Anthellenic Notes #13 - Μύθοι και Αλήθειες για τη Χούντα
Σκάνδαλα της Χούντας
Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967!
Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και... η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χριστής διοίκησης»...
Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με ... επαίνους. «Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»... Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973...
Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.
Εν αρχή μια παρατήρηση: Οι ισχυρισμοί περί «λιτού» βίου των δικτατόρων και περί «αδιάφθορης» χούντας βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στην εικόνα παρακμής που εξέπεμπαν αυτοί οι άνθρωποι έπειτα από την αποκαθήλωσή τους. Δεν είναι αυτό επιτομή των εννοιών «αφέλεια» ή «υποκρισία» - κατά περίπτωση;
Παρατήρηση δεύτερη: Όντως, «τα λαμόγια χρειάζονται έναν Παπαδόπουλο»- τουλάχιστον τα εκκολαπτόμενα. Χρειάζονται, για να πάρουν ... μαθήματα ταχύτητας, τόσο στη λήψη αποφάσεων, όσο και στη σύναψη καλών «κοινωνικών σχέσεων»...
Προτού καλά- καλά προλάβουν να ... ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωμάτων που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό: Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 45.000 δρχ, προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κωνσταντίνου Κόλλια. Ο ίδιος ο Γιώργος Παπαδόπουλος ανέλαβε πρωθυπουργικά καθήκοντα αργότερα, το Δεκέμβριο του 1967.
Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ. Θεσπίστηκαν επίσης και ημερήσια «εκτός έδρας»- χίλιες δρχ για τον πρωθυπουργό και 850 για υπουργούς και υφυπουργούς.
Ομολογίες δια στόματος Σάββα Κωσταντόπουλου...
Είναι γνωστό ότι ο Παπαδόπουλος είχε στη διάθεσή του βίλα στο Λαγονήσι, στην οποία διέμενε αντί αστείου ενοικίου. Η βίλα ανήκε στον Αριστοτέλη Ωνάση. «Σύμπτωση»: Ο Παπαδόπουλος στήριζε τον Ωνάση στη διαμάχη που είχε με άλλους «Κροίσους» της εποχής, με «μήλο της έριδος» το περιβόητο τρίτο διυλιστήριο της χώρας. Επειδή όμως σε θέματα διαπλοκής είναι αναγκαίος κάποιος ... πλουραλισμός, το άλλο «πρωτοπαλίκαρο» του καθεστώτος, ο Νίκος Μακαρέζος, τάχθηκε στο πλευρό του Νιάρχου.
Τσάμπα οι – ενίοτε άγριες – διαμάχες που μαίνονταν επί χρόνια, για το θέμα αυτό, στο εσωτερικό της «αδιάφθορης» χούντας: Τελικά, το 1972, ο Ωνάσης αποσύρθηκε και το τρίτο διυλιστήριο ανέλαβαν οι Ανδρεάδης – Λάτσης. Ένα ακόμη δόθηκε στο Βαρδινογιάννη.
Προτού «μιλήσουν» τα αποδεδειγμένα στοιχεία, ας δοθεί ο λόγος στον ίδιο τον προπαγανδιστικό ... στυλοβάτη της χούντας: Τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος», Σάββα Κωσταντόπουλο. Η δικτατορία είχε συμπληρώσει μισό έτος ζωής, όταν ο Κωσταντόπουλος γνωστοποίησε - με επιστολή- στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ορισμένες διαπιστώσεις του:
«Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία. Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή και ούτω κάθε εξής)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος).
Τα ίδια και χειρότερα τόνιζε στον Κ. Καραμανλή ο ακραιφνής χουντικός Κωσταντόπουλος, το Δεκέμβριο του '73. Αναφερόταν στην περίοδο Παπαδόπουλου, τον οποίο είχε ήδη ανατρέψει (25 Νοεμβρίου '73) ο λεγόμενος «αόρατος δικτάτορας», Δημήτρης Ιωαννίδης. Τόνιζε λοιπόν:
«Εδημιουργήθη μία αποπνικτική ατμόσφαιρα σκανδάλων δια την οποίαν δεν δυνάμεθα ακόμη να γνωρίζωμεν μέχρι ποίου σημείου ανταπεκρίνετο εις την πραγματικότητα. Πάντως, αντιστοιχία υπήρχε οπωσδήποτε» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος)
Η αλήθεια είναι ότι για πολλά από αυτά τα σκάνδαλα ... δυνάμεθα μια χαρά να «γνωρίζωμεν» λεπτομέρειες, όπως θα δούμε στη συνέχεια. Ας προτάξουμε όμως τα πιο «light» κρούσματα, προτού παραδοθούμε στον ίλιγγο τον οποίο «εγγυώνται» τα οικονομικά μεγέθη ορισμένων ιστορικών ...ξαφρισμάτων.
«Ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών». Πολλά μπορεί να εννοούσε ο Κωσταντόπουλος, αλλά ας περιοριστούμε στην οικογενειοκρατία, όπως την τίμησε η κορυφαία «τριανδρία» της χούντας. Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος.
Ο βολέψας, του βολέψαντος- αδέλφια, γαμπροί, κουνιάδοι...
Ο αρχηγός Παπαδόπουλος έκανε τον έναν αδελφό του, τον Κωνσταντίνο, στρατιωτικό ακόλουθο, Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Προεδρίας, Περιφερειακό Διοικητή Αττικής και «υπουργό παρά τω πρωθυπουργώ». Ο άλλος αδελφός, ο Χαράλαμπος, προφανώς ανεχόταν λιγότερες σκοτούρες. Αρκέστηκε στη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, στην οποία αναρριχήθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Τέτοια άλματα στην υπαλληλική ιεραρχία, θα τα ζήλευε και ο φημισμένος αθλητής του επί κοντώ, ο Χρήστος Παπανικολάου, o οποίος – ειρήσθω εν παρόδω- το 1967 κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, στην Τύνιδα.
Το Στέλιο Παττακό, πάλι, τον ενθουσίαζαν οι κατασκευές- όπως δείχνει και η ψύχωσή του με ... το μυστρί. Αποφάσισε λοιπόν να αναθέσει στο γαμπρό του, τον Αντρέα Μεϊντάση, διάφορες επικερδείς δουλειές με το Δήμο Αθηναίων. Κατασκευή υπόγειου γκαράζ στην πλατεία Κλαυθμώνος, τεχνικές μελέτες, κλπ. Πρακτικά πράγματα, πολλά χρήματα...
Ο Μακαρέζος διόρισε τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου, υπουργό Γεωργίας και – αργότερα- Βόρειας Ελλάδας. «Αι βέβαιοι μικρολοβιτούραι του Ματθαίου» συμπεριλαμβάνονταν στα πολλά συμπτώματα διαφθοράς του καθεστώτος, που διέγνωσε και κοινοποίησε με επιστολή του στον Κ. Καραμανλή ο γνωστός «γεφυροποιός», Ευάγγελος Αβέρωφ (Οκτώβριος 1968). Κατά τα φαινόμενα, όμως, ο Ματθαίου ήταν ... περιστεράκι εν συγκρίσει προς δυο άλλους «εθνοσωτήρες». Τον Ιωάννη Λαδά και το Μιχάλη Ρουφογάλη.
Ο Λαδάς απέκτησε το σκωπτικό προσωνύμιο «κύριος καθαρά χέρια», χάρη στη ροπή του προς τα ... θαλασσοδάνεια. Ο Ρουφογάλης, αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, έγινε διάσημος για δυο βασικές συνήθειές του. Η πρώτη: Με τη γυναίκα του Ντέλλα, φωτομοντέλο που νυμφεύθηκε το '73, επιδόθηκαν σε «θορυβώδεις δεξιώσεις, δημοσίας εμφανίσεις με μεγαλοπλουσίους, επίδειξιν πλούτου» (εκφράσεις του Σάββα Κωσταντόπουλου). Η άλλη συνήθεια: Η εξασφάλιση δανειοδοτήσεων σε «ημετέρους», φυσικά με επιβάρυνση των κρατικών τραπεζών. Στην πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο, τον Αύγουστο και το Σεπτέμβριο του 1974, το περιοδικό «Ταχυδρόμος» αποκάλυψε δυο σχετικά έγγραφα του Ρουφογάλη. Μια κατηγορία δανείων αναφερόταν ως «χαριστικά και επισφαλή». Στα «χορηγηθέντα» δάνεια καταγραφόταν ποσό άνω του 1,5 δισεκατομμυρίου και στα «υπό έγκρισιν» πάνω του 1,6 δισεκατομμυρίου δρχ.
Προτού καν κλείσουν ένα μήνα στην εξουσία...
Ας δούμε όμως, με κάποια χρονική σειρά, μερικά από τα χουντικά ... κατορθώματα. Προτάσσουμε επτά κινήσεις τους- όλες, σκέτα ...ορόσημα.
Πρώτο «ορόσημο»: Σαν ... έτοιμοι από καιρό, οι «εθνοσωτήρες» υπέγραψαν την πρώτη τους τερατώδη σύμβαση, προτού καν συμπληρωθεί μήνας από το πραξικόπημα – ναι, τέτοια αδημονία είχαν! Τη Δευτέρα, 15 Μαΐου 1967 ανέθεσαν στην αμερικανική εταιρεία Litton το ακαθόριστο έργο της παροχής «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», κάπου στην Κρήτη και τη Δυτική Πελοπόννησο.
Υποτίθεται ότι η εταιρεία θα φρόντιζε να γίνουν επενδύσεις ύψους 840 εκατομμυρίων δολαρίων για 12 χρόνια. Το ελληνικό δημόσιο της έδωσε ως προκαταβολή 1,2 εκ. δολάρια και ανέλαβε τις εξής υποχρεώσεις: Να καλύψει όσα έξοδα θα έκανε η Litton για να «αναπτυξιακό της έργο» συν 11% ως ποσοστό κέρδους, αλλά να εξασφαλίσει και προμήθεια 2% επί της αξίας κάθε επένδυσης, από αυτές που θα «έφερνε» η εταιρεία.
Ίδια, περίπου, ρύθμιση για τη Litton είχε προωθήσει στη Βουλή το 1966 μια από τις «κυβερνήσεις των αποστατών» – εκείνη του Στεφανόπουλου. Οι αντιδράσεις των άλλων πολιτικών δυνάμεων, όμως, ακύρωσαν το εγχείρημα, το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου. Για την ακρίβεια, το ανέβαλαν για οκτώ μήνες.
Τι έκανε στην ουσία η Litton, αξιοποιώντας την προσφορά της χούντας προς αυτήν; Δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! Εμπράκτως η ίδια η χούντα αναγνώρισε το φιάσκο της ανάθεσης, τερματίζοντας την ισχύ της σύμβασης, την Τετάρτη, 15 Οκτωβρίου 1969 (ΦΕΚ 1969/Α/268). Όμως – όλα κι όλα- η Litton πήρε και το επιπρόσθετο 11% επί των δηλωθέντων εξόδων της!
Η επίσημη εξήγηση του καθεστώτος για λύση της σύμβασης; «Αι ελληνικαί υπηρεσίαι είναι εις θέσιν να συνεχίσουν άνευ ειδικής βοηθείας τας προσπαθείας δια την ανάπτυξιν»...
Αυτό που η χούντα ομολόγησε εμπράκτως, νωρίτερα το είχε δηλώσει ευθαρσώς στο περιοδικό «Ramparts» ο Ρόμπερτ Αλαν, υπεύθυνος του γραφείου της εταιρείας στην Αθήνα: «Τα κέρδη μας είναι ασφαλώς μεγάλα, διότι ουσιαστικά δεν κάνουμε εμείς επενδύσεις».
Ο Αλαν είχε κάθε λόγο να συμπαθεί το δικτατορικό καθεστώς και ουδέποτε έκρυψε αυτή του την ...αγάπη. Όταν κάποτε κλήθηκε να σχολιάσει τα βασανιστήρια και τις διώξεις σε βάρος των αντιφρονούντων, είπε: «Οι περισσότεροι εξόριστοι και φυλακισμένοι ζουν σε νησιά, όπως είναι η Καταλίνα (σ.σ. θέρετρο στην Καλιφόρνιας). Είναι ελεύθεροι να πηγαίνουν και να έρχονται. Αναπνέουν καθαρό αέρα, βρίσκονται κάθε μέρα σε ωραίο ηλιόλουστο περιβάλλον και απλώς δεν έχουν επικοινωνία με τον έξω κόσμο».
Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ... θάμα
Δεύτερο «ορόσημο»: Το Σάββατο, 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος ανακοίνωσε ότι κατέφθασε η ώρα να εκπληρώσει η «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» μια υπόσχεση, την οποία είχε δώσει προς τον Θεό η ...Δ΄ Εθνοσυνέλευση που πραγματοποιήθηκε στο Άργος το 1829: Την ανέγερση ενός μεγαλοπρεπούς ναού του Σωτήρος. Ως τόπος ορίστηκαν τα Τουρκοβούνια. Το «Τάμα», όπως καθιερώθηκε να λέγεται, αντιπροσώπευε στο έπακρο τη μεγαλομανία του καθεστώτος. «Θα αποτελέσει, μετά την οικοδόμησίν του, το τρίτο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα των Αθηνών, μετά τον κλασσικό Παρθενώνα και τον Βυζαντινό Λυκαβηττό», έγραφε η «Ηχώ των Ενόπλων Δυνάμεων» τον Ιούνιο του 1973. Μέχρι τότε, δεν είχαν γίνει καν τα οριστικά σχέδια του έργου. Κι ούτε θα γίνονταν ποτέ...
Τι ακριβώς συνέβαινε με το «Τάμα»; Γιατί ... δεν χτιζόταν τίποτα, επί χρόνια; Από τη δύση του '68 η χουντική προπαγάνδα είχε αρχίσει να διαφημίζει περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι κατέθεταν για αυτόν τον «ιερό σκοπό» τον οβολό τους. Τον Μάιο του '69 συγκροτήθηκε και μια «Ανώτατη Επιτροπή», με πρόεδρο τον πρωθυπουργό Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και πέντε υπουργούς. Ανάμεσά τους, ο Παττακός (Εσωτερικών) και ο Μακαρέζος (Συντονισμού). Εν ολίγοις, ολόκληρη η κορυφαία χουντική «τριανδρία» επέβλεπε τα του έργου, έχοντας την αρωγή – πέραν των άλλων υπουργών- και ενός «Γνωμοδοτικού Συμβουλίου», που το απάρτιζαν πρυτάνεις, ακαδημαϊκοί, ο δήμαρχος Δημ. Ρίτσος και άλλοι παράγοντες. Από τον Ιούνιο του '69 επέβλεπαν και το «Ειδικό Ταμείο» που συστάθηκε τότε, για την οικονομική διαχείριση του έργου.
Μυστήριο κάλυπτε τα του «Τάματος», μέχρι τον Ιανουάριο του '74. Τότε δημοσιεύθηκε ο απολογισμός του «Ειδικού Ταμείου». Αυτό δεν ήταν «Τάμα», ήταν ...θάμα. Στο «Ταμείο» είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ, εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! Όλα αυτά δαπανήθηκαν – υποτίθεται- για απαλλοτριώσεις, «προπαρασκευαστικά έργα», «μελέτες», εργασίες «διοικήσεως και λειτουργίας»...
Από τη συνολική «αποταμίευση» των 453,3 εκατομμυρίων, τα 230 ήταν δάνεια. Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – πχ η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν «επιχορήγηση» από τον τακτικό προϋπολογισμό.
Την αχαλίνωτη διασπάθιση δημοσίου χρήματος την υπογραμμίζει ένα ακόμη στοιχείο: Στην τριετία 1970 -73 έγιναν τρεις διαγωνισμοί για «προσχέδια» του «Τάματος». Απέτυχαν παταγωδώς και κηρύχθηκαν άγονοι. Ελάχιστοι αρχιτέκτονες ενδιαφέρθηκαν και κατέθεσαν προτάσεις, μολονότι τα αντίστοιχα χρηματικά βραβεία ήταν άκρως χορταστικά. Συνολικά, στην τριετία υποβλήθηκαν 73 προτάσεις, καμία όμως δεν κρίθηκε ικανοποιητική. Κι όμως, μοιράστηκε – μαζί με τους επαίνους για τις σχετικές προσπάθειες- το ποσό των 3.650.000 δρχ. Ποσό που υπερέβαινε ... 900 φορές το μέσο μισθό ενός εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα.
Η μεγάλη ευεργεσία προς τον κύριο Μακντόναλντ
Ήταν αδύνατον φυσικά να υπολογιστεί πόσοι ... αστέρες του καθεστώτος έλαβαν μέρος – με τους ευνοούμενούς τους- σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την «επίβλεψη» πάντως την είχε - όπως προείπαμε- σύσσωμη η ... αφρόκρεμα του καθεστώτος. Εάν υποτεθεί ότι το «Τάμα» κλήθηκε να άρει ... μια εκκρεμότητα 139 ετών (1829 – 1968), τότε το ποσό που εξαφάνισαν τα αρπαχτικά της χούντας αντιστοιχεί σχεδόν σε τρία εκατομμύρια δρχ για κάθε χαμένο χρόνο! Καθόλου άσχημα...
Κάποιοι ενδεχομένως διερωτώνται πώς «βγήκαν στη φόρα» τα οικονομικά στοιχεία του «Τάματος», προτού καταρρεύσει η χούντα. Η απάντηση είναι απλή: Είχε ήδη αποκαθηλωθεί - προ δυο μηνών- ο Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν είχε κανένα λόγο να κρύβει τη «φαυλοκρατία» των «άλλων».
Τρίτο «ορόσημο»: Το 1969 φαίνεται πως οι ... μίζες της Litton είχαν ξεκοκαλιστεί. Ήταν λοιπόν ώρα για μία ακόμη μεγάλη, αποικιοκρατική σύμβαση, απ' αυτές που όταν υπογράφονται τρία τινά μπορεί να «μαρτυρούν» για τους διαχειριστές δημόσιου χρήματος: Αν δεν είναι ηλίθιοι, αν δεν νιώθουν - για κάποιο λόγο- εξαναγκασμένοι, τότε σίγουρα κάτι άλλο περιμένουν. Οι δυο τελευταίες εκδοχές φυσικά μπορούν να συνυπάρξουν...
Ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ, από τις ΗΠΑ, σύμβαση για την κατασκευή της Εγναντίας Οδού (ΦΕΚ 1969/Α/15). Ποια ήταν η κατάληξη; Ο Αμερικανός πήρε τα μπογαλάκια του κι έφυγε, ενώ το Δημόσιο είχε επιβαρυνθεί σε βαθμό απίστευτο.
Μοιραίο ήταν να συμβεί αυτό. Το έργο υπολογίστηκε στα 150 εκ. δολάρια, εκ των οποίων σχεδόν το 1/3 θα το κάλυπτε το ελληνικό κράτος. Οι ... χακί φύλαρχοι της στρατοκρατούμενης ελληνικής Μπανανίας, όμως, δεν χαλιναγώγησαν τη γαλαντομία τους. Εγγυήθηκαν τα δάνεια του Μακντόναλντ, τον «διευκόλυναν» με αμέτρητα ομόλογα, του έδωσαν 4,5 εκ. δολάρια ως προκαταβολή και όρισαν την αμοιβή του επί των εξόδων, συνυπολογίζοντας σε αυτά τη χρηματοδότηση του ... Δημοσίου!
Το φοβερό ήταν ότι θα διεκπεραίωναν το έργο γηγενείς υπερεργολάβοι – ο Αμερικανός απλώς θα μεριμνούσε για μελέτες και δάνεια.Εάν ο Μακντόλαντ διαπίστωνε πως δεν επαρκούσαν τα 150 εκ. δολάρια, είχε δυο επιλογές. Να ψάξει για περισσότερα ή «να θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις 150 εκ. δολάρια».
Ο Μακντόναλντ δεν εξασφάλισε καμία χρηματοδότηση – ίσως να μην είχε και λόγους να το κάνει. Αποχαιρέτησε, λέγοντας ίσως νοερά κάποιο «thanks folks» για τα 4,8 εκ. δολάρια συν τα 33,4 εκ. σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου που πρόλαβε να τσεπώσει.
«Στεγαστική αποκατάστασις» και θεσμοθέτηση ατιμωρησίας
Τέταρτο «ορόσημο»: Το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα. Διότι, καλοί οι μισθοί, καλά τα αξιώματα και τα ρουσφέτια, αλλά αν δεν είχες – βρε αδελφέ- ένα εγγυημένο, καλό κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου, κινδύνευες. Θα σε πετύχαινε ο αναρχο- κομμουνισμός «ασκεπή» και θα σου άνοιγε το κεφάλι...
Πέμπτο «ορόσημο»: Περίοδος εορτών ήταν, οι «εθνοσωτήρες» αποφάσισαν – ίσως εν όψει πρωτοχρονιάς - να κάνουν άλλο ένα καλό δώρο στον εαυτό τους. Καλό και ωφέλιμο στο ... διηνεκές – έτσι τουλάχιστον ήλπιζαν. Την Τετάρτη, 30 Δεκεμβρίου 1970, νομοθέτησαν τα «περί ευθύνης υπουργών». Μεταβατική διάταξη (παρ. 48) του ΝΔ 802 όριζε ότι δεν μπορούσε να ασκηθεί δίωξη εναντίον υπουργού ή υφυπουργού της δικτατορίας, παρά μόνο εάν το αποφάσιζαν οι ... συνάδελφοί του.
Για να έχουν απολύτως ήσυχο το κεφάλι τους, οι συνταγματάρχες συμπεριέλαβαν κάτι ακόμη στη ρύθμιση: «Παρέγραψαν» όλα τα εγκλήματα, «δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» κάποιας Βουλής, μελλοντικής.
Εάν επιτύγχανε το κατοπινό εγχείρημα της λεγόμενης «φιλελευθεροποίησης», με τον Μαρκεζίνη και τις ελεγχόμενες εκλογές, κατά πάσα βεβαιότητα θα επιβίωνε αυτή η ασυλία που πρόσφεραν στην αφεντιά τους οι συνταγματάρχες. Δυστυχώς για αυτούς, έπειτα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου κατέστη ανέφικτη η «μετάσταση» τέτοιων χουντικών θεσμών στο κοινοβουλευτικό τοπίο.
Έκτο «ορόσημο»: Ήταν Μάιος του 1972, όταν η χούντα απάλλαξε τον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις, για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας (ΦΕΚ 1972/Α/72).
Αυτό ήταν το δεύτερο χατίρι των συνταγματαρχών προς τον Πάππας. Το πρώτο – πιθανότατα και το μεγαλύτερο – είχε γίνει τέσσερα χρόνια νωρίτερα (ΦΕΚ 1968/Α/201). Ήταν το «πράσινο φως» για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Coca- Cola, το οποίο είχαν αρνηθεί να «ανάψουν» οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώριο παραγωγή αναψυκτικών.
Ο Πάππας είχε απασχολήσει και για άλλο λόγο, εντονότατα, το ελληνικό πολιτικό σύστημα πριν από το πραξικόπημα: Η Ένωση Κέντρου και η ΕΔΑ είχαν καταγγείλει ως προνομιακούς ... μέχρι αηδίας τους όρους της επένδυσης που είχε κάνει στη Θεσσαλονίκη, με το διυλιστήριο της ESSO, το '62. Το φθινόπωρο του '64, μάλιστα, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου επέβαλλε στον Πάππας τροποποίηση της συγκεκριμένης σύμβασης.
Χρηματοδότησαν και την εκστρατεία του ... Νίξον!
Ο Τομ Πάππας ήταν διαπρύσιος υποστηρικτής της χούντας. Τόσο γρήγορα συντελέστηκε η μεταξύ τους οικονομική – πολιτική διαπλοκή, ώστε το 1967, στην κυβέρνηση Κόλλια , διορίστηκε υπουργός Δημόσιας Τάξης ένας προσωπάρχης του επιχειρηματία, ο Παύλος Τοτόμης. Στη συνέχεια ο Τοτόμης ανέλαβε καθήκοντα προέδρου της ΕΤΒΑ. Ο Τομ Πάππας ήταν παράλληλα υποστηρικτής και βασικός χρηματοδότης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον, για τις αμερικανικές εκλογές του 1968.
«Παράλληλα»; ....Όχι ακριβώς. Κατά τα φαινόμενα ο Πάππας βρήκε τρόπο να ενώσει τις δυο μεγάλες ... συμπάθειές του, την ελληνική χούντα και το Νίξον. Με δεσμούς ... χρήματος. Κάτι πολύ ενδιαφέρον κατέθεσε στο αμερικανικό Κογκρέσο ο Έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσιγκτον: Ότι η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Μετρητά, ζεστά- ζεστά... Είχαν «ζεσταθεί» από τη συνεχή κίνηση!
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ' εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Έβδομο «ορόσημο»: Πέμπτη, 21 Σεπτεμβρίου 1972. Ο Παττακός έδωσε εντολή να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Ποια κρέατα; Της Αργεντινής. Αυτά που «μαύριζαν», αυτά που θα «ξέμεναν». Τα γνωστά και ως «κρέατα Μπαλόπουλου». Μαζί με το «Τάμα», ίσως το πιο ... εμβληματικό σκάνδαλο της χούντας!
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός κι ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο ... πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο!
Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δυο, ήταν πως χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών...
Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά, εκείνα της Αργεντινής. Η προαναφερθείσα εντολή του Παττακού ήταν γραπτή και αναγνώστηκε στο δικαστήριο.
Ο Μπαλόπουλος έγινε σλόγκαν και ... στα γήπεδα
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του '74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «Τάματος»: Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς, η ανατροπή του Παπαδόπουλου.
Κάπως έτσι έμεινε στην ... Ιστορία το όνομα του Μπαλόπουλου, τον οποίον περιέβαλαν επίσης επίμονες φήμες για ατασθαλίες στον ΕΟΤ, όταν ήταν γραμματέας του οργανισμού.
Το σκάνδαλο των κρεάτων ενέπνευσε και τους ... φιλάθλους. Εάν κάποιος ποδοσφαιριστής δεν απέδιδε καλά, η κερκίδα τον αποκαλούσε με ευκολία «βόδι Αργεντινής» ή «κρέας του Μπαλόπουλου».
Μέσα σε αυτή τη ... θύελλα των σκανδάλων, φάνταζαν «παρωνυχίδες» ήσσονος σημασίας οι απ' ευθείας αναθέσεις – χωρίς διαγωνισμούς- έργων σε διάφορες εταιρείες. Όσο για τη «λιτή» ζωή που έκαναν οι συνταγματάρχες και οι δικοί τους άνθρωποι, θα άξιζε τον κόπο να διαβάσει κανείς τις εξιστορήσεις της Ντέλλας Ρουφογάλη, τόσο για τη δική της ντόλτσε βίτα, όσο και για τη χλιδή της διαμονής της ίδιας και της Δέσποινας Παπαδοπούλου στο Παρίσι, όταν – κάποια στιγμή- το επισκέφθηκαν οι δύο τους.
Για την συνηθισμένη εν Ελλάδι ζωή της, η Ντέλλα Ρουφογάλη έχει πει:
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κομπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους καινούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (Λεωνίδας Παπάγος, «Σημειώσεις 1967-1977»).
«Χαβιάρι Περσίας και παγωμένα καβούρια Αλάσκας»
Υπήρχαν όμως και τα .. έκτακτα περιστατικά, όπως οι αρραβώνες της με το Ρουφογάλη. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ' όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω».
Για την Ιστορία: Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν προβεβλημένοι επιχειρηματίες, όπως οι Λάτσης και Κιοσέογλου. Στο γάμο τους; Το ... αδιαχώρητο. Θυμάται η Ντέλλα: «Ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων 'Τιτάν' με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία».
Αυτή ήταν λοιπόν η ... αδιάφθορη δικτατορία! Αναμφιβόλως, η χούντα μετέφερε ... πολύ μακριά τη σκυτάλη της διαφθοράς, την οποία – για να είμαστε ακριβείς- παρέλαβε από τα προγενέστερα χρόνια.
Υπενθυμίσεις επιγραμματικές: Σκάνδαλο «Siemens» που προκάλεσε και τη ρήξη στις σχέσεις του Παπάγου με τον Μαρκεζίνη, το 1954. Άφθονα... κλέη της οκταετίας (1955- 63) Καραμανλή, από τα «βραχώδη οικόπεδα της Φιλοθέης» και τα φουσκωμένα κέρδη εργολάβων, μέχρι την ηλεκτροδότηση της «Πεσινέ» με όρους σκανδαλωδώς ευνοϊκούς. Απόφαση της Βουλής, τον Φεβρουάριο του 1965, να παραπέμψει σε ειδικό δικαστήριο τους Κ. Καραμανλή, Π. Παπαληγούρα και Ν. Μάρτη για την «Πεσινέ». Επτά εν συνόλω υπουργοί και δυο υφυπουργοί του «εθνάρχη» που αντιμετώπισαν – σε κοινοβουλευτικό επίπεδο- κατηγορίες περί βλάβης του δημοσίου συμφέροντος και περί παράνομης διάθεσης μυστικών κονδυλίων. (Προτείνει κανείς να εκλάβουμε ως απόδειξη αθωότητας το «κουκούλωμα» που – κατά τα ειωθότα- ακολούθησε; ). Εξαγορές βουλευτών στην περίοδο της αποστασίας, το 1965.
Ακόμη κι ο ελληνικός κινηματογράφος των middle 60ς κατοχύρωσε ως σήμα κατατεθέν της εποχής τα ... αρπακτικά του Μαυρογιαλούρου. Τυχαίο; Δεν νομίζουμε...
Εάν λοιπόν όλα αυτά στιγμάτισαν την εικοσαετία 1954- 1974, γιατί σήμερα τόσα στόματα πιπιλίζουν μονότονα την «καραμέλα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το ...'74 και είχαν μαμά τη Μεταπολίτευση; Ας δώσει ο καθένας την απάντηση που θεωρεί σωστή...
Πεντακάθαρη λοιπόν η Χούντα. Όσο και ένας βόθρος.
(Φωτό πάνω: Ο Σταύρος Ψυχάρης στο καιρό της χούντας στο πλευρό του υπ. τύπου Βύρωνα Σταματόπουλου ο οποίος μάλιστα έγινε και κουμπάρος του.)
Ακούω όσα λέγονται για τον ξεπεσμό του συμβολισμού του Πολυτεχνείου. Άκουγα και όσα λέγονταν επί χρόνια πως την εποχή εκείνη όλα ήταν μπερδεμένα και υπήρχε μια σύγχυση. Δεν μου περνούσε από το μυαλό πως πολλοί από αυτούς που τα λένε υποστηρίζουν απλώς τον εαυτό τους και όχι την Ιστορία και την αλήθεια.
Μεγαλεπήβολα τα άρθρα του Σταύρου Ψυχάρη περί της μεταπολίτευσης και της αποτυχίας του πολιτικού συστήματος. Μεγάλη η ανησυχία του ΔΟΛ για τα σύμβολα που δεν ήταν σύμβολα. Και ξαφνικά ανοίγεις καμιά εφημερίδα εποχής και τι βρίσκεις; Τον Σταύρο Ψυχάρη στο πλευρό παραγόντων της Χούντας. Και αν ψάξεις λίγο παραπάνω βρίσκεις τον Ψυχάρη με τον κουμπάρο του Υπουργό της Χούντας Βύρωνα Σταματόπουλο. Χαμογελαστό και πρόσχαρο. Ο Σταματόπουλος βάφτισε τον μεγάλο γιό του Ψυχάρη Παναγιώτη. Τον δεύτερο και πιο γνωστό γιό,τον Αντρέα,τον βάφτισε ο Ανδρέας Παπαδόπουλος,ενώ το τρίτο παιδί είχε ως νονούς από κοινού τον Χρήστο Λαμπράκη και τον Σωκράτη Κόκκαλη. Παντός καιρού και πολιτικού χώρου,συνεπώς γνώστης ο Ψυχάρης έχει κάθε δικαίωμα να ανησυχεί με τον τρόπο που ανησυχεί για όσα συμβαίνουν
(Φωτό πάνω: Στα αριστερά με τα μακρυά μαλλιά εμφανίζεται ο Λιάνης με το πρωταγωνιστή της χούντας Κώστα Ασλανίδη σε επίσκεψη στο Ηράκλειο. Η φώτο είναι από το βιβλίο του Μάνου Χάρη ο οποίος εμφανίζει τον Λιάνη ως κολλητό του πραξικοπηματία.)
Το τραγικό όμως είναι να βλέπεις φωτογραφίες του συμπαθή Γιώργου Λιάνη,πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, με τον χουντικό Κώστα Ασλανίδη. Ο Ασλανίδης ως επικεφαλής των ΛΟΚ υπήρξε από τους διοργανωτές του πραξικοπήματος και μετέπειτα από τα στελέχη (στο HOT DOC τα διάβασα) της παρακρατικής Κόκκινης Προβιάς. Υπηρέτησε στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού,θέση την οποία για τραγική ειρωνία υπηρέτησε μετά από δεκαετίες ως δημοκράτης υπουργός ο Λιάνης.
Από το εξαφανισμένο βιβλίο του Μάνου Χάρη «Χούντα αγάπη μου, 500 φωτογραφίες εποχής», αλιεύσαμε τις φωτογραφίες του Γιώργου Λιάνη να συνοδεύει τον Κώστα Ασλανίδη σε επίσκεψή του στην Κρήτη. Ίσως ο ίδιος να πει σήμερα πως ήταν ένα δημοσιογραφικό ταξίδι,αλλά ο συγγραφέας του βιβλίου επιμένει σε άλλα.
Ως επίλογο να παραθέσω όσα έγραψε στις 7 Νοεμβρίου 1999 ο αρθρογράφος του Βήματος και μετέπειτα Υπουργός Πέτρος Ευθυμίου:
“Αν σήμερα ένα νέο παιδί ρωτούσε να του δείξουν «έναν χουντικό», είναι αμφίβολο αν θα έβρισκε λίγες δεκάδες άτομα που να αυτοαναγνωρίζονται με αυτό τον χαρακτηρισμό.
Αν το ίδιο παιδί ζητούσε να του υποδείξουν «έναν αντιστασιακό», θα βρισκόταν στα όρια του θαύματος των άρτων του Ιησού: όσο σπάνιο ήταν το είδος την περίοδο '67-'74 τόσο αναπτύχθηκε ραγδαία με τη μεταπολίτευση, ώστε ο σημερινός νέος να απορεί πώς άραγε διατηρήθηκε ένα καθεστώς επί επτά χρόνια, την ώρα που δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές έδιναν καθημερινά σκληρό αγώνα για την ανατροπή του.”
Μεγάλη αλήθεια,αλλά δεν την έψαξε ποτέ ο υπουργός του ΠΑΣΟΚ στα ενδότερα του ΔΟΛ. Ούτε και του κόμματός του.
Βασανιστές της Χούντας
Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, έτσι και στην αποχουντοποίηση, δε τιμωρήθηκε κανείς. Ήταν τόση η οργή του λαού με την ατιμωρησία, που υποδέχτηκαν τότε τη 17Ν με ανοιχτές αγκάλες. Πολλοί έκαναν και καριέρα, όπως ο Σταύρος Βρέντζος ή ο Μάκης Ψωμιάδης.
Πηγή 1 - Πηγή 2 - Πηγή 3
Περισσότερα για τους βασανιστές της Χούντας μπορεί να δει κανείς στα ακόλουθα:
Your Neighbor's Son: The Making of a Torturer [1976]
Xούντα: Η ταράτσα της Μπουμπουλίνας - Τα ΒασανιστήριαYour Neighbor's Son: The Making of a Torturer [1976]
Η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας - Δίκη βασανιστών
Μισθοί - Ανεργία - Ανάπτυξη
Μη χαλάσεις το παραμυθάκι του Έλληνα! Ανεργία δεν υπήρχε επί χούντας, οι μισθοί όλων ήταν ίσοι και η ανάπτυξη κάλπαζε. Έφτιαξε και δρόμους η Χούντα.
Για να τα δούμε όμως με νούμερα.
Μισθοί:
Ανεργία:
Ανάπτυξη:
Πηγή
Αμερική
Το 1967 ο Ρίτσαρντ Νίξον επισκέπτεται την Αθήνα και στηρίζει το καθεστώς της Χούντας.
Η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια.
Τα χρήματα αυτά τα είχε διοχετεύσει η CIA στην ΚΥΠ, με σκοπό να «αναβαθμιστεί» η δράση της ελληνικής Υπηρεσίας, να γίνει πιο αποτελεσματικό το αντικομουνιστικό της έργο, κλπ. Στη συνέχεια, κατ' εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη, γινόταν η «ανακύκλωση» και τα χρήματα όδευαν προς το Νίξον.
Μετά από χρόνια και όταν πλέον κανείς δεν ασχολιόταν με την εποχή της Χούντας, η Αμερική ζήτησε συγγνώμη για τη στήριξή της, η οποία σε περίοδο πλασματικής ευημερίας πέρασε "στα ψιλά".
Εκτός από την Αμερική η Χούντα ήταν γενικά ξενόδουλη όπως βλέπουμε και εδώ:
Μια εξωφρενική φωτογραφία από το ταξίδι του Παττακού στις αφρικανικές χώρες
Κύπρος
Με ένα κλικ εδώ μπορεί κανείς να δει τη δράση του Γρίβα και το πως παρέδωσε η Χούντα τη μισή Κύπρο στην Τουρκία. Με την Τουρκία την οποία φυσικά είχε άριστες σχέσεις!
Εκκλησία
Με ένα κλικ εδώ μπορεί να δει κάποιος την αντιμετώπιση του κλήρου στη Χούντα, η οποία δε διαφέρει με την αντιμετώπισή του στην Τουρκοκρατία (κλικ εδώ) ή την αντιμετώπισή του στους Ναζί. Και λίγο Χριστόδουλος - Χουντόδουλος (κλικ εδώ)
Νοσταλγοί
Γνωστή η παρελθοντολαγνεία του Έλληνα. Αποτυχημένος σε όλα του, κοιτάει πάντα στο "ένδοξο" παρελθόν για να βρει λύσεις, παρά στο μέλλον. Ξεθάβει κατά παραγγελία Μεγαλέξανδρους, Λεωνίδες, Περικλήδες, Κολοκοτρώνηδες, Μεταξάδες, Παπαδόπουλους, κλπ.
"Που'σαι ρε Παπαδόπουλε;" Που να'ναι αλήθεια...
Φυσικά οι νοσταλγοί ρίχνουν και καμιά εκδήλωση και όλο και κάποιο ξενοδοχείο θα τη φιλοξενήσει.
Που και που ψοφάει και κανένας, όπως ο Ντερτιλής και βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια και οι εναπομείναντες για να τον αποχαιρετήσουν. Ευτυχώς δεν έμειναν πολλά κόλλυβα ακόμα να βράσουμε. Έχει μείνει μόνο η μούμια ο Παττακός και λίγοι ακόμα.
Εδώ ο βασανιστής της Χούντας Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος στην κηδεία του στρατηγού Ντερτιλή.
Πηγή
Παλιότερα είχαμε και την κηδεία του Μάλλιου, τον οποίο έφαγε ευτυχώς η 17Ν.
Κάπου εκεί ξεπετάχτηκαν και κάτι νεοφασισταριά, ελληνιστές, αρχαιολάγνοι, παγανιστές, κλπ
(αχταρμάς όλες τις έννοιες στο μυαλό τους) όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Αριστοτελης Καλέντζης, κλπ, οι οποίοι στεναχωρήθηκαν για το Μάλλιο και άρχισαν να βάζουν βόμβες εδώ κι εκεί.
Πηγή
Νοσταλγοί φυσικά δεν υπάρχουν μόνο εγχώριοι, αλλά και από το εξωτερικό, όπως η Αμερικάνικη (σύμπτωση) εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, από την οποία αν δεν απατώμαι είχε περάσει κάποτε και ο Νίκος Μαστοράκης, τότε, τις μέρες επί Ωνάση, τον οποίο στήριζε η χούντα και του έκανε κάτι δωράκια και στου οποίου τη βίλα στο Λαγονήσι έμενε ο Παπαδόπουλος. Μια ωραία οικογένεια.
Πηγή
30% του λαού υπέρ της Χούντας
Όποιος μίλησε κυνηγήθηκε και στάλθηκε στα ξερονήσια. Βέβαια πολλοί από αυτούς που πήγαν στα ξερονήσια, αλλά και πολλοί από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο, εξαργύρωσαν τους αγώνες τους για να στηρίξουν ένα νέο καθεστώς, αυτό της εξευρωπαϊσμένης Ελλάδας και της δήθεν ευημερίας, μιας ευημερίας της οποίας οι περισσότεροι έζησαν για να δουν και το τέλος. Τα ονόματα γνωστά και μη εξαιρετέα, από Θεοδωράκη μέχρι Δαμανάκη και από Λαλιώτη μέχρι Σαββόπουλο.
Τι έγινε όμως με όσους δε μίλησαν;
Αυτοί απόλαυσαν τα προνόμια της Χούντας.
Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ο Νίκος Μαστοράκης με τη γνωστή εκπομπή του Πολυτεχνείου.
Τα υπόλοιπα παραδείγματα ακόμη γνωστότερα.
Βλαχοπούλου, Μαρινέλλα, Βογιατζής, Βουτσάς, Πουλόπουλος, Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Βάνου, Κόκοτας, Μοσχολιού, Ζαμπέτας, Μπιθικώτσης και άλλοι πολλοί, ατέλειωτη η λίστα.
Μια φωτογραφία, πιθανότατα κατα τη διάρκεια της χούντας, που καταδεικνύει τη γλυκειά σχιζοφρένεια της σύγχρονης Ελλάδας. Φίλοι κι αδέρφια, αυτοί που υποτίθεται τους χώριζαν ωκεανοί γούστου και αγώνων. Ο Ντουνιάς που επί χούντας τραγουδούσε το "Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", η Ρένα Βλαχοπούλου, ο "διδακτικός κοινωνικός αγωνιστής" Γιώργος Νταλάρας, η στάρ αισθησιακών ταινιών Γκιζέλα Ντάλι και ο Σταύρος Παράβας σε πλήρη χίπικη άνθηση. Στα μάτια τους βλέπεις αυτά που κανένας βιογράφος δεν θα τολμήσει ποτέ να πεί.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι εδώ ο Κώστα Βουτσάς ο οποίος τσουγκρίζει αυγό με το δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ο Βουτσάς βγήκε πρόσφατα και είπε πως αν δε το έκανε θα πήγαινε σε ξερονήσι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η Χούντα δεν έριχνε κούφιες απειλές, οπότε αν προοριζόταν κάποιος για ξερονήσι, θα πήγαινε. Αυτά όλα βέβαια είναι εκ των υστέρων δηλώσεις και πλέον δε μπορεί κανείς να κρίνει το πόσο αληθείς είναι.
Άλλη μια περίπτωση είναι το θέμα που δημιουργήθηκε με τον Κώστα Καζάκο και τη Τζένη Καρέζη το οποίο μπορεί να δεί κάποιος με ένα κλικ εδώ. Δηλωμένοι αριστεροί και οι δύο, παραδόξως έκαναν αρκετές δουλειές, θεατρικές και επιχειρηματικές επί Χούντας. Η Καρέζη συνελήφθη πολλάκις και έφτασε ένα βήμα πριν το ξερονήσι. Φήμες που δεν έχουν διασταυρωθεί λένε πως και οι δύο "έδωσαν" συντρόφους τους για να γλυτώσουν την εξορία. Το μόνο σίγουρο όπως είπαμε, είναι πως η Χούντα δεν έριχνε κούφιες ή ανεκπλήρωτες απειλές, πόσο μάλλον σε "κομμούνια".
Πολλοί ηθοποίοι βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη Χούντα να ανέβει. Ένας από αυτούς ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, με ταινίες που είχαν Μαυρογιαλούρους και καταδίκαζαν σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό της εποχής, ετοιμάζοντας το λαό για "ξεκαθάρισμα" και "κάτι νέο".
Εδώ μια φωτογραφία με σύσσωμο τον κόσμο της τέχνης δίπλα από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.
Μουσούρης, Λειβαδίτης, Κωνσταντάρας, Ζερβός, Χατζίσκος, Παπαμιχαήλ, Χατζηαργύρη, Αρώνη. Παπαδόπουλος, Κοντού, Οικονομίδης.
Ο Κωνσταντάρας σε περίοπτη θέση. Φυσικά, το μήλο κάτω απ'τη μηλιά θα πέσει και το ίδιο ακροδεξιός βγήκε και ο γιός του Δημήτρης αλλά και ο εγγονός του Λάμπρος.
Από όλο αυτό τον ακροδεξιό και εθνικιστικό παροξυσμό δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η Εθνική μας Σταρ. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, επιμένοντας καθεστωτικά κι ελληνικά, προσεγγίζει μετά τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Νικόλαο Μομφεράτο, Υπουργο Βιομηχανίας επί Χούντας.
Γνώριζε αλλά δεν αποκάλυψε ποτέ πως ήταν κόρη δοσίλογου ταγματασφαλίτη, για να μη χάσει τους τότε αριστερούς και αντικαθεστωτικούς θεατές της.
Τι έγινε όμως τελικά με τον πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη;
Ο νομάρχης Αρκαδίας Ιωάννης Βουγιουκλάκης, ήταν άνθρωπος των Ιταλικών και Γερμανικών Αρχών, άρα εχθρός της Ελλάδας.
«Τέλος Δεκεμβρίου 1943, αρχές Γενάρη 1944 βρισκόμαστε με το 2ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Μοναστήρι Άη Θανάση, στα Καλύβια Φενεού Κορινθίας. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Καθόμαστε με τον αξέχαστο φίλο και συναγωνιστή μου Τάκη Μπιτσάνη και κουβεντιάζαμε αναπολώντας τη ζωή μας στην Τρίπολη όταν μας πλησίασε ο Καπετάνιος του Τάγματος -και κατοπινά του Συντάγματος- ο Ηρακλής ο Τζάθας και μας έδωσε την είδηση ότι επάνω στο Ηγουμενείο βρίσκεται ο Βουγιουκλάκης, που μας τον έφεραν κρατούμενο. Τον είχαν συλλάβει σε έναν σταθμό του σιδηροδρομικού άξονα Τρίπολης-Κορίνθου συνοδεύοντας ένα βαγόνι γεμάτο ληστευμένα αγροτικά προϊόντα όπως μας είπαν με προορισμό την Αθήνα. Τον επισκέφθηκα σε ένα κελί που στο μεταξύ τον είχαν μεταφέρει... Ήταν ένα ανθρώπινο κουρέλι. Αυτός ο υπερόπτης "άφτερος Ντούτσε" ήταν ένα άθλιο, αξιοθρήνητο και τρομαγμένο ανθρωπάκι. Πραγματικά ήταν να τον λυπάσαι. Κάθε αντάρτη που έβλεπε τον ικέτευε να τον σώσει. Του εξήγησα ότι εμείς δεν έχουμε δικαιοδοσία σε παρόμοια θέματα. Δεν είμαστε δικαστήριο, ούτε καν ανακριτικό γραφείο. "Η μόνη μας υποχρέωση και ευθύνη είναι να σε προωθήσουμε στις αρμόδιες Υπηρεσίες (Πολιτοφυλακή και Ανακριτικό Γραφείο) που βρίσκονται στην Κυνουρία. Εκεί θα δώσεις εξηγήσεις για τη συμπεριφορά σου σαν συνεργάτης των κατοχικών στρατευμάτων". Την επομένη το πρωί, παρουσία όλων των ανδρών του Τάγματος που είχαν συγκεντρωθεί για να δουν τον πρώην παντοδύναμο Βουγιουκλάκη -καθώς το όνομά του ήταν πασίγνωστο σε όλο τον Μωριά, και όχι μόνο, για τα κατορθώματά του, κυρίως στη λεηλασία της αγροτικής σοδειάς- και με συνοδεία ανταρτών πήρε το δρόμο για την Κυνουρία. Αυτή η σκηνή θα μου μείνει χαραγμένη στο νου για πάντα. Μια φιγούρα σε πλήρη ψυχική κατάρρευση. Βλέποντας αυτή την εικόνα αυτόματα σου έρχονταν στο μυαλό τα παλικάρια που ολόρθα, περήφανα στέκονταν μπροστά στα έξι τουφέκια ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα, τη λευτεριά και τον αδούλωτο λαό μας. Όπως μάθαμε αργότερα, δικάστηκε στην Κυνουρία σε ανοιχτή δίκη από λαϊκό δικαστήριο και εκτελέστηκε».
Το μήλο κάτω απ'τη μηλιά όπως πάντα και στην περίπτωση της Αλίκης.
Χαρακτηριστική και η φράση του Ξυλούρη.
Ο Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος, γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου της Κρήτης (εκεί που δε παίρνει ψήφους η Χ.Α.) από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. Στα πέντε του χρόνια, όταν οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες παππούδες των χρυσαυγιτών έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης. Από πολύ μικρή ηλικία είχε φυτρώσει μέσα στον μεγάλο τραγουδοποιό, η απέχθεια για οτιδήποτε ναζιστικό, αλλά και ο σπόρος της αντίστασης.
Ο Ξυλούρης το 1973 ήταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου μέσα στην κατάληψη τραγουδώντας και αγωνιζόμενος μαζί με τους φοιτητές και τον λαό.
Ο Ξυλούρης ήταν πάντα ενάντια στους φασίστες και τους χουντικούς, τους εχθρούς του λαού και της ελευθερίας.
Ο Ξυλούρης με την φωνή του έγινε σύμβολο της αντίστασης.
Ο Ξυλούρης ήταν δίπλα στους εξεγερμένους και πολεμούσε τους ρουφιάνους και τους προσκυνημένους.
Ο Ξυλούρης με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ο Ξυλούρης το καλοκαίρι του 1973 τραγούδησε στο θεατρικό έργο "Το μεγάλο μας τσίρκο" με πρωταγωνιστές τους αντιστασιακούς Κώστα Καζάκο και Τζένη Καρέζη, στο θέατρο "Αθήναιον".
Ο Ξυλούρης ήξερε για την επερχόμενη λαϊκή κατρακύλα και είχε αφιερώσει πολλά τραγούδια στο λαό. Χαρακτηριστικός ο στίχος "αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς".
Ο Ξυλούρης ήταν ενάντια στον καπιταλισμό και ειδικά στη Χούντα, περίοδος στην οποία αυτός άνθισε, κυρίως με παράνομους τρόπους. Όπως ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά μετά τη μεταπολίτευση, αναφερόμενος στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας "εγώ τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να κανονίζουν επί χούντας, τους ίδιους βλέπω και τώρα".
Υπερβολικό; Ή μήπως όχι; Για να δούμε τι λέει και ο Παττακός...
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ: «Όλοι ήταν μαζί μας επί χούντας»
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Ιστορικού Ερευνητή
«Η ΜΑΧΗ» δημοσιεύει σήμερα το πέμπτο μέρος της ιστορικής συνέντευξης-ντοκουμέντο, του κορυφαίου κινηματία πρωταγωνιστή Αξιωματικού της 21ης Απριλίου, 1967, του Ταξίαρχου τότε Στυλιανού Παττακού, ο οποίος μιλά για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή, χωρίς φόβο και με θάρρος στον ιστορικό ερευνητή, Νίκο Γ. Θεοδώρου.
Στο έβδομο μέρος, ο Στ. Παττακός μιλάει για τους καλλιτέχνες της εποχής και το πώς ξαφνικά με την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος έγιναν όλοι αντιχουντικοί. Επίσης αναφέρετε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και πως αυτά ανέτρεψαν, όπως δηλώνει, όλους τους σχεδιασμούς και μας οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία. Ο Στ. Παττακός είναι σήμερα 101 χρόνων και από το 1974, η μεταπολίτευση αρνείται να του παράσχει σύνταξη αλλά ούτε και υγειονομική περίθαλψη.
-Με τους ανθρώπους της Τέχνης, τους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, το στρατιωτικό καθεστώς τι σχέση είχε; Τι στάση κρατήσατε κ. Παττακέ; Αρκετοί ηθοποιοί και τραγουδιστές μετά το 1974 δηλώνουν αντιστασιακοί και πολέμιοι της “Χούντας”. Ποιοι συμμετείχαν στην πρώτη εορταστική επέτειο-εκδήλωση της 21ης Απριλίου; Τα έχετε ζήσει, τα ξέρετε και ως αντιπρόεδρος που ήσασταν γνωρίζετε πάρα πολλά.
Α, πολύ ωραία ερώτησις. Ουδείς μας αντιστάθηκε, ουδείς μας επολέμησε όταν ήμασταν στην εξουσία. Ε, μετά το 1974 ας λένε ότι θέλουνε. Την αλήθεια σας λέγω όπως κάνω πάντα. Εκεί που όλοι ήταν με την Επανάσταση, στις 24 Ιουλίου 1974, γίνανε όλοι αντιστασιακοί και αντιχουντικοί! Οι ηθοποιοί ήτο στο πλευρό μας. Η μακαριστή Αλίκη Βουγιουκλάκη αρκετές φορές διασκέδαζε εις τα κέντρα διασκεδάσεως με τον αρχηγό της ΚΥΠ Ρουφογάλη μετά της συζύγου αυτού Ντέλας. Παρών ήτο και ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με τον οποίον η Αλίκη είχε φιλικές σχέσεις. Η αείμνηστη Αλίκη κατά την διάρκεια της κατοχής είχε μείνει ορφανή από πατέρα. Οι κομμουνιστές τον εδολοφόνησαν Χριστούγεννα του 1943 και βρήκε φρικτό θάνατο. Τον εβασάνισαν πριν πεθάνει. Ήτο Νομάρχης εις την Πελοπόννησον και εθνικόφρων. Η Βίκυ Μοσχολιού μας αγαπούσε πολύ και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Λαδά. Ήτο κουμπάροι. Κάθε χρόνο τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου, τώρα λένε ότι δεν το τραγουδούσε. Πόσο μικρόψυχοι είναι! Ουδέποτε το έκρυψε και μετά το 1975 μας επισκεπτότανε και στη φυλακή. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που τον παρουσιάζουνε σήμερα ότι είναι κομμουνιστής, ήτο φίλος του Γεωργίου Παπαδοπούλου και στην πρώτη επέτειο της 21ης Απριλίου το 1968 συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις. Ουδείς τους επίεσε να έρθουν με το ζόρι. Συμμετείχαν επειδή το θέλανε.
-Να σταθώ στον αξέχαστο Γρηγόρη Μπιθικώτση. Είναι αλήθεια ότι τραγουδούσε τα τραγούδια της 21ης Απριλίου; Και αληθεύει το γεγονός ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε διαφωνίσει με τον Μπιθικώτση και είχε πικραθεί μαζί του;
Θα σας πω. Εδώ παιδί μου λένε ότι η Σοφία Βέμπο υπήρξε κομμουνίστρια, θα τους γλύτωνε από το βούρκο και τα ψεύδη της «μεταπολιτεύσεως» ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης; Έχουνε διαστρεβλώσει τα πάντα μετά το 1974. Ψέμα, ψέμα, ψέμα, ψέμα, ε πόσο ψέμα, φτάνει ποια! Η Σοφία Βέμπο η οποία εθαύμαζε τον Ιωάννη Μεταξά, λένε τώρα ότι υπήρξε κομμουνίστρια! Λοιπόν, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ναι, είναι αλήθεια αυτό που λέτε, ότι είχε πικραθεί ο Μίκης μαζί του, τραγουδούσε τον ύμνο της Επαναστάσεως και σε κάθε εκδήλωση της 21ης Απριλίου τραγουδούσε όλα τα τραγούδια. Ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε σε ρυθμό εμβατηρίου το παρακάτω τραγούδι που έγινε ο ημιεπίσημος ύμνος της Επαναστάσεως μας. Το τραγούδι είναι, «Μέσα στ Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη. Τραγούδι αγάπης αντηχεί, γελούν όλα τα χείλη και σμίγουν μέσα στην ψυχή, του Εικοσιένα η εποχή κι η Εικοσιμιά του Απρίλη. Μες στις καρδιές μπαίνει ζεστή του Απριλιού η λιακάδα και έχουν στα στήθια τους κλεισθεί θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ όλα Ελλάδα». Αυτό παιδί μου τραγουδούσε ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο θαυμαστής του Μεταξά και της 4ης Αυγούστου τότε, Μίκης Θεοδωράκης και σήμερα υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, του έστειλε ένα γράμμα, το οποίο έπεσε στα χέρια τα δικά μας, σας το παραδίδω και παρακαλώ πολύ να το δημοσιεύσετε. Το γράμμα χρονολογείται από τον Ιούλιο του 1967 και έγραφε τα εξής. Μίκης προς Γρηγόρη, «Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα «Δειλινά» τον ‘’Ύμνο της Επαναστάσεως’’. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθησε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μη γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλλήκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά. Υπογραφή Μίκης Θεοδωράκης, Αθήναι, Ιούλιος 1967».
Αυτά έγραψε λοιπόν ο Μίκης προς τον Γρηγόρη. Θέλετε να σας πω τι έγινε; Ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης, δεν έκατσε σπίτι του, ούτε έκανε τον άρρωστο, ούτε πήγε στο εξωτερικό να συναντήσει την Μελίνα, η οποία κατηγορούσε την Ελλάδα στους ξένους, έγραψε τον Μίκη Θεοδωράκη στα παλιά του τα παπούτσια και τραγούδησε κανονικά και λεβέντικα τον ύμνο της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου! Αυτός ήταν ο Γρηγόρης, ένας ΛΕΒΕΝΤΗΣ, μπράβο του. Ο Μίκης μικρός ήτο στην ΕΟΝ του Μεταξά και έγραψε και το ποίημα, «έχω πίστη στο χριστούλη σεβασμό στο βασιλιά, σα μεγάλο πατερούλη αγαπώ το Μεταξά»! μετά πήγε στο εγκληματικό ΕΑΜ, μετά στην ΕΔΑ, το 1974 είπε το Καραμανλής ή τανκς και το 1990 πήγε στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Τους γύρισε όλους δηλαδή. Ναι, σπουδαίος μουσικός, αλλά και … σπουδαίος πολιτικός γυρολόγος!
-Ο Γιώργος Νταλάρας τι στάση κράτησε; Ήτο εναντίον της 21ης Απριλίου;
Θα σας πω σιγά-σιγά, έχετε υπομονή. Ο Θανάσης Βέγγος συμμετείχε και αυτός στις εορταστικές εκδηλώσεις. Ο Γιάννης Βογιατζής ο ηθοποίος, το ίδιο. Ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής μας αγαπούσε πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα το λέει, που είσαι Παπαδόπουλε. Ο λεβέντης ο Κώστας Πρέκας ο οποίος γύρισε και τις υπέροχες πολεμικές ταινίες, επειδή ήτο υπέρ της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, κυνηγήθηκε πολύ απ’ το 1974 και μετά. Να πάτε να τους βρείτε να σας πούνε την αλήθεια. Λάμπρος Κωνσταντάρας, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Μάρω Κοντού, η Αρώνη, η Λυβικού, ο Βουτσάς, Ζωή Λάσκαρη, Δήμητρα Σερεμέτη, Παντελής Ζερβός, Νικήτας Πλατής, ο Φέρμας, ο αξεπέραστος Γιώργος Οικονομίδης και άλλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές ήτο με την Επανάσταση. Τότε κάνανε λεφτά όλοι τους. Ο Κωνσταντάρας πολέμησε στην Αλβανία το 1940, ο δε Παπαγιαννόπουλος ήτο αξιωματικός του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου και πολεμούσε σκληρά τους συμμορίτες κομμουνιστές στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όποτε με έβλεπε μου έλεγε, επιτέλους βάλατε μια τάξη και βρήκαμε την ησυχία μας, μας εσώσατε από το χάος, την αναρχία και τους κομμουνιστάς. Ο Πάριος, ο Βοσκόπουλος, ο Πουλόπουλος, όλοι τότε γίνανε μεγάλα ονόματα. Ο αδελφικός φίλος του Παπαδόπουλου ο Γιώργος Ζαμπέτας μας αγαπούσε πολύ και τραγουδούσε πάντα τον ύμνο της 21ης Απριλίου και έλεγε και το τραγούδι, κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει. Όλοι ήταν μαζί μας. Με την ‘’μεταπολίτευση΄΄ ήρθε και το ψέμα. Και τώρα ας μιλήσουμε για τον Νταλάρα που με ρωτήσατε ενωρίτερα. Ο Γιωργάκης μας. Όταν ήμασταν στην εξουσία ουδέποτε έκαμε μίαν δήλωση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1970 με 1971 κάπου στην Αθήνα, στο μουσικό κέντρο Στορ ή Στορκ αν ενθυμούμαι καλώς, τραγουδούσε με κορυφαία στελέχη της Επαναστάσεως τραγούδια υπέρ του στρατού και εθνικά εμβατήρια. Αυτή είναι η αλήθεια παιδί μου, αν έχει το θάρρος και την εντιμότητα ας με διαψεύσει. Γίνανε όλοι αντιστασιακοί μετά… θάνατον της χούντας!
Πηγή
Ποδόσφαιρο. Το όποιο του λαού. Και η Χούντα φυσικά το ήξερε καλά. Γι αυτό φρόντιζε να προμηθεύει με χρήματα τις ομάδες ώστε να ασχολείται ο λαός με το γήπεδο και να ξεχνάει όλα τα υπόλοιπα, σκάνδαλα, διαφθορά, καθεστώς, κλπ. Ολυμπιακάρα, Παναθηναϊκάρα, Χουντάρα.
Μπορεί ο Έλληνας να είναι τελευταίος σε όλα και περίγελος του γαλαξία, αλλά στο εθνικό του σπορ, το ρουφιανιλίκι δηλαδή, δε τον φτάνει κανένας. Ούτε καν το χαφιεδοκαθεστώς της χούντας δε κατάφερε να αφομειώσει τις υψηλές επιδόσεις της εθελόδουλης ρουφιανομάζας της Ψωροκώσταινας, με αποτέλεσμα να εκδώσει σχετική ανακοίνωση.
(by Μιζέρια)
Πηγή
Αυτή ήταν η Χούντα των Συνταγματαρχών, ή Δικτατορία, μια εποχή σαν όλες τις άλλες, όπου η άρχουσα τάξη επιβλήθηκε με τον τρόμο των τανκς, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.
Παλιότερα είχαμε και την κηδεία του Μάλλιου, τον οποίο έφαγε ευτυχώς η 17Ν.
Κάπου εκεί ξεπετάχτηκαν και κάτι νεοφασισταριά, ελληνιστές, αρχαιολάγνοι, παγανιστές, κλπ
(αχταρμάς όλες τις έννοιες στο μυαλό τους) όπως ο Νίκος Μιχαλολιάκος, ο Αριστοτελης Καλέντζης, κλπ, οι οποίοι στεναχωρήθηκαν για το Μάλλιο και άρχισαν να βάζουν βόμβες εδώ κι εκεί.
Πηγή
Νοσταλγοί φυσικά δεν υπάρχουν μόνο εγχώριοι, αλλά και από το εξωτερικό, όπως η Αμερικάνικη (σύμπτωση) εφημερίδα ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ, από την οποία αν δεν απατώμαι είχε περάσει κάποτε και ο Νίκος Μαστοράκης, τότε, τις μέρες επί Ωνάση, τον οποίο στήριζε η χούντα και του έκανε κάτι δωράκια και στου οποίου τη βίλα στο Λαγονήσι έμενε ο Παπαδόπουλος. Μια ωραία οικογένεια.
Πηγή
30% του λαού υπέρ της Χούντας
Πολιτισμός
Όποιος μίλησε κυνηγήθηκε και στάλθηκε στα ξερονήσια. Βέβαια πολλοί από αυτούς που πήγαν στα ξερονήσια, αλλά και πολλοί από αυτούς που πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο, εξαργύρωσαν τους αγώνες τους για να στηρίξουν ένα νέο καθεστώς, αυτό της εξευρωπαϊσμένης Ελλάδας και της δήθεν ευημερίας, μιας ευημερίας της οποίας οι περισσότεροι έζησαν για να δουν και το τέλος. Τα ονόματα γνωστά και μη εξαιρετέα, από Θεοδωράκη μέχρι Δαμανάκη και από Λαλιώτη μέχρι Σαββόπουλο.
Τι έγινε όμως με όσους δε μίλησαν;
Αυτοί απόλαυσαν τα προνόμια της Χούντας.
Ένα κλασικό παράδειγμα είναι ο Νίκος Μαστοράκης με τη γνωστή εκπομπή του Πολυτεχνείου.
Τα υπόλοιπα παραδείγματα ακόμη γνωστότερα.
Βλαχοπούλου, Μαρινέλλα, Βογιατζής, Βουτσάς, Πουλόπουλος, Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Βάνου, Κόκοτας, Μοσχολιού, Ζαμπέτας, Μπιθικώτσης και άλλοι πολλοί, ατέλειωτη η λίστα.
Η Νανά Μούσχουρη με το Δικτάτορα (τις συστάσεις κάνει ο Παύλος Βαρδινογιάννης).
Μια φωτογραφία, πιθανότατα κατα τη διάρκεια της χούντας, που καταδεικνύει τη γλυκειά σχιζοφρένεια της σύγχρονης Ελλάδας. Φίλοι κι αδέρφια, αυτοί που υποτίθεται τους χώριζαν ωκεανοί γούστου και αγώνων. Ο Ντουνιάς που επί χούντας τραγουδούσε το "Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", η Ρένα Βλαχοπούλου, ο "διδακτικός κοινωνικός αγωνιστής" Γιώργος Νταλάρας, η στάρ αισθησιακών ταινιών Γκιζέλα Ντάλι και ο Σταύρος Παράβας σε πλήρη χίπικη άνθηση. Στα μάτια τους βλέπεις αυτά που κανένας βιογράφος δεν θα τολμήσει ποτέ να πεί.
Άλλο ένα παράδειγμα είναι εδώ ο Κώστα Βουτσάς ο οποίος τσουγκρίζει αυγό με το δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ο Βουτσάς βγήκε πρόσφατα και είπε πως αν δε το έκανε θα πήγαινε σε ξερονήσι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η Χούντα δεν έριχνε κούφιες απειλές, οπότε αν προοριζόταν κάποιος για ξερονήσι, θα πήγαινε. Αυτά όλα βέβαια είναι εκ των υστέρων δηλώσεις και πλέον δε μπορεί κανείς να κρίνει το πόσο αληθείς είναι.
Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με το Δικτάτορα.
Ο Μάνος Χατζιδάκις με τον Μακαρέζο.
Ο αντικομμουνιστής νεοφιλελεύθερος Νίκος Δήμου, ο εκλεκτός της Χούντας.
Άλλη μια περίπτωση είναι το θέμα που δημιουργήθηκε με τον Κώστα Καζάκο και τη Τζένη Καρέζη το οποίο μπορεί να δεί κάποιος με ένα κλικ εδώ. Δηλωμένοι αριστεροί και οι δύο, παραδόξως έκαναν αρκετές δουλειές, θεατρικές και επιχειρηματικές επί Χούντας. Η Καρέζη συνελήφθη πολλάκις και έφτασε ένα βήμα πριν το ξερονήσι. Φήμες που δεν έχουν διασταυρωθεί λένε πως και οι δύο "έδωσαν" συντρόφους τους για να γλυτώσουν την εξορία. Το μόνο σίγουρο όπως είπαμε, είναι πως η Χούντα δεν έριχνε κούφιες ή ανεκπλήρωτες απειλές, πόσο μάλλον σε "κομμούνια".
Πολλοί ηθοποίοι βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη Χούντα να ανέβει. Ένας από αυτούς ήταν ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, με ταινίες που είχαν Μαυρογιαλούρους και καταδίκαζαν σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό της εποχής, ετοιμάζοντας το λαό για "ξεκαθάρισμα" και "κάτι νέο".
Εδώ μια φωτογραφία με σύσσωμο τον κόσμο της τέχνης δίπλα από τον δικτάτορα Παπαδόπουλο.
Μουσούρης, Λειβαδίτης, Κωνσταντάρας, Ζερβός, Χατζίσκος, Παπαμιχαήλ, Χατζηαργύρη, Αρώνη. Παπαδόπουλος, Κοντού, Οικονομίδης.
Ο Κωνσταντάρας σε περίοπτη θέση. Φυσικά, το μήλο κάτω απ'τη μηλιά θα πέσει και το ίδιο ακροδεξιός βγήκε και ο γιός του Δημήτρης αλλά και ο εγγονός του Λάμπρος.
Από όλο αυτό τον ακροδεξιό και εθνικιστικό παροξυσμό δε θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η Εθνική μας Σταρ. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη, επιμένοντας καθεστωτικά κι ελληνικά, προσεγγίζει μετά τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Νικόλαο Μομφεράτο, Υπουργο Βιομηχανίας επί Χούντας.
Γνώριζε αλλά δεν αποκάλυψε ποτέ πως ήταν κόρη δοσίλογου ταγματασφαλίτη, για να μη χάσει τους τότε αριστερούς και αντικαθεστωτικούς θεατές της.
Τι έγινε όμως τελικά με τον πατέρα της Αλίκης Βουγιουκλάκη;
Ο νομάρχης Αρκαδίας Ιωάννης Βουγιουκλάκης, ήταν άνθρωπος των Ιταλικών και Γερμανικών Αρχών, άρα εχθρός της Ελλάδας.
«Τέλος Δεκεμβρίου 1943, αρχές Γενάρη 1944 βρισκόμαστε με το 2ο Τάγμα του 6ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στο Μοναστήρι Άη Θανάση, στα Καλύβια Φενεού Κορινθίας. Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Καθόμαστε με τον αξέχαστο φίλο και συναγωνιστή μου Τάκη Μπιτσάνη και κουβεντιάζαμε αναπολώντας τη ζωή μας στην Τρίπολη όταν μας πλησίασε ο Καπετάνιος του Τάγματος -και κατοπινά του Συντάγματος- ο Ηρακλής ο Τζάθας και μας έδωσε την είδηση ότι επάνω στο Ηγουμενείο βρίσκεται ο Βουγιουκλάκης, που μας τον έφεραν κρατούμενο. Τον είχαν συλλάβει σε έναν σταθμό του σιδηροδρομικού άξονα Τρίπολης-Κορίνθου συνοδεύοντας ένα βαγόνι γεμάτο ληστευμένα αγροτικά προϊόντα όπως μας είπαν με προορισμό την Αθήνα. Τον επισκέφθηκα σε ένα κελί που στο μεταξύ τον είχαν μεταφέρει... Ήταν ένα ανθρώπινο κουρέλι. Αυτός ο υπερόπτης "άφτερος Ντούτσε" ήταν ένα άθλιο, αξιοθρήνητο και τρομαγμένο ανθρωπάκι. Πραγματικά ήταν να τον λυπάσαι. Κάθε αντάρτη που έβλεπε τον ικέτευε να τον σώσει. Του εξήγησα ότι εμείς δεν έχουμε δικαιοδοσία σε παρόμοια θέματα. Δεν είμαστε δικαστήριο, ούτε καν ανακριτικό γραφείο. "Η μόνη μας υποχρέωση και ευθύνη είναι να σε προωθήσουμε στις αρμόδιες Υπηρεσίες (Πολιτοφυλακή και Ανακριτικό Γραφείο) που βρίσκονται στην Κυνουρία. Εκεί θα δώσεις εξηγήσεις για τη συμπεριφορά σου σαν συνεργάτης των κατοχικών στρατευμάτων". Την επομένη το πρωί, παρουσία όλων των ανδρών του Τάγματος που είχαν συγκεντρωθεί για να δουν τον πρώην παντοδύναμο Βουγιουκλάκη -καθώς το όνομά του ήταν πασίγνωστο σε όλο τον Μωριά, και όχι μόνο, για τα κατορθώματά του, κυρίως στη λεηλασία της αγροτικής σοδειάς- και με συνοδεία ανταρτών πήρε το δρόμο για την Κυνουρία. Αυτή η σκηνή θα μου μείνει χαραγμένη στο νου για πάντα. Μια φιγούρα σε πλήρη ψυχική κατάρρευση. Βλέποντας αυτή την εικόνα αυτόματα σου έρχονταν στο μυαλό τα παλικάρια που ολόρθα, περήφανα στέκονταν μπροστά στα έξι τουφέκια ζητωκραυγάζοντας για την Ελλάδα, τη λευτεριά και τον αδούλωτο λαό μας. Όπως μάθαμε αργότερα, δικάστηκε στην Κυνουρία σε ανοιχτή δίκη από λαϊκό δικαστήριο και εκτελέστηκε».
Περισσότερα εδώ.
Η Αλίκη φυσικά μόλις καταξιώθηκε, έχοντας πίσω της ένα νεκρό πατέρα ταγματασφαλίτη και ένα νεκρό άντρα πιόνι της Χούντας, έκανε τη ζωή κόλαση σε όποιον συνάδελφό της ήταν αντιφασίστας.
Η Αλίκη φυσικά μόλις καταξιώθηκε, έχοντας πίσω της ένα νεκρό πατέρα ταγματασφαλίτη και ένα νεκρό άντρα πιόνι της Χούντας, έκανε τη ζωή κόλαση σε όποιον συνάδελφό της ήταν αντιφασίστας.
Τα παραδείγματα πολλά, αλλά όχι του παρόντος, εκτός από ένα (κλικ εδώ).
Το μήλο κάτω απ'τη μηλιά όπως πάντα και στην περίπτωση της Αλίκης.
Χαρακτηριστική και η φράση του Ξυλούρη.
Ο Νίκος Ξυλούρης ή Ψαρονίκος, γεννήθηκε το 1936, στο ορεινό χωριό Ανώγεια Μυλοποτάμου Ρεθύμνου της Κρήτης (εκεί που δε παίρνει ψήφους η Χ.Α.) από οικογένεια με μουσική παράδοση και πολλούς λυράρηδες. Στα πέντε του χρόνια, όταν οι Γερμανοί μαζί με τους ταγματασφαλίτες παππούδες των χρυσαυγιτών έκαψαν το χωριό του, ξεριζώθηκε από τον τόπο του μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους, οι οποίοι μεταφέρθηκαν σε χωριό της επαρχίας Μυλοποτάμου όπου παρέμειναν μέχρι και την απελευθέρωση της Κρήτης. Από πολύ μικρή ηλικία είχε φυτρώσει μέσα στον μεγάλο τραγουδοποιό, η απέχθεια για οτιδήποτε ναζιστικό, αλλά και ο σπόρος της αντίστασης.
Ο Ξυλούρης το 1973 ήταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου μέσα στην κατάληψη τραγουδώντας και αγωνιζόμενος μαζί με τους φοιτητές και τον λαό.
Ο Ξυλούρης ήταν πάντα ενάντια στους φασίστες και τους χουντικούς, τους εχθρούς του λαού και της ελευθερίας.
Ο Ξυλούρης με την φωνή του έγινε σύμβολο της αντίστασης.
Ο Ξυλούρης ήταν δίπλα στους εξεγερμένους και πολεμούσε τους ρουφιάνους και τους προσκυνημένους.
Ο Ξυλούρης με τη φωνή και το ήθος του σημάδεψε τα χρόνια της χούντας, την αντίσταση σε αυτήν, αλλά και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης.
Ο Ξυλούρης το καλοκαίρι του 1973 τραγούδησε στο θεατρικό έργο "Το μεγάλο μας τσίρκο" με πρωταγωνιστές τους αντιστασιακούς Κώστα Καζάκο και Τζένη Καρέζη, στο θέατρο "Αθήναιον".
Ο Ξυλούρης ήξερε για την επερχόμενη λαϊκή κατρακύλα και είχε αφιερώσει πολλά τραγούδια στο λαό. Χαρακτηριστικός ο στίχος "αν ξυπνήσεις μονομιάς θα `ρθει ανάποδα ο ντουνιάς".
Ο Ξυλούρης ήταν ενάντια στον καπιταλισμό και ειδικά στη Χούντα, περίοδος στην οποία αυτός άνθισε, κυρίως με παράνομους τρόπους. Όπως ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά μετά τη μεταπολίτευση, αναφερόμενος στους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας "εγώ τους ίδιους ανθρώπους έβλεπα να κανονίζουν επί χούντας, τους ίδιους βλέπω και τώρα".
Υπερβολικό; Ή μήπως όχι; Για να δούμε τι λέει και ο Παττακός...
ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ: «Όλοι ήταν μαζί μας επί χούντας»
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Ιστορικού Ερευνητή
«Η ΜΑΧΗ» δημοσιεύει σήμερα το πέμπτο μέρος της ιστορικής συνέντευξης-ντοκουμέντο, του κορυφαίου κινηματία πρωταγωνιστή Αξιωματικού της 21ης Απριλίου, 1967, του Ταξίαρχου τότε Στυλιανού Παττακού, ο οποίος μιλά για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή, χωρίς φόβο και με θάρρος στον ιστορικό ερευνητή, Νίκο Γ. Θεοδώρου.
Στο έβδομο μέρος, ο Στ. Παττακός μιλάει για τους καλλιτέχνες της εποχής και το πώς ξαφνικά με την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος έγιναν όλοι αντιχουντικοί. Επίσης αναφέρετε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και πως αυτά ανέτρεψαν, όπως δηλώνει, όλους τους σχεδιασμούς και μας οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία. Ο Στ. Παττακός είναι σήμερα 101 χρόνων και από το 1974, η μεταπολίτευση αρνείται να του παράσχει σύνταξη αλλά ούτε και υγειονομική περίθαλψη.
-Με τους ανθρώπους της Τέχνης, τους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου, το στρατιωτικό καθεστώς τι σχέση είχε; Τι στάση κρατήσατε κ. Παττακέ; Αρκετοί ηθοποιοί και τραγουδιστές μετά το 1974 δηλώνουν αντιστασιακοί και πολέμιοι της “Χούντας”. Ποιοι συμμετείχαν στην πρώτη εορταστική επέτειο-εκδήλωση της 21ης Απριλίου; Τα έχετε ζήσει, τα ξέρετε και ως αντιπρόεδρος που ήσασταν γνωρίζετε πάρα πολλά.
Α, πολύ ωραία ερώτησις. Ουδείς μας αντιστάθηκε, ουδείς μας επολέμησε όταν ήμασταν στην εξουσία. Ε, μετά το 1974 ας λένε ότι θέλουνε. Την αλήθεια σας λέγω όπως κάνω πάντα. Εκεί που όλοι ήταν με την Επανάσταση, στις 24 Ιουλίου 1974, γίνανε όλοι αντιστασιακοί και αντιχουντικοί! Οι ηθοποιοί ήτο στο πλευρό μας. Η μακαριστή Αλίκη Βουγιουκλάκη αρκετές φορές διασκέδαζε εις τα κέντρα διασκεδάσεως με τον αρχηγό της ΚΥΠ Ρουφογάλη μετά της συζύγου αυτού Ντέλας. Παρών ήτο και ο Δημήτριος Ιωαννίδης, με τον οποίον η Αλίκη είχε φιλικές σχέσεις. Η αείμνηστη Αλίκη κατά την διάρκεια της κατοχής είχε μείνει ορφανή από πατέρα. Οι κομμουνιστές τον εδολοφόνησαν Χριστούγεννα του 1943 και βρήκε φρικτό θάνατο. Τον εβασάνισαν πριν πεθάνει. Ήτο Νομάρχης εις την Πελοπόννησον και εθνικόφρων. Η Βίκυ Μοσχολιού μας αγαπούσε πολύ και είχε συγγένεια με τον Ιωάννη Λαδά. Ήτο κουμπάροι. Κάθε χρόνο τραγουδούσε τον ύμνο της 21ης Απριλίου, τώρα λένε ότι δεν το τραγουδούσε. Πόσο μικρόψυχοι είναι! Ουδέποτε το έκρυψε και μετά το 1975 μας επισκεπτότανε και στη φυλακή. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, που τον παρουσιάζουνε σήμερα ότι είναι κομμουνιστής, ήτο φίλος του Γεωργίου Παπαδοπούλου και στην πρώτη επέτειο της 21ης Απριλίου το 1968 συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις. Ουδείς τους επίεσε να έρθουν με το ζόρι. Συμμετείχαν επειδή το θέλανε.
-Να σταθώ στον αξέχαστο Γρηγόρη Μπιθικώτση. Είναι αλήθεια ότι τραγουδούσε τα τραγούδια της 21ης Απριλίου; Και αληθεύει το γεγονός ότι ο Μίκης Θεοδωράκης είχε διαφωνίσει με τον Μπιθικώτση και είχε πικραθεί μαζί του;
Θα σας πω. Εδώ παιδί μου λένε ότι η Σοφία Βέμπο υπήρξε κομμουνίστρια, θα τους γλύτωνε από το βούρκο και τα ψεύδη της «μεταπολιτεύσεως» ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης; Έχουνε διαστρεβλώσει τα πάντα μετά το 1974. Ψέμα, ψέμα, ψέμα, ψέμα, ε πόσο ψέμα, φτάνει ποια! Η Σοφία Βέμπο η οποία εθαύμαζε τον Ιωάννη Μεταξά, λένε τώρα ότι υπήρξε κομμουνίστρια! Λοιπόν, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ναι, είναι αλήθεια αυτό που λέτε, ότι είχε πικραθεί ο Μίκης μαζί του, τραγουδούσε τον ύμνο της Επαναστάσεως και σε κάθε εκδήλωση της 21ης Απριλίου τραγουδούσε όλα τα τραγούδια. Ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε σε ρυθμό εμβατηρίου το παρακάτω τραγούδι που έγινε ο ημιεπίσημος ύμνος της Επαναστάσεως μας. Το τραγούδι είναι, «Μέσα στ Απρίλη τη γιορτή, το μέλλον χτίζει η νιότη, αγκαλιασμένη, δυνατή, μ’ εργάτη, αγρότη, φοιτητή και πρώτο τον στρατιώτη. Τραγούδι αγάπης αντηχεί, γελούν όλα τα χείλη και σμίγουν μέσα στην ψυχή, του Εικοσιένα η εποχή κι η Εικοσιμιά του Απρίλη. Μες στις καρδιές μπαίνει ζεστή του Απριλιού η λιακάδα και έχουν στα στήθια τους κλεισθεί θρησκεία, οικογένεια και πάνω απ όλα Ελλάδα». Αυτό παιδί μου τραγουδούσε ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης και ο θαυμαστής του Μεταξά και της 4ης Αυγούστου τότε, Μίκης Θεοδωράκης και σήμερα υπέρμαχος της ελληνοτουρκικής φιλίας, του έστειλε ένα γράμμα, το οποίο έπεσε στα χέρια τα δικά μας, σας το παραδίδω και παρακαλώ πολύ να το δημοσιεύσετε. Το γράμμα χρονολογείται από τον Ιούλιο του 1967 και έγραφε τα εξής. Μίκης προς Γρηγόρη, «Γρηγόρη. Διάβασα με κατάπληξη ότι πρόκειται να τραγουδήσεις στα «Δειλινά» τον ‘’Ύμνο της Επαναστάσεως’’. Νομίζω ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να καταλαβαίνεις τι πρόκειται να κάνεις. Πόσες ευθύνες επωμίζεσαι και σε τι σοβαρούς κινδύνους μπαίνεις. Κάθησε σπίτι σου με αξιοπρέπεια. Μη γκρεμίζεις με μια κλωτσιά αυτό που χτίσαμε μαζί τόσα χρόνια. Μην ακούς τους κερδοσκόπους και τους προσκυνημένους. Μη ρίχνεις στο βούρκο το όνομά σου και το όνομα των παιδιών σου, που σε λίγο θα ντρέπονται για σένα. Κάνε τον άρρωστο. Φύγε για το εξωτερικό. Εκεί μπορείς ν αρχίσεις μια καινούργια καριέρα. Η Μελίνα σε περιμένει. Γιατί αν εσύ ο Μπιθικώτσης, το πρωτοπαλλήκαρο του Θεοδωράκη, γίνεις επίσημος τραγουδιστής της Δικτατορίας τραγουδώντας αυτό το άθλιο κατασκεύασμα θα πρέπει να ξέρεις ότι θα γίνεις ο πιο αχάριστος και τιποτένιος προδότης που γέννησε ο Λαός μας. Στο όνομα της φιλίας μας και για χάρη της γυναίκας σου, των παιδιών σου και όλων των αμέτρητων φίλων μας, σε ικετεύω να μ’ ακούσεις για τελευταία φορά. Μετά την Πέμπτη θα είναι αργά. Πάρα πολύ αργά. Υπογραφή Μίκης Θεοδωράκης, Αθήναι, Ιούλιος 1967».
Αυτά έγραψε λοιπόν ο Μίκης προς τον Γρηγόρη. Θέλετε να σας πω τι έγινε; Ο λεβέντης Γρηγόρης Μπιθικώτσης, δεν έκατσε σπίτι του, ούτε έκανε τον άρρωστο, ούτε πήγε στο εξωτερικό να συναντήσει την Μελίνα, η οποία κατηγορούσε την Ελλάδα στους ξένους, έγραψε τον Μίκη Θεοδωράκη στα παλιά του τα παπούτσια και τραγούδησε κανονικά και λεβέντικα τον ύμνο της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου! Αυτός ήταν ο Γρηγόρης, ένας ΛΕΒΕΝΤΗΣ, μπράβο του. Ο Μίκης μικρός ήτο στην ΕΟΝ του Μεταξά και έγραψε και το ποίημα, «έχω πίστη στο χριστούλη σεβασμό στο βασιλιά, σα μεγάλο πατερούλη αγαπώ το Μεταξά»! μετά πήγε στο εγκληματικό ΕΑΜ, μετά στην ΕΔΑ, το 1974 είπε το Καραμανλής ή τανκς και το 1990 πήγε στη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη. Τους γύρισε όλους δηλαδή. Ναι, σπουδαίος μουσικός, αλλά και … σπουδαίος πολιτικός γυρολόγος!
-Ο Γιώργος Νταλάρας τι στάση κράτησε; Ήτο εναντίον της 21ης Απριλίου;
Θα σας πω σιγά-σιγά, έχετε υπομονή. Ο Θανάσης Βέγγος συμμετείχε και αυτός στις εορταστικές εκδηλώσεις. Ο Γιάννης Βογιατζής ο ηθοποίος, το ίδιο. Ο τραγουδιστής Γιάννης Βογιατζής μας αγαπούσε πάρα πολύ. Ακόμα και τώρα το λέει, που είσαι Παπαδόπουλε. Ο λεβέντης ο Κώστας Πρέκας ο οποίος γύρισε και τις υπέροχες πολεμικές ταινίες, επειδή ήτο υπέρ της Επαναστάσεως της 21ης Απριλίου, κυνηγήθηκε πολύ απ’ το 1974 και μετά. Να πάτε να τους βρείτε να σας πούνε την αλήθεια. Λάμπρος Κωνσταντάρας, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Μάρω Κοντού, η Αρώνη, η Λυβικού, ο Βουτσάς, Ζωή Λάσκαρη, Δήμητρα Σερεμέτη, Παντελής Ζερβός, Νικήτας Πλατής, ο Φέρμας, ο αξεπέραστος Γιώργος Οικονομίδης και άλλοι ηθοποιοί και τραγουδιστές ήτο με την Επανάσταση. Τότε κάνανε λεφτά όλοι τους. Ο Κωνσταντάρας πολέμησε στην Αλβανία το 1940, ο δε Παπαγιαννόπουλος ήτο αξιωματικός του Εθνικού Στρατού κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου και πολεμούσε σκληρά τους συμμορίτες κομμουνιστές στο Γράμμο και στο Βίτσι. Όποτε με έβλεπε μου έλεγε, επιτέλους βάλατε μια τάξη και βρήκαμε την ησυχία μας, μας εσώσατε από το χάος, την αναρχία και τους κομμουνιστάς. Ο Πάριος, ο Βοσκόπουλος, ο Πουλόπουλος, όλοι τότε γίνανε μεγάλα ονόματα. Ο αδελφικός φίλος του Παπαδόπουλου ο Γιώργος Ζαμπέτας μας αγαπούσε πολύ και τραγουδούσε πάντα τον ύμνο της 21ης Απριλίου και έλεγε και το τραγούδι, κυρά Γιώργαινα ο Γιώργος σου που πάει. Όλοι ήταν μαζί μας. Με την ‘’μεταπολίτευση΄΄ ήρθε και το ψέμα. Και τώρα ας μιλήσουμε για τον Νταλάρα που με ρωτήσατε ενωρίτερα. Ο Γιωργάκης μας. Όταν ήμασταν στην εξουσία ουδέποτε έκαμε μίαν δήλωση κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Το 1970 με 1971 κάπου στην Αθήνα, στο μουσικό κέντρο Στορ ή Στορκ αν ενθυμούμαι καλώς, τραγουδούσε με κορυφαία στελέχη της Επαναστάσεως τραγούδια υπέρ του στρατού και εθνικά εμβατήρια. Αυτή είναι η αλήθεια παιδί μου, αν έχει το θάρρος και την εντιμότητα ας με διαψεύσει. Γίνανε όλοι αντιστασιακοί μετά… θάνατον της χούντας!
Πηγή
Αθλητισμός
Ποδόσφαιρο. Το όποιο του λαού. Και η Χούντα φυσικά το ήξερε καλά. Γι αυτό φρόντιζε να προμηθεύει με χρήματα τις ομάδες ώστε να ασχολείται ο λαός με το γήπεδο και να ξεχνάει όλα τα υπόλοιπα, σκάνδαλα, διαφθορά, καθεστώς, κλπ. Ολυμπιακάρα, Παναθηναϊκάρα, Χουντάρα.
Πολιτική
(by Μιζέρια)
Πολυτεχνείο 1980, νεκροί από χρυπήματα γκλοπς των ΜΑΤ ο Κούμης και η Κανελοπούλου.
Αναμνηστική για τους φίλους της NEW WORLD ORDER.
Αναμνηστική για όσους δαιμονοποιούν το Δημόσιο.
Αναμνηστική για τους αντικομμουνιστές. Ακόμα και η 17Ν αναγνώρισε το μερίδιο της ευθύνης της στο θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν, αντίθετα με τους αμετανόητους χουντικούς.
Η πιο χαρακτηριστική φώτο της Χούντας.
"Χτίζουμε τη Νέα Ελλάδα" (με καδρόνια και μαύρες στολές)
Πηγή
Αυτή ήταν η Χούντα των Συνταγματαρχών, ή Δικτατορία, μια εποχή σαν όλες τις άλλες, όπου η άρχουσα τάξη επιβλήθηκε με τον τρόμο των τανκς, των βασανιστηρίων και των εκτελέσεων. Δεν αποτέλεσε ιστορικό παράδοξο ούτε ιδιοτροπία παραφρόνων στρατιωτικών, αλλά επιλογή της άρχουσας τάξης και κλιμάκωση της μετεμφυλιακής κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, με την κάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων της τότε εποχής.
Τελικά, ο ματωμένος γύψος ράγισε και κατέρρευσε: από την εξέγερση του Νοέμβρη, από το φόβο να δοθούν όπλα στο λαό στην επιστράτευση του ’74, από τους εργατικούς κι αγροτικούς αγώνες που ξεσήκωναν οι αντεργατικές πολιτικές. Η αποχουντοποίηση όμως δεν έγινε ποτέ σοβαρά, αφού θα συνεπαγόταν τη διάλυση του βασικού κρατικού μηχανισμού, που είχε εμπλακεί στο «εθνοσωτήριο» έγκλημα. Το κράτος των καπιταλιστών έπρεπε να διατηρηθεί.
Τη συντήρηση του ίδιου ταξικού κράτους και μεταπολιτευτικά τη μαρτυρούν οι αποφάσεις Αρείου Πάγου (684/75) και δικαστηρίων. Αυτές, μαζί με το Προεδρικό Διάταγμα 519/74 του Καραμανλή και του χουντικού «Προέδρου» Γκιζίκη, έδωσαν αμνηστία ή αθώωσαν τους περισσότερους συνένοχους: υπουργούς, δικαστές, αστυνομικούς, πανεπιστημιακούς, βασανιστές.
Ως και οι καταδίκες των «πρωταίτιων» επιτεύχθηκαν μετά από μηνύσεις ιδιωτών και όχι αυτεπάγγελτα. Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, ακύρωσε τις θανατικές καταδίκες των χουνταίων και αργότερα, το ’77, προσπάθησε να απαγορεύσει την πορεία του Πολυτεχνείου.
Μιας εποχής γεμάτη τρομοκρατία, με στήριξη στο κεφάλαιο, η οποία έφερε όπως γίνεται συνήθως μετά, μια πλασματική ευημερία της μεταπολίτευσης. Άλλη μια κουκούλα του συστήματος.
Τόμους γεμίζουν οι διαδρομές των Πλεύρηδων ή των Γεωργιάδη, Καρατζαφέρη, Βορίδη και Μιχαλολιάκου μεταξύ ΔΑΠ, ΕΠΕΝ, ΧΑ, ΛΑΟΣ, ΠΟΛΑΝ και ΝΔ. Πρόσφατο παράδειγμα ο Ηλίας Φιλιππακόπουλος, πρώην χουντικός Γραμματέας του ΣΦ Πολυτεχνείου, νυν διευθυντής Γραμματείας της ΝΔ. Πτέρυγες κομουνιστοφάγων βασιλοχουντικών και ναζιστών συνασπίζονται πάλι εναντίον μας, για να σώσουν το σύστημα που τους ταΐζει. Υφαίνουν, στην καλύτερη περίπτωση, μια αστυνομοκρατούμενη «δημοκρατία» και προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τη Χούντα, αφού η υπάρχουσα αστική δημοκρατία αποδεικνύεται φενάκη.
Επίλογος με δοσίλογο. ΒΗΜΑ και ΔΟΛ.
