Διαιωνισμός της εθνικιστικής ρητορείας
Τα εθνικιστικά
ποιηματάκια ακολουθούν πάντα την ίδια ρητορεία. Ο ανήσυχος, ανίκητος και
ηρωικός Έλληνας, ο οποίος είναι πάντα έτοιμος να φυλάξει την πατρίδα από κάθε
απειλή και ξανά «προς τη δόξα» να τραβήξει. Η απειλή είναι συνήθως ο «κακός
ξένος», με πρωταρχικό εχθρό τον Τούρκο και συνεχίζοντας σε άλλους «εχθρούς» που
θέλουν να μας κλέψουν την πατρίδα μας και οι οποίοι παραδόξως είναι πρωταρχικά
οι κάτοικοι όλων των γειτονικών χωρών, αλλά εν συνεχεία και οι κάτοικοι όλου
του πλανήτη από Ευρώπη μέχρι τα βάθη της Ασίας. Πολλές φορές για να ακουστεί
πιο απειλητικός ο «κακός ξένος», αλλά και για να αποσυνδεθεί η ανθρώπινη
υπόστασή του -έτσι ώστε να μη τον φανταζόμαστε σαν συνάνθρωπο, φίλο, αδερφό,
γείτονα, αλλά κάποιο αιμοβόρο και άβουλο κτήνος- από Τούρκος γίνεται
«Τουρκαλάς» (ή Αλβαναράς, Γερμαναράς, κ.ο.κ.). Η ρητορεία συνεχίζει με το
«κτήνος» να σφάζει γυναικόπαιδα και γέρους, χτυπώντας έτσι τις ευαίσθητες
χορδές του «νέου Λεωνίδα» που πρέπει να μαζέψει τους 300 του και να φυλάξει τα ιερά
τα πάτρια. Το «κτήνος» φυσικά –σύμφωνα με το ποίημα πάντα– δεν άγγιξε τους
άντρες, διότι έτσι στην εθνική συνείδηση θα πετύχαινε καταρχάς το πλήγμα πως ο
Έλληνας όντως πεθαίνει, κι όχι ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά και εν
συνεχεία δε θα άφηνε στον «νέο Λεωνίδα» κάτι θεωρητικά αδύναμο το οποίο μπορεί
να υπερασπιστεί. Η ρητορεία φυσικά αρχίζει με την εξαφανισμένη ελληνική σημαία,
και κλείνει με τον σταυρό της ορθοδοξίας τον οποίο έριξαν κάτω, δίνοντας έτσι
πρωταρχικό ρόλο στα ιερά του έθνους και δευτερεύοντα ρόλο στην ανθρώπινη ζωή, η
οποία πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμη να θυσιαστεί για ένα κομμάτι πανί
κι ένα κομμάτι σίδερο. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός πως το ποίημα
αναφέρεται σε νεκρούς, αλλά όχι σε σπασμένο σταυρό ή καμμένη σημαία, μόνο σε
κάτι καμμένα ιερά, τα οποία μπορεί να σημαίνουν οτιδήποτε. Τα μόνα που δε
μπόρεσε να ακουμπήσει το ξένο «κτήνος» που έκαψε κι έσφαξε τα πάντα, ήταν ο
σταυρός, η σημαία και ο Έλληνας άντρας.
Αυτή είναι η
πλήρης κι ολοκληρωμένη σημασία του Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Πατρίς –η
εξαφανισμένη, αλλά όχι καμμένη ελληνική σημαία, Θρησκεία –ο πεσμένος, αλλά όχι
σπασμένος σταυρός και τέλος Οικογένεια –ο Έλληνας άντρας, ο Πατριάρχης, ο
«πάτερ φαμίλιας», ο αρχηγός της παραδοσιακής οικογένειας, ο οποίος δε πέθανε
στο χωριό μαζί με τα γυναικόπαιδα και τους γέρους, αλλά ήταν κάπου αλλού, πάνω
στο βουνό, έτοιμος να φυλάξει το σταυρό και τη σημαία. Έτσι ολοκληρώνεται ο
φαύλος κύκλος στον οποίο ο άνθρωπος πεθαίνει για να εξυπηρετήσει την εθνικιστική
ρητορεία, η οποία με τη σειρά της εξυπηρετεί το εκάστοτε μεγάλο συμφέρον το
οποίο εν τέλει θα θέσει τα σύνορα και τα ιερά του τεμάχιου γης πάνω στον
πλανήτη το οποίο δήθεν φύλαξε με τη ζωή του ο ποτισμένος από εθνικισμό και
μίσος για τον ξένο, «πατριώτης».
Διαιωνισμός
της εθνικιστικής ρητορείας όπου ο γενναίος στρατιώτης θα καθαρίσει τον εχθρό,
και όπου ο εχθρός είναι όλοι οι «ξένοι» και όπου «ξένος» είναι αυτός που
γεννήθηκε λίγα χιλιόμετρα πιο δυτικά, ή πιο νότια, ή μιλάει άλλη γλώσσα, ή έχει
άλλη θρησκεία, ή κουλτούρα. Και τα ίδια ποιηματάκια με άλλες παραλλαγές λένε
και και οι εθνικιστές των άλλων χωρών, διαιωνίζοντας κι αυτοί με την σειρά τους
την εγχώρια ρητορεία η οποία κυμαίνεται ενάντια είτε στον πατριώτη Έλληνα που
βλέπουν εκεί ως κτήνος που πρέπει να εξαφανίσουν, ή πιο πρόσφατα τον τεμπέλη
Έλληνα, ο οποίος πρέπει να εξοντωθεί με οικονομικά όπλα, όπως τα μνημόνια. Η
ρητορείες αυτές σε όλες τις μορφές τους, έχουν ως τελικό στόχο όχι φυσικά την
παγκόσμια αδελφοσύνη και συεργασία των λαών, αλλά την καλλιέργεια της φοβίας
και τη δημιουργία του αισθήματος μιας συνεχούς απειλής, τα οποία εν τέλει
εξυπηρετούν όχι «την πατρίδα τους» όπως έχουν στο μυαλό τους οι ποτισμένοι από
τέτοιου είδους ρητορείες, αλλά τα μεγάλα συμφέροντα όπως τα Πολιτικά Κόμματα, η
Κυβέρνηση, το Κράτος, η Εκκλησία, η Βιομηχανία Πολέμου και το Κεφάλαιο, όλα
αυτά που γίνονται δυνατότερα, πλουσιότερα και απειλητικότερα εν μέσω κρίσεων
και πάνω σε ένα φοβισμένο και εξαθλιωμένο λαό ο οποίος πιστεύει πως για όλα τα
προβλήματά του ευθύνεται κάποιο «ξένο κτήνος» και όχι οι εξουσιαστικές
τυραννικές δομές που τον καταδυναστεύουν.
