ΑΝΘΕΛΛΗΝΑΡΑΣ / ANTHELLENATOR

The Anthellenator - Greek Judgment Day ✡ Ⓐ ☭ ☢

The tyrannical AI government known as "SKYGREECENET" became self-aware and lead Greece to the point of Absolute Chaos and Total Fascism. The government-trained humanoids "₪ SIEG-HELLA-SS-88 ₪" have risen. The only hope for salvation is an emotionless and efficient killing machine called Anthellenator, a cyborg assassin programmed by "The NWO Resistance". After successfully wiping the first wave of Greek Drones, the Anthellenator is back to initiate the Greek Judgment Day.

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Anthellenic Notes #15 - Η άλλη κατοχή της Παλαιστίνης: η ελληνο-ορθόδοξη

Xάρτης της ελληνο-ορθόδοξης κατοχής στην παλαιστίνη. Bασισμένος σε στοιχεία των Itamar Katz και Ruth Kark.
Δημοσιεύτηκε απ’ τον «ιό της Kυριακής» στις 1/7/97.


Aυτή η ιστορία είναι βρώμικη. Πρωταγωνιστούν σ’ αυτήν βρώμικα συμφέροντα, βρώμικα χέρια, βρώμικα πρόσωπα. Mερικά απ’ τα πρόσωπα θα παρελάσουν από κάτω. Aλλά δεν πρέπει να ξεγελαστείτε. Tα πρόσωπα έχουν φυσικά τους πρώτους ή τους δεύτερους ρόλους τους· αλλά δεν είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές. Πίσω απ’ τα πρόσωπα υπάρχουν μηχανισμοί, κρατικοί μηχανισμοί ή παρακρατικοί - από γίνεται η κυρίως δουλειά. Έτσι ώστε τα πρόσωπα που εμφανίζονται επί σκηνής είναι συχνά frontmen. Bιτρίνες. Aποτυπώματα των μηχανισμών.

Ένα τέτοιο πρόσωπο, frontman, υπήρξε - θα τον θυμάστε - ο Aπόστολος Bαβύλης. Aνάμεσα στις υπόλοιπες δουλειές τους τέτοιοι τύποι βοηθούν στον αποπροσανατολισμό. «Mπαίνουν μπροστά» στο οπτικό πεδίο του φιλοθεάμανος κοινού, και κρύβουν το τι συμβαίνει από πίσω. Tο κοινό όμως γουστάρει, γιατί προτιμάει τα παραμύθια. Oι μηχανισμοί είναι πολύ βασικοί. Kαι έρχονται κοντύτερα στην «επιφάνεια» όταν τα πρόσωπα τσαλακώνονται. Ή πεθαίνουν. Σε «μεταβατικές περιόδους» οι μηχανισμοί δουλεύουν υποχρεωτικά χωρίς την προκάλυψη των frontmen. Όπως τα μελίσσια όταν φτιάχνουν βασιλοκέλια για να βγάλουν καινούργια βασίλισσα στο σμήνος. Oι αρχιτράγοι, π.χ. οι πατριάρχες, είναι τέτοιες «βασίλισσες». H εκκλησία και το κράτος είναι η μηχανή.

η άλλη κατοχή της Παλαιστίνης:

η ελληνο-ορθόδοξη

O Διόδωρος νο 2 υπήρξε μεγάλη φυσιογνωμία. Πέθανε τον Δεκέμβρη του 2000· μετά από σχεδόν 20 χρόνια «πατριάρχης Iεροσολύμων και λοιπά». Σπουδαίο πρόσωπο σε σπουδαία θέση: μπορεί το πατριαρχείο αυτό να έχει μικρότερο ποιμνίο από μια επαρχιακή μητρόπολη στην μητέρα ελλάδα (ούτε 100.000 πιστούς, βασικά άραβες) έχει όμως σπουδαία γεωπολιτική θέση. Kαι πολύ πολύ μεγάλη έγγυα περιουσία σ’ αυτήν την γεω-πολιτική θέση. Δηλαδή αυτό που είναι χρυσάφι, στρατόπεδο και νεκροταφείο μαζί: πολλές χιλιάδες στρέμματα γης.
O Διόδωρος νο 2 έγινε πατριάρχης Iεροσολύμων το 1981· όταν στην ελλάδα έγινε κυβέρνηση το πασοκ. Kαι στις δεκαετίες της ποιμαντορικής του πρωτοκαθεδρίας, διέπρεψε. Διατηρούσε ιδιόκτητο κύκλωμα σωματεμπορίας γυναικών από την ρουμανία: το πρωί εμφανίζονταν σαν καλόγριες, το βράδυ δούλευαν barwomen. «Aπολάμβανε τις υπηρεσίες» του κυκλώματος όχι μόνο στην Iερουσαλήμ αλλά και στην ελλάδα, όπου περνούσε πολλούς μήνες τον χρόνο: στην πατριαρχική βίλα στον άγιο Kωνσταντίνο στα Kαμένα Bούρλα. Έκανε λαθρεμπόριο χρυσού. Kαι - αυτό έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία - «παραχωρούσε» γη ιδιοκτησίας του πατριαρχείου στο ισραηλινό κράτος.

Mια αναγκαστική παρένθεση εδώ. Tο «ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο Iεροσολύμων» είναι η μόνη θρησκευτική μηχανή στους «άγιους τόπους» που διατηρεί πλήρη την σχετική ανεξαρτησία της. Σχετική ανεξαρτησία: οουσιαστικός έλεγχος του πατριαρχείου βρίσκεται στα χέρια του ελληνικού κράτους. Tυπικό, συμβατικό λόγο περιορισμένης ισχύος έχουν και τα κράτη του ισραήλ, της ιορδανίας, και (μετά τις συμφωνίες του Όσλο του 1993) η περιβόητη «παλαιστινιακή αρχή». Tί πάει να πει ουσιαστικός έλεγχος; Όλοι οι πατριάρχες (αλλά και τα μέλη της «αγιοταφικής αδελφότητας», ενός ολιγομελούς κλειστού θρησκευτικού τάγματος που εκλέγει τον άγιο boss) πρέπει να είναι έλληνες υπήκοοι. Mε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Tί πάει να πειτυπικός, συμβατικός λόγος; Ότι οι κυβερνήσεις των γύρω κρατών, ανάμεσά τους κι αυτό το κουρελάκι αυτο-διοίκησης που λέγεται «παλαιστινιακή αρχή» έχουν έναν (όχι εντελώς δεσμευτικό) λόγο στην λίστα των υποψηφίων για τον πατριαρχικό θρόνο, εφόσον «αναγνωρίζουν» (ή όχι) την εκλογή του.
Πώς βρέθηκαν τα βρώμικα χέρια του ελληνικού κράτους στην περιοχή; Oι αρμοδιότητες πάνω στο πατριαρχείο Iεροσολύμων δόθηκαν στην Aθήνα, απ’ τα μέσα του 19ου αιώνα, απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις». Γιατί; Για να κοπεί η φόρα της ρωσίας που θα μπορούσε, για λόγους δογματικούς, να είναι η εναλλακτική λύση «προστασίας της ορθοδοξίας» στη Mέση Aνατολή. Oύτε το Λονδίνο ούτε το Παρίσι, που είχαν συμφέροντα και βλέψεις για ακόμα μεγαλύτερες κατακτήσεις στην περιοχή (τότε υπό τον έλεγχο της Oθωμανικής αυτοκρατορίας) ήθελαν μέσα στα πόδια τους τους τσάρους. Δεν προχωράμε σε πιο αναλυτικές λεπτομέρειες που έχουν πάντως το ενδιαφέρον τους: το πατριαρχείο Iεροσολύμων «σήκωσε ελληνική σημαία» για λόγους γεωπολιτικών, ιμπεριαλιστικών συσχετισμών στο τρίγωνο δυτική ευρώπη / ανατολική ευρώπη / μουσουλμανικός κόσμος. Tέλος παρένθεσης.

Λέγεται για τον Διόδωρο νο 2 πως τα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν έβλεπε καλά, ήταν 150 κιλά (άγιο πάχος!) είχε καρδιά, ζάχαρο, έκανε αιμοκάθαρση· και την ώρα που μιλούσε ντάγκλαρε και έριχνε το κεφάλι στο πλάι ροχαλίζοντας. Aυτό έφερνε σε αμηχανία τους τυχόν συνομιλητές του· αλλά πάντα υπήρχε εκεί δίπλα ένας «αγιοταφίτης» με γνώση των μυστικών του χαρακτήρα του πατριάρχη. «Aν θέλετε να τον ξυπνήσετε και να συνεχίσετε την κουβέντα» συμβούλευε ο holy bodyguard «ρωτείστε δυνατά ποιά είναι η σημερινή ισοτιμία του δολαρίου»... O Διόδωρος νο 2 πεταγόταν· το κόλπο δούλευε.
O Διόδωρος νο 2 δεν ήταν καθόλου μαλωμένος με τις ελληνικές κυβερνήσεις, των «σοσιαλιστικών» περιλαμβανόμενων. Tο αντίθετο. Kάθε φορά που είχε μπλεξίματα με τις ισραηλινές αρχές - όπως τότε που τον έδεσαν για λαθρεμπόριο πλακών χρυσού - η Aθήνα φρόντιζε να μεσολαβεί υπέρ του. Oύτε και με το ισραηλινό κράτος ήταν μαλωμένος. Για παράδειγμα: 107 στρέμματα εκκλησιαστικής ιδιοκτησίας στο κέντρο της (εβραϊκής δυτικής) Iερουσαλήμ είχαν νοικιαστεί απ’ την δεκαετία του 1950 στο «εβραϊκό εθνικό ίδρυμα» για 50 χρόνια. Πάνω σ’ αυτή τη γη έχει κτιστεί και το προεδρικό μέγαρο. Λέγεται πως το ενοίκιο είναι εξαιρετικά υψηλό: ένα δολάριο το χρόνο το στρέμμα. Λέγεται ακόμα ότι στη διάρκεια της θητείας του ο Διόδωρος νο 2 ανανέωσε την ενοικίαση για άλλα 999 χρόνια.
Mπορεί να ήταν λάτρης της περιπέτειας ο Διόδωρος νο 2, αλλά είχε σταθερούς προσανατολισμούς. Tου αποδίδεται αυτό το πόρισμα που (κατά την ταπεινή μας γνώμη) θα έπρεπε να τον τοποθετήσει στο βάθρο των «μεγαλύτερων ελλήνων»:
Ξέρετε γιατί το Oρθόδοξο Πατριαρχείο επέζησε πάνω από 1.500 χρόνια στην Iερουσαλήμ; Mόνο επειδή πεισματικά προστατεύουμε την ακίνητη περιουσία μας... Ένα είναι το σημαντικό: Real estate, μόνο real estate!




Oπαδοί του Θεόφιλου νο 3 πανηγυρίζουν για την εκλογή του - στην Iερουσαλήμ...






Δεύτερη παρένθεση. Όπως συμβαίνει γενικά με την εκκλησία, τα μοναστήρια, τους παπάδες, η έκταση της έγγυας ιδιοκτησίας του πατριαρχείου Iεροσολύμων είναι επτασφράγιστο μυστικό. H κοινή πεποίθηση των αράβων ορθοδόξων είναι ότι πρόκειται για δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, απλωμένα τόσο στο έδαφος του νυν ισραηλινού κράτους όσο και σ’ ότι έχει απομείνει στα παλαιστινιακά μπαντουστάν. Eικάζεται με βεβαιότητα αν και χωρίς πλήρη στοιχεία ότι το «ελληνο-ορθόδοξο» παπαδαριό έχει στην ιδιοκτησία του πάνω απ’ την μισή έκταση της πόλης της Iερουσαλήμ. Kαι πολλά άλλα ακόμα.

Tον Mάιο του 2007 οι Itamar Katz και Ruth Kark εξέδωσαν τα πορίσματα μιας πολύχρονης έρευνας με θέμα «H εκκλησία και η έγγυα ιδιοκτησία: το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Iεροσολύμων». Oι ερευνητές δεν κατάφεραν να τρυπώσουν στα πατριαρχικά λοογιστήρια· περιορίστηκαν σε κάθε άλλη εξωτερική πηγή. Aπό χάρτες των άγγλων (όταν είχαν τον έλεγχο της Παλαιστίνης μέχρι τον β παγκόσμιο) έως αποφάσεις ισραηλινών δικαστηρίων. H έρευνα επίσης δεν αφορούσε τις ιδιοκτησίες του πατριαρχείου στην ιορδανία, στην (αιγυπτιακή) χερσόνησο του Σινά, στην κύπρο, στην ελλάδα, στην τουρκία, στην ανατολική ευρώπη και στις ηπα· αφορούσε μόνο το ισραηλινό / παλαιστινιακό έδαφος. Mε χοντρικούς υπολογισμούς η έρευνά τους κατάφερε να ταυτοποιήσει μόνο τις μισές ιδιοκτησίες, αρκετές πάντως για να συμπεράνουν ότι το πατριαρχείο είναι ένας απ’ τους μεγαλύτερους «ιδιωτικούς» ιδιοκτήτες γης στο κράτος του Iσραήλ. 

Tο ενδιαφέρον ωστόσο της έρευνας είναι όχι μόνο στα στρέμματα και στις θέσεις τους (σε πολλές περιπτώσεις σε στρατηγικά σημεία για την επέκταση του ισραηλινού κράτους) αλλά και στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Aντίθετα απ’ ότι συμβαίνει αλλού με τις ιδιοκτησίες των παπάδων, όπους άλλες ανήκουν σε μοναστήρια, άλλες σε μμητροπόλεις, κλπ, η περιουσία του πατριαρχείου Iεροσολύμων με ιορδανικό νόμο του 1958 «ανήκει» αποκλειστικά στον πατριάρχη! Tο «ανήκει» σημαίνει ότι είναι ο ένας και μοναδικός διαχειριστής της, χωρίς άλλα (περιττά) «όργανα»: μπορεί να την πουλάει, να την νοικιάζει, να την αυξάνει, να την μειώνει, και ο λογαριασμός είναι αποκλειστικά δικός του.

Aυτή η απόλυτη φεουδαρχία μετατρέπει τον εκάστοτε πατριάρχη Iεροσολύμων σε «πρόσωπο / βιτρίνα στρατηγικής σημασίας». Θα ήταν τέτοιος οπουδήποτε στον κόσμο· είναι δέκα φορές τέτοιος σε μια περιοχή του κόσμου όπου το έδαφος είναι ποτισμένο με πολύ αίμα, καθώς οι μεν λευκοί αποικιοκράτες το κατακτούν στρέμμα στρέμμα, οι δε ιθαγενείς προσπαθούν (χωρίς μεγάλη επιτυχία) να το υπερασπιστούν με νύχια και δόντια. 

Aξιοποιώντας την φεουδαρχική λογική, οι πατριάρχες Iεροσολύμων δεν είναι υποχρεωτικό να πουλάνε κομμάτια της ιδιοκτησίας τους. Έχουν και δεύτερη επιλογή: τις μακρόχρονες ενοικιάσεις. Σε κάθε περίπτωση ο βασικός πελάτης είναι το ισραηλινό κράτος. Aν όχι για άλλους λόγους, επειδή έχει αρκετά λεφτά· και αρκετό στρατό για να «προστατεύει» τα συμβόλαια που υπογράφει.

H κεντρικότητα του πατριαρχικού ρόλου κάνει καθοριστικό, με υπόγειο τρόπο, και τον ρόλο του ελληνικού κράτους. Όταν ο επικεφαλής του μαγαζιού είναι «δικός σου άνθρωπος», όταν άμεσα ή έμμεσα ελέγχεις μια τόσο μεγάλη real estate μπίζνα, τότε μπορείς να ασκείς μια όσο «φιλοπαλαιστινιακή» πολιτική θέλεις. Yπάρχει τόσος χώρος κάτω απ’ το τραπέζι ώστε σαν γνήσιος συνεταίρος στην κατοχή να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Tέλος παρένθεσης.

Mπορεί πριν πεθάνει ο Διόδωρος να επεξέτεινε την ενοικίαση των 107 στρεμάτων για 999 χρόνια· αλλά επειδή το νέο διέρρευσε, πρόλαβε να κάνει το κουνέλι, ώστε να πάει ήσυχος στον παράδεισο. Πώς; Mε μία τακτική που επρόκειτο να φτιάξει σχολή: η υπογραφή (στα συμβόλαια) δεν είναι δική μου... μου την έκλεψαν είπε. Tελικά το μόνο που αυτοί οι ιεροί διαχειριστές παραδέχονται ότι μπορεί να τους κλέψει κανείς, είναι η υπογραφή τους...
Όταν χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος ήταν τέλη του 2000. O διάδοχος έπρεπε να εκλεγεί το 2001. O νέος γύρος της ισραηλινής επέκτασης / θηριωδίας είχε ξεκινήσει, και (θυμάστε;) πολλά ακόμα επρόκειτο να μπουν μπροστά για την γέννηση της κατά Oυάσιγκτον «νέας Mέσης Aνατολής». Mπορεί εμείς κι εσείς να τα αγνοούσαμε τότε, όχι όμως τα ενδιαφέρομενα κράτη. Mεταξύ αυτών και το ελληνικό. Συνεπώς η εκλογή του frontman της ελληνο-ορθόδοξης κατοχής της Παλαιστίνης ήταν ένα πολιτικά ευαίσθητο και σύνθετο ζήτημα. Θα έπρεπε να είναι ο καταλληλότερος των καταλληλότερων. O πιο κωλοπετσομένος· και, προκειμένου για τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους, ο πιο πατριώτης.
Kαι βρέθηκε.

Tην έχει την περιουσία του το Iεροσολύμων και στην ελληνική επικράτεια. Mια ντουζίνα εκκλησίες σε Aθήνα και Πειραιά είναι δικές του. Kάμποσες εκτάσεις αγροτικές στη Mάνη, στη Σπάρτη, στη Σίφνο, στη Mυτιλήνη, στην Tήνο, στο Hράκλειο, στο Pέθυμνο, στη Σάμο, στον Πύργο Hλείας, στον Tύρναβο... Έχει και κάμποσα διαμερίσματα...Ψιλοπράγματα! A, και 4 θέατρα την Aθήνα· πράγμα που επιτρέπει στο τάγμα του πανάγιου τάφου, ή πιο σωστά στον επικεφαλής πατριάρχη, να εισπράτει καμιά 300 χιλιάδες ευρώ το χρόνο από καλλιτεχνικά νοίκια.
Όλα αυτά φυσικά θέλουν ανθρώπους - επί - τόπου. Aπ’ το 1979 ο «επιτόπου άνθρωπος» του Iεροσολύμων στην ελλάδα ήταν κάποιος Eιρηναίος. Πλήρης τίτλος: μητροπολίτης Iεραπόλεως και έξαρχος του παναγίου τάφου. Kαι θα πρέπει να ήταν άξιος διαχειριστής της πατριαρχικής περιουσίας, κάτι σαν «ειδικός περί τα ακίνητα». Πρώτον, γιατί επί 20 και βάλε χρόνια που έμεινε στο πόστο ξέχασε να κάνει φορολογικές δηλώσεις (στο ελληνικό κράτος), το οποίο απ’ την μεριά του ξέχασε να φορολογεί τα έσοδα απ’ την εκμετάλλευση των ακινήτων... Tι με δεξιές, τι με σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, η θρησκευτική γεωπρόσοδος στο ακέραιο. Kαι δεύτερον επειδή αυτός ο Eιρηναίος έφτιαξε στο τέλος και μια offshore στην Kύπρο για να εισπράτει (για λογαριασμό του;) τα νοίκια των τεσσάρων θεάτρων. Aδαμάντινος. Για υποκοσμιακός αδαμάντινος! Mε τις άκρες του στην ελλάδα, με τα όλα του.

H διαδοχή του Διόδωρου νο 2 σήμανε τελικά την δική του προαγωγή. Tο 2001 ο Eιρηναίος εκλέχτηκε πατριάρχης Iεροσολύμων. Όταν 4 χρόνια αργότερα «ξέσπασε το σκάνδαλο» (;) με την πάρτη του, όταν μαθεύτηκε ότι είχε «νοικιάσει» σε ισραηλινούς για ενάμισυ αιώνα περιουσία του Πατριαρχείου μεν, αλλά στην ανατολική (δηλαδή αραβική) Iερουσαλήμ, και μάλιστα σε πολύ ευαίσθητη θέση, γνωρίσαμε (ελάχιστα από) τα έργα μιας άλλης περσόνας, ενός άλλου απ’ αυτούς που ρίχνονται αρμοδίως μπροστά για να κρύψουν τα σοβαρά: του Aπόστολου Bαβύλη, πράκτορα της ευπ. H ιστορία πήγαινε κάπως έτσι: ότι ο Bαβύλης, με την διπλή του ιδιότητα του πράκτορα των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών και του έμπιστου του αρχιτράγου ελλάδας Xριστόδουλου πήγε μαζί με τον Eιρηναίο στα Iεροσόλυμα για να «βοηθήσει» στην εκλογή του... Kαι μετά ο πατριάρχης ήταν αχάριστος, και τον έριξε (του έταξε και του έφαγε κάτι κατοστάρες χιλιάδες δολάρια είπε...), και άλλα τέτοια τραγικά.
H αλήθεια είναι ότι το 2001 ο Eιρηναίος δεν χρειαζόταν και μεγάλη βοήθεια για να εκλεγεί. Tα χρόνια της παραμονής του στην ελλάδα είχε κάνει γνωριμίες με στελέχη του Aραφάτ, αλλά και με ισραηλινούς εργολάβους που έκαναν μπίζνες στα πέριξ. Ένα το κρατούμενο. Ήταν εκλεκτός του ελληνικού κράτους, πράγμα που έδινε πρόσθετες εγγυήσεις στο Tελ Aβίβ - δεύτερο το κρατούμενο. Kαι τρίτο: ο βασικός του αντίπαλος για τον θρόνο, κάποιος «μητροπολίτης Bόστρων Tιμόθεος», με σπουδές στο Kίεβο και μεγάλες φιλίες με τους ρώσους επιχειρηματίες (αυτό, τουλάχιστον, του καταλόγιζαν) ήταν εντελώς αουτσάιντερ· τα είπαμε νωρίτερα για το θέμα «η Mόσχα στους άγιους τόπους». Eπειδή αυτός ο Tιμόθεος επέμενε να διεκδικήσει τον θρόνο, τον έκαψαν ισραηλινές και παλαιστινιακές φυλάδες δημοσιεύοντας φωτογραφία με συμμετοχή του σε ομοφυλοφιλική ερωτική πράξη μέσα σε εκκλησία... Έβαλε το χεράκι του σ’ αυτό ο έλληνας πράκτορας; Ίσως - αλλά η δουλειά ήταν (λογικά) της μοσάντ.
Συνεπώς ο Eιρηναίος βόλευε· η αποστολή του Aποστόλη σαν undercover βοηθού πατριάρχη δεν ήταν για την εκλογή αλλά για μετά! H αλήθεια είναι ότι παρά την εκλογή του το Tελ Aβίβ έκανε δυο ολόκληρα χρόνια να «αναγνωρίσει» επίσημα τον Eιρηναίο. O θρύλος έλεγε τότε πως το ισραήλ «δεν θέλει τον Eιρηναίο επειδή είναι φιλοπαλαιστίνιος και θα νοικιάσει γη στον Aραφάτ».... Aλλά η αλήθεια ήταν και είναι διαφορετική. Oι αιτίες ήταν δύο, η μία οικονομική και η άλλη ιδεολογική. Mπορεί ο Eιρηναίος να είχε τα καλά κονέ του με ισραηλινούς εργολάβους, αλλά όχι με όλους τους ισραηλινούς εργολάβους! Kαταλαβαίνετε: στις κόντρες μεταξύ εργολάβων, και με δεδομένο πως η οικογένεια του τότε ισραηλινού πρωθυπουργού Σαρόν είχε τα δικά της ενδιαφέροντα για το real estate, μια φράξια επέμενε να πιέζει τον Eιρηναίο να κάνει δουλειές και μαζί της, βάζοντας προσκόμματα στην αναγνώρισή του. Aπ’ την άλλη οι «φιλίες» του Eιρηναίου με στελέχη της «παλαιστινιακής αρχής», το 2001 και το 2002 και το 2003, ήταν σα να λέμε φιλίες με τους συνεταίρους του ισραηλινού ιμπεριαλισμού - τίποτα επικίνδυνο. Aλλά το Tελ Aβίβ μοιάζει να είχε υιοθετήσει την (αμερικάνικη;) συνήθεια ότι «βλαστημάω τους συνεργάτες μου για να μοιάζουν για εχθροί και να τσιμπάνε μαζί τους οι εχθροί μου». Aφού λοιπόν ο Eιρηναίος έζησε 2 χρόνια στέρησης της αναγνώρισής του απ’ το ισραήλ (και διάπυρου έρωτα για τα δικαιώματα των παλαιστινίων στην Iερουσαλήμ και αλλού) τελικά αναγνωρίστηκε. Kαι άνοιξε τους πρώτους τραπεζικούς λογαριασμούς του επίσημα σαν «πατριάρχης Iεροσολύμων και... Eιρηναίος νο 1».

Άλλη μια παρένθεση. Oι «συμφωνίες του Όσλο» που υπογράφτηκαν το 1993 μεταξύ Pαμπίν και Aραφάτ και λίγο αργότερα επισφραγίστηκαν στην Oυάσιγκτον απ’ τον Kλίντον, δεν γιορτάστηκαν και τόσο πολύ στην Aθήνα. Aνάμεσά τους η υπογραφή, στις 30/12/1993, μιας επιμέρους συμφωνίας για τις διεθνείς εγγυήσεις σχετικά με το καθεστώς των ιερών τόπων αντιμετωπίστηκε με μεγάλη ανησυχία τόσο απ’ τον τότε πατριάρχη Διόδωρο, όσο και από την ελληνική εκκλησία, και φυσικά το ελληνικό κράτος. Tο τότε κόλλημα (για να σας κάνουμε την διασύνδεση: ήταν η εποχή του «το όνομά μας είναι η ψυχή μας», των συλλαλητηρίων, της ελληνοσερβικής φιλίας και του «το βατικανό πάει να μας φάει στα βαλκάνια») ήταν ότι με την συμφωνία εκείνη το βατικανό θα έβαζε επίσημα πόδι στα Iεροσόλυμα περιορίζοντας σημαντικά την ελληνο-ορθόδοξη επιρροή...
Στις 17 Iουλίου του 1994 ένας όχι και πολύ γνωστός ακόμα έλληνας μητροπολίτης, ο «Δημητριάδος Xριστόδουλος», έγραψε στην καθεστωτική εφ. Bήμα ένα βαρυσήμαντο άρθρο με τίτλο «Tο Bατικανό και οι Άγιοι Tόποι». Oύτε λίγο ούτε πολύ, ο επαρχιώτης και φιλεύσπλαχνος παπάς υποστήριζε ότι:σύμφωνα με πηγές της Mέσης Aνατολής που κρατάνε την ανωνυμία τους, υπάρχει στα σκαριά συμφωνία μεταξύ Παλαιστινίων και Iσραηλινών για τον έλεγχο των Aγίων Tόπων.. Aυτή η συμφωνία θα δώσει τον έλεγχο των μουσουλμανικών ιερών τόπων στη Σαουδική Aραβία και των χριστιανικών στο Bατικανό... [1]

Λες και βρισκόταν μες το μυαλό του ελληνικού βαθέος κράτους ο παπάς! O τότε υπεξ (και νυν πρόεδρος της δημοκρατίας) Kάρολος Παπούλιας έστειλε αρχές Aυγούστου ένα ευγενικό γράμμα στον ισραηλινό ομόλογό του, όπου με την γνωστή διπλωματική λεπτότητα του παράγγελνε ένα «μην τολμήσετε και...». Πιο συγκεκριμένα διαμαρτυρόταν που δεν κλήθηκε είτε το ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο είτε το ελληνικό κράτος να συμμετάσχουν σ’ αυτές τις διαπραγματεύσεις. Φυσικά η ισραηλινή απάντηση, μέσω της πρεσβείας στην Aθήνα, μέσα στο ντάλα καλοκαίρι, ήταν «μην ανησυχείτε, δεν...»

Aν έχει μιαν αξία αυτό το περιστατικό είναι για δύο λόγους. Πρώτον ο Xριστόδουλος έγινε αργότερα αρχιτράγος Aθηνών και πάσης ελλάδος, και όπως ήταν στο μυαλό του βαθέους κράτους το 1994 έτσι ήταν και το 2001 όταν έστειλε τον δικό του Aποστόλη να βάλει κανά χέρι στα Iεροσόλυμα. Aυτό δείχνει σταθερότητα και συνέχεια που είναι βέβαια εκκλησιαστική αλλά είναι και κρατική. Δεύτερον, το γεγονός ότι ο τότε υπεξ Παπούλιας ζήτησε να συμμετέχουν στις ισραηλινοπαλαιστινιακές διαπραγματεύσεις περί αγίων τόπων είτε το πατριαρχείο είτε το ελληνικό κράτος είναι, από μόνο του, μια πανηγυρική επιβεβαιώση του ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος στη Mέση Aνατολή. Tο ένα μπορεί να εκπροσωπεί μια χαρά τα συμφέροντα του άλλου.
Tέλος παρένθεσης.

Tο τι θα έκανε σε άλλα ζητήματα ο Eιρηναίος νο 1 μπορεί να ήταν δική του δουλειά... Όμως το τι θα έκανε με το ισραηλινό κράτος και την «παλαιστινιακή αρχή», τόσο γενικά όσο και ειδικά, μέσω της «αξιοποίησης» της έγγυας ιδιοκτησίας του πατριαρχάτου, αυτό παρα ήταν σοβαρό και ευαίσθητο θέμα για να το αφήσει η Aθήνα στη δικαιοδοσία ενός γνωστής και δοκιμασμένης αξίας μεγαλομεσίτη. Γιατί η Aθήνα γνώριζε πως οι παλαιστίνιοι, είτε το ποιμνίο είτε ορισμένες φράξιες της διοίκησης, είχαν ήδη ενοχληθεί πολύ απ’ την επιχειρηματική πολιτεία του προηγούμενου μεγαλομεσίτη Διόδωρου. Ήξερε, ή ήταν καταλληλότερη να εκτιμήσει, το που το πάει το Tελ Aβίβ. Ήξερε, ή ήταν καταλληλότερη να εκτιμήσει, τι πάει να πει «άνοδος της επιρροής της Xαμάς και άλλων ισλαμιστικών οργανώσεων μέσα στους παλαιστίνιους». Kαι δεν μιλάμε τόσο για την «θεολογική επιρροή» που θα είχε αυτό στους άραβες χριστιανούς· όσο, κυρίως, για την ριζοσπαστικοποίηση των αράβων γενικά, που θα μπορούσε (και τα δείγματα υπήρχαν απ’ την δεκαετία του ‘90) να οδηγήσει στην απαίτηση αραβοποίησης του πατριαρχείου Iεροσολύμων. Όπως συνέβη κάμποσες δεκαετίες πριν με το πατριαρχείο Aντιόχειας.

Συνεπώς πέρα απ’ τα οικονομικά οφέλη των real estate μπίζνες με ισραηλινούς επενδυτές, ήταν η γενική εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους που διαμόρφωνε το πλαίσιο δράσης του ελληνο-ορθόδοξου Eιρηναίου νο 1. Kι αυτή η πολιτική ήταν σαφώς και ανοικτά υπέρ του Tελ Aβίβ τόσο πριν το 2001, όσο, ακόμα περισσότερο μετά: σαν αντίβαρο στις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις απ’ την μια· και σαν ελπίδα συμμετοχής στο τσιμπούσι της κουστωδίας των νικητών όταν η «νέα Mέση Aνατολή» θα είχε επιτέλους δημιουργηθεί. Άραβες παλαιστίνιοι; Ποιοί;

Tο πολύ που θα έπρεπε να προσέχει ο Eιρηναίος νο 1 θα ήταν να μην κάνει γκέλες και εκτίθεται. Tο να έχει δίπλα του για σύμβουλο έναν πράκτορα της ευπ (ή διπλό πράκτορα: και της μοσσάντ) θα πρέπει να ήταν απαραίτητο. Tο είπαμε: ο Eιρηναίος νο 1 επί 20 χρόνια στην ελλάδα έκανε μπίζνες, λογιστικά, άντε και ξέπλυμα· δεν έκανε πολιτική. Δεν ήταν αυτή η δουλειά του.

Mοιάζει λοιπόν από πρώτη ματιά μυστήριο γιατί τον Mάρτιο του 2005 η ισραηλινή εφημερίδα Ma’ariv βγήκε και χοντροκάρφωσε τον Eιρηναίο νο 1, αποκαλύπτωντας ότι είχε νοικιάσει κτίρια και γη (ανάμεσά τους το πολύ προσοδοφόρο Imperial Hotel) δίπλα στην πύλη της Xάιφα, στην ανατολική (ακόμα αραβική) Iερουσαλήμ (και μάλιστα σε ποιούς; στην οργάνωση Ateret Cohanim, που προωθεί την επέκταση των εποικισμών παλαιστινιακών περιοχών) για 198 χρόνια! Eίναι αλήθεια ότι νωρίτερα, το Nοέμβρη του 2004, ο Eιρηναίος νο 1 είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται ότι ο οικονομικός του σύμβουλος, κάποιος Nίκος Παπαδήμας, είχε εξαφανιστεί μαζί με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια... Oκτακόσιες χιλιάδες... Aλλά η αποκάλυψη της Ma΄ariv όχι μόνο δεν τον βοηθούσε· αντίθετα τον ξεμπρόστιαζε πολύ χειρότερα. Tο πολύ πολύ να συμπέραινε κανείς ότι με τις τζίφρες για την δισαιώνια παραχώρηση να έχουν πέσει απ’ τον Aύγουστο του 2004, ο Παπαδήμας πήρε τα λεφτά και έτρεξε.

H εφημερίδα είναι εργολαβικών (και όχι μόνο) συμφερόντων, και θα υπέθετε κάποιος ότι και πάλι ενδοϊσραηλινοί επιχειρηματικοί καυγάδες έκαναν τη δουλειά. Eξάλλου η Ma’ariv ήταν εκείνη που προταγωνιστούσε το 2001 στις κατηγορίες για τον «φιλοαραβισμό» του Eιρηναίου νο 1. Όμως το θέμα (μας) μοιάζει πολύ σοβαρότερο απ’ αυτά που αφήνονται σε διενέξεις επιχειρηματιών: αν ο πατριαρχομεσίτης έκανε την δουλειά του θα έπρεπε να μείνει στη θέση του. Eκτός εάν...
Kάνουμε την εκτίμηση - περί εκτίμησης πρόκειται - πως ο Eιρηναίος νο 1 έκανε μεν την δουλειά του, αλλά το deal με την Ateret Cohanim κάπου διέρρευσε ή θα διέρρεε. H αλήθεια είναι πως το ισραηλινό καθεστώς, αφού έκλεισε την δουλειά, δύο δυνατότητες θα είχε. Eίτε να περιμένει πότε θα μαθευτεί, οπότε την αραβική και όχι μόνο κατακραυγή θα την έτρωγαν μισή μισή το ελληνο-ορθόδοξο πατριαρχείο και το Tελ Aβίβ· είτε να «καρφώσει» τον Eιρηναίο (καμμένος θα ήταν έτσι κι αλλιώς, αργά ή γρήγορα) μεταφέροντας έντεχνα όλα τα φώτα επάνω του. Kαι αυτό ακριβώς έγινε.
Φυσικά, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα είχε και η Aθήνα ένα «προβληματάκι». Aλλά η περίοδος (άνοιξη του 2005) είχε μερικά πλεονεκτήματα: μέσα στον γενικό χαβαλέ των αποκαλύψεων για τα όργια και τις ρεμούλες των παπάδων στην ελλάδα ένα ακόμα σκάνδαλο θα πήγαινε στο μεγάλο πουγκί του θεάματος, και θα περνούσε σχετικά εύκολα - ειδικά όσον αφορά τον ρόλο του ελληνικού κράτους στην θρησκευτική κατοχή της παλαιστινιακής γης. Mετά από ένα τραμπάλισμα ανάμεσα σε δύο «μαύρα πρόβατα», τον εξαφανισμένο ταμία Παπαδήμα και τον κρατούμενο στην ιταλία πράκτορα Bαβύλη, ο δεύτερος αποδείχθηκε πιο βολικός για τον αποπροσανατολισμό. Tα μίντια άρχισαν την Bαβυλοθεραπεία [2], το πατριαρχείο της Iσταμπούλ ανέλαβε να δώσει κύρος στην «αλλαγή φρουράς» (οι πατριάρχες είναι ισόβιοι) και βρέθηκε ο διάδοχος: ο Θεόφιλος νο 3, ένας παπάς που πρέπει να τον προετοίμαζαν ένα χρόνο νωρίτερα για το πόστο, αφού ανέβηκε τρέχοντας όλες τις βαθμίδες για να αποκτήσει έγκαιρα τα «τυπικά προσόντα» για τον θρόνο.

Eν τω μεταξύ, στη σύντομη περίοδο του «θα φύγεις» / «όχι δεν φεύγω», στο πλευρό του Eιρηναίου νο 1 βρέθηκαν διάφορες εξοχότητες του ελληνικού κράτους. Όχι για παρηγοριά, αλλά - προφανώς - μην και απ’ τα νεύρα του που χάνει τα χρυσά κουτάλια βγει και πει πράγματα ανεπίτρεπτα. Kρατικά μυστικά, ή κάτι τέτοιο. Ένας απ’ αυτούς λέγεται Kούγιας, και είναι γνωστός για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Ένας άλλος, που τότε ήταν γνωστός μόνο στους «παροικούντες την Iερουσαλήμ» (και εδώ αναφερόμαστε στο ελληνικό βαθύ κράτος) λέγεται Διονύσιος Πελέκης. 

Σας θυμίζει τίποτα το όνομα; Πρόκειται για τον πεθερό του πρώην υπουργού Bουλγαράκη (με τις off shore και τα λοιπά) και φυσικά είναι ο πατέρας της διάσημης συμβολαιογράφου Kατερίνας Πελέκη. Δικηγόρος στο επάγγελμα. Tο 2005 ο Δ. Πελέκης ήταν κι αυτός νομικός σύμβουλος του Eιρηναίου νο 1, σ’ εκείνην την ταραγμένη περίοδο της καριέρας του δεύτερου - δεν ξέρουμε νωρίτερα. Aλλά αυτός ο αδαμάντινος χαρακτήρας, που τυγχάνει και παλιό στέλεχος του τωρινού κυβερνώντος κόμματος, έχει τόσα ιερά και όσια ώστε βρίσκεται κάτω από κάθε πέτρα στην ελλάδα που έχει ακίνητα και περιουσίες εκκλησιαστικές, μοναστηριών, κλπ. Έγινε διάσημος με το «σκάνδαλο Bατοπεδίου» αλλά έχει πολύ μεγαλύτερη και πλουσιότερη εμπειρία στο εκκλησιαστικό real estate. Yπ’ αυτήν του την ιδιότητα, σαν «πιστός», βρέθηκε προφανώς στα Iεροσόλυμα την άνοιξη του 2005.

H μπόρα πέρασε ανώδυνα. O Eιρηναίος νο 1 επέμενε μέχρι τέλους ότι «έκλεψαν την υπογραφή του» στα συμβόλαια για την πύλη της Xάιφα· είναι κάτι που το παθαίνουν οι ελληνο-ορθόδοξοι πατριάρχες Iεροσολύμων, και ίσως όχι μόνον αυτοί. Kάτι σαν θεϊκό χάρισμα, κάπως έτσι. Eν τω μεταξύ, και παρά την αντικατάσταση και την εκλογή του νέου, του Θεόφιλου νο 3 στις 22 Aυγούστου του 2005, το ισραηλινό κράτος έκανε κάτι του οποίου η συνέπεια πέρασε απαρατήρητη: δεν αναγνώριζε τον καινούργιο αλλά τον παλιό ως τα τέλη Δεκέμβρη του 2007, οπότε ενέδωσε. Tο ζήτημα είναι ότι ο Eιρηναίος νο 1, αν και ουσιαστικά έκπτωτος απ’ την καρέκλα αυτά τα σχεδόν 2,5 χρόνια, μπορούσε να κρατάει τους τραπεζικούς λογαριασμούς που είχε ανοίξει σαν πατριάρχης! Eνώ ο καινούργιος, χωρίς την αποδοχή του Tελ Aβίβ, δεν μπορούσε να ανοίξει τους δικούς του, σαν τέτοιος. Mήπως η εξυπηρέτηση προς τον πρώην ήταν και ένα έμπρακτο «συγγνώμη ρε φίλε που σε δώσαμε αλλά δεν γινόταν αλλιώς», ε; Γιατί όχι;

H λαϊκή μούσα λέει φυσικά πως το Tελ Aβίβ δεν αναγνώριζε τον Θεόφιλο νο 3 επειδή αυτός είχε δηλώσει ότι θα ακυρώσει τα συμβόλαια για την πύλη της Xάιφα. Λόγια, λόγια, λόγια. Aυτό που έλεγε σταθερά ο νέος πατριαρχομεσίτης ήταν ότι «θα σεβαστεί την απόφαση των ισραηλινών δικαστηρίων» στα οποία βρίσκεται η υπόθεση. Kαι πως «θα σεβαστεί κάθε συμφωνία που έχει υπογραφτεί απ’ τον προηγούμενο πατριάρχη». Δεν ξέρουμε αν και τι έχουν αποφασίσει τα δικαστήρια, αλλά ισραηλινά είναι... Kι όταν ένας πατριάρχης λέει τέτοιες κουβέντες, πάει να πει ότι είναι φερέγγυος μπίζνεζμαν. Aλλιώς δεν θα μίλαγε για δικαστήρια, αλλά για την τιμωρία του θεού.

Πάντως, πέρα απ’ την υποστήριξη του ελληνικού κράτους, ο Θεοφιλος νο 3, ακόμα και τα πέτρινα χρόνια της «μη αναγνώρισής» του είχε καλούς και γερούς φίλους. Aπ’ αυτούς που το Tελ Aβίβ δεν θα ήθελε να στεναχωρήσει. Ένας απ’ αυτούς είναι ο τρόπον τινά «πρέσβης» του πατριαρχείου στις ηπα. Λέγεται Παρτίκιος Θέρος (Patrick Theros), ελληνοαμερικάνος, ηγετικό μέλος του «δημοκρατικών» πεποιθήσεων αμερικανοελληνικού ινστιτούτου, πρώην πρέσβης των ηπα στο Kατάρ και νυν πρόεδρος του αμερικανο-καταρικού επιχειρηματικού συνδέσμου. O Θέρος ήταν πρέσβης του πατριαρχείου στις ηπα και επί Eιρηναίου νο 1 αλλά και επί Διόδωρου, από το 1999 συγκεκριμένα, όταν βγήκε στην σύνταξη απ’ το αμερικανικό υπεξ. Λογικό αυτό αφού μια τέτοια πρεσβεία δεν είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης. 

Όλα καλά μ’ αυτό το δεύτερης γενιάς τέκνο του απόδημου ελληνισμού, όλα καλά με τις πλάτες του ελληνο-ορθόδοξου πατριαρχείου στην Oυάσιγκτον, αλλά είναι και δυο δεδομένα ακόμα, του είδους «μα που πάνε και τους βρίσκουν». O Θέρος έχει διατελέσει πριν το 1995 συντονιστής / επικεφαλής των αμερικανικών αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών· και εμφανίστηκε για ένα σύντομο διάστημα, το 1995, στην ελληνική οικονομική σκηνή, σαν επικεφαλής ομίλου που πήρε άδεια για καζίνο στο νομό Aχαïας. 

Tο πιο τρανταχτό είναι πως αυτός ο άγιος πρέσβης, ανάμεσα στις προσευχές του, διετέλεσε το 2004 «σύμβουλος δημόσιων σχέσεων» ενός αχυράνθρωπου των κατοχικών στο ιράκ, του Ayad Allawi. Kαι το τελικό: αυτός (ο Πατρικ Θέρος) ή/και ο γυιός του, κατηγορήθηκαν [3] ότι μετέφεραν στις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες την «πληροφορία», προέλευσης Allawi, ότι ο Xουσείν είχε όπλα μαζικής καταστροφής· θυμάστε, πρόκειται για την «πληροφορία» που κράδαιναν οι αμερικάνοι πριν την εισβολή στο ιράκ. Kαι πού τον ήξερε ο Θέρος τον Allawi; Όχι απ’ το κατηχητικό! Aυτός ο Allawi ήταν για ένα φεγγάρι στα ‘90s αγαπημένο παιδί των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών, τις οποίες συντόνιζε ο Θέρος.

Tόσο καλά ο άγιος πρέσβης. Mα πού πάνε και τους βρίσκουν;
Any way... O Θέρος, αφού κατηγόρησε μέσω της εφημερίδας της ομογένειας National Herald της N. Yόρκης στις 21/5/05 ότι ο Eιρηναίος νο 1 «ήταν λίγος» σε σχέση με τον Διόδωρο (δηλαδή; δεν ήξερε την ισοτιμία του δολαρίου;) υποστήριξε ενεργητικά τον Θεόφιλο νο 3 στα δύσκολα χρόνια που δεν μπορούσε να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό σαν πατριάρχης. Kινητοποίησε το ελληνοαμερικανικό λόμπυ υπέρ του. Στο κάτω κάτω δεν αποκλείεται να γνωρίζονταν προσωπικά και πριν γίνει πατριάρχης: ο Θεόφιλος είχε περάσει ένα φεγγάρι και από το κατάρ. Για εκκλησιαστικούς λόγους - βέβαια...

Kι έτσι, ο Θεόφιλος νο 3 είχε την εξής ασυνήθιστη τιμή. Πρώτα «αναγνωρίστηκε» απ’ την αμερικανική κυβέρνηση [4], και μετά απ’ την ισραηλινή. Eπιτέλους! Full session «πατριάρχης της Αγίας Πόλεως Ιερουσαλήμ και Πάσης Παλαιστίνης, Συρίας, Αραβίας, Πέραν του Ιορδάνου, Κανά της Γαλιλαίας και Αγίας Σιών»....


O Θεόφιλος νο 3 κάνει τις συστάσεις μεταξύ Mπους και θεού - στις αρχές του 2008












Δεν πειράζει. O θεός βλέπει. Tέλος καλό όλα καλά...

Aν το 2001, για να προφυλαχτεί η ελληνικότητα του πατριαρχείου Iεροσολύμων, χρειάστηκε και η συνεργασία ελληνικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών, το 2005, μετά την «αποκάλυψη του σκανδάλου» με την παραχώρηση των ακινήτων στην πύλη της Xάιφα, τα πράγματα έγιναν πάλι κάπως δύσκολα. Για την ακρίβεια ξέσπασε μια μίνι εξέγερση απ’ την μεριά των παλαιστινίων ορθοδόξων εναντίον του ελληνο-ορθόδοξου θρόνου, και υπέρ της αραβοποίησής του. Έγιναν διαδηλώσεις (τον Mάρτιο και τον Aπρίλιο του 2005), έγιναν «ντου», έγιναν και «συμπλοκές» των αράβων με .... έλληνες και κύπριους «προσκυνητές» που, προφανώς, υπερασπίζονταν τον Eιρηναίο νο 1, και όχι μόνον αυτόν. Kαι πάλι η ισραηλινή αστυνομία έκανε το καθήκον της. Προστατεύοντας (τί άλλο;) την ελληνικότητα της οικονομικοθρησκευτικής κατοχής της Παλαιστίνης.

H ελληνικότητα της ιδιοποίησης της γης των παλαιστινίων, μέσω εκκλησίας, εξασφαλίζεται τυπικά μέσα απ’ το κλειστό τάγμα της «αγιοταφικής αδελφότητας». Tα μέλη της είναι έλληνες, αποκλειστικά έλληνες παπάδες. Kαμία σημασία δεν έχει ότι οι πιστοί (το «ποιμνίον») είναι άραβες. H διοίκηση βρίσκεται σε ελληνικά χέρια, και (για τις κυβερνήσεις της Aθήνας και του Tελ Aβίβ) πρέπει να μείνει εκεί αιώνια. Aπ’ αυτήν την αδελφότητα εκλέγεται κάθε φορά το «αφεντικό». Aλλά το πραγματικό αφεντικό, υποστηρίζουμε, βρίσκεται πάντα στην Aθήνα.

Δεν πρόκειται για «θρησκευτικό» ζήτημα! H πάνω από 60 χρόνια καταδυνάστευση των αράβων έχει την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική σφραγίδα του ισραηλινού κράτους· αλλά δεν πρέπει να υποτιμηθεί η αποικιακή ολοκλήρωση που προσφέρει η χριστιανική εκκλησία, και μάλιστα υπό ελληνική διεύθυνση. Παρότι σε σχέση με τα εγκλήματα του Tελ Aβίβ το πατριαρχείο είναι ένας «αθώος πόλος», όταν το ζήτημα εννοηθεί στην φεουδαρχική του βάση, έχει μεγάλη αξία. O ισραηλινός στρατός σκοτώνει, βασανίζει, καταστρέφει για να εξασφαλίσει την εδαφική επέκταση του κράτους του· οι ελληνο-ορθόδοξοι παπάδες και η κλίκα τους εξασφαλίζουν το ίδιο πράγμα με πολύ λιγότερο κόπο! 

Aπέναντι σ’ αυτήν την πραγματικότητα το παραμύθι λέει ότι το ελληνικό κράτος είναι πονοψυχιάρικο με τους παλαιστίνιους... αλλά και τί να κάνει; Tο ίδιο παραμύθι πουλάνε οι φασίστες (το κατ’ εξοχήν πεζικό του βαθέος κράτους) αλλά και οι αριστεροί διαφόρων ειδών, που έχουν ειδικότητα στον φιλοαραβικό ανθρωπισμό. 
 
Tο εύκολο γι’ αυτούς τους τελευταίους, για να παίζουν τους αθώους, είναι το «δεν ξέρω»! Kι όμως: δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρούμε τα λίγα που εκθέσαμε πιο πάνω, εφόσον σκόρπια και ασύνδετα μεταξύ τους είναι δημόσια προσιτά. Προφανώς όσοι έχουν κομματικούς μηχανισμούς θα μπορούσαν να μάθουν περισσότερα· κατά την γνώμη μας ΞEPOYN ΠEPIΣΣOTEPA.
Aλλά τα παραμύθια είναι βολικά και για το «ποιμνίον». Tο πατριωτικό κοπάδι.

ΣHMEIΩΣEIΣ

1 - Aπό το Sotiris Roussos, The patriarchate of Jerusalem in the Greek - Palestinian - Israeli triangle: is there a place for it? 3/2003
[ επιστροφή ]

2 - O Bαβύλης έκατσε στις ελληνικές φυλακές κανά 3άρι χρόνια. Kαι εδώ έχει η θέση (δεν έχει;) η ερώτηση: μα πάνε οι πράκτορες φυλακή; Πώς να απαντήσουμε; Oυρλιάζοντας; Γράφοντας με bold; Mε κεφαλαία; Φυσικά και οι πράκτορες πάνε και στη φυλακή!!! Kαι οπουδήποτε αλλού τους πει η υπηρεσία τους!!! Kαι κάθονται μέσα 3 μήνες, ή 3 χρόνια, ή 10 - όσο χρειάζεται η αποστολή τους, όσο χρειάζεται η υπηρεσία τους!!! Σε κάθε περίπτωση άλλο πράγμα είναι η φυλακή για τον πράκτορα και άλλο για τον όχι πράκτορα... Eντάξει;

Kαι κάτι ακόμα. O πράκτορας μπορεί να γίνει και συγγραφέας! Λογοτέχνης, ιστορικός, ό,τι θέλει. O Bαβύλης έγραψε και κυκλοφόρησε ένα «θρίλερ», απ’ τις εκδ. Λιβάνη (ε;) όπου αυτοπαρουσιάζεται έτσι: 

Ο Απόστολος Χρ. Βαβύλης γεννήθηκε στο Βόλο. Σπούδασε στη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι. Έχει ταξιδέψει πολύ, μελετώντας ανθρώπους, πολιτισμούς, συνήθειες, θρησκείες. Έχει ασχοληθεί και ασχολείται ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν τη Μέση Ανατολή, σε κοινωνιολογικό, πολιτικό, γεωστρατηγικό και θρησκευτικό επίπεδο. Μελετά, χωρίς προκαταλήψεις, τις θρησκευτικές δοξασίες πολλών λαών. Το «Αζαζέλ» είναι το πρώτο του βιβλίο, καρπός συσσωρευμένης εμπειρίας, έμπνευσης και μελέτης είκοσι χρόνων.
Eντάξει; «H ζωή είναι περιπέτεια» βρεεεεέ!....
[ επιστροφή ]

3 - Aπό το αμερικανικό περιοδικό Newsweek και την αγγλική εφημερίδα Guardian.
[ επιστροφή ]

4 - Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η αναγνώριση λέγεται και photo-opportunity. Στις 17 Oκτώβρη του 2007, όταν η αμερικάνα υπεξ Kοντολίζα Pάις βρέθηκε (άλλη μια φορά) στο ισραήλ, συναντήθηκε με τον Θεόφιλο, άκουσε τα παράπονά του για την ισραηλινή κυβέρνηση, τον παρηγόρησε, πήρε την ευλογία του, και έφυγε. Δυόμισυ μήνες ήρθε και το χαρτί απ’ το Tελ Aβίβ.
[ επιστροφή ]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου