Γυναικοκτονία

 

Έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Πατριαρχία",

έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Γυναικοκτονία",

έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Μισογυνισμός",

έχουνε πρόβλημα με τη λέξη "Σεξισμός",

έχουνε πρόβλημα με τις λέξεις "Τοξική Αρρενωπότητα",

έχουνε πρόβλημα με τη φράση "Όλοι οι άντρες".



Ψάχνουν να βρουν στο θύμα τι φόραγε, τι ήπιε, πόσο ήπιε, τι του είπε, τι δεν του είπε, τι του έκανε ώστε να "οπλίσει το χέρι του δράστη", πόσο τον "μάγεψε" ώστε να προβεί σε "έγκλημα πάθους", τι ήταν, τι δεν ήταν, από που είχε καταγωγή, τι κακό ιστορικό είχε η οικογένειά του θύματος και οι γονείς -ειδικά η μάνα- που δεν είπαν μια κουβέντα να συμμαζευτεί.



Ποτέ δε φταίει ο δράστης, ο βιαστής, ο δολοφόνος, ο γυναικοκτόνος, ποτέ δε φταίει το φιλαράκι τους που κάνει αστεία για βιασμούς, ποτέ δε φταίει ο συνάδελφός τους στη δουλειά που "απογοητεύτηκε από τις γυναίκες" επειδή "όλες είναι πουτ@νες", ποτέ δε φταίει ο συγγενής τους που μεγαλώνει το γιό του ώστε να είναι "σκληρός άντρακλας γαμ@καιδέρνει" και μαθαίνει στη κόρη του να είναι σαν καλόγρια, ποτέ δε φταίει εκείνος ο γείτονας που όταν πιεί δέρνει τη γυναίκα του, τα παιδιά του ή φεύγει από το σπίτι κανα μήνα, ποτέ δε φταίει τίποτα σε αυτή την Αγία Κοινωνία που από τις τηλεοπτικές διαφημίσεις μέχρι τους θρησκευτικούς ναούς κοιτάει να αστυνομεύσει το γυναικείο σώμα, σκέψη, έκφραση, ομιλία, αυτοπεποίθηση, προσδοκία.



Και έτσι συγκλονισμένο το πανηλίθιο, πιάνεται αγκαζέ με όλους αυτούς που κανένας τους δε γνωρίζει τον άλλο και προφανώς ποτέ τους δεν είδαν καμία κακοποιητική συμπεριφορά ή λόγο, και συνεχίζουν τα αστειάκια τους για βιασμό, και στρέφουν αλλού το βλέμμα στην οικογενειακή κακοποίηση και χαχανίζοντας πάνε και διαβάζουν σελίδες που τους βροντοφωνάζουν δυνατά "ΟΧΙ, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΙΣΟΓΥΝΗΣ" μέχρι να το πιστέψει κι ο τελευταίος τους.



Και ζήσαν όλοι τους καλά, βουτηγμένοι μέσα στο αίμα των θυμάτων για το οποίο όλοι τους είναι συνυπεύθυνοι. Γιατί το "αστείο", δεν αργεί να γίνει σκέψη, η σκέψη εμμονή και η εμμονή, εμπλουτισμένη από τα κοινωνικά πατριαρχικά πρότυπα, να συνεχίζει να θερίζει ζωές.







Κάθε φορά η κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με μια νέα γυναικοκτονία, πρέπει να να περνιέται κόσκινο και από την ετυμηγορία του Ανωτάτου Ανδρικού Δικαστικού Επιμελητηρίου.



Το Α.Α.Δ.Ε. προφανώς είναι πάντα ομόφωνα υπέρ του γυναικοκτόνου, ανεξαρτήτως περιπτώσεως, έτσι λοιπόν δίχως στοιχεία αρχίζει και η υπεράσπισή του. Στη πρώτη φάση κατηγοριών κατά του θύματος, προσπαθεί να βρει εάν το θύμα "έπραξε καλώς" εναντίον του γυναικοκτόνου. Αν ξεκαθάρισε τη θέση της πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (μιας και πολλές φορές το "όχι" σημαίνει "ναι"), αν μίλησε σε όλο τον κοινωνικό του περίγυρο (αν είσαι θύμα προφανώς έχεις πάντα το σθένος να μιλάς σε όλους για την κατάστασή σου), αν πήρε ασφαλιστικά μέτρα, αν δε προκάλεσε με καμία λέξη, κίνηση ή πράξη του το γυναικοκτόνο, κ.ο.κ.



Στη δεύτερη φάση, το Α.Α.Δ.Ε. προσπαθεί να βγάλει το γυναικοκτόνο "τρελό". Κι εδώ αντιμετωπίζουμε το εξής παράδοξο. Την ποινικοποίηση της ψυχικής ασθενείας συλλήβδην, μιας και ως "Φρόϊντ του Καφενείου", το Α.Α.Δ.Ε. θα κάνει μια εύκολη ονλάιν ψυχανάλυση και θα κλείσει η υπόθεση εκεί. Είτε θα φταίει το θύμα, ή η ψυχική ασθένεια, δεν υπάρχουν άλλες εξηγήσεις. Προφανώς, η ψυχική ασθένεια εξυγιαίνεται όταν αφορά τον γυναικοκτόνο -ή τον εκάστοτε σεξιστή/μισογύνη- στη προηγούμενη ζωή του, μιας και η φράση "Αυτός είναι τρελός ρε συ" μπορεί να είναι ένα χιουμοριστικό ατακάκι το οποίο να ακολουθεί τις καθημερινές "τρέλες" και "αστειάκια" του, ακόμα και να καλύπτει προηγούμενες κακοποιητικές συμπεριφορές, επειδή είπαμε, "...είναι τρελός ρε συ, λωλ". Στο παράδοξό μας όμως, η ψυχική ασθένεια ποινικοποιείται από το Α.Α.Δ.Ε. όταν έχει να κάνει με το θύμα της γυναικοκτονίας. Εκεί δεν έχουμε "Αυτή είναι τρελή ρε συ, λωλ" αλλά "Κοίτα ρε τις τρελές που φωνάζουν στο δρόμο" (όταν γυναίκες/θυληκότητες διεκδικούν τα δικαιώματά τους), ή "Κοίτα ρε τι μου είπε η τρελή" (όταν γυναίκα ρωτάει/ερευνεί/αντικρούει το σύντροφό της για οτιδήποτε), ή "Όλες τρελές είναι ρε συ" (συνήθως από άτομο που κάποτε το έπαιζε "καλό παιδί" και μόλις σταμάτησε το θέατρο η σύντροφός του τον χώρισε -άρα συλλογικά "όλες τρελές"), κ.ο.κ. Έτσι έχουμε την κατά παραγγελία εξυγίανση ή ποινικοποίηση της ψυχικής ασθενείας, πάντα βασιζόμενοι στα κριτήρια φύλου που έχει ορίσει το Α.Α.Δ.Ε. και εν συνεχεία αυτά μεταφράζονται και μεταφέρονται και σε κοινωνικό αντίκτυπο, αλλά και σε νομικό, με τις εκάστοτε νομοθεσίες να συγκλίνουν πάντα υπέρ του γυναικοκτόνου, βιαστή, κακοποιητή, σεξιστή, μισογύνη, ματσίλα.



Κάθε ομοιότητα με άτομα ή καταστάσεις είναι απολύτως σχετική και η σύγκριση θα πρέπει να γίνεται σε κάθε μια των περιπτώσεων με οργή και μαχητικότητα.