Q&A with the Anthellenator

Q&A with the Anthellenator

Ο Ανθελληναράς είναι ένα εξελισσόμενο project, το οποίο κινείται εξαρχής πλήρως ανεξάρτητα, ελαφρώς διαφορετικά ή και εντελώς αντίθετα από ότιδήποτε άλλο, κι έτσι και θα συνεχίσει. Οι διευκρινίσεις που γίνονται εδώ, αφορούν αποκλειστικά τον Ανθελληναρά και τίποτα άλλο, καμία συσχετιζόμενη σελίδα ή website, κανένα άτομο, καμία ιδεολογία.

Q) Γιατί είσαι Ανθέλληνας?
A) The million dollar question. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που την άκουγα, θα είχα σβήσει το ελληνικό χρέος. Καταρχάς, η ονομασία είναι Ανθελληναράς κι όχι Ανθέλληνας. Μια απλή απάντηση που θα μπορούσα να δώσω θα ήταν "Υπάρχει ο Έλληνας, υπάρχει κι ο Ελληναράς, υπάρχει ο Ανθέλληνας, υπάρχει κι ο Ανθελληναράς". Κοινώς, ο "Ανθέλληνας" είναι ένας ρατσιστικός όρος ο οποίος στοχοποιεί ένα άτομο λόγω της καταγωγής του. Ο "Ανθελληναράς" είναι ένας μη ρατσιστικός όρος, ο οποίος δε στοχοποιεί άτομο, αλλά νοοτροπία. Τη νοοτροπία αυτού που πιστεύει στη "θρησκεία της αγάπης" αλλά σιχαίνεται τον άστεγο, τη νοοτροπία αυτού που επικαλείται την "ελληνική φιλοξενία" αλλά διώχνει το μετανάστη, τη νοοτροπία αυτού που μιλάει για "έλληνες ήρωες" αλλά κάθεται μια ζωή να ψηφίζει τον επόμενο αναλώσιμο κι ανακυκλώσιμο όψιμο πολιτικό μεσσία και τσιράκι του κεφαλαίου. Εν τέλει όμως και οι δύο ορισμοί είναι προϊόντα της φαντασίας του Ελληναρά, που "όλοι τον μισούν και τον ζηλεύουν", Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, κ.ο.κ. και θέλουν να του κλέψουν τον πολιτισμό του, το καλαμάκι από το φραπέ του και τα ζάρια από το τάβλι του (ok, got carried away there). O "Ανθελληναράς" είναι ένα όχημα, ένα εξελισσόμενο project, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με κάθε τι κατεστημένο. Το θεωρώ χρέος μου οπότε να είμαι Ανθελληναράς (ή και Ανθέλληνας), αλλά με την ίδια λογική θα μπορούσα να είμαι αντι-οτιδήποτε, Αντιαμερικάνος, Αντιβρετανός, Αντιευρωπαίος, Αντιισραηλινός ή Αντιπαλαιστίνιος, διότι όλα αντιπροσωπεύουν ακριβώς το ίδιο, το οποίο είναι Αντικαθεστωτικός και Αντικρατιστής. Δεν αντιτίθεμαι στην εθνική καταγωγή κάποιου λαού, αλλά σε καθεστώτα και νοοτροπίες. Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην Ελλάδα, οπότε πρωτίστως αντιτίθεμαι στη συγκεκριμένη νοοτροπία, όπως αν τύχαινε να γεννηθώ μερικά χιλίομετρα πιο δυτικά, θα ήμουν Αντιτουρκαλάς, εξαπολύοντας αντιπροπαγάνδα και στρέφοντας τα πυρά μου στο θρησκευτικό και κρατικό καθεστώς της Τουρκίας. Ακόμη κι αν κάποτε δεν υπάρχουν σύνορα και κάποιες από τις σημερινές νοοτροπίες και είχα απέναντί μου όλη τη γη, τότε θα ήμουν και πάλι πλήρως και ενεργά εναντίον σε κάθε καταπιεστικό καθεστώς, Αντιθεϊστής, Αντικρατιστής, Αντικαπιταλιστής, κ.ο.κ.

Q) Γιατί μισείς την Ελλάδα/τους Έλληνες?

A) Καταρχάς δε μισώ. Δεν έχω μίσος μέσα μου, οπότε δε μπορώ να μισήσω ακόμα κι άτομα που προσπαθούν να βλάψουν εμένα ή και άλλους ανθρώπους, με όσα αυτό συνεπάγεται. Οπότε δε γίνεται να "μισώ την Ελλάδα", δηλαδή να μισώ πέτρες, χώματα, ουρανούς και θάλασσες. Αν και πιστεύω πως η Ελλάδα εδώ σημαίνει "ελληνική ιστορία". Πάλι όμως, δε γίνεται να μισήσεις κάτι που έγινε 500, 1000, ή 2000 χρόνια πριν και δε σε επηρεάζει άμεσα. Δεν έχει νόημα άλλωστε γιατί οπως όλες οι ιστορίες, φάσκει κι αντιφάσκει (π.χ. όπως κάποιος θα λατρεύει το Μέγα Αλέξανδρο σαν ηγέτη, κάποιος άλλος θα τον θεωρεί σφαγέα, το ίδιο θα συμβαίνει από αρχαίους βασιλιάδες και τυράννους, μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια, ή το Μεταξά, τον Παπαδόπουλο, τον Παπανδρέου, κλπ). Αν πάλι η ερώτηση είναι "γιατί μισείς τους Έλληνες", φαντάζομαι πως περιλαμβάνει τα θρησκευτικά φανατισμένα άτομα ή τους εθνικιστές. Πάλι δε τους μισώ. Πολλές φορές έρχεται και μια παράπλευρη ερώτηση όπως "Γιατί ανέφερες το θάνατο ενός αστυνομικού τότε αφού δε μισείς?". Η αστυνομία (όπως η Εκκλησία και οι Φασίστες) είναι Κράτος εν Κράτει. Κοινώς, εξουσιαστές. Όπως λοιπόν θα ανέφερα το θάνατο ενός Φασίστα (π.χ. του Θεοφιλογιαννάκου) ή ενός Κληρικού (π.χ. του Χριστόδουλου), έτσι θα ανέφερα και το θάνατο ενός αστυνομικού, του εξουσιαστικού και κατασταλτικού οργάνου, ενός σάπιου συστήματος. Κι εν τέλει εκεί αποσκοπεί και η αναφορά, όχι σαν μίσος ή στοχοποίηση ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά σαν χτύπημα και απέχθεια στο σύστημα που παράγει αυτές τις νοοτροπίες. Εκκλησία, Φασίστες και Κράτος τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζει κάποιος ένα αντίπαλο στον πόλεμο. Ούτε "ψόφος", ούτε "καρκίνος", ούτε τίποτα, μόνο πόλεμος. Με σεβασμό τα πολεμώ, με σεβασμό τα αποχαιρετώ, άσχετα αν αυτά δε πρόκειται να κάνουν ποτέ το ίδιο για μένα. Και ο σεβασμός από το μίσος έχουν χαώδη διαφορά. Και για επίλογο, μια ιστορία. Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε»!

Q) Είσαι Φασίστας? Είσαι Αναρχικός? Γιατί έχεις το τάδε σύμβολο στη σελίδα σου?

A) Η απάντηση σε αυτό εδώ είναι πολύ απλή και είναι το "Δεν είμαι τίποτα". Κι όντως, δεν είμαι. Ούτε εσύ είσαι. Ούτε κανένας. Έχουμε σχηματίσει πραγματικά τεράστιες ιδέες για τους εαυτούς μας για να ζούμε μέσα στο παραμύθι που μας βολεύει. Ουσιαστικά όμως, είμαστε απλά εξελιγμένες αμοιβάδες (ή εξελιγμένοι χιμπατζήδες αν θέλει κάποιος), μια μάζα από σάρκα και οστά, πάνω σε ένα χαλίκι το οποίο κολυμπάει σε ένα απέραντο σύμπαν. Είναι πραγματικά η στιγμή που θα κάτσει κάποιος να αναλογιστεί ένα μέγεθος που δε το χωράει ο νους του, όπως η απεραντότητα του σύμπαντος, που θα καταλάβει πόσο μικρός είναι. Έχουμε μάθει να μετράμε τα πάντα με βολικά σε εμάς μεγέθη. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος? Πόσο κοστίζει αυτό το σπίτι? Πόσο μεγάλη είναι η χώρα μου? Πόσο μεγάλη είναι η ιδεολογία μου? Όλες αυτές οι αυταπάτες, μεγέθη ουσιαστικά ανούσια τα οποία τα χρησιμοποιούμε κυρίως για τη δική μας διευκόλυνση (σαν να κοιτάμε τι ώρα είναι για να μετρήσουμε μια μέρα) μας έχουν φέρει στο σημείο να θεωρούμε την ύπαρξή μας ως το σπουδαιότερο ον στο σύμπαν, που κατάφερε να φτιάξει κάποια μεγέθη ώστε να συνεννοείται. Έτσι λοιπόν καταφέρνουμε να επιβάλλουμε τη δήθεν σημαντικότητά μας πάνω σε άλλους ανθρώπους, σε ζώα, στο περιβάλλον και παντού, γιατί έχουμε και τη θρησκευτική αυταπάτη της αιώνιας ζωής. Αιώνια ζωή όμως δεν υπάρχει, ερχόμαστε πάνω σε αυτό το κόκκο σκόνης που λέμε Γη για ένα απειροελάχιστα μικρό χρονικό διάστημα κι ως επί το πλείστον, καταφέρνουμε να περνάμε αυτό το χρόνο συγκρίνοντας ανούσια μεγέθη μεταξύ τους, και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο για αυτά. Προσωπικά, δε θεωρώ τον εαυτό μου να ανήκει πλήρως σε κάποια ιδεολογία. Ας πούμε πως είμαι "Ελευθεριακός Χαοτικός Μηδενιστής" αν θέλει κάποιος να μου βάλει ταμπέλα. Ενημερώνομαι για τα πάντα, κρατάω αυτά που θεωρώ ουσιώδη για το κοινωνικό σύνολο πρωτίστως και για εμένα κατ'επέκταση και προχωρώ. Δεν με εκφράζουν τυπικές ιδεολογίες, δε με εκφράζει το μίσος, δε νευριάζω, δε παρεξηγούμαι, έχω μια δική μου οπτική για την αλληλεγγύη και την αγάπη, κι ως εκ τούτου δε μπορώ να τα κατατάξω όλα αυτά σε μια ιδεολογία. Οι συμβολισμοί στη σελίδα είναι καταρχάς πράγματα στα οποία είμαι πιο κοντά, κι εν συνεχεία μια ακόμα συμβολή στο Χάος.

Q) Θες να προωθήσεις τη σελίδα μου/το website μου?

A) Έχω κατά καιρούς προωθήσει αποκλειστικά και μόνο σελίδες και site τα οποία βρίσκω εγώ ενδιαφέροντα. Παρακολουθώ ένα τεράστιο κομμάτι του διαδικτύου και πολλές φορές σελίδες με αντικρουόμενες ιδεολογίες. Δε θα προωθήσω ποτέ κάποια σελίδα on request, παρά μόνο αν τη βρω εγώ και τη θεωρήσω ενδιαφέρουσα. Σε τέτοια περίπτωση δε θα ζητήσω κοινοποίηση της δικής μου σελίδας, όπως δεν έχω κάνει και ποτέ και ούτε πρόκειται.

Q) Θες να γράψεις στη σελίδα/στο website μου?

A) Όχι. Διαχειρίζομαι μια πληθώρα σελίδων και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Αν ποτέ υπάρξει, πιθανότατα να ξεκινήσω ένα νέο project. Σε website επίσης έχω σταματήσει να γράφω. Παλιότερα έγραφα σε μερικά, αλλά ακόμα και τα μεγαλύτερα ή "ανεξάρτητα" website στην Ελλάδα, δε παύουν να είναι είτε όχημα για να βγάζει χρήματα ο ιδιοκτήτης τους μη πληρώνοντας τους αρθρογράφους, ή όχημα εξουσιαστικής ή ιδεολογικής προπαγάνδας, οπότε δε με αφορούν.

Q) Μου αρέσει πολύ η γραφή σου/Πήρα ένα κείμενό σου, να σε αναφέρω?
A) Στη σελίδα και στο blog, υπάρχουν πρωτότυπα κείμενα, αλλά ενίοτε γίνεται και αναπαραγωγή άλλων κειμένων που βρίσκω ενδιαφέροντα (με πηγή όταν υπάρχει). Στα δικά μου δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα, διότι δε πιστεύω στα πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να τα πάρει και να τα κάνει ό,τι νομίζει, να τα ποστάρει εν μέρει ή αυτούσια στο προφίλ του, το blog ή τη σελίδα του, να πάρει εικόνες (στις οποίες μερικές φορές υπάρχει ένα μικρό watermark για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος), δεν απαγορεύεται τίποτα. Το αν θέλει να αναφέρει το blog, ή τη σελίδα του Ανθελληναρά, ή απλά το όνομα, είναι καθαρά δικό του θέμα. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα είτε γίνει αναφορά είτε όχι. 

Q) Ευχαριστίες, θετικά μηνύματα, κλπ.

A) Αν και δεν είναι ερώτηση, απαντάω σε όλα τα μηνύματα σύντομα ή εν καιρώ, εκτός από αυτά τα οποία βρίσκω το περιεχόμενο ανούσιο, είτε αυτά που έχω ξαναπαντήσει. Ανταποκρίνομαι σε ευχαριστίες και θετικά μηνύματα κι έχω με τη σειρά μου στείλει θετικά μηνύματα ή και σχόλια. Παρόλαυτά αυτό δε σημαίνει κάτι. Κάποιος θα σχολιάσει θετικά τη στάση μου συνολικά, ή την τοποθέτησή μου σε κάποιο κοινωνικό/πολιτικό/θρησκευτικό ζήτημα, μπορεί αύριο να διαφωνήσει με κάτι άλλο και να τοποθετηθεί άσχημα, προβοκατόρια ή και υβριστικά και να τον μπλοκάρω. Επίσης με τη σειρά του μπορεί να αποχωρήσει ο ίδιος από τη σελίδα, πράγμα που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές, κυρίως από νεοφιλελέδες/ευρωπαϊστές που θεώρησαν πως θα κριτικάρω όλη μέρα το δημόσιο, από αριστερούς/συριζαίους που θεώρησαν πως κριτίκαρα πέρσι τη κυβέρνηση και το κράτος, φέτος θα σταματήσω επειδή άλλαξε η διαχείριση της εξουσίας, από δήθεν ανένταχτους ή απολιτίκ που κριτίκαρα από κάποιο δήθεν ανεξάρτητο κίνημα μέχρι την ποδοσφαιρική ομάδα τους, από οπαδούς κομμάτων εντός Βουλής αλλά κι εκτός (ΕΠΑΜ, Ανταρσύα, κλπ) κ.ο.κ. Πιο αστεία κατηγορία από όλους αυτούς βρίσκω τους σκληροπυρηνικούς συριζαίους, τη "μάζα" της εποχής μας. Κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ έκανα κυρίως από τότε που έγινε ΣΥΡΙΖΑ και λίγο πιο πριν. Δε με καλύπτει καμία αριστερή διαχείριση της εξουσίας, αηδιάζω με δικαιολογίες του στυλ "Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (π.χ. Αστυνομία)", δε συμπαθώ τον κωλοτούμπα ηγετίσκο, δε συμπαθώ τους πασοκότερους του ΠΑΣΟΚ πολιτικούς του, δε συμπαθώ τη συγκυβέρνησή του, τις βόλτες σε Βατικανά, Βατοπέδια, ΣΕΒ, τα κολλητιλίκια με Θέμους, Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, κλπ. Μέσα σε λίγοτερο από χρόνο κατάφερε να γίνει το πιο κατάπτυστο πολιτικό κόμμα της ελληνικής ιστορίας, κι αν υπάρχουν και μια-δύο σωστές φωνές μέσα σε αυτό, είναι πλέον φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και τα χειρότερα έρχονται. Αυτά για το κόμμα-παρωδία και για τη μεγάλη μερίδα ατόμων που στέλνουν θετικά μηνύματα επειδή φαντάστηκαν πως στήριξα ή θα στηρίξω ή θα στήριζα ποτέ κάποιο κόμμα.

Q) Ωραία όλα αυτά που λες και συμφωνώ, αλλά τι προτείνεις?

A) Δεν υπάρχει πιο νεοφιλελέ σκεπτικό από το "κι εσύ τι προτείνεις?". Είναι σαν το νίπτω τας χείρας μου από κάθε ευθύνη που μου αναλογεί, δείξε μου εσύ το δρόμο κι αν είναι λάθος θα φταις εσύ κι όχι εγώ. Είναι βασικά σαν τη νοοτροπία του ψηφοφόρου που ψηφίζει με σκεπτικό "το μη χείρον βέλτιστον" ή "το λιγότερο κακό". Αλλά δε παύει να ψηφίζει κάτι Κακό. Δε χρειάζεται κάποιος να είναι πολιτικός αναλυτής ή οικονομολόγος για να δει που οδήγησαν τη χώρα οι πολιτικές των τελευταίων ετών. Σκάνδαλα και τανκς με τη Χούντα, πλασματική ευημερία με τη μεταπολίτευση, κι άλλα σκάνδαλα, πολιτικός μεσσιανισμός κι ένας λαός που επαναπαύτηκε και μείωσε τα όνειρά του σε ένα διαμερισματάκι, ένα αμαξάκι και μια θεσούλα (συνήθως στο Δημόσιο). Μπορεί λοιπόν κανείς επ'αόριστον να κατηγορεί τις υπάρχουσες νοοτροπίες κι ανάλογα με την ιδεολογία του, να πολεμά τον δαίμονα που αυτός κρίνει πιο επικίνδυνο (το Δημόσιο οι νεοφιλελέδες, τη Δεξιά οι αριστεροί, την Αριστερά οι δεξιοί, κ.ο.κ.) Πρόσφατα μάλιστα δέχθηκα και την ερώτηση "Ε σιγά, κι εσύ αν ψήφιζες, ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζες, την τάξη σου". Ε, όχι. Δεν είναι "η τάξη μου" καμία διαχείριση της εξουσίας, κανένας βουλευτικός μισθός και προνόμιο, δεν αποφασίζω το μέλλον μου κάθε 4 χρόνια πάνω από μια κάλπη, αλλά το ζω κάθε λεπτό. Δε με καλύπτει λοιπόν κανένα κόμμα και ούτε και πρόκειται. Προτιμώ την αυτοοργάνωση, τη σωστή εκμετάλλευση και διαχείριση των φυσικών πόρων και των πηγών ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή, τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από την κοινωνία κι όχι από το Κεφάλαιο το οποίο τα χρησιμοποιεί για να βαφτίζει "καπιταλιστικό προϊόν" κάθε τι που παράγεται με εργατικό ιδρώτα, το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη μετακίνηση, ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους αλλά κυρίως σε LGBTQ άτομα και άτομα που ζούν σε εμπόλεμες ζώνες ή χώρες με αυστηρά θρησκευτικά καθεστώτα, κατάργηση της Θρησκείας, κατάργηση του Κράτους, κατάργηση της Εξουσίας, κ.ο.κ. Ε, όλα αυτά με εκλογές δε γίνονται. Τώρα πάλι αν όλα αυτά ακούγονται σε κάποιον τόσο ουτοπικά και ανέφικτα όσο μια κλασσική ερώτηση σε διαγωνισμό μόντελινγκ που η απάντησή της είναι "Θα ήθελα Παγκόσμια Ειρήνη και καλά Χριστούγεννα σε όλον κόσμο.", το ίδιο ουτοπικά κι ανέφικτα μου ακούγονται κι εμένα τα παραμύθια περί αριστερής (ή δεξιάς, ή οποιασήποτε) διαχείρισης της εξουσίας, επιτροπές ελέγχου του καπιταλιστικού χρέους ή σβήσιμό του, συμβιβασμό με τα εκάστοτε εγχώρια ή ξένα μεγάλα συμφέροντα και όψιμοι αναλώσιμοι κι ανακυκλώσιμοι πολιτικοί μεσσίες που θα σώσουν τον κόσμο.

Q) Αν έδινες μόνο μια συμβουλή, ποιά θα ήταν αυτή?
A) Να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν. Είναι πολύ εύκολο για σχεδόν τον οποιονδήποτε να πει σε κάποιον να προσέχει την υγεία του, ή να κοιτάξει να φτιάξει τη ζωή του, ή να φτιάξει οικογένεια, ή να συγκεντρώσει πολλά υλικά αντικείμενα, ή να αφιερώσει τη ζωή του σε ένα σκοπό ή μια ιδεολογία. Το μόνο δύσκολο πράγμα, αυτό που δε θέλει να κάνει ποτέ κανείς, είναι η επανεκκίνηση.
 
Προσωπικά ξεκίνησα και ξεκινάω ακόμα πολλές φορές από την αρχή. Και κάθε φορά είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη, αλλά και πιο απαραίτητη από την προηγούμενη. Βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, υπό αυτή τη μορφή -ή με αυτή την ψυχή αν επιθυμεί κάποιος πιο πνευματικός- για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Παρόλες τις βλέψεις μεγαλείου και όνειρα που μπορεί να έχει ο καθένας για τον εαυτό του, το πιθανότερο είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό δε θα καταφέρει να υλοιποιήσει τα όνειρά του και θα ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο, κάτι που πολλοί θα ονομάσουν "συμβατική ζωή". Μια συμβατική ζωή είναι τις περισσότερες φορές και συμβιβασμένη ζωή. Θα επιθυμήσεις να παραμείνεις στη μη ικανοποιητική δουλειά σου. διότι σε αγχώνει το ενδεχόμενο επανεκκίνησης σε μια νέα, θα επιθυμήσεις να μείνεις στη βαρετή περιοχή σου, επειδή δε θέλεις να μπεις σε διαδικασία μετακόμισης κι εν τέλει, θα επιθυμήσεις να επικοινωνείς ή να συσχετίζεσαι με πιο συμβατικά άτομα, επειδή σε τρομοκρατεί το να έχεις δίπλα σου άτομα με τα οποία ξεχύνονται ανεξέλεγκτα όλες σου οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
 
Μια συμβατική (η συμβιβασμένη) ζωή όμως δεν είναι και απαραίτητα κάτι κακό. Εξάλλου οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια τέτοια ζωή θα βαδίσουν και αρκετοί έχουν την εσωτερική ηρεμία να είναι ικανοποιημένοι με αυτό. Κακό γίνεται όταν η ανασφάλειά σου σε οδηγεί να συγκρίνεις και να συγκρίνεσαι, βάζοντας τον εαυτό σου, τους φίλους σου, ακόμα και τους φίλους των φίλων σου, δίπλα σε κάτι το οποίο εσύ θεωρείς ιδανικό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τέτοια σύγχυση μέσα σου, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε θυμό και κατάθλιψη.
   

Όλοι ξεκινάμε σε αυτή τη ζωή "άδειοι" από γνώση και γεμίζουμε στην πορεία. Δυστυχώς επειδή η ανθρώπινη κουλτούρα μαστίζεται από πολλές "πληγές" τις οποίες δεν έχει αποτινάξει ακόμα, όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, το αίσθημα ανωτερότητας του ανθρώπου σαν είδος και άλλες φοβίες, η γνώση με την οποία γεμίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας σε ένα μεγάλο ποσοστό άχρηστη. Είναι καθαρά δική μας υποχρέωση σαν εξελισσόμενο είδος, να απορρίπτουμε σε όλα τα στάδια της ζωής μας την άχρηστη γνώση και να γεμίζουμε με νέα, όπως γίνεται πάντα ιστορικά. Έτσι όπως κάποτε θεωρούσαν τη γη επίπεδη και τα φυσικά φαινόμενα όπως η βαρύτητα "προϊόν μαγείας", έτσι και σήμερα πρέπει να πολεμήσουμε για να αποτινάξουμε τις κοινωνικές ανισότητες και τις διακρίσεις με βάση το φύλο ή το χρώμα ενός ανθρώπου. Να σταματάς να ελέγχεις τη γνώση σου σε σύγκριση με τον κόσμο για να βλέπεις τι πρέπει να απορρίψεις, να αδειάζεις το μυαλό σου και τις προκαταλήψεις σου -μερικές φορές και ολοκληρωτικά- για να βλέπεις πως να τα επαναπροσδιορίσεις, να θέτεις εφ' όρου ζωής νέα σημεία έναρξης για να ξέρεις πότε να τον εαυτό σου να επανεκκινήσεις, και να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν.

Anthellenator - Greek Judgment Day ✡ Ⓐ ☭ ☢ ▲ ✪