Η Κρίση και η Μπότα
Οι κρίσεις παντός τύπου δεν είναι ποτέ κάτι καλό. Παρόλαυτά, σε κάθε περίοδο κρίσης πέφτουν οι μάσκες. Αυτοί που μέχρι χθες ήταν φίλοι σου, μετά την κρίση κοιτάνε το συμφέρον τους. Αυτοί που σε έβλεπαν σαν σύντροφο και συναγωνιστή λόγω ιδεολογίας, μετά την κρίση ψάχνουν να κάτσουν στη πρώτη καρέκλα. Αλλά το κυριότερο, μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που κινούσαν τα νήματα για να σχηματιστεί μια εικονική πραγματικότητα, εν μέσω κρίσης αποκαλύπτονται. Να'ναι καλά η κρίση λοιπόν.
Να'ναι καλά που έβγαλε τον Πρετεντέρη και τον Άδωνι που έλεγαν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος και το χρέος δεν είνια βιώσιμο να λένε τα αντίθετα. Να'ναι καλά που έβγαλαν τους Νεοναζί από εκεί που μίλαγαν για εθνικες λύσεις να μιλάνε για αναγκαία παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τη μάσκα του ΣΥΡΙΖΑ και διώχνουν από μέσα του κάθε αριστερή παραφωνία ώστε να μείνει το ατόφιο ΠΑΣΟΚ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τις κάθε είδους διαδικτυακές περσόνες να φαίνονται σαν σε παράκρουση. Περσόνες που πέρσι προσκύναγαν το ΣΥΡΙΖΑ κι έβριζαν τα υπόλοιπα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι ΚΚΕ και Αναρχικούς, φέτος πανηγύριζαν που επιτέλους ψήφισαν τον όψιμο πολιτικό Μεσσία να τους σώσει και πλέον μετά το νέο μνημόνιο κάθονται και βρίζουν και πάλι τα ίδια με τότε, γιατί ντρέπονται να πούνε ΕΦΤΑΙΓΑ. ΕΦΤΑΙΓΑ που ψήφισα, ΕΦΤΑΙΓΑ που τους πίστεψα πάλι, ΕΦΤΑΙΓΑ που εμπιστεύτηκα λύσεις από την κάλπη που δεν έρχονται ποτέ, ΕΦΤΑΙΓΑ που έφτιαξα νέα πολιτικά τοτέμ, ΕΦΤΑΙΓΑ κυρίως που προπαγάνδιζα ασύστολα και παρέσυρα κι άλλο κόσμο στο να ψηφίσει τη κυβέρνηση που έφερε το τρίτο μνημόνιο. Αλλά σε αυτό τον τόπο δε φταίει ποτέ κανείς. Έτσι λοιπόν όπως το 2009 με μόλις 1 χρόνο κρίσης, η χώρα ψήφισε με 45% ποσοστό το "Λεφτά υπάρχουν" και μετά κανείς δε το είχε ψηφίσει. Γιατί σε αυτή τη χώρα ποτέ δε ψηφίστηκαν κόμματα αλλά λεφτά, βολέματα, ρουσφέτια, θεσούλες, παραβλέψεις, παραθυράκια, αυθαίρετα, λαδώματα, επιδόματα, κουμπάροι, ξαδέρφια, επιδοτήσεις, λεφτά κι άλλα λεφτά.
Κι ακόμα και με τη νέα κυβέρνηση αυτή ήταν εξαρχής η μόνη προσδοκία. Όχι βελτίωση της Κοινωνίας, όχι καλύτερη Παιδεία, όχι Ανθρώπινα Δικαιώματα, μόνο να σβήσει το χρέος, να σκιστεί το μνημόνιο, να έρθουν τα "παλιά καλά χρόνια". Πόσο καλά είναι άραγε τα χρόνια που για κάθε επιδότηση 1000 ευρώ υπήρχε κι ένα Golden Boy που έπαιρνε 1000 ευρώ την ώρα? Πόσο καλά ήταν τα χρόνια που για κάθε επίδομα υπήρχε κι ένας Λαυρεντιάδης? Πόσο καλά ήταν που για κάθε ρουσφέτι υπήρχε κι ένας Μηλιώνης?
Τα παλιά καλά χρόνια είναι μια αυταπάτη ενός λαού που μια ζωή τον πάταγε στο κεφάλι η μπότα του Κεφαλαίου και αντί αυτός να καταστρέψει το Κεφάλαιο, ονειρεύτηκε πως κάποτε θα καταφέρει φορέσει τη μπότα ο ίδιος.
"Αν θες μια εικόνα από το Μέλλον, φαντάσου μια μπότα να πάτάει σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα." -Τζωρτζ Όργουελ.
