήθεια προς την Ελλάδα, που είναι βοήθεια όχι για τον ελληνικό λαό, αλλά εναντίον του ελληνικού λαού. Και η Χούντα των συνταγματαρχών, χωρίς το οξυγόνο της αμερικανικής βοήθειας και της διπλωματικής υποστηρίξεως, χωρίς τη συμπαράσταση του NATO και μερικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος. Να γιατί είσαστε ηθικά υπεύθυνοι για τη σημερινή κόλαση της πατρίδας μου, αμέριμνοι άνθρωποι και της Αμερικής και της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Και βέβαια αυτό ισχύει και για σας, πολίτες της Ρωσίας και των ανατολικών χωρών, που τόσο έντονα διακηρύσσετε την απέχθειά σας κατά του φασισμού. Όμως διατηρείτε διπλωματικές σχέσεις και πρεσβείες και εμπορικές αντιπροσωπείες και στέλνετε τεχνικούς συμβούλους — πού; — στη μόνη ευρωπαϊκή χώρα που ο φασισμός βρυκολάκιασε μετά τον πόλεμο. Πώς δεν κοκκινίζεις από ντροπή, εσύ, κύριε πρεσβευτή της Σοβιετικής Ενώσεως, όταν πηγαίνεις στις δεξιώσεις της Χούντας και σφίγγεις το χέρι του δικτάτορα και το χέρι του Παττακού και το χέρι του Λαδά, του αρχηγού των βασανιστών; Αν θέλετε να κάνετε πολιτική και διπλωματία πατώντας πάνω στις πληγές μας κάνετέ την. Αλλά η μνήμη μας συγκρατεί και τις θετικές και τις αρνητικές πράξεις σας κατά τη μεγάλη μας δοκιμασία.<br /> Είπα την απλοϊκή μου σκέψη και συνεχίζω φυλλομετρώντας το τετράδιο με τα βασανιστήρια. Πρώτα απ' όλα ας δούμε τα άντρα των λεγομένων «ανακρίσεων» και τα στρατόπεδα των κρατουμένων. Ο ναζισμός είχε στην Αθήνα την οδό Μέρλιν και την οδό Ελπίδος και το Χαϊδάρι και πολλά άλλα. Και διεθνώς είναι γνωστότερα το Μπέλσεν, το Μαουτχάουζεν, το Νταχάου, το Άουσβιτς, η Τρεμπλίνκα...<br /> Οι συνταγματάρχες μας έχουν την οδό Μπουμπουλίνας (έδρα της Γενικής Ασφαλείας), την Βασιλίσσης Σοφίας (έδρα της Στρατιωτικής Αστυνομίας), το Διόνυσο, μεταξύ Κηφισιάς και Νέας Μάκρης, που είναι η έδρα του 505 τάγματος πεζοναυτών, τη Βαρυμπόμπη, την Αγία Παρασκευή (κέντρο του NATO), την Ασφάλεια Πειραιώς, την Ασφάλεια Θεσσαλονίκης. Έξω απ' αυτά, και εκτός από τα γνωστά στρατόπεδα της Λέρου και της Γυάρου, κέντρα βασανισμού με λιγώτερη «κίνηση» υπάρχουν, σε κάθε επαρχιακή πόλη και σε κάθε αστυνομικό τμήμα των μεγάλων πόλεων. Δηλαδή το σύνολο ξεπερνάει τα διακόσια πενήντα. Αυτός ο αριθμός σας δίνει ίσως μια εικόνα της τρομακτικής εκτάσεως που έχει πάρει ο θεσμός των βασανιστηρίων. Παρέλειψα ν' αναφέρω το παροπλισμένο καταδρομικό «Έλλη», που δεν σεβάστηκαν την ένδοξη ιστορία του και το μετέτρεψαν σε άντρο μαρτυρίου υψηλής στάθμης για σημαίνοντα πρόσωπα. Εκεί βασανιζόταν επί τέσσαρες συνεχείς εβδομάδες, μαζί με πολλούς άλλους ο κοινωνιολόγος Γεράσιμος Νοταράς, γόνος αρχοντικής οικογενείας και βοηθός του Ελβετού καθηγητή Ζαν Μεϋνώ.<br /> <br />Στο στρατοδικείο ο Νοταράς δείχνοντας τις πληγές του ανέφερε μεταξύ των βασανιστηρίων που τον υπέβαλαν, τη φάλαγγα, τα ηλεκτροσόκ, τους ραβδισμούς καθώς και τη στέρηση τροφής, νερόυ και ύπνου.<br /> <br /> Πόσοι είναι συνολικά οι συλληφθέντες κατά τα χρόνια της δικτατορίας; Ο συνταγματάρχης Λαδάς — ο πιο αρμόδιος — χαριτολογώντας έδωσε σε Ευρωπαίους δημοσιογράφους την εξής απάντηση: «Ξέρετε, κύριοι, ότι ο αριθμός των συλληφθέντων μόλις υπερβαίνει το ένα εκατοστό του πληθυσμού της χώρας;». Ο πληθυσμός μας σήμερα είναι 8,5 έως 9 εκατομμύρια. Άρα οι συλληφθέντες είναι 85.000-90.000. Και ασφαλώς ο Λαδάς δεν υπερβάλλει. Όλοι αυτοί, λίγο - πολύ, έχουν υποστεί κάποιο είδος — ή και πολλά είδη — βασανισμού.<br /> <br /> Και το επόμενο ερώτημα είναι: Από ποιους; Εκάμαμε συστηματική καταγραφή των βασανιστών και μέσα στο σιδερένιο κουτί υπάρχει ένας κατάλογος από πεντακόσιους περίπου. Απ' αυτούς οι πιο θηριώδεις είναι:<br /> <br />Οδός Μπουμπουλίνας. (Έδρα της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών): Ο αστυνόμος Βασίλειος Λάμπρου, οι υπαστυνόμοι Πέτρος Μπάμπαλης, Κωνσταντίνος Καραπαναγιώτης και Καλύβας, ο αστυνόμος Ευάγγελος Μάλλιος, οι Οδυσσέας Σπανός, Βασίλειος Κραβαρίτης, Γραμμόπουλος, Καραθανάσης, Χρηστάκης, Παπαγγελής, Μαρτίνος, Λογοθέτης, Γιαννομήτρος, Χρηστάρας, Γεωργιάδης, Λουκόπουλος και Σπάσος.<br /> <br />Γενική Ασφάλεια Πειραιώς: Ο υποδιοικητής αστυνόμος Σωτήριος Κουβάς, ο αστυνόμος Γιαννακόπουλος, ο υπαστυνόμος Λάμπρος Γιαννούτσος και οι Σωτήριος Αγγελόπουλος, Φωτεινός, Ηλιόπουλος, Τασσόπουλος και Κανάτας. Για τους εξαιρετικά σκληροτράχηλους κρατούμενους χρησιμοποιείται και ένας «Αντρίκος», αγνώστου επωνύμου.<br /> <br />Ασφάλεια Θεσσαλονίκης: Ιδιαίτερα γνωστός είναι ο ανθυπασπιστής Βασίλειος Καραμήτσος, επί κεφαλής του αποσπάσματος που σκότωσε τον βουλευτή Γ. Τσαρουχά. Άλλοι βασανιστές είναι ο υπομοίραρχος Βασίλειος Μήτσου, γυιος του στρατηγού Μήτσου, οργανωτή της δολοφονίας του βουλευτή Λαμπράκη, ο ταγματάρχης Ν. Κουρκουλάκος, ο υπομοίραρχος Τετραδάκης και ο αγνώστου βαθμού Βασίλειος Βαρελάς.<br /> <br />Σε άλλες περιοχές ξακουστοί βασανιστές είναι οι αντισυνταγματάρχες Καραφάτζος και Φάβατος και ο υπολοχαγός Μαυρογιάννης. Στο 561 Τάγμα πεζικού Σέδες τους βασανισμούς κρατουμένων εκτελεί, εκτός άλλων, ο ταγματάρχης Αναστάσιος Παπακωνσταντίνου.<br /> <br />Ασφάλεια Πατρών: Επί κεφαλής συνεργείου βασανιστών ο υπαστυνόμος Αδαμόπουλος.<br />Στρατόπεδο Διόνυσου: Ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος επί κεφαλής εννέα τετραμελών συνεργείων. Επίσης, οι ταγματάρχες Β. Ιωαννίδης, Μαυροειδής και Κωνσταντίνος Μπούφας, με βοηθούς τους ανθυπολοχαγούς Μαυρομάτη, ανθυπασπιστή Σεϊτανίδη και Σπυρόπουλο, αγνώστου βαθμού. Βασανίζει τέλος, και ο ίδιος ο διοικητής του 505 τάγματος Ιωάννης Μανουσαξάκης, καθώς και ο ταγματάρχης Χατζηζήσης.<br /> <br /> Ο πίνακας δεν είναι πλήρης. Αυτοί που αναφέρθηκαν ονομαστικά αποτελούν την αφρόκρεμα των βασανιστών. Γύρω απ' αυτούς κινούνται περί τις δυο εκατοντάδες «βοηθοί», οι οποίοι είναι απλοί χωροφύλακες, είτε αστυφύλακες, ή μόνιμοι υπαξιωματικοί του στρατού. Η «ανακριτική απασχόληση» θεωρείται πρόσθετη εργασία και πληρώνεται από το κράτος μ' ένα δεύτερο μισθό, που διπλασιάζει τον κανονικό. Εκτός από τους δυο μισθούς ο βασανιστής εισπράττει 450 δραχμές για κάθε «όνομα» που θ' αποσπάσει από τον βασανιζόμενο. Η έκτακτη αυτή αμοιβή δίνει κάποια εξήγηση του ζήλου και της εφευρετικότητας των «ανακριτών» στην αναζήτηση μεθόδων κάμψεως του θύματος. Ο ηθοποιός Περικλής Κοροβέσης, περιγράφοντας στο «Look» τις αλλεπάλληλες σκηνές βασανισμού του στην Μπουμπουλίνας, αφηγήθηκε ότι ο Καραπαναγιώτης του είπε: «Ξέρουμε ότι δεν είσαι κομμουνιστής. Η οικογένειά σου είναι βασιλική. Θέλουμε ν' μας βοηθήσεις. Δώσε μας τα ονόματα δυο φίλων σου που δεν συμπαθείς». Το ίδιο έλεγαν και σε άλλους κρατουμένους. Έτσι εξηγείται το φαινόμενο των πολλών εκατοντάδων πολιτών που πιάστηκαν, βασανίσθηκαν και τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι, όταν στην πορεία των «ανακρίσεων» διαπιστωνότανε το «λάθος» και η Χούντα ήθελε να διαφημίσει στο Εξωτερικό απολύσεις κρατουμένων... Οι βασανιστές όμως εισέπρατταν το «κατά κεφαλήν» επίδομα των 450 δραχμών. Για τους Καραπαναγιώτη, Κραβαρίτη και Μάλλιο υπολόγισαν ότι το σύνολο των μηνιαίων αποδοχών του καθενός (μισθοί, επιδόματα κλπ.) κυμαίνεται μεταξύ 1000 και 1200 δολαρίων (περίπου μισθός πρωθυπουργού). Αρκετά προσοδοφόρο το επάγγελμα του βασανιστή.<br /> <br /> Τα νήματα που κατευθύνουν το μηχανισμό του εγκλήματος, επιφανειακά τουλάχιστον, ξεκινάνε από την κορυφή της δικτατορίας και διακλαδούμενα μέσω των υπουργείων Δημοσίας Τάξεως και Εθνικής Αμύνης στα Αρχηγεία Χωροφυλακής, Αστυνομίας, ΚΥΠ και στις στρατιωτικές μονάδες φθάνουν υπό μορφήν αναλυτικών εγκυκλίων διαταγών στα «ανακριτικά κέντρα». Μια τέτοια εγκύκλιος (αντίγραφο της οποίας υπάρχει στο σιδερένιο κουτί) λέει: «Η ολιγωρία θα παταχθή. Ο ζήλος, και δη ο υπέρμετρος, θα αμειφθή υπό της Πατρίδος ηθικώς και υλικώς».<br /> Όταν η εγκύκλιος αυτή έφθανε στην οδό Μπουμπουλίνας ο Λάμπρου και οι συνεργάτες του δεν είχαν απλώς την άδεια, αλλά και τη διαταγή να υποβάλουν τους κρατουμένους σε βασανιστήρια. Έτσι, σε μια μελλοντική «δίκη Νυρεμβέργης» δύσκολα ο κύριος Παπαδόπουλος θα μπορέσει να ισχυρισθεί ότι οι «υπερβασίες» ήταν έργο των κατωτέρων οργάνων...<br /> <br /> Είναι όμως ο Παπαδόπουλος και οι άλλοι συνταγματάρχες η κορυφή της πυραμίδας; Εκατοντάδες από τους Έλληνες που βασανίστηκαν είναι πρόθυμοι να βεβαιώσουν ενόρκως: α) ότι οι δήμιοι τους έλεγαν με υπερηφάνεια: Δεν φοβόμαστε κανένα. Ούτε τον ΟΗΕ, ούτε τον Πάπα, ούτε το Συμβούλιο της Ευρώπης. Πίσω μας είναι οι Αμερικανοί και το NATO, β) Οι μοτοσυκλέττες, τα τζιπς, οι κλούβες, τα σιδερένια στεφάνια, που σφίγγουν το κεφάλι, τα ειδικά μηχανήματα για τα ηλεκτροσόκ, οι συρματένιοι βούρδουλες, οι «ορροί αληθείας», τα παραισθησιογόνα, ακόμη και οι κουβέρτες, με τις οποίες μεταφέρουν τα σακατεμένα κορμιά, φέρουν την ένδειξη η «MADE IN U.S.A.» ή «U.S.A.».<br /> <br /> Ένας ταγματάρχης του χουντικού στρατού έλεγε σ' έναν Αμερικανό δικηγόρο που του εξέφραζε την αποστροφή του για τα βασανιστήρια: «Για μας η ανακριτική σκληρότης είναι θέμα επιβιώσεως της Επαναστάσεως. Αλλά σεις γιατί διαμαρτύρεστε; Δεν συμβαίνουν τα ίδια στο Βιετνάμ; Δεν ξέρετε ότι αυτά που αποκαλεί ο τύπος σας «κέντρα βασανισμού» είναι «πειραματικά κέντρα» του Πενταγώνου εντεταγμένα σε στρατηγικά προγράμματα;».<br /> <br />Για τη μεθοδολογία του βασανισμού θα μπορούσαν να γραφούν πολλά. Από την προσωπική μου εμπειρία και από εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις καταλήγω στο συμπέρασμα ότι εφαρμόζεται μια ρυθμισμένη κλίμακα εναλλασσόμενων σωματικών και ψυχολογικών βασάνων, που αναζητεί το ευαίσθητο σημείο του κάθε θύματος. Η φάλαγγα αποτελεί την κλασική αρχή, εφαρμόζεται όμως σε πολλές ποικιλίες. Με αμερικανικό βούρδουλα, με σιδηροσωλήνες ή με απλά ξύλινα ρόπαλα. Πού και πού, όταν η αντίσταση είναι μεγάλη, τότε χρησιμοποιούνται ειδικά ξύλα, στο κάτω μέρος των οποίων εξέχουν καρφιά. Και όταν δεν θέλουν ν' αφήσουν σημάδια η φάλαγγα γίνεται με κάλτσες γεμισμένες άμμο.<br /> <br />Στο «Διόνυσο» εφαρμόζεται και το σιδερένιο στεφάνι, μια υπερμοντέρνα έκδοση του «ακάνθινου στεφάνου» του Χριστού. Είναι ένα μηχάνημα που εφαρμόζει στο κεφάλι και περισφίγγεται ολοένα και περισσότερο με σφίξιμο στις δυο βίδες του. Πολλοί απ' αυτούς που υπέστησαν το στεφάνι τρελλάθηκαν και νοσηλεύονται στο Δημόσιο Ψυχιατρείο ή σε ιδιωτικές κλινικές.<br /> Έχω μάθει ότι το στεφάνι έχει προκαλέσει αντιδικία μεταξύ αστυνομικών και στρατιωτικών αρχών. Τα ειδικά εργαλεία βασανισμού έρχονται στο πλαίσιο της στρατιωτικής βοήθειας και παραλαμβάνονται απ' ευθείας από το επιτελείο στρατού, που τα κατανέμει στα διάφορα στρατιωτικά κέντρα «ανακρίσεων». Οι αστυνομικές αρχές ζήτησαν να πάρουν και αυτές μια μικρή ποσότητα, αλλά το επιτελείο αντιτάσσει άρνηση. Τελευταία το στεφάνι χρησιμοποιείται και στην Ασφάλεια Πειραιώς, φαίνεται ότι το επιτελείο ενέδωσε.<br /> <br />Τρίτος βαθμός ανακρίσεως είναι το «κρέμασμα». Ο βασανιζόμενος, αφού έχει υποστεί και τη φάλαγγα και το στεφάνι, κρεμιέται με τα χέρια δεμένα πίσω με χειροπέδες από ένα σιδερένιο γάντζο. Σ' αυτή τη στάση οι κρεμασμένοι Χριστοί, συνήθως γυμνοί, υφίστανται τα πιο φρικαλέα μαρτύρια. Με μια συντονισμένη συγχορδία ο ένας μαστιγώνει τον κορμό, ο άλλος συνθλίβει τα γεννητικά όργανα, ο τρίτος σβήνει αναμμένα τσιγάρα πάνω στην πληγιασμένη σάρκα, ο τέταρτος κάνει ηλεκτροσόκ στον τράχηλο και ένας πέμπτος ασχολείται με το ξερρίζωμα των νυχιών. Κάθε τόσο ο κρεμασμένος λιποθυμάει. Κι αυτές είναι οι μόνες στιγμές που σταματάει ο πόνος. Αλλά οι κέρβεροι το ξέρουν και ρίχνουν βιαστικά άφθονο νερό για να συνέλθει ο βασανισμένος και να συνεχίσουν.<br />Αυτά όλα αν τα φαντασθήτε σε μια απίθανη αφθονία ποικιλιών, και με την παρεμβολή ατομικών αυτοσχεδιασμών, έχετε κάποια εικόνα της εφιαλτικής πραγματικότητας, για την οποία ο κύριος Κόλλιας, πρώτος πρωθυπουργός της δικτατορίας, είπε τον Οκτώβριο 1967 σε ομάδα Αμερικανών δημοσιογράφων: «Οι κρατούμενοι απολαμβάνουν περιφήμων συνθηκών».<br /> <br /> Συγχωρείστε με, καλοί μου άνθρωποι, που μιλάω με πίκρα. Αλλά η ψυχή μου έχει μαυρίσει. Και καθώς γυρίζω τις σελίδες και σταματάω στα πύρινα ονόματα Μπουμπουλίνα, Διόνυσος, Ασφάλεια Πειραιώς, το μυαλό μου θολώνει. Καταλάβετέ το ότι εκεί καίνε ανθρώπινες σάρκες, σπάζουν ανθρώπινα κόκκαλα. Αγωνίζονται να σπάσουνε και ψυχές. Δεν τα καταφέρνουν πάντοτε. Λέει ο Κουβάς του Πειραιώς στη Σελήνη Σαβινίδου την ώρα που τη βασάνιζε: «Σαβινίδου, ή υπογράφεις ή πρώτα θα πεθάνω εγώ και μετά θα βγεις εσύ από δω μέσα». Και η Σελήνη ήρεμα απαντάει:<br />«Όχι, Κουβά. Δεν θα υπογράψω. Εγώ θα ζήσω και μετά το θάνατό σου για να δω λεύτερη την πατρίδα μου».<br /> <br /> Ο Νίκος Κιάος είναι ένας νέος επιστήμονας. Μεγάλωσε χωρίς τους γονείς του, γιατί ο πατέρας και η μάνα του πέρασαν πολλά χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες. Ο Νίκος ήταν γενικός γραμματέας του συνδέσμου Ειρήνης «Μπέρτραντ Ράσσελ». Επί ένα μήνα τον βασάνιζαν συνέχεια. Και στη Μπουμπουλίνας και στο Διόνυσο. Άντεξε όμως. Ένα παγερό χάραμα τον ξύπνησαν με βουρδουλιές. «Ετοιμάσου», του είπαν. «Κάνε και την προσευχή σου». Του διάβασαν και την καταδίκη του: «Εν ονόματι του Βασιλέως...». Σε λίγο ήρθε κι ένας παπάς για να τον μεταλάβει. Ξεκίνησαν για τον τόπο εκτελέσεων. Τότε ο Νίκος όρθωσε το σακατεμένο κορμί του και βαδίζοντας προς το θάνατο τραγούδησε τη «Ρωμιοσύνη» του Θεοδωράκη σε στίχους του Γιάννη Ρίτσου:<br />«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται σε λιγώτερο ουρανό,<br />Αυτές οι καρδιές δεν βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο...».<br />Η εκτέλεση δεν έγινε. Ήταν εικονική.<br />Μια από τις μορφές του ψυχολογικού πολέμου. Αλλά καταλάβατε ποια είναι τα παλληκάρια μας;<br /> Ξεφυλλίζω το τετράδιο. Τι να ξεχωρίσω, που κάθε σελίδα, κάθε ιστορία είναι μαζί μια κατάρα και ένας ύμνος για τον άνθρωπο; Να η περίπτωση του Σωτήρη Αναστασιάδη, ενός νέου σκηνοθέτη, γυιού της γνωστής ποιήτριας Γεωργίας Δεληγιάννη -Αναστασιάδη. Η Χούντα επικήρυξε το Σωτήρη και το φίλο του Δημήτρη Δαρειώτη σαν ληστές για 100.000 δραχμές το κεφάλι του καθενός. Σε μια συγκλονιστική έκκληση προς την παγκόσμια κοινή γνώμη η μάνα του Σωτήρη έλεγε ότι το μόνο έγκλημα του παιδιού της και του φίλου του ήταν ότι «νέοι και οι δυο ονειρεύτηκαν έναν κόσμο καλύτερο, βασισμένο στην ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη».<br /> Τους πιάσανε, τους βασάνισαν. Στο δικαστήριο έδειξαν τις ουλές από τα εγκαύματα, τα σπασμένα δάκτυλα των χεριών, τα ξερριζωμένα με τανάλιες νύχια... Ο Βασιλικός Επίτροπος στην αγόρευσή του είπε ότι «τα δήθεν βασανιστήρια αποτελούν σατανική επινόηση των εχθρών του έθνους». Οι στρατοδίκες τους δίκασαν σε πολλά χρόνια φυλακή.<br /> <br />Να η τραγωδία του Λεωνίδα Τσιαδή. Κατέρριψε το ρεκόρ της ταράτσας. Τον ανέβασαν 37 φορές. Οι δήμιοι είχαν απελπιστεί. Την 37η φορά όμως του είχαν ετοιμάσει μια έκπληξη που δεν την περίμενε. Ενώ ήταν δεμένος στον πάγκο φέρανε μπροστά την κορούλα του έντεκα χρονών. Ο Μπάμπαλης του είπε: «Θα την περάσει μπροστά σου η μισή Ασφάλεια. Τι λες;» Ο Τσιαδής κατέρρευσε. Και παρέδωσε την ψυχή του. Είχαν βρει την ευαίσθητη χορδή του πατέρα.<br /> Κλείνω το κεφάλαιο με την περίπτωση της Ελένης Κ. Την πήγαν στο Διόνυσο και την έρριξαν σ' ένα κελλί, που είχε μέσα μισό πόδι νερό. Δυο μήνες την βασάνιζε και τη «γλεντούσε» ο ταγματάρχης Θεοφιλογιανάκος. Ετοίμαζαν τα χαρτιά της για το στρατοδικείο όταν ανακάλυψαν ότι είχε γίνει λάθος. Συνωνυμία με κάποιαν άλλη που καταζητούσαν. Η Ελένη διηγείται ότι μια από τις μέρες του μαρτυρίου της σκαρφάλωσε στο μικρό άνοιγμα της πόρτας για ν' αναπνεύσει. Και αντίκρυσε το πρόσωπο του ένοπλου φρουρού της. Ήταν ένα νέο παιδί, κληρωτός στρατιώτης. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του. Μια αναλαμπή ανθρωπιάς στην κόλαση του Διονύσου.<br />Στο δεύτερο τετράδιο σταματάω στην πρώτη σελίδα. Μαζί σταματάει και η καρδιά μου. Είναι η προσωπική μου τραγωδία σε μορφή ημερολογίου. Οι περισσότερες σελίδες είναι γραμμένες από μνήμης. Αντιγράφω:<br /> <br />22 Νοέμβρη 1967. Δεν μένω πια σπίτι μου, στο όμορφο διαμέρισμα της οδού Χάρητος. Μια νύχτα, τον περασμένο μήνα χτύπησε δυνατά η πόρτα μου. Κατάλαβα... Από καιρό είχα καταστρώσει το σχέδιο διαφυγής. Έτσι, ενώ αγωνίζονταν να σπάσουν την πόρτα εγώ κατέβηκα από την είσοδο της υπηρεσίας στο ισόγειο και πηδώντας ένα τοίχο δυόμιση μέτρα ύψος βρέθηκα στη νυχτερινή ερημιά του πίσω δρόμου. Είχα μια διεύθυνση για καταφύγιο σε ώρα μεγάλης ανάγκης. Βαδίζοντας με μεγάλη προφύλαξη από τους πιο σκοτεινούς δρόμους μπόρεσα να φτάσω...<br /> <br /> Τώρα είμαι παράνομη. Μένω στο υπόγειο μιας φτωχής γειτονιάς. Με κομμένα και αλλαγμένα στο χρώμα μαλλιά, φορώντας γυαλιά, έχω αλλάξει μορφή και δουλεύω στον μυστικό, τον αλογόκριτο τύπο. Εκτελώ καθήκοντα «συνδέσμου» για την εφημερίδα του Πατριωτικού Μετώπου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνω, με ακρίβεια δευτερολέπτου, σε πολλά σημεία της Αθήνας και να μαζεύω χειρόγραφα. Χρησιμοποιώ ένα ποδήλατο που στο τιμόνι έχει ένα καλαθάκι. Στο σημείο της συναντήσεως αφήνω το ποδήλατο στο πεζοδρόμιο και κυττάζω κάποια βιτρίνα. Ο άνθρωπος με τα χειρόγραφα περνάει ξυστά από το πεζοδρόμιο, αφήνει το φάκελο στο καλαθάκι του ποδηλάτου και φεύγει. Όταν τελειώσω τη συγκέντρωση των χειρογράφων συναντώ σε κάποιο σημείο ενός δρόμου, που κάθε φορά αλλάζει, το βοηθό του αρχισυντάκτη και με αστραπιαία ταχύτητα παραδίνω το πολύτιμο υλικό. Ο κίνδυνος παραμονεύει κάθε στιγμή. Αλλά όταν καμαρώνεις την τυπωμένη παράνομη εφημερίδα και ξέρεις ότι θα πάει σε δέκα χιλιάδες σπίτια και θα διαβαστεί από πολύ περισσότερο κόσμο η ικανοποίηση που αισθάνεσαι δεν διώχνει, βέβαια, τον κίνδυνο, αλλά διώχνει το φόβο του κινδύνου. Ας είναι...<br /> <br /> Εδώ και λίγες μέρες ένας που δούλευε στα «μαγνητόφωνα» πιάστηκε. Και με ειδοποίησαν να τον αντικαταστήσω. Να πώς γινόταν η δουλειά με τα μαγνητόφωνα: Νοικιάζαμε ένα τρίκυκλο για μεταφορές και το σταθμεύαμε σ' ένα πολυσύχναστο μέρος. Μέσα στο τρίκυκλο υπήρχε ένα κιβώτιο με το μαγνητόφωνο και το μεγάφωνο. Όταν ο οδηγός απομακρυνθεί σε απόσταση ασφαλείας, το ρυθμισμένο μαγνητόφωνο αρχίζει να λειτουργεί. Ώσπου να ειδοποιηθεί και να καταφθάσει η αστυνομία τα συνθήματα της αντιστάσεως τα έχουν ακούσει χιλιάδες άνθρωποι.<br /> Αισθάνθηκα υπερήφανη που το ντεπούτο μου στην καινούργια δουλειά σημείωσε επιτυχία. Ήταν γύρω στις οκτώ το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος. Πήχτρα ο κόσμος. Ξαφνικά άρχισε να ξεχύνεται η απαγορευμένη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Το τραγούδι της Φαραντούρη έλεγε:<br />«Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες. Αυτό το χώμα κανείς δεν μπορεί να μας το πάρει».<br />Ο κόσμος ανατριχιάζει. Εγώ κλαίω. Η μουσική και το τραγούδι σταματάνε. Και μια ζεστή φωνή, παλλόμενη από συγκίνηση, ακούγεται: «Σας μιλάει το Πατριωτικό Μέτωπο. Ο φασισμός θα συντριβεί. Η Δημοκρατία θ' αναστηθεί...». Η φωνή είναι γνωστή. Είναι του Μίκη, γραμμένη σε μαγνητοταινία. Ο Θεοδωράκης βρίσκεται στα νύχια της Χούντας, αλλά η φωνή του είναι ελεύθερη.<br />Από τον κρυψώνα μου είδα τα λεφούσια της αστυνομίας νάρχονται. Καιρός να φύγω...<br /> <br />22 Νοεμβρίουυ 1967: Οσμίζομαι ότι πλησιάζει και η δική μου ώρα. Δεν μπορώ να διατηρηθώ περισσότερο στην παρανομία. Ένα ρίγος στη σπονδυλική στήλη με παραλύει. Το πρωί, ενώ από το παραθυράκι του υπόγειου έκανα την καθημερινή κατόπτευση του δρόμου, είδα στο απέναντι πεζοδρόμιο μια φάτσα που το ένστικτο μου λέει ότι είναι ύποπτη. Κοιτούσε δήθεν χαζά τη βιτρίνα στο αντικρυνό μαγαζάκι. Από καιρό σε καιρό βημάτιζε στο πεζοδρόμιο και περιεργαζότανε τα διάφορα σπιτάκια της γειτονιάς. Έπειτα από μια ώρα εξακολουθούσε να είναι στο ίδιο μέρος. Δεν έχω πια καμιά αμφιβολία. Έχουν φαίνεται επισημάνει την ακτίνα του σπιτιού, αλλά όχι το ίδιο το σπίτι. Δεν πήγα στη «δουλειά» μου εκείνη την ημέρα. Μπόρεσα όμως να ειδοποιήσω την οργάνωση. Στις δυο το μεσημέρι διαπίστωσα από το παρατηρητήριό μου αλλαγή φρουράς. Μια καινούργια φάτσα κατέφθασε, αντάλλαξε ένα νεύμα με τον πρωινό και πήρε τη θέση του. Αυτός κοιτάζει επίμονα το σπίτι μου. Ο κλοιός σφίγγεται. Ξέρω ότι η ώρα μου πλησιάζει και όμως δεν μπορώ να κάνω τίποτε. Τώρα οι πολιορκητές είναι τρεις και καλύπτουν εκ περιτροπής ολόκληρο το εικοσιτετράωρο. Είμαι σαν το ανήμπορο ζώο που το έχουν ζώσει τα άγρια σκυλιά...<br />Οι προμήθειές μου σε τρόφιμα έχουν τελειώσει...<br /> <br />22 Νοεμβρίου: Σήμερα ξύπνησα πεινασμένη. Από την κλειδαρότρυπα βλέπω ότι έξω από την πόρτα μου είναι δυο μπουκάλια γάλα. Δεν ανοίγω όμως να τα πάρω. Η τακτική μου είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι λείπω από το σπίτι. Η πείνα είναι προτιμότερη από... Στη σκέψη αυτή αισθάνομαι να κουλουριάζεται πάνω μου ένα φίδι και να με σφίγγει, να με σφίγγει... Τη νύχτα, στις ελάχιστες ώρες που κοιμήθηκα ονειρεύτηκα το Μανώλη. Είμαστε μαζί, αγαπημένοι, σε κάποιο άγνωστο κάτασπρο νησί. Τον φιλούσα, με χάιδευε. Ξύπνησα τη στιγμή που ένα γλυκό σύννεφο τύλιγε την ψυχή μου. Ήταν το τελευταίο χαρούμενο όνειρο της ζωής μου. Από δω και πέρα θα ζω συντροφευμένη με τους αχώριστους εφιάλτες μου.<br /> <br />2233 ΝΝοοεεμμββρρίίοουυ: Αποφάσισα να φύγω και ό,τι θέλει ας γίνει. Τα προβλήματα ήσαν δυο: πώς θα διαφύγω και πού θα πάω. Να βγω από την κεντρική πόρτα αποκλείεται. Θάπεφτα στο στόμα του λύκου. Θα επιχειρήσω να βρω διέξοδο από πίσω. Όπως στην οδό Χάρητος. Ως προς το πού να πάω, αν ξέφευγα, η οργάνωση μου είχε πει από καιρό ότι δεν υπήρχε διαθέσιμη στέγη. Δεν έμενε παρά το πατρικό μου σπίτι. Αλλά δεν θα με αναζητούσαν πρώτα απ' όλα εκεί; Δεν είχα όμως άλλη εκλογή. Ετοιμάσθηκα, έθαψα τις σημειώσεις μου στον κρυψώνα και στις τέσσαρες το πρωί ξεκίνησα. Το σκοτάδι έξω ήταν πηχτό. Πέρασα από το πλυσταριό και ανέβηκα στο διάδρομο του ισόγειου, που συνδέεται με τον πίσω δρόμο μ' ένα παραθυράκι. Το άνοιξα και πέρασα τα πόδια μου. Γλιστρώντας πέρασε και το κεφάλι μου. Όταν τα πόδια ακούμπησαν στο πεζοδρόμιο κι έκανα να σηκωθώ το αριστερό μου αυτί αισθάνθηκε την κρύα επαφή με την κάννη ενός περιστρόφου. Τέσσερα χέρια με άρπαξαν. Κάποιος μου έχωσε στο στόμα ένα μαντήλι. Ο άλλος πειθάρχησε τα χέρια μου σε σιδερένια βραχιόλια. Ακούστηκε το κλικ της χειροπέδης. Σηκωτή με κουβάλησαν στο τζιπ που ήταν κρυμμένο στη γωνία του δρόμου. Ξεκίνησε. Ήμουνα, στα νύχια των θηρίων. Η σκέψη μου, με μια πυρετική υπερένταση, δούλευε στο ίδιο μοτίβο: «Ήρθε η ώρα σου. Πρέπει ν' αντέξεις. Ξέχασε τα ονόματα που ξέρεις. Το πολύ να πεθάνεις. Πρέπει, πρέπει, πρέπει..».<br /> <br /> Να την η Μπουμπουλίνας. Φτάσαμε. Το καφετί κτίριο. Άλλοτε υπουργείο Εργασίας. Σήμερα η έδρα της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών. Το τζιπ σταματάει μπροστά στην κεντρική είσοδο. Με σπρώχνουν μέσα. Η ώρα κοντεύει τέσσαρες και μισή, αλλά η κίνηση μέσα στο κτίριο δείχνει σα νάναι μέρα. Η Μπουμπουλίνας δουλεύει ασταμάτητα ολόκληρο το 24ωρο. Ένα σωρό κόσμος ανεβαίνει και κατεβαίνει τις σκάλες... Όλοι νέοι, οι περισσότεροι αρτίστικα ντυμένοι, κρατάνε στα χέρια βιβλία. Ο αέρας που έχουνε, η άνεση που κινούνται, δείχνουν ότι βρίσκονται στο σπίτι τους. Δεν είναι κρατούμενοι. Είναι χαφιέδες της Ασφάλειας, που προσπαθούνε να μοιάζουνε με φοιτητές. Το καθεστώς των συνταγματαρχών τους προσέλαβε κατά χιλιάδες. Είναι έκτακτοι υπάλληλοι και πληρώνονται όχι με μισθό, αλλά με το «κεφάλι». Κάθε επιτυχής κατάδοση που θα οδηγήσει στη σύλληψη ενός «εχθρού» πληρώνεται με 500 δραχμές. Για τα ελληνικά μέτρα είναι ένα γερό μεροκάματο. Καθώς με ανέβαζαν στο τέταρτο η κίνηση δυναμώνει. Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν βιαστικά, ένα σωρό γραφιάδες, ανακριτές, δήμιοι. Τα τηλέφωνα κουδουνίζουν, οι γραφομηχανές δουλεύουν, τα ραδιόφωνα στη διαπασών, μοτοσικλέτες με τις μηχανές αναμμένες. Ένα πανδαιμόνιο. Ο μηχανισμός του εγκλήματος δουλεύει σκληρά.<br /> <br /> Στο τέταρτο, δυο μεγάλα χολ και συνέχεια τα κελιά. Τα ξεχωρίζεις από μια τρύπα που έχει το καθένα στο ύψος κανονικού άντρα, του φρουρού. Με πέταξαν μέσα σ' ένα απ' αυτά. Έπειτα από τα εκτυφλωτικά φώτα των διαδρόμων το πηχτό σκοτάδι του κελιού ηρέμησε τα τεντωμένα νεύρα μου. Οι χειροπέδες με τα χέρια στριμμένα στην πλάτη με πονούσαν. Το μαντήλι στο στόμα μ' έπνιγε. Κουλουριάστηκα στο τσιμεντένιο πάτωμα κι έκλεισα τα μάτια. Από το χολ έφταναν στο κελί μου παράξενοι θόρυβοι. Ανασηκώθηκα και πλησίασα στην τρύπα του φρουρού. Είχε γυρισμένες τις πλάτες του. Μπόρεσα και είδα την πρώτη φρικτή εικόνα της Μπουμπουλίνας. Δυο - δυο οι βασανιστές κουβαλούσαν μέσα σε κουβέρτες σακατεμένα παλικάρια. Από την εσωτερική σκάλα τους ανέβαζαν στην ταράτσα. Ένας πήγαινε μόνος του. Περπατούσε δύσκολα με τα τέσσερα. Οι συνοδοί τον κλωτσούσαν για να βιαστεί. Κάποια στιγμή γύρισε το πρόσωπο προς τη μεριά του. Θεέ μου, αυτός είναι ο Γληνός, τον ξέρω. Είχε πιαστεί πριν από ένα μήνα. Κι ακόμη τον βασανίζουν.<br /> Αυτοί που ανέβαιναν το Γολγοθά της ταράτσας διασταυρώθηκαν στη σκάλα μ' έναν άλλον που τον κατέβαζαν. Το κεφάλι του εξέχει από την κουβέρτα κι είναι πεσμένο, δείχνει άψυχο. Προλαβαίνω να τον δω. Είναι ο Παπαζής, ένας λεβέντης ως εκεί πάνω. Μοιάζει με πληγωμένο περήφανο αετό που τα γεράκια έχουν πέσει πάνω του και τον κατασπαράζουν. Όχι, δεν μπορώ ν' αντέξω εγώ η φτωχιά, αδύναμη γυναίκα. Και όμως πρέπει... Ξαναγύρισα στη γωνιά μου. Έτρεμα ολόκληρη. Κάποια στιγμή με πήρε ο ύπνος. Ήταν μέρα όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα μπροστά μου το ψυχρό κι αγέλαστο πρόσωπο του Καραπαναγιώτη. Στεκότανε ορθός, ακίνητος, με γυάλινα πράσινα μάτια, και με κοιτούσε: «Εγώ είμαι ο Καραπαναγιώτης», είπε με ήρεμη φωνή, ζυγιάζοντας κάθε λέξη. «Μ' έχεις ακουστά;» Κράτησα την αναπνοή μου για να μην φαίνεται η ταραχή μου κι έδειξα ότι το μαντήλι στο στόμα μ' εμπόδιζε ν' απαντήσω. Άπλωσε το χέρι του και το τράβηξε. «Ναι», είπα.<br />—Τι άλλο έχεις ακούσει για μένα;<br />—Ότι είσαι βασανιστής.<br />—Ποιος στο είπε αυτό;<br />—Το ξέρει όλη η Αθήνα.<br />—Ποιος συγκεκριμένος άνθρωπος στο είπε;<br />Πολύ γρήγορα είχαμε φθάσει στο κρίσιμο σημείο. Ονόματα λοιπόν ήθελε. Και άρχιζε το παιγνίδι με ανοιχτά χαρτιά. Αν ήθελα να πολεμήσω έπρεπε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Συγκέντρωσα όση αυτοκυριαρχία μπορούσα να δείξω ότι έχω, στύλωσα τα μάτια μου περιφρονητικά απάνω του και είπα: «Άκουσε, Καραπαναγιώτη, είμαι έτοιμη για όλα. Δεν σε φοβάμαι».<br />Στα ψυχρά πράσινα μάτια άστραψε μια κόκκινη φλογίτσα.<br />Το θηρίο ήταν έτοιμο να χιμήξει. Είδα το χέρι του να χουφτώνει το περίστροφο που κρεμότανε από τη ζώνη του. Τον άκουσα να λέει: «Αυτό που είπες τώρα δεν θα το λες αύριο».<br />Από το στόμα μου βγήκε η κοφτή απάντηση:<br />«Οι άντρες που απειλούν δεμένες γυναίκες δεν είναι άντρες». Τον προκαλούσα με την κρυφή ελπίδα να χάσει την αυτοκυριαρχία του και να με πυροβολήσει. Ήταν το μικρότερο κακό που μπορούσε να μου συμβεί.</div>
<div>
Έχασε την αυτοκυριαρχία του, αλλά δεν πυροβόλησε. «Θα τα ξαναπούμε», μου σφύριξε φεύγοντας. Και πρόσθεσε: «Και πολύ σύντομα».<br />Έτρεμα ολόκληρη. Ήξερα όμως ότι τον πρώτο γύρο της πρώτης μέρας μου στη Μπουμπουλίνα δεν τον είχε κερδίσει ο Καραπαναγιώτης.<br /> <br />25 Νοεμβρίου: Χθες βράδυ στις οκτώ με ανέβασαν στην ταράτσα. Ήρθαν δυο στο κελί μου και μου είπαν να τους ακολουθήσω. Περάσαμε στο διάδρομο, το χολ, και μπροστά ο ένας, στη μέση εγώ και από πίσω ο άλλος, ανεβήκαμε την εσωτερική σκάλα. Ο ένας έφυγε. Ρούφηξα με ηδονή τον καθαρό αέρα και αγωνιζόμουνα να συγκρατήσω την καρδιά μου που πήγαινε να σπάσει. Ο φρουρός μου αμίλητος. Περιεργάστηκα την ταράτσα. Μια συνηθισμένη μεγάλη ταράτσα. Στο βάθος το συνηθισμένο επίσης πλυσταριό. Στη μέση του πλυσταριού ένας πάγκος με σκοινιά λυμένα στις δυο άκρες του. Στη γωνιά πεταμένα δυο - τρία ρόπαλα σπασμένα. Ένα ντουλάπι ανοιχτό και μέσα κρεμασμένοι βούρδουλες από σύρμα. Δυο σιδερένιοι σωλήνες λυγισμένοι. Πιο κει ένα βαρέλι άδειο. Τότε δεν ήξερα ακόμη τον προορισμό του. Τώρα τον ξέρω. Καθώς το χτυπάει κάποιος αλλοιώνεται και πολλαπλασιάζεται και η πιο σπαρακτική κραυγή. Η μοτοσικλέτα είναι για να σκεπάζει τις φωνές. Το βαρέλι για να δυναμώνει τον τρόμο. Στη σειρά 3-4 ντους για τους λιποθυμισμένους. Στη συνέχεια του πλυσταριού υπάρχει ένα πολύ μικρό δωμάτιο. Στον τοίχο το άνοιγμα μιας τρύπας. Ίσα - ίσα για να χωράει ένα ανθρώπινο σώμα. Αυτή η τρύπα φτάνει ως το υπόγειο. Δεν την χρησιμοποιούν συχνά αυτήν την τρύπα. Είναι ένα είδος χαριστικής βολής. Πότε - πότε, όταν το θύμα δεν δίνει τα ονόματα που του ζητάνε και έχουν εξαντλήσει όλα τα μαρτύρια, τότε το τοποθετούν μέσα στην τρύπα, με το κεφάλι προς τα μέσα. Δεν το σπρώχνουν όμως. Γιατί, όπως είπαν και σε μένα, «εμείς δεν είμαστε φονιάδες σαν και σας». Αλλά τι συμβαίνει; Το παλικάρι ή το κορίτσι που βάζουν στην τρύπα, χάνει τις αισθήσεις του και το βάρος του σώματος κάνει μόνο του τη βουτιά του θανάτου. Καμιά φορά μένει σφηνωμένο ως την άλλη μέρα. Αλλά είναι άψυχο. Τότε κάποιος το σπρώχνει και πέφτει σα βολίδα στο υπόγειο. Μεταφέρεται στο νεκροτομείο με την ένδειξη: «Αυτόχειρ αγνώστων στοιχείων». Η τρύπα είναι πάλι ελεύθερη...<br />Βήματα ακούστηκαν στη σκάλα. Η καρδιά μου χτύπησε δυνατά. Μπροστά μου πάλι τα γυάλινα μάτια του Καραπαναγιώτη.<br /> Έδιωξε το φρουρό, με άρπαξε από το λαιμό και αμίλητος μ' εκσφενδόνισε στον τοίχο. Το κεφάλι μου χτύπησε, κλονίστηκα κι έπεσα μπρούμυτα με τα χέρια δεμένα πίσω. Αγωνιζόμουνα να κρατήσω τις αισθήσεις μου. Μερικές σταγόνες αίμα κύλησαν από το μέτωπο στα μάτια. Έβλεπα θαμπά κόκκινα τα πόδια του Καραπαναγιώτη, το τσιμεντένιο πάτωμα πιτσιλισμένο από το αίμα του κεφαλιού μου, τα σπασμένα μπαμπού. Στο βάθος η ανταύγεια από τα φώτα της νυχτερινής Αθήνας... Ήθελα να σηκωθώ, αλλά δεν τα κατάφερα. Ο Καραπαναγιώτης έσκυψε και με σήκωσε τραβώντας με από τα δεμένα χέρια. Τότε ένοιωσα τον πρώτο δυνατό πόνο. Δάγκωσα τα χείλια μου για να μη φωνάξω. Έτσι κρεμασμένη με πήγε κάτω από ένα ντους και άνοιξε τη βρύση. Το νερό ξέπλυνε το αίμα και ξεκαθάρισε τα μάτια μου. Με κάθησε στον πάγκο. Εκείνη την ώρα μπήκαν στο πλυσταριό άλλοι τρεις. Από περιγραφές γνώρισα τον Μπάμπαλη και το Σπανό. Ο τρίτος ήταν καινούργιος. Με έριξαν ανάσκελα και μ' έδεσαν στον πάγκο. Τα χέρια με τις χειροπέδες στην πλάτη πονούσαν. Τα μάτια ξανακοκκίνισαν από το αίμα του κεφαλιού. Χτυπούσαν με λύσσα και οι τρεις. Από το λαιμό και κάτω οι βουρδουλιές έπεφταν με ρυθμό. Όταν ο ένας βούρδουλας υψωνότανε ο άλλος έπεφτε. Ανάπνεα δύσκολα. Αυτό κράτησε σχεδόν μισή ώρα. Κάθε δέκα λεπτά περίπου ο καθένας σταματούσε εκ περιτροπής για να ξεκουραστεί. Τώρα όλα χόρευαν μπροστά μου. Οι βούρδουλες που ανεβοκατέβαιναν, τα γυάλινα μάτια του Καραπαναγιώτη, πιο κει αυτός που ανανέωνε τις δυνάμεις του παίρνοντας βαθιές εισπνοές για να ξαναρχίσει, στο βάθος η φωτισμένη Αθήνα, όλα τώρα μπερδεύονταν σ' ένα πυρρίχιο χορό του μυαλού. Ας έχανα τουλάχιστον για λίγο τις αισθήσεις μου. Ακόμη κι ο Χριστός είπε: «παρελθέτω...». Θεέ μου παντοδύναμε, βοήθησέ με ν' ανθέξω. Βοήθησέ με να πεθάνω.<br /> <br /> Τώρα ξεκουραζόταν ο Καραπαναγιώτης. Άναψε ένα τσιγάρο. Τράβηξε δυο - τρεις ρουφηξιές και πλησίασε. Με το τσιγάρο στο στόμα σήκωσε τα μανίκια του πουκάμισού του. Οι άλλοι σταμάτησαν. Ο Καραπαναγιώτης έλυσε τα σκοινιά των ποδιών. Έπειτα με αργές κινήσεις σήκωσε τη φούστα μου ψηλά. Τράβηξε ακόμη μια δυνατή ρουφηξιά από το τσιγάρο του, τίναξε τη στάχτη του και το έσβησε στο μηρό μου, πάνω από την κάλτσα. Έβγαλα ένα ουρλιαχτό πόνου και ένοιωσα να βυθίζομαι στο χάος. Τότε χτύπησε κάποιος το βαρέλι και ο ήχος της κολάσεως με ξαναγύρισε στον κόσμο των ανθρώπων. Ο Καραπαναγιώτης πίεζε ακόμη το τσιγάρο πάνω στην καμένη σάρκα για να σβήσει και την τελευταία μικρή κάφτρα. Όταν τέλειωσε είπε: «Δεν προτιμάς να πάμε στο γραφείο;». Η φωνή μου δεν έβγαινε. Με πολλή προσπάθεια ψιθύρισα: «Κτήνος».<br /> Με ξανάδεσαν και άρχισαν να με χτυπάνε πάλι. Κάθε φορά που έβλεπα τον βούρδουλα υψωμένο παρακαλούσα το Θεό να μην πιέσει πάνω στο καμένο σημείο του ποδιού. Οι παρακλήσεις μου δεν εισακούονταν όλες τις φορές. Ο πόνος με βύθιζε ξανά στο χάος. Ίσως να πέθαινα και να λυτρωνόμουνα από τα χέρια τους. Ναι, σίγουρα πέθαινα... Μανώλη, μάνα, πατέρα, συγχωρείστε με. Σας αγαπάω όλους. Αγαπάω τον κόσμο όλο...<br /> <br />26 Νοεμβρίου: Δεν είμαι σίγουρη αν είναι 26 ή 27 ή και 25 Νοεμβρίου. Είμαι σίγουρη ότι είναι νύχτα. Το καταλαβαίνω από το πηχτό σκοτάδι του κελιού. Αναπνέω δύσκολα. Και σε κάθε εισπνοή πονάω σα να με σουβλίζουνε και να με καίνε μαζί. Είμαι όμως ζωντανή. Ακούω στους διαδρόμους και στη σκάλα το πήγαινε-έλα. Η ταράτσα δεν σταματάει ποτέ.<br /> Το κλειδί στριφογύρισε στην κλειδαριά. Στο άνοιγμα της πόρτας φάνηκε η σωματώδης σκιά. Ο Καραπαναγιώτης. «Έχεις να πεις τίποτα;» ρώτησε. «Ναι, είπα. Ότι είσαι ένας φονιάς». Χύμηξε. Το πληγιασμένο κορμί δεν αισθανότανε τα χτυπήματα, τις κλωτσιές. Ευχαριστώ, Παναγιά μου, θ' αντέξω... Μανιασμένος με τράβηξε από τις χειροπέδες. Δυο με τύλιξαν σε κουβέρτα και μ' ανέβασαν. Κατ' ευθείαν μ' έδεσαν στον πάγκο. Ο Καραπαναγιώτης είπε: «Φωνάξτε το γιατρό της υπηρεσίας». Σε λίγα λεπτά ο γιατρός ανέβηκε. Ένα ήρεμο πρόσωπο εξοικειωμένο με την ταράτσα. «Για κύτταξε, κύριε Κιούπη, αντέχει ακόμη; Μας κάνει πολύ τη δύσκολη». Ο γιατρός κύριος Νικόλαος Κιούπης έβγαλε το στηθοσκόπιο και με εξέτασε. Ευσυνείδητα γνωμάτευσε: «Αντέχει ακόμη. Αλλά όχι για πολύ». Ο Καραπαναγιώτης είπε: «Καλά, γιατρέ. Αλλά μη φεύγεις, σε παρακαλώ».<br />Μ' έλυσαν από τον πάγκο. Μήπως φοβήθηκαν ότι θα πεθάνω; Δεν ήταν αυτό. Ο Καραπαναγιώτης με σήκωσε από τις χειροπέδες και πλησιάζοντας τον τοίχο με κρέμασε από έναν γάντζο. Ο πόνος τρύπησε το μυαλό. Έγειρα το κεφάλι και με το κάψιμο της πρώτης βουρδουλιάς ο κόσμος μέσα μου έσβησε. Συνήλθα εισπνέοντας ένα μπαμπάκι με κάτι σαν αιθέρα, που είχε βάλει στη μύτη του ο γιατρός. «Ένα όνομα και πας σπίτι σου», είπε ο Καραπαναγιώτης. Το ψιθύρισμά μου είχε τον τόνο της άγριας ικεσίας: «Σκοτώστε με».<br /> <br />—Για αφήστε μένα, είπε μια φωνή. Το μόνο που πρόσεξα καθώς πλησίαζε ήταν ότι είχε βλογιοκομμένο πρόσωπο. Έκανε μια κίνηση και μούσκισε το μπούστο. Έπιασε τον αριστερό μαστό και τον έστυψε με όλη του τη δύναμη. Η σιχασιά ήταν δυνατότερη από τον πόνο.<br />Άφησε το μαστό και άναψε ένα σπίρτο. Η φλογίτσα έδειξε μερικές σταγόνες ιδρώτα γύρω στα σημάδια της βλογιάς. Αλλά η φλογίτσα πλησίαζε. Το κτήνος είχε καρφώσει τα μάτια του στα δικά μου, ηδονιζόμενο προκαταβολικά με τις αντιδράσεις μου. Η φλογίτσα άγγιξε τη ρόγα. Τσίριξε η καμένη σάρκα. Το σπίρτο πήγαινε γύρω - γύρω στη ρόγα ώσπου έσβησε.<br /> Βογγητά σφαγμένου ζώου έβγαιναν από μέσα μου. Ο θάνατος δεν έρχεται όταν τον αποζητάς. Ευτυχώς που έρχεται πότε - πότε το λιποθύμισμα και μαζί και η φευγαλέα λησμονιά της φρίκης.<br />Γρήγορα με ξαναζωντάνεψαν. Τώρα ο πόνος, ένας άγνωστος πόνος, έρχεται από τα νύχια. Θεέ μου, θα πω ονόματα, δεν έχω άλλη δύναμη μέσα μου. Ο τρίτος βασανιστής, ενώ είχα χάσει τις αισθήσεις μου, θέλοντας να με ξυπνήσει είχε πάρει μια καρφίτσα, κατέβασε τις κάλτσες μου και έμπηξε την καρφίτσα στη σάρκα κάτω από τα νύχια. Η καρφίτσα έμπαινε όλο και πιο βαθιά. Τα μάτια μου θάμπωναν ξανά. Κύριε γιατρέ, κύριε Κιούπη, δεν θα πεις το «όχι άλλο»; Αλλά ο κύριος Κιούπης είχε φύγει. Ο Καραπαναγιώτης, πιο έμπειρος και από γιατρός, σταμάτησε τον άνθρωπο με την καρφίτσα. «Φτάνει, του είπε. Έχει έγκαυμα δευτέρου βαθμού. Δεν της κάνω το χατήρι να πεθάνει. Η δουλειά πρέπει να γίνεται όμορφα και πολιτισμένα, χωρίς ζοριλίκια»...<br /> <br />8 Δεκεμβρίου: Είμαι στο κελί μου δυο μέρες τώρα χωρίς να μ' αγγίξει κανείς, χωρίς να με πάνε στην ταράτσα. Πονάω παντού και καίω από τον πυρετό. Αλλά το κελλί είναι η βάση της Μπουμπουλίνας. Συντροφευμένη από τον πόνο και τον πυρετό — θα πιστέψετε; — αισθάνομαι όμορφα. Άντεξα ως τώρα. Έχω κι άλλη συντροφιά. Το φρουρό μου από το έξω μέρος της πόρτας. Αλλάζει κάθε τέσσερες ώρες. Έχω δει μόνον αυτόν που έχει βάρδια 10-2 την ημέρα. Χτες μου έδωσε από την τρύπα ένα κομμάτι ψωμί και ένα πλαστικό δοχείο με νερό. Συμπαθητική ουδέτερη φυσιογνωμία. Την ώρα που μούδινε ψωμί και νερό ξεθάρρεψα και τον ρώτησα: «Ανεβαίνεις και συ στην ταράτσα;». «Όχι», είπε. «Δεν έχω υπηρεσία στις ανακρίσεις». Και αφού κοίταξε δεξιά - αριστερά πρόσθεσε σιγά μ' έναν αταίριαστο στη Μπουμπουλίνας ανθρώπινο τόνο: «Όλοι μιλάνε για σας. Έχετε ψυχή». Μου γύρισε την πλάτη και ξαναπήρε το απρόσωπο ύφος.<br /> <br />9 Δεκεμβρίου: Ούτε τη νύχτα που πέρασε με θυμήθηκαν. Είναι άραγε καλό σημάδι; Ή προετοιμάζουν κάτι; Και τι;<br /> <br />10 Δεκεμβρίου: Στις 9 το πρωί σήμερα με πήγαν χωρίς χειροπέδες, κρατώντας με από τις μασχάλες, στο γραφείο του κυρίου Λάμπρου. Είναι διευθυντής, αρχηγός των «ανακριτικών» ομάδων της Μπουμπουλίνας. Αργότερα έμαθα ότι έχει σπουδάσει στην Αμερική σε σχολή ψυχολογικού πολέμου. Μου φέρθηκε ευγενικά. Μου πρόσφερε καρέκλα. Έπειτα μου μίλησε για τον πατέρα μου, έναν αξιοσέβαστο, όπως τον χαρακτήρισε, παράγοντα της οικονομικής ζωής της χώρας. Πώς έμπλεξα με τους εχθρούς της πατρίδος; Αλλά ποτέ δεν είναι αργά. Και προσφέρεται, ο ίδιος, για να προστατεύσει την εθνική υπόληψη της οικογένειάς μου, να με βοηθήσει, παραβιάζοντας ακόμη και το καθήκον του, ώστε να επαναφερθώ στους κόλπους της υγιούς κοινωνίας. Βέβαια, μερικοί υπάλληλοι της Γενικής Ασφαλείας, από υπερβάλλοντα ζήλο, συμπεριφέρονται καμιά φορά με ανάρμοστον τρόπον προς τους κρατουμένους, αλλά το κάνουν για να τους επαναφέρουν εις την εθνικήν οδόν, δηλαδή για το καλό τους! «Εγώ όμως δεν τα εγκρίνω αυτά».<br />Τα λόγια του μου προκαλούσαν ναυτία.<br />«Εγώ δεν θα σας ζητήσω ονόματα, συνέχισε. Μόνο μια απλή δήλωση. Έτσι για να υπάρχει στο φάκελό σας και να μην σας ξαναενοχλήσει ποτέ κανένας».<br />Άνοιξε ένα συρτάρι, πήρε ένα τυπωμένο χαρτί και μου το έδωσε.<br />«Διάβασέ το με την ησυχία σου, είπε. Και μόλις το υπογράψεις είσαι ελεύθερη».<br />Το χαρτί έγραφε: «Βαθύτατα συγκεκινημένη από την στοργικήν μεταχείρισιν της οποίας έτυχον κατά την κράτησίν μου και από το πατρικόν ενδιαφέρον των Αρχών Ασφαλείας προς εμέ την παραπλανηθείσαν εκφράζω την βαθυτάτην μου ευγνωμοσύνην και δηλώ ότι εφεξής θέλω προσφέρει και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου υπέρ της Εθνικής Στρατιωτικής Κυβερνήσεως, η οποία αγωνίζεται διά την πραγματικήν Δημοκρατίαν».<br /> <br />12 Δεκεμβρίου: Από χθες τη νύχτα είμαι ένας χαμένος άνθρωπος. Θυμάμαι αυτή τη φράση της Νέλλης και τώρα τη νοιώθω να τυλίγει εμένα την ίδια. Όχι, δεν υπέγραψα την δήλωση του Λάμπρου. Ούτε έδωσα ονόματα. Αλλά ωστόσο είμαι ένας χαμένος άνθρωπος. Άμα σας διηγηθώ τι μου συνέβη θα με καταλάβετε. Πιο καλά θα με νοιώσουν όσες γυναίκες διαβάσουν το γράμμα μου.<br /> Από το απόγευμα διαισθανόμουνα ότι η νύχτα αυτή θα ήταν κρίσιμη για όλη μου τη ζωή. Χωρίς να έχω καμιά ένδειξη, ήξερα από μια νευρική υπερευαισθησία ότι στις οκτώ θα ξανάβλεπα την ταράτσα. Στις οκτώ παρά τέταρτο η αγωνία μου είχε φθάσει στο ζενίθ. Ακόμη κι ο μόνιμος πόνος του κορμιού είχε παραμεριστεί από το τέντωμα των νεύρων. Μυριζόμουνα έναν απροσδιόριστο κίνδυνο, που μπροστά του ο φυσικός πόνος έσβηνε. Στις 8 παρά ένα λεπτό μούρθε να βάλω τις φωνές ή να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Μετά τις οκτώ κατέρρευσα. Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο θα αισθάνεται ο κατάδικος που οδηγείται στην ηλεκτρική καρέκλα και τη στιγμή που ο δήμιος πάει να πατήσει το κουμπί ειδοποιείται ότι η εκτέλεση αναβάλλεται. Γιατί κι εγώ ήξερα ότι για αναβολή επρόκειτο. Το αργότερο ως αύριο.<br /> Στις εννέα άνοιξε η πόρτα. Ο Καραπαναγιώτης. «Τι έκανες με το χαρτί που σούδωσε ο κύριος διοικητής;» ρώτησε. Από τη σιωπή μου κατάλαβε. Ανεβήκαμε. Με υποβάσταζε ο Κραβαρίτης. Άλλοι δυο, φρεσκοξυρισμένοι, προχωρούσαν μπροστά. Ο Καραπαναγιώτης από πίσω. Ένας από τους αγνώστους βλαστημούσε γιατί είχε εισιτήριο για το θέατρο και δεν προλάβαινε. Η ταράτσα η ίδια, όπως την είχα αφήσει πριν έξη μέρες. Ωραία η θέα του Λυκαβητού. Και η Ακρόπολη φωτισμένη. Όλη η Αθήνα είναι όμορφη και φαντάζει ακόμη πιο όμορφη όταν την ατενίζεις ψηλά από το κολαστήριο της ταράτσας. Σπίτια φωτισμένα και μέσα ζούνε άνθρωποι. Άντρες που γυρίζουν από τις δουλειές τους, γυναίκες που μαγειρεύουν, ζευγάρια που καυγαδίζουν γι' ασήμαντες εγωιστικές αφορμές. Παιδιά που διαβάζουν για το αυριανό σχολείο.<br /> Κάποια κοπελίτσα παίζει πιάνο. Τη φαντάζομαι να τεντώνει τα χεράκια της να πιάσει τις οκτάβες. Κοντά στο κολαστήριο μια μαιευτική κλινική. Κάποια ξεγεννάει δύσκολα. Ακούγονται οι δυνατές φωνές της. Καινούργιες ζωές έρχονται στον κόσμο. Και δεν ξέρουν ότι γεννιούνται πλάι στη ζούγκλα, ότι ο κόσμος όλο και πάει να ξαναγίνει μια απέραντη ζούγκλα... Ήσυχοι, καλοί άνθρωποι, που σας λένε η σπονδυλική στήλη της κοινωνίας, δεν είμαι παρά μια ανήμπορη γυναίκα και τα θεριά γύρω ακονίζουν τα δόντια τους έτοιμα να χυμήξουν. Αν δεν ξυπνήσετε θα χιμήξουν και στις δικές σας γυναίκες και στα δικά σας παιδιά...<br /> Χίμηξαν και οι τέσσερες μαζί. Αυτός που ήταν πίσω μου, έτσι όπως είχαν σχηματίσει κύκλο γύρω μου, μούδωσε μια δυνατή κλωτσιά στο κάτω μέρος της πλάτης. Έχασα την ισορροπία μου και κλονίστηκα. Προτού πέσω ο μπροστινός με κλώτσησε στο πρόσωπο. Καθώς ταλαντευόμουνα ο πλαϊνός με χτύπησε με γροθιά στο στομάχι και ενώ έβγαινε από μέσα μου ακατάσχετος εμετός εξακολουθούσε το κυκλικό παιγνίδι της μπάλας. Κάποιος αστόχησε και κυλίστηκα χάμω. Τότε το παιγνίδι άλλαξε. Ο Καραπαναγιώτης πήδησε στην κοιλιά μου. Ο Κραβαρίτης έκανε το ίδιο πάνω στο καμένο στήθος. Ένας τρίτος έβαλε το πόδι του στο λαιμό μου και τον πίεζε. Η αναπνοή μου σταμάτησε. Να, ο θάνατος επί τέλους έρχεται να με λυτρώσει. Όχι. Το πόδι τραβήχτηκε από το λαιμό. Τέσσερα χέρια με σήκωσαν και με πέταξαν στον πάγκο. Μου έβγαλαν όλα τα ρούχα. Θεόγυμνη, μ' έδεσαν σφιχτά. Ο Καραπαναγιώτης έσκυψε και έφερε τα σκοινιά στα σημεία που να πιέζουν τις πληγές της καμένης ρόγας του αριστερού στήθους και του δεξιού μηρού. «Θα πάθεις κι άλλα χειρότερα», είπε. Στο χέρι σου είναι να γλυτώσεις». Δεν είχα δύναμη να μιλήσω. Η φωνή δεν έβγαινε. Με υπεράνθρωπη προσπάθεια έδωσα στο στόμα το σχήμα που παίρνει όταν θέλει να φτύσει. Αλλά δεν βγήκε παρά ένα μικρό κομματάκι ματωμένο σάλιο που κόλλησε στο δεξί του μάγουλο. Ένα γερό χαστούκι με επανέφερε στην τάξη.<br />«Ρε σεις, είπε ο Καραπαναγιώτης στρεφόμενος στους άλλους, θέλει κανείς να τη γλεντήσει; Παίρνω γω την ευθύνη».<br /> Το βλέμμα μου πήγε διαδοχικά και στους τέσσαρες. Περιεργάζονταν το γυμνό μου κορμί, όχι όμως σαν πραγματικοί αρσενικοί. Ο Καραπαναγιώτης απομακρύνθηκε προς το κεφαλόσκαλο κι έμπηξε μια φωνή: «Ρε Φώτη, τσακίσου κι έλα απάνω». Πέρασαν ένα-δυο λεπτά νεκρικής σιγής. Ακούγονταν οι φωνές της γυναίκας που γεννούσε στο διπλανό μαιευτήριο. Κάποιο κοντινό ραδιόφωνο μετέδιδε ότι «ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός εύρεν ικανοποιητικάς τας συνθήκας διαβιώσεως των κρατουμένων εν Ελλάδι». Ο Κραβαρίτης γελούσε δυνατά...<br /> Από το κεφαλόσκαλο πρόβαλε η ζωώδης μορφή του Φώτη. Κοντός και πλατύς σαν παλαιστής με γαμψή μύτη. Το μισό χείλος ήταν κομμένο και άφηνε να φαίνονται δυο χρυσά δόντια. Η έκφρασή του δεν είχε τίποτα το ανθρώπινο. Το βλέμμα του έπεσε λαίμαργο πάνω στο γυμνό γυναικείο κορμί.<br />«Κοίτα, ρε Φώτη, τι μεζέ έχω για σένα. Φύτεψέ της ένα Φωτάκι να θυμάται την ταράτσα σ' όλη της τη ζωή».<br /> Ένας μορφασμός που πρέπει να σήμαινε γέλιο και χαρά διέστειλε την απαίσια μορφή. Χωρίς να πει τίποτε πέταξε το σακάκι του και ξεκουμπώθηκε μπροστά. Μισοπεθαμένη από φόβο και πόνο μπόρεσα να φωνάξω: «κτηνάνθρωποι, δεν φοβάστε το Θεό;». Ο Φώτης ξαναγέλασε. Ο Κραβαρίτης πήρε ένα κομμάτι σφουγγαρόπανο και μου τόχωσε στο στόμα. Τώρα οι τέσσερεις θεατές ήταν πολύ κοντά. Ο Φώτης έπεσε πάνω μου. Είδε όμως ότι τα πόδια μου ήταν δεμένα και δεν μπορούσε να τ' ανοίξει. Μουγκρίζοντας για το εμπόδιο ανασηκώθηκε και μισόγυμνος έλυσε τα σχοινιά. Έκλεισα τα μάτια μου τη στιγμή που μου σήκωσε τα πόδια, αλλά τα ξανάνοιξα από τον οξύ πόνο καθώς με ξέσκιζε εισορμώντας μέσα μου. Ένας δεύτερος οξύτερος πόνος ήρθε όταν τα χρυσά δόντια του μπήχτηκαν βαθιά στο πληγωμένο αριστερό στήθος. Με παίδεψε πολλή ώρα. Κάθε φορά που τελείωνε το μουγκρητό ικανοποιήσεως του γουρουνιού σκέπαζε τις κραυγές από το μαιευτήριο. Ο χορός των βασανιστών σκυμμένος πάνω μου φώναζε: «Μπράβο, Φώτη... Κι άλλο...».<br />Όταν αποκαμωμένος τραβήχτηκε τα ελεύθερα πόδια μου σε μια υπέρτατη προσπάθεια εκτινάξεως του έδωσαν μια τρομερή κλωτσιά στο πρόσωπο. Κλονίστηκε για μια στιγμή, το μάτι του θόλωσε και είδα στα τεράστια χέρια του, καθώς τα άπλωνε προς το λαιμό μου, την έκφραση του στραγγαλιστή. Οι άλλοι πάλεψαν σκληρά για να τον συγκρατήσουν. Σηκωτό τον πέταξαν από τη σκάλα...<br /> <br />23 Ιανουαρίου 1968: Είμαι πάλι στο δικό μου σπίτι της οδού Χάρητος. Με άφησαν ελεύθερη την άλλη μέρα των Χριστουγέννων. Τη φοβερή εκείνη νύχτα της 12 Δεκεμβρίου με κουβάλησαν με μια κουβέρτα από την ταράτσα όχι στο κελί μου, αλλά σ' ένα από τα απομονωτήρια του υπογείου. Εκεί που καταλήγει η τρύπα του θανάτου από το πλυσταριό. Εδώ ο αέρας είναι λίγος, η ατμόσφαιρα πνιγερή. Το πάτωμα δεν έχει τσιμέντο.<br />Όταν με άδειασαν από την κουβέρτα στο κελί το γυμνό πληγιασμένο κορμί μου ανακατεύθηκε με τη γλύτσα και τα πεταμένα ρούχα μου. Ήταν λάσπη που μύριζε αίμα και ακαθαρσίες. Το μάκρος του κελιού μόλις έπαιρνε το σώμα μου αν είχα διπλωμένα τα πόδια. Ήμουνα όμως χωρίς χειροπέδες κι έτσι μπόρεσα να ντυθώ, να κρατάω τη μύτη μου και ν' αναπνέω με το στόμα. Στα πρώτα δέκα λεφτά, παρά τους πόνους, την αιμορραγία και την εξάντληση, στεκόμουνα ορθή. Αυτή η βρώμικη λάσπη μου έφερνε εμετό. Και ο εμετός γινότανε το επίστρωμα της λάσπης. Δεν άντεξα για πολύ. Έπεσα κάτω και παραδόθηκα άνευ όρων στη λάσπη και στους εμετούς. Έζησα εκεί ως τις 26 Δεκεμβρίου. Αλλά δεν με βασάνισαν άλλο. Και δεν ξαναείδα ούτε τον Καραπαναγιώτη, ούτε τους άλλους, ούτε το βιαστή μου.<br /> Στις 26 το μεσημέρι ένας αστυφύλακας με στολή με πήγε στο γραφείο του Λάμπρου. Μέσα στο γραφείο αντίκρισα τον πατέρα μου. Κράτησα τους λυγμούς μου. Δεν ήθελα να δώσω ικανοποίηση στον κύριο διοικητή που στεκότανε όρθιος. Ο πατέρας μπροστά στο φάντασμα που έβλεπε είχε καταρρεύσει.<br />«Είσαι ελεύθερη», είπε ψυχρά ο Λάμπρου.<br />Και νάμαι πάλι από τη φρίκη της Μπουμπουλίνας στη θαλπωρή και στις ανέσεις του πατρικού σπιτιού.<br /> <br /> Η μητέρα ήταν ακόμη στην κλινική. Είχε πάθει καρδιακή προσβολή την ημέρα που έμαθε ότι μ' έπιασαν. Ο πατέρας είπε ότι ήταν θαύμα που σώθηκε. Σε τρεις μέρες γύρισε σπίτι. Εμένα με εξέτασε συμβούλιο γιατρών και με υπέβαλε σε πολύπλευρη συστηματική θεραπεία. Το κάψιμο του μηρού έχει αφήσει μια βαθειά ούλη. Πιο αποκρουστική είναι η πληγή του στήθους. Είχε αρχίσει μόλυνση και χρειάστηκε να εγχειριστώ. Μου κόψανε το μισό στήθος. Ο αριστερός ώμος είχε υποστεί εξάρθρωση από το κρέμασμα. Ένα σπασμένο πλευρό μπήκε σε νάρθηκα. Έχω συνεχείς ιλίγγους και μου κάνουν ηλεκτροθεραπεία.<br />Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη πιο φοβερό και αγιάτρευτο. Σήμερα το πρωί βεβαιώθηκα οριστικά ότι είμαι έγκυος. Έχω μέσα στα σπλάχνα μου το σπόρο της απαίσιας εκείνης νύχτας.<br />Δεν έχω πει σε κανένα αυτή την ιστορία. Η μητέρα και ο πατέρας θα πέθαιναν από ντροπή. Τι έπρεπε όμως να κάνω με τον Μανώλη;<br /> Ο πατέρας τού είχε γράψει για τη σύλληψή μου. Και μ' ένα τηλεγράφημά μου «Είμαστε όλοι καλά. Ηλέκτρα» του έδωσα να καταλάβει ότι είμαι ελεύθερη ζωντανή. Πήρα γράμματά του που εξέφραζαν αγωνία για την υγεία μου και μου έδιναν κουράγιο. Εξακολουθούσε να με αγαπάει βαθιά και αληθινά. Αλλά εγώ τι να του γράψω; Πώς να τον πληγώσω λέγοντας ότι είμαι έγκυος και πρόκειται να φέρω στον κόσμο μια ζωή που δεν είναι δική του; Νύχτες και νύχτες τυραννήθηκα μ' αυτή τη σκέψη. Κι ακόμη τυραννιέμαι...<br /> <br />Οι μέρες κυλάνε άδειες. Από την πρώτη μέρα που μ' άφησαν, με την εμπειρία της παρανομίας ερευνούσα από το άνοιγμα της κουρτίνας το δρόμο. Τις πρώτες μέρες δεν έβλεπα καμιά απολύτως ύποπτη κίνηση. Ένα σούρουπο θέλοντας να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου ξεκίνησα με τα πόδια για την οδό Χάρητος. Σε τι κατάσταση να βρισκόταν άραγε το σπίτι μου; Στρίβοντας στη γωνιά σταμάτησα σ' ένα περίπτερο ν' αγοράσω κάτι. Ενώ πλήρωνα κοιτάζοντας προς τη γωνιά του δρόμου είδα να ξεπροβάλει ένα «μούτρο». Τον θυμήθηκα αμέσως. Τον είχα δει την νύχτα που με πρωτοπήγαν στη Μπουμπουλίνας να κατεβαίνει, μαζί με άλλους, τη σκάλα, κρατώντας βιβλία στο χέρι. Προχώρησα κι έπειτα από τρία τετράγωνα σταμάτησα σε μια βιτρίνα. Ο «τύπος» ερχότανε, δήθεν αμέριμνος, από πίσω μου. Τώρα δεν είχα καμιά αμφιβολία.<br /> Φτάνοντας στην πολυκατοικία της Χάρητος η θυρωρός καθώς με αντίκρισε μόνο που δεν λιποθύμησε. Άνοιξα το διαμέρισμά μου και είδα την εικόνα της καταστροφής. Τη νύχτα που είχαν έρθει και τους ξέφυγα από την πόρτα υπηρεσίας τα έκαναν από τη λύσσα τους γης Μαδιάμ. Έπιπλα, καθρέφτες, κρεβάτια σπασμένα. Τα χαλιά σκισμένα με ξυραφάκια. Τα βιβλία φύλλο - φύλλο. Τα ρούχα μου έλειπαν.<br /> Όταν γύρισα στο πατρικό σπίτι εξήγησα στους δικούς μου την καταστροφή. Ο πατέρας με παρηγόρησε λέγοντας ότι σε λίγες μέρες όλα θα ήσαν όπως πριν. Θυμάμαι ότι ακούγοντας<br />τη φράση «όπως πριν» έβαλα τα κλάματα. Κλείστηκα στην κάμαρά μου και για πρώτη φορά άφησα τον συγκρατημένο εαυτό μου να ξεσπάσει. Έκλαιγα βουβά ώρες ολόκληρες. Όχι, ποτέ πια για μένα δεν θα ξαναγίνει η ζωή όπως ήταν «πριν». Η ταράτσα ίσως με τα χρόνια ξεχαστεί. Αλλά το έμβρυο που έχω στα σπλάχνα μου, τα χρυσά δόντια με το κομμένο χείλος που δάγκωναν το πληγωμένο στήθος, όχι αυτά δεν θα σβήσουν ποτέ. Θα είναι οι παντοτινοί αχώριστοι εφιάλτες μου.<br /> Παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου μετακόμισα στο σπίτι μου. Ο καημένος ο πατέρας το είχε κάνει πιο όμορφο από «πριν». Πρώτη μου δουλειά ήταν να κατέβω τη νύχτα στον κήπο και να κοιτάξω για το θαμμένο σιδερένιο κουτί. Ήταν στη θέση του. Φίλησα το χώμα που ήταν κολλημένο απάνω του. Το χάιδεψα σαν ένα πιστό και ανεκτίμητο σύντροφο. Να ο προορισμός της ζωής μου. Θα το πλουτίσω με υλικό, θα το πλουτίζω κάθε μέρα. Και κάποια μέρα, μέσα από το πολύτιμο κουτί, θα ζωντανέψει το χρονικό της θεομηνίας.<br /> <br /> Όχι, δεν είμαι φιλόδοξη. Είμαι μια απλή πονεμένη γυναίκα που θέλει να κάνει το χρέος της προς τους άλλους ανθρώπους σ' όποια φυλή ή θρησκεία κι αν ανήκουν. Χωρίς να έχω ιδέα από φιλοσοφία και κοσμοθεωρίες, το ένστικτο μου λέει ότι η πυρκαγιά που φούντωσε στην πατρίδα μου είναι το προγεφύρωμα ενός καινούργιου φασισμού, που αν δεν σβήσει οι φλόγες της θ' απλωθούν σ' όλη την Ευρώπη. Και όχι μόνο στην Ευρώπη. Οι Ιταλοί και οι Σκανδιναβοί και οι Ολλανδοί δείχνουν ότι έχουν συνείδηση του κινδύνου που τους απειλεί. Οι άλλοι όμως Ευρωπαίοι — και οι Αμερικανοί — όχι ακόμη. Μα αυτού του είδους η φωτιά δεν λογαριάζει σύνορα και ωκεανούς. Στο σημερινό κόσμο κανένας δεν είναι απρόσβλητος. Μόνο το ξύπνημα των ανθρώπων θα σταματήσει την αυτοκαταστροφή τους. Πρέπει να ξυπνήσουν τώρα, για να μην ξυπνήσουν μια μέρα τρομαγμένοι και από τα ζεστά τους κρεβάτια βρεθούν στα σφραγισμένα βαγόνια που πήγαιναν τους Εβραίους στα κρεματόρια. Τα πεντάγωνα σ' όλες τις χώρες εκτρέφουν θηρία. Συνταγματάρχες. Καραπαναγιώτηδες. Φώτηδες. Και τα θηρία καραδοκούν την ευκαιρία να χιμήξουν στους λαούς, όπως χιμούσαν πάνω μου στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Και το αναμμένο τσιγάρο πάνω στο στήθος μιας γυναίκας σαλεύει το λογικό το ίδιο στην Ελληνίδα, και στη Βιετναμέζα, και στην Τσεχοσλοβάκα, μα και στην Αμερικάνα. Ο πόνος είναι κι αυτός αδιαίρετος...<br /> <br />...........................................................................................<br /> <br /> Στο υπογειάκι που ζούσα όταν πιάστηκα υπάρχει θαμμένο ένα μικρότερο κουτί με υλικό. Το νοίκι είναι πληρωμένο και μπορώ να πάω. Αλλά το «μούτρο» που με παρακολουθεί; Ευτυχώς βρήκα τη λύση του προβλήματος. Εκτός από τους γονείς μου, η πρώτη επίσκεψη που είχα ήταν της Νέλλης. Πέσαμε η μια στην αγκαλιά της άλλης και κλάψαμε πολύ.<br />Απέφευγα να της πω ό,τι θα μπορούσε να ξύσει την πάντα ανοιχτή πληγή της. Μόνη της μου είπε τη συνέχεια της ιστορίας της. Τα δυο παλικάρια που είχε δώσει τα ονόματά τους πιάστηκαν και βασανίστηκαν. Ο ένας δεν μίλησε. Πέρασε από στρατοδικείο κι έφαγε δέκα χρόνια φυλακή. Ο άλλος μίλησε και είπε το μοναδικό όνομα που ήξερε. Αλλά το «όνομα» αυτό πρόλαβε κι έφυγε στο Εξωτερικό. Έτσι, η αλυσίδα είχε κοπεί. Η Νέλλη υπέφερε ακόμη. Οι αναμνήσεις την τυραννούσαν. Αλλά δεν ήταν η νεκρή ψυχή που είχα αντικρύσει εδώ και μερικούς μήνες.<br /> Της ζήτησα να πάει στο υπογειάκι και να ξεθάψει το κουτί με το υλικό. Της εξήγησα ότι η αποστολή αυτή είχε τους κινδύνους της. Η Νέλλη τα κατάφερε θαυμάσια. Το μικρό κουτί ήρθε στα χέρια μου και θάφτηκε δίπλα στο μεγάλο. Οι μέρες και οι μήνες της σκλαβιάς κυλάνε. Και τα δυο σιδερένια κουτιά γεμίζουν. Και το γέμισμα των κουτιών σημαίνει ότι τα κολαστήρια δουλεύουν, αλλά και η αντίσταση δυναμώνει. Ξέρεις, κύριε Λάμπρου, πόσες συνειδήσεις ξύπνησαν τα εγκλήματά σου, πόσα αντρειωμένα παλικάρια έχεις προσφέρει στον αγώνα;<br /> <br />21 Απριλίου 1968: Σήμερα είναι η πρώτη επέτειος της σκλαβιάς. Από τη βεράντα του σπιτιού μου αντικρίζω την εικόνα του πανηγυρισμού. Συνεργεία αστυφυλάκων περιτρέχουν την πόλη και σημειώνουν τα σπίτια που δεν έχουν αναρτήσει σημαία. Αύριο θα κληθούν στην Μπουμπουλίνας να μάθουν να σέβονται τη γιορτή της Χούντας. Το ραδιόφωνο μεταδίδει θούρια και δοξολογίες. Χαμηλώνω την ένταση και γυρίζω τη βελόνα στο Λονδίνο. Το Μπι - Μπι - Σι περιγράφει διαδηλώσεις που έγιναν στα μεγάλα κέντρα της Ευρώπης και της Αμερικής εναντίον της δικτατορίας στην Ελλάδα. Δάκρυα κυλάνε από τα μάτια μου. Ο εκφωνητής ενός άλλου σταθμού μεταδίδει ότι φοιτητές και φοιτήτριες σε 80 ευρωπαϊκά και 41 αμερικανικά πανεπιστήμια διέκοψαν τα μαθήματά τους για να εκδηλώσουν αλληλεγγύη προς τον ελληνικό λαό. Αθάνατη σπουδαστική νεολαία, λουλούδι της κοινωνίας και ελπίδα της ανθρωπότητας. Συνέχισε τις ωραίες παραδόσεις σου, ξύπνησε και τον υπόλοιπο κόσμο. Γυρίζω τη βελόνα στο Λονδίνο. Μεταδίδει μια περίληψη από μήνυμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Προσπαθώ να θυμηθώ τη μορφή του όπως την είχα δει σε φωτογραφίες των εφημερίδων. Ναι, ένας πολύ γοητευτικός άντρας, με το στοχαστικό βλέμμα του σοφού. Ας μη τον συμπαθεί ο πατέρας, ο Ανδρέας είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ο λαός τον λάτρευε. (Γιατί όμως λέω ότι τον λάτρευε; Δεν τον λατρεύει τώρα;) Θυμάμαι που μόλις είχα λυτρωθεί από τη Μπουμπουλίνα όταν άκουσα ή διάβασα ότι ο Ανδρέας είναι ελεύθερος και έφυγε στο Εξωτερικό. Η φυλάκιση και η απειλή εκτελέσεώς του είχαν προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση. Στο «Νιούσγουηκ» έχω διαβάσει όλη την ιστορία της απελευθερώσεως του Ανδρέα Παπανδρέου, τις δραστηριότητες του Γκαλμπραίηθ και τέλος την προσωπική παρέμβαση του Τζόνσον. Όλα αυτά ήταν ωραία και τα κατάλαβα. Εκείνο που το φτωχό μου μυαλό δεν κατάλαβε ποτέ ήταν γιατί ο Ανδρέας έφυγε και ζει στο Εξωτερικό. Η θέση του ήταν στην Ελλάδα, εδώ κοντά στο μαρτυρικό λαό που τον είχε αποθεώσει. Ένας λαός που ανεβαίνει στην ταράτσα δεν του αρέσει να ξέρει ότι ο αρχηγός του κοιμάται στα μαλακά κρεβάτια της Στοκχόλμης ή του Παρισιού. Ίσως η αναχώρηση του Ανδρέα από την Ελλάδα να αποδειχτεί κάποτε σπουδαία πποολλιιττιικκήή πράξη. Δεν θ' αποδειχτεί όμως ποτέ σωστή ενέργεια Αρχηγού. Και μπορεί το μέλλον να του επιφυλάσσει ένα σημαντικό πολιτικό ρόλο. Όχι όμως το φωτοστέφανο του Αρχηγού του λαού.<br /> <br />ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΠΑ<br /> <br />Υ.Γ. Τώρα που ξαναδιάβασα το γράμμα μου πρόσεξα ότι αφήνει ειδικά στον Αμερικανό αναγνώστη μια πικρόχολη γεύση. Δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Όλοι οι Έλληνες τρέφουν αγάπη και θαυμασμό για τον αμερικανικό λαό. Οι μεγαλύτεροι από μένα θυμούνται με ευγνωμοσύνη τους θρύλους των αμερικανικών στρατευμάτων, που στο Β' παγκόσμιο πόλεμο, ίδιες στρατιές αγγέλων με ρομφαίες, ξεκίνησαν από την άλλη άκρη του Ατλαντικού και βοήθησαν στο λύτρωμα της σκλαβωμένης Ευρώπης από την κατάρα του ναζισμού. Η αλλαγή στα αισθήματά μας άρχισε με τη Χιροσίμα. Έπειτα ήρθε το Δόγμα Τρούμαν, που μας αγόρασε από την Αγγλία. Και από τότε η μοίρα της πατρίδας μου χαράσσεται από τους ψυχρούς εγκέφαλους του NATO, του Σταίητ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και της CIA, που εμάς, τον ελληνικό λαό, μας βλέπουν όχι σαν μια κοινωνία ανθρώπων, αλλά σαν ένα πιόνι της παγκόσμιας στρατηγικής τους. Μα σε τι διαφέρει αυτό από το δουλεμπόριο των περασμένων αιώνων; Και πάλι δεν τάχουμε μαζί σας. Ξέρουμε ότι ο αμερικανικός λαός έχει μια ηθική αγνότητα, μια θαυμαστή ειλικρίνεια, αλλά και μια — μη σας κακοφανεί — παιδική πολιτική ανωριμότητα. Οι ηγέτες σας, παρασυρμένοι από το δαίμονα της δυνάμεως, κατρακυλάνε κάθε μέρα και περισσότερο προς τα είδωλα των μεγάλων αυτοκατεστραμμένων αυτοκρατοριών. Κοιτάξτε στη διαδρομή της ιστορίας την τύχη που είχαν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Η Περσία του Δαρείου, η Μακεδονία του Αλεξάνδρου, η Ρώμη των Καισάρων, η Βενετία των Δόγηδων και τελευταία η Γερμανία του Χίτλερ. Όλες έγιναν το φόβητρο της οικουμένης. Αλλά και όλες κατέρρευσαν από την αλαζονεία και την απληστία τους. Σεις όμως, ο αμερικανικός λαός, διαθέτετε αακκόόμμηη (προσέξτε αυτό το «ακόμη») το μεγάλο όπλο της δημοκρατίας, που δεν το είχαν οι λαοί των ρημαγμένων αυτοκρατοριών. Συγκρατήστε τους ηγέτες σας από τον κατήφορο. Στο κρίσιμο σταυροδρόμι τής σήμερα ξαναγίνετε οι άγγελοι του καλού. Ξαναδώστε στην Ελλάδα μας την ελευθερία που της αφαιρέσατε...<br /> <br />Η. Π.</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVefXZDoB4p-_hPW-DqY8inD8mq5Dhvn0ygcAUKJEqGa-qEYTojCDvxC5v02FGr0_hSwhi3SsTB7qXiNuOvkii9Cnry4tXgZGoftEaYo9R2vT8oIfcWz7HEap9fbCkBGSUqUbfQ1-QnNM/s1600/108632-241684.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVefXZDoB4p-_hPW-DqY8inD8mq5Dhvn0ygcAUKJEqGa-qEYTojCDvxC5v02FGr0_hSwhi3SsTB7qXiNuOvkii9Cnry4tXgZGoftEaYo9R2vT8oIfcWz7HEap9fbCkBGSUqUbfQ1-QnNM/s320/108632-241684.jpg" width="277" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdIrF71Ugm6IqWSPQbCpS48j2j4U05Qm6u_TIYcer2lISR8IislIcRxl-mweDdXLiFoVMWamwjZMEHjYq3J-tZSD9zNGFrzRsDoaY0M6Dzyjy-92fnr1ua5gX9Ls2Igkf94lvO7kjgNc/s1600/ceb1cebdcf8ecebdcf85cebccebf-6.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDdIrF71Ugm6IqWSPQbCpS48j2j4U05Qm6u_TIYcer2lISR8IislIcRxl-mweDdXLiFoVMWamwjZMEHjYq3J-tZSD9zNGFrzRsDoaY0M6Dzyjy-92fnr1ua5gX9Ls2Igkf94lvO7kjgNc/s320/ceb1cebdcf8ecebdcf85cebccebf-6.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgadFUhCXhzEKPaw69XjqmLqzcO-kbdTbNxmb3GfTtjodVNYeHufWdF_6qPjhCFWZ6zSFfZYOj6MqOmWCqlTlK6wC5pINHH-Q-pYmLCVoVXMTexhw84uC2BietAMo4Y-lY2HrVXJQuRv6o/s1600/EATESA.jpg-aa.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="211" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgadFUhCXhzEKPaw69XjqmLqzcO-kbdTbNxmb3GfTtjodVNYeHufWdF_6qPjhCFWZ6zSFfZYOj6MqOmWCqlTlK6wC5pINHH-Q-pYmLCVoVXMTexhw84uC2BietAMo4Y-lY2HrVXJQuRv6o/s320/EATESA.jpg-aa.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7fjGxDzrtG-HEdHhUt57rUJeVQ4gW9Q8lMQ3u-q0mQXR-uONX-c2dcmitCiQsTOWxAk-LRchrrYpdqy7l4SmNL2f3bicaM9sHc4qI853Yth5mI2-U_tgdrmwMni8tn8YZhuveAbjIkY/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEga7fjGxDzrtG-HEdHhUt57rUJeVQ4gW9Q8lMQ3u-q0mQXR-uONX-c2dcmitCiQsTOWxAk-LRchrrYpdqy7l4SmNL2f3bicaM9sHc4qI853Yth5mI2-U_tgdrmwMni8tn8YZhuveAbjIkY/s1600/images.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE3Sc0rBeMWbX27FQNrqrOefLAsvqo-ufn663zjMz_zEjuESWBi66r9bs5JeV4Ogmqlwb1shf5Cq6OngzD1xbgYyZCmiIcw0je7cgaLvSZJh-Ls5V9yJ5TGb8mxp_d_HT-twCnnsPNwVY/s1600/mpoumpoulinas2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE3Sc0rBeMWbX27FQNrqrOefLAsvqo-ufn663zjMz_zEjuESWBi66r9bs5JeV4Ogmqlwb1shf5Cq6OngzD1xbgYyZCmiIcw0je7cgaLvSZJh-Ls5V9yJ5TGb8mxp_d_HT-twCnnsPNwVY/s320/mpoumpoulinas2.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_5fgCNbRC0B22j4uzuvFhryYExTqMv-0OtSZNjHh45ENTQdItRj_vUfj-U-0Bl30IeNd80u2djVxCVnGqkoojbE394atsvNepJ-ok1BFQrUnhBVnrfcQjvlrCSIqRIY_caIwEo6OQKd4/s1600/theofilo3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="217" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_5fgCNbRC0B22j4uzuvFhryYExTqMv-0OtSZNjHh45ENTQdItRj_vUfj-U-0Bl30IeNd80u2djVxCVnGqkoojbE394atsvNepJ-ok1BFQrUnhBVnrfcQjvlrCSIqRIY_caIwEo6OQKd4/s320/theofilo3.png" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAl7ZrkEw4MbA3oQ8kneUT_UT9-S_nGwgMxfvtuLGJEW8oFREDNFV-q29BXh0QMVIVKNUfDjXNeIMddLtt81kg9KPevztuUtzZeJoPiZH4d-JUiNnxHSnjxQ-2WRHRcniDcJQo8Oo_qYI/s1600/xoynta.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAl7ZrkEw4MbA3oQ8kneUT_UT9-S_nGwgMxfvtuLGJEW8oFREDNFV-q29BXh0QMVIVKNUfDjXNeIMddLtt81kg9KPevztuUtzZeJoPiZH4d-JUiNnxHSnjxQ-2WRHRcniDcJQo8Oo_qYI/s320/xoynta.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-68823733136434249062015-11-18T01:14:00.000-08:002016-11-13T23:55:21.163-08:00Anthellenic Νotes #30 - Βολική Τρομοκρατία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhheASqk6YgAZED7w43kHJE3i38M8a81C6s8KMngdLp6FyG3inxOSoK_aE23jXNazIlnYWhFOdpXdkRLFR1mHRt3G9nqM9-nyFKJEFmtsjkTho0B1U7GXBF5EEKNYcEhjbbrizdf6vVT8o/s1600/bf.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhheASqk6YgAZED7w43kHJE3i38M8a81C6s8KMngdLp6FyG3inxOSoK_aE23jXNazIlnYWhFOdpXdkRLFR1mHRt3G9nqM9-nyFKJEFmtsjkTho0B1U7GXBF5EEKNYcEhjbbrizdf6vVT8o/s640/bf.jpg" width="507" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">Anthellenic Νotes #30 - Βολική Τρομοκρατία</span></b></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br />
<br />
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ<br />
<br />
Δε σου έλειψα καθόλου, το ξέρω. Ούτε κι εσύ μου έλειψες.<br />
Κατ'ανάγκη ασχολούμαι μαζί σου ως παράδειγμα προς αποφυγή.<br />
Κατ'ανάγκη με διαβάζεις κι εσύ όπως κοιτάς το καθρέφτη σου.<br />
Τι έχεις πάλι σήμερα και είσαι έτσι? Τρομοκρατική επίθεση ε? Καταλαβαίνω.<br />
Τι έκανες όμως όταν οι εγχώριοι εν ελλάδι "τζιχαντιστές" έκαναν πογκρόμ σε μετανάστες? Όταν οι "μουλάδες" έβγαζαν κηρύγματα μίσους μέσα στα εκκλησιαστικά μαντριά για τους ομοφυλόφιλους?<br />
Τι έκανες Ελληναρά όταν έμαθες πως τα σημερινά πολιτισμένα δυτικά κράτη και η Ευρώπη σου είναι οι σπόνσορες της ISIS?<br />
<br />
Θα σου πω εγώ τι έκανες. Τίποτα. Γιατί κατά βάθος σου αρέσει να υπάρχει πόλεμος, θάνατος και θρησκευτικός φανατισμός. Έτσι μπορείς κι εσύ να δικαιολογήσεις το μίσος σου. Έτσι μπορείς να πεις κι εσύ "Βομβαρδίστε τους". Έτσι μπορείς να κλείσεις και τα σύνορα μήπως αισθανθείς λίγο πιο ασφαλής μέσα στο φόβο σου.<br />
<br />
Ανέβασε λοιπόν τα σημαιάκια σου Ελληναρά μου και φανατίσου.<br />
Αλλά να θυμάσαι πως και αυτοί που πολεμάς, είναι επίσης φανατικοί, κάτω από κάποιο σημαιάκι. Προσευχήσου για τους νεκρούς της τρομοκρατίας στο Θεό σου. Αλλά να θυμάσαι πως κι αυτοί προσεύχονται στο δικό τους Θεό να σταματήσει να βομβαρδίζει τη χώρα τους. Γιατί Ελληναρά μου για αυτούς εσύ είσαι ο τρομοκράτης. Γιατί δεν έμαθες πως η Θρησκεία είναι αυτή που τους φανατίζει. Γιατί δεν έμαθες πως το Κράτος είναι αυτό που χρησιμοποιεί τη Θρησκεία ως όπλο φανατισμού. Γιατί δεν έμαθες Ελληναρά μου, πως και εσύ και αυτός, στηρίζετε τις απαρχαιωμένες ιδεολογίες σας. Η μόνη διαφορά είναι πως ο δυτικός σου κόσμος ονομάζεται "πολιτισμένος" επειδή ρίχνει τις βόμβες από μακριά και δε βλέπεις εσύ τα διαμελισμένα πτώματα, ενώ οι "απολίτιστοί" το κάνουν με όπλα εν ψυχρώ. Το αποτέλεσμα και στα δύο όμως είναι ο θάνατος, φτωχέ μου Ελληναρά.<br />
<br />
Τα'βαλες και πάλι με τους Μουσουλμάνους. Όμως 1,5 δις Μουσουλμάνοι καταδικάζουν τέτοιου είδους επιθέσεις, και η πλειοψηφία όσων έχουν πεθάνει πολεμώντας την ISIS, πάλι Μουσουλμάνοι είναι.. Θες να κλείσεις και τα σύνορά σου. Όμως το ίδιο θέλουν όλοι οι φονταμενταλιστές, Ευρωπαίοι και Μουσουλμάνοι. Φωνάζεις να σταματήσει η μετανάστευση. Όμως η μετανάστευση σε τέτοιο βαθμό οφείλεται ακριβώς σε τέτοιους φανατισμούς. Δε θες άλλους μετανάστες. Όμως δεν ήταν μετανάστες οι δράστες, αλλά γάλλοι υπήκοοι, αυτοί που στελεχώσαν κατά ένα μεγάλο μέρος την ISIS μετά την εξέγερση στα προάστια του Παρισιού το 2005. Λυπάσαι για τους νεκρούς του Παρισιού. Όμως έγινε και παρόμοια επίθεση στη Βηρυτό, απλά δε σε νοιάζει γιατί εκεί δε ζουν Ευρωπαίοι, αλλά αλλόθρησκοι. Φωνάζεις να επέμβει η Δύση. Όμως για κάθε τέτοια επίθεση στη Δύση, έχουν προηγηθεί άλλοι 100 πόλεμοι της Δύσης προς την Ανατολή.<br />
<br />
Θες να φτιάξεις φράχτες σε όλη την Ευρώπη, σαν μια άλλη "γραμμή Μαζινό". Η γραμμή Μαζινό όμως Ελληναρά μου, το μεγαλύτερο σε μήκος οχυρωματικό έργο που κατασκευάστηκε στην ιστορία της Ευρώπης, οδήγησε στην πανωλεθρία και την κατάληψη της Γαλλίας στον Β' Π.Π. Δε θες να μείνεις Ευρώπη, αλλά να παγιδευτείς σε αυτή και να παγιδέψεις κι άλλους μαζί σου.<br />
<br />
Φωνάζεις συνέχεια "ΜΑ ΚΑΛΑ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ISIS?" Υπάρχει Ελληναρά μου. Λέγεται YPG, DUP, PKK, KAF, "Αγωνίστριες του Κομπάνι". Έννοιες άγνωστες σε σένα γιατί έχουν να κάνουν με δημοκρατία, σοσιαλισμό, φεμινισμό, κομμουνισμό και αναρχία, δηλαδή όλα αυτά που σιχαίνεσαι. Όλα αυτά σταματούν το ISIS, κουτέ μου Ελληναρά.<br />
<br />
Τέλος Ελληναρά μου, δεν έχω άλλα να σου πω. Δε θέλω άλλο αίμα, ούτε άλλους νεκρούς, ούτε τις βόμβες και τον πολεμό σου, ούτε το φανατισμό που γεννά η πολυθεϊστική θρησκεία σου. Κι έχεις πολλούς θεούς, τη χώρα σου, τις αξίες σου, το χρήμα σου, και όλα αυτά τα φανταχτερά και όμορφα με τα οποία καλύπτεις την ανθρωπιά σου μέχρι να γίνεις κι εσύ άλλο ένα αντικείμενο. Ένα τρομοκρατημένο αντικείμενο είσαι Ελληναρά μου. Και εγώ τρομοκρατούμαι περισσότερο όταν φαντάζομαι τι θα επακολουθήσει από τους "τρομοκρατημένους".<br />
<br />
===<br />
<br />
HELLO MY FELLOW CIVILIZED MAN<br />
<br />
You haven’t missed me at all, I know that. I haven’t missed you either.<br />
I solely need to mention you as an example to be avoided.<br />
You solely need to read what I say like you look in a mirror.<br />
What is with you today and you look like this? Terrorist attack, eh? I understand.<br />
But what did you do when your “fellow jihadists” were chasing refugees? When your “mullahs” were spilling their hatred against homosexuals inside their religious stables? What did you do my fellow civilized man when you found out that todays civilized western nations and your precious Europe were funding ISIS?<br />
<br />
I’ll tell you what you did. Nothing. Because, deep inside, you like war, death and religious fanaticism. Now you can justify your hatred. Now you can freely say “Bomb them”. Now you can close the borders in an attempt to feel safe inside your fear.<br />
<br />
So, wave your flags my fellow civilized man and fanaticize yourself. Just remember, the ones you’re against, are also fanatics, under some flag of their own. Pray to your God for the victims of terrorism. Just remember, that they’re also praying to their God to stop bombing their country. Because my fellow civilized man, as far as they’re concerned, you are the terrorist. Because you haven’t learned that Religion is what fanaticizes them. Because you haven’t learned that the State is using Religion as a means for fanaticism. Because you haven’t learned my fellow civilized man, that you as well as them, support your obsolete ideologies. The only difference is that your western world is considered “civilized” because it drops its bombs from a distance, so that you won’t see the dismembered bodies, while the “uncivilized” world does in with guns in cold blood. Both actions have the same result, which is Death, my fellow civilized man.<br />
<br />
You turn your anger towards Muslims once again. But 1,5 billion Muslims are against these kind of attacks, and the majority of people who have been killed fighting ISIS are Muslims as well. You want to close your borders. But the same thing is a demand of all fundamentalists, Muslim and European ones. You yell about stopping immigration. But immigration in such a large scale, is caused by the exact same fanatic behaviours. You don’t want any more immigrants. But the ones who caused this were not immigrants, but French citizens, the ones who joined ISIS after the revolt that happened in the Parisian suburbs in 2005. You’re sad about the victims in Paris. But the same thing happened to Beirut, where people of different religion live, so of less interest to you. You are yelling that the West<br />
needs to take action. But for every similar attack against the West, there were previously 100 wars caused by the West against the East.<br />
<br />
You want to build fences around Europe, like another “Maginot Line”. But the Maginot Line my fellow civilized man, the largest fortification in the history of Europe, lead to France being defeated and conquered during WW2. You don’t want to stay in Europe, you want to get trapped in it, and drag others with you as well.<br />
<br />
You’re always yelling “WHAT’S GOING ON! IS THERE NOONE THAT CAN STOP ISIS?” There actually is my fellow civilized man. They’re called YPG, DUP, PKK, KAF, “Lions of Rojava”. Terms unknown to yourself, because they have to do with Democracy, Socialism, Feminism, Communism and Anarchy, all those things you despise so much. All these are the ones that can stop ISIS, my dumb fellow civilized man.<br />
<br />
This is the end my fellow civilized man, I don’t have anything else to say to you. I don’t want any more blood, any more death, any more of your bombs and your war, or the fanaticism that your polytheistic religion gives birth to. And you have many Gods, your country, your values, your money, and all these sparkly and beautiful things that you need in order to cover your humanity, until you become an object yourself. A scared little object, that’s what you are my fellow civilized man. And I myself am more terrified, when I think of what is going to follow from the “terrified ones” like you.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-8756801902056554302015-11-03T02:35:00.000-08:002016-03-14T04:40:50.036-07:00Q&A with the Anthellenator<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: center;">
<span style="font-size: large;"><b>Q&A with the Anthellenator</b></span></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Ο Ανθελληναράς είναι ένα εξελισσόμενο project, το οποίο κινείται εξαρχής πλήρως ανεξάρτητα, ελαφρώς διαφορετικά ή και εντελώς αντίθετα από ότιδήποτε άλλο, κι έτσι και θα συνεχίσει. Οι διευκρινίσεις που γίνονται εδώ, αφορούν αποκλειστικά τον Ανθελληναρά και τίποτα άλλο, καμία συσχετιζόμενη σελίδα ή website, κανένα άτομο, καμία ιδεολογία.</b></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<br />
<b>Q) Γιατί είσαι Ανθέλληνας?</b><br />
A) The million dollar question. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που την άκουγα, θα είχα σβήσει το ελληνικό χρέος. Καταρχάς, η ονομασία είναι Ανθελληναράς κι όχι Ανθέλληνας. Μια απλή απάντηση που θα μπορούσα να δώσω θα ήταν "Υπάρχει ο Έλληνας, υπάρχει κι ο Ελληναράς, υπάρχει ο Ανθέλληνας, υπάρχει κι ο Ανθελληναράς". Κοινώς, ο "Ανθέλληνας" είναι ένας ρατσιστικός όρος ο οποίος στοχοποιεί ένα άτομο λόγω της καταγωγής του. Ο "Ανθελληναράς" είναι ένας μη ρατσιστικός όρος, ο οποίος δε στοχοποιεί άτομο, αλλά νοοτροπία. Τη νοοτροπία αυτού που πιστεύει στη "θρησκεία της αγάπης" αλλά σιχαίνεται τον άστεγο, τη νοοτροπία αυτού που επικαλείται την "ελληνική φιλοξενία" αλλά διώχνει το μετανάστη, τη νοοτροπία αυτού που μιλάει για "έλληνες ήρωες" αλλά κάθεται μια ζωή να ψηφίζει τον επόμενο αναλώσιμο κι ανακυκλώσιμο όψιμο πολιτικό μεσσία και τσιράκι του κεφαλαίου. Εν τέλει όμως και οι δύο ορισμοί είναι προϊόντα της φαντασίας του Ελληναρά, που "όλοι τον μισούν και τον ζηλεύουν", Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, κ.ο.κ. και θέλουν να του κλέψουν τον πολιτισμό του, το καλαμάκι από το φραπέ του και τα ζάρια από το τάβλι του (ok, got carried away there). O "Ανθελληναράς" είναι ένα όχημα, ένα εξελισσόμενο project, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με κάθε τι κατεστημένο. Το θεωρώ χρέος μου οπότε να είμαι Ανθελληναράς (ή και Ανθέλληνας), αλλά με την ίδια λογική θα μπορούσα να είμαι αντι-οτιδήποτε, Αντιαμερικάνος, Αντιβρετανός, Αντιευρωπαίος, Αντιισραηλινός ή Αντιπαλαιστίνιος, διότι όλα αντιπροσωπεύουν ακριβώς το ίδιο, το οποίο είναι Αντικαθεστωτικός και Αντικρατιστής. Δεν αντιτίθεμαι στην εθνική καταγωγή κάποιου λαού, αλλά σε καθεστώτα και νοοτροπίες. Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην Ελλάδα, οπότε πρωτίστως αντιτίθεμαι στη συγκεκριμένη νοοτροπία, όπως αν τύχαινε να γεννηθώ μερικά χιλίομετρα πιο δυτικά, θα ήμουν Αντιτουρκαλάς, εξαπολύοντας αντιπροπαγάνδα και στρέφοντας τα πυρά μου στο θρησκευτικό και κρατικό καθεστώς της Τουρκίας. Ακόμη κι αν κάποτε δεν υπάρχουν σύνορα και κάποιες από τις σημερινές νοοτροπίες και είχα απέναντί μου όλη τη γη, τότε θα ήμουν και πάλι πλήρως και ενεργά εναντίον σε κάθε καταπιεστικό καθεστώς, Αντιθεϊστής, Αντικρατιστής, Αντικαπιταλιστής, κ.ο.κ.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Q) Γιατί μισείς την Ελλάδα/τους Έλληνες?</b></div>
<div>
A) Καταρχάς δε μισώ. Δεν έχω μίσος μέσα μου, οπότε δε μπορώ να μισήσω ακόμα κι άτομα που προσπαθούν να βλάψουν εμένα ή και άλλους ανθρώπους, με όσα αυτό συνεπάγεται. Οπότε δε γίνεται να "μισώ την Ελλάδα", δηλαδή να μισώ πέτρες, χώματα, ουρανούς και θάλασσες. Αν και πιστεύω πως η Ελλάδα εδώ σημαίνει "ελληνική ιστορία". Πάλι όμως, δε γίνεται να μισήσεις κάτι που έγινε 500, 1000, ή 2000 χρόνια πριν και δε σε επηρεάζει άμεσα. Δεν έχει νόημα άλλωστε γιατί οπως όλες οι ιστορίες, φάσκει κι αντιφάσκει (π.χ. όπως κάποιος θα λατρεύει το Μέγα Αλέξανδρο σαν ηγέτη, κάποιος άλλος θα τον θεωρεί σφαγέα, το ίδιο θα συμβαίνει από αρχαίους βασιλιάδες και τυράννους, μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια, ή το Μεταξά, τον Παπαδόπουλο, τον Παπανδρέου, κλπ). Αν πάλι η ερώτηση είναι "γιατί μισείς τους Έλληνες", φαντάζομαι πως περιλαμβάνει τα θρησκευτικά φανατισμένα άτομα ή τους εθνικιστές. Πάλι δε τους μισώ. Πολλές φορές έρχεται και μια παράπλευρη ερώτηση όπως "Γιατί ανέφερες το θάνατο ενός αστυνομικού τότε αφού δε μισείς?". Η αστυνομία (όπως η Εκκλησία και οι Φασίστες) είναι Κράτος εν Κράτει. Κοινώς, εξουσιαστές. Όπως λοιπόν θα ανέφερα το θάνατο ενός Φασίστα (π.χ. του Θεοφιλογιαννάκου) ή ενός Κληρικού (π.χ. του Χριστόδουλου), έτσι θα ανέφερα και το θάνατο ενός αστυνομικού, του εξουσιαστικού και κατασταλτικού οργάνου, ενός σάπιου συστήματος. Κι εν τέλει εκεί αποσκοπεί και η αναφορά, όχι σαν μίσος ή στοχοποίηση ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά σαν χτύπημα και απέχθεια στο σύστημα που παράγει αυτές τις νοοτροπίες. Εκκλησία, Φασίστες και Κράτος τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζει κάποιος ένα αντίπαλο στον πόλεμο. Ούτε "ψόφος", ούτε "καρκίνος", ούτε τίποτα, μόνο πόλεμος. Με σεβασμό τα πολεμώ, με σεβασμό τα αποχαιρετώ, άσχετα αν αυτά δε πρόκειται να κάνουν ποτέ το ίδιο για μένα. Και ο σεβασμός από το μίσος έχουν χαώδη διαφορά. Και για επίλογο, μια ιστορία. Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε»!</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Q) Είσαι Φασίστας? Είσαι Αναρχικός? Γιατί έχεις το τάδε σύμβολο στη σελίδα σου?</b></div>
<div>
A) Η απάντηση σε αυτό εδώ είναι πολύ απλή και είναι το "Δεν είμαι τίποτα". Κι όντως, δεν είμαι. Ούτε εσύ είσαι. Ούτε κανένας. Έχουμε σχηματίσει πραγματικά τεράστιες ιδέες για τους εαυτούς μας για να ζούμε μέσα στο παραμύθι που μας βολεύει. Ουσιαστικά όμως, είμαστε απλά εξελιγμένες αμοιβάδες (ή εξελιγμένοι χιμπατζήδες αν θέλει κάποιος), μια μάζα από σάρκα και οστά, πάνω σε ένα χαλίκι το οποίο κολυμπάει σε ένα απέραντο σύμπαν. Είναι πραγματικά η στιγμή που θα κάτσει κάποιος να αναλογιστεί ένα μέγεθος που δε το χωράει ο νους του, όπως η απεραντότητα του σύμπαντος, που θα καταλάβει πόσο μικρός είναι. Έχουμε μάθει να μετράμε τα πάντα με βολικά σε εμάς μεγέθη. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος? Πόσο κοστίζει αυτό το σπίτι? Πόσο μεγάλη είναι η χώρα μου? Πόσο μεγάλη είναι η ιδεολογία μου? Όλες αυτές οι αυταπάτες, μεγέθη ουσιαστικά ανούσια τα οποία τα χρησιμοποιούμε κυρίως για τη δική μας διευκόλυνση (σαν να κοιτάμε τι ώρα είναι για να μετρήσουμε μια μέρα) μας έχουν φέρει στο σημείο να θεωρούμε την ύπαρξή μας ως το σπουδαιότερο ον στο σύμπαν, που κατάφερε να φτιάξει κάποια μεγέθη ώστε να συνεννοείται. Έτσι λοιπόν καταφέρνουμε να επιβάλλουμε τη δήθεν σημαντικότητά μας πάνω σε άλλους ανθρώπους, σε ζώα, στο περιβάλλον και παντού, γιατί έχουμε και τη θρησκευτική αυταπάτη της αιώνιας ζωής. Αιώνια ζωή όμως δεν υπάρχει, ερχόμαστε πάνω σε αυτό το κόκκο σκόνης που λέμε Γη για ένα απειροελάχιστα μικρό χρονικό διάστημα κι ως επί το πλείστον, καταφέρνουμε να περνάμε αυτό το χρόνο συγκρίνοντας ανούσια μεγέθη μεταξύ τους, και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο για αυτά. Προσωπικά, δε θεωρώ τον εαυτό μου να ανήκει πλήρως σε κάποια ιδεολογία. Ας πούμε πως είμαι "Ελευθεριακός Χαοτικός Μηδενιστής" αν θέλει κάποιος να μου βάλει ταμπέλα. Ενημερώνομαι για τα πάντα, κρατάω αυτά που θεωρώ ουσιώδη για το κοινωνικό σύνολο πρωτίστως και για εμένα κατ'επέκταση και προχωρώ. Δεν με εκφράζουν τυπικές ιδεολογίες, δε με εκφράζει το μίσος, δε νευριάζω, δε παρεξηγούμαι, έχω μια δική μου οπτική για την αλληλεγγύη και την αγάπη, κι ως εκ τούτου δε μπορώ να τα κατατάξω όλα αυτά σε μια ιδεολογία. Οι συμβολισμοί στη σελίδα είναι καταρχάς πράγματα στα οποία είμαι πιο κοντά, κι εν συνεχεία μια ακόμα συμβολή στο Χάος.<br />
<br />
<div>
<b>Q) Θες να προωθήσεις τη σελίδα μου/το website μου?</b><br />
<div style="text-align: left;">
A) Έχω κατά καιρούς προωθήσει αποκλειστικά και μόνο σελίδες και site τα οποία βρίσκω εγώ ενδιαφέροντα. Παρακολουθώ ένα τεράστιο κομμάτι του διαδικτύου και πολλές φορές σελίδες με αντικρουόμενες ιδεολογίες. Δε θα προωθήσω ποτέ κάποια σελίδα on request, παρά μόνο αν τη βρω εγώ και τη θεωρήσω ενδιαφέρουσα. Σε τέτοια περίπτωση δε θα ζητήσω κοινοποίηση της δικής μου σελίδας, όπως δεν έχω κάνει και ποτέ και ούτε πρόκειται.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Q) Θες να γράψεις στη σελίδα/στο website μου?</b></div>
<div style="text-align: left;">
A) Όχι. Διαχειρίζομαι μια πληθώρα σελίδων και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Αν ποτέ υπάρξει, πιθανότατα να ξεκινήσω ένα νέο project. Σε website επίσης έχω σταματήσει να γράφω. Παλιότερα έγραφα σε μερικά, αλλά ακόμα και τα μεγαλύτερα ή "ανεξάρτητα" website στην Ελλάδα, δε παύουν να είναι είτε όχημα για να βγάζει χρήματα ο ιδιοκτήτης τους μη πληρώνοντας τους αρθρογράφους, ή όχημα εξουσιαστικής ή ιδεολογικής προπαγάνδας, οπότε δε με αφορούν.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Q) Μου αρέσει πολύ η γραφή σου/Πήρα ένα κείμενό σου, να σε αναφέρω?</b><br />
A) Στη σελίδα και στο blog, υπάρχουν πρωτότυπα κείμενα, αλλά ενίοτε γίνεται και αναπαραγωγή άλλων κειμένων που βρίσκω ενδιαφέροντα (με πηγή όταν υπάρχει). Στα δικά μου δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα, διότι δε πιστεύω στα πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να τα πάρει και να τα κάνει ό,τι νομίζει, να τα ποστάρει εν μέρει ή αυτούσια στο προφίλ του, το blog ή τη σελίδα του, να πάρει εικόνες (στις οποίες μερικές φορές υπάρχει ένα μικρό watermark για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος), δεν απαγορεύεται τίποτα. Το αν θέλει να αναφέρει το blog, ή τη σελίδα του Ανθελληναρά, ή απλά το όνομα, είναι καθαρά δικό του θέμα. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα είτε γίνει αναφορά είτε όχι. </div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Q) Ευχαριστίες, θετικά μηνύματα, κλπ.</b></div>
<div style="text-align: left;">
A) Αν και δεν είναι ερώτηση, απαντάω σε όλα τα μηνύματα σύντομα ή εν καιρώ, εκτός από αυτά τα οποία βρίσκω το περιεχόμενο ανούσιο, είτε αυτά που έχω ξαναπαντήσει. Ανταποκρίνομαι σε ευχαριστίες και θετικά μηνύματα κι έχω με τη σειρά μου στείλει θετικά μηνύματα ή και σχόλια. Παρόλαυτά αυτό δε σημαίνει κάτι. Κάποιος θα σχολιάσει θετικά τη στάση μου συνολικά, ή την τοποθέτησή μου σε κάποιο κοινωνικό/πολιτικό/θρησκευτικό ζήτημα, μπορεί αύριο να διαφωνήσει με κάτι άλλο και να τοποθετηθεί άσχημα, προβοκατόρια ή και υβριστικά και να τον μπλοκάρω. Επίσης με τη σειρά του μπορεί να αποχωρήσει ο ίδιος από τη σελίδα, πράγμα που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές, κυρίως από νεοφιλελέδες/ευρωπαϊστές που θεώρησαν πως θα κριτικάρω όλη μέρα το δημόσιο, από αριστερούς/συριζαίους που θεώρησαν πως κριτίκαρα πέρσι τη κυβέρνηση και το κράτος, φέτος θα σταματήσω επειδή άλλαξε η διαχείριση της εξουσίας, από δήθεν ανένταχτους ή απολιτίκ που κριτίκαρα από κάποιο δήθεν ανεξάρτητο κίνημα μέχρι την ποδοσφαιρική ομάδα τους, από οπαδούς κομμάτων εντός Βουλής αλλά κι εκτός (ΕΠΑΜ, Ανταρσύα, κλπ) κ.ο.κ. Πιο αστεία κατηγορία από όλους αυτούς βρίσκω τους σκληροπυρηνικούς συριζαίους, τη "μάζα" της εποχής μας. Κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ έκανα κυρίως από τότε που έγινε ΣΥΡΙΖΑ και λίγο πιο πριν. Δε με καλύπτει καμία αριστερή διαχείριση της εξουσίας, αηδιάζω με δικαιολογίες του στυλ "Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (π.χ. Αστυνομία)", δε συμπαθώ τον κωλοτούμπα ηγετίσκο, δε συμπαθώ τους πασοκότερους του ΠΑΣΟΚ πολιτικούς του, δε συμπαθώ τη συγκυβέρνησή του, τις βόλτες σε Βατικανά, Βατοπέδια, ΣΕΒ, τα κολλητιλίκια με Θέμους, Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, κλπ. Μέσα σε λίγοτερο από χρόνο κατάφερε να γίνει το πιο κατάπτυστο πολιτικό κόμμα της ελληνικής ιστορίας, κι αν υπάρχουν και μια-δύο σωστές φωνές μέσα σε αυτό, είναι πλέον φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και τα χειρότερα έρχονται. Αυτά για το κόμμα-παρωδία και για τη μεγάλη μερίδα ατόμων που στέλνουν θετικά μηνύματα επειδή φαντάστηκαν πως στήριξα ή θα στηρίξω ή θα στήριζα ποτέ κάποιο κόμμα.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Q) Ωραία όλα αυτά που λες και συμφωνώ, αλλά τι προτείνεις?</b></div>
<div style="text-align: left;">
A) Δεν υπάρχει πιο νεοφιλελέ σκεπτικό από το "κι εσύ τι προτείνεις?". Είναι σαν το νίπτω τας χείρας μου από κάθε ευθύνη που μου αναλογεί, δείξε μου εσύ το δρόμο κι αν είναι λάθος θα φταις εσύ κι όχι εγώ. Είναι βασικά σαν τη νοοτροπία του ψηφοφόρου που ψηφίζει με σκεπτικό "το μη χείρον βέλτιστον" ή "το λιγότερο κακό". Αλλά δε παύει να ψηφίζει κάτι Κακό. Δε χρειάζεται κάποιος να είναι πολιτικός αναλυτής ή οικονομολόγος για να δει που οδήγησαν τη χώρα οι πολιτικές των τελευταίων ετών. Σκάνδαλα και τανκς με τη Χούντα, πλασματική ευημερία με τη μεταπολίτευση, κι άλλα σκάνδαλα, πολιτικός μεσσιανισμός κι ένας λαός που επαναπαύτηκε και μείωσε τα όνειρά του σε ένα διαμερισματάκι, ένα αμαξάκι και μια θεσούλα (συνήθως στο Δημόσιο). Μπορεί λοιπόν κανείς επ'αόριστον να κατηγορεί τις υπάρχουσες νοοτροπίες κι ανάλογα με την ιδεολογία του, να πολεμά τον δαίμονα που αυτός κρίνει πιο επικίνδυνο (το Δημόσιο οι νεοφιλελέδες, τη Δεξιά οι αριστεροί, την Αριστερά οι δεξιοί, κ.ο.κ.) Πρόσφατα μάλιστα δέχθηκα και την ερώτηση "Ε σιγά, κι εσύ αν ψήφιζες, ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζες, την τάξη σου". Ε, όχι. Δεν είναι "η τάξη μου" καμία διαχείριση της εξουσίας, κανένας βουλευτικός μισθός και προνόμιο, δεν αποφασίζω το μέλλον μου κάθε 4 χρόνια πάνω από μια κάλπη, αλλά το ζω κάθε λεπτό. Δε με καλύπτει λοιπόν κανένα κόμμα και ούτε και πρόκειται. Προτιμώ την αυτοοργάνωση, τη σωστή εκμετάλλευση και διαχείριση των φυσικών πόρων και των πηγών ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή, τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από την κοινωνία κι όχι από το Κεφάλαιο το οποίο τα χρησιμοποιεί για να βαφτίζει "καπιταλιστικό προϊόν" κάθε τι που παράγεται με εργατικό ιδρώτα, το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη μετακίνηση, ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους αλλά κυρίως σε LGBTQ άτομα και άτομα που ζούν σε εμπόλεμες ζώνες ή χώρες με αυστηρά θρησκευτικά καθεστώτα, κατάργηση της Θρησκείας, κατάργηση του Κράτους, κατάργηση της Εξουσίας, κ.ο.κ. Ε, όλα αυτά με εκλογές δε γίνονται. Τώρα πάλι αν όλα αυτά ακούγονται σε κάποιον τόσο ουτοπικά και ανέφικτα όσο μια κλασσική ερώτηση σε διαγωνισμό μόντελινγκ που η απάντησή της είναι "Θα ήθελα Παγκόσμια Ειρήνη και καλά Χριστούγεννα σε όλον κόσμο.", το ίδιο ουτοπικά κι ανέφικτα μου ακούγονται κι εμένα τα παραμύθια περί αριστερής (ή δεξιάς, ή οποιασήποτε) διαχείρισης της εξουσίας, επιτροπές ελέγχου του καπιταλιστικού χρέους ή σβήσιμό του, συμβιβασμό με τα εκάστοτε εγχώρια ή ξένα μεγάλα συμφέροντα και όψιμοι αναλώσιμοι κι ανακυκλώσιμοι πολιτικοί μεσσίες που θα σώσουν τον κόσμο.</div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<b>Q) Αν έδινες μόνο μια συμβουλή, ποιά θα ήταν αυτή?</b><br />
A) Να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν. Είναι πολύ εύκολο για σχεδόν τον οποιονδήποτε να πει σε κάποιον να προσέχει την υγεία του, ή να κοιτάξει να φτιάξει τη ζωή του, ή να φτιάξει οικογένεια, ή να συγκεντρώσει πολλά υλικά αντικείμενα, ή να αφιερώσει τη ζωή του σε ένα σκοπό ή μια ιδεολογία. Το μόνο δύσκολο πράγμα, αυτό που δε θέλει να κάνει ποτέ κανείς, είναι η επανεκκίνηση.<br />
<br />
Προσωπικά ξεκίνησα και ξεκινάω ακόμα πολλές φορές από την αρχή. Και κάθε φορά είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη, αλλά και πιο απαραίτητη από την προηγούμενη. Βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, υπό αυτή τη μορφή -ή με αυτή την ψυχή αν επιθυμεί κάποιος πιο πνευματικός- για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Παρόλες τις βλέψεις μεγαλείου και όνειρα που μπορεί να έχει ο καθένας για τον εαυτό του, το πιθανότερο είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό δε θα καταφέρει να υλοιποιήσει τα όνειρά του και θα ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο, κάτι που πολλοί θα ονομάσουν "συμβατική ζωή". Μια συμβατική ζωή είναι τις περισσότερες φορές και συμβιβασμένη ζωή. Θα επιθυμήσεις να παραμείνεις στη μη ικανοποιητική δουλειά σου. διότι σε αγχώνει το ενδεχόμενο επανεκκίνησης σε μια νέα, θα επιθυμήσεις να μείνεις στη βαρετή περιοχή σου, επειδή δε θέλεις να μπεις σε διαδικασία μετακόμισης κι εν τέλει, θα επιθυμήσεις να επικοινωνείς ή να συσχετίζεσαι με πιο συμβατικά άτομα, επειδή σε τρομοκρατεί το να έχεις δίπλα σου άτομα με τα οποία ξεχύνονται ανεξέλεγκτα όλες σου οι σκέψεις και τα συναισθήματα.<br />
<br />
Μια συμβατική (η συμβιβασμένη) ζωή όμως δεν είναι και απαραίτητα κάτι κακό. Εξάλλου οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια τέτοια ζωή θα βαδίσουν και αρκετοί έχουν την εσωτερική ηρεμία να είναι ικανοποιημένοι με αυτό. Κακό γίνεται όταν η ανασφάλειά σου σε οδηγεί να συγκρίνεις και να συγκρίνεσαι, βάζοντας τον εαυτό σου, τους φίλους σου, ακόμα και τους φίλους των φίλων σου, δίπλα σε κάτι το οποίο εσύ θεωρείς ιδανικό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τέτοια σύγχυση μέσα σου, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε θυμό και κατάθλιψη.<br />
</div>
<b></b>Όλοι ξεκινάμε σε αυτή τη ζωή "άδειοι" από γνώση και γεμίζουμε στην πορεία. Δυστυχώς επειδή η ανθρώπινη κουλτούρα μαστίζεται από πολλές "πληγές" τις οποίες δεν έχει αποτινάξει ακόμα, όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, το αίσθημα ανωτερότητας του ανθρώπου σαν είδος και άλλες φοβίες, η γνώση με την οποία γεμίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας σε ένα μεγάλο ποσοστό άχρηστη. Είναι καθαρά δική μας υποχρέωση σαν εξελισσόμενο είδος, να απορρίπτουμε σε όλα τα στάδια της ζωής μας την άχρηστη γνώση και να γεμίζουμε με νέα, όπως γίνεται πάντα ιστορικά. Έτσι όπως κάποτε θεωρούσαν τη γη επίπεδη και τα φυσικά φαινόμενα όπως η βαρύτητα "προϊόν μαγείας", έτσι και σήμερα πρέπει να πολεμήσουμε για να αποτινάξουμε τις κοινωνικές ανισότητες και τις διακρίσεις με βάση το φύλο ή το χρώμα ενός ανθρώπου. Να σταματάς να ελέγχεις τη γνώση σου σε σύγκριση με τον κόσμο για να βλέπεις τι πρέπει να απορρίψεις, να αδειάζεις το μυαλό σου και τις προκαταλήψεις σου -μερικές φορές και ολοκληρωτικά- για να βλέπεις πως να τα επαναπροσδιορίσεις, να θέτεις εφ' όρου ζωής νέα σημεία έναρξης για να ξέρεις πότε να τον εαυτό σου να επανεκκινήσεις, και να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><b><span style="font-size: large;">Anthellenator - Greek Judgment Day ✡ Ⓐ ☭ ☢ ▲ ✪</span></b></b></div>
<b>
</b>
<div style="text-align: center;">
<b><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></b></div>
<b>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHxnqvbJGnXGgE0dx4enfBhcQOCJY_QjOiWauZx0qVMLAlPQ4pPaacYTM-E0UTH6o2PZ1MxF-ZaSOrjTEhWTFx_H2DasDLZMG-6sROkat0vH7kUvhyphenhyphentRRAGtdNLZJNnWMNY3lKCT8uLlY/s1600/11034168_549425345199824_4435351409227161998_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="494" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHxnqvbJGnXGgE0dx4enfBhcQOCJY_QjOiWauZx0qVMLAlPQ4pPaacYTM-E0UTH6o2PZ1MxF-ZaSOrjTEhWTFx_H2DasDLZMG-6sROkat0vH7kUvhyphenhyphentRRAGtdNLZJNnWMNY3lKCT8uLlY/s640/11034168_549425345199824_4435351409227161998_n.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
</b><br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-31503006359589658172015-09-03T01:12:00.000-07:002015-09-03T01:12:23.204-07:00Η Κρίση και η Μπότα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7a3HBkFiYf_UYdsDSqhGlx2mKht_qeEjvDmYnnDguIm5orcMrQ1wMaq2Ro5Y2mWbGU41XgQhIN18rzov5mAaLDyAAMLF3-xGJn09wpHlb5seznaoVSRgnYNusNC7J9wX2UVmYPp7D_Ck/s1600/64C9A95E-FB6D-4D5B-B2CC-8C96C6244250.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="480" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7a3HBkFiYf_UYdsDSqhGlx2mKht_qeEjvDmYnnDguIm5orcMrQ1wMaq2Ro5Y2mWbGU41XgQhIN18rzov5mAaLDyAAMLF3-xGJn09wpHlb5seznaoVSRgnYNusNC7J9wX2UVmYPp7D_Ck/s640/64C9A95E-FB6D-4D5B-B2CC-8C96C6244250.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Η Κρίση και η Μπότα<br />
<br />
<br />
<br />
Οι κρίσεις παντός τύπου δεν είναι ποτέ κάτι καλό. Παρόλαυτά, σε κάθε περίοδο κρίσης πέφτουν οι μάσκες. Αυτοί που μέχρι χθες ήταν φίλοι σου, μετά την κρίση κοιτάνε το συμφέρον τους. Αυτοί που σε έβλεπαν σαν σύντροφο και συναγωνιστή λόγω ιδεολογίας, μετά την κρίση ψάχνουν να κάτσουν στη πρώτη καρέκλα. Αλλά το κυριότερο, μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που κινούσαν τα νήματα για να σχηματιστεί μια εικονική πραγματικότητα, εν μέσω κρίσης αποκαλύπτονται. Να'ναι καλά η κρίση λοιπόν.<br />
<br />
Να'ναι καλά που έβγαλε τον Πρετεντέρη και τον Άδωνι που έλεγαν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος και το χρέος δεν είνια βιώσιμο να λένε τα αντίθετα. Να'ναι καλά που έβγαλαν τους Νεοναζί από εκεί που μίλαγαν για εθνικες λύσεις να μιλάνε για αναγκαία παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τη μάσκα του ΣΥΡΙΖΑ και διώχνουν από μέσα του κάθε αριστερή παραφωνία ώστε να μείνει το ατόφιο ΠΑΣΟΚ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τις κάθε είδους διαδικτυακές περσόνες να φαίνονται σαν σε παράκρουση. Περσόνες που πέρσι προσκύναγαν το ΣΥΡΙΖΑ κι έβριζαν τα υπόλοιπα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι ΚΚΕ και Αναρχικούς, φέτος πανηγύριζαν που επιτέλους ψήφισαν τον όψιμο πολιτικό Μεσσία να τους σώσει και πλέον μετά το νέο μνημόνιο κάθονται και βρίζουν και πάλι τα ίδια με τότε, γιατί ντρέπονται να πούνε ΕΦΤΑΙΓΑ. ΕΦΤΑΙΓΑ που ψήφισα, ΕΦΤΑΙΓΑ που τους πίστεψα πάλι, ΕΦΤΑΙΓΑ που εμπιστεύτηκα λύσεις από την κάλπη που δεν έρχονται ποτέ, ΕΦΤΑΙΓΑ που έφτιαξα νέα πολιτικά τοτέμ, ΕΦΤΑΙΓΑ κυρίως που προπαγάνδιζα ασύστολα και παρέσυρα κι άλλο κόσμο στο να ψηφίσει τη κυβέρνηση που έφερε το τρίτο μνημόνιο. Αλλά σε αυτό τον τόπο δε φταίει ποτέ κανείς. Έτσι λοιπόν όπως το 2009 με μόλις 1 χρόνο κρίσης, η χώρα ψήφισε με 45% ποσοστό το "Λεφτά υπάρχουν" και μετά κανείς δε το είχε ψηφίσει. Γιατί σε αυτή τη χώρα ποτέ δε ψηφίστηκαν κόμματα αλλά λεφτά, βολέματα, ρουσφέτια, θεσούλες, παραβλέψεις, παραθυράκια, αυθαίρετα, λαδώματα, επιδόματα, κουμπάροι, ξαδέρφια, επιδοτήσεις, λεφτά κι άλλα λεφτά.<br />
<br />
Κι ακόμα και με τη νέα κυβέρνηση αυτή ήταν εξαρχής η μόνη προσδοκία. Όχι βελτίωση της Κοινωνίας, όχι καλύτερη Παιδεία, όχι Ανθρώπινα Δικαιώματα, μόνο να σβήσει το χρέος, να σκιστεί το μνημόνιο, να έρθουν τα "παλιά καλά χρόνια". Πόσο καλά είναι άραγε τα χρόνια που για κάθε επιδότηση 1000 ευρώ υπήρχε κι ένα Golden Boy που έπαιρνε 1000 ευρώ την ώρα? Πόσο καλά ήταν τα χρόνια που για κάθε επίδομα υπήρχε κι ένας Λαυρεντιάδης? Πόσο καλά ήταν που για κάθε ρουσφέτι υπήρχε κι ένας Μηλιώνης?<br />
Τα παλιά καλά χρόνια είναι μια αυταπάτη ενός λαού που μια ζωή τον πάταγε στο κεφάλι η μπότα του Κεφαλαίου και αντί αυτός να καταστρέψει το Κεφάλαιο, ονειρεύτηκε πως κάποτε θα καταφέρει φορέσει τη μπότα ο ίδιος.<br />
<br />
"Αν θες μια εικόνα από το Μέλλον, φαντάσου μια μπότα να πάτάει σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα." -Τζωρτζ Όργουελ.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-16268097261864296782015-08-25T02:13:00.001-07:002015-08-25T02:21:57.128-07:00Anthellenic Νotes #29 - Μικρασιατική Εκστρατεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtPOyFcyVPR69aI5rn4y7i_UsbhATAMrcpQlPxVkPeqIYMVLBlI5ytgIObqD5Wk67bwPoI59U25G1cNHd1z8vd9ouB4E4xRQTeRQ_7Nrnb3NoARuiHFQYeaMC7MJYbDvq4N7pfMkJ2-w/s1600/smyrni+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="440" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrtPOyFcyVPR69aI5rn4y7i_UsbhATAMrcpQlPxVkPeqIYMVLBlI5ytgIObqD5Wk67bwPoI59U25G1cNHd1z8vd9ouB4E4xRQTeRQ_7Nrnb3NoARuiHFQYeaMC7MJYbDvq4N7pfMkJ2-w/s640/smyrni+2.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: center;">
<span lang="EL"><b><span style="font-size: large;">Anthellenic Νotes #29 - Μικρασιατική Εκστρατεία</span></b></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">25 Αυγούστου 1921:
Η Στρατιά Μικράς Ασίας, αφού δεν μπόρεσε να διασπάσει την τουρκική τοποθεσία
στη Μάχη του Σαγγαρίου και να εισέλθει στην Άγκυρα, μεταπίπτει σε κατάσταση
άμυνας. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">25 Αυγούστου 1922:
Χάνει τη μάχη ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία. </span>Η πόλη της Σμύρνης
παραδίνεται στους Συμμάχους. Αρχίζει η έξοδος του Ελληνισμού της Σμύρνης, αλλά
και των προσφύγων της ενδοχώρας που ακολουθούν την υποχωρητική κίνηση του Ελληνικού
στρατού και έχουν ήδη συρρεύσει στην πόλη, προς την νησιωτική Ελλάδα. Ο Λόρδος
Κώρζον προτείνει την ανάληψη της προστασίας των μειονοτήτων στην Θράκη και την
Ανατολή από την Κοινωνία των Εθνών.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ακολούθησε η
Μικρασιατική Καταστροφή. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο Ελληνικός Στρατός έχασε
από το στρατό του Κεμάλ Ατατούρκ και υποχώρησε, πολλοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι κι
άλλοι έφυγαν. Αρκετοί έμειναν πίσω.</span> <span lang="EL">Τι έλεγαν οι πατριώτες για όσους έμειναν πίσω?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">(Ακολουθεί
άρθρο του </span>Luben<span lang="EL">)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Σε απόσπασμα</span> <span lang="EL">που διασώζει ο</span> <span lang="EL">Γρηγόρης Δαφνής:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών
υπηρεσιών και ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου
ενημερώνεται από τον Στεργιάδη για την επερχόμενη καταστροφή. <span lang="EL">Στην ερώτηση του Παπανδρέου «Γιατί δεν
ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;», ο Στεργιάδης απαντά:</span> <span lang="EL">«Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο
Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα». </span>K<span lang="EL">ι αυτό γιατί στα μάτια της βασιλικής παράταξης
στην Ελλάδα</span> <span lang="EL">όλοι οι
Μικρασιάτες ήταν τσιράκια του Βενιζέλου. </span>Άρα, ποινή θανάτου δια της
εγκατάλειψης, καθώς ξεμένουν για να διαλέξουν ανάμεσα στην πυρκαγιά, τον
πνιγμό ή τους Τούρκους που έρχονται με άγριες διαθέσεις. Τhe end.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Προς μεγάλη
δυστυχία των Βασιλικών όμως, κάποιοι από τους φουκαράδες πρόσφυγες τα καταφέρνουν
να γλιτώσουν από όλα αυτά και έρχονται στην Ελλάδα πάμφτωχοι και εξαθλιωμένοι
έχοντας πουλήσει ό,τι είχαν και δεν είχαν για να μπουν σε ένα καράβι και τα
αδέρφια τους στην Ελλάδα θα τους βοηθήσουν όπως μπορούν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ή και όχι, οπως θυμάται ο Μάρκος Βαμβακάρης στην
αυτοβιογραφία του:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί
που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη
καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί
οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Άσε που ήταν
ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε
χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν
ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω,
άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου…<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους
βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε.
Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες
πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, εγώ δηλαδή τι είδα.
Μπορεί αλλού. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν'
αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Έχει αρχίσει να βρωμάει κάτι, έτσι; Ας δούμε τι γράφει ο
τότε εισαγγελέας Βαζούρας:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Η βρισιά τουρκόσπορος μαζί με σωρό ανάλογες βρισιές,
όπως σκατοουγλούδες, παληοαούτηδες κ.λπ. ήταν στην ημερήσια διάταξη, από
ανώτερα και κατώτερα κυβερνητικά όργανα…» Το χάσμα ενισχύθηκε και συντηρήθηκε
από τον άγριο οικονομικό ανταγωνισμό. τόσο στην ιδιοποίηση της γης, όσο και
στις εμπορικές δραστηριότητες.»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ή ο μετέπειτα πρωθυπουργός, Παναγιώτης
Κανελλόπουλος:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε
διχασθεί δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα
της ιστορίας τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε
συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια.»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Aκόμα πιο γλαφυρά τα καταγράφει ο ιστορικός Γιάννης
Κορδάτος:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις μέρες τίποτα άλλο από τα
στόματα όλων αυτών παρά κατάρες στο Βενιζέλο και βλαστήμιες: ‘’Αχ αυτοί οι
τουρκοσπορίτες Έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι
να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους’’…»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Οι Μικρασιάτες τότε απελπισμένοι κατέληξαν σαν πρόσφυγες
μέχρι και στο Χαλέπι της Συρίας (!), απ' όπου μας έρχονται σήμερα άλλοι
απελπισμένοι πρόσφυγες, Σύροι αυτή τη φορά, για να γλιτώσουν από τον
πόλεμο και διάφοροι Έλληνες να ζητούν να τους στείλουν στον πάτο της θάλασσας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Όταν άρχισε να μιλάει το χρήμα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Αυτή ήταν μόνο
η αρχή των δεινών για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, όπου αρχικά σύμφωνα με τους
ντόπιους φταίνε για την ίδια την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας, και
προφανώς όχι οι ηλίθιοι που τη διέταξαν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Οι βρισιές αυτές απευθύνονται σε ένα κόσμο ο οποίος
τραβάει απίστευτα ζόρια και πεθαίνει κατά συρροή από τις κακουχίες: με βάση τα
στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, σε πολλές περιοχές της νέας τους
εγκατάστασης κατά τα πρώτα χρόνια πέθανε από τις κακουχίες το 20% των
προσφύγων, ενώ αντιστοιχούσε 1 γέννηση σε 3 θανάτους. Aυτό καθόλου δεν πτόησε
τα ντόπια κοράκια, που το μόνο που είδανε ήταν απειλή για τα λεφτά που βγάζανε
ή μπορούσαν να βγάλουν.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Και όταν μιλάμε για λεφτά, το πρώτο ζήτημα που μπαίνει
στο τραπέζι είναι τα κτήματα των Μουσουλμάνων που έφυγαν από την Ελλάδα μετά
την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία, τα λεγόμενα «ανταλλάξιμα».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Όταν πάει η συζήτηση στην περιουσία, οι ντόπιοι
αποφασίζουν ότι οι πρόσφυγες που τα δικαιούνται είναι όντως ανεπιθύμητοι καθώς
θέλουν να τους τα φάνε. <span lang="EL">Όπως πχ, στο
χωριό Ροδολείβος της Δράμας, όπου οι ντόπιοι καταγράφονται στην</span> <span lang="EL">εφημερίδα Παμπροσφυγική</span> <span lang="EL">να λένε ότι: «(…)</span> <span lang="EL">θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας
δι’ όπλων, μαχαίρων, και ροπάλων»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
O ρατσισμός άρα των ντόπιων Ελλήνων προς τους πρόσφυγες
Έλληνες, υπάρχει για βασικούς λόγους όπως τα κτήματα. Όταν πχ σκοτώνεται ένας
πρόσφυγας από ένα ντόπιο στη Νιγρίτα Σερρών, η ίδια εφημερίδα θα γράψει:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Τα πραγματικά ελατήρια του φόνου δεν είναι, ως ταύτα
μας παρουσιάζονται, η κλοπή ή η ανεύρεσις ενός απωλεσθέντος σχοινίου. Είναι το
μίσος, τα πάθη τα οποία εδημιουργήθησαν μεταξύ των εντοπίων και των προσφύγων
δια την κατάληψιν των υπό των Οθωμανών καταληφθέντων κτημάτων και γαιών».<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Τελικά οι ντόπιοι Έλληνες επιτέθηκαν στους πρόσφυγες
Έλληνες για να τους φάνε τα χωράφια, οπότε το ρεπορτάζ της Παμπροσφυγικής
θα γράψει:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«ετραυμάτισαν 17 πρόσφυγας, το πλείστον γυναίκας,
πυρπολήσαντες τας σκηνάς, τους σταύλους, τους αχυρώνας, λεηλατήσαντες τας
αποσκευάς…»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Στις πόλεις που δεν υπάρχουν κτήματα, το παραμύθι ήταν
ότι οι πρόσφυγες έχουν καταλάβει την πόλη, όπως καλή ώρα λέγεται σήμερα όταν
κλαίγεται η Κική Δημουλά ότι της πήραν οι μετανάστες το παγκάκι της. Το
σημειώνει ο εκπαιδευτικός Αντώνης Τραυλαντώνης στο βιβλίο του, όπου ο
αφηγητής αναζητά κάποιον παλιό γνωστό του στη Νεάπολη (Εξαρχείων):<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Το σπίτι ήταν ξεκαινουργωμένο αλλά ευκολογνώριστο, στην
πινακίδα όμως εδιάβασα κάποιο άγνωστό μου όνομα, κάτι …όγλου. Και στη θέση του
καπνοπωλείου, αλλά με έκταση μεγαλύτερη, βρίσκονταν ένα ζαχαροπλαστείο, όπου
μου φάνηκε ότι άκουσα όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από τα ρωμέικα.
Κατάλαβα ότι και ο διευθυντής και η πελατεία ήταν πρόσφυγες, που είχαν αρχίσει
από τότε να νοικοκυρεύονται.»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Τα πλατειά ρολά και οι πλούσιες βιτρίνες ήταν εκεί, εκεί
ψηλά ήταν και η μεγάλη πινακίδα, πουθενά όμως ο Αλέξανδρος και η Αννα
Κομπολογά, στη θέση τους ο “Ζαχαρίας …όγλου”. Αυτή η ογλοκρατία (με
συγχωρείτε για την κρυάδα) που έμελλε σε λίγο να κυριαρχήση στην Αθήνα μας,
είχε αρχίσει από τότε, καθώς φαίνεται. »<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Τουρκόσποροι»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Το παραμύθι
της ογλοκρατίας, θα καταλήξει ένα χρόνο μετά την Καταστροφή στο να ζητούνται
πογκρόμ για να καθαρίσει η Αθήνα από τους</span> <span lang="EL">Τουρκόσπορους, όπως λέγανε τους πρόσφυγες οι
μοναρχικοί. </span>Στο συλλαλητήριο των μοναρχικών στις στήλες του
Ολυμπίου Διός το 1923 λοιπόν, ακούγεται το μάλλον προβλέψιμο «Φωτιά στους
τουρκόσπορους πρόσφυγες». Αυτή τη στάση δεν την κράταγαν μόνο οι αμόρφωτοι
οπαδοί του Βασιλιά, αλλά και ο εκδότης της γνωστής μας Καθημερινής, Γεώργιος
Βλάχος, ο οποίος ακόμα και το 1928, κάποια χρόνια πριν καλωσορίσει τους
Γερμανούς στην Αθήνα χαρακτήριζε τους πρόσφυγες «προσφυγική αγέλη». Σύμφωνα
με τα λεγόμενα μιας κυρίας «στην Τουρκία μας ονομάζανε Έλληνες και στην Ελλάδα
Τούρκους»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<a href="http://luben.tv/blogosphere/blogs/55395/attachment/kathimerini"><span lang="EL"><br />
</span></a><span lang="EL">Ο βουλευτής Σπετσών</span> <span lang="EL">Περικής Μπουρμπούλης</span> <span lang="EL">θα πει το 1934 στους πρόσφυγες βουλευτές
ότι</span> <span lang="EL">«οι Εβραίοι της
Θεσσαλονίκης είναι πιο Ρωμιοί από σας», ενω ο</span> <span lang="EL">Νίκος Κρανιωτάκης, μοναρχικός εκδότης του «Πρωινού
Τύπου», θα απαιτήσει το 1933, στην εφημερίδα του, να φορέσουν</span> <span lang="EL">οι</span> <span lang="EL">πρόσφυγες</span> <span lang="EL">κίτρινα περιβραχιόνια</span> <span lang="EL">για να τους ξεχωρίζουν</span> <span lang="EL">και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες. Να, ας πούμε
όπως οι Ναζί έβαλαν τους Γερμανοεβραίους να φοράνε κίτρινα περιβραχιόνια για να
τους ξεχωρίζουν και να τους αποφεύγουν οι Γερμανοί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Οι
πρόσφυγες θα συνεχίσουν για χρόνια να αντιμετωπίζουν τη βία των μοναρχικών
ντόπιων, ως πραγματικοί ή υποτιθέμενοι Βενιζελικοί. </span>Ο εμπρησμός του
προσφυγικού οικισμού του Βόλου μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα των βενιζελικών
του 1935 περιγράφεται ως εξής από το Σπύρο Λιναρδάτο:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Αντιβενιζελικοί μπράβοι βάζουν φωτιά στα προσφυγικά
παραπήγματα και γίνεται στάχτη μαζί με την περιουσία των προσφύγων κι ένας
νεαρός πρόσφυγας που δεν πρόλαβε να φύγει…»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Τότε και τώρα και πάντα<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ίδια
αντιμετώπιση, είχαν από τους συντηρητικούς ντόπιους οι Έλληνες πρόσφυγες </span> <span lang="EL">που ήρθαν από τις χώρες της πρώην
Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευση το 1991.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Να δύο αποσπάσματα από το βιβλίο «Η μυστική ιστορία
της Θεσσαλονίκης», του συγγραφέα Μάριου Μαρίνου Χαραλάμπους:<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«Ενώ προτιμούμε να φέρνουμε όλους τους
άχρηστους όχλους από τον Καύκασο, τη Γεωργία και τα Βαλκάνιαελεώντας τους με
ελληνοποιήσεις και βαπτίσματα και καταστρέφοντας έτσι με τη φτώχεια τους ήδη
φτωχούς Έλληνες και στερώντας τη νεολαία μας από την εύρεση εργασίας….»<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">«με τους
Ποντίους που ήλθαν εδώ από τις ασιατικές ακτές αγράμματοι και χωρίς γνώση ξένων
γλωσσών… Με τους Ασιάτες ορθόδοξους χωρικούς που έφεραν το 1922 και αυτούς που
συνεχώς φέρνουν από</span> <span lang="EL">τα
ανθρώπινα απορρίματα του Καυκάσου…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ίδια
αντιμετώπιση είχε και το πρώτο κύμα. Το 1914, οι Έλληνες του Πόντου
εξεγείρονται κατά των Τούρκων και οι Τούρκοι τους τσακίζουν χωρίς πολλά-πολλά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Από το 1916
αρχίζουν να έρχονται πρόσφυγες, 400.000 περίπου χριστιανοί Έλληνες του Πόντου
που ζητάνε τη βοήθεια της μαμάς Πατρίδας. Τι γίνεται λοιπόν με την πάρτη τους;
Ας δούμε μια ανταπόκριση της εποχής από την εφημερίδα «Εφημερίς των Βαλκανίων»:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">«Οι δυστυχείς
Καυκάσιοι λιμοκτονούν και πάλιν, παρά τας διαφόρους διαβεβαιώσεις, ότι ελήφθη
πάσα φροντίς να μη μένωσι νηστικοί, ότι θα γίνουν πρατήρια, ότι τέλος δεν θ’
αποθάνουν από την πείναν και το κρύο… Μετά φρίκης μανθάνομεν ότι αποθνήσκουν 44
καθ’ εκάστην…. Εμάθομεν ακόμη ότι τα δήθεν Νοσοκομεία των προσφύγων είναι σε
αθλία κατάστασιν, υπάρχουν μόνον δύο ιατροί, οι οποίοι μόλις προφταίνουν να πιστοποιούν
τους θανάτους,</span> <span lang="EL">Δεν
θέλομεν να είπωμεν περισσότερα, νομίζομεν όμως ότι αν τους παραδίδομεν εις τον
Μουσταφά Κεμάλ, θα τους μεταχειρίζετο ίσως καλύτερον…»<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Αυτοί ήταν
πάντα οι πατριώτες ελληναράδες. Τότε λέγανε Τουρκόσπορους τους Έλληνες
πρόσφυγες της Σμύρνης και τους κυνήγησαν, πλέον έχουν κάνει τη Καταστροφή της Σμύρνης
σημαία κατά των «κακών Τούρκων που μας μισούν». Τα ίδια και με τους Πόντιους,
τα ίδια και με τους Έλληνες πρόσφυγες </span> <span lang="EL">που ήρθαν από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής
Ένωσης. Τα ίδια και στη Κατοχή με τους δοσίλογους, τα ίδια κι επί Χούντας. Οι
πατριωταράδες πάντα έβρισκαν ένα ηγέτη, βασιλιά ή δικτάτορα, εγχώριο ή ξένο,
ώστε να συνεργαστούν μαζί του και να βγάλουν όλο τους τον ρατσισμό στη
διαφορετικότητα. Γιατί εν τέλει, όταν ένας λαός έχει στη πλειοψηφία του βυθιστεί
μέσα στο ρατσισμό, δεν έχει σημασία αν το «ξενόφερτο» είναι μαύρο ή άσπρο, Πακιστανικής
ή Ελληνικής καταγωγής, από τη Συρία το 2015 ή από τη Σμύρνη το 1922. Ο
ρατσισμός πάντα θα επικεντρώνεται να καταστρέψει τη διαφορετικότητα.<o:p></o:p></span></div>
<br />
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ2vwQbtL4nah1gwG8IaGsXe-asicSjMGI0ZXAZZtIwD9vTr6T8fXVh5oeKwR0ck_FURs5TDuSfzi0KJi6r0QUvS0lKi3buq3dYUfe345QzH0XOOTSg7xktHPVpSwFswSt7zHodR0lnWw/s1600/Smyrna_1922_3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="346" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ2vwQbtL4nah1gwG8IaGsXe-asicSjMGI0ZXAZZtIwD9vTr6T8fXVh5oeKwR0ck_FURs5TDuSfzi0KJi6r0QUvS0lKi3buq3dYUfe345QzH0XOOTSg7xktHPVpSwFswSt7zHodR0lnWw/s640/Smyrna_1922_3.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBbnJVvDRh6cZV1f1_N7RmwB-_vBVBvC0PhFm6vBQxTH2EPkoCJvl_1dp37FURXub34L0Zrbp3o-KfwQJpGDxyxmLkJ0T-JwQGNpBoglTTjWs23Rzts1_jQDqDJIzIy4EX77sdn-ZwuOo/s1600/smyrni+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBbnJVvDRh6cZV1f1_N7RmwB-_vBVBvC0PhFm6vBQxTH2EPkoCJvl_1dp37FURXub34L0Zrbp3o-KfwQJpGDxyxmLkJ0T-JwQGNpBoglTTjWs23Rzts1_jQDqDJIzIy4EX77sdn-ZwuOo/s640/smyrni+1.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-51453624309051971832015-08-20T04:26:00.000-07:002015-08-20T04:26:05.872-07:00Η Νέα Γενιά<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixngjZTvkMrRJ0yhFysirjtO4VHHw42exC6zZexuToqF1gFiiWAwmmTg4buWKvLI4q14uCOH7tkfFVCMzzb_iAw-Ot74xbwEzEcOU1i5IfzYm1aK18wBvD32vHzkH5XmCqaRzdhPAHzzw/s1600/Next-generation-is-the-reason-of-hope+-+Copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="438" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixngjZTvkMrRJ0yhFysirjtO4VHHw42exC6zZexuToqF1gFiiWAwmmTg4buWKvLI4q14uCOH7tkfFVCMzzb_iAw-Ot74xbwEzEcOU1i5IfzYm1aK18wBvD32vHzkH5XmCqaRzdhPAHzzw/s640/Next-generation-is-the-reason-of-hope+-+Copy.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η Νέα Γενιά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Μεγαλώσαμε όλοι
ακούγοντας συνέχεια για τα «παλιά ωραία χρόνια». Οι παλαιότερες γενιές που υποτίθεται
πως τα έκαναν όλα σωστά, οι παλιότερες εποχές που ήταν πιο αγνές (μη περιμένετε
κανέναν να εξηγήσει τι εννοεί με την «αγνότητα»), τα παλιά ήθη και έθιμα που
πρέπει να τηρούνται, κι ένα σωρό ωραιοποιημένες αηδίες που εξυμνούν την παλιά
γενιά ως πολύτιμη αντίκα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Όλα αυτά
έρχεται να τα συμπληρώσει και η σιχαμένη και κατάπτυστη έννοια του σεβασμού. Στον
ελλαδικό χώρο ειδικά, ξεκινά από το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Η πατρίδα
είναι αυτό το απροσδιόριστο κομμάτι γης, του οποίου τα σύνορα δε παρέμειναν
ίδια για 100 συνεχόμενα χρόνια σε ολόκληρη την ιστορία του. Τίποτα το ιερό και
όσιο και πολύτιμο και καταπληκτικό και ιστορικό, απλά γη, δηλαδή χώμα, πέτρες,
λάσπες και νερά, για τα οποία κάποιοι θεωρούν πως είτε πρέπει να τα λατρεύουν,
είτε πρέπει να μισούν όποιον θεωρούν πως θέλει να τους τα πάρει, ή και τα δύο
μαζί. Η θρησκεία είναι μια νομιμοποιημένη μαζική φαντασιοπληξία, η οποία
βασίζεται σε ένα συνονθύλευμα κειμένων κάποιων βοσκών και ψαράδων σε κάποια
έρημο πριν μερικές χιλιάδες χρόνια καθώς και σε μερικά οράματα για πολέμους και
το τέλος του κόσμου κάτι γερόντων που πήραν τα βουνά και τους βάρεσε η ζέστη
και το υψόμετρο. Όλα αυτά τα παραμυθάκια νομιμοποιήθηκαν από την εκάστοτε
εξουσία για να χαλιναγωγούν τη μάζα και εγένετο θρησκεία. Τέλος η οικογένεια είναι
οι άνθρωποι που σε μεγαλώνουν και σου δίνουν τα βασικά εφόδια για τη ζωή.
Πολλές φορές, αυτοί μπορεί να είναι και οι άνθρωποι που σε έφεραν στη ζωή, αλλά
τις περισσότερες φορές, η έννοια της οικογένειας δε περιορίζεται στο κλειστό
οικογενειακό περιβάλλον το οποίο μας έφερε στη ζωή. Ένα περιβάλλον που τις
περισσότερες φορές δε μας δέχεται απόλυτα όπως είμαστε, μας περιορίζει την
εκφραστικότητα, μας τιμωρεί χωρίς λόγο, μας βάζει στο ιδανικό καλούπι που έχει
φτιάξει για εμάς επειδή έμαθε από τις προηγούμενες γενιές να μας μεγαλώνει με
πεπαλαιωμένα ήθη κι έθιμα, ώστε να μας φτιάξει κι εμάς κατ’εικόνα και καθ’
ομοίωσιν της παλαιότερης γενιάς. Κανένας σεβασμός για το συγκεκριμένο τρίπτυχο
λοιπόν, όπως δε χρειάζεται και κανένας σεβασμός γενικότερα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Από το φιλικό,
σχολικό και εργασιακό περιβάλλον μέχρι τις προσωπικές προτιμήσεις και τα
ιδεολογικά, μουσικά ή κινηματογραφικά ινδάλματα που έχει ο καθένας, είναι όλα
κομμάτια του παζλ που μας φτιάχνει ως προσωπικότητες. Χρήσιμα και ουσιώδη, όπως
ένα εργαλείο που χρειάζεσαι μια συγκεκριμένη στιγμή για ένα συγκεκριμένο σκοπό.
Έτσι όπως δε θα είχες σεβασμό για το εργαλείο, δε χρειάζεται και σεβασμός για
όλα τα υπόλοιπα. Και όποιος απαιτεί το σεβασμό σου επειδή θεωρεί πως του τον
χρωστάς, απλά αναπαράγει την εμετική υποκρισία μιας δήθεν ανωτερότητας και
σοβαροφάνειας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ο σεβασμός σε
κρατάει πίσω, η ασέβεια σε πάει μπροστά. Μόνο με την ασέβεια, την αμφισβήτηση
και τη γνώση, μπορεί να προχωρήσει μια νέα γενιά και να προοδεύσει, αλλιώς το
μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει ένα κακέκτυπο της προηγούμενης. Δεν είναι
ωφέλιμο να απορρίπτεις μια γενιά τα παλιά ήθη κι έθιμα, όταν ακολουθεί πιστά τη
κάθε νέα μόδα. Η γνώση απελευθερώνει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η γνώση όμως
είναι και δίκοπο μαχαίρι. Για άλλους σημαίνει πως πρέπει να επαναπαυθούν πλέον
διότι έμαθαν όσα ήταν απαραίτητο να μάθουν, για άλλους όμως, σημαίνει πως πρέπει
να μη τα παρατήσουν ποτέ, να μαθαίνουν περισσότερα, να αξιοποιήσουν όσα
μαθαίνουν, έτσι ώστε να κάνουν βήματα προς τα εμπρός, ως άτομα αλλά και ως μέλη
μιας κοινωνίας. Η γνώση δε πρέπει να οδηγεί σε έπαρση γιατί όπως έλεγε και ο </span>George Orwell<span lang="EL">, η κάθε γενιά πιστεύει πως είναι πιο έξυπνη μεν από την προηγούμενη, αλλά
και σοφότερη δε από την επόμενη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Οι παλαιότερες
γενιές κουβαλάνε μαζί τους και πολλές φοβίες, που τις κράτησαν δέσμιες στο να μη
μπορούν να εξελιχθούν. Ακόμα και διακεκριμένοι επιστήμονες, είχαν μια
υποβόσκουσα τεχνοφοβία. Ο </span>Albert Einstein <span lang="EL">φοβόταν πως η τεχνολογία θα
ξεπεράσει την ανθρώπινη επαφή. Τελικά όμως η η νέα γενιά τον διέψευσε,
αγκαλιάζοντας την τεχνολογία και μέχρι ενός σημείου, καταφέρνοντας να την κάνει
μέρος της ανθρώπινης επαφής.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Ο όρος «γενιά»
χρησιμοποιείται ενίοτε και σαν μπαμπούλας ή πολιτική σκοπιμότητα. Τόνοι μελάνι
έχουν χυθεί για τη «Γενιά του Πολυτεχνείου», που ξεπούλησε τα όνειρα και τους
αγώνες της στο βωμό του προσωπικού οφέλους και έυκαιριακού ή δια βίου
βολέματος. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουλάχιστον όχι έτσι όπως παρουσιάζεται
από τον εκάστοτε τρομολάγνο ψηφοθήρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η κάθε γενιά
έκανε αυτό που είτε μπορούσε ή της επιβλήθηκε να κάνει λόγω των συγκυριών. Έτσι
μπορεί κάποιος να πει, πως η γενιά του Πολυτεχνείου πούλησε τους αγώνες της, η
γενιά του ’80 ήταν σοσιαλιστές, η γενιά της Χούντας χειροκρότησε το δικτάτορα,
η μεταπολεμική γενιά ήταν ριψάσπιδες διότι έφυγαν μετανάστες από Αυστραλία
μέχρι Αμερική, κι ούτω καθεξής. Είναι ανούσιο και μη εποικοδομητικό να μπει κάποιος
σε μια τέτοια διαδικασία. Όπως είναι ανούσιο κι ένας γονιός να κρίνει αρνητικά τη γενιά του παιδιού του, όταν το παιδί του παίζει από προεφηβική ηλικία με smartphone, ενώ ο γονιός του σε εκείνη την ηλικία έτρωγε χώμα κι έντομα.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η δική μου
γενιά πάντως επαναπαύθηκε. Οι σημερινοί τριαντάρηδες. Όσες περιοχές, όσα
σχολεία, όσες παρέες, περιβάλλοντα, οργανώσεις κι αν άλλαξα, δεν είδα κάτι
διαφορετικό. Δεν υπήρχε. Καμία δίψα για γνώση, καμία οργή για αλλαγή, καμία
έκρηξη αμφισβήτησης. Δε χρειάστηκε άλλωστε γιατί τα βρήκαμε έτοιμα, μασημένη
τροφή. Μεγαλώσαμε βλέποντας τις πολιτικές φιγούρες περισσότερο σαν
καρικατούρες, κι ενώ γελάγαμε με τους τσακωμούς παππούδων και θείων μας για τα
μεγάλα κόμματα, καταλήξαμε να ψηφίζουμε τα ίδια. Είδαμε να γίνονται μεγάλα
έργα, είδαμε το ευρώ να έρχεται, είδαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, Μουντιάλ, </span>Eurovision<span lang="EL">, θαμπωθήκαμε με φανταχτερά ανοσιουργήματα
δίχως να βλέπουμε το βούρκο που τα περιέβαλλε. Και όταν ζαλισμένοι πλέον ακούσαμε
για «οικονομική κρίση», αρχίσαμε να γελάμε, να φωνάζουμε πιο δυνατά στο γήπεδο,
να χορεύουμε περισσότερο πάνω στο τραπέζι. Κι όταν πήρανε και το γήπεδο και το
τραπέζι, νευριάσαμε με τον μετανάστη και ψηφίσαμε και τους Νεοναζί. Όμως αυτός
που νευριάζει μόνο όταν ξεβολευτεί, δεν είναι επαναστάτης, αλλά παρτάλι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Γι αυτό έχω
και θα έχω ελπίδα για τη νέα γενιά. Γιατί είναι μια γενιά που δε μεγαλώνει με
τη δική μας μασημένη τροφή, αλλά σε ένα κόσμο που σιγά σιγά τα ανθρώπινα
δικαιώματα κερδίζουν έδαφος μπροστά στα δικαιώματα της Εκκλησίας. Γιατί η
αμφισβήτηση και η αποχή από τις εκλογές κερδίζουν έδαφος μπροστά στον εκάστοτε
ακροδεξιό ρήτορα ή όψιμο πολιτικό Μεσσία. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Προσωπικά μεγάλωσα
σε ένα σχετικά αυστηρό και συντηρητικό περιβάλλον. Η οικογένειά μου είναι τεράστια,
κάποτε προσπάθησα να τη γνωρίσω όλη αλλά δε τα κατάφερα ποτέ. Ένα μεγάλο μέρος
της είναι κληρικοί κι ένα άλλο μέρος της που δε ζει πλέον ήταν ένστολοι.
Μεγάλωσα από 5-6 χρονών παιδί, έχοντας καλή σχέση με το κατηχητικό, την
Εκκλησία, τον κλήρο και τους ένστολους. Μικρό παιδί μάλιστα είχα κάνει και τάμα
στη Τήνο, τη γνωστή Μπουσουλοδρομία. Ήταν η γιαγιά μου άρρωστη και είχα δει ένα
όνειρο πως θα πέθαινε, οπότε μου είπαν να κάνω τάμα στη ΜΠΑΝΑΓΙΑ να γίνει καλά.
Παιδάκι. Μπουσουλώντας. Στην Τήνο. Μέχρι να τελειώσω το δημοτικό (11-12 χρονών)
και να πάω Γυμνάσιο, όπου πήγαμε σε μια έκθεση βιβλίου κι επιτέλους διάβασα για
την Αναρχία, την Αθεΐα, το ρόλο του Κράτους, τις διαφορετικές κοινωνίες, τα
αίτια πολέμων και μετανάστευσης, είχα οργώσει Εκκλησίες, μοναστήρια και κατηχητικά,
ενίοτε κι ως παπαδάκι. Κι αυτό το νοσηρό, διεθφαρμένο και μεσαιωνικό περιβάλλον
δε το επιθυμώ για κανέναν. Ήταν όμως η τόσο μεγάλη επαφή μου με τη θρησκεία που
με οδήγησε στην Αθεΐα, κι εν συνεχεία στη φυσική της εξέλιξη, τον Αντιθεϊσμό,
την πλήρη αποκύρηξη αλλά και πόλεμο σε κάθε φανατισμό και δογματισμό. Έτσι όπως
πρέπει να γίνεται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicxSReqAYTNJjdNEaX7Awqw4Sp27zzWpe-gB0iOlRFGUK55y_P2nWN9iA9OgRtgGA7tJ_KeT3R6Dlccz3_nUe-wQAkLtNC9TpFuXeCJMj8owO6X4gsgIdcGAqArf-kYvO4LHpCayDK9YE/s1600/222.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="426" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicxSReqAYTNJjdNEaX7Awqw4Sp27zzWpe-gB0iOlRFGUK55y_P2nWN9iA9OgRtgGA7tJ_KeT3R6Dlccz3_nUe-wQAkLtNC9TpFuXeCJMj8owO6X4gsgIdcGAqArf-kYvO4LHpCayDK9YE/s640/222.jpg" width="640" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL"><br /></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Η νέα γενιά
πάλι έρχεται σε ένα κόσμο που εν μέρει είναι και λίγο μόδα να είσαι Άθεος, να
μη πηγαίνεις πολύ την Αστυνομία, να πετάς κανένα τσιτάτο από Αναρχία. Κάποιοι
ενοχλούνται από αυτό, εμένα δε με πειράζει στο ελάχιστο. Μακάρι να ήταν «μόδα»
όταν ήμουν κι εγώ μικρός που ήμουν ο από τους απειροελάχιστους και δακτυλοδεικτούμενους
Αναρχικούς και Άθεους στον κοινωνικό μου περίγυρο. Ελπίζω και θα το παλέψω όσο
μπορώ, οι μελλοντικές γενιές να γεννιούνται με περισσότερες παρόμοιες «μόδες»
όπως ο π.χ. ο Αντισεξισμός και ο Αντικαπιταλισμός, που είναι ακόμα ταμπού λόγω
ματσίλας και μοδάτου νεοφιλελευθερισμού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Είναι πλήρως ανυπόστατα
λοιπόν τα παραμύθια περί «ανίκανης νέας γενιάς», «απολύτως καμίας ελπίδα για
τους νέους», «η γνώση έρχεται με την ηλικία», κλπ. Η νέα γενιά είναι και θα είναι
πάντα καλύτερη, διότι θα έχει τη γνώση
όλων των παλαιότερων γενεών καθώς και τα λάθη αυτών.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<span lang="EL">Εν τέλει λοιπόν,
η νέα γενιά θα έχει πάντα το δώρο της γνώσης. Κάθε νέα γενιά, θα γνωρίζει
περισσότερα πράγματα από την προηγούμενη κι έτσι, στατιστικά, θα εξελίσσεται σε
μια καλύτερη, πιο βελτιωμένη γενιά. Μια γενιά η οποία θα μπορεί μακροπρόθεσμα
να βελτιώσει τον κόσμο προς το καλύτερο, αρκεί να μην αφεθεί και διαβρωθεί από
τον όποιο «εύκολο δρόμο». Προσωπικά δεν έχω αλλάξει τις απόψεις μου στο
ελάχιστο εδώ και 20 χρόνια, αντιθέτως, νιώθω να ενισχύονται με όσα νέα πράγματα
μαθαίνω. Η νέα γνώση, μπορεί να αλλάξει τις απόψεις ή την ιδεολογία σου πλήρως,
μόνο αν αυτές οι απόψεις και ιδεολογία δεν είχαν σταθερές βάσεις εξαρχής. Η νέα
γενιά οφείλει να μαθαίνει, να αμφισβητεί και να ελπίζει για να της ανήκει το
μέλλον και να μη διαιωνίζει το παρελθόν.</span></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
«You don’t have to be old to be wise» <span lang="EL">που</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">λένε</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">και</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">οι</span><span lang="EL"> </span>Judas Priest <span lang="EL">και</span><span lang="EL"> </span>«Here
comes the young, the new generation, you are the only ones who can make a
change» <span lang="EL">που</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">λένε</span><span lang="EL"> </span><span lang="EL">οι</span><span lang="EL"> </span>Scorpions.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
Ζήτω η Νέα Γενιά λοιπόν. Κι όταν έρθει η ώρα να μας χωρίσει ο Θάνατος από τη Ζωή, θα τον αγκαλιάσουμε, γνωρίζοντας πως κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε ώστε να δώσουμε μεν τα απαραίτητα εφόδια στη Νέα Γενιά, αφήνοντάς παράλληλα ελεύθερο το χώρο να τα αμφισβητήσει ή να τα βελτιώσει με τη μελλοντική γνώση, μια γνώση που εμείς δε θα μάθουμε ποτέ μας. Κι ας μας πετάξει εμάς στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας, μαζί με τα έθιμα, τις θρησκείες, τα κράτη, τα σύνορα, τις παραδοσιακές οικογένειες, τα παλιά βιβλία και τα αρχαία μνημεία. Το μέλλον τους ανήκει κι εγώ δε φοβάμαι για όσα γίνουν για μένα -ή για την υστεροφημία μου- χωρίς εμένα.</div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
<div class="MsoNoSpacing">
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-57183003162349189212015-05-23T08:59:00.000-07:002015-11-30T01:41:11.781-08:00Ελληνοτζιχαντισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO7aMdt6S5J5iZOKs0WIgUZ_14uqhrahJBY219-QbPF4m7oL5O2_KyxCZGXGFdRrDB-S-4gREOrKlbfYADJwjyKQJw9NJKpDRU0d6goryJrEuDIaPG5-rJ2EdeMfmoV7AL8JWRRdpk2xY/s1600/eee.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjO7aMdt6S5J5iZOKs0WIgUZ_14uqhrahJBY219-QbPF4m7oL5O2_KyxCZGXGFdRrDB-S-4gREOrKlbfYADJwjyKQJw9NJKpDRU0d6goryJrEuDIaPG5-rJ2EdeMfmoV7AL8JWRRdpk2xY/s640/eee.jpg" width="558" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
Ελληνοτζιχαντισμός<br />
<br />
<br />
<br />
Οι Ελληναράδες δε θέλουν τους αλλόθρησκους και τα τζαμιά και οι τζιχαντιστές δε θέλουν τους αλλόθρησκους και τους ναούς τους.<br />
Οι Ελληναράδες θέλουν τις γυναίκες μέσα στο σπίτι, νοικοκυρές και χωρίς πολύ ανοιχτά ρούχα και οι τζιχαντιστές το ίδιο.<br />
Οι Ελληναράδες θεωρούν πως "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" και οι τζιχαντιστές θεωρούν ακριβώς το ίδιο.<br />
Οι Ελληναράδες θεωρούν πως όταν μια γυναίκα πάει με όποιον θέλει πρέπει να τιμωρηθεί και πως όταν φοράει αποκαλυπτικά ρούχα τις αξίζει ο βιασμός και οι τζιχαντιστές τις τιμωρούν για τα ίδια.<br />
Οι Ελληναράδες στρέφονται εναντίον ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ και τους κυνηγάνε και οι τζιχαντιστές κάνουν το ίδιο.<br />
Οι Ελληναράδες πιστεύουν πως η ελληνοβοθρόδοξη θρησκεία τους πρέπει να εξαπλωθεί παντού, οι τζιχαντιστές το ίδιο για το Ισλάμ.<br />
Οι Ελληναράδες λένε πως "θα πάρουμε την Πόλη" και ψάχνουν για τις "χαμένες πατρίδες" και οι τζιχαντιστές παίρνουν την Παλμύρα και όλες τις πατρίδες που πιστεύουν πως τους έταξε ο Αλλάχ.<br />
Οι Ελληναράδες βοθρόδοξοι χριστιανοί κατέστρεψαν όλους τους αρχαιοελληνικούς ναούς προ Χριστού, οι τζιχαντιστές καταστρέφουν τους ναούς προ Αλλάχ.<br />
<br />
Ο λόγος που οι Ελληναράδες δε μπορούν τους τζιχαντιστές, είναι επειδή βλέπουν πολύ απότομα το είδωλό τους στο καθρέφτη.</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7351914707859618187.post-72127530380666639092015-05-06T11:51:00.000-07:002015-05-06T11:53:57.644-07:00O τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtIHy6qwRcUFE7WzZiqh5XwGpF_rHsM6Q2EXnjzb4z9fwMHPFl895r6Mq7ZLVF7EqXc1PXGeYsdnVO-cdohAg1wRJZAGGFgk3W5QaRmpD_6Mx1e3wXEuajKLog-VMYJpEGS-Iqfz3qsR8/s1600/xxxxx200.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtIHy6qwRcUFE7WzZiqh5XwGpF_rHsM6Q2EXnjzb4z9fwMHPFl895r6Mq7ZLVF7EqXc1PXGeYsdnVO-cdohAg1wRJZAGGFgk3W5QaRmpD_6Mx1e3wXEuajKLog-VMYJpEGS-Iqfz3qsR8/s1600/xxxxx200.jpg" height="204" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b><span style="font-size: large;">O τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού</span></b></div>
<br />
<br />
<br />
Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από τον εμπρησμό της τράπεζας Μαρφίν κι ακόμα η δικαστική διαδικασία βρίσκεται σε εκκρεμότητα. Τρεις εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους, τέσσερα στελέχη της τράπεζας πήγαν σε δίκη, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, ο Βγενόπουλος έπεσε στα μαλακά και το Κράτος βρήκε την αφορμή που ζητούσε ώστε να καταδικάσει σύσσωμο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Όλα αυτά, με αφορμή ένα ανώνυμο γράμμα που μίλαγε για κάποιον Σίψα, ο οποίος σε όλα τα βίντεο από το συμβάν ήταν σε άλλα σημεία με άλλα ρούχα.<br />
<br />
Στις 12 Δεκεμβρίου του 1969, γύρω στις 4:30 το απόγευμα, μια βόμβα εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο, στην Πλατεία Φοντάνα, στο κέντρο της πόλης. Ήταν Παρασκευή, μέρα που η τράπεζα θα έμενε ανοιχτή έως αργά και ήταν γεμάτη κόσμο. Δεκατέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν επί τόπου από την έκρηξη, δύο ακόμα πέθαναν αργότερα στο νοσοκομείο, και περίπου 80 τραυματίστηκαν, ορισμένοι πολύ σοβαρά.<br />
Δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνης της χρονιάς. Δεκάδες είχαν εκραγεί μέσα στο 1969, με πιο βασικές δύο βόμβες στις 25 Απριλίου, στο περίπτερο της Φίατ στην εμπορική έκθεση στο Μιλάνο και στην υπηρεσία συναλλάγματος της Εθνικής Τράπεζας Επικοινωνιών του Κεντρικού Σταθμού, και άλλες οκτώ που ήταν τοποθετημένες σε ισάριθμα τρένα στις 9 Αυγούστου. Και δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνης της 12η Δεκέμβρη. Μια δεύτερη εντοπίζεται σε μικρή απόσταση, στην έδρα τις Ιταλικής Εμπορικής Τράπεζας στην Πιάτσα ντε λα Σκάλα, μέσα σε τσάντα που ένας κλητήρας βρήκε εγκαταλελειμμένη κοντά στην είσοδο ενός ασανσέρ. Οι πυροτεχνουργοί της αστυνομίας θα προκαλέσουν την ελεγχόμενη έκρηξή της αργότερα το ίδιο βράδυ. Πιο νότια, στη Ρώμη, ολοκληρώνεται η αλληλουχία των εκρήξεων εκείνης της μέρας. Λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα, σε έναν υπόγειο διάδρομο της Εθνικής Τράπεζας Εργασίας στην οδό Βένετο, γίνεται μια έκρηξη που προκαλεί τον τραυματισμό 14 υπαλλήλων. Και λίγο αργότερα, δύο ακόμα μηχανισμοί μικρότερης ισχύος εκρήγνυνται στην Πιάτσα Βενέτσια, όπου τραυματίζονται τρεις περαστικοί και ένας καραμπινιέρος. Πέντε βόμβες, σε δύο πόλεις, στις 12 Δεκέμβρη του 1969. Η μία από αυτές φονική.<br />
<br />
Τρεις μέρες αργότερα, γύρω στα μεσάνυχτα της Δευτέρας 15 Δεκεμβρίου, ο Άλντο Παλούμπο, συντάκτης της εφημερίδας L’ Unita, θα είναι ο πρώτος που θα αντικρίσει τον δέκατο έβδομο νεκρό της σφαγής της Πλατείας Φοντάνα. Βγαίνοντας από το κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνο ακούει έναν γδούπο, μετά άλλους δύο, και είναι ένα σώμα που πέφτει από ψηλά, χτυπάει στο πρώτο γείσο του τοίχου, αναπηδάει σ’ ένα άλλο ακριβώς από κάτω και τελικά τσακίζεται στο έδαφος, το μισό στο πλακόστρωτο της αυλής, το μισό στο μαλακό χώμα της πρασιάς*.<br />
<br />
Είναι το σώμα του Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, του μιλανέζου αναρχικού εργάτη στους σιδηρόδρομους, που μαζί με πολλούς ακόμα είχε προσαχθεί στην αστυνομική διεύθυνση και ανακρινόταν για την υπόθεση των βομβών. Ο Πίνο Πινέλι εκπαραθυρώθηκε από τον τέταρτο όροφο του μεγάρου της αστυνομικής διεύθυνσης στην οδό Φατεμπενεφρατέλι στο Μιλάνο. Ήταν 40 ετών, ενεργό μέλος της αναρχικής σκηνής του Μιλάνο, μέλος του Κύκλου της Πόντε ντελα Γκιζόλφα και του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, γνωστός και σεβαστός στους κύκλους της άκρας αριστεράς, γνωστός και στις αρχές. Ήταν παντρεμένος με την Λίτσια Πινέλι και είχε δύο μικρές κόρες.<br />
<br />
Από το πρωί της 13ης Δεκέμβρη οι έρευνες της αστυνομίας για τις βόμβες προσανατολίστηκαν στο χώρο των αναρχικών και της άκρας αριστεράς, όπως άλλωστε είχε γίνει και για τις προηγούμενες επιθέσεις εκείνης της χρονιάς. Και όπως σύντομα θα αποδεικνυόταν, αυτός ο προσανατολισμός και οι διώξεις των αναρχικών που ακολούθησαν ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα της ίδιας της «επιχείρησης». Βοηθούσε στη συγκάλυψη του ότι η σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα διατάχθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του ιταλικού κράτους, και εκτελέστηκε από μέλη νεο-φασιστικών ομάδων. Η εμπλοκή όμως των μυστικών υπηρεσιών και των φασιστών στις «βόμβες στο ψαχνό», και η όλη εξέλιξη της «στρατηγικής της έντασης», που ξεδιπλώθηκε στην Ιταλία από το 1969 και για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, ήταν τότε, τον Δεκέμβρη του 1969, πολύ μακριά από τα βλέμματα των τρομοκρατημένων μιλανέζων. Εκείνες τις μέρες η αστυνομία και τα μήντια έδειχναν τον «μαυροκόκκινο τρόμο», και πάνω από εκατό αναρχικοί και νέοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πέρασαν από τα κρατητήρια.<br />
<br />
Το πρωί της Δευτέρας 15 Δεκέμβρη συλλαμβάνεται ο 36 χρονος μιλανέζος αναρχικός Πιέτρο Βαλπρέντα, που ζούσε στη Ρώμη από τις αρχές του 1969, και ήταν ήδη διωκώμενος από τις δικαστικές αρχές για τις βομβιστικές επιθέσεις του Απριλίου και του Αυγούστου. Την επόμενη μέρα η αστυνομία ανακοινώνει την εμφάνιση ενός μάρτυρα οδηγού ταξί, που αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Βαλπρέντα τον επιβάτη που μετέφερε, το απόγευμα της 12ης, κοντά στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα. Τις μέρες και τους μήνες που ακολούθησαν, η φιγούρα του Πιέτρο Βαλπρέντα χρησιμοποιήθηκε από το ιταλικό κράτος, την αστυνομία και τα ΜΜΕ που την υπηρετούσαν ως εκείνη του «αιμοσταγούς εξτρεμιστή», του «τέρατος» που έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει προκειμένου να του αποδοθεί μια τέτοια σφαγή. Ο Βαλπρέντα αποφυλακίστηκε εντέλει, καθώς και οι υπόλοιποι αναρχικοί που κρατούνταν για τη βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα, το Δεκέμβρη του 1971, τρία χρόνια μετά τις επιθέσεις, και απαλλάχθηκε οριστικά από την εμπλοκή του μόνο το 1985, μετά από αλλεπάλληλες δίκες και εισαγγελικές έρευνες στις οποίες ενεπλάκησαν μέλη φασιστικών οργανώσεων και πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών.<br />
<br />
Ο Πίνο Πινέλι συνελήφθη, μαζί με πολλούς ακόμα συντρόφους του, το βράδυ της 12ης Δεκέμβρη. Ακολουθεί τους αστυνομικούς στην αστυνομική διεύθυνση με το μηχανάκι του. Τα μεσάνυχτα ανακρίνεται για πρώτη φορά. Του ζητάνε πληροφορίες γι’ αυτόν τον τρελό τον Βαλπρέντα… Το πρωί της Κυριακής 14, ένας αστυνομικός τηλεφωνεί στη σύζυγο του Πινέλι: «Πείτε στους σιδηρόδρομους ότι ο σύζυγός σας είναι άρρωστος και δεν θα πάει στη δουλειά». Ο τόνος είναι φιλικός, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργούνται προβλήματα στη δουλειά. Στις 9:30 το πρωί της Δευτέρας, ο Πινέλι δέχεται την επίσκεψη της μητέρας του, που τον βρίσκει «ήρεμο, χαμογελαστό και γαλήνιο». Κατά τις δυόμιση η Λίτσια δέχεται ένα ακόμα τηλεφώνημα: «Τηλεφωνήστε στους σιδηρόδρομους και πείτε ότι ο σύζυγός σας κρατείται για εξακρίβωση. Καταλάβατε; Πρέπει να πείτε ότι κρατείται»<br />
<br />
Η τελευταία ανάκριση του Πινέλι εκτυλίσσεται το βράδυ της Δευτέρας 15 Δεκέμβρη στο γραφείο του αστυνόμου Λουίτζι Καλαμπρέζι. Παρόντες ήταν οι αστυνομικοί Βίτο Πανέσα, Τζουζέπε Καρακούτα, Κάρλο Μαϊνάρντι, Πιέτρο Μουτσίλι, και ο υπολοχαγός των καραμπινιέρων Σαβίνο Λεγκράνο. Ο Καλαμπρέζι υποστήριξε ότι βγήκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα για να ενημερώσει τους ανώτερούς του για την πορεία της ανάκρισης. Λίγο μετά τη μία το πρωί της 16ης Δεκέμβρη, δημοσιογράφοι χτυπούν την πόρτα της Λίτσια Πινέλι και την πληροφορούν ότι ο σύζυγός της έπεσε από το παράθυρο. Η ακριβής ώρα αλλά και ο τρόπος της πτώσης, καθώς και τα πορίσματα της πρώτης ιατροδικαστικής εξέτασης, δημιουργούν εξαρχής μεγάλα κενά στην εκδοχή της αυτοκτονίας, την οποία η αστυνομία υποστήριξε από την πρώτη στιγμή. Για την ακρίβεια, μέσα σε ένα μήνα η αστυνομία έδωσε τρεις αντιφατικές εκδοχές για τη μηχανική αυτής της αυτοκτονίας. Πρώτη: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε αλλά χωρίς επιτυχία. Δεύτερη: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε και, εν μέρει, τα καταφέραμε, με την έννοια ότι μετριάσαμε τη φόρα (εξηγώντας με τον τρόπο αυτό γιατί το σώμα του Πινέλι στην ουσία γλίστρησε κατά μήκος του τοίχου πέφτοντας, σ.τ.σ). Αλλά αυτή η εκδοχή δόθηκε εκ των υστέρων, αφού δηλαδή οι εφημερίδες είχαν αναδείξει τον παράξενο χαρακτήρα της πτώσης. Τέλος, η τελευταία, η πλέον απίστευτη, που δόθηκε «σε αποκλειστικότητα» στις 17 Ιανουαρίου στην Corriere de la Sera: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε και ένας από τους υπαξιωματικούς που ήταν παρόντες, ο επιλοχίας Βίτο Πανέσα, με ένα άλμα «προσπαθεί να τον πιάσει και να τον σώσει. Στο χέρι του μένει μόνο το ένα παπούτσι του αυτόχειρα». Οι δημοσιογράφοι που σπεύδουν στην αυλή, θυμούνται καθαρά ότι ο αναρχικός φορούσε και τα δύο παπούτσια.<br />
<br />
Ύστερα η αστυνομία δίνει δύο εκδοχές για το κίνητρο της αυτοκτονίας: Πρώτη: Ο Πινέλι ήταν ανακατεμένος στις απόπειρες, το άλλοθί του για το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου είχε καταρρεύσει και, αισθανόμενος πια χαμένος, επέλεξε την τελική λύση, κραυγάζοντας «Είναι το Τέλος της Αναρχίας». Δεύτερη εκδοχή, που δόθηκε κι αυτή εκ των υστέρων, αφού το άλλοθί του είχε αποδειχθεί απόλυτα έγκυρο: Ο Πινέλι, αθώος, ένα έντιμο παιδί, κανείς από μας δεν μπορεί να εξηγήσει την πράξη του.<br />
<br />
Οι σύντροφοι του Πινέλι υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή ότι η αστυνομία ήταν ένοχη για τη δολοφονία του, και ότι αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι ένοχοι των βομβών. Στις 17 Δεκεμβρίου ο Κύκλος της Πόντε ντε λα Γκιζόλφα καλεί συνέντευξη τύπου, στην οποία οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που παραβρέθηκαν θα ακούσουν τη φράση που που θα συνοδεύσει την προσπάθεια πολλών ακόμα που επιχείρησαν να καταδείξουν ποιοι βρίσκονταν πίσω από τις «βόμβες στο ψαχνό» και τι επιδίωκαν: «Ο Πινέλι δολοφονήθηκε, ο Βαλπρέντα είναι αθώος, η σφαγή είναι του κράτους».<br />
<br />
Από την εξέλιξη των επίσημων ερευνών για την υπόθεση Πινέλι προέκυψαν πορίσματα που συναγωνίζονταν σε ασυναρτησία και φαιδρότητα τις αρχικές εκδοχές της αστυνομίας για το θάνατό του. Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1970, ο ανακριτής του Μιλάνο ζητά την αρχειοθέτηση της υπόθεσης, αποδίδοντας το θάνατο του αναρχικού σε «τυχαίο περιστατικό». Τα ακριβή λόγια αυτού του πορίσματος, ότι επρόκειτο για έναν “morte accidentale”, ενέπνευσαν άλλωστε τον τίτλο στο έργο του Ντάριο Φο.<br />
<br />
Η υπόθεση θα ανοίξει δύο φορές ακόμα τους επόμενους μήνες: Τον Οκτώβριο του 1970, όταν ο αστυνόμος Λουίτζι Καλαμπρέζι θα καταθέσει μηνυτήρια αναφορά στον υπεύθυνο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Lo1a Con0nua Πίο Μπαλντέλι, για το γεγονός ότι τον κατηγορούσε ως δολοφόνο του Πινέλι. Το πρώτο ανέβασμα άλλωστε του έργου «Morte accidentale di un anarchico» του Ντάριο Φο στο Βαρέζε, βόρεια του Μιλάνο, τον Δεκέμβριο του 1970, συνέπεσε με την εξέλιξη αυτής ακριβώς της δίκης, και ο Φο παρουσίαζε στις παραστάσεις διαφορετικές εκδοχές του κειμένου του, ανάλογα με τα νέα που μάθαινε από το δικαστήριο. Ο «δολοφόνος Καλαμπρέζι», ο «επιθεωρητής-παράθυρο» (commissario-finestra) ήταν πράγματι βασικό πρόσωπο στην εκστρατεία αντιπληροφόρησης της άκρας αριστεράς για την υπόθεση της Πιάτσα Φοντάνα και της δολοφονίας του Πινέλι. Το όνομά του εμφανιζόταν στους τοίχους και ακουγόταν στις διαδηλώσεις. Και η ιστορία του Λουίτζι Καλαμπρέζι είχε μια συνέχεια που έφτασε έως και τις μέρες μας: Στις 17 Μαΐου του 1972 ο αστυνόμος Καλαμπρέζι δολοφονήθηκε με δύο σφαίρες έξω από το σπίτι του στο Μιλάνο. Και ενώ για πολλά χρόνια η δολοφονία αυτή παρέμενε από την αστυνομία ανεξιχνίαστη, τον Ιούλιο του 1988 ένας «μετανοημένος» του ένοπλου αγώνα, από τους πολλούς της περιόδου μετά τη συντριβή του αντάρτικου πόλης από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο Λεονάρντο Μαρίνο, πρώην μέλος της οργάνωσης Lo1a Con0nua, παρουσιάζεται στους καραμπινιέρους και ομολογεί, μετά από 24 μέρες, την ευθύνη του, ως οδηγού του αυτοκινήτου, στην επίθεση στον Καλαμπρέζι. Ο Μαρίνο κατηγορεί ένα άλλο πρώην μέλος της οργάνωσης, τον Οβίντιο Μπομπρέσι, ως εκτελεστή, και τους δύο ηγέτες της, Τζιόρτζιο Πιετροστέφανι και Αντριάνο Σόφρι, ως εντολείς. Μετά την οριστική καταδίκη των τριών σε 22 χρόνια κάθειρξης το 1997, ο Σόφρι, αρνούμενος να ζητήσει χάρη, θεωρώντας ότι αυτό θα αποτελούσε παραδοχή της ενοχής του, έμεινε στη φυλακή έως το 2006 και σε κατ’ οίκον περιορισμό έως τον Ιανουάριο του 2012, οπότε και έληξε η ποινή.<br />
<br />
Τέλος, η υπόθεση Πινέλι άνοιξε για μια τελευταία φορά φορά τον Οκτώβριο του 1971, μετά από μηνυτήρια αναφορά της συζύγου του Λίτσια. Ο ανακριτής του Μιλάνο εκδίδει κλήση για ανθρωποκτονία από πρόθεση εναντίον του Καλαμπρέζι και των αστυνομικών που ήταν παρόντες στην τελευταία ανάκριση. Διατάσσει επίσης την εκταφή του πτώματος του Πινέλι, που μέχρι τότε οι δικαστικές αρχές είχαν αποφύγει. Όμως έχει περάσει καιρός, και το σώμα του αναρχικού δεν μπορεί πια να μιλήσει. Το τελικό πόρισμα, με το οποίο έκλεισε οριστικά η υπόθεση Πινέλι στις 27 Οκτωβρίου του 1975, απέδωσε το θάνατό του σε μια «δραστική αδιαθεσία» (malore a2vo). Όσο δραστική χρειαζόταν, για να τον σπρώξει από το παράθυρο του τετάρτου ορόφου.<br />
<br />
Οι κατοπινές έρευνες απέδειξαν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από ακροδεξιές -φασιστικές οργανώσεις σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες. Το γεγονός αυτό παραδέχθηκε και το Ιταλικό κράτος.<br />
<br />
(Φώτο: Η βομβιστική επίθεση στην Ιταλία - Το γράμμα για Σίψα)</div>
Unknownnoreply@blogger.com0