Anthellenic Notes #9 - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος (17 Ιανουαρίου 1939 - 28 Ιανουαρίου 2008)

Σαν σήμερα άφησε τον μάταιο τούτο τόπο και κίνησε για την Κόλαση (αν τελικά υπάρχει Θεός, Παράδεισος, και Κόλαση, αν όχι απλά σάπισε και τον φάγαν τα σκουλίκια) ο Χρήστος Παρασκευαΐδης (Χριστόδουλος το καλλιτεχνικό του). Θα τον θυμόμαστε για πάντα για πολλούς και διαφόρους λόγους. Ας θυμηθούμε μερικούς.

1. Δεν ήξερε για τα κακά πραγματάκια που γίνονταν επί Χούντας, γιατί διάβαζε.

2. Ήταν ο πρόδρομος που έφερε την ακροδεξιά του Καρατζαφέρη, η οποία με την σειρά της έστρωσε τον δρόμο να έρθουν και οι νεοναζί.

3. Κήρυξε θρησκευτική επανάσταση (ή αλλιώς Ορθόδοξη σταυροφορία) γιατί απαιτούσε να φακελώνονται όλοι ως πρόβατά του βάσει των αστυνομικών τους ταυτοτήτων.

4. Έσπειρε δικούς του ορθόδοξους Αγιατολάχ στις μισές μητροπόλεις της Ελλάδας.

5. Είπε νευριασμένος σε έναν 15χρονο "εσύ γιατί γελάς; είσαι χαχας;" επειδή γελούσε κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε λύκειο.

6. Εμπλέκονταν σε πλήθος σκανδάλων, οικονομικών και μη, που κουκουλώνονταν σε χρόνο dt.

7. Παρότι 70χρονος και με λίγες πιθανότητες επιβίωσης ακόμη και με μεταμόσχευση, παρέκαμψε λίστα μεταμοσχεύσεων ως "ιδιάζουσα περίπτωση" και πήρε μόσχευμα που θα μπορούσε να σώσει κάποιο νέο άνθρωπο.

8. Εκστόμισε την ατάκα "γιατί Θεέ μου εγώ κι όχι κάποιος άλλος;" όταν έμαθε για την αρρώστια του και μάλιστα το επανέλαβε και μπροστά στις κάμερες.

9. Έγινε μετά θάνατον μασκότ και έμπνευση της εφημερίδας "Στόχος" της Χ.Α.

10. Σε κύρηγμά του ξεστομίσε ότι η ομοφυλοφιλία είναι κουσούρι, κάτι που αν είχε συμβεί σε οποιαδήποτε ανεπτυγμένη χώρα θα είχε αναγκάστει να παραιτηθεί από την θέση του σε χρόνο dt (ο Χριστόδουλος ήταν και ο ίδιος ομοφυλόφιλος).

Αρχιεπισκοπος Χριστοδουλος Εργα και Ημερες του στην Χουντα

Ο νυν Αρχιεπίσκοπος δεν ήταν κανένας άμοιρος φοιτητής που αγνοούσε τα έργα της δικτατορίας. Ήταν Γραμματέας της Συνόδου και στενός συνεργάτης του τότε Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου. Κρατικός δηλαδή και εκκλησιαστικός παράγοντας. Σαφώς και γνώριζε πολύ καλά τι συνέβαινε. Αλλά όπως πολλοί κατά την περίοδο της δικτατορίας συνεργάστηκε άριστα με το καθεστώς. Γνώριζε καλά τους συνταγματάρχες και τις πρακτικές τους, καθώς και τις πρακτικές του Ιερωνύμου, ο οποίος είχε ως εκτελεστικό όργανο εξευτελισμού των αντιφρονούντων ιερέων τον αλήστου μνήμης παπα Κατινά. Μπορώ να αναφέρω πολλά επί του θέματος αλλά θα συνεχίσω αναφερόμενος στις προσθήκες, που έγιναν. Συνεχίζοντας το επί 24 συναπτά έτη έργο του στη Μητρόπολη Δημητριάδος, που τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στους κατοίκους του νομού Μαγνησίας, ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που του προσφέρει η νέα του θέση στην κεφαλή της Ελλαδικής Εκκλησίας και πραγματικά εξαντλεί τα περιθώρια και απογειώνει το κοινωνικό έργο αγάπης της Αρχιεπισκοπής.


Το πόσο αγαπητός ήταν στη Μαγνησία το ξέρουν οι κάτοικοι του Βόλου, το αποδεικνύει όμως και η πράξη του δημοτικού συμβουλίου, που τον κήρυσσε ανεπιθύμητο πρόσωπο. Επιπλέον ποια είναι τα περιθώρια του φιλανθρωπικού έργου, τα οποία εξαντλήθηκαν; Μήπωςοι εκδόσεις της Αρχιεπισκοπής, που παρουσιάζουν τον Αρχιεπίσκοπο ως Αρχιεπίσκοπο της απλότητας και της αγάπης πρωτοσέλιδα; Μόνο γέλιο προκαλούν αυτές οι γκροτέσκο εκδηλώσεις αυτοδιαφήμισης.

Στα έργα του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου θα πρέπει να προστεθεί και η επιστροφή μεγάλης μερίδας του κόσμου στις Εκκλησίες. Το φρέσκο του ύφος και η ευφράδεια και ενάργεια του λόγου του, παράλληλα με την έμπρακτη αγάπη του προς το ποίμνιο, όπως την εξέφρασε ως Μητροπολίτης Δημητριάδος αλλά και ως Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, λειτούργησαν ως καταλύτης στην αναθέρμανση της θρησκευτικής πίστης των Ελλήνων. Κυρίως δε των νέων ηλικιών, που με το δικό του τρόπο προσέγγισε ο Αρχιεπίσκοπος δείχνοντας τους ότι η Εκκλησία τους δέχεται όλους "όπως είναι", χωρίς καμία διάκριση.

Επίσης στα έργα του θα πρέπει να προστεθεί και η απομάκρυνση μεγάλης μερίδας από τις Εκκλησίες. Πρώτη φορά η Εκκλησία ως θεσμός διασύρθηκε, χλευάστηκε και λοιδορήθηκε τόσο. Η αηδία που ένιωσαν οι πιστοί και μη για τη δράση του Χριστοδούλου και το περιβάλλον του. Ο διαχωρισμός των Ελλήνων πολιτικά και ο ρατσισμός του για κοινωνικές, θρησκευτικές και φυλετικές μειονότητες τον χαρακτήρισαν από την αρχή της θητείας του. Το φρέσκο ύφος του περιλαμβάνει φυσικά και το περίφημο "κατά διαβόλου...δηλαδή κατά Ισραήλ".

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος από την αρχή ακόμα της θητείας του στο αξίωμα του Αρχιεπισκόπου προκάλεσε διάφορες συζητήσεις.Έχει κατηγορηθεί για εθνικιστικές τάσεις, για λαϊκισμό, για προσπάθεια ιδιοποίησης εθνικών συμβόλων, για άμεση και συχνά συνταγματικά αμφιλεγόμενη επέμβαση στην πολιτική και υποστήριξη συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, για υπέρμετρη προσωπική φιλοδοξία και για θρησκευτικό φανατισμό. Εντύπωση δε προκάλεσαν οι δηλώσεις του ότι κατά τη διάρκεια της επταετούς χούντας στην Ελλάδα δεν γνώριζε το τι συνέβαινε διότι εκείνο τον καιρό μελετούσε.

Όπως βλέπουμε και στο βίντεο εδώ (https://www.youtube.com/watch?v=7zTUL2NwTZk)

1 ΜΑΡΤΙΟΥ 1969: Ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος σε πανηγυρική τελετή στη Μητρόπολη παραδίδει στον εκλεκτό του ,αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, έναν κόκκινο δερμάτινο τόμο. Πρόκειται για το νέο Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδος, το νόμο 126/69, ο οποίος επισημοποιεί τον απόλυτο έλεγχο της Εκκλησίας από το κράτος. Η χουντοποίηση της εκκλησιαστικής ιεραρχίας έχει ολοκληρωθεί. Οι σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ιδιαίτερα με το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, το οποίο καταδικάζει τα βασανιστήρια και τα άλλα ανδραγαθήματα της χούντας, είναι στο χειρότερο σημείο τους. Η Ελλάς των Ελλήνων Χριστιανών έχει επιβληθεί πλήρως. Ο ανερχόμενος, μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης κατέχει την αξιοζήλευτη θέση του αρχιγραμματέα της Ιεράς Συνόδου. Είναι στα μέσα και στα έξω. Ποζάρει μόνος του, πίσω από τον «αντιβασιλέα» Γ. Ζωιτάκη και μεταξύ της «πολιτικής» (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος κ.λπ.) και στρατιωτικής (Αγγελής, κ.λπ.) ηγεσίας του τόπου. Σε λίγο θα ακούσει, συγκινημένος μάλλον, την ιστορική ελληνοχριστιανική ομιλία του δικτάτορα, που θα επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά τους άρρηκτους δεσμούς Εκκλησίας-κράτους για το καλό του γένους και της «εθνικής επαναστάσεως της 21ης Απριλίου». «Είναι ιστορική αλήθεια -έλεγε εκείνη τη μέρα ο Παπαδόπουλος- ότι η εκκλησία δια την Ελλάδα, δια το ελληνικόν έθνος, απετέλεσε την κοιτίδα της ευγνωμοσύνης του και αποτελεί την κοιτίδα των ελπίδων του (...) Σήμερον, περισσότερον από κάθε άλλην περίοδον της ζωής μας, έχομεν ανάγκην της βακτηρίας, την οποία απετέλεσε η Εκκλησία δι' ημάς ως λαόν. Το άγχος της καθημερινής ζωής διασπά την προσωπικότητα και δημιουργεί ψυχοπαθείς πελάτας δια τα νοσηλευτικά ιδρύματα. Η τοιαύτη κατάστασις μόνον με πλήρωσιν της ψυχής δια των απαιτουμένων ηθικών αξιών και ιδανικών είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί. Σήμερον, κλυδωνιζόμεθα όλοι ως άτομα υπό την ροπήν των ανέμων του πλήθους των γνώσεων λόγω της προόδου των επιστημών. Ο άνθρωπος γνωρίζει πολλά και ίσως αυτό αποτελεί κίνδυνον δια την ψυχική του ισορροπίαν».

Την επόμενη μέρα (2/3/1969), Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο νεαρός αρχιγραμματέας θα ακούσει τον προϊστάμενό του, αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο -κατά τη διάρκεια προγεύματος που παρέθεσε ο «αντιβασιλεύς» προς τιμήν της ιεραρχίας- να ευχαριστεί την «εθνικήν κυβέρνησιν»: «Συγκινούμεθα ιδιαιτέρως, διότι εφέτος ο πανηγυρισμός της Ορθοδοξίας συμπίπτει μετά μιας ειρηνικής κατακτήσεως της Εκκλησίας, εν τη χώρα μας, η οποία οφείλεται εις την Επανάστασιν της 21ης Απριλίου. Εννοώ την δια του νέου Καταστατικού Χάρτου αποδέσμευσιν της Εκκλησίας από των περισσοτέρων εμποδίων, τα οποία ετίθεντο εις την δράσιν της υπό των πολιτειακών περιορισμών και την παροχήν εις αυτήν της δυνατότητος, όπως χρησιμοποιήση όλας αυτής τας δυνάμεις εις το σωτήριον έργον της».

Με αυτά γαλουχήθηκε ο κ. Παρασκευαΐδης, αγωνιζόμενος πάντοτε για το καλό του γένους και τον πρωτεύοντα ρόλο της Ιεραρχίας στα πράγματα. Τα ίδια πιστεύει και σήμερα, καταδικάζοντας τους «φωταδιστές», που απειλούν τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη», που μειώνουν το ειδικό βάρος του στη διεύθυνση της χώρας. Νοσταλγεί, καθώς φαίνεται, εκείνες τις εποχές που οι κυβερνώντες «τιμούσαν» την Εκκλησία και δεν παρέλειπαν να αναφέρονται -όπως έκανε ο Παπαδόπουλος σε κάθε ευκαιρία- στον «μεγάλο Θεό της Ελλάδος» που «βοηθά πάντας Υμάς (δηλαδή τα μέλη της Ιεράς Συνόδου, την οποία είχαν προηγουμένως διορίσει) εις την τόσον δύσκολον και υψηλήν αποστολήν σας».

(Ελευθεροτυπία, 8/7/2000)

Ταυτότητα Χριστόδουλου με το 666 την οποία προσπαθούσε να κρύψει

Δημοσίευμα Αυγής 1970: Ο κ. Χριστόδουλος εδώ και 37 χρόνια σιωπά

Posted on 05/06/2007 by Po

Ρεπορτάζ – Επιμέλεια: Του ανταποκριτή μαςΑναγνώστη Λασκαράτου

Ημ/νία καταχώρησης : Αυγή 29/05/2007 22:46:58

«Μας θύμισε το θέμα ο αγαπητός σύντροφός μας Βαρδής Βαρδινογιάννης: Η παράνομη “Αυγή” του 1970 έχει ανοίξει τον λογαριασμό με τον κ. Χριστόδουλο. Διαβάστε για του λόγου το αληθές:
Σημειώνω ότι για την υπόθεση δεν έχουν γίνει ποτέ δηλώσεις του τότε αρχιμανδρίτη και νυν αρχιεπισκόπου… Ούτε ξεκαθαρίστηκε το όλο θέμα…
Διάβαζε ο Χριστόδουλος στα χρόνια της χούντας. Λέτε οι υπηρεσίες του Παπαδόπουλου να έδιναν στον αρχιγραμματέα της Συνόδου και την παράνομη “Αυγή”…»



Στην Ελλάδα για λόγους που έχουν να κάνουν με μεγάλες περιόδους δουλείας (ρωμαϊκής-βυζαντινής-οθωμανικής), με την αυταρχική διακυβέρνησή της (μοναρχία,δικτατορίες, κατοχή, αστυνομικό και ρουσφετολογικό κράτος), με την έλλειψη σοβαρής παιδείας, με χρόνια οικονομική καθυστέρηση και με την ιδιόμορφη Θεοκρατία της, αναπτύχθηκε ένα είδος ανθρώπου που εθίστηκε στην υποκρισία, τον χρηματισμό, την δουλοφροσύνη, την ευνοιοκρατία, την ασυνέπεια, τον χαμαιλεοντισμό και την ανευθυνότητα. Η διαφθορά διαχέεται σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα, που κλέβουν, φοροδιαφεύγουν, λαδώνουν, χτίζουν παράνομα, καταπατούν το χωράφι του γείτονα, πετάνε μπάζα και σκουπίδια, ψευδομαρτυρούν, φιλάνε ποδιές διαποτισμένες με ουρικό οξύ και περιορίζουν τον ορίζοντα του ενδιαφέροντός τους στον οικογενειακό τους μικρόκοσμο. Όλα αυτά διανθίζονται με πολλά “Δόξα τω Θεώ” “Βόηθα Παναγιά μας” και επικλήσεις σε πλειάδα Αγίων που είναι έτοιμοι να συνδράμουν κάθε παλιανθρωπιά.

———————



Φωτοτυπία του πρωτοσέλιδου της παράνομης αντιδικτατορικής Αυγής της 31.8.1970 με κυκλωμένο το ακόλουθο απόσπασμα: «Οι θεομπαίχτες του ‘Ελληνοχριστιανικού” πολιτισμού έχουν τον υπεράξιο εκπρόσωπό τους τον αρχιμανδρίτη Χριστόδουλο. ‘Αποκαλύφθηκαν ενέργειαι από μακρού χρόνου και κατ’εξακολούθησιν, ασελγών πράξεων, επί των νεαρών τροφίμων του ιδρύματος στο οποίο τον διόρισε διευθυντή ο παπαευθύμ Ιερώνυμος..’.».

———————

Περικυκλωνόμαστε από καλούς οικογενειάρχες που όμως κλέβουν στο ζύγι και είναι κακοί πολίτες ενός ανέντιμου κράτους. Η αδιαφορία για το γενικό καλό και ο διογκωμένος μικροσυμφεροντολογισμός καλύπτονται πίσω από ποδοσφαιρικές ιαχές και πατριωτικές κορώνες κατά των Γυφτοσκοπιανών, των Τουρκαλάδων, των Βούλγαρων, των Αλβανών, των Εβραίων, των Αμερικανών, των Δυτικών, των παπικών, των Μασόνων και γενικά όλων αυτών που φθονούν την Ορθοδοξία μας, το ένδοξο παρελθόν μας και την κακομοιριά μας.

Ο λαός έχει πάθει ανοσία, παραβλέπει ή και καμαρώνει τις κλεψιές αυτών που έχουν το μέλι και το γλύφουν, ονειρεύεται ή και βιώνει δική του συμμετοχή στο φαγοπότι και μοιραία η ομερτά καλύπτει τις ενοχλητικές ειδήσεις που πλήττουν την κοινωνική Νιρβάνα. Θέλετε ένα τρανταχτό φρέσκο παράδειγμα; Η “Αυγή” (30/6/’07-Σχετική φωτοτυπία σας επισυνάπτω), αναδημοσίευσε το παράνομο φύλλο της του Αυγούστου του 1970, όπου καταγγελόταν ο τότε αρχιμανδρίτης και τώρα αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος πως “Αποκαλύφθηκαν ενέργειαι από μακρού χρόνου και κατ’εξακολούθησιν, ασελγών πράξεων, επί των νεαρών τροφίμων του ιδρύματος στο οποίο τον διόρισε διευθυντή ο παπαευθύμ Ιερώνυμος..’.”, σημειώνοντας πως “για την υπόθεση δεν έχουν γίνει ποτέ δηλώσεις του τότε αρχιμανδρίτη και νυν αρχιεπισκόπου… Ούτε ξεκαθαρίστηκε το όλο θέμα…”.

Να δεχθώ ευχαρίστως πως πρόκειται για λάθος ή για συκοφαντία. Ο αρχιεπίσκοπος όμως δεν δικαιούται να σωπαίνει (πέρασαν πολλές ημέρες και η οικονόμος μου ξεποδαριάστηκε να τρέχει να αγοράσει “Αυγή”) είτε λόγω της γνωστής σε όλους μας χριστιανικής του μεγαθυμίας, είτε για άλλους λόγους που δεν μπορώ να αντιληφθώ. Εκπροσωπεί εκτός από τον εαυτό του και την Εκκλησία, είναι Ανώτατος Δημόσιος Υπάλληλος που τον πληρώνουμε όλοι μας και χρωστά κάποια διάψευση ή εξηγήσεις. Το ίδιο δεν δικαιούνται να σωπαίνουν οι συνάδελφοί του και το χριστεπώνυμο πλήρωμα το οποίο συνήθως ξεπερνά τον σκόπελο των ιερατικών σκανδάλων με την υποκριτική επωδό “Θα τον κρίνει ο Θεός”, την οποία όμως ποτέ δεν εφαρμόζει όταν θίγονται τα προσωπικά του συμφέροντα. Δεν πρόκειται για συνηθισμένο σκαμπρόζικο σκάνδαλο με αρχιερείς που ακούνε στα καλλιτεχνικά ψευδώνυμα Μπέμπα ή Σούλα, από αυτά που παραδοσιακά ακόμη κι όταν γίνονται πρωτοσέλιδα λησμονιούνται, συγχωρούνται και κουκουλώνονται, δεν πρόκειται για ένα απλό ζήτημα “έξωθεν καλής μαρτυρίας”, αλλά ενδεχομένως για το κακούργημα της παιδεραστίας, αφού στα εκκλησιαστικά ιδρύματα οι τρόφιμοι είναι κατά κανόνα ανήλικοι.”

Σεμνά, λιτά και ταπεινά – Η αμύθητη περιουσία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο φως.

Ξεσφράγισαν το σφραγισμένο ιδιαίτερο δωμάτιο του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στο Παλαιό Ψυχικό και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα μεγάλης χρηματικής αξίας.

Τα κατέγραψε επιτροπή την οποία αποτελούσαν δικαστικές αρχές, ο διευθυντής της αστυνομίας, ο εκπρόσωπος της εφορίας, ένας συμβολαιογράφος, ο αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Χρυσικός, ο πρώην αρχιερατικός επίτροπος Θωμάς Συνοδινός, ο γνωστός Βρεσθένης Θεόκλητος Κουμαριανός, και δύο διάκονοι του Χριστόδουλου.

Τα πράγματα που καταγράφηκαν βρίσκονταν τόσο στο ιδιαίτερο δωμάτιο του Χριστόδουλου όσο και στα βεστιάριά του (= ιματιοθήκες) και στο υπόλοιπο ανάκτορό του.

Μόνο τα μικροαντικείμενα τρεχούσης χρήσεως του δωματίου του ξεπερνούν σε αξία το ένα εκατομμύριο ευρώ.

Αναφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά από τα καταγραμμένα.

• 600 ζεύγη χρυσά ή αργυρά μανικετόκουμπα.
• Απ’ αυτά τα 140 ζευγάρια έχουν διαμάντια και μερικά έχουν ζαφείρια.
• Πάνω από 100 πολύτιμα χρυσά και αργυρά στυλό και πέννες ανεκτίμητης αξίας.
• Πάρα πολλοί χρυσοί και αργυροί σταυροί ευλογίας με πολύτιμα πετράδια.Πολλές αρχαίες εικόνες.
• 30.000 ευρώ και 9 χρυσές λίρες σε φάκελο για τον π. Θωμά Συνοδινό.
• Ένας μεγάλος πολυτιμότατος πολυέλαιος Baccarat αξίας 50.000.ευρώ η ανώτερη φίρμα στον κόσμο.
• Καναπέδες και πολυθρόνες του σαλονιού, των γραφείων και των δωματίων από τις δυό ακριβότερες φίρμες του κόσμου Versace και Armani.
• Μεταξωτές κουρτίνες πολυτιμότατες από τις καλλίτερες φίρμες στον κόσμο σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες λευκά πουκάμισα, τα περισσότερα μεταξωτά.
• Εκατοντάδες μαύρα παντελόνια πανάκριβα.
• Εκατοντάδες ζεύγη παπουτσιών όλα από τις δυο ακριβότερες φίρμες του κόσμου Sebago και Church’ s, απ’ αυτά που φορούν μόνο οι Άγγλοι πρίγκιπες, λόρδοι και άλλοι αριστοκράτες. Ο Χριστόδουλος φορούσε μόνο τέτοια παπούτσια, που το κάθε ζεύγος τιμάται πάνω από 1.000 χίλια ευρώ (Όταν ανατράπηκε ο δικτάτωρ των Φιλιππίνων Μάρκος, βρέθηκε ότι η γυναίκα του είχε 80 ζεύγη παπουτσιών, ακριβά βέβαια αλλά συνηθισμένα).
• Τρεις δεκάδες σετ με καθημερινά δεσποτικά άμφια.
• 50 επίσημες και μεγαλοπρεπείς αρχιερατικές στολές αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ η κάθε μία.
• 12 στέμματα ( μίτρες ) από χρυσό και πολυτίμους λίθους αξίας κατά μέσον όρο 300.000 ευρώ το καθένα.Κυρίως έχουν διαμάντια.
• 100 εγκόλπια χρυσά και γεμάτα πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ζαφείρια, αξίας 100.000 ευρώ το καθένα.
• 200 εγκόλπιοι σταυροί ίσης αξίας και παρόμοιας διακοσμήσεως ο καθένας.
• 25 ποιμαντορικές ράβδοι (πατερίτσες) χρυσές και αργυρές και ελεφάντινες (φιλντισένιες) γεμάτες πολύτιμους λίθους, κυρίως διαμάντια και ρουμπίνια, αξίας κατά μέσον όρο 100.000 ευρώ η κάθε μία.
• 40 απλές αργυρές ράβδοι (βακτηρίες, μπαστούνια) με ημιπολύτιμους λίθους, αξίας 20.000 ευρώ η κάθε μία.
• Δύο υπερπολύτιμα δισκοπότηρα χρυσά, σκαλιστά έργα τέχνης, με πολύτιμους λίθους, δώρα το ένα του Βαρθολομαίου και το άλλο του πάπα Ρώμης Βενεδίκτου.
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά κηροπήγια (δικηροτρίκηρα).
• Δεκάδες χρυσά και αργυρά επιτραπέζια κηροπήγια με πολύτιμους λίθους.
• Πολλές δεκάδες αργυροί δίσκοι σερβιρίσματος και κεράσματος.
• Δεκάδες αργυρές φρουτιέρες.
• Εκατοντάδες δωδεκάδων ποτήρια αργυρά και κρυστάλλινα υψηλής αξίας.
• Εκατοντάδες πανάκριβα αργυρά κρυστάλλινα και πορσελάνινα σερβίτσια ανυπολόγιστης αξίας.
• Εκατοντάδες δωδεκάδες πανάκριβα χρυσά και αργυρά κουταλομαχαιροπήρουνα φίρμας Christofie, που είναι η ακριβώτερη στον κόσμο.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες δωδεκάδες πιάτων.
• Εκατοντάδες πορσελάνινες και αργυρές πιατέλες.Βαρύτιμες μεταξωτές κουρτίνες σε όλο το ανάκτορο.
• Εκατοντάδες ζεύγη μεταξωτές πιτζάμες.
• Δεκάδες μεταξωτές κλινοστρωμνές και μαξιλάρια.
• Τέσσερις ζωγραφικοί πίνακες αμύθητης αξίας που ανήκουν στο Μουσείο Μπενάκη και τους νοίκιαζε με μηνιαίο μίσθωμα που του καθενός η αξία είναι όσο τα μηνιαία μισθώματα τριών μεγάλων και πολυτελών ρετιρέ.
• Έξι γκραβούρες με πανάκριβο μηνιαίο μίσθωμα από το ίδιο Μουσείο.
• Πάρα πολλά και πανάκριβα έπιπλα από πολύτιμα ξύλα υφάσματα μέταλλα και γυαλιά, φτιαγμένα από τις 4 μεγαλύτερες και ακριβότερες φίρμες στον κόσμο.
• Τα αρχιτεκτονικά σχέδια για δύο βίλες-ανάκτορα του Χριστοδούλου, για να ξεκουράζεται, που θα κτίζονταν σε τεράστια οικόπεδά του πανύψηλης αξίας, ένα στην Ερμιονίδα και ένα στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο σε πανέμορφες τοποθεσίες.
• Ένα τεράστιο ποσό (πολλά εκατομμύρια ευρώ), για να κτιστεί ειδικό μουσείο με την επωνυμία «Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος», για να φυλάγονται και να εκτίθενται εκεί σε κοινή θέα οι στολές, οι μίτρες, οι πατερίτσες, και όλα τα λειτουργικά και μη λειτουργικά κοσμήματα και σκεύη του Χριστόδουλου στους αιώνες των αιώνων, μαζί και με τα έξοδα συντηρήσεως τόσο του μουσείου όσο και των εκθεμάτων, και με τους μισθούς των υπαλλήλων του μουσείου…

(Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Σεπτεμβρίου 2008)

Χουντόδουλος για χίλια χρόνια.

Μίνι-αφιέρωμα σε Χριστόδουλο

Επίλογος

Πηγές:https://roides.wordpress.com/2007/06/05/augh1970/

Anthellenic Notes #8 - ΙΜΙΑ: ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Anthellenic Notes #7 - Κρέμασμα σκυλιών τις απόκριες στην Ελλάδα - Hanging dogs for Halloween in Greece

Κρέμασμα σκυλιών τις απόκριες πραγματοποιούσαν σε πολλές περιοχές της Ελλάδας

Το 1987 βιντεοσκόπησαν το βάρβαρο έθιμο

Στη μελέτη του Κώστα Σαχινίδη, που είναι διδάκτορας κοινωνιολογίας Κοινωνιολογίας στο Τμήμα του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, για τα «Αποκριάτικα εθιμικά χορευτικά δρώμενα Ριζομύλου Μαγνησίας» εντοπίζουμε πλήθος πληροφοριών σχετικά με τον κυνομαρτύριο, το κρέμασμα σκυλιών, το οποίο πραγματοποιούνταν την Καθαρά Δεύτερα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας για να γελάσουν οι ντόπιοι και να εξαγνιστεί ο τόπος.

Όπως εξηγεί ο διδάκτορας κοινωνιολογίας Κ. Σαχινίδης η τελευταία φορά που πραγματοποιήθηκε κρέμασμα ζωντανού σκύλου και όχι ομοιώματος στον Ριζόμυλο Μαγνησίας ήταν «το 1987 για τη λήψη τηλεοπτικής ταινίας που προβλήθηκε τον ίδιο χρόνο από την ΕΡΤ-1.

Ωστόσο, η τηλεοπτική προβολή του εθίμου προκάλεσε την παρέμβαση μιας ζωοφιλικής και οικολογικής οργάνωσης και την προσφυγή της στο αρμόδιο δικαστήριο της περιοχής έναντι των διοργανωτών, επειδή θεωρήθηκε ότι το έθιμο εξακολουθούσε να τελείται την παλιά, βασανιστική για τα σκυλιά, μορφή χωρίς, τελικά, να ασκηθεί ποινική δίωξη λόγω της πρότερης αλλαγής του εθίμου (1982)».

Στις 7 Φεβρουαρίου 2013 ένα δημοσίευμα της «Ελευθερίας» της Μεσσηνίας με τίτλο «Η ιστορία του Νησιώτικου Καρναβαλιού (4ο μέρος)» του αρχισυντάκτη της εφημερίδας Ηλία Μπιτσάνη έκανε μια εκτενή αναφορά στο Κυνομαρτύριο στην περιοχή της Μεσσηνίας και ξεσήκωσε τις αντιδράσεις των φιλόζωων, που δεν κατάλαβαν, ότι ήταν μια μελέτη και όχι προτροπή για επανάληψη ενός βάρβαρου εθίμου, το οποίο είναι παράνομο και διώκεται ποινικά.

Αυτό που τονίσαμε σε σχετικό δημοσίευμα είναι ότι η επιστήμης της κοινωνιολογίας και της λαογραφίας αποδεικνύει με πόσο βάρβαρους τρόπους συμπεριφερόμασταν στα ζώα και φυσικά συνεχίζουμε να το κάνουμε για διαφορετικούς λόγους αλλά με παρόμοιους τρόπους.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτή τη μελέτη για να διαπιστώσετε και εσείς πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στο λαό μας η ανυπαρξία της φιλοζωικής κουλτούρας.

Το απόσπασμα που ακολουθεί με τίτλο «Εικονικό κρέμασμα σκυλιών» είναι μέρος του άρθρου του Κώστα Σαχινίδη «Aποκριάτικα εθιμικά χορευτικά δρώμενα Ριζομύλου Μαγνησίας: Σύγχρονες κοινωνικές επιδράσεις και οι λειτουργίες τους» Πρακτικά A΄ Συνεδρίου: «Λαϊκά Δρώμενα, παλιές μορφές και σύγχρονες εκφράσεις», Υπουργείο Πολιτισμού κ.ά., Aθήνα 1996, σ.σ. 83-95.

Εικονικό κρέμασμα σκυλιών

«Το εθιμικό χορευτικό δρώμενο 'Κρέμασμα των σκυλιών' αποτελεί ένα αγροτικό έθιμο που τελείται στο Ριζόμυλο Μαγνησίας κάθε χρόνο, κυρίως κατά την Καθαρή Δευτέρα. Ανήκει στα αυτοσχέδια αποκριάτικα παιχνίδια 4και προορίζεται αποκλειστικά για δημόσιο θέαμα και μαζική κοινωνική ψυχαγωγία.

Από το 1982 και εξής ανήκει πλέον στην κατηγορία των 'εικονικών' εθιμικών δρωμένων, επειδή έχασε οριστικά την προφυλακτική σκοπιμότητα για την οποία δημιουργήθηκε και χρησιμοποιεί νέα εθιμικά στοιχεία που είναι ομοιώματα των παλαιών πραγματικών στοιχείων (σκυλιών).

Το έθιμο της Κρεμάλας τελείται στην πλατεία της κοινότητας και οργανώνεται από μια ομάδα 5-10 νέων εθελοντών. Ανάμεσα σε δύο ζεύγη ξύλινων στύλων, που οι κορυφές τους συγκλίνουν, κρεμούν ένα ομοίωμα σκυλιού, περιτυλιγμένο με σχοινί• τα άκρα του σχοινιού κρατούν δύο νέοι και, όταν αυτά αφεθούν ελεύθερα.

Τότε το ομοίωμα πέφτει στο έδαφος. Παλαιότερα στη θέση του ομοιώματος κρεμούσαν ένα πραγματικό σκυλί που, φοβισμένο και πανικόβλητο, διασκέδαζε τους θεατές με τις σπασμωδικές κινήσεις του. Αργότερα όμως η συμπεριφορά αυτή προς τα σκυλιά θεωρήθηκε ότι ισοδυναμεί με βασανισμό τους και, με απόφαση της πλειοψηφίας της γενικής συνέλευσης του τοπικού πολιτιστικού συλλόγου (1982), καταργήθηκε η χρήση πραγματικών σκυλιών.5

Από τότε, μόνο το 1987 έγινε αναπαράσταση μέρους του εθίμου με πραγματικό σκυλί, για τη λήψη τηλεοπτικής ταινίας που προβλήθηκε τον ίδιο χρόνο από την ΕΡΤ-1. Ωστόσο, η τηλεοπτική προβολή του εθίμου προκάλεσε την παρέμβαση μιας ζωοφιλικής και οικολογικής οργάνωσης και την προσφυγή της στο αρμόδιο δικαστήριο της περιοχής έναντι των διοργανωτών, επειδή θεωρήθηκε ότι το έθιμο εξακολουθούσε να τελείται την παλιά, βασανιστική για τα σκυλιά, μορφή χωρίς, τελικά, να ασκηθεί ποινική δίωξη λόγω της πρότερης αλλαγής του εθίμου (1982).

Αμέσως μετά το εικονικό κρέμασμα σκυλιών ακολουθεί το Εικονικό δικαστήριο και αρχίζουν οι χορευτικές δραστηριότητες με τη συνοδεία γκάιντας ή μόνο τραγούδι. Παράλληλα, η επιτροπή των νέων διοργανωτών συγκεντρώνει διάφορα φιλοδωρήματα από τους θεατές, προκειμένου να διατεθούν για κάποιο κοινωφελή σκοπό (για την εκκλησία, την κοινότητα, την ποδοσφαιρική ομάδα κ.ά.). Γενικά περιγραφές του δρωμένου έχουν γίνει από τους Γ. Α. Μέγα και Β. Πούχνερ, ο πλαίσιο διαφόρων εορτολογικών εθίμων. 6

Το 'Κρέμασμα των σκυλιών' μαρτυρείται και σε άλλες περιοχές της θεσσαλίας όπου σημειώθηκε εγκατάσταση προσφύγων της Ανατολικής Ρωμυλίας, όπως στο Ν. Μαγνησίας (Νέα Αγχίαλος), στο Ν. Λάρισας (Νέο Μοναστήρι, Μεγάλο Μοναστήρι, Νέα Λεύκη, Δίλοφος, Νέες Καρυές, Κοιλάδα) και στο Ν. Καρδίτσας (Τσιαμάς), ενώ έχει εντοπιστεί και στο Λυκούδι Λάρισας, όπου δεν υπάρχουν καθόλου πρόσφυγες.7

Ωστόσο, το έθιμο απαντά και στην Ανατολική Θράκη, τη Μακεδονία την Αττική, την Πελοπόννησο, αλλά και στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας και, ευρύτερα, στα Βαλκάνια. Σε όλες αυτές τις περιοχές το δρώμενο γινόταν -και σε ορισμένες εξακολουθεί να γίνεται— την Καθαρή Δευτέρα, που θεωρείται ημέρα καθαρμού και λέγεται Σκυλοδευτέρα ή Σκυλογιορτή λόγω του κρεμάσματος των σκυλιών.8

Ακόμη αναφέρεται ότι, κυρίως στην περιοχή του Μικρού Μπογιαλικιού αλλά και του Μεγάλου Μπογιαλικιού της Ανατολικής Ρωμυλίας, την ίδια ημέρα χορευόταν και ένας χορός που λεγόταν Κιουπεκλιώτικο ή Κυπικλιώτικο ('σκυλίσιο') ή Ιντζικίτ(ι)κο, από το ομώνυμο χωριό Κιουπεκλί ή Ίντζικι.9

Η βασική σκοπιμότητα του εθίμου, τόσο στο Ριζόμυλο όσο και στις άλλες περιοχές, ήταν προφυλακτική, για να μη προσβάλλονται τα σκυλιά από επιδημικές ασθένειες (κυρίως από τη λύσσα), ή αποτρεπτική, για να τις αποδιώχνουν. Στις καθαρτικές λειτουργίες του εθίμου από ασθένειες αναφέρονται πολλοί θεωρητικοί, όπως ο V. Vakarekki κ.ά., ενώ ο Κ. Α. Ρωμαίος αναφέρεται στις καθαρτικές θυσίες σκυλιών που γίνονταν στις ρωμαϊκές γιορτές Lupercalia, επειδή τα σκυλιά θεωρούντο 'κακά πνεύματα' (G. van Hoorn) ή 'χθόνιοι δαίμονες των νεκρών' σύμφωνα με αρχαιότερες αντιλήψεις (Η. Scholz).10

Επίσης, πιθανολογούνται αναλογίες της πρωτόγονης μορφής του εθίμου με πολύ παλαιές παραδόσεις, δεδομένου ότι η οικόσιτη κτηνοτροφία σχετίζεται με τα πλέον σημαντικά εθιμικά δρώμενα και, ειδικά, με πολλά αγροτικά δρώμενα της αρχαιότητας.11

Αντίθετα, ο Γ. Α. Μέγας αποσυνδέει το έθιμο και τις θεωρίες αυτές και αποκλείει κάθε σχέση με τις αρχαιοελληνικές καθαρτήριες θυσίες σκυλιών προς την Εκάτη. Επίσης, αποκλείει κάθε σχέση και με την καθαρτική και ευετηρική γιορτή Lupercalia που γινόταν το Φεβρουάριο, ενώ η ημέρα τέλεσης του εθίμου του 'Κρεμάσματος των σκυλιών' ανήκει στο Μάρτιο.12

Με την παρουσία των σκυλιών στις εθιμικές διαδικασίες συνδέεται και το θρακικής προελεύσεως δρώμενο Κιοπέκ Μπέης (ή 'Μπέης των σκυλιών'), ο οποίος θεωρείτο ο Βασιλιάς του Καρναβαλιού και συνοδευόταν πάντα από τους μεταμφιεσμένους Σκυλαραίους.13».

Βιβλιογραφία

4.Πλάτανος 1984:55

5.Σαχινίδης 1994:38

6. Μέγας 1992: 125 Puchner 1980: 226

7. Puchner ό.π.

8. Μέγας ό.π

9. Μωϋσιάδης 1986:165.

10. Puchner ό.π., Ρωμαίος 19944-1945:120

11. Κακκούρη 1965:18-20

12. Μέγας ό.π.

13. Pucchner ό.π.

Κυνομαρτύριο: Κρεμούσαν σκυλιά στις απόκριες για να γελάσουν

Ένα δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθερία» της Μεσσηνίας με τίτλο «Η ιστορία του Νησιώτικου Καρναβαλιού (4ο μέρος)» αποδεικνύει και μέσω της επιστήμης της λαογραφίας πόσο κάφροι είμαστε εμείς οι Έλληνες με τα αδέσποτα ζώα ή τα μη «χρήσιμα»! Στο ρεπορτάζ σχετικά με τα έθιμα του καρναβαλιού διαβάζουμε για το Κυνομαρτύριο. Για το πώς βασάνιζαν αδέσποτα σκυλιά κρεμώντας τα στην κρεμάλα, ώστε τα ουρλιαχτά τους να διώξουν το κακό.

Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε αυτή τη μελέτη του δημοσιογράφου Ηλία Μπιτσάνη, η οποία έχει παραπομπές (βιβλιογραφία και πηγές) από τις οποίες συγκεντρώθηκαν τα στοιχεία, για να διαπιστώσετε και εσείς πόσο βαθιά ριζωμένη είναι στο λαό μας η ανυπαρξία της φιλοζωικής κουλτούρας.

Όχι μόνο τα ζώα κατατάσσονται στα χρήσιμα και μη για τον άνθρωπο αλλά χρησιμοποιούνται και ποικιλοτρόπως ανάλογα με τις συνηθισμένες τελετουργίες και τις δοξασίες στις οποίες πιστεύουν οι κάτοικοι κάποιας περιοχής στη συγκεκριμένη περίπτωση της Μεσσηνίας ή βασανίζονται απλά για να γελάσουν οι χωρικοί…

Το Κυνομαρτύριο

Διαβάζουμε στο www.eleftheriaonline.gr: «Αναζητώντας αναλογίες στον ελλαδικό χώρο διαπιστώνουμε ότι η κρεμάλα είναι σε ορισμένες περιπτώσεις το μέρος μιας δίκης. Όπως γράφει ο Γεώργιος Α. Μέγας (20), στην παρωδία του δικαστηρίου "φυγόδικος συλλαμβάνεται από το απόσπασμα και οδηγείται στο δικαστήριο. Κατηγορία, ότι σκότωσε το... γουρούνι του!

Το δικαστήριο ακούει την απολογία του και τον καταδικάζει σε θάνατο. Η κρεμάλα είναι έτοιμη, αλλά ξαφνικά φθάνει η βασιλική χάρη και ο κατάδικος σώζεται". Το δικαστήριο είναι από τα προσφιλή θέματα της αποκριάτικης παράδοσης στα Βαλκάνια, σε διάφορες παραλλαγές και με διαφορετικές τιμωρίες μεταξύ των οποίων και το κρέμασμα (21 ).

Όμως υπάρχει μια άλλη πολύ σημαντική πλευρά της κρεμάλας που έχει καθιερώσει την ονομασία της Καθαράς Δευτέρας σε "Σκυλοδευτέρα". Ας παρακολουθήσουμε τον Γεώργιο Α. Μέγα (22) που γράφει: "Αυτή η ονομασία της ημέρας προέρχεται από ανάρμοστο αστείο, στο οποίο θύματα γίνονται οι αδέσποτοι σκύλοι. Για να γελάσουν οι χωρικοί, κρεμούν το σκύλο από ένα σκοινί που το δένουν σε δύο στύλους και το περιστρέφουν με ένα στριφτάρι.

Όταν στη συνέχεια το σκοινί αφεθεί ελεύθερο, ξετυλίγεται με ορμή, παρασύροντας στην περιστροφική του κίνηση και το σκύλο που τελικά τινάζεται μακριά". Ο Μ. Γ. Σέργης (23) τονίζει ότι "τα ανοιξιάτικα νεοελληνικά δρώμενα, προδρομικές μορφές θεάτρου, όπως το κυνομαρτύριο, εντάσσονται στον ευρύτερο κύκλο των διαβατήριων τελετουργιών.

Τελούνταν σε μια διαβατήρια στιγμή του χρόνου, στο κομβικό σημείο της διάβασης από το χειμώνα στην άνοιξη, και ως τέτοια συνόδευαν τα "επικίνδυνα", τα μεταβατικά χρονικά σημεία από τον "κύκλο του χρόνου" […]. Ο ξυλοδαρμός στο λαϊκό πολιτισμό (και δη στα καρναβάλια) είναι μια ακόμη πράξη του σωματικού δράματος: ο δαρμένος (το σκυλί εδώ) γελοιοποιείται, εξευτελίζεται, σκοτώνεται, αλλά και εξαγνίζει ταυτοχρόνως το συλλογικό σώμα. Ο ξυλοδαρμός, δηλαδή, ανήκει στις αμφίσημες ενέργειες, είναι ταυτοχρόνως θανατηφόρος και αναζωογονητικός".

Η ιστορία του κυνομαρτυρίου θα ήταν περιττή αν δεν υπήρχαν δύο εντυπωσιακά στοιχεία σχετικά με την κρεμάλα στο Νησί. Ο Βάλτερ Πούχνερ (24) συνδέει το "σκυλομαρτύριο" με τοπική παράδοση του Νησιού καθώς αναφέρει ότι στο Μαγγανιακό "την Καθαρή Δευτέρα από τις 9 το πρωί τα παιδιά πιάνουν τους σκύλους του χωριού, τους δένουν και τους φέρνουν στην πλατεία του χωριού. Στα δυο πλατάνια της πλατείας έχουν περάσει ένα σκοινί, δένουν το σκύλο και τον ανεβάζουν ψηλά και αφήνουν το σκοινί και πέφτει κ.ο.κ. Αυτό διαρκεί περίπου 3 ώρες.

Το έθιμο προήλθε από τη Μεσσήνη και πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά εδώ και μερικά χρόνια". Και διαπιστώνει ότι "το βασανιστήριο των σκύλων γίνεται την περίοδο του καρναβαλιού και η κορύφωση του εθίμου προς το τέλος αυτής της περιόδου, και σχετίζεται με την ύπαρξη κυνοκέφαλων δαιμόνων και κατά πάσα πιθανότητα με τους "υλακτούντες" (που αλυχτούν) ακόλουθους της Εκάτης.

Η δευτερεύουσα λογική αιτιολογία σχετίζεται με την έλλειψη χρησιμότητας των αδέσποτων σκύλων, την τιμωρία της αγέλης σκύλων καθώς και έναν τρόπο προφύλαξης από τη λύσσα. Το διαπεραστικό και ανατριχιαστικό ουρλιαχτό των σκύλων πρέπει να γίνει κατανοητό, να εξηγηθεί ως σημαντικό προφυλακτικό (αποτροπή) διά του θορύβου, όσο το δυνατότερο, τόσο καλύτερα προφυλάσσει.

Η τεχνική της τραμπάλας/κρεμάλας των σκύλων φαίνεται ότι είναι η ίδια παντού. Ο θάνατος του ζώου δεν είναι απαραίτητος, πιο σημαντικό φαίνεται να είναι το τρομερό ουρλιαχτό που έχει ως συνέπεια το διώξιμο των δαιμόνων (και να μην ξεχνάμε ότι και οι καλικάντζαροι εμφανίζονται με τη μορφή σκύλου).

Η γεωγραφική εξάπλωση του εθίμου δεν φαίνεται να έχει κάποιο ιδιαίτερο ειδικό βάρος, αντιθέτως οι αναφορές είναι τόσο λίγες που δεν μας επιτρέπουν να χαρακτηρίσουμε το έθιμο πανελλαδικό.

Υπάρχει μια αντίφαση ανάμεσα στην τιμωρία και στο γεγονός ότι ο σκύλος είναι κατοικίδιο ζώο και μάλιστα φύλακας. Φαίνεται αταίριαστη μια τέτοια συμπεριφορά απέναντι σε αυτό το χρήσιμο ζώο και ακριβώς αυτή η "παράλογη" διαφορά στη συμπεριφορά μαρτυρά ότι το έθιμο έχει ένα επίπεδο ερμηνείας που δεν μπορεί να προσδιοριστεί με τη λογική".

Και ενώ αυτά γράφει ο Πούχνερ το 1977, υπάρχει μια άλλη ερμηνεία της κρεμάλας στο Νησί που έχει δημοσιευτεί το 1965 (25) και δεν έχει σχολιαστεί από τότε. Πρόκειται για ένα κείμενο με τα αρχικά Χ. Δ. Το οποίο αντιπαρατίθεται με την ταύτιση του εθίμου με το μύθο της γριάς Συκούς και θεωρεί ότι το έθιμο σχετίζεται με το κρέμασμα σκύλου επειδή έφαγε τα μακαρόνια του αφεντικού τις Αποκριές. Αποτελεί δηλαδή έναν συνδυασμό των εθίμων του σκυλοκρεμάσματος με το Μακαρονά.

Τα δύο στοιχεία που προαναφέρθηκαν, δείχνουν ότι η υπόθεση της κρεμάλας χωρεί διάφορες ερμηνείες και καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα διακρίβωσης της προέλευσης του εθίμου, το θέμα θα πρέπει να θεωρηθεί ανοιχτό στον προβληματισμό και την έρευνα για τους επόμενους που θα ασχοληθούν με το Νησιώτικο καρναβάλι.

Σε κάθε περίπτωση η κρεμάλα αποτελεί εμβληματικό στοιχείο του γιορτασμού της Καθαράς Δευτέρας στο Νησί και διακόπηκε μόνον σε πολεμικές περιόδους (26).

(15) Στράτου Ν. Κτεναβέα "Μεσσηνιακή Επετηρίς 1908"

(16) "Θάρρος" 22/2/1911

(17) Καθώς γράφει ο Γιάννης Καιροφύλας (ο. π. Σελ. 121-122) "το καθεστώς Μεταξά θέλησε να προσφέρει πολλά θεάματα και γι' αυτό προσπάθησε να δώσει μια νέα ώθηση στον αποκριάτικο εορτασμό […]. Οι άνθρωποι της δικτατορίας δεν άφηναν ούτε την ευκαιρία της Αποκριάς με τους μασκαράδες για να προβάλουν το έργο τους"

(18) Για το θέμα αυτό ο Γιάννης Καιροφύλας γράφει: (ο. π. Σελ. 154) "η Αποκριά στην περίοδο της Δικτατορίας έχασε ακόμη περισσότερο την παλιά της φυσιογνωμία παρά τις προσπάθειες των τότε δημοτικών αρχόντων να οργανώσουν έναν "μεγαλοπρεπή" Καρνάβαλο, εκμεταλλευόμενοι κατά κάποιο τρόπο και τη γιορτή της Αποκριάς για προπαγανδιστικούς λόγους".

(19) "Σημαία" 27/2/1928

(20) Γιάννης Πολυχρονόπουλος "Μεσσηνιακά" 2003 (Σελ. 97)

(21) Βάλτερ Πούχνερ (ο. π. σελ 115 - 116)

(22) Γεώργιος Α. Μέγας (ο. π. Σελ. 118)

(23) Μ. Γ. Σέργης "Θυσίες σκύλων στην αρχαία και νεότερη Ελλάδα: από τη θυσιαστική πράξη στο θέαμα". Από χειρόγραφο που μου παραχώρησε πριν από 3 χρόνια με τη μεσολάβηση του εξαιρετικού φίλου και διαπρεπούς λαογράφου καθηγητή Μιχάλη Μερακλή.

(24) W. Puchner Brauchtumserscheinungen in griechischen jahreslauf. Osterreichisches Museum fur Volksunde, Wien 1977 (Σελ. 153) - Τη μετάφραση του αποσπάσματος έκανε η Σικελία Κωνσταντακοπούλου

(25) "Θάρρος" 8/31965

(26) "Σημαία" 9/2/1920 - "Σημαία" 17/2/1950».

Πηγή: Zoosos.gr

The Anthellenator

The Anthellenator

Ανθελληναράς / Αnthellenator is a high intelligence cyborg from the future and it is programmed to destroy everyone who opposes the coming of Anthellenation and NEW WORLD ORDER. Hundreds of Greek pages and profiles are getting terminated and hacked on a daily basis. 

Stay in touch with the Anthellenator here: Blog - Twitter - Official page. 

Let the Anthellenic Chaos reign worldwide.

Anthellenic Notes #6 - 101 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑΣ

101 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΝΤΙΑΣ

Σχόλιο με αφορμή την επέτειο «απελευθέρωσης» τής Θεσσαλονίκης

Σαν σήμερα, το 1912, η Θεσσαλονίκη «απελευθερώθηκε» από τους βάρβαρους και αλλόθρησκους οθωμανούς, για να ενσωματωθεί στη «μαμά» Ελλάδα.

Σήμερα λοιπόν, συμπληρώνονται 101 χρόνια από την αρχή τής πολιτισμικής παρακμής μιας πόλης, που αποτελούσε στολίδι για δύο αυτοκρατορίες, τη βυζαντινή και την οθωμανική, ήδη από το 324 μ.Χ..

101 χρόνια λοιπόν, στη σκιά τής Αθήνας και τής παληάς Ελλάδας, γιατί δυστυχώς, βρεθήκαμε σε ένα σημείο, όπου λαοί από τα Βαλκάνια, την Ασία, την Ευρώπη και την Αφρική συνυπήρξαν, με αποτέλεσμα να φτιάξουν μιά πολυπολιτισμική πόλη χωρίς να υπάρχει έντονο το στοιχείο τού ελληνισμού.

Εμείς όμως, σαν ανοιχτόμυαλοι θεσσαλονικείς είμαστε ικανοποιημένοι με αυτό, γιατί είμαστε «ελεύθεροι έλληνες». Και πάνω από όλα δεχόμαστε «χαλλλαρά» να έχουμε και την τιμή να λεγόμαστε «συμπρωτεύουσα».

- 101 χρόνια υποδούλωσης στην Ελλάδα.

- 101 χρόνια κατάντιας τής πόλης, που όλοι όσοι πέρασαν από αυτή αγάπησαν, λάτρεψαν ή θέλησαν να κατακτήσουν.

- 101 χρόνια απάρνησης τού βαλκανικού παρελθόντος μας.

Άντε και τού χρόνου...!

Θωμάς Βέργος


Τούρκοι και εβραίοι στο σιδηροδρομικό σταθμό τής Θεσσαλονίκης.

Οι δυό αυτές κοινότητες ήταν οι πλέον πολυάριθμες.

Τον Οκτώβριο τού 1912, η Θεσσαλονίκη ήταν το ζωντανό, πλούσιο και κοσμοπολίτικο κέντρο των Βαλκανίων, μιά πόλη με ακμάζουσα εμπορική και κοινωνική δραστηριότητα.

Ο νεορωμέικος εθνικισμός κάνει λόγο για «απελευθέρωση» τής Θεσσαλονίκης, όταν το 40% περίπου τής πόλης ήταν εβραίοι, το 30% μουσουλμάνοι και μόλις το 25% ορθόδοξοι χριστιανοί (πατριαρχικοί ρωμιοί και εξαρχικοί βούλγαροι). Επομένως, αν δούμε τα πράγματα καθαρά χωρίς τις παρωπίδες τής εθνικιστικής προπαγάνδας, η πόλη δέν απελευθερώθηκε το 1912, αλλά καταλήφθηκε από το στρατό τής Ελλάδας.

πηγή: http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=3271

Anthellenic Notes #5 - Marfin and other stories

O Νίκος ο κοντός, η Marfin και άλλες ιστορίες



Να ανοίξουν οι φάκελοι ανεξιχνίαστων υποθέσεων που αποδόθηκαν σε «βία» της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.

Νέα στοιχεία σχετικά με το video του info-war.gr που έδειχνε μέλη της Χρυσής Αυγής να πετούν πέτρες εναντίον αντιφασιστών διαδηλωτών με την ανοχή (αν όχι προστασία) της Ελληνικής Αστυνομίας έρχονται στο φως από τις απομαγνητοφωνησεις συνομιλιών μελών της οργάνωσης.

Το ερώτημα είναι πόσες άλλες παρόμοιες επιχειρήσεις του παρακράτους κρατά στα χέρια της η ΕΥΠ.

Αναλυτικά η συνομιλία που είχαν ο Ν.Α (Α) με την ΠΚ (Β) έχει ως εξής:

(Α) Οι κάτοικοι και καλά που λέγαν ότι βγήκανε ξέρεις ποιοι ήταν; Δεν είδες στην άκρη κάποιους που πετάγανε πέτρες και τέτοια;

(Β) Ηταν από πίσω από τους μπάτσους κάποιοι με τα δοκάρια…

(Α) Ναι… ποιος το κανόνισε;

(Β) Δεν ξέρω.

(Α) Ο κοντός το κανόνισε.

(Β) Ποιος είναι ο κοντός;

(Α) Ο Νίκος.



Υπενθυμίζεται ότι εδώ και ένα χρόνο το Info-war.gr και η εφημερίδα Guardian, μιλώντας με ανώτατο αξιωματικό της ΕΛ.ΑΣ είχαν αποκαλύψει ότι η ΕΥΠ γνώριζε κάθε κίνηση της Χρυσής Αυγής αλλά προτιμούσε, σύμφωνα με τον αξιωματικό, να παραμένει σιωπηλή για να την χρησιμοποιήσει αργότερα για δικό της όφελος.

Ο ίδιος αξιωματικός υποστήριζε ότι μέλη του φασιστικού παρακράτους ευθύνονται για αρκετές προβοκάτσιες κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων. Αναφέρθηκε μάλιστα χαρακτηριστικά σε παλαιότερη σύγκρουση μελών του ΚΚΕ και του αντιεξουσιαστικού χώρου, την οποία ο ίδιος εκτιμά ότι πυροδότησαν ομάδες ακροδεξιών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο αξιωματικός της αστυνομίας πιστεύει ότι οι ομάδες των αντιεξουσιαστών δεν θα ξεκινούσαν ποτέ να πετάνε πέτρες στα κεφάλια απροστάτευτων διαδηλωτών.

Στο πλαίσιο εκείνης της έρευνας του Info-war.gr άλλα στελέχη της αστυνομίας είχαν αφήσει αιχμές σχετικά με την υπόθεση της Marfin, θέτοντας το ερώτημα γιατί δεν έχουν κυκλοφορήσει video από τις τελευταίες κινήσεις των δραστών.

Χωρίς να αποδίδουν συγκεκριμένες ευθύνες έθεταν υπό αμφισβήτηση την πρόοδο των αστυνομικών ερευνών σε μια υπόθεση που έκτοτε αποτελεί «σημαία» για δεκάδες αναλυτές των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης.

Υπενθυμίζεται ότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις καταστροφών που είχαν αποδοθεί σε «κουκουλοφόρους», όπως η φωτιά στις αποθήκες της γνωστής αλυσίδας ειδών ένδυσης και υπόδησης Sprider Stores, η ενδελεχής έρευνα αποκάλυψε ότι δράστες ήταν οι ιδιοκτήτες της επιχείρησης.

Η Ευρωπαϊκή ιστορία έχει δεκάδες παραδείγματα συγκαλυμμένης παρακρατικής δράσης φασιστικών ομάδων, η οποία αποδιδόταν σε οργανώσεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, με χαρακτηριστικότερες τις τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ιταλία τις δεκαετίες του 70 και του 80.

Μήπως λοιπόν ή σύλληψη της ηγεσίας της Χ.Α είναι μια χρυσή ευκαιρία για να ανοίξει ο φάκελος παλαιών ανεξιχνίαστων υποθέσεων παρακρατικής δράσης;

Όλες οι πληροφορίες των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν τις υποψίες για τη βαθύτερη σχέση της Χρυσής Αυγής με τμήματα του κρατικού μηχανισμού. Αποκορύφωμα αποτέλεσε η πληροφορία που παρουσίασε το Κουτί της Πανδώρας ότι ο φερόμενος ως σύνδεσμος της ΕΥΠ με τη Χ.Α είχε τοποθετηθεί σε αυτή τη σχέση από τον ίδιο τον πρωθυπουργό.

Όσοι αναλυτές όμως επιχείρησαν να συνδέσουν τις τελευταίες ημέρες τη δράση του φασιστικού παρακράτους με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ δέχθηκαν ομοβροντία ανυπόστατων κατηγοριών από κύκλους της ομάδας αλήθεια της ΝΔ, την οποία αναπαρήγαγαν αυτούσια αρκετά μέσα ενημέρωσης.

Η απλουστευτική λογική που προωθούν τα μέσα ενημέρωσης και η οποία θέλει τη Χ.Α να αποτελεί απλώς μια νεοναζιστική συμμορία χωρίς δεσμούς με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο έχει καταρρεύσει από καιρό και η δικαιοσύνη – αν θέλει να ξεπλύνει την προσβολή της ΝΔ που υποστηρίζει ότι έδρασε κατ’ εντολήν της – πρέπει να ρίξει φως σε δεκάδες υποθέσεις.

Άρης Χατζηστεφάνου

http://info-war.gr/2013/10/o-νίκος-ο-κοντός-η-marfrin-και-άλλες-ιστορίες-3/

Υ.Γ. - Έχουν συλληφθεί και έχουν ταυτοποιηθεί οι δράστες της Marfin. Απλώς ξέχασαν να μας το πουν. Δεν είναι δα και το θεμελιώδες επιχείρημα κατά της "αριστερής βίας".

http://www.youtube.com/watch?v=veyibq_Gdj8

Anthellenic Notes #2 - Александар III Велики (Александар Македонски, Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας 356. π.Χ. – 323. π.Χ)

Александар III Велики (Александар Македонски, Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας 356. π.Χ. – 323. π.Χ)

Αλέξανδρος ο Μακεδόνας (τα σημερινά Σκόπια ή Δημοκρατία της Μακεδονίας).  Ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών. Έφτασε με το στρατό του στα πέρατα της τότε οικουμένης και κατέκτησε τους λαούς της Ανατολής. Έκτισε πολλές πόλεις και έδωσε το όνομα του σε αυτές. Αργότερα πολλοί στρατηγοί και κυβερνήτες προσπάθησαν να τον μιμηθούν. Αν –υποθετικά-γίνονταν μία μάχη μεταξύ Αλέξανδρου και Καίσαρα ζήτημα αν οι Ρωμαίοι κράταγαν για δύο ώρες αντίσταση. Η ήττα τους θα ήταν βέβαιη αναφέρουν έγκριτοι καθηγητές ερευνητές της ιστορίας.

Ας δούμε όμως και λίγο το χαρακτήρα αλλά και τη συμπεριφορά του απέναντι στους γείτονές του, τους Έλληνες. Είχε πάρει μέρος στη μάχη της Χαιρώνειας και κατάσφαξε τους άλλους Έλληνες και μαζί με το Φίλιππο έστησαν το τρόπαιο της ντροπής-ένα λιοντάρι- για να θυμίζει σε όλους ότι εκεί θάφτηκε η δημοκρατία. Κατέστρεψε εκ θεμελίων τη Θήβα για να δώσει ένα γερό μάθημα στους διαφωνούντες Έλληνες ότι αυτός τώρα είναι το αφεντικό. Ποτέ στο παρελθόν οι πόλεις κράτη δεν έπρατταν έτσι. Οξύθυμος, αλαζονικός, απέρριψε το πατέρα του Φίλιππο κι έλεγε ότι ήταν γιός του αιγύπτιου θεού Άμμωνα όταν τα μυαλά του «πήραν» αέρα από τις πρώτες νίκες κατά των Περσών. Εκπερσίστηκε. Απέρριψε την ελληνική παιδεία που έλαβε από τον Αριστοτέλη και έγινε Πέρσης μονάρχης. Απαίτησε να τον θεοποιήσουν να κάνουν θυσίες στο όνομα του και να τον προσκυνούν κάτι που οι Έλληνες υπήκοοί του δεν έκαναν ποτέ στο παρελθόν , γέλαγαν και αναθεμάτιζαν τον Αλέξανδρο για την ύβρη εκ μέρους του. Δολοφόνησε πολλούς στρατηγούς , φίλους και συνεργάτες του όταν διήγε τη τρέλα της μέθης… και άλλα πολλά. Ο Αλέξανδρος ήταν ο στρατηγός που ξεκινώντας από τη πατρίδα του Μακεδονία (Σκόπια: τότε επαρχία της Ελλάδας) με ένα καλά οργανωμένο στρατό χάρη στον ευφυή πατέρα του Φίλιππο κατέστρεψε την Ελλάδα και κατάφερε να διαλύσει και κυριεύσει τη περσική αυτοκρατορία με ότι αυτό συνεπάγεται…

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ, Ο ΚΡΑΓΜΕΝΟΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ,  ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

Επικατάρατος όποιος αφανίζει πολιτισμούς 

Επικατάρατος όποιος θανατώνει αθώους
Επικατάρατος όποιος καταστρέφει την ειρήνη
Επικατάρατος όποιος ερωτεύεται άντρες και γυναίκες
Επικατάρατος όποιος δολοφονεί φίλους και συγγενείς
Επικατάρατος όποιος βεβηλώνει ναούς αλλοθρήσκων
Επικατάρατος όποιος αυτοαποκαλείται Θεός
Επικατάρατος όποιος ενσαρκώνεται από τον Σατανά
Τρισκατάρατος όποιος ονομάζεται Αλέξανδρος
Αφορισμός του δρ. Fraydon Aryan, Ιρανού διανοούμενου, Λονδίνο 1998

«Θα πω ότι προσωπικά δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Μέγα Αλέξανδρο, αν και γνωρίζω ότι η άποψή μου αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επικρίσεων στις δύο χώρες. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σίγουρα μεγάλος κατακτητής, όμως έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους και κατέστρεψε πολλές πόλεις. Δεν διέδωσε τη δημοκρατία και τις πολιτειακές αξίες. Για τον λόγο αυτό μου φαίνεται περίεργο που υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα, σχετικά με το ποιος θα τον κληρονομήσει» 

Συνέντευξη του Αμερικανού διαπραγματευτή για το Μακεδονικό Μάθιου Νίμιτς σε εφημερίδα των Σκοπίων, Οκτώβριος 2007

ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ 

"Χαίρε Αλέξανδρε Βασιλέα των Μακεδόνων, οι Γραικοί σε χαιρετούν και από σε προσμένουν το βάπτισμα στα νερά της Στυγός, για να ξαναγίνουν Ελληνες"

Μια Φωτιά από τα Βαλκάνια

Στον δυτικό κόσμο έγινε γνωστός με την προσωνυμία "Μέγας" λόγω της ανυπέρβλητης στρατηγικής του ιδιοφυΐας. Σε λιγότερο από δώδεκα χρόνια κατέκτησε πρώτα την Ελλάδα, έπειτα την Αίγυπτο και στην συνέχεια ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, δημιουργώντας μια εφήμερη αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Αδριατική μέχρι τις Ινδίες. Ωστόσο ο βασιλιάς Ισκαντάρ (Αλέξανδρος) της Μακεδονίας (356-323 πΧ) έσπειρε τον θάνατο και την καταστροφή στην κατακτητική του πορεία.

Στο πέρασμά του εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάσθηκαν, πόλεις εκθεμελιώθηκαν, οι κάτοικοι σύρθηκαν στην σκλαβιά. Υπήρξε αδίσταχτος σφαγέας λαών, αλκοολικός και ταυτόχρονα μεγαλομανής πιστεύοντας πως είναι γιός του Θεού Άμμωνα, μια παρανοϊκή ιδεοληψία που τον συνόδεψε σε ολόκληρη την σύντομη ζωή του.

Εγκλημάτισε κατά των Ελλήνων αλλά και στενών συγγενών και φίλων του δημιουργώντας έναν κύκλο αίματος που συνεχίσθηκε και μετά τον θάνατό του. Με τα σημερινά πρότυπα θα καταδικαζόταν σαν εγκληματίας πολέμου στην Χάγη ή θα κατέληγε σε κάποιο φρενοκομείο.

Χάρις στην εξαίρετες στρατηγικές του ικανότητες, οι αρχαίοι Μακεδόνες, μία ημιβάρβαρη Ιλλυρική φυλή γιδοβοσκών με πολεμοχαρείς καταβολές, κατάφεραν να συντρίψουν τον βασιλέα των βασιλέων Δαρείο τον Κοδομανό και να σωριάσουν σε ερείπια την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής. Μοναδικός τους στόχος η διαρπαγή και καταλήστευση του τεράστιου θησαυροφυλακίου στην θρυλική πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας. Με αποθέματα 2.500 τόνων χρυσού και αργύρου που ξεπερνούσαν το σημερινό αποθεματικό των ΗΠΑ στο Fort Knox, ο θησαυρός του Δαρείου αρκούσε να συντηρήσει τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο για 200 χρόνια.

Στο κορύφωμα της εξολοθρευτικής του μανίας δεν δίστασε να πυρπολήσει την υπέρλαμπρη Περσέπολη, να κατασφάξει το ανώτατο ιερατείο του Ζωροαστρισμού, της μονοθεϊστικής θρησκείας των Περσών, να συλλήσει ναούς και να κατακάψει τα ιερά τους βιβλία. Τα εγκλήματα του Αλεξάνδρου συναγωνίζονται τις θηριωδίες πολλων κατακτητών της ιστορίας. Μιάς ιστορίας που εκτός από Μέγα τον ονόμασε παράλληλα και Καταραμένο (Περσ. Gujastag) θεωρώντας τον ενσάρκωση του ίδιου του Διαβόλου (Περσ. Ahriman).

Τελικά τι ήταν ο Αλέξανδρος; Θεός ή Διάβολος; Τύραννος ή Δημοκράτης; Κατακτητής ή Ελευθερωτής; Σφαγέας ή Ανθρωπιστής; Ανδροπρεπής ή Ομοφυλόφιλος; Απλά ένας ακόμα παρανοϊκός εγκληματίας πολέμου, μια "μάστιγα του Θεού", που κατάφερε να περάσει στην ιστορία με τον χειρότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο, σπέρνοντας την βία και το όλεθρο. Στα τελευταία του ακολούθησε την μοίρα όλων των μεγάλων σφαγέων της ανθρωπότητας: Παραφρόνησε.

Ο Αλέξανδρος ήταν τυχερός που πέθανε νέος διότι η ροπή του στα όργια, οι αποτρόπαιες πράξεις όπως αυτές των σφαγών της Τύρου, της Γάζας, των Σογδιανών και των Μαλλών καθώς και η εξόντωση των φίλων του Αττάλου, Φιλώτα, Κλείτου, Παρμενίωνα, Καλλισθένη δείχνει ότι μεταλλάχθηκε σε αιμοσταγή κατακτητή σαν τον Αττίλα ή τον Τζέκινγκς Χάν. Καμιά σχέση με την μυθολογική εικόνα του που πλάσθηκε στην Ελλάδα.

Τα βαθύτερα αίτια της βαρβαρότητας που επέδειξε στην σύντομη ζωή του (πέθανε σε ηλικία 33 ετών στην Βαβυλώνα, 40 χιλιομ. νότια της Βαγδάτης) είναι καθαρά ψυχοσεξουαλικά. Ο Αλέξανδρος υπέφερε από κόμπλεξ κατωτερότητας λόγω του ύψους του που μόλις έφθανε το 1.45 μ. Ήταν σχεδόν νάνος. Το επιβεβαιώνουν αρκετοί βιογράφοι του μεταξύ των οποίων ο Πλούταρχος που μαρτυρεί ότι ήταν 20 πόντους κοντότερος από τον πατέρα του Φίλιππο που ήταν και αυτός κοντός, γύρο στο 1.65. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον θώρακά του που ανακαλύφθηκε στο Κούτλες (Βεργίνα) από τον Μανώλη Ανδρόνικο. 

Most people have been reading about the exploits of Alexander the Great (356-323 BC). As a young soldier, he was loyal and friendly to his troops, but as time passed, he became increasingly unstable, paranoid, ruthless, and megalomaniac. Alexander considered himself a god. He killed anybody who opposed him, including old friends, and he would have no qualms in massacring entire cities. Like so many other dictators, he descended into madness
Alexander is known in some Eastern traditions such as Middle Persian literature as Alexander the Cursed due to his burning of the Persian capital and national library. He is also known as Alexander Dulkarnayim (Two-horned Alexander), because an image on coins minted during his rule depicts him with the two ram's horns of the Egyptian god Ammon.

ΕΦΗΜΕΡΗ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η αχανής Μακεδονική αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επέζησε μόλις 10 χρόνια. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου κατακερματίστηκε σε αυτόνομα κράτη που εκφυλίστηκαν τα επόμενα 150 χρόνια. Οι μόνες περιοχές που δεν υποτάχθηκαν ήσαν ο Πόντος, η Λακωνία (Σπάρτη) και η Ήπειρος.

ΧΙΤΛΕΡ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Tο τραγικό τέλος όλων των συγγενικών του προσώπων καταδεικνύει πως κάποια θεϊκή κατάρα βάρυνε την βασιλική οικογένεια τα μέλη της οποίας εξοντώθηκαν ανελέητα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο. Η κατάρα συνόδευσε όλους τους απογόνους. Ο πρώτος γιός του στραγγαλίσθηκε, ο δεύτερος σφαγιάσθηκε, η μητέρα του λιθοβολήθηκε, ο πατέρας του δολοφονήθηκε, τα αδέλφια του θανατώθηκαν. Ακόμα και μετά θάνατον δεν έγινε σεβαστός. Ο Αλέξανδρος είναι ο μοναδικός "Μέγας" της ιστορίας ο τάφος του οποίου δεν διασώζεται.
Ωστόσο η προσωνυμία Μέγας που του δόθηκε στην Δύση από τους Ρωμαίους έχει αρχίσει να αμφισβητείται. Στον Ανατολικό κόσμο απέκτησε την προσωνυμία Καταραμένος λόγω της θηριωδίας που επέδειξε καταστρέφοντας τον Περσικό πολιτισμό. Σήμερα πολλοί θεωρούν τον Αλέξανδρο σαν τον Χίτλερ της αρχαιότητας
Στο βιβλίο του γνωστού καθηγητή και κλασικιστή Victor Davis Hanson με τίτλο "the wars of the ancient Greeks"αναφέρεται οτι κανονικά θα έπρεπε να παρομοιάζουμε τον Αλέξανδρο όχι με τον Ναπολέοντα αλλά με τον Χίτλερ. Μόνο στις μάχες εξοντώθηκαν πάνω απο 200.000 ανθρωποι και συνολικά απο την εκστρατεία του ξεκληρίσθηκαν εκατομύρια Ασιάτες.

ΕΛΛΗΝΕΣ: ΑΒΥΣΣΑΛΕΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 

Εκτός από τους Πέρσες το βαθύ μίσος κατά του Αλεξάνδρου πηγάζει και από την πλευρά των υπόδουλων Ελλήνων και ιδιαίτερα των Αθηναίων που τον θεωρούσαν βάρβαρο κατακτητή και καταστροφέα του δημοκρατικού τους πολιτεύματος. Οι Έλληνες δεν μπορούσαν να λησμονήσουν την συντριπτική τους ήττα στην Χαιρώνεια το 338 πΧ, την ανελέητη καταστροφή των Θηβών το 335 πΧ και τον σφαγιασμό χιλιάδων Ελλήνων από τον Αλέξανδρο στην Θήβα, την Σπάρτη, τον Γρανικό, την Βακτριανή. Συγκλονιστικό και ταυτόχρονα μακάβριο είναι απόσπασμα του Έλληνα φιλοσόφου και βιογράφου Πλούταρχου (45-125 μΧ) που αναφέρεται στην αντίδραση του Αθηναίου ρήτορα Δημάδη (380-318 πΧ) στο άγγελμα του θανάτου του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα το 323 πΧ: 

"Ο Αλέξανδρος νεκρός; Αδύνατον.. Ολόκληρος ο κόσμος θα έπρεπε να έχει βρωμίσει από την μπόχα που αναδύει το πτώμα του " 

"Asclepiades, the son of Hipparchus, brought the first tidings of Alexander's death to Athens, which Demades told them was not to be credited; If it was true, the whole world sould have stunk by his dead corpse" 

Πλούταρχος: Φωκίων

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ 

Εδώ και 24 αιώνες μια κατάρα πλανιέται στα ιστορικά εδάφη της νότιας Ασίας. Από τους βάλτους της Μεσοποταμίας και τα ανεμοδαρμένα υψίπεδα του Ιράν μέχρι τα κακοτράχηλα βουνά του Αφγανιστάν και τις στέππες της Βακτριανής, ο θρύλος παραμένει ζωντανός. Μέσα σε πέντε μόλις χρόνια (334-329 πΧ), η ένδοξη Περσική αυτοκρατορία μεταβλήθηκε σε ερείπια και έπαψε να υπάρχει. Πόλεις ανασκάφησαν εκ θεμελίων, μεγαλόπρεπα παλάτια πυρπολήθηκαν, ναοί ισοπεδώθηκαν, χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάσθηκαν ανελέητα.
Ο λαμπρός Ιρανικός πολιτισμός γνώρισε την βαρβαρότητα ενός αιμοχαρούς εισβολέα και καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι αρχαίοι Πέρσες, γνήσιοι απόγονοι της ευγενούς Αρίας φυλής, βίωσαν έναν απερίγραπτο βανδαλισμό σε όλη την έκταση της αχανούς αυτοκρατορίας τους.

GUZASTAG - ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ

Ζαρατούστρα
Απ' τα βάθη των αιώνων, οι λαοί της Ασίας και όχι μόνο οι Ιρανοί, εξακολουθούν να ριγούν στο άκουσμα του ονόματος. Τις νύχτες του χειμώνα οι γηραιότεροι διηγούνται στα παιδιά τους μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν αιμοσταγή βασιλιά που ήλθε από τα μακρινά Βαλκάνια για να αφανίσει την υπέρτατη Αρία φυλή. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να ψιθυρίζουν μία λέξη που προκαλεί τρόμο: "Ισκαντάρ Γκουζαστάγκ, Αλέξανδρος ο Καταραμένος".
Στην ιστορική παράδοση του Ιράν ο Αλέξανδρος διαφοροποιείται σε σχέση με άλλες γραπτές πηγές. Στην εισήγησή του στο συνέδριο "Αλέξανδρος ο Μέγας: Από τη Μακεδονία στην Οικουμένη", ο καθηγητής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Τεχεράνης, Νάσερ Τακμίλ Χουμαγιούν, αναφέρει πως ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως καταστροφέας, καταραμένος και διαβολικός στη λογοτεχνία των Περσών που γράφηκε σε γραφή Παχλαβί τον μεσαίωνα. Στα κείμενα εκείνης της εποχής αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος έκαψε το ιερό βιβλίο του Ζωροαστρισμού, το Αβέστα, ενώ σε ορισμένες πηγές χαρακτηρίζεται ως ο άνθρωπος που κατέσφαξε τον Δαρείο.
Ενσάρκωμένος από τον ίδιο τον Σατανά (Περσ. Ahriman) σύμφωνα με την Ζωροαστρική παράδοση των Ιρανών, ο επικατάρατος Αλέξανδρος (Περσ. Iskandar Guzastag ή Gizistag, Αγγλ. Accursed, Ρωσ. Πроклятый), εξακολουθεί να στοιχειώνει την μνήμη των λαών που καθυπέταξε. Στο σημερινό Ιράν των 70 εκατομμυρίων αλλά και στο πολύπαθο γειτονικό Αφγανιστάν, η συλλογική μνήμη γιά τον επικατάρατο Αλέξανδρο αναπέμπει στον ίδιο τον Αχουραμάζντα, τον υπέρτατο Θεό των αρχαίων Περσών και στον προφήτη Ασο Ζαρατούστρα που καταράστηκαν τον Αλέξανδρο για τα δεινά που επέφερε στον Ζωροαστρισμό και στην Περσική αυτοκρατορία. Για τους ανατολικούς λαούς ο βάρβαρος Αλέξανδρος είναι ότι ο Αττίλας για την Δύση.

O Αλέξανδρος στάθηκε τυχερός που πέθανε νωρίς. Η ροπή του στα οργιαστικά μεθύσια, οι αποτρόπαιες πράξεις όπως οι καταστροφές-σφαγές της Περσέπολης, της Τύρου, της Γάζας, των Σογδιανών και των Μαλλών καθώς και η εξόντωση των στενών συνεργατών του Φιλώτα, Κλείτου, Παρμενίωνα, Καλλισθένη, δείχουν ότι μεταλλάχθηκε σε αιμοσταγή κατακτητή χειρότερο ίσως από τους μεγάλους σφαγείς της ιστορίας

Ο Αλέξανδρος δεσπόζει στο πάνθεο των μεγάλων σφαγέων της ιστορίας

Η εφήμερη κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου αν και πολύ μικρότερη του Ταμερλάνου ήταν εδαφικά ισοδύναμη με τις κατακτήσεις του Ναπολέοντα και του Χίτλερ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΟΣ

"Πιστεύεται ότι ο Παυσανίας δολοφόνησε τον Φίλιππο, υποκινούμενος από την Ολυμπιάδα η οποία είχε ενημερώσει τον Αλέξανδρο για το σχέδιό της"
Ιουστίνος, Ρωμαίος ιστορικός, 3ος αι. μΧ

ΠΟΙΟΣ ΟΠΛΙΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ; 

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 336 πΧ στο αρχαίο θέατρο των Αιγών από τον αξιωματικό της βασιλικής φρουράς Παυσανία. Η δολοφονία έγινε στην διάρκεια των γάμων της κόρης του Κλεοπάτρας με τον βασιλιά της Ηπείρου Αλέξανδρο που ήταν αδελφός της Ολυμπιάδας. Ο Φίλιππος είχε μετονομάσει την Κλεοπάτρα σε Ευριδίκα, ένα όνομα Ιλλυρικής προέλευσης που το είχε η μητέρα του
Την στιγμή του φόνου ο Παυσανίας όρμησε ξαφνικά μπροστά και κάρφωσε ένα Σκυθικό σπαθί στο στήθος του Φιλίππου που έπεσε νεκρός μπροστά σε εκατοντάδες έντρομους προσκεκλημένους. Στην συνέχεια προσπάθησε να διαφύγει προς την έξοδο του θεάτρου όπου περίμεναν δύο άλογα αλλά το πόδι του μπερδεύτηκε σε μία κληματαριά και έπεσε στο έδαφος. Εκεί τον πρόλαβαν οι βασιλικοί σωματοφύλακες και τον κομμάτιασαν με τα σπαθιά τους.
Ο τρόπος με τον οποίο εκτελέσθηκε ο Παυσανίας αποδεικνύει την εμπλοκή του Αλεξάνδρου στην δολοφονία του πατέρα του. Ο Παυσανίας καταδιώχθηκε και θανατώθηκε σε μικρή απόσταση από τρεις σωματοφύλακες. Πρόκειται γιά τους Περδίκα, Λεόννατο και Ατταλο που κατάγονταν από την Ορεστίδα και ήσαν έμπιστοι της Ολυμπιάδας και του γιού της Αλεξάνδρου.
Η άμεση εκτέλεση του Παυσανία ήταν μεθοδευμένη για να μη αποκαλύψει τους υποκινητές του. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές οι τρεις εκτελεστές του Παυσανία ήσαν σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου. Αν και είναι δύσκολο να διευκρινισθή ο βαθμός της συνενοχής του Αλεξάνδρου, είναι προφανές ότι γνώριζε αυτό που πρόκειτο να συμβεί και έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να χαθή κάθε ίχνος που θα τον ενοχοποιούσε.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Παυσανία, ο Αλέξανδρος παρότρυνε έμμεσα τον Παυσανία να δολοφονήσει τον Φίλιππο αναφέροντας την γνωστή ρήση του Ευριπίδη στην Μήδεια: "Τον πεθερό, την νύφη και τον γαμπρό, όλους μαζί" (bridegiver, bridegroom and bride). Η σιβυλλική αυτή φράση ερμηνεύεται σαν διαταγή του Αλεξάνδρου προς τον Παυσανία να σκοτώσει ταυτόχρονα τον συνονόματό του γαμπρό, την νύφη Κλεοπάτρα και τον πεθερό Φίλιππο. Παρ' όλο που το σχέδιο επινοήθηκε από την Ολυμπιάδα η έμμεση συμμετοχή του Αλεξάνδρου θεωρείται πολύ πιθανή.
Η εμπλοκή του Αλεξάνδρου προβάλλεται και από τον ιστορικό Διόδωρο Σικελιώτη (60 πΧ - 38 πΧ) που κατηγορεί τόσο την Ολυμπιάδδδδα όσο και τον Αλέξανδρο ότι μεθόδευσαν την δολοφονία του Φιλίππου για να επιτύχουν την άνοδο του νεαρού Αλεξάνδρου στον θρόνο της Μακεδονίας (Diod. 16. 91-4) .

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Ο Αλέξανδρος ανάμεσα στους γονείς του.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΝΤΩΣΗ 

Archelaus was succeeded by his underage son Orestes. Orestes was killed by governor Aeronus, who then proclaimed himself king Archelaus II. His son Pausanius became king, but was in turn killed by Amintas II, son of Archelaus and brother of Orestes. Amintas II (389-369 B.C.) was succeeded by his eldest son, Alexander II. Only a year later Alexander II was killed by his brother-in-law, Ptolomeus of Alor, who married Alexander's mother Eyridice and proclaimed himself heir to the throne.
Alexander II's younger brother, Perdiccas, killed Ptolomeus in 365 B.C. and became King Perdiccas III. But the young king and 43,000 Macedonians were killed in a crushing defeat at the hands of the Dardans; Philip, who was 23 at the time and the youngest son of Amintas III, became regent to the heir Amintas IV, and shortly after was crowned as King Philip II 

Στην βασιλική δυναστεία της Μακεδονίας αποτρόπαια εγκλήματα όπως η μητροκτονία, η αδελφοκτονία ακόμα και η παιδοκτονία ήσαν συνήθη φαινόμενα. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Α΄ (413-399 πΧ) δολοφονήθηκε από τον Κρατερό, ο 7ετής γυιός του βασιλιά Περδίκα Β΄ (448-413 πΧ) δολοφονήθηκε από τον Αρχέλαο Α΄. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Β΄ (369-368 πΧ) δολοφονήθηκε από τον ετεροθαλή αδελφό του Πτολεμαίο Αλωρίτη (368-365 πΧ) που ανέβηκε στον θρόνο αφού παντρεύτηκε την μητέρα του Αλεξάνδρου Β΄Ευριδίκη. Ο Πτολεμαίος Αλωρίτης δολοφονήθηκε το 365 πΧ από τον νεώτερο αδελφό του Περδίκα που αναρριχήθηκε στον θρόνο ως Περδίκας Γ΄. Ο Περδίκας Γ΄ σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Δαρδάνων. Η γυναίκα του Κάσανδρου βασίλισσα Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε από τον υιό της Αντίπατρο

Η ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ - ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΙΑ

Οι φήμες που κυκλοφόρησαν παρουσίαζαν σεξουαλικά κίνητρα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο Παυσανίας που υπήρξε εραστής του Φιλίππου είχε δυσαρεστηθή όταν ο Φίλιππος τον αντικατέστησε με κάποιον άλλον εραστή που ονομαζόταν επίσης Παυσανίας. Η ταπείνωση του Παυσανία πήρε τεράστιες διαστάσεις όταν βιάσθηκε δημόσια σε κατάσταση μέθης από στρατιώτες του στρατηγού Ατταλου στην διάρκεια συμποσίου στην Πέλλα. Ο Φίλιππος στον οποίον παραπονέθηκε δεν φάνηκε πρόθυμος να τιμωρήσει τον Ατταλο. Το περιστατικό του δημόσιου βιασμού αποθανατίσθηκε στην επική ταινία ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ του Oliver Stone.
Το συγκεκριμένο σενάριο παρουσιάζει κενά διότι δεν εξηγεί γιατί ο Παυσανίας επέλεξε να σκοτώσει τον Φίλιππο αντί τον Ατταλο και κυρίως γιατί επέλεξε την ημέρα των γάμων της πριγκήπισσας Κλεοπάτρας αντί οποιασδήποτε άλλης ημέρας που θα είχε καλλίτερη ευκαιρία να δράσει σαν σωματοφύλακας του Φιλίππου. Πέραν αυτού η απρόσμενη δολοφονία του στρατηγού Ατταλου στην Μ. Ασία που έγινε με διαταγή του Αλεξάνδρου λίγο μετά την δολοφονία του Φιλίππου αποδεικνύει την βιασύνη του Αλεξάνδρου να απαλλαγεί από τους στενούς φίλους του δολοφονημένου πατέρα του.
Ο Ατταλος δολοφονήθηκε από έναν Θράκα εγκάθετο, τον Εκαταίο, τον οποίο ο Αλέξανδρος έστειλε στην Μ. Ασία με συμβόλαιο θανάτου επί κεφαλής ομάδας εκτελεστών. Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του στρατηγού Παρμενίων που βρισκόταν μαζί με το Ατταλο στην Μ. Ασία επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος. Ο Παρμενίων συνήργησε στην δολοφονία του Ατταλου παρ' όλο που ήταν γαμπρός του. Δέκα χρόνια αργότερα ο βετεράνος Παρμενίων είχε την ίδια τύχη στην Ασία. Δολοφονήθηκε άνανδρα με προσωπική εντολή του Αλεξάνδρου μετά την εκτέλεση του αγαπημένου του γιου Φιλώτα.
Ο Ατταλος ήταν έμπιστος του Φιλίππου και αντιπαθούσε φανερά τον Αλέξανδρο. Είναι γνωστό το επεισόδιο στους γάμους του Φιλίππου με την Κλεοπάτρα, όταν ο Ατταλος χαρακτήρισε τον Αλέξανδρο μη νόμιμο διάδοχο επειδή η μητέρα του καταγόταν από την Ήπειρο και όχι την Μακεδονία.
Ο Αλέξανδρος γνώριζε το εγκληματικό σχέδιο της Ολυμπιάδας και ήταν σύμφωνος με την δολοφονία του πατέρα του
Ο Αλέξανδρος μετά την δολοφονία του πατέρα του, κατηγόρησε τον νεκρό Παυσανία ότι ήταν πράκτορας του βασιλιά της Περσίας Δαρείου. Η συγκεκριμένη εκδοχή προβάλλεται από τον ιστορικό Αρριανό (Arrianus Ανάβασις II, 15.5). Στην συνέχεια ο Αλέξανδρος στράφηκε κατά των δύο γιών του στρατηγού Αέροπου τους οποίους εκτέλεσε ως υποκινητές της δολοφονίας. Η οικογένεια του Αέροπου (Aerop) που καταγόταν από την Ανω Μακεδονία ανήκε στην φυλή των Λυγκηστών.
Σύμφωνα με τον Αλέξανδρο οι Λυγκηστές εποφθαλμιούσαν τον θρόνο της Μακεδονίας και δεν είδαν με καλό μάτι τον γάμο του Φιλίππου με την νεαρή Κλεοπάτρα που καταγόταν από την κάτω Μακεδονία. Στην πραγματικότητα οι γυιοί του Αέροπου θεωρήθηκαν από τον Αλέξανδρο αποδιοπομπαίοι και θανατώθηκαν με προσωπική του εντολή ως υπαίτιοι της δολοφονίας του Φιλίππου για να μη στραφούν οι υποψίες προς το πρόσωπο της μητέρας του που ήταν η κύρια αυτουργός.
Σε κάθε περίπτωση η εχθρότητα του Αλεξάνδρου προς τον πατέρα του είναι επιβεβαιωμένη. Μετά το διαζύγιο της μητέρας του με τον Φίλιππο, κατέφυγε στο βασίλειο των Ιλλύριων όπου προσπάθησε να υποκινήσει εισβολή κατά του πατέρα του.Την ίδια εποχή η Ολυμπιάδα είχε καταφύγει στην Ηπειρο υποκινώντας τον τοπικό βασιλιά Αλέξανδρο που ήταν αδελφός της, να δράσει κατά του Φιλίππου.
Το διαμφισβητούμενο κρανίο του Φιλίππου όπως ανακαλύφθηκε το 1977 στο Κούτλες (Βεργίνα)
Ο Αλέξανδρος επέστρεψε στην Πέλλα δύο χρόνια αργότερα αλλά οι σχέσεις του με τον πατέρα του δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Η γέννηση του Κάρανου από την Κλεοπάτρα έφερε τον Αλέξανδρο σε δύσκολη θέση διότι δημιουργήθηκε ορατή απειλή για την διαδοχή.
Ο νεογέννητος Κάρανος αν και δεν ήταν πρωτότοκος θα ανέβαινε κάποια ημέρα στον θρόνο επειδή σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο ήταν Μακεδόνας τόσο από πλευράς πατέρα όσο και από την πλευρά της μητέρας του Κλεοπάτρας. Η κυριότερη απόδειξη της εμπλοκής του Αλέξανδρου στην δολοφονία του πατέρα του είναι το γεγονός πως οι τρεις άντρες που κυνήγησαν και σκότωσαν τον δολοφόνο Παυσανία ήσαν σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου.
Πρόκειται για τον μετέπειτα στρατηγό Λεοννάτο, τον Περδίκα και τον Ατταλο που κατάγονταν όλοι από την Ορεστίδα και ήσαν έμπιστοι του Αλεξάνδρου και της Ολυμπιάδας. Αντί να συλλάβουν ζωντανό τον Παυσανία προκειμένου να αποκαλύψει τους υποκινητές του, έσπευσαν να τον σκοτώσουν επί τόπου για να του κλείσουν το στόμα
Η συνομωτική σχέση του Παυσανία με τη Ολυμπιάδα μαρτυρείται από τους ιστορικούς Ιουστίνο και Πλούταρχο που αναφέρουν πως μετά την δολοφονία του Φιλίππου η Ολυμπιάδα επέστρεψε στην Μακεδονία από την Ηπειρο και τοποθέτησε χρυσό στεφάνι στο κεφάλι του νεκρού Παυσανία που βρισκόταν κρεμασμένος σε έναν σταυρό. Στην συνέχεια έκαψε τελετουργικά το πτώμα του και τοποθέτησε την τέφρα δίπλα στον τάφο του Φιλίππου.Τέλος αφιέρωσε το Σκυθικό σπαθί με το οποίο δολοφονήθηκε ο Φίλιππος στον ναό του Απόλλωνα με εγχάρακτο το πραγματικό της όνομα που ήταν Μυρτάλη (Justin IX, 7.10)

Σήμερα όλο και περισσότεροι μελετητές συμφωνούν πως ο Αλέξανδρος γνώριζε και κατά πάσα πιθανότητα συμμετείχε στο συνωμοτικό σχέδιο της δολοφονίας του Φιλίππου. Η άνοδός του στον θρόνο της Μακεδονίας επιτεύχθηκε με πατροκτονία, ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχει καταγράψει η ιστορία

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΛΛΑ 

Η δολοφονία του Φίλιππου πυροδότησε έναν αιματηρό κύκλο εκκαθαρίσεων στην Πέλλα. Εκτός από τον Παυσανία που εκτελέσθηκε επί τόπου, ο Αλέξανδρος διέταξε να σφάξουν τα δύο άλογα με τα οποία ο Παυσανίας σχεδίαζε να διαφύγει. Στην συνέχεια το άψυχο πτώμα του Παυσανία καρφώθηκε πάνω σε ξύλινο σταυρό και εκτέθηκε σε δημόσια θέα στην αγορά της Πέλλας.
Η αποτρόπαιη ποινή της σταύρωσης επιβλήθηκε ταυτόχρονα στον επίσημο βασιλικό οιονοσκόπο επειδή δεν είχε προβλέψει το μεγάλο κακό που έπληξε την βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας. Οι Ληγκηστές Ερομένης και Αρραβαίος, γυιοί του Αέροπου, θανατώθηκαν ως συνένοχοι του δολοφόνου Παυσανία. Ο στρατηγός Ατταλος δολοφονήθηκε με προσωπική εντολή του Αλεξάνδρου. Με διαταγή της Ολυμπιάδας εκατό επιφανείς Μακεδόνες θανατώθηκαν τελετουργικά πάνω από τον τάφο του Φιλίππου, στην αρχαία πρωτεύουσα Αιγαί.

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ 

Όταν πέθανε ο Aλέξανδρος, αναστήθηκε στη φαντασία των λαών. Όσο γρηγορότερα χάθηκε, τόσο ιδανικότερη φάνηκε η μορφή του. Eκείνο που ποθούσε για τον εαυτό του, να μοιάσει σε θεό, το πέτυχε νεκρός, με τους μύθους που πλάσθηκαν για να ιστορήσουν επεισόδια πιο φανταστικά κι από την πολυτάραχη ζωή του. Δεν αξιώθηκε να βρει έναν Όμηρο να τον υμνήσει, όμως ο θρύλος κάθε φυλής τον διεκδίκησε σαν δικό της θρέμμα.
Tόση εντύπωση προξένησε στον κόσμο, ώστε λαοί που ποτέ δεν τον γνώρισαν, όπως οι Kινέζοι, οι Λάπωνες, οι Iνδονήσιοι, οι Γιαπωνέζοι, είτε αφηγούνται τα άθλα του, είτε τον καταριούνται. O θρύλος του απλώθηκε από τη Γαλλία ώς τον Eιρηνικό κι από την παγωμένη Iσλανδία ώς την Aφρική

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ

Στον διαγωνισμό που οργάνωσε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ ο Μέγας Αλέξανδρος ψηφίσθηκε ως ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών. Πώς έφτασε όμως ο λεγόμενος «μεγάλος στρατηλάτης» ως την άλλη άκρη του κόσμου; Πέρα από τον μύθο, υπάρχουν και οι σφαγές στη διάρκεια των κατακτητικών εκστρατειών…

Μια εναλλακτική ματιά πάνω στους «Μεγάλους» της ιστορίας, ανάμεσά τους και στο «Μέγα» Αλέξανδρο, προσφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του, «Ο μύθος των ‘μεγάλων’ της ιστορίας». Για «νοθεία της ιστορίας» κάνει λόγο ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι πρόσωπα του δημόσιου βίου που πρωταγωνιστούν σε αποτρόπαια εγκλήματα θεωρούνται ιερά και αδιαμφισβήτητα, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης των εγκλημάτων, ή έστω ωραιοποιημένα υπό το μανδύα του ηρωισμού και της ανδρείας που επέδειξαν για την «εξαγωγή» του πολιτισμού στους «βάρβαρους» κι «απολίτιστους».

«Δήμιοι και τύραννοι λαών ηρωοποιούνται, εξευγενίζονται και εξεικονίζονται με φωτοστέφανο. Απόπειρα κριτικής έρευνας γύρω από παρόμοια πρόσωπα θεωρείται συχνά βέβηλη και αντεθνική πράξη! Εδραιώνεται έτσι η φήμη ηγεμόνων που πρέπει να προκαλούν φρίκη και απέχθεια και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. Νομιμοποιείται η παραχάραξη της ιστορίας από την εκάστοτε εξουσία και τιμώνται οι εξωνημένοι υμνωδοί και αυλοκόλακες».

«Μέγας ο Αλέξανδρος που υποδούλωσε τις ελεύθερες και αυτόνομες ελληνικές πόλεις και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της γνήσιας δημοκρατίας – συμφορά για τους Έλληνες και την ανθρωπότητα – προκαλώντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού. Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπια», αναφέρει ο συγγραφέας στο εν λόγω βιβλίο.

Μετά το φόνο του πατέρα του, Φιλίππου Β', ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών, εξοντώνει όλους τους συγκληρονόμους του θρόνου για να αναλάβει την εξουσία. Η είδηση για τη δολοφονία του Φίλιππου «προκάλεσε γενική έκρηξη χαράς στις ελληνικές πόλεις», σημειώνει ο συγγραφέας. Ακολούθησε ο ξεσηκωμός των ελληνικών πόλεων που διεκδικούν την ανεξαρτησία και αυτονομία τους. Μόνο οι Θεσσαλοί παρέμειναν υπάκουοι στην μακεδονική μοναρχία. Πολλές περιοχές όπως η Αιτωλία, Αμβρακία, Ήλιδα, Αρκαδία, Αργολίδα, εκδιώκουν τους πράκτορες του Φιλίππου και ανασυγκροτούν την άμεση δημοκρατία, αναφέρει το βιβλίο.

Για την καταστολή του ξεσηκωμού των ελληνικών πόλεων ο Αλέξανδρος οργανώνει εκστρατεία στην νότια Ελλάδα για την κατάπνιξη των ανταρσιών και τον εξαναγκασμό των πόλεων να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του νέου μονάρχη. Στο πλαίσιο αυτό, συγκαλείται το 2ο Συνέδριο της Κορίνθου το οποίο αναγνωρίζει τον Αλέξανδρο ως “στρατηγό αυτοκράτορα” και επανεπικυρώνει το σχέδιο “κοινής” εκστρατείας κατά των Περσών, με το σύνθημα της εκδίκησης για τις ελληνικές συμφορές πριν ενάμισι αιώνα, σημειώνει ο συγγραφέας. Ωστόσο, τα δύο Συνέδρια της Κορίνθου (το πρώτο, την εποχή του Φίλιππου) αποτελούν συνέπεια καταναγκασμού και οι αποφάσεις τους «αποτελούσαν εντολές της μακεδονικής μοναρχίας και όχι προϊόν ελεύθερων διαβουλεύσεων», επισημαίνει ο Κ. Σιμόπουλος.

Στο πλαίσιο αυτό συντελείται και το ολοκαύτωμα της Θήβας. Τις σφαγές και τη λεηλασία ακολούθησε η αιχμαλωσία όλων των παιδιών της πόλης, ενώ «έδωσε εντολή να ξεθεμελιωθεί η Θήβα», προκειμένου να αποθαρρύνει κάθε ένοπλη εξέγερση. Τόσο κατά τον Πλούταρχο, όσο και κατά τον Πολύβιο, η ολοκληρωτική καταστροφή της Θήβας απέβλεπε στον εκφοβισμό των υπόλοιπων Ελλήνων ώστε να μην προβούν σε ένοπλο αγώνα και να υποταχθούν στην μακεδονική μοναρχία.

Αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Ασία, συντελούνται σφαγές ελληνικών πόλεων, τις οποίες είχε αναλάβει να απελευθερώσει από τον περσικό ζυγό. Οι περισσότερες συνθηκολόγησαν και όσες αντιστάθηκαν υπέστησαν συμφορές. Ακόμα και η εντολή του Αλέξανδρου για κατάλυση των ολιγαρχικών καθεστώτων και αποκατάσταση της παραδοσιακής αυτονομίας και των δημοκρατικών θεσμών υπήρξε – κατά τον συγγραφέα – «μια υποκριτική εξαγγελία για να προσελκύσει τη συμπάθεια των μικρασιατικών πόλεων και να αποτρέψει την ένοπλη αντίστασή τους». Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, η στάση του Αλέξανδρου απέναντι σε κάθε ελληνική πόλη, εύνοια ή διωγμός, καθοριζόταν από την υποταγή ή όχι των κατοίκων.

Η κατάκτηση των ασιατικών χωρών συνοδευόταν από ολοκληρωτική καταστροφή και εγκλήματα, αναφέρει ο συγγραφέας. Ισοπέδωση πόλεων, σφαγή πληθυσμών, εμπρησμοί, βασανιστήρια. Στην Τύρο της Συρίας, το 332 π.Χ., ενώ έπεσαν οι υπερασπιστές της πόλης μετά από πολύμηνη πολιορκία, ο Αλέξανδρος έκανε σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ θανάτωσε με σταύρωση 2000 νέους της Τύρου. Τον ίδιο χρόνο στη Γάζα, μετά την άλωσή της, διέταξε να σφαγιαστούν όλοι οι νέοι, πάνω από 10.000 στο σύνολό τους. «Ήταν τόσο συστηματική η τρομακτική σφαγή κατά την προέλαση στο εσωτερικό της Ασίας που, όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες, ‘τα σπαθιά στόμωσαν, παραμορφώθηκαν, καθώς λιάνιζαν τα κορμιά’».

Όπως παρατηρεί ο Κ. Σιμόπουλος, οι βαρβαρότητες του Αλέξανδρου συγκλόνιζαν τους αρχαίους συγγραφείς, ακόμα και τους υμνητές του, που αναφέρονται στις ομαδικές σφαγές πληθυσμών μετά την άλωση και τα ολοκαυτώματα περιοχών όπως στη Φοινίκη και στη Σογδιανή (332π.Χ.), στην Ινδία (326 π.Χ.), στη Ζάγρο (323 π.Χ.) κ.α. Παράλληλα, ο συγγραφέας ασκεί έντονη κριτική και στην αντιμετώπιση του Αλέξανδρου απέναντι στα ίδια τα μνημεία και έργα τέχνης του ανατολικού πολιτισμού, αρκετά από τα οποία υπέστησαν εμπρησμούς και κατεδαφίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η καταστροφή της Περσέπολης, που κατά τον Διόδωρο ήταν η πλουσιότερη πόλη του κόσμου. «Μετά την άλωση οι Μακεδόνες εξόντωσαν όλους τους άνδρες και ρίχτηκαν στη διαρπαγή».

«Οι βαρβαρότητες θα ολοκληρωθούν με την ολοσχερή καταστροφή του πολυφημισμένου στην οικουμένη για τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς και τα ιστορικά κειμήλια ανακτορικού συγκροτήματος. Μνημεία και σημαντικά έργα τέχνης που αποτελούσαν μια δυναμική σύνθεση και πλούσια ενότητα πολιτιστικών παραδόσεων και τεχνοτροπιών, ασσυριακών και αιγυπτιακών αλλά και με έκδηλες επιρροές του ελληνικού πολιτισμού διαμέσου της Ιωνίας».

Με την κατάκτηση του περσικού κράτους, ο Αλέξανδρος αισθάνεται ως Ασιάτης μονάρχης και νόμιμος διάδοχος του Κύρου, αναφέρει ο συγγραφέας. Υπάρχει πλέον μια μεγάλη αυτοκρατορία, της οποίας η Ελλάδα αποτελεί απλά μια ασήμαντη, μακρινή επαρχία, συμπληρώνει. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος υιοθετεί το μεγαλείο και τη χλιδή της περσικής Αυλής καθώς και την απολυταρχική συμπεριφορά των Ασιατών ηγεμόνων. «Αξιώνει να τιμάται ως Πέρσης μονάρχης, κάτι απαράδεκτο για το εκστρατευτικό σώμα που έχει γαλουχηθεί με άλλες παραδόσεις. Προσεγγίζει και περιποιείται τους Ασιάτες μεγιστάνες, εξευτελίζει και θανατώνει τους Ελληνομακεδόνες». Μετά το φόνο του Δαρείου, ο Αλέξανδρος εμφανίζεται ως κληρονόμος της δυναστείας των Αχαιμενιδών. Αδελφοποιείται με την άρχουσα τάξη, διαβεβαιώνοντας τους αυλικούς και αξιωματούχους του Δαρείου ότι είναι προστάτης και σύμμαχός τους. Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, ο Αλέξανδρος μεταμορφώθηκε σε γνήσιο μονάρχη της Ανατολής.

«Ο Αλέξανδρος περιβάλλεται από Πέρσες αξιωματούχους, συμπεριφέρεται ως Ασιάτης μονάρχης. Σατράπες και αριστοκράτες της Περσίας συνωστίζονται στην Αυλή του. Και βίος αναίσχυντος ατιμωτικής κραιπάλης», γράφει ο Κ. Σιμόπουλος. Ο συγγραφέας κάνει λόγο για «εκπερσισμό» του Αλέξανδρου, στον οποίο «οφείλεται και η εμφάνιση στον ελληνικό κόσμο και στους κατοπινούς αιώνες, του τίτλου «βασιλεύς» με τις παρεπόμενες ιδιότητες – απολυταρχία, μεγαλοπρέπεια, χλιδή κτλ. Δεν ήταν άγνωστος στην προαλεξανδρινή εποχή αλλά δεν ταυτιζόταν με την απόλυτη εξουσία».

Όσον αφορά στις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών από την Ευρώπη στην Ασία και το αντίστροφο, ο Κ. Σιμόπουλος κάνει λόγο για βάρβαρη μέθοδο. Σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η εν λόγω τακτική είχε στόχο τη δημιουργία μιας νέας, συναδελφωμένης κοινότητας με τις επιμιξίες και τους συγγενικούς δεσμούς, ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει ένα άλλο επιχείρημα. «Η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών αποτελούσε πάντοτε μια βάρβαρη αλλά ασφαλή μέθοδο σκλαβωμού ή ηθικού αφοπλισμού λαών και ανθρώπινων ομάδων, πολιτική που ακολούθησαν πάμπολα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους τόπους».

Ο Μ.Αλέξανδρος ήταν ένας μεγάλος ηγέτης και στρατιωτικός, αλλά αυτά τα χαρίσματα δε μπορούν να δώσουν άλλοθι σε όλα τα εγκλήματα που διέπραξε. Η ιστορία πλάθεται, αλλοιώνεται και πολλές φορές παραποιείται από τους εξουσιάζοντες και φυσικά όχι συμπτωματικά...