Anthellenic Νotes #30 - Βολική Τρομοκρατία

Anthellenic Νotes #30 - Βολική Τρομοκρατία

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑΡΑ

Δε σου έλειψα καθόλου, το ξέρω. Ούτε κι εσύ μου έλειψες.
Κατ'ανάγκη ασχολούμαι μαζί σου ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Κατ'ανάγκη με διαβάζεις κι εσύ όπως κοιτάς το καθρέφτη σου.
Τι έχεις πάλι σήμερα και είσαι έτσι? Τρομοκρατική επίθεση ε? Καταλαβαίνω.
Τι έκανες όμως όταν οι εγχώριοι εν ελλάδι "τζιχαντιστές" έκαναν πογκρόμ σε μετανάστες? Όταν οι "μουλάδες" έβγαζαν κηρύγματα μίσους μέσα στα εκκλησιαστικά μαντριά για τους ομοφυλόφιλους?
Τι έκανες Ελληναρά όταν έμαθες πως τα σημερινά πολιτισμένα δυτικά κράτη και η Ευρώπη σου είναι οι σπόνσορες της ISIS?

Θα σου πω εγώ τι έκανες. Τίποτα. Γιατί κατά βάθος σου αρέσει να υπάρχει πόλεμος, θάνατος και θρησκευτικός φανατισμός. Έτσι μπορείς κι εσύ να δικαιολογήσεις το μίσος σου. Έτσι μπορείς να πεις κι εσύ "Βομβαρδίστε τους". Έτσι μπορείς να κλείσεις και τα σύνορα μήπως αισθανθείς λίγο πιο ασφαλής μέσα στο φόβο σου.

Ανέβασε λοιπόν τα σημαιάκια σου Ελληναρά μου και φανατίσου.
Αλλά να θυμάσαι πως και αυτοί που πολεμάς, είναι επίσης φανατικοί, κάτω από κάποιο σημαιάκι. Προσευχήσου για τους νεκρούς της τρομοκρατίας στο Θεό σου. Αλλά να θυμάσαι πως κι αυτοί προσεύχονται στο δικό τους Θεό να σταματήσει να βομβαρδίζει τη χώρα τους. Γιατί Ελληναρά μου για αυτούς εσύ είσαι ο τρομοκράτης. Γιατί δεν έμαθες πως η Θρησκεία είναι αυτή που τους φανατίζει. Γιατί δεν έμαθες πως το Κράτος είναι αυτό που χρησιμοποιεί τη Θρησκεία ως όπλο φανατισμού. Γιατί δεν έμαθες Ελληναρά μου, πως και εσύ και αυτός, στηρίζετε τις απαρχαιωμένες ιδεολογίες σας. Η μόνη διαφορά είναι πως ο δυτικός σου κόσμος ονομάζεται "πολιτισμένος" επειδή ρίχνει τις βόμβες από μακριά και δε βλέπεις εσύ τα διαμελισμένα πτώματα, ενώ οι "απολίτιστοί" το κάνουν με όπλα εν ψυχρώ. Το αποτέλεσμα και στα δύο όμως είναι ο θάνατος, φτωχέ μου Ελληναρά.

Τα'βαλες και πάλι με τους Μουσουλμάνους. Όμως 1,5 δις Μουσουλμάνοι καταδικάζουν τέτοιου είδους επιθέσεις, και η πλειοψηφία όσων έχουν πεθάνει πολεμώντας την ISIS, πάλι Μουσουλμάνοι είναι.. Θες να κλείσεις και τα σύνορά σου. Όμως το ίδιο θέλουν όλοι οι φονταμενταλιστές, Ευρωπαίοι και Μουσουλμάνοι. Φωνάζεις να σταματήσει η μετανάστευση. Όμως η μετανάστευση σε τέτοιο βαθμό οφείλεται ακριβώς σε τέτοιους φανατισμούς. Δε θες άλλους μετανάστες. Όμως δεν ήταν μετανάστες οι δράστες, αλλά γάλλοι υπήκοοι, αυτοί που στελεχώσαν κατά ένα μεγάλο μέρος την ISIS μετά την εξέγερση στα προάστια του Παρισιού το 2005. Λυπάσαι για τους νεκρούς του Παρισιού. Όμως έγινε και παρόμοια επίθεση στη Βηρυτό, απλά δε σε νοιάζει γιατί εκεί δε ζουν Ευρωπαίοι, αλλά αλλόθρησκοι. Φωνάζεις να επέμβει η Δύση. Όμως για κάθε τέτοια επίθεση στη Δύση, έχουν προηγηθεί άλλοι 100 πόλεμοι της Δύσης προς την Ανατολή.

Θες να φτιάξεις φράχτες σε όλη την Ευρώπη, σαν μια άλλη "γραμμή Μαζινό". Η γραμμή Μαζινό όμως Ελληναρά μου, το μεγαλύτερο σε μήκος οχυρωματικό έργο που κατασκευάστηκε στην ιστορία της Ευρώπης, οδήγησε στην πανωλεθρία και την κατάληψη της Γαλλίας στον Β' Π.Π. Δε θες να μείνεις Ευρώπη, αλλά να παγιδευτείς σε αυτή και να παγιδέψεις κι άλλους μαζί σου.

Φωνάζεις συνέχεια "ΜΑ ΚΑΛΑ! ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟ ISIS?" Υπάρχει Ελληναρά μου. Λέγεται YPG, DUP, PKK, KAF, "Αγωνίστριες του Κομπάνι". Έννοιες άγνωστες σε σένα γιατί έχουν να κάνουν με δημοκρατία, σοσιαλισμό, φεμινισμό, κομμουνισμό και αναρχία, δηλαδή όλα αυτά που σιχαίνεσαι. Όλα αυτά σταματούν το ISIS, κουτέ μου Ελληναρά.

Τέλος Ελληναρά μου, δεν έχω άλλα να σου πω. Δε θέλω άλλο αίμα, ούτε άλλους νεκρούς, ούτε τις βόμβες και τον πολεμό σου, ούτε το φανατισμό που γεννά η πολυθεϊστική θρησκεία σου. Κι έχεις πολλούς θεούς, τη χώρα σου, τις αξίες σου, το χρήμα σου, και όλα αυτά τα φανταχτερά και όμορφα με τα οποία καλύπτεις την ανθρωπιά σου μέχρι να γίνεις κι εσύ άλλο ένα αντικείμενο. Ένα τρομοκρατημένο αντικείμενο είσαι Ελληναρά μου. Και εγώ τρομοκρατούμαι περισσότερο όταν φαντάζομαι τι θα επακολουθήσει από τους "τρομοκρατημένους".

===

HELLO MY FELLOW CIVILIZED MAN

You haven’t missed me at all, I know that. I haven’t missed you either.
I solely need to mention you as an example to be avoided.
You solely need to read what I say like you look in a mirror.
What is with you today and you look like this? Terrorist attack, eh? I understand.
But what did you do when your “fellow jihadists” were chasing refugees? When your “mullahs” were spilling their hatred against homosexuals inside their religious stables? What did you do my fellow civilized man when you found out that todays civilized western nations and your precious Europe were funding ISIS?

I’ll tell you what you did. Nothing. Because, deep inside, you like war, death and religious fanaticism. Now you can justify your hatred. Now you can freely say “Bomb them”. Now you can close the borders in an attempt to feel safe inside your fear.

So, wave your flags my fellow civilized man and fanaticize yourself. Just remember, the ones you’re against, are also fanatics, under some flag of their own. Pray to your God for the victims of terrorism. Just remember, that they’re also praying to their God to stop bombing their country. Because my fellow civilized man, as far as they’re concerned, you are the terrorist. Because you haven’t learned that Religion is what fanaticizes them. Because you haven’t learned that the State is using Religion as a means for fanaticism. Because you haven’t learned my fellow civilized man, that you as well as them, support your obsolete ideologies. The only difference is that your western world is considered “civilized” because it drops its bombs from a distance, so that you won’t see the dismembered bodies, while the “uncivilized” world does in with guns in cold blood. Both actions have the same result, which is Death, my fellow civilized man.

You turn your anger towards Muslims once again. But 1,5 billion Muslims are against these kind of attacks, and the majority of people who have been killed fighting ISIS are Muslims as well. You want to close your borders. But the same thing is a demand of all fundamentalists, Muslim and European ones. You yell about stopping immigration. But immigration in such a large scale, is caused by the exact same fanatic behaviours. You don’t want any more immigrants. But the ones who caused this were not immigrants, but French citizens, the ones who joined ISIS after the revolt that happened in the Parisian suburbs in 2005. You’re sad about the victims in Paris. But the same thing happened to Beirut, where people of different religion live, so of less interest to you. You are yelling that the West
needs to take action. But for every similar attack against the West, there were previously 100 wars caused by the West against the East.

You want to build fences around Europe, like another “Maginot Line”. But the Maginot Line my fellow civilized man, the largest fortification in the history of Europe, lead to France being defeated and conquered during WW2. You don’t want to stay in Europe, you want to get trapped in it, and drag others with you as well.

You’re always yelling “WHAT’S GOING ON! IS THERE NOONE THAT CAN STOP ISIS?” There actually is my fellow civilized man. They’re called YPG, DUP, PKK, KAF, “Lions of Rojava”. Terms unknown to yourself, because they have to do with Democracy, Socialism, Feminism, Communism and Anarchy, all those things you despise so much. All these are the ones that can stop ISIS, my dumb fellow civilized man.

This is the end my fellow civilized man, I don’t have anything else to say to you. I don’t want any more blood, any more death, any more of your bombs and your war, or the fanaticism that your polytheistic religion gives birth to. And you have many Gods, your country, your values, your money, and all these sparkly and beautiful things that you need in order to cover your humanity, until you become an object yourself. A scared little object, that’s what you are my fellow civilized man. And I myself am more terrified, when I think of what is going to follow from the “terrified ones” like you.

Q&A with the Anthellenator

Q&A with the Anthellenator

Ο Ανθελληναράς είναι ένα εξελισσόμενο project, το οποίο κινείται εξαρχής πλήρως ανεξάρτητα, ελαφρώς διαφορετικά ή και εντελώς αντίθετα από ότιδήποτε άλλο, κι έτσι και θα συνεχίσει. Οι διευκρινίσεις που γίνονται εδώ, αφορούν αποκλειστικά τον Ανθελληναρά και τίποτα άλλο, καμία συσχετιζόμενη σελίδα ή website, κανένα άτομο, καμία ιδεολογία.

Q) Γιατί είσαι Ανθέλληνας?
A) The million dollar question. Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που την άκουγα, θα είχα σβήσει το ελληνικό χρέος. Καταρχάς, η ονομασία είναι Ανθελληναράς κι όχι Ανθέλληνας. Μια απλή απάντηση που θα μπορούσα να δώσω θα ήταν "Υπάρχει ο Έλληνας, υπάρχει κι ο Ελληναράς, υπάρχει ο Ανθέλληνας, υπάρχει κι ο Ανθελληναράς". Κοινώς, ο "Ανθέλληνας" είναι ένας ρατσιστικός όρος ο οποίος στοχοποιεί ένα άτομο λόγω της καταγωγής του. Ο "Ανθελληναράς" είναι ένας μη ρατσιστικός όρος, ο οποίος δε στοχοποιεί άτομο, αλλά νοοτροπία. Τη νοοτροπία αυτού που πιστεύει στη "θρησκεία της αγάπης" αλλά σιχαίνεται τον άστεγο, τη νοοτροπία αυτού που επικαλείται την "ελληνική φιλοξενία" αλλά διώχνει το μετανάστη, τη νοοτροπία αυτού που μιλάει για "έλληνες ήρωες" αλλά κάθεται μια ζωή να ψηφίζει τον επόμενο αναλώσιμο κι ανακυκλώσιμο όψιμο πολιτικό μεσσία και τσιράκι του κεφαλαίου. Εν τέλει όμως και οι δύο ορισμοί είναι προϊόντα της φαντασίας του Ελληναρά, που "όλοι τον μισούν και τον ζηλεύουν", Αλβανοί, Βούλγαροι, Τούρκοι, Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι, κ.ο.κ. και θέλουν να του κλέψουν τον πολιτισμό του, το καλαμάκι από το φραπέ του και τα ζάρια από το τάβλι του (ok, got carried away there). O "Ανθελληναράς" είναι ένα όχημα, ένα εξελισσόμενο project, το οποίο έρχεται σε αντίθεση με κάθε τι κατεστημένο. Το θεωρώ χρέος μου οπότε να είμαι Ανθελληναράς (ή και Ανθέλληνας), αλλά με την ίδια λογική θα μπορούσα να είμαι αντι-οτιδήποτε, Αντιαμερικάνος, Αντιβρετανός, Αντιευρωπαίος, Αντιισραηλινός ή Αντιπαλαιστίνιος, διότι όλα αντιπροσωπεύουν ακριβώς το ίδιο, το οποίο είναι Αντικαθεστωτικός και Αντικρατιστής. Δεν αντιτίθεμαι στην εθνική καταγωγή κάποιου λαού, αλλά σε καθεστώτα και νοοτροπίες. Έτυχε να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην Ελλάδα, οπότε πρωτίστως αντιτίθεμαι στη συγκεκριμένη νοοτροπία, όπως αν τύχαινε να γεννηθώ μερικά χιλίομετρα πιο δυτικά, θα ήμουν Αντιτουρκαλάς, εξαπολύοντας αντιπροπαγάνδα και στρέφοντας τα πυρά μου στο θρησκευτικό και κρατικό καθεστώς της Τουρκίας. Ακόμη κι αν κάποτε δεν υπάρχουν σύνορα και κάποιες από τις σημερινές νοοτροπίες και είχα απέναντί μου όλη τη γη, τότε θα ήμουν και πάλι πλήρως και ενεργά εναντίον σε κάθε καταπιεστικό καθεστώς, Αντιθεϊστής, Αντικρατιστής, Αντικαπιταλιστής, κ.ο.κ.

Q) Γιατί μισείς την Ελλάδα/τους Έλληνες?

A) Καταρχάς δε μισώ. Δεν έχω μίσος μέσα μου, οπότε δε μπορώ να μισήσω ακόμα κι άτομα που προσπαθούν να βλάψουν εμένα ή και άλλους ανθρώπους, με όσα αυτό συνεπάγεται. Οπότε δε γίνεται να "μισώ την Ελλάδα", δηλαδή να μισώ πέτρες, χώματα, ουρανούς και θάλασσες. Αν και πιστεύω πως η Ελλάδα εδώ σημαίνει "ελληνική ιστορία". Πάλι όμως, δε γίνεται να μισήσεις κάτι που έγινε 500, 1000, ή 2000 χρόνια πριν και δε σε επηρεάζει άμεσα. Δεν έχει νόημα άλλωστε γιατί οπως όλες οι ιστορίες, φάσκει κι αντιφάσκει (π.χ. όπως κάποιος θα λατρεύει το Μέγα Αλέξανδρο σαν ηγέτη, κάποιος άλλος θα τον θεωρεί σφαγέα, το ίδιο θα συμβαίνει από αρχαίους βασιλιάδες και τυράννους, μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Καποδίστρια, ή το Μεταξά, τον Παπαδόπουλο, τον Παπανδρέου, κλπ). Αν πάλι η ερώτηση είναι "γιατί μισείς τους Έλληνες", φαντάζομαι πως περιλαμβάνει τα θρησκευτικά φανατισμένα άτομα ή τους εθνικιστές. Πάλι δε τους μισώ. Πολλές φορές έρχεται και μια παράπλευρη ερώτηση όπως "Γιατί ανέφερες το θάνατο ενός αστυνομικού τότε αφού δε μισείς?". Η αστυνομία (όπως η Εκκλησία και οι Φασίστες) είναι Κράτος εν Κράτει. Κοινώς, εξουσιαστές. Όπως λοιπόν θα ανέφερα το θάνατο ενός Φασίστα (π.χ. του Θεοφιλογιαννάκου) ή ενός Κληρικού (π.χ. του Χριστόδουλου), έτσι θα ανέφερα και το θάνατο ενός αστυνομικού, του εξουσιαστικού και κατασταλτικού οργάνου, ενός σάπιου συστήματος. Κι εν τέλει εκεί αποσκοπεί και η αναφορά, όχι σαν μίσος ή στοχοποίηση ενός συγκεκριμένου ατόμου, αλλά σαν χτύπημα και απέχθεια στο σύστημα που παράγει αυτές τις νοοτροπίες. Εκκλησία, Φασίστες και Κράτος τα αντιμετωπίζω με τον ίδιο σεβασμό που αντιμετωπίζει κάποιος ένα αντίπαλο στον πόλεμο. Ούτε "ψόφος", ούτε "καρκίνος", ούτε τίποτα, μόνο πόλεμος. Με σεβασμό τα πολεμώ, με σεβασμό τα αποχαιρετώ, άσχετα αν αυτά δε πρόκειται να κάνουν ποτέ το ίδιο για μένα. Και ο σεβασμός από το μίσος έχουν χαώδη διαφορά. Και για επίλογο, μια ιστορία. Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε»!

Q) Είσαι Φασίστας? Είσαι Αναρχικός? Γιατί έχεις το τάδε σύμβολο στη σελίδα σου?

A) Η απάντηση σε αυτό εδώ είναι πολύ απλή και είναι το "Δεν είμαι τίποτα". Κι όντως, δεν είμαι. Ούτε εσύ είσαι. Ούτε κανένας. Έχουμε σχηματίσει πραγματικά τεράστιες ιδέες για τους εαυτούς μας για να ζούμε μέσα στο παραμύθι που μας βολεύει. Ουσιαστικά όμως, είμαστε απλά εξελιγμένες αμοιβάδες (ή εξελιγμένοι χιμπατζήδες αν θέλει κάποιος), μια μάζα από σάρκα και οστά, πάνω σε ένα χαλίκι το οποίο κολυμπάει σε ένα απέραντο σύμπαν. Είναι πραγματικά η στιγμή που θα κάτσει κάποιος να αναλογιστεί ένα μέγεθος που δε το χωράει ο νους του, όπως η απεραντότητα του σύμπαντος, που θα καταλάβει πόσο μικρός είναι. Έχουμε μάθει να μετράμε τα πάντα με βολικά σε εμάς μεγέθη. Πόσο μακρύς είναι αυτός ο δρόμος? Πόσο κοστίζει αυτό το σπίτι? Πόσο μεγάλη είναι η χώρα μου? Πόσο μεγάλη είναι η ιδεολογία μου? Όλες αυτές οι αυταπάτες, μεγέθη ουσιαστικά ανούσια τα οποία τα χρησιμοποιούμε κυρίως για τη δική μας διευκόλυνση (σαν να κοιτάμε τι ώρα είναι για να μετρήσουμε μια μέρα) μας έχουν φέρει στο σημείο να θεωρούμε την ύπαρξή μας ως το σπουδαιότερο ον στο σύμπαν, που κατάφερε να φτιάξει κάποια μεγέθη ώστε να συνεννοείται. Έτσι λοιπόν καταφέρνουμε να επιβάλλουμε τη δήθεν σημαντικότητά μας πάνω σε άλλους ανθρώπους, σε ζώα, στο περιβάλλον και παντού, γιατί έχουμε και τη θρησκευτική αυταπάτη της αιώνιας ζωής. Αιώνια ζωή όμως δεν υπάρχει, ερχόμαστε πάνω σε αυτό το κόκκο σκόνης που λέμε Γη για ένα απειροελάχιστα μικρό χρονικό διάστημα κι ως επί το πλείστον, καταφέρνουμε να περνάμε αυτό το χρόνο συγκρίνοντας ανούσια μεγέθη μεταξύ τους, και σκοτώνοντας ο ένας τον άλλο για αυτά. Προσωπικά, δε θεωρώ τον εαυτό μου να ανήκει πλήρως σε κάποια ιδεολογία. Ας πούμε πως είμαι "Ελευθεριακός Χαοτικός Μηδενιστής" αν θέλει κάποιος να μου βάλει ταμπέλα. Ενημερώνομαι για τα πάντα, κρατάω αυτά που θεωρώ ουσιώδη για το κοινωνικό σύνολο πρωτίστως και για εμένα κατ'επέκταση και προχωρώ. Δεν με εκφράζουν τυπικές ιδεολογίες, δε με εκφράζει το μίσος, δε νευριάζω, δε παρεξηγούμαι, έχω μια δική μου οπτική για την αλληλεγγύη και την αγάπη, κι ως εκ τούτου δε μπορώ να τα κατατάξω όλα αυτά σε μια ιδεολογία. Οι συμβολισμοί στη σελίδα είναι καταρχάς πράγματα στα οποία είμαι πιο κοντά, κι εν συνεχεία μια ακόμα συμβολή στο Χάος.

Q) Θες να προωθήσεις τη σελίδα μου/το website μου?

A) Έχω κατά καιρούς προωθήσει αποκλειστικά και μόνο σελίδες και site τα οποία βρίσκω εγώ ενδιαφέροντα. Παρακολουθώ ένα τεράστιο κομμάτι του διαδικτύου και πολλές φορές σελίδες με αντικρουόμενες ιδεολογίες. Δε θα προωθήσω ποτέ κάποια σελίδα on request, παρά μόνο αν τη βρω εγώ και τη θεωρήσω ενδιαφέρουσα. Σε τέτοια περίπτωση δε θα ζητήσω κοινοποίηση της δικής μου σελίδας, όπως δεν έχω κάνει και ποτέ και ούτε πρόκειται.

Q) Θες να γράψεις στη σελίδα/στο website μου?

A) Όχι. Διαχειρίζομαι μια πληθώρα σελίδων και δεν υπάρχει χώρος για τίποτα άλλο. Αν ποτέ υπάρξει, πιθανότατα να ξεκινήσω ένα νέο project. Σε website επίσης έχω σταματήσει να γράφω. Παλιότερα έγραφα σε μερικά, αλλά ακόμα και τα μεγαλύτερα ή "ανεξάρτητα" website στην Ελλάδα, δε παύουν να είναι είτε όχημα για να βγάζει χρήματα ο ιδιοκτήτης τους μη πληρώνοντας τους αρθρογράφους, ή όχημα εξουσιαστικής ή ιδεολογικής προπαγάνδας, οπότε δε με αφορούν.

Q) Μου αρέσει πολύ η γραφή σου/Πήρα ένα κείμενό σου, να σε αναφέρω?
A) Στη σελίδα και στο blog, υπάρχουν πρωτότυπα κείμενα, αλλά ενίοτε γίνεται και αναπαραγωγή άλλων κειμένων που βρίσκω ενδιαφέροντα (με πηγή όταν υπάρχει). Στα δικά μου δεν υπάρχουν πνευματικά δικαιώματα, διότι δε πιστεύω στα πνευματικά δικαιώματα. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να τα πάρει και να τα κάνει ό,τι νομίζει, να τα ποστάρει εν μέρει ή αυτούσια στο προφίλ του, το blog ή τη σελίδα του, να πάρει εικόνες (στις οποίες μερικές φορές υπάρχει ένα μικρό watermark για άλλους λόγους που δεν είναι του παρόντος), δεν απαγορεύεται τίποτα. Το αν θέλει να αναφέρει το blog, ή τη σελίδα του Ανθελληναρά, ή απλά το όνομα, είναι καθαρά δικό του θέμα. Προσωπικά δεν έχω κανένα πρόβλημα είτε γίνει αναφορά είτε όχι. 

Q) Ευχαριστίες, θετικά μηνύματα, κλπ.

A) Αν και δεν είναι ερώτηση, απαντάω σε όλα τα μηνύματα σύντομα ή εν καιρώ, εκτός από αυτά τα οποία βρίσκω το περιεχόμενο ανούσιο, είτε αυτά που έχω ξαναπαντήσει. Ανταποκρίνομαι σε ευχαριστίες και θετικά μηνύματα κι έχω με τη σειρά μου στείλει θετικά μηνύματα ή και σχόλια. Παρόλαυτά αυτό δε σημαίνει κάτι. Κάποιος θα σχολιάσει θετικά τη στάση μου συνολικά, ή την τοποθέτησή μου σε κάποιο κοινωνικό/πολιτικό/θρησκευτικό ζήτημα, μπορεί αύριο να διαφωνήσει με κάτι άλλο και να τοποθετηθεί άσχημα, προβοκατόρια ή και υβριστικά και να τον μπλοκάρω. Επίσης με τη σειρά του μπορεί να αποχωρήσει ο ίδιος από τη σελίδα, πράγμα που έχει γίνει ουκ ολίγες φορές, κυρίως από νεοφιλελέδες/ευρωπαϊστές που θεώρησαν πως θα κριτικάρω όλη μέρα το δημόσιο, από αριστερούς/συριζαίους που θεώρησαν πως κριτίκαρα πέρσι τη κυβέρνηση και το κράτος, φέτος θα σταματήσω επειδή άλλαξε η διαχείριση της εξουσίας, από δήθεν ανένταχτους ή απολιτίκ που κριτίκαρα από κάποιο δήθεν ανεξάρτητο κίνημα μέχρι την ποδοσφαιρική ομάδα τους, από οπαδούς κομμάτων εντός Βουλής αλλά κι εκτός (ΕΠΑΜ, Ανταρσύα, κλπ) κ.ο.κ. Πιο αστεία κατηγορία από όλους αυτούς βρίσκω τους σκληροπυρηνικούς συριζαίους, τη "μάζα" της εποχής μας. Κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ έκανα κυρίως από τότε που έγινε ΣΥΡΙΖΑ και λίγο πιο πριν. Δε με καλύπτει καμία αριστερή διαχείριση της εξουσίας, αηδιάζω με δικαιολογίες του στυλ "Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν (π.χ. Αστυνομία)", δε συμπαθώ τον κωλοτούμπα ηγετίσκο, δε συμπαθώ τους πασοκότερους του ΠΑΣΟΚ πολιτικούς του, δε συμπαθώ τη συγκυβέρνησή του, τις βόλτες σε Βατικανά, Βατοπέδια, ΣΕΒ, τα κολλητιλίκια με Θέμους, Μελισσανίδηδες, Μαρινάκηδες, κλπ. Μέσα σε λίγοτερο από χρόνο κατάφερε να γίνει το πιο κατάπτυστο πολιτικό κόμμα της ελληνικής ιστορίας, κι αν υπάρχουν και μια-δύο σωστές φωνές μέσα σε αυτό, είναι πλέον φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Και τα χειρότερα έρχονται. Αυτά για το κόμμα-παρωδία και για τη μεγάλη μερίδα ατόμων που στέλνουν θετικά μηνύματα επειδή φαντάστηκαν πως στήριξα ή θα στηρίξω ή θα στήριζα ποτέ κάποιο κόμμα.

Q) Ωραία όλα αυτά που λες και συμφωνώ, αλλά τι προτείνεις?

A) Δεν υπάρχει πιο νεοφιλελέ σκεπτικό από το "κι εσύ τι προτείνεις?". Είναι σαν το νίπτω τας χείρας μου από κάθε ευθύνη που μου αναλογεί, δείξε μου εσύ το δρόμο κι αν είναι λάθος θα φταις εσύ κι όχι εγώ. Είναι βασικά σαν τη νοοτροπία του ψηφοφόρου που ψηφίζει με σκεπτικό "το μη χείρον βέλτιστον" ή "το λιγότερο κακό". Αλλά δε παύει να ψηφίζει κάτι Κακό. Δε χρειάζεται κάποιος να είναι πολιτικός αναλυτής ή οικονομολόγος για να δει που οδήγησαν τη χώρα οι πολιτικές των τελευταίων ετών. Σκάνδαλα και τανκς με τη Χούντα, πλασματική ευημερία με τη μεταπολίτευση, κι άλλα σκάνδαλα, πολιτικός μεσσιανισμός κι ένας λαός που επαναπαύτηκε και μείωσε τα όνειρά του σε ένα διαμερισματάκι, ένα αμαξάκι και μια θεσούλα (συνήθως στο Δημόσιο). Μπορεί λοιπόν κανείς επ'αόριστον να κατηγορεί τις υπάρχουσες νοοτροπίες κι ανάλογα με την ιδεολογία του, να πολεμά τον δαίμονα που αυτός κρίνει πιο επικίνδυνο (το Δημόσιο οι νεοφιλελέδες, τη Δεξιά οι αριστεροί, την Αριστερά οι δεξιοί, κ.ο.κ.) Πρόσφατα μάλιστα δέχθηκα και την ερώτηση "Ε σιγά, κι εσύ αν ψήφιζες, ΣΥΡΙΖΑ θα ψήφιζες, την τάξη σου". Ε, όχι. Δεν είναι "η τάξη μου" καμία διαχείριση της εξουσίας, κανένας βουλευτικός μισθός και προνόμιο, δεν αποφασίζω το μέλλον μου κάθε 4 χρόνια πάνω από μια κάλπη, αλλά το ζω κάθε λεπτό. Δε με καλύπτει λοιπόν κανένα κόμμα και ούτε και πρόκειται. Προτιμώ την αυτοοργάνωση, τη σωστή εκμετάλλευση και διαχείριση των φυσικών πόρων και των πηγών ενέργειας όπως η αιολική και η ηλιακή, τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από την κοινωνία κι όχι από το Κεφάλαιο το οποίο τα χρησιμοποιεί για να βαφτίζει "καπιταλιστικό προϊόν" κάθε τι που παράγεται με εργατικό ιδρώτα, το άνοιγμα των συνόρων και την ελεύθερη μετακίνηση, ανθρώπινα δικαιώματα σε όλους τους ανθρώπους αλλά κυρίως σε LGBTQ άτομα και άτομα που ζούν σε εμπόλεμες ζώνες ή χώρες με αυστηρά θρησκευτικά καθεστώτα, κατάργηση της Θρησκείας, κατάργηση του Κράτους, κατάργηση της Εξουσίας, κ.ο.κ. Ε, όλα αυτά με εκλογές δε γίνονται. Τώρα πάλι αν όλα αυτά ακούγονται σε κάποιον τόσο ουτοπικά και ανέφικτα όσο μια κλασσική ερώτηση σε διαγωνισμό μόντελινγκ που η απάντησή της είναι "Θα ήθελα Παγκόσμια Ειρήνη και καλά Χριστούγεννα σε όλον κόσμο.", το ίδιο ουτοπικά κι ανέφικτα μου ακούγονται κι εμένα τα παραμύθια περί αριστερής (ή δεξιάς, ή οποιασήποτε) διαχείρισης της εξουσίας, επιτροπές ελέγχου του καπιταλιστικού χρέους ή σβήσιμό του, συμβιβασμό με τα εκάστοτε εγχώρια ή ξένα μεγάλα συμφέροντα και όψιμοι αναλώσιμοι κι ανακυκλώσιμοι πολιτικοί μεσσίες που θα σώσουν τον κόσμο.

Q) Αν έδινες μόνο μια συμβουλή, ποιά θα ήταν αυτή?
A) Να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν. Είναι πολύ εύκολο για σχεδόν τον οποιονδήποτε να πει σε κάποιον να προσέχει την υγεία του, ή να κοιτάξει να φτιάξει τη ζωή του, ή να φτιάξει οικογένεια, ή να συγκεντρώσει πολλά υλικά αντικείμενα, ή να αφιερώσει τη ζωή του σε ένα σκοπό ή μια ιδεολογία. Το μόνο δύσκολο πράγμα, αυτό που δε θέλει να κάνει ποτέ κανείς, είναι η επανεκκίνηση.
 
Προσωπικά ξεκίνησα και ξεκινάω ακόμα πολλές φορές από την αρχή. Και κάθε φορά είναι δυσκολότερη από την προηγούμενη, αλλά και πιο απαραίτητη από την προηγούμενη. Βρισκόμαστε σε αυτό τον κόσμο, υπό αυτή τη μορφή -ή με αυτή την ψυχή αν επιθυμεί κάποιος πιο πνευματικός- για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Παρόλες τις βλέψεις μεγαλείου και όνειρα που μπορεί να έχει ο καθένας για τον εαυτό του, το πιθανότερο είναι πως το μεγαλύτερο ποσοστό δε θα καταφέρει να υλοιποιήσει τα όνειρά του και θα ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο, κάτι που πολλοί θα ονομάσουν "συμβατική ζωή". Μια συμβατική ζωή είναι τις περισσότερες φορές και συμβιβασμένη ζωή. Θα επιθυμήσεις να παραμείνεις στη μη ικανοποιητική δουλειά σου. διότι σε αγχώνει το ενδεχόμενο επανεκκίνησης σε μια νέα, θα επιθυμήσεις να μείνεις στη βαρετή περιοχή σου, επειδή δε θέλεις να μπεις σε διαδικασία μετακόμισης κι εν τέλει, θα επιθυμήσεις να επικοινωνείς ή να συσχετίζεσαι με πιο συμβατικά άτομα, επειδή σε τρομοκρατεί το να έχεις δίπλα σου άτομα με τα οποία ξεχύνονται ανεξέλεγκτα όλες σου οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
 
Μια συμβατική (η συμβιβασμένη) ζωή όμως δεν είναι και απαραίτητα κάτι κακό. Εξάλλου οι περισσότεροι άνθρωποι σε μια τέτοια ζωή θα βαδίσουν και αρκετοί έχουν την εσωτερική ηρεμία να είναι ικανοποιημένοι με αυτό. Κακό γίνεται όταν η ανασφάλειά σου σε οδηγεί να συγκρίνεις και να συγκρίνεσαι, βάζοντας τον εαυτό σου, τους φίλους σου, ακόμα και τους φίλους των φίλων σου, δίπλα σε κάτι το οποίο εσύ θεωρείς ιδανικό, με αποτέλεσμα να δημιουργείται τέτοια σύγχυση μέσα σου, που αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε θυμό και κατάθλιψη.
   

Όλοι ξεκινάμε σε αυτή τη ζωή "άδειοι" από γνώση και γεμίζουμε στην πορεία. Δυστυχώς επειδή η ανθρώπινη κουλτούρα μαστίζεται από πολλές "πληγές" τις οποίες δεν έχει αποτινάξει ακόμα, όπως ο ρατσισμός, σεξισμός, το αίσθημα ανωτερότητας του ανθρώπου σαν είδος και άλλες φοβίες, η γνώση με την οποία γεμίζουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας σε ένα μεγάλο ποσοστό άχρηστη. Είναι καθαρά δική μας υποχρέωση σαν εξελισσόμενο είδος, να απορρίπτουμε σε όλα τα στάδια της ζωής μας την άχρηστη γνώση και να γεμίζουμε με νέα, όπως γίνεται πάντα ιστορικά. Έτσι όπως κάποτε θεωρούσαν τη γη επίπεδη και τα φυσικά φαινόμενα όπως η βαρύτητα "προϊόν μαγείας", έτσι και σήμερα πρέπει να πολεμήσουμε για να αποτινάξουμε τις κοινωνικές ανισότητες και τις διακρίσεις με βάση το φύλο ή το χρώμα ενός ανθρώπου. Να σταματάς να ελέγχεις τη γνώση σου σε σύγκριση με τον κόσμο για να βλέπεις τι πρέπει να απορρίψεις, να αδειάζεις το μυαλό σου και τις προκαταλήψεις σου -μερικές φορές και ολοκληρωτικά- για να βλέπεις πως να τα επαναπροσδιορίσεις, να θέτεις εφ' όρου ζωής νέα σημεία έναρξης για να ξέρεις πότε να τον εαυτό σου να επανεκκινήσεις, και να μάθεις να ξεκινάς από το μηδέν.

Anthellenator - Greek Judgment Day ✡ Ⓐ ☭ ☢ ▲ ✪

Η Κρίση και η Μπότα

Η Κρίση και η Μπότα



Οι κρίσεις παντός τύπου δεν είναι ποτέ κάτι καλό. Παρόλαυτά, σε κάθε περίοδο κρίσης πέφτουν οι μάσκες. Αυτοί που μέχρι χθες ήταν φίλοι σου, μετά την κρίση κοιτάνε το συμφέρον τους. Αυτοί που σε έβλεπαν σαν σύντροφο και συναγωνιστή λόγω ιδεολογίας, μετά την κρίση ψάχνουν να κάτσουν στη πρώτη καρέκλα. Αλλά το κυριότερο, μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που κινούσαν τα νήματα για να σχηματιστεί μια εικονική πραγματικότητα, εν μέσω κρίσης αποκαλύπτονται. Να'ναι καλά η κρίση λοιπόν.
 
Να'ναι καλά που έβγαλε τον Πρετεντέρη και τον Άδωνι που έλεγαν πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος και το χρέος δεν είνια βιώσιμο να λένε τα αντίθετα. Να'ναι καλά που έβγαλαν τους Νεοναζί από εκεί που μίλαγαν για εθνικες λύσεις να μιλάνε για αναγκαία παραμονή στην Ευρώπη και το ευρώ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τη μάσκα του ΣΥΡΙΖΑ και διώχνουν από μέσα του κάθε αριστερή παραφωνία ώστε να μείνει το ατόφιο ΠΑΣΟΚ. Να'ναι καλά που έβγαλαν τις κάθε είδους διαδικτυακές περσόνες να φαίνονται σαν σε παράκρουση. Περσόνες που πέρσι προσκύναγαν το ΣΥΡΙΖΑ κι έβριζαν τα υπόλοιπα από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μέχρι ΚΚΕ και Αναρχικούς, φέτος πανηγύριζαν που επιτέλους ψήφισαν τον όψιμο πολιτικό Μεσσία να τους σώσει και πλέον μετά το νέο μνημόνιο κάθονται και βρίζουν και πάλι τα ίδια με τότε, γιατί ντρέπονται να πούνε ΕΦΤΑΙΓΑ. ΕΦΤΑΙΓΑ που ψήφισα, ΕΦΤΑΙΓΑ που τους πίστεψα πάλι, ΕΦΤΑΙΓΑ που εμπιστεύτηκα λύσεις από την κάλπη που δεν έρχονται ποτέ, ΕΦΤΑΙΓΑ που έφτιαξα νέα πολιτικά τοτέμ, ΕΦΤΑΙΓΑ κυρίως που προπαγάνδιζα ασύστολα και παρέσυρα κι άλλο κόσμο στο να ψηφίσει τη κυβέρνηση που έφερε το τρίτο μνημόνιο. Αλλά σε αυτό τον τόπο δε φταίει ποτέ κανείς. Έτσι λοιπόν όπως το 2009 με μόλις 1 χρόνο κρίσης, η χώρα ψήφισε με 45% ποσοστό το "Λεφτά υπάρχουν" και μετά κανείς δε το είχε ψηφίσει. Γιατί σε αυτή τη χώρα ποτέ δε ψηφίστηκαν κόμματα αλλά λεφτά, βολέματα, ρουσφέτια, θεσούλες, παραβλέψεις, παραθυράκια, αυθαίρετα, λαδώματα, επιδόματα, κουμπάροι, ξαδέρφια, επιδοτήσεις, λεφτά κι άλλα λεφτά.
 
Κι ακόμα και με τη νέα κυβέρνηση αυτή ήταν εξαρχής η μόνη προσδοκία. Όχι βελτίωση της Κοινωνίας, όχι καλύτερη Παιδεία, όχι Ανθρώπινα Δικαιώματα, μόνο να σβήσει το χρέος, να σκιστεί το μνημόνιο, να έρθουν τα "παλιά καλά χρόνια". Πόσο καλά είναι άραγε τα χρόνια που για κάθε επιδότηση 1000 ευρώ υπήρχε κι ένα  Golden Boy που έπαιρνε 1000 ευρώ την ώρα? Πόσο καλά ήταν τα χρόνια που για κάθε επίδομα υπήρχε κι ένας Λαυρεντιάδης? Πόσο καλά ήταν που για κάθε ρουσφέτι υπήρχε κι ένας Μηλιώνης?
Τα παλιά καλά χρόνια είναι μια αυταπάτη ενός λαού που μια ζωή τον πάταγε στο κεφάλι η μπότα του Κεφαλαίου και αντί αυτός να καταστρέψει το Κεφάλαιο, ονειρεύτηκε πως κάποτε θα καταφέρει φορέσει τη μπότα ο ίδιος.
 
"Αν θες μια εικόνα από το Μέλλον, φαντάσου μια μπότα να πάτάει σε ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα." -Τζωρτζ Όργουελ.

Anthellenic Νotes #29 - Μικρασιατική Εκστρατεία

Anthellenic Νotes #29 - Μικρασιατική Εκστρατεία

25 Αυγούστου 1921: Η Στρατιά Μικράς Ασίας, αφού δεν μπόρεσε να διασπάσει την τουρκική τοποθεσία στη Μάχη του Σαγγαρίου και να εισέλθει στην Άγκυρα, μεταπίπτει σε κατάσταση άμυνας.

25 Αυγούστου 1922: Χάνει τη μάχη ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία. Η πόλη της Σμύρνης παραδίνεται στους Συμμάχους. Αρχίζει η έξοδος του Ελληνισμού της Σμύρνης, αλλά και των προσφύγων της ενδοχώρας που ακολουθούν την υποχωρητική κίνηση του Ελληνικού στρατού και έχουν ήδη συρρεύσει στην πόλη, προς την νησιωτική Ελλάδα. Ο Λόρδος Κώρζον προτείνει την ανάληψη της προστασίας των μειονοτήτων στην Θράκη και την Ανατολή από την Κοινωνία των Εθνών.

Ακολούθησε η Μικρασιατική Καταστροφή. Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Ο Ελληνικός Στρατός έχασε από το στρατό του Κεμάλ Ατατούρκ και υποχώρησε, πολλοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι κι άλλοι έφυγαν. Αρκετοί έμειναν πίσω. Τι έλεγαν οι πατριώτες για όσους έμειναν πίσω?

(Ακολουθεί άρθρο του Luben)

Σε απόσπασμα που διασώζει ο Γρηγόρης Δαφνής:

Λίγο πριν την αναχώρηση από τη Σμύρνη των ελληνικών υπηρεσιών και ενώ το μέτωπο είχε σπάσει, ο νεαρός πολιτικός Γεώργιος Παπανδρέου ενημερώνεται από τον Στεργιάδη  για την επερχόμενη καταστροφή. Στην ερώτηση του Παπανδρέου «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;», ο Στεργιάδης απαντά: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα». Kι αυτό γιατί στα μάτια της βασιλικής παράταξης στην Ελλάδα όλοι οι Μικρασιάτες ήταν τσιράκια του Βενιζέλου. Άρα, ποινή θανάτου δια της εγκατάλειψης, καθώς ξεμένουν για να διαλέξουν ανάμεσα στην πυρκαγιά, τον πνιγμό ή τους Τούρκους που έρχονται με άγριες διαθέσεις. Τhe end.

Προς μεγάλη δυστυχία των Βασιλικών όμως, κάποιοι από τους φουκαράδες πρόσφυγες τα καταφέρνουν να γλιτώσουν από όλα αυτά και έρχονται στην Ελλάδα πάμφτωχοι και εξαθλιωμένοι έχοντας πουλήσει ό,τι είχαν και δεν είχαν για να μπουν σε ένα καράβι και τα αδέρφια τους στην Ελλάδα θα τους βοηθήσουν όπως μπορούν.

Ή και όχι, οπως θυμάται ο Μάρκος Βαμβακάρης στην αυτοβιογραφία του:

«Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Άσε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε.

Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου…

Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, εγώ δηλαδή τι είδα. Μπορεί αλλού. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν' αρπάξουν ό,τι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες».

Έχει αρχίσει να βρωμάει κάτι, έτσι; Ας δούμε τι γράφει ο τότε εισαγγελέας Βαζούρας:

«Η βρισιά τουρκόσπορος μαζί με σωρό ανάλογες βρισιές, όπως σκατοουγλούδες, παληοαούτηδες κ.λπ. ήταν στην ημερήσια διάταξη, από ανώτερα και κατώτερα κυβερνητικά όργανα…» Το χάσμα ενισχύθηκε και συντηρήθηκε από τον άγριο οικονομικό ανταγωνισμό. τόσο στην ιδιοποίηση της γης, όσο και στις εμπορικές δραστηριότητες.»

Ή ο μετέπειτα πρωθυπουργός, Παναγιώτης Κανελλόπουλος:

«Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, που από το 1915 είχε διχασθεί δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια.»

Aκόμα πιο γλαφυρά τα καταγράφει ο ιστορικός Γιάννης Κορδάτος:

«Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις μέρες τίποτα άλλο από τα στόματα όλων αυτών παρά κατάρες στο Βενιζέλο και βλαστήμιες: ‘’Αχ αυτοί οι τουρκοσπορίτες Έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους’’…»

Οι Μικρασιάτες τότε απελπισμένοι κατέληξαν σαν πρόσφυγες μέχρι και στο Χαλέπι της Συρίας (!), απ' όπου μας έρχονται σήμερα άλλοι απελπισμένοι πρόσφυγες, Σύροι αυτή τη φορά, για να γλιτώσουν από τον πόλεμο και διάφοροι Έλληνες να ζητούν να τους στείλουν στον πάτο της θάλασσας.

Όταν άρχισε να μιλάει το χρήμα

Αυτή ήταν μόνο η αρχή των δεινών για τους πρόσφυγες στην Ελλάδα, όπου αρχικά σύμφωνα με τους ντόπιους φταίνε για την ίδια την ήττα της Μικρασιατικής Εκστρατείας, και προφανώς όχι οι ηλίθιοι που τη διέταξαν.

Οι βρισιές αυτές απευθύνονται σε ένα κόσμο ο οποίος τραβάει απίστευτα ζόρια και πεθαίνει κατά συρροή από τις κακουχίες: με βάση τα στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, σε πολλές περιοχές της νέας τους εγκατάστασης κατά τα πρώτα χρόνια πέθανε από τις κακουχίες το 20% των προσφύγων, ενώ αντιστοιχούσε 1 γέννηση σε 3 θανάτους. Aυτό καθόλου δεν πτόησε τα ντόπια κοράκια, που το μόνο που είδανε ήταν απειλή για τα λεφτά που βγάζανε ή μπορούσαν να βγάλουν.

Και όταν μιλάμε για λεφτά, το πρώτο ζήτημα που μπαίνει στο τραπέζι είναι τα κτήματα των Μουσουλμάνων που έφυγαν από την Ελλάδα μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών με την Τουρκία, τα λεγόμενα «ανταλλάξιμα».

Όταν πάει η συζήτηση στην περιουσία, οι ντόπιοι αποφασίζουν ότι οι πρόσφυγες που τα δικαιούνται είναι όντως ανεπιθύμητοι καθώς θέλουν να τους τα φάνε. Όπως πχ, στο χωριό Ροδολείβος της Δράμας, όπου οι ντόπιοι καταγράφονται στην εφημερίδα Παμπροσφυγική να λένε ότι: «(…) θα σφάξωσι, θα εκδιώξουσι τους πρόσφυγας δι’ όπλων, μαχαίρων, και ροπάλων»

O ρατσισμός άρα των ντόπιων Ελλήνων προς τους πρόσφυγες Έλληνες, υπάρχει για βασικούς λόγους όπως τα κτήματα. Όταν πχ σκοτώνεται ένας πρόσφυγας από ένα ντόπιο στη Νιγρίτα Σερρών, η ίδια εφημερίδα θα γράψει:

 «Τα πραγματικά ελατήρια του φόνου δεν είναι, ως ταύτα μας παρουσιάζονται, η κλοπή ή η ανεύρεσις ενός απωλεσθέντος σχοινίου. Είναι το μίσος, τα πάθη τα οποία εδημιουργήθησαν μεταξύ των εντοπίων και των προσφύγων δια την κατάληψιν των υπό των Οθωμανών καταληφθέντων κτημάτων και γαιών».

Τελικά οι ντόπιοι Έλληνες επιτέθηκαν στους πρόσφυγες Έλληνες για να τους φάνε τα χωράφια, οπότε το ρεπορτάζ της Παμπροσφυγικής θα γράψει:

«ετραυμάτισαν 17 πρόσφυγας, το πλείστον γυναίκας, πυρπολήσαντες τας σκηνάς, τους σταύλους, τους αχυρώνας, λεηλατήσαντες τας αποσκευάς…»

Στις πόλεις που δεν υπάρχουν κτήματα, το παραμύθι ήταν ότι οι πρόσφυγες έχουν καταλάβει την πόλη, όπως καλή ώρα λέγεται σήμερα όταν κλαίγεται η Κική Δημουλά ότι της πήραν οι μετανάστες το παγκάκι της. Το σημειώνει ο εκπαιδευτικός Αντώνης Τραυλαντώνης στο βιβλίο του, όπου ο αφηγητής αναζητά κάποιον παλιό γνωστό του στη Νεάπολη (Εξαρχείων):

«Το σπίτι ήταν ξεκαινουργωμένο αλλά ευκολογνώριστο, στην πινακίδα όμως εδιάβασα κάποιο άγνωστό μου όνομα, κάτι …όγλου. Και στη θέση του καπνοπωλείου, αλλά με έκταση μεγαλύτερη, βρίσκονταν ένα ζαχαροπλαστείο, όπου μου φάνηκε ότι άκουσα όλες τις γλώσσες του κόσμου εκτός από τα ρωμέικα. Κατάλαβα ότι και ο διευθυντής και η πελατεία ήταν πρόσφυγες, που είχαν αρχίσει από τότε να νοικοκυρεύονται.»

«Τα πλατειά ρολά και οι πλούσιες βιτρίνες ήταν εκεί, εκεί ψηλά ήταν και η μεγάλη πινακίδα, πουθενά όμως ο Αλέξανδρος και η Αννα Κομπολογά, στη θέση τους ο “Ζαχαρίας …όγλου”. Αυτή η ογλοκρατία (με συγχωρείτε για την κρυάδα) που έμελλε σε λίγο να κυριαρχήση στην Αθήνα μας, είχε αρχίσει από τότε, καθώς φαίνεται. »

«Τουρκόσποροι»

Το παραμύθι της ογλοκρατίας, θα καταλήξει ένα χρόνο μετά την Καταστροφή στο να ζητούνται πογκρόμ για να καθαρίσει η Αθήνα από τους Τουρκόσπορους, όπως λέγανε τους πρόσφυγες οι μοναρχικοί. Στο συλλαλητήριο των μοναρχικών στις στήλες του Ολυμπίου Διός το 1923 λοιπόν, ακούγεται το μάλλον προβλέψιμο «Φωτιά στους τουρκόσπορους πρόσφυγες». Αυτή τη στάση δεν την κράταγαν μόνο οι αμόρφωτοι οπαδοί του Βασιλιά, αλλά και ο εκδότης της γνωστής μας Καθημερινής, Γεώργιος Βλάχος, ο οποίος ακόμα και το 1928, κάποια χρόνια πριν καλωσορίσει τους Γερμανούς στην Αθήνα χαρακτήριζε τους πρόσφυγες «προσφυγική αγέλη». Σύμφωνα με τα λεγόμενα μιας κυρίας «στην Τουρκία μας ονομάζανε Έλληνες και στην Ελλάδα Τούρκους»

Ο βουλευτής Σπετσών Περικής Μπουρμπούλης θα πει το 1934 στους πρόσφυγες βουλευτές ότι «οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είναι πιο Ρωμιοί από σας», ενω ο Νίκος Κρανιωτάκης, μοναρχικός εκδότης του «Πρωινού Τύπου», θα απαιτήσει το 1933, στην εφημερίδα του, να φορέσουν οι πρόσφυγες κίτρινα περιβραχιόνια για να τους ξεχωρίζουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες. Να, ας πούμε όπως οι Ναζί έβαλαν τους Γερμανοεβραίους να φοράνε κίτρινα περιβραχιόνια για να τους ξεχωρίζουν και να τους αποφεύγουν οι Γερμανοί.

 Οι πρόσφυγες θα συνεχίσουν για χρόνια να αντιμετωπίζουν τη βία των μοναρχικών ντόπιων, ως πραγματικοί ή υποτιθέμενοι Βενιζελικοί. Ο εμπρησμός του προσφυγικού οικισμού του Βόλου μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα των βενιζελικών του 1935 περιγράφεται ως εξής από το Σπύρο Λιναρδάτο:

«Αντιβενιζελικοί μπράβοι βάζουν φωτιά στα προσφυγικά παραπήγματα και γίνεται στάχτη μαζί με την περιουσία των προσφύγων κι ένας νεαρός πρόσφυγας που δεν πρόλαβε να φύγει…»

Τότε και τώρα και πάντα

Ίδια αντιμετώπιση, είχαν από τους συντηρητικούς ντόπιους οι Έλληνες πρόσφυγες  που ήρθαν από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης μετά την κατάρρευση το 1991.

Να δύο αποσπάσματα από το βιβλίο «Η μυστική ιστορία της Θεσσαλονίκης», του συγγραφέα Μάριου Μαρίνου Χαραλάμπους:

 «Ενώ προτιμούμε να φέρνουμε όλους τους άχρηστους όχλους από τον Καύκασο, τη Γεωργία και τα Βαλκάνιαελεώντας τους με ελληνοποιήσεις και βαπτίσματα και καταστρέφοντας έτσι με τη φτώχεια τους ήδη φτωχούς Έλληνες και στερώντας τη νεολαία μας από την εύρεση εργασίας….»

«με τους Ποντίους που ήλθαν εδώ από τις ασιατικές ακτές αγράμματοι και χωρίς γνώση ξένων γλωσσών… Με τους Ασιάτες ορθόδοξους χωρικούς που έφεραν το 1922 και αυτούς που συνεχώς φέρνουν από τα ανθρώπινα απορρίματα του Καυκάσου…»

Ίδια αντιμετώπιση είχε και το πρώτο κύμα. Το 1914, οι Έλληνες του Πόντου εξεγείρονται κατά των Τούρκων και οι Τούρκοι τους τσακίζουν χωρίς πολλά-πολλά.

Από το 1916 αρχίζουν να έρχονται πρόσφυγες, 400.000 περίπου χριστιανοί Έλληνες του Πόντου που ζητάνε τη βοήθεια της μαμάς Πατρίδας. Τι γίνεται λοιπόν με την πάρτη τους; Ας δούμε μια ανταπόκριση της εποχής από την εφημερίδα «Εφημερίς των Βαλκανίων»:

«Οι δυστυχείς Καυκάσιοι λιμοκτονούν και πάλιν, παρά τας διαφόρους διαβεβαιώσεις, ότι ελήφθη πάσα φροντίς να μη μένωσι νηστικοί, ότι θα γίνουν πρατήρια, ότι τέλος δεν θ’ αποθάνουν από την πείναν και το κρύο… Μετά φρίκης μανθάνομεν ότι αποθνήσκουν 44 καθ’ εκάστην…. Εμάθομεν ακόμη ότι τα δήθεν Νοσοκομεία των προσφύγων είναι σε αθλία κατάστασιν, υπάρχουν μόνον δύο ιατροί, οι οποίοι μόλις προφταίνουν να πιστοποιούν τους θανάτους, Δεν θέλομεν να είπωμεν περισσότερα, νομίζομεν όμως ότι αν τους παραδίδομεν εις τον Μουσταφά Κεμάλ, θα τους μεταχειρίζετο ίσως καλύτερον…»

Αυτοί ήταν πάντα οι πατριώτες ελληναράδες. Τότε λέγανε Τουρκόσπορους τους Έλληνες πρόσφυγες της Σμύρνης και τους κυνήγησαν, πλέον έχουν κάνει τη Καταστροφή της Σμύρνης σημαία κατά των «κακών Τούρκων που μας μισούν». Τα ίδια και με τους Πόντιους, τα ίδια και με τους Έλληνες πρόσφυγες  που ήρθαν από τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Τα ίδια και στη Κατοχή με τους δοσίλογους, τα ίδια κι επί Χούντας. Οι πατριωταράδες πάντα έβρισκαν ένα ηγέτη, βασιλιά ή δικτάτορα, εγχώριο ή ξένο, ώστε να συνεργαστούν μαζί του και να βγάλουν όλο τους τον ρατσισμό στη διαφορετικότητα. Γιατί εν τέλει, όταν ένας λαός έχει στη πλειοψηφία του βυθιστεί μέσα στο ρατσισμό, δεν έχει σημασία αν το «ξενόφερτο» είναι μαύρο ή άσπρο, Πακιστανικής ή Ελληνικής καταγωγής, από τη Συρία το 2015 ή από τη Σμύρνη το 1922. Ο ρατσισμός πάντα θα επικεντρώνεται να καταστρέψει τη διαφορετικότητα.

Η Νέα Γενιά

Η Νέα Γενιά.

Μεγαλώσαμε όλοι ακούγοντας συνέχεια για τα «παλιά ωραία χρόνια». Οι παλαιότερες γενιές που υποτίθεται πως τα έκαναν όλα σωστά, οι παλιότερες εποχές που ήταν πιο αγνές (μη περιμένετε κανέναν να εξηγήσει τι εννοεί με την «αγνότητα»), τα παλιά ήθη και έθιμα που πρέπει να τηρούνται, κι ένα σωρό ωραιοποιημένες αηδίες που εξυμνούν την παλιά γενιά ως πολύτιμη αντίκα.

Όλα αυτά έρχεται να τα συμπληρώσει και η σιχαμένη και κατάπτυστη έννοια του σεβασμού. Στον ελλαδικό χώρο ειδικά, ξεκινά από το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Η πατρίδα είναι αυτό το απροσδιόριστο κομμάτι γης, του οποίου τα σύνορα δε παρέμειναν ίδια για 100 συνεχόμενα χρόνια σε ολόκληρη την ιστορία του. Τίποτα το ιερό και όσιο και πολύτιμο και καταπληκτικό και ιστορικό, απλά γη, δηλαδή χώμα, πέτρες, λάσπες και νερά, για τα οποία κάποιοι θεωρούν πως είτε πρέπει να τα λατρεύουν, είτε πρέπει να μισούν όποιον θεωρούν πως θέλει να τους τα πάρει, ή και τα δύο μαζί. Η θρησκεία είναι μια νομιμοποιημένη μαζική φαντασιοπληξία, η οποία βασίζεται σε ένα συνονθύλευμα κειμένων κάποιων βοσκών και ψαράδων σε κάποια έρημο πριν μερικές χιλιάδες χρόνια καθώς και σε μερικά οράματα για πολέμους και το τέλος του κόσμου κάτι γερόντων που πήραν τα βουνά και τους βάρεσε η ζέστη και το υψόμετρο. Όλα αυτά τα παραμυθάκια νομιμοποιήθηκαν από την εκάστοτε εξουσία για να χαλιναγωγούν τη μάζα και εγένετο θρησκεία. Τέλος η οικογένεια είναι οι άνθρωποι που σε μεγαλώνουν και σου δίνουν τα βασικά εφόδια για τη ζωή. Πολλές φορές, αυτοί μπορεί να είναι και οι άνθρωποι που σε έφεραν στη ζωή, αλλά τις περισσότερες φορές, η έννοια της οικογένειας δε περιορίζεται στο κλειστό οικογενειακό περιβάλλον το οποίο μας έφερε στη ζωή. Ένα περιβάλλον που τις περισσότερες φορές δε μας δέχεται απόλυτα όπως είμαστε, μας περιορίζει την εκφραστικότητα, μας τιμωρεί χωρίς λόγο, μας βάζει στο ιδανικό καλούπι που έχει φτιάξει για εμάς επειδή έμαθε από τις προηγούμενες γενιές να μας μεγαλώνει με πεπαλαιωμένα ήθη κι έθιμα, ώστε να μας φτιάξει κι εμάς κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν της παλαιότερης γενιάς. Κανένας σεβασμός για το συγκεκριμένο τρίπτυχο λοιπόν, όπως δε χρειάζεται και κανένας σεβασμός γενικότερα.

Από το φιλικό, σχολικό και εργασιακό περιβάλλον μέχρι τις προσωπικές προτιμήσεις και τα ιδεολογικά, μουσικά ή κινηματογραφικά ινδάλματα που έχει ο καθένας, είναι όλα κομμάτια του παζλ που μας φτιάχνει ως προσωπικότητες. Χρήσιμα και ουσιώδη, όπως ένα εργαλείο που χρειάζεσαι μια συγκεκριμένη στιγμή για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Έτσι όπως δε θα είχες σεβασμό για το εργαλείο, δε χρειάζεται και σεβασμός για όλα τα υπόλοιπα. Και όποιος απαιτεί το σεβασμό σου επειδή θεωρεί πως του τον χρωστάς, απλά αναπαράγει την εμετική υποκρισία μιας δήθεν ανωτερότητας και σοβαροφάνειας.

Ο σεβασμός σε κρατάει πίσω, η ασέβεια σε πάει μπροστά. Μόνο με την ασέβεια, την αμφισβήτηση και τη γνώση, μπορεί να προχωρήσει μια νέα γενιά και να προοδεύσει, αλλιώς το μόνο που θα καταφέρει είναι να γίνει ένα κακέκτυπο της προηγούμενης. Δεν είναι ωφέλιμο να απορρίπτεις μια γενιά τα παλιά ήθη κι έθιμα, όταν ακολουθεί πιστά τη κάθε νέα μόδα. Η γνώση απελευθερώνει.

Η γνώση όμως είναι και δίκοπο μαχαίρι. Για άλλους σημαίνει πως πρέπει να επαναπαυθούν πλέον διότι έμαθαν όσα ήταν απαραίτητο να μάθουν, για άλλους όμως, σημαίνει πως πρέπει να μη τα παρατήσουν ποτέ, να μαθαίνουν περισσότερα, να αξιοποιήσουν όσα μαθαίνουν, έτσι ώστε να κάνουν βήματα προς τα εμπρός, ως άτομα αλλά και ως μέλη μιας κοινωνίας. Η γνώση δε πρέπει να οδηγεί σε έπαρση γιατί όπως έλεγε και ο George Orwell, η κάθε γενιά πιστεύει πως είναι πιο έξυπνη μεν από την προηγούμενη, αλλά και σοφότερη δε από την επόμενη.

Οι παλαιότερες γενιές κουβαλάνε μαζί τους και πολλές φοβίες, που τις κράτησαν δέσμιες στο να μη μπορούν να εξελιχθούν. Ακόμα και διακεκριμένοι επιστήμονες, είχαν μια υποβόσκουσα τεχνοφοβία. Ο Albert Einstein φοβόταν πως η τεχνολογία θα ξεπεράσει την ανθρώπινη επαφή. Τελικά όμως η η νέα γενιά τον διέψευσε, αγκαλιάζοντας την τεχνολογία και μέχρι ενός σημείου, καταφέρνοντας να την κάνει μέρος της ανθρώπινης επαφής.

Ο όρος «γενιά» χρησιμοποιείται ενίοτε και σαν μπαμπούλας ή πολιτική σκοπιμότητα. Τόνοι μελάνι έχουν χυθεί για τη «Γενιά του Πολυτεχνείου», που ξεπούλησε τα όνειρα και τους αγώνες της στο βωμό του προσωπικού οφέλους και έυκαιριακού ή δια βίου βολέματος. Αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουλάχιστον όχι έτσι όπως παρουσιάζεται από τον εκάστοτε τρομολάγνο ψηφοθήρα.

Η κάθε γενιά έκανε αυτό που είτε μπορούσε ή της επιβλήθηκε να κάνει λόγω των συγκυριών. Έτσι μπορεί κάποιος να πει, πως η γενιά του Πολυτεχνείου πούλησε τους αγώνες της, η γενιά του ’80 ήταν σοσιαλιστές, η γενιά της Χούντας χειροκρότησε το δικτάτορα, η μεταπολεμική γενιά ήταν ριψάσπιδες διότι έφυγαν μετανάστες από Αυστραλία μέχρι Αμερική, κι ούτω καθεξής. Είναι ανούσιο και μη εποικοδομητικό να μπει κάποιος σε μια τέτοια διαδικασία. Όπως είναι ανούσιο κι ένας γονιός να κρίνει αρνητικά τη γενιά του παιδιού του, όταν το παιδί του παίζει από προεφηβική ηλικία με smartphone, ενώ ο γονιός του σε εκείνη την ηλικία έτρωγε χώμα κι έντομα.

Η δική μου γενιά πάντως επαναπαύθηκε. Οι σημερινοί τριαντάρηδες. Όσες περιοχές, όσα σχολεία, όσες παρέες, περιβάλλοντα, οργανώσεις κι αν άλλαξα, δεν είδα κάτι διαφορετικό. Δεν υπήρχε. Καμία δίψα για γνώση, καμία οργή για αλλαγή, καμία έκρηξη αμφισβήτησης. Δε χρειάστηκε άλλωστε γιατί τα βρήκαμε έτοιμα, μασημένη τροφή. Μεγαλώσαμε βλέποντας τις πολιτικές φιγούρες περισσότερο σαν καρικατούρες, κι ενώ γελάγαμε με τους τσακωμούς παππούδων και θείων μας για τα μεγάλα κόμματα, καταλήξαμε να ψηφίζουμε τα ίδια. Είδαμε να γίνονται μεγάλα έργα, είδαμε το ευρώ να έρχεται, είδαμε Ολυμπιακούς Αγώνες, Μουντιάλ, Eurovision, θαμπωθήκαμε με φανταχτερά ανοσιουργήματα δίχως να βλέπουμε το βούρκο που τα περιέβαλλε. Και όταν ζαλισμένοι πλέον ακούσαμε για «οικονομική κρίση», αρχίσαμε να γελάμε, να φωνάζουμε πιο δυνατά στο γήπεδο, να χορεύουμε περισσότερο πάνω στο τραπέζι. Κι όταν πήρανε και το γήπεδο και το τραπέζι, νευριάσαμε με τον μετανάστη και ψηφίσαμε και τους Νεοναζί. Όμως αυτός που νευριάζει μόνο όταν ξεβολευτεί, δεν είναι επαναστάτης, αλλά παρτάλι.

Γι αυτό έχω και θα έχω ελπίδα για τη νέα γενιά. Γιατί είναι μια γενιά που δε μεγαλώνει με τη δική μας μασημένη τροφή, αλλά σε ένα κόσμο που σιγά σιγά τα ανθρώπινα δικαιώματα κερδίζουν έδαφος μπροστά στα δικαιώματα της Εκκλησίας. Γιατί η αμφισβήτηση και η αποχή από τις εκλογές κερδίζουν έδαφος μπροστά στον εκάστοτε ακροδεξιό ρήτορα ή όψιμο πολιτικό Μεσσία.

Προσωπικά μεγάλωσα σε ένα σχετικά αυστηρό και συντηρητικό περιβάλλον. Η οικογένειά μου είναι τεράστια, κάποτε προσπάθησα να τη γνωρίσω όλη αλλά δε τα κατάφερα ποτέ. Ένα μεγάλο μέρος της είναι κληρικοί κι ένα άλλο μέρος της που δε ζει πλέον ήταν ένστολοι. Μεγάλωσα από 5-6 χρονών παιδί, έχοντας καλή σχέση με το κατηχητικό, την Εκκλησία, τον κλήρο και τους ένστολους. Μικρό παιδί μάλιστα είχα κάνει και τάμα στη Τήνο, τη γνωστή Μπουσουλοδρομία. Ήταν η γιαγιά μου άρρωστη και είχα δει ένα όνειρο πως θα πέθαινε, οπότε μου είπαν να κάνω τάμα στη ΜΠΑΝΑΓΙΑ να γίνει καλά. Παιδάκι. Μπουσουλώντας. Στην Τήνο. Μέχρι να τελειώσω το δημοτικό (11-12 χρονών) και να πάω Γυμνάσιο, όπου πήγαμε σε μια έκθεση βιβλίου κι επιτέλους διάβασα για την Αναρχία, την Αθεΐα, το ρόλο του Κράτους, τις διαφορετικές κοινωνίες, τα αίτια πολέμων και μετανάστευσης, είχα οργώσει Εκκλησίες, μοναστήρια και κατηχητικά, ενίοτε κι ως παπαδάκι. Κι αυτό το νοσηρό, διεθφαρμένο και μεσαιωνικό περιβάλλον δε το επιθυμώ για κανέναν. Ήταν όμως η τόσο μεγάλη επαφή μου με τη θρησκεία που με οδήγησε στην Αθεΐα, κι εν συνεχεία στη φυσική της εξέλιξη, τον Αντιθεϊσμό, την πλήρη αποκύρηξη αλλά και πόλεμο σε κάθε φανατισμό και δογματισμό. Έτσι όπως πρέπει να γίνεται.

Η νέα γενιά πάλι έρχεται σε ένα κόσμο που εν μέρει είναι και λίγο μόδα να είσαι Άθεος, να μη πηγαίνεις πολύ την Αστυνομία, να πετάς κανένα τσιτάτο από Αναρχία. Κάποιοι ενοχλούνται από αυτό, εμένα δε με πειράζει στο ελάχιστο. Μακάρι να ήταν «μόδα» όταν ήμουν κι εγώ μικρός που ήμουν ο από τους απειροελάχιστους και δακτυλοδεικτούμενους Αναρχικούς και Άθεους στον κοινωνικό μου περίγυρο. Ελπίζω και θα το παλέψω όσο μπορώ, οι μελλοντικές γενιές να γεννιούνται με περισσότερες παρόμοιες «μόδες» όπως ο π.χ. ο Αντισεξισμός και ο Αντικαπιταλισμός, που είναι ακόμα ταμπού λόγω ματσίλας και μοδάτου νεοφιλελευθερισμού.

Είναι πλήρως ανυπόστατα λοιπόν τα παραμύθια περί «ανίκανης νέας γενιάς», «απολύτως καμίας ελπίδα για τους νέους», «η γνώση έρχεται με την ηλικία», κλπ. Η νέα γενιά είναι και θα είναι πάντα καλύτερη,  διότι θα έχει τη γνώση όλων των παλαιότερων γενεών καθώς και τα λάθη αυτών.

Εν τέλει λοιπόν, η νέα γενιά θα έχει πάντα το δώρο της γνώσης. Κάθε νέα γενιά, θα γνωρίζει περισσότερα πράγματα από την προηγούμενη κι έτσι, στατιστικά, θα εξελίσσεται σε μια καλύτερη, πιο βελτιωμένη γενιά. Μια γενιά η οποία θα μπορεί μακροπρόθεσμα να βελτιώσει τον κόσμο προς το καλύτερο, αρκεί να μην αφεθεί και διαβρωθεί από τον όποιο «εύκολο δρόμο». Προσωπικά δεν έχω αλλάξει τις απόψεις μου στο ελάχιστο εδώ και 20 χρόνια, αντιθέτως, νιώθω να ενισχύονται με όσα νέα πράγματα μαθαίνω. Η νέα γνώση, μπορεί να αλλάξει τις απόψεις ή την ιδεολογία σου πλήρως, μόνο αν αυτές οι απόψεις και ιδεολογία δεν είχαν σταθερές βάσεις εξαρχής. Η νέα γενιά οφείλει να μαθαίνει, να αμφισβητεί και να ελπίζει για να της ανήκει το μέλλον και να μη διαιωνίζει το παρελθόν.

«You don’t have to be old to be wise» που λένε και οι Judas Priest και «Here comes the young, the new generation, you are the only ones who can make a change» που λένε οι Scorpions.

Ζήτω η Νέα Γενιά λοιπόν. Κι όταν έρθει η ώρα να μας χωρίσει ο Θάνατος από τη Ζωή, θα τον αγκαλιάσουμε, γνωρίζοντας πως κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε ώστε να δώσουμε μεν τα απαραίτητα εφόδια στη Νέα Γενιά, αφήνοντάς παράλληλα ελεύθερο το χώρο να τα αμφισβητήσει ή να τα βελτιώσει με τη μελλοντική γνώση, μια γνώση που εμείς δε θα μάθουμε ποτέ μας. Κι ας μας πετάξει εμάς στον κάλαθο των αχρήστων της Ιστορίας, μαζί με τα έθιμα, τις θρησκείες, τα κράτη, τα σύνορα, τις παραδοσιακές οικογένειες, τα παλιά βιβλία και τα αρχαία μνημεία. Το μέλλον τους ανήκει κι εγώ δε φοβάμαι για όσα γίνουν για μένα -ή για την υστεροφημία μου- χωρίς εμένα.

Ελληνοτζιχαντισμός

Ελληνοτζιχαντισμός



Οι Ελληναράδες δε θέλουν τους αλλόθρησκους και τα τζαμιά και οι τζιχαντιστές δε θέλουν τους αλλόθρησκους και τους ναούς τους.
Οι Ελληναράδες θέλουν τις γυναίκες μέσα στο σπίτι, νοικοκυρές και χωρίς πολύ ανοιχτά ρούχα και οι τζιχαντιστές το ίδιο.
Οι Ελληναράδες θεωρούν πως "η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα" και οι τζιχαντιστές θεωρούν ακριβώς το ίδιο.
Οι Ελληναράδες θεωρούν πως όταν μια γυναίκα πάει με όποιον θέλει πρέπει να τιμωρηθεί και πως όταν φοράει αποκαλυπτικά ρούχα τις αξίζει ο βιασμός και οι τζιχαντιστές τις τιμωρούν για τα ίδια.
Οι Ελληναράδες στρέφονται εναντίον ομοφυλόφιλων και τρανσέξουαλ και τους κυνηγάνε και οι τζιχαντιστές κάνουν το ίδιο.
Οι Ελληναράδες πιστεύουν πως η ελληνοβοθρόδοξη θρησκεία τους πρέπει να εξαπλωθεί παντού, οι τζιχαντιστές το ίδιο για το Ισλάμ.
Οι Ελληναράδες λένε πως "θα πάρουμε την Πόλη" και ψάχνουν για τις "χαμένες πατρίδες" και οι τζιχαντιστές παίρνουν την Παλμύρα και όλες τις πατρίδες που πιστεύουν πως τους έταξε ο Αλλάχ.
Οι Ελληναράδες βοθρόδοξοι χριστιανοί κατέστρεψαν όλους τους αρχαιοελληνικούς ναούς προ Χριστού, οι τζιχαντιστές καταστρέφουν τους ναούς προ Αλλάχ.

Ο λόγος που οι Ελληναράδες δε μπορούν τους τζιχαντιστές, είναι επειδή βλέπουν πολύ απότομα το είδωλό τους στο καθρέφτη.

O τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού

O τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού

Πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν χθες από τον εμπρησμό της τράπεζας Μαρφίν κι ακόμα η δικαστική διαδικασία βρίσκεται σε εκκρεμότητα. Τρεις εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους, τέσσερα στελέχη της τράπεζας πήγαν σε δίκη, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από αμέλεια, ο Βγενόπουλος έπεσε στα μαλακά και το Κράτος βρήκε την αφορμή που ζητούσε ώστε να καταδικάσει σύσσωμο τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Όλα αυτά, με αφορμή ένα ανώνυμο γράμμα που μίλαγε για κάποιον Σίψα, ο οποίος σε όλα τα βίντεο από το συμβάν ήταν σε άλλα σημεία με άλλα ρούχα.

Στις 12 Δεκεμβρίου του 1969, γύρω στις 4:30 το απόγευμα, μια βόμβα εξερράγη στην Αγροτική Τράπεζα στο Μιλάνο, στην Πλατεία Φοντάνα, στο κέντρο της πόλης. Ήταν Παρασκευή, μέρα που η τράπεζα θα έμενε ανοιχτή έως αργά και ήταν γεμάτη κόσμο. Δεκατέσσερις άνθρωποι σκοτώθηκαν επί τόπου από την έκρηξη, δύο ακόμα πέθαναν αργότερα στο νοσοκομείο, και περίπου 80 τραυματίστηκαν, ορισμένοι πολύ σοβαρά.
Δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνης της χρονιάς. Δεκάδες είχαν εκραγεί μέσα στο 1969, με πιο βασικές δύο βόμβες στις 25 Απριλίου, στο περίπτερο της Φίατ στην εμπορική έκθεση στο Μιλάνο και στην υπηρεσία συναλλάγματος της Εθνικής Τράπεζας Επικοινωνιών του Κεντρικού Σταθμού, και άλλες οκτώ που ήταν τοποθετημένες σε ισάριθμα τρένα στις 9 Αυγούστου. Και δεν ήταν η μόνη βόμβα εκείνης της 12η Δεκέμβρη. Μια δεύτερη εντοπίζεται σε μικρή απόσταση, στην έδρα τις Ιταλικής Εμπορικής Τράπεζας στην Πιάτσα ντε λα Σκάλα, μέσα σε τσάντα που ένας κλητήρας βρήκε εγκαταλελειμμένη κοντά στην είσοδο ενός ασανσέρ. Οι πυροτεχνουργοί της αστυνομίας θα προκαλέσουν την ελεγχόμενη έκρηξή της αργότερα το ίδιο βράδυ. Πιο νότια, στη Ρώμη, ολοκληρώνεται η αλληλουχία των εκρήξεων εκείνης της μέρας. Λίγο πριν τις πέντε το απόγευμα, σε έναν υπόγειο διάδρομο της Εθνικής Τράπεζας Εργασίας στην οδό Βένετο, γίνεται μια έκρηξη που προκαλεί τον τραυματισμό 14 υπαλλήλων. Και λίγο αργότερα, δύο ακόμα μηχανισμοί μικρότερης ισχύος εκρήγνυνται στην Πιάτσα Βενέτσια, όπου τραυματίζονται τρεις περαστικοί και ένας καραμπινιέρος. Πέντε βόμβες, σε δύο πόλεις, στις 12 Δεκέμβρη του 1969. Η μία από αυτές φονική.

Τρεις μέρες αργότερα, γύρω στα μεσάνυχτα της Δευτέρας 15 Δεκεμβρίου, ο Άλντο Παλούμπο, συντάκτης της εφημερίδας L’ Unita, θα είναι ο πρώτος που θα αντικρίσει τον δέκατο έβδομο νεκρό της σφαγής της Πλατείας Φοντάνα. Βγαίνοντας από το κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης του Μιλάνο ακούει έναν γδούπο, μετά άλλους δύο, και είναι ένα σώμα που πέφτει από ψηλά, χτυπάει στο πρώτο γείσο του τοίχου, αναπηδάει σ’ ένα άλλο ακριβώς από κάτω και τελικά τσακίζεται στο έδαφος, το μισό στο πλακόστρωτο της αυλής, το μισό στο μαλακό χώμα της πρασιάς*.

Είναι το σώμα του Τζουζέπε (Πίνο) Πινέλι, του μιλανέζου αναρχικού εργάτη στους σιδηρόδρομους, που μαζί με πολλούς ακόμα είχε προσαχθεί στην αστυνομική διεύθυνση και ανακρινόταν για την υπόθεση των βομβών. Ο Πίνο Πινέλι εκπαραθυρώθηκε από τον τέταρτο όροφο του μεγάρου της αστυνομικής διεύθυνσης στην οδό Φατεμπενεφρατέλι στο Μιλάνο. Ήταν 40 ετών, ενεργό μέλος της αναρχικής σκηνής του Μιλάνο, μέλος του Κύκλου της Πόντε ντελα Γκιζόλφα και του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού, γνωστός και σεβαστός στους κύκλους της άκρας αριστεράς, γνωστός και στις αρχές. Ήταν παντρεμένος με την Λίτσια Πινέλι και είχε δύο μικρές κόρες.

Από το πρωί της 13ης Δεκέμβρη οι έρευνες της αστυνομίας για τις βόμβες προσανατολίστηκαν στο χώρο των αναρχικών και της άκρας αριστεράς, όπως άλλωστε είχε γίνει και για τις προηγούμενες επιθέσεις εκείνης της χρονιάς. Και όπως σύντομα θα αποδεικνυόταν, αυτός ο προσανατολισμός και οι διώξεις των αναρχικών που ακολούθησαν ήταν απαραίτητο συμπλήρωμα της ίδιας της «επιχείρησης». Βοηθούσε στη συγκάλυψη του ότι η σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα διατάχθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του ιταλικού κράτους, και εκτελέστηκε από μέλη νεο-φασιστικών ομάδων. Η εμπλοκή όμως των μυστικών υπηρεσιών και των φασιστών στις «βόμβες στο ψαχνό», και η όλη εξέλιξη της «στρατηγικής της έντασης», που ξεδιπλώθηκε στην Ιταλία από το 1969 και για τα επόμενα δεκαπέντε χρόνια, ήταν τότε, τον Δεκέμβρη του 1969, πολύ μακριά από τα βλέμματα των τρομοκρατημένων μιλανέζων. Εκείνες τις μέρες η αστυνομία και τα μήντια έδειχναν τον «μαυροκόκκινο τρόμο», και πάνω από εκατό αναρχικοί και νέοι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πέρασαν από τα κρατητήρια.

Το πρωί της Δευτέρας 15 Δεκέμβρη συλλαμβάνεται ο 36 χρονος μιλανέζος αναρχικός Πιέτρο Βαλπρέντα, που ζούσε στη Ρώμη από τις αρχές του 1969, και ήταν ήδη διωκώμενος από τις δικαστικές αρχές για τις βομβιστικές επιθέσεις του Απριλίου και του Αυγούστου. Την  επόμενη μέρα η αστυνομία ανακοινώνει την εμφάνιση ενός μάρτυρα οδηγού ταξί, που αναγνωρίζει στο πρόσωπο του Βαλπρέντα τον επιβάτη που μετέφερε, το απόγευμα της 12ης, κοντά στην Αγροτική Τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα. Τις μέρες και τους μήνες που ακολούθησαν, η φιγούρα του Πιέτρο Βαλπρέντα χρησιμοποιήθηκε από το ιταλικό κράτος, την αστυνομία και τα ΜΜΕ που την υπηρετούσαν ως εκείνη του «αιμοσταγούς εξτρεμιστή», του «τέρατος» που έπρεπε οπωσδήποτε να υπάρξει προκειμένου να του αποδοθεί μια τέτοια σφαγή. Ο Βαλπρέντα αποφυλακίστηκε εντέλει, καθώς και οι υπόλοιποι αναρχικοί που κρατούνταν για τη βόμβα στην Πιάτσα Φοντάνα, το Δεκέμβρη του 1971, τρία χρόνια μετά τις επιθέσεις, και απαλλάχθηκε οριστικά από την εμπλοκή του μόνο το 1985, μετά από αλλεπάλληλες δίκες και εισαγγελικές έρευνες στις οποίες ενεπλάκησαν μέλη φασιστικών οργανώσεων και πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών.

Ο Πίνο Πινέλι συνελήφθη, μαζί με πολλούς ακόμα συντρόφους του, το βράδυ της 12ης Δεκέμβρη. Ακολουθεί τους αστυνομικούς στην αστυνομική διεύθυνση με το μηχανάκι του. Τα μεσάνυχτα ανακρίνεται για πρώτη φορά. Του ζητάνε πληροφορίες γι’ αυτόν τον τρελό τον Βαλπρέντα… Το πρωί της Κυριακής 14, ένας αστυνομικός τηλεφωνεί στη σύζυγο του Πινέλι: «Πείτε στους σιδηρόδρομους ότι ο σύζυγός σας είναι άρρωστος και δεν θα πάει στη δουλειά». Ο τόνος είναι φιλικός, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργούνται προβλήματα στη δουλειά. Στις 9:30 το πρωί της Δευτέρας, ο Πινέλι δέχεται την επίσκεψη της μητέρας του, που τον βρίσκει «ήρεμο, χαμογελαστό και γαλήνιο». Κατά τις δυόμιση η Λίτσια δέχεται ένα ακόμα τηλεφώνημα: «Τηλεφωνήστε στους σιδηρόδρομους και πείτε ότι ο σύζυγός σας κρατείται για εξακρίβωση. Καταλάβατε; Πρέπει να πείτε ότι κρατείται»

Η τελευταία ανάκριση του Πινέλι εκτυλίσσεται το βράδυ της Δευτέρας 15 Δεκέμβρη στο γραφείο του αστυνόμου Λουίτζι Καλαμπρέζι. Παρόντες ήταν οι αστυνομικοί Βίτο Πανέσα, Τζουζέπε Καρακούτα, Κάρλο Μαϊνάρντι, Πιέτρο Μουτσίλι, και ο υπολοχαγός των καραμπινιέρων Σαβίνο Λεγκράνο. Ο Καλαμπρέζι υποστήριξε ότι βγήκε λίγο πριν τα μεσάνυχτα για να ενημερώσει τους ανώτερούς του για την πορεία της ανάκρισης. Λίγο μετά τη μία το πρωί της 16ης Δεκέμβρη, δημοσιογράφοι χτυπούν την πόρτα της Λίτσια Πινέλι και την πληροφορούν ότι ο σύζυγός της έπεσε από το παράθυρο. Η ακριβής ώρα αλλά και ο τρόπος της πτώσης, καθώς και τα πορίσματα της πρώτης ιατροδικαστικής εξέτασης, δημιουργούν εξαρχής μεγάλα κενά στην εκδοχή της αυτοκτονίας, την οποία η αστυνομία υποστήριξε από την πρώτη στιγμή. Για την ακρίβεια, μέσα σε ένα μήνα η αστυνομία έδωσε τρεις αντιφατικές εκδοχές για τη μηχανική αυτής της αυτοκτονίας. Πρώτη: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε αλλά χωρίς επιτυχία. Δεύτερη: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο, προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε και, εν μέρει, τα καταφέραμε, με την έννοια ότι μετριάσαμε τη φόρα (εξηγώντας με τον τρόπο αυτό γιατί το σώμα του Πινέλι στην ουσία γλίστρησε κατά μήκος του τοίχου πέφτοντας, σ.τ.σ). Αλλά αυτή η εκδοχή δόθηκε εκ των υστέρων, αφού δηλαδή οι εφημερίδες είχαν αναδείξει τον παράξενο χαρακτήρα της πτώσης. Τέλος, η τελευταία, η πλέον απίστευτη, που δόθηκε «σε αποκλειστικότητα» στις 17 Ιανουαρίου στην Corriere de la Sera: Όταν ο Πινέλι άνοιξε διάπλατα το παράθυρο προσπαθήσαμε να τον σταματήσουμε και ένας από τους υπαξιωματικούς που ήταν παρόντες, ο επιλοχίας Βίτο Πανέσα, με ένα άλμα «προσπαθεί να τον πιάσει και να τον σώσει. Στο χέρι του μένει μόνο το ένα παπούτσι του αυτόχειρα». Οι δημοσιογράφοι που σπεύδουν στην αυλή, θυμούνται καθαρά ότι ο αναρχικός φορούσε και τα δύο παπούτσια.

Ύστερα η αστυνομία δίνει δύο εκδοχές για το κίνητρο της αυτοκτονίας: Πρώτη: Ο Πινέλι ήταν ανακατεμένος στις απόπειρες, το άλλοθί του για το απόγευμα της 12ης Δεκεμβρίου είχε καταρρεύσει και, αισθανόμενος πια χαμένος, επέλεξε την τελική λύση, κραυγάζοντας «Είναι το Τέλος της Αναρχίας». Δεύτερη εκδοχή, που δόθηκε κι αυτή εκ των υστέρων, αφού το άλλοθί του είχε αποδειχθεί απόλυτα έγκυρο: Ο Πινέλι, αθώος, ένα έντιμο παιδί, κανείς από μας δεν μπορεί να εξηγήσει την πράξη του.

Οι σύντροφοι του Πινέλι υποστήριξαν από την πρώτη στιγμή ότι η αστυνομία ήταν ένοχη για τη δολοφονία του, και ότι αλλού θα πρέπει να αναζητηθούν οι ένοχοι των βομβών. Στις 17 Δεκεμβρίου ο Κύκλος της Πόντε ντε λα Γκιζόλφα καλεί συνέντευξη τύπου, στην οποία οι ελάχιστοι δημοσιογράφοι που παραβρέθηκαν θα ακούσουν τη φράση που που θα συνοδεύσει την προσπάθεια πολλών ακόμα που επιχείρησαν να καταδείξουν ποιοι βρίσκονταν πίσω από τις «βόμβες στο ψαχνό» και τι επιδίωκαν: «Ο Πινέλι δολοφονήθηκε, ο Βαλπρέντα είναι αθώος, η σφαγή είναι του κράτους».

Από την εξέλιξη των επίσημων ερευνών για την υπόθεση Πινέλι προέκυψαν πορίσματα που συναγωνίζονταν σε ασυναρτησία και φαιδρότητα τις αρχικές εκδοχές της αστυνομίας για το θάνατό του. Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1970, ο ανακριτής του Μιλάνο ζητά την αρχειοθέτηση της υπόθεσης, αποδίδοντας το θάνατο του αναρχικού σε «τυχαίο περιστατικό». Τα ακριβή λόγια αυτού του πορίσματος, ότι επρόκειτο για έναν “morte accidentale”, ενέπνευσαν άλλωστε τον τίτλο στο έργο του Ντάριο Φο.

Η υπόθεση θα ανοίξει δύο φορές ακόμα τους επόμενους μήνες: Τον Οκτώβριο του 1970, όταν ο αστυνόμος Λουίτζι Καλαμπρέζι θα καταθέσει μηνυτήρια αναφορά στον υπεύθυνο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Lo1a Con0nua Πίο Μπαλντέλι, για το γεγονός ότι τον κατηγορούσε ως δολοφόνο του Πινέλι. Το πρώτο ανέβασμα άλλωστε του έργου «Morte accidentale di un anarchico» του Ντάριο Φο στο Βαρέζε, βόρεια του Μιλάνο, τον Δεκέμβριο του 1970, συνέπεσε με την εξέλιξη αυτής ακριβώς της δίκης, και ο Φο παρουσίαζε στις παραστάσεις διαφορετικές εκδοχές του κειμένου του, ανάλογα με τα νέα που μάθαινε από το δικαστήριο. Ο «δολοφόνος Καλαμπρέζι», ο «επιθεωρητής-παράθυρο» (commissario-finestra) ήταν πράγματι βασικό πρόσωπο στην εκστρατεία αντιπληροφόρησης της άκρας αριστεράς για την υπόθεση της Πιάτσα Φοντάνα και της δολοφονίας του Πινέλι. Το όνομά του εμφανιζόταν στους τοίχους και ακουγόταν στις διαδηλώσεις. Και η ιστορία του Λουίτζι Καλαμπρέζι είχε μια συνέχεια που έφτασε έως και τις μέρες μας: Στις 17 Μαΐου του 1972 ο αστυνόμος Καλαμπρέζι δολοφονήθηκε με δύο σφαίρες έξω από το σπίτι του στο Μιλάνο. Και ενώ για πολλά χρόνια η δολοφονία αυτή παρέμενε από την αστυνομία ανεξιχνίαστη, τον Ιούλιο του 1988 ένας «μετανοημένος» του ένοπλου αγώνα, από τους πολλούς της περιόδου μετά τη συντριβή του αντάρτικου πόλης από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο Λεονάρντο Μαρίνο, πρώην μέλος της οργάνωσης Lo1a Con0nua, παρουσιάζεται στους καραμπινιέρους και ομολογεί, μετά από 24 μέρες, την ευθύνη του, ως οδηγού του αυτοκινήτου, στην επίθεση στον Καλαμπρέζι. Ο Μαρίνο κατηγορεί ένα άλλο πρώην μέλος της οργάνωσης, τον Οβίντιο Μπομπρέσι, ως εκτελεστή, και τους δύο ηγέτες της, Τζιόρτζιο Πιετροστέφανι και Αντριάνο Σόφρι, ως εντολείς. Μετά την οριστική καταδίκη των τριών σε   22 χρόνια κάθειρξης το 1997, ο Σόφρι, αρνούμενος να ζητήσει χάρη, θεωρώντας ότι αυτό θα αποτελούσε παραδοχή της ενοχής του, έμεινε στη φυλακή έως το 2006 και σε κατ’ οίκον περιορισμό έως τον Ιανουάριο του 2012, οπότε και έληξε η ποινή.

Τέλος, η υπόθεση Πινέλι άνοιξε για μια τελευταία φορά φορά τον Οκτώβριο του 1971, μετά από μηνυτήρια αναφορά της συζύγου του Λίτσια. Ο ανακριτής του Μιλάνο εκδίδει κλήση για ανθρωποκτονία από πρόθεση εναντίον του Καλαμπρέζι και των αστυνομικών που ήταν παρόντες στην τελευταία ανάκριση. Διατάσσει επίσης την εκταφή του πτώματος του Πινέλι, που μέχρι τότε οι δικαστικές αρχές είχαν αποφύγει. Όμως έχει περάσει καιρός, και το σώμα του αναρχικού δεν μπορεί πια να μιλήσει. Το τελικό πόρισμα, με το οποίο έκλεισε οριστικά η υπόθεση Πινέλι στις 27 Οκτωβρίου του 1975, απέδωσε το θάνατό του σε μια «δραστική αδιαθεσία» (malore a2vo). Όσο δραστική χρειαζόταν, για να τον σπρώξει από το παράθυρο του τετάρτου ορόφου.

Οι κατοπινές έρευνες απέδειξαν ότι οι τρομοκρατικές ενέργειες σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν από ακροδεξιές -φασιστικές οργανώσεις σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες. Το γεγονός αυτό παραδέχθηκε και το Ιταλικό κράτος.

(Φώτο: Η βομβιστική επίθεση στην Ιταλία - Το γράμμα για Σίψα)

Anthellenic Notes #28 - Οικογένεια Αγγελοπούλου

Anthellenic Notes #28 - Οικογένεια Αγγελοπούλου

Στη 2η θέση της λίστας με τα ονόματα των 163 μεγαλοδοσιλόγων της κατοχής, συναντάμε τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο και τους γιους του Παναγιώτη, Δημήτρη και Γιάννη. Η εταιρία "Ελληνικά Συρματουργία" της οικογένειας Αγγελόπουλου αρχικά προμήθευε το αγκαθωτό συρματόπλεγμα, για να περιφρουρούνται οι φυλακές και τα στρατόπεδα των Γερμανών, αλλά στη συνέχεια προμήθευε και κάθε είδους οικοδομικό υλικό. Να σημειωθεί ότι η τιμολόγηση, καθόλη την διάρκεια της κατοχής, γινόταν κατά βούληση και αρκούσε η μονογραφή ενός Γερμανού αξιωματικού για να εισπραχθεί το τιμολόγιο από την τράπεζα της Ελλάδας. Η υπερτιμολόγηση δηλαδή ήταν κανόνας.

Το 1944, όταν η πτώση του Ράιχ έγινε ορατή, όλοι αυτοί που θησαύριζαν από την συνεργασία τους με τον κατακτητή,έσπευσαν να αλλάξουν στρατόπεδο ώστε να πλασαριστούν για την επόμενη μέρα.
Η οικογένεια Αγγελόπουλου στέλνει τον 4ο γιο της, τον οικονομολόγο Άγγελο Αγγελόπουλο, στο βουνό. Κι έτσι ο διαπρεπής καθηγητής γίνεται γραμματέας οικονομικών στην κυβέρνηση του βουνού, του ΕΑΜ.

Με τα λεφτά της κερδοσκοπίας και του δοσιλογισμού και των πακέτων Μάρσαλ αργότερα, ιδρύουν το 1948 την Χαλυβουργική. Τις 2 επόμενες δεκαετίες, η μισή Ελλάδα περίπου χτίστηκε με χάλυβα της Χαλυβουργικής. Η περιουσία της οικογένειας καλπάζει και οι επενδύσεις στον εφοπλιστικό τομέα καθώς και σε μετοχικούς τίτλους τραπεζών της Ελβετίας και της Ευρώπης διαδέχονται η μια την άλλη.

• Στα 45 χρόνια που η Χαλυβουργική υπάρχει στην Ελευσίνα -η υποβάθμιση της οποίας είναι έγκλημα κατά της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς- μετράμε:
45 εργάτες έχασαν την ζωή τους, δεκάδες ακρωτηριάστηκαν, εκατοντάδες άλλοι πέθαναν πρόωρα από πνευμονικές και καρδιακές παθήσεις, δουλεύοντας μέσα σε μια κόλαση.
Ο κόλπος της Ελευσίνας νεκρώθηκε εξαιτίας του κυανίου που χυνόταν στη θάλασσα από την υψικάμινο της Χαλυβουργικής.

• Το Απρίλιο του 1986, σε δρόμο του Κολωνακίου, η 17Ν εκτελεί τον Δημήτρη Αγγελόπουλο.

• Το 2000, η Γιάννα Αγγελοπούλου ορίσθηκε πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων. Σύμφωνα με το υπουργείο Οικονομικών, ο λογαριασμός των αγώνων της ντόπας και της εμπορευματοποίησης έφτασε τα 13,5 δις ευρώ, ενώ έχουν διατυπωθεί εκτιμήσεις για 20 δις και άνω. Ας μείνουμε όμως στα βεβαιωμένα. Τα 13,5 δις μας φέρνουν κοντά στο 7% του ΑΕΠ, όταν οι αγώνες του Σίδνεϊ στοίχισαν 1,5 %του ΑΕΠ και εκείνοι της Βαρκελώνης το 1,6 % του ΑΕΠ.

• Με τις μεγάλες δωρεές στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης και στην Αρχιεπισκοπή Βορείου και Νοτίου Αμερικής, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος αγόρασε για τον ίδιο αλλά και για την οικογένεια του τον τίτλο "Εθνικοί Ευεργέτες".

Στην κηδεία του οι εφημερίδες έγραψαν: "Έφυγε από τη ζωή ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος, που ήταν ο τελευταίος από τους μεγάλους ευεργέτες του έθνους και της ορθοδοξίας" κι ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος δήλωσε συγκινημένος:"Υπήρξε σ' όλη τη ζωή του ένας ευπατρίδης σπάνιου ελληνοχριστιανικού χαρακτήρα, δημιουργικός επιχειρηματίας και ακραιφνής Έλληνας".

(φώτο: ο εγγονός του ιδρυτή Θεόδωρος Αγγελόπουλος κι η σύζυγός του, Γιάννα Δασκαλάκη Παρθένη Αγγελοπούλου)

Anthellenic Notes #27 - Ιωάννης Κωλέττης

Anthellenic Notes #27 - Ιωάννης Κωλέττης

Ιωάννης Κωλέττης. Το συνώνυμο του δολοπλόκος. Αυτός έπρεπε να αποκαλείται Σατανάς και όχι ο Αναγνώστης Δεληγιάννης. Κυνικός και αδίστακτος ήταν φαινόμενο αμοραλισμού, που κηλίδωσε τον ξεσηκωμό του 1821. Και όμως η επίσημη ιστοριογραφία γράφει πως ήταν:  «ένας δημοφιλής, ανεξίκακος, φιλόφρων, που εκέρδιζε την συμπάθεια εκείνων οίτινες τον επλησίαζον». Το μικρό αυτό ενδεικτικό απόσπασμα, είναι μόνο 12 λέξεις, από το υμνολόγιο, που γράφεται για τον άνδρα στο σχετικό αφιέρωμα.

Γεννήθηκε στο χωριό Συράκο Ιωαννίνων. Φοίτησε στην σχολή που δίδασκε ο Ψαλλιδάς. Αργότερα πήγε στην Ιταλία και σπούδασε Ιατρική. Γύρισε στα Γιάννενα και έγινε γιατρός του Μουχτάρ πασά, γιού του Αλή Πασά. Αρραβωνιάστηκε τη Ρούσω Πλέσσα και ζούσε μαζί της, χωρίς ποτέ να την παντρευτεί. Στα Γιάννενα μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία χωρίς περαιτέρω δράση. Το 1821 σε ηλικία 41 ετών, μόλις μυρίστηκε ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά για τον Αλή Πασά, που τον πολιορκούσα τα σουλτανικά στρατεύματα, το’σκασε πρώτος και καλύτερος, όπως κάνουν τα ποντίκια τα οποία εγκαταλείπουν πρώτα το σκάφος, που κινδυνεύει να καταποντιστεί, και κατέβηκε στην Πελοπόννησο. Εδώ πια είναι που αρχίζει η ανεκδιήγητη δράση του. Δεν μένει ούτε λεπτό που να μην μηχανορραφεί. Και με όλους και εναντίον όλων. Προσεταιρίζεται τον πρώτο και προδίδει τον δεύτερο. Και κυρίως τους ανακατεύει όλους. Στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου. Διαιρεί γιατί θέλει να επικρατήσει, να βασιλέψει. Οι πρώην φίλοι γίνονται εχθροί και οι πρώην εχθροί φίλοι, χάρις στις διαβολιές του. Κατάφερε σύντομα να αποδυναμώσει όλους τους καπεταναίους της Στερεάς Ελλάδας και στη συνέχεια τους καπεταναίους και τους πρόκριτους του Μοριά και να τους στρέψει με τη βοήθεια των αγγλικών λιρών, τον έναν εναντίον του άλλου.

Αρχικά προσεταιρίστηκε τον Μαυροκορδάτο και μπήκε στην Κυβέρνηση. Στον πρώτο εμφύλιο παίρνει με το μέρος του, τον Γκούρα, ενδυναμώνοντας τα κυβερνητικά στρατεύματα και ταυτόχρονα αποδυναμώνοντας τον Ανδρούτσο. Βάζει τον Γκούρα και δολοφονεί τον Ανδρούτσο Εξουδετερώνει, αποδυναμώνει, χρηματοδοτεί και σκηνοθετεί, με την ιδιότητα του Υπουργού Πολέμου και του Υπουργού Εσωτερικών, την εισβολή των Ρουμελιωτών στην Πελοπόννησο, για την ‘’επιβολή της τάξεως’’. Στην εισβολή αυτή χρησιμοποιεί, εκτός του Γκούρα και των άλλων Ρουμελιωτών οπλαρχηγός και τον Καραϊσκάκη. Γράφει στην επιστολή του προς αυτούς «Οι Μοραΐτες ελύσαξαν απο τα πολλά πλούτη, τα οποία άρπαξαν απο τους Τούρκους της Τριπολιτσάς,του Ναυπλίου, της Μονεμβασίας και των λοιπών μερών.Και εσείς τρέχετε χωρίς ψωμί, χωρίς τσαρούχι και καταβασανίζεσθε.Τώρα άνοιξαν για σας δύο πηγές πλούτου, οι λίρες του δανείου και τα πλούσια λάφυρα του Μοριά. Τι λοιπόν περιμένετε;» Ο τελευταίος λίγο καιρό πριν, βλέποντας τι γινόταν στον Μοριά στον πρώτο εμφύλιο, είχε δηλώσει ότι είναι με το μέρος των αντικυβερνητικών, φίλος του Κολοκοτρώνη, του Λόντου, του Νικηταρά. Τώρα όμως κατεβαίνει ως κατακτητής. Ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος γράφει ότι δεν θέλει να μιλήσει για αυτή την περίοδο και για την στάση του Καραϊσκάκη, εμμέσως ομολογώντας ότι ντρέπεται. Πως γίνεται αυτό; Απλώς ενώ ο Μαυροκορδάτος πέρασε από δίκη και καταδίκασε τον Καραϊσκάκη, αντίθετα ο Κωλέττης τον αμνήστευσε και τον εξαπέλυσε κατά των Μοραϊτών. Αφού τακτοποίησε όπως ήθελε τα της Ρούμελης, στράφηκε κατά των καπεταναίων και των προκρίτων του Μοριά, κυρίως του Κολοκοτρώνη. Δημιούργησε εδώ έναν εμφύλιο προσωπικό πόλεμο. Έβαλε όλες τις Μοραΐτικες κεφαλές, τους Πρώτους του Αγώνα, να θέλει να βγάλει ο ένας το μάτι του άλλου. Και όλα αυτά, τη στιγμή που οι Τούρκοι κατείχαν αρκετά κάστρα ακόμη, ο Ιμπραήμ καταφθάνει, οι αρχηγοί φυλακίζονται και ο Κωλέττης εξακολουθεί να "προσφέρει τις καλές του υπηρεσίες στην πατρίδα". 

Τον απασχολούσε το πως θα εξουδετερώσει τους στρατιωτικούς και τους καπεταναίους ώστε να κυριαρχήσει η φατρία του και αυτός να αναλάβει αρχηγός, πράγμα που κατάφερε στη συνέχεια. Άρχισε να απονέμει στρατιωτικούς βαθμούς και χρηματικές παροχές ακόμη και σε άσχετους και σε απόλεμους. Υπηρέτες, ιπποκόμοι, τυχοδιώκτες προβιβάζονταν σε αντιστράτηγους και χιλιάρχους με μεγάλους μισθούς. Σε επιστολή του ο καπετάν Στουρνάρης γράφει «Να γράψεις εις την Κεντρική Διοίκηση να μας έρθουν τα διπλώματα. Η αντιστρατηγία στο γιο μου Γιάννη,η στρατηγία του Γρήγορη, η χιλιαρχία του αδερφού μου Στέργιο και χιλιαρχία στον ξάδερφό μου Γιακωβάκη». Η τακτική εξαγοράς των συνειδήσεων των πολιτών είχε ως αποτέλεσμα την εξαχρείωση των στρατιωτικών δυνάμεων. Ο Αναγνωσταράς ήταν επικεφαλής 17 χωρικών και η κυβέρνηση τον πλήρωνε για 700. Ο Γκούρας έπαιρνε μερίδες για 12.000, ενώ διοικούσε 4.000. Το πρώτο αγγλικό δάνειο κατασπαταλήθηκε χωρίς η άμυνα των φρουρίων να ενισχυθεί, ούτε το εθνικό εισόδημα να αυξηθεί. Αυξήθηκε μόνο η Κυβερνητική φαυλότητα και η αθέμιτη συναλλαγή. Ο Κολοκοτρώνης και οι δικοί του οδηγούνται στη φυλακή. Προφητικός ο Γέρος του Μοριά «Εμένα θα φωνάξετε ξανά να σώσω την πατρίδα όταν θα κινδυνέψει πάλι». Ο Ιμπραήμ αναλαμβάνει την καθυπόταξη της επαναστατημένης Ελλάδας...

Οι χαρακτηρισμοί των σύγχρονών του, αποδεικνύουν την φαυλότητα αυτού του άντρα.

«Είναι εντελώς ακατάλληλος για το αξίωμα που έχει αναλάβει. Εντελώς ανίδεος για την οργάνωση και τη δράση του στρατού, καθώς και για τα αμυντικά έργα. Ήταν γιατρός του Αλή Πασά και τώρα κάθεται ολημερίς σε μία πολυθρόνα και με το τσιμπούκι στο στόμα και μοιράζει αλεύρι, φασόλια, ρύζι και παξιμάδια. Δεν έχει άλλα προσόντα, εκτός από ωραίο παρουσιαστικό και τη μεγαλοπρεπή αρβανίτικη φορεσιά του». Μ Kotsch

« Ήταν πανούργος και ιδιοτελής.  Κατείχε την τέχνη να προσαρμόζεται σε όλες τις καταστάσεις και να επιπλέει». Karl Schrebian

«O Κωλέττης καλοσπουδασμένος στο σχολείο του Αλή Πασά, μεταφύτευσε στην επαναστατημένη Ελλάδα τη διπλοπροσωπία και την πολιτική απάτη. Μαζί με τους τουρκομαθημένους Φαναριώτες θα γίνει ο κατ’εξοχήν φαυλοκράτης στον δημόσιο βίο, ύστερα από την απελευθέρωση. Οι χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις του ήταν η προσφιλέστερη από τις δημαγωγικές του μεθόδους. Ο ίδιος θα ισχυρισθεί αργότερα ότι «αδίκως μου προσάπτεται η μομφή του απατάν τους πάντας δια υποσχέσεων… αλλ όταν επιμένουσι, τότε βεβαίως αναγκάζομαι να υποσχεθώ ότι και την σελήνην και τους αστέρας δύναμαι να τους χαρίσω»». Κυρ Σιμόπουλος

Παρακολουθήσατε τώρα το όργιο των στρατιωτικών διπλωμάτων του Κωλέττη, σε ένα τομέα στον οποίο κυριολεκτικά διέπρεψε και στοίχισε στον τόπο αίμα, πολύ αίμα, και πολύ χρήμα, που πλήρωσαν όλες οι μετά την ανεξαρτησία γενιές. Εισηγητής, σκηνοθέτης, εκτελεστής, χορηγός, και πρωταγωνιστής αυτής της απίθανης και ολέθριας αθρόας απονομής στρατιωτικών αξιωμάτων και βαθμών ο Κώλεττης, ο μεγάλος δάσκαλος της διαφθοράς και της φαυλοκρατίας, 

«…Που ως μινίστρος του πολέμου, εφάρμοζε στο αξίωμα του, τα μαθήματα που είχε πάρει στην Αυλή του Αλή Πασά, εργαζόμενος με αδιατάρακτη σοβαρότητα και πανουργία για να οργανώσει ένα κόμμα που θα χρειαζόταν αργότερα τη βοήθειά του». G. Finlay

Από το βιβλίο του Θεόδωρου Δημοσθ. Παναγόπουλου

Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας.

Anthellenic Notes #26 - Οικογένεια Παπακωνσταντίνου

Anthellenic Notes #26 - Οικογένεια Παπακωνσταντίνου

Οικογένεια Παπακωνσταντίνου. Μια οικογένεια για όλες τις εποχές. Δεν έφυγαν ποτέ οι Γερμανοί κατακτητές από την Ελλάδα. Ο παππούς Γιώργος Παπακωνσταντίνου είχε λάβει το μονοπώλιο της παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας στην Πτολεμαΐδα τον Οκτώβριο του 1941 με υπογραφή του κατοχικού πρωθυπουργού Τσολάκογλου.

Ο γιος Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, που ήταν γερμανοτραφής, προσελήφθη από τις τοπικές γερμανικές αρχές κατοχής ως διερμηνέας των Γερμανών στην Κοζάνη. Σπουδάζει δικηγόρος με λαμπρές μεταπτυχιακές σπουδές και ασχολείται με την πολιτική. Το 1990 βρίσκεται υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη όταν η Ελλάδα -με την τυπική σύναψη συνθήκης ειρήνης με την ενοποιημένη μόλις Γερμανία- θα μπορούσε, ως όφειλε, να διεκδικήσει το κατοχικό δάνειο.

Ο εγγονός Γιώργος Παπακωνσταντίνου (ανηψιός του Μιχάλη), ως υπουργός οικονομικών στα 2 πρώτα χρόνια της κυβέρνησης ΓΑΠ, παρέδωσε την χώρα στην Τρόικα και "εξαφάνισε" τη λίστα Λαγκάρντ. Λίγα χρόνια μετά, το Ειδικό Δικαστήριο κρίνει ένοχο κατά πλειοψηφία για νόθευση εγγράφου σε βαθμό πλημμελήματος τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για τους χειρισμούς τους ως προς τη λίστα Λαγκάρντ. Το δικαστήριο όμως κήρυξε ομόφωνα αθώο τον κατηγορούμενο για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας στην υπηρεσία για το οποίο και διωκόταν. Επέβαλε κατά πλειοψηφία στον πρώην υπουργό ποινή φυλάκισης ενός έτους, με τριετή αναστολή. Επέβαλε δηλαδή ίδια ποινή την οποία τρως αν σε πιάσουν χωρίς κράνος, για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα των τελευταίων ετών.

(φωτό: Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου)

Anthellenic Notes #25 - Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Anthellenic Notes #25 - Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Ο μεγαλύτερος μηχανορράφος της Ελληνικής Πολιτικής Ιστορίας, υπονομεύτης της Φιλικής Εταιρείας και αμείλικτος εχθρός και διώκτης των λαϊκών αγωνιστών, καθώς και εκπρόσωπος των Αγγλικών συμφερόντων. Στην Ελλάδα έφθασε το καλοκαίρι του 1821 φορώντας τουρκική στολή. Αμέσως έβγαλε τα τούρκικα ρούχα και φόρεσε ευρωπαϊκό κουστούμι. Οι φιλοδοξίες του είναι απεριόριστες και μορφωμένος όπως είναι, θεωρεί ότι θα διαδραματίσει ηγετικό ρόλο, πολύ περισσότερο αφού οι Έλληνες είναι αγράμματοι και ακοινώνητοι. Εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι και ζητά την άδεια απ τον Υψηλάντη να οργανώσει, με επικεφαλής τον ίδιο και συνεργάτη του, τον φίλο του Θεόδωρο Νέγρη πολιτικά και στρατιωτικά την Στερεά Ελλάδα. Ο Υψηλάντης δέχεται και πέφτει στην παγίδα.  Προφητικά τα λόγια του Οδυσσέα Ανδρούτσου "Βλέπετε αυτούς τους καλαμαράδες (Μαυροκορδάτος, Νέγρης, Κωλέττης). Αυτοί θα μας φαν το κεφάλι μια μέρα."

Αλλά οι θεσμοί και τα αξιώματα δεν είναι αυτό που πρωτίστως χρειαζόταν η Ελλάδα. Έτσι για να δυναμώσει τη θέση του στην Ελλάδα ο Μαυροκορδάτος αναλαμβάνει και στρατιωτική δράση. Ονοματίζει τον εαυτό του στρατηγό και οδηγεί ενα στράτευμα 3.000 ανδρών σε μια απ τις μεγαλύτερες ήττες, στην μάχη του Πέτα. Λίγο αργότερα, πήγε με τον Υδραίο Κουντουριώτη πάμπλουτο προύχοντα της Ύδρας. Έγινε ο άνθρωπος του."Αν ρωτήσεις κάτι τον πρόεδρο, κοιτάζει αριστερά, κοιτάζει δεξιά να δει που κάθεται ο Μαυροκορδάτος."

Ο στόχος του Μαυροκορδάτου είναι ένας και μεγάλος. Ο θρόνος στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση. Όποιος ήταν αντίθετος στα σχέδια του γινόταν εχθρός του.Οι ενέργειες του εξόργισαν τον Κολοκοτρώνη ο οποίος τον απείλησε "Μην καθίσεις Πρόεδρος, ότι έρχομαι και σε διώχνω με τα λεμόνια, με τη βελάδα όπου ήρθες." Έτσι, ο Μαυροκορδάτος απο την Ύδρα, στον προστατευόμενο του Κουντουριώτη, μαζί με το φίλο του τον Κωλέττη ξεσήκωσαν τους Ρουμελιώτες που μπήκαν στο Μοριά και δεν "άφησαν λίθον επί λίθου" καίγοντας, βιάζοντας, λεηλατώντας, κλέβοντας, αφανίζοντας τον τόπο και τον πληθυσμό για να γραφτεί μια από τις μελανότερες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας.

Μόλις μαθεύτηκε ότι ο Δράμαλης με όλο το στρατό του πλησίαζε στο Άργος, επικράτησε μεγάλη σύγχυση. Η κυβέρνηση των Μαυροκορδάτου, Κωλέττη το βάζει στα πόδια. Κατέφυγε λοιπόν βιαστικά και κρυφά στα Υδραίικα καράβια χρησιμοποιώντας μάλιστα για την μετακόμιση των αποσκευών της τη φρουρά του Άργους, προκαλώντας έτσι γενικό πανικό. Η νυχτερινή φυγή του Κωλέττη, υπουργού του πολέμου, από το Άργος, με τα φορτωμένα υποζύγια, τις μεταμφιεσμένες παλλακίδες και την κουστωδία των Φράγκων, είναι μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας του '21. Τα καράβια ξανοίχθηκαν μέσα στον Αργολικό κόλπο και από κει με κιάλια η Διοίκηση παρακολουθούσε, εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς, τις εχθρικές κινήσεις.

Σ'αυτές τις δύσκολες ώρες, που η Επανάσταση ψυχορραγούσε προτού καλά καλά ξεκινήσει, έλαμψε μόνο η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Κολοκοτρώνη. Έτρεχε ο Κολοκοτρώνης, δεξιά κι αριστερά σε χωριά και μετόχια να συνάξει πολεμιστές, να εμψυχώσει τους φοβισμένους ανθρώπους, που μπροστά στον τεράστιο όγκο του τουρκικού στρατού, γύρευαν τόπο να κρυφτούν και να κρύψουν τις οικογένειες τους. Με την τακτική της "καμμένης γης" πείνασε το στρατό του Δράμαλη. Και στις 26 Ιουλίου του 1822 στα Δερβενάκια τον αποδεκάτισε.

Μόλις όμως εκείνος ο κίνδυνος πέρασε προσωρινά, στις 12 Αυγούστου, τα εξαφανισμένα μέλη της κυβέρνησης, ξαναβγήκαν στη στεριά. Πρώτη τους δουλειά ήταν να συνεδριάσουν για να διακηρύξουν επισήμως με ψήφισμα τους, "άξιον της ευγνωμοσύνης του έθνους, τον πρόεδρον του Εκτελεστικού πρίγκηπα Α.Μαυροκορδάτον και άξιον της εύνοιας και υπολήψεως παντός του Γένους, τον Θεόδωρο Νέγρη καθώς και χαρίτας και ευγνωμοσύνην προς την Βουλευτικήν Επιτροπήν και το Εκτελεστικόν και τους Μινίστρους."