Anthellenic Notes #2 - Александар III Велики (Александар Македонски, Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας 356. π.Χ. – 323. π.Χ)

Александар III Велики (Александар Македонски, Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας 356. π.Χ. – 323. π.Χ)

Αλέξανδρος ο Μακεδόνας (τα σημερινά Σκόπια ή Δημοκρατία της Μακεδονίας).  Ο μεγαλύτερος στρατηλάτης όλων των εποχών. Έφτασε με το στρατό του στα πέρατα της τότε οικουμένης και κατέκτησε τους λαούς της Ανατολής. Έκτισε πολλές πόλεις και έδωσε το όνομα του σε αυτές. Αργότερα πολλοί στρατηγοί και κυβερνήτες προσπάθησαν να τον μιμηθούν. Αν –υποθετικά-γίνονταν μία μάχη μεταξύ Αλέξανδρου και Καίσαρα ζήτημα αν οι Ρωμαίοι κράταγαν για δύο ώρες αντίσταση. Η ήττα τους θα ήταν βέβαιη αναφέρουν έγκριτοι καθηγητές ερευνητές της ιστορίας.

Ας δούμε όμως και λίγο το χαρακτήρα αλλά και τη συμπεριφορά του απέναντι στους γείτονές του, τους Έλληνες. Είχε πάρει μέρος στη μάχη της Χαιρώνειας και κατάσφαξε τους άλλους Έλληνες και μαζί με το Φίλιππο έστησαν το τρόπαιο της ντροπής-ένα λιοντάρι- για να θυμίζει σε όλους ότι εκεί θάφτηκε η δημοκρατία. Κατέστρεψε εκ θεμελίων τη Θήβα για να δώσει ένα γερό μάθημα στους διαφωνούντες Έλληνες ότι αυτός τώρα είναι το αφεντικό. Ποτέ στο παρελθόν οι πόλεις κράτη δεν έπρατταν έτσι. Οξύθυμος, αλαζονικός, απέρριψε το πατέρα του Φίλιππο κι έλεγε ότι ήταν γιός του αιγύπτιου θεού Άμμωνα όταν τα μυαλά του «πήραν» αέρα από τις πρώτες νίκες κατά των Περσών. Εκπερσίστηκε. Απέρριψε την ελληνική παιδεία που έλαβε από τον Αριστοτέλη και έγινε Πέρσης μονάρχης. Απαίτησε να τον θεοποιήσουν να κάνουν θυσίες στο όνομα του και να τον προσκυνούν κάτι που οι Έλληνες υπήκοοί του δεν έκαναν ποτέ στο παρελθόν , γέλαγαν και αναθεμάτιζαν τον Αλέξανδρο για την ύβρη εκ μέρους του. Δολοφόνησε πολλούς στρατηγούς , φίλους και συνεργάτες του όταν διήγε τη τρέλα της μέθης… και άλλα πολλά. Ο Αλέξανδρος ήταν ο στρατηγός που ξεκινώντας από τη πατρίδα του Μακεδονία (Σκόπια: τότε επαρχία της Ελλάδας) με ένα καλά οργανωμένο στρατό χάρη στον ευφυή πατέρα του Φίλιππο κατέστρεψε την Ελλάδα και κατάφερε να διαλύσει και κυριεύσει τη περσική αυτοκρατορία με ότι αυτό συνεπάγεται…

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ, Ο ΚΡΑΓΜΕΝΟΣ, ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ,  ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

Επικατάρατος όποιος αφανίζει πολιτισμούς 

Επικατάρατος όποιος θανατώνει αθώους
Επικατάρατος όποιος καταστρέφει την ειρήνη
Επικατάρατος όποιος ερωτεύεται άντρες και γυναίκες
Επικατάρατος όποιος δολοφονεί φίλους και συγγενείς
Επικατάρατος όποιος βεβηλώνει ναούς αλλοθρήσκων
Επικατάρατος όποιος αυτοαποκαλείται Θεός
Επικατάρατος όποιος ενσαρκώνεται από τον Σατανά
Τρισκατάρατος όποιος ονομάζεται Αλέξανδρος
Αφορισμός του δρ. Fraydon Aryan, Ιρανού διανοούμενου, Λονδίνο 1998

«Θα πω ότι προσωπικά δεν τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για τον Μέγα Αλέξανδρο, αν και γνωρίζω ότι η άποψή μου αυτή μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο επικρίσεων στις δύο χώρες. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν σίγουρα μεγάλος κατακτητής, όμως έσφαξε χιλιάδες ανθρώπους και κατέστρεψε πολλές πόλεις. Δεν διέδωσε τη δημοκρατία και τις πολιτειακές αξίες. Για τον λόγο αυτό μου φαίνεται περίεργο που υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα, σχετικά με το ποιος θα τον κληρονομήσει» 

Συνέντευξη του Αμερικανού διαπραγματευτή για το Μακεδονικό Μάθιου Νίμιτς σε εφημερίδα των Σκοπίων, Οκτώβριος 2007

ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΣΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΨΕΥΔΟΣ 

"Χαίρε Αλέξανδρε Βασιλέα των Μακεδόνων, οι Γραικοί σε χαιρετούν και από σε προσμένουν το βάπτισμα στα νερά της Στυγός, για να ξαναγίνουν Ελληνες"

Μια Φωτιά από τα Βαλκάνια

Στον δυτικό κόσμο έγινε γνωστός με την προσωνυμία "Μέγας" λόγω της ανυπέρβλητης στρατηγικής του ιδιοφυΐας. Σε λιγότερο από δώδεκα χρόνια κατέκτησε πρώτα την Ελλάδα, έπειτα την Αίγυπτο και στην συνέχεια ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο, δημιουργώντας μια εφήμερη αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Αδριατική μέχρι τις Ινδίες. Ωστόσο ο βασιλιάς Ισκαντάρ (Αλέξανδρος) της Μακεδονίας (356-323 πΧ) έσπειρε τον θάνατο και την καταστροφή στην κατακτητική του πορεία.

Στο πέρασμά του εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάσθηκαν, πόλεις εκθεμελιώθηκαν, οι κάτοικοι σύρθηκαν στην σκλαβιά. Υπήρξε αδίσταχτος σφαγέας λαών, αλκοολικός και ταυτόχρονα μεγαλομανής πιστεύοντας πως είναι γιός του Θεού Άμμωνα, μια παρανοϊκή ιδεοληψία που τον συνόδεψε σε ολόκληρη την σύντομη ζωή του.

Εγκλημάτισε κατά των Ελλήνων αλλά και στενών συγγενών και φίλων του δημιουργώντας έναν κύκλο αίματος που συνεχίσθηκε και μετά τον θάνατό του. Με τα σημερινά πρότυπα θα καταδικαζόταν σαν εγκληματίας πολέμου στην Χάγη ή θα κατέληγε σε κάποιο φρενοκομείο.

Χάρις στην εξαίρετες στρατηγικές του ικανότητες, οι αρχαίοι Μακεδόνες, μία ημιβάρβαρη Ιλλυρική φυλή γιδοβοσκών με πολεμοχαρείς καταβολές, κατάφεραν να συντρίψουν τον βασιλέα των βασιλέων Δαρείο τον Κοδομανό και να σωριάσουν σε ερείπια την μεγαλύτερη αυτοκρατορία της εποχής. Μοναδικός τους στόχος η διαρπαγή και καταλήστευση του τεράστιου θησαυροφυλακίου στην θρυλική πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας. Με αποθέματα 2.500 τόνων χρυσού και αργύρου που ξεπερνούσαν το σημερινό αποθεματικό των ΗΠΑ στο Fort Knox, ο θησαυρός του Δαρείου αρκούσε να συντηρήσει τον αρχαίο Ελληνικό κόσμο για 200 χρόνια.

Στο κορύφωμα της εξολοθρευτικής του μανίας δεν δίστασε να πυρπολήσει την υπέρλαμπρη Περσέπολη, να κατασφάξει το ανώτατο ιερατείο του Ζωροαστρισμού, της μονοθεϊστικής θρησκείας των Περσών, να συλλήσει ναούς και να κατακάψει τα ιερά τους βιβλία. Τα εγκλήματα του Αλεξάνδρου συναγωνίζονται τις θηριωδίες πολλων κατακτητών της ιστορίας. Μιάς ιστορίας που εκτός από Μέγα τον ονόμασε παράλληλα και Καταραμένο (Περσ. Gujastag) θεωρώντας τον ενσάρκωση του ίδιου του Διαβόλου (Περσ. Ahriman).

Τελικά τι ήταν ο Αλέξανδρος; Θεός ή Διάβολος; Τύραννος ή Δημοκράτης; Κατακτητής ή Ελευθερωτής; Σφαγέας ή Ανθρωπιστής; Ανδροπρεπής ή Ομοφυλόφιλος; Απλά ένας ακόμα παρανοϊκός εγκληματίας πολέμου, μια "μάστιγα του Θεού", που κατάφερε να περάσει στην ιστορία με τον χειρότερο και αποτελεσματικότερο τρόπο, σπέρνοντας την βία και το όλεθρο. Στα τελευταία του ακολούθησε την μοίρα όλων των μεγάλων σφαγέων της ανθρωπότητας: Παραφρόνησε.

Ο Αλέξανδρος ήταν τυχερός που πέθανε νέος διότι η ροπή του στα όργια, οι αποτρόπαιες πράξεις όπως αυτές των σφαγών της Τύρου, της Γάζας, των Σογδιανών και των Μαλλών καθώς και η εξόντωση των φίλων του Αττάλου, Φιλώτα, Κλείτου, Παρμενίωνα, Καλλισθένη δείχνει ότι μεταλλάχθηκε σε αιμοσταγή κατακτητή σαν τον Αττίλα ή τον Τζέκινγκς Χάν. Καμιά σχέση με την μυθολογική εικόνα του που πλάσθηκε στην Ελλάδα.

Τα βαθύτερα αίτια της βαρβαρότητας που επέδειξε στην σύντομη ζωή του (πέθανε σε ηλικία 33 ετών στην Βαβυλώνα, 40 χιλιομ. νότια της Βαγδάτης) είναι καθαρά ψυχοσεξουαλικά. Ο Αλέξανδρος υπέφερε από κόμπλεξ κατωτερότητας λόγω του ύψους του που μόλις έφθανε το 1.45 μ. Ήταν σχεδόν νάνος. Το επιβεβαιώνουν αρκετοί βιογράφοι του μεταξύ των οποίων ο Πλούταρχος που μαρτυρεί ότι ήταν 20 πόντους κοντότερος από τον πατέρα του Φίλιππο που ήταν και αυτός κοντός, γύρο στο 1.65. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον θώρακά του που ανακαλύφθηκε στο Κούτλες (Βεργίνα) από τον Μανώλη Ανδρόνικο. 

Most people have been reading about the exploits of Alexander the Great (356-323 BC). As a young soldier, he was loyal and friendly to his troops, but as time passed, he became increasingly unstable, paranoid, ruthless, and megalomaniac. Alexander considered himself a god. He killed anybody who opposed him, including old friends, and he would have no qualms in massacring entire cities. Like so many other dictators, he descended into madness
Alexander is known in some Eastern traditions such as Middle Persian literature as Alexander the Cursed due to his burning of the Persian capital and national library. He is also known as Alexander Dulkarnayim (Two-horned Alexander), because an image on coins minted during his rule depicts him with the two ram's horns of the Egyptian god Ammon.

ΕΦΗΜΕΡΗ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Η αχανής Μακεδονική αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου επέζησε μόλις 10 χρόνια. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου κατακερματίστηκε σε αυτόνομα κράτη που εκφυλίστηκαν τα επόμενα 150 χρόνια. Οι μόνες περιοχές που δεν υποτάχθηκαν ήσαν ο Πόντος, η Λακωνία (Σπάρτη) και η Ήπειρος.

ΧΙΤΛΕΡ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Tο τραγικό τέλος όλων των συγγενικών του προσώπων καταδεικνύει πως κάποια θεϊκή κατάρα βάρυνε την βασιλική οικογένεια τα μέλη της οποίας εξοντώθηκαν ανελέητα με τον πιο φρικιαστικό τρόπο. Η κατάρα συνόδευσε όλους τους απογόνους. Ο πρώτος γιός του στραγγαλίσθηκε, ο δεύτερος σφαγιάσθηκε, η μητέρα του λιθοβολήθηκε, ο πατέρας του δολοφονήθηκε, τα αδέλφια του θανατώθηκαν. Ακόμα και μετά θάνατον δεν έγινε σεβαστός. Ο Αλέξανδρος είναι ο μοναδικός "Μέγας" της ιστορίας ο τάφος του οποίου δεν διασώζεται.
Ωστόσο η προσωνυμία Μέγας που του δόθηκε στην Δύση από τους Ρωμαίους έχει αρχίσει να αμφισβητείται. Στον Ανατολικό κόσμο απέκτησε την προσωνυμία Καταραμένος λόγω της θηριωδίας που επέδειξε καταστρέφοντας τον Περσικό πολιτισμό. Σήμερα πολλοί θεωρούν τον Αλέξανδρο σαν τον Χίτλερ της αρχαιότητας
Στο βιβλίο του γνωστού καθηγητή και κλασικιστή Victor Davis Hanson με τίτλο "the wars of the ancient Greeks"αναφέρεται οτι κανονικά θα έπρεπε να παρομοιάζουμε τον Αλέξανδρο όχι με τον Ναπολέοντα αλλά με τον Χίτλερ. Μόνο στις μάχες εξοντώθηκαν πάνω απο 200.000 ανθρωποι και συνολικά απο την εκστρατεία του ξεκληρίσθηκαν εκατομύρια Ασιάτες.

ΕΛΛΗΝΕΣ: ΑΒΥΣΣΑΛΕΟ ΜΙΣΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 

Εκτός από τους Πέρσες το βαθύ μίσος κατά του Αλεξάνδρου πηγάζει και από την πλευρά των υπόδουλων Ελλήνων και ιδιαίτερα των Αθηναίων που τον θεωρούσαν βάρβαρο κατακτητή και καταστροφέα του δημοκρατικού τους πολιτεύματος. Οι Έλληνες δεν μπορούσαν να λησμονήσουν την συντριπτική τους ήττα στην Χαιρώνεια το 338 πΧ, την ανελέητη καταστροφή των Θηβών το 335 πΧ και τον σφαγιασμό χιλιάδων Ελλήνων από τον Αλέξανδρο στην Θήβα, την Σπάρτη, τον Γρανικό, την Βακτριανή. Συγκλονιστικό και ταυτόχρονα μακάβριο είναι απόσπασμα του Έλληνα φιλοσόφου και βιογράφου Πλούταρχου (45-125 μΧ) που αναφέρεται στην αντίδραση του Αθηναίου ρήτορα Δημάδη (380-318 πΧ) στο άγγελμα του θανάτου του Αλεξάνδρου στην Βαβυλώνα το 323 πΧ: 

"Ο Αλέξανδρος νεκρός; Αδύνατον.. Ολόκληρος ο κόσμος θα έπρεπε να έχει βρωμίσει από την μπόχα που αναδύει το πτώμα του " 

"Asclepiades, the son of Hipparchus, brought the first tidings of Alexander's death to Athens, which Demades told them was not to be credited; If it was true, the whole world sould have stunk by his dead corpse" 

Πλούταρχος: Φωκίων

Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ 

Εδώ και 24 αιώνες μια κατάρα πλανιέται στα ιστορικά εδάφη της νότιας Ασίας. Από τους βάλτους της Μεσοποταμίας και τα ανεμοδαρμένα υψίπεδα του Ιράν μέχρι τα κακοτράχηλα βουνά του Αφγανιστάν και τις στέππες της Βακτριανής, ο θρύλος παραμένει ζωντανός. Μέσα σε πέντε μόλις χρόνια (334-329 πΧ), η ένδοξη Περσική αυτοκρατορία μεταβλήθηκε σε ερείπια και έπαψε να υπάρχει. Πόλεις ανασκάφησαν εκ θεμελίων, μεγαλόπρεπα παλάτια πυρπολήθηκαν, ναοί ισοπεδώθηκαν, χιλιάδες άνθρωποι σφαγιάσθηκαν ανελέητα.
Ο λαμπρός Ιρανικός πολιτισμός γνώρισε την βαρβαρότητα ενός αιμοχαρούς εισβολέα και καταστράφηκε ολοσχερώς. Οι αρχαίοι Πέρσες, γνήσιοι απόγονοι της ευγενούς Αρίας φυλής, βίωσαν έναν απερίγραπτο βανδαλισμό σε όλη την έκταση της αχανούς αυτοκρατορίας τους.

GUZASTAG - ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ

Ζαρατούστρα
Απ' τα βάθη των αιώνων, οι λαοί της Ασίας και όχι μόνο οι Ιρανοί, εξακολουθούν να ριγούν στο άκουσμα του ονόματος. Τις νύχτες του χειμώνα οι γηραιότεροι διηγούνται στα παιδιά τους μια ιστορία με πρωταγωνιστή έναν αιμοσταγή βασιλιά που ήλθε από τα μακρινά Βαλκάνια για να αφανίσει την υπέρτατη Αρία φυλή. Ακόμα και σήμερα εξακολουθούν να ψιθυρίζουν μία λέξη που προκαλεί τρόμο: "Ισκαντάρ Γκουζαστάγκ, Αλέξανδρος ο Καταραμένος".
Στην ιστορική παράδοση του Ιράν ο Αλέξανδρος διαφοροποιείται σε σχέση με άλλες γραπτές πηγές. Στην εισήγησή του στο συνέδριο "Αλέξανδρος ο Μέγας: Από τη Μακεδονία στην Οικουμένη", ο καθηγητής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών της Τεχεράνης, Νάσερ Τακμίλ Χουμαγιούν, αναφέρει πως ο Αλέξανδρος παρουσιάζεται ως καταστροφέας, καταραμένος και διαβολικός στη λογοτεχνία των Περσών που γράφηκε σε γραφή Παχλαβί τον μεσαίωνα. Στα κείμενα εκείνης της εποχής αναφέρεται ότι ο Αλέξανδρος έκαψε το ιερό βιβλίο του Ζωροαστρισμού, το Αβέστα, ενώ σε ορισμένες πηγές χαρακτηρίζεται ως ο άνθρωπος που κατέσφαξε τον Δαρείο.
Ενσάρκωμένος από τον ίδιο τον Σατανά (Περσ. Ahriman) σύμφωνα με την Ζωροαστρική παράδοση των Ιρανών, ο επικατάρατος Αλέξανδρος (Περσ. Iskandar Guzastag ή Gizistag, Αγγλ. Accursed, Ρωσ. Πроклятый), εξακολουθεί να στοιχειώνει την μνήμη των λαών που καθυπέταξε. Στο σημερινό Ιράν των 70 εκατομμυρίων αλλά και στο πολύπαθο γειτονικό Αφγανιστάν, η συλλογική μνήμη γιά τον επικατάρατο Αλέξανδρο αναπέμπει στον ίδιο τον Αχουραμάζντα, τον υπέρτατο Θεό των αρχαίων Περσών και στον προφήτη Ασο Ζαρατούστρα που καταράστηκαν τον Αλέξανδρο για τα δεινά που επέφερε στον Ζωροαστρισμό και στην Περσική αυτοκρατορία. Για τους ανατολικούς λαούς ο βάρβαρος Αλέξανδρος είναι ότι ο Αττίλας για την Δύση.

O Αλέξανδρος στάθηκε τυχερός που πέθανε νωρίς. Η ροπή του στα οργιαστικά μεθύσια, οι αποτρόπαιες πράξεις όπως οι καταστροφές-σφαγές της Περσέπολης, της Τύρου, της Γάζας, των Σογδιανών και των Μαλλών καθώς και η εξόντωση των στενών συνεργατών του Φιλώτα, Κλείτου, Παρμενίωνα, Καλλισθένη, δείχουν ότι μεταλλάχθηκε σε αιμοσταγή κατακτητή χειρότερο ίσως από τους μεγάλους σφαγείς της ιστορίας

Ο Αλέξανδρος δεσπόζει στο πάνθεο των μεγάλων σφαγέων της ιστορίας

Η εφήμερη κοσμοκρατορία του Αλεξάνδρου αν και πολύ μικρότερη του Ταμερλάνου ήταν εδαφικά ισοδύναμη με τις κατακτήσεις του Ναπολέοντα και του Χίτλερ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΟΣ

"Πιστεύεται ότι ο Παυσανίας δολοφόνησε τον Φίλιππο, υποκινούμενος από την Ολυμπιάδα η οποία είχε ενημερώσει τον Αλέξανδρο για το σχέδιό της"
Ιουστίνος, Ρωμαίος ιστορικός, 3ος αι. μΧ

ΠΟΙΟΣ ΟΠΛΙΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΥΣΑΝΙΑ; 

Ο βασιλιάς της Μακεδονίας Φίλιππος Β΄ δολοφονήθηκε τον Οκτώβριο του 336 πΧ στο αρχαίο θέατρο των Αιγών από τον αξιωματικό της βασιλικής φρουράς Παυσανία. Η δολοφονία έγινε στην διάρκεια των γάμων της κόρης του Κλεοπάτρας με τον βασιλιά της Ηπείρου Αλέξανδρο που ήταν αδελφός της Ολυμπιάδας. Ο Φίλιππος είχε μετονομάσει την Κλεοπάτρα σε Ευριδίκα, ένα όνομα Ιλλυρικής προέλευσης που το είχε η μητέρα του
Την στιγμή του φόνου ο Παυσανίας όρμησε ξαφνικά μπροστά και κάρφωσε ένα Σκυθικό σπαθί στο στήθος του Φιλίππου που έπεσε νεκρός μπροστά σε εκατοντάδες έντρομους προσκεκλημένους. Στην συνέχεια προσπάθησε να διαφύγει προς την έξοδο του θεάτρου όπου περίμεναν δύο άλογα αλλά το πόδι του μπερδεύτηκε σε μία κληματαριά και έπεσε στο έδαφος. Εκεί τον πρόλαβαν οι βασιλικοί σωματοφύλακες και τον κομμάτιασαν με τα σπαθιά τους.
Ο τρόπος με τον οποίο εκτελέσθηκε ο Παυσανίας αποδεικνύει την εμπλοκή του Αλεξάνδρου στην δολοφονία του πατέρα του. Ο Παυσανίας καταδιώχθηκε και θανατώθηκε σε μικρή απόσταση από τρεις σωματοφύλακες. Πρόκειται γιά τους Περδίκα, Λεόννατο και Ατταλο που κατάγονταν από την Ορεστίδα και ήσαν έμπιστοι της Ολυμπιάδας και του γιού της Αλεξάνδρου.
Η άμεση εκτέλεση του Παυσανία ήταν μεθοδευμένη για να μη αποκαλύψει τους υποκινητές του. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές οι τρεις εκτελεστές του Παυσανία ήσαν σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου. Αν και είναι δύσκολο να διευκρινισθή ο βαθμός της συνενοχής του Αλεξάνδρου, είναι προφανές ότι γνώριζε αυτό που πρόκειτο να συμβεί και έκανε ότι μπορούσε προκειμένου να χαθή κάθε ίχνος που θα τον ενοχοποιούσε.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Παυσανία, ο Αλέξανδρος παρότρυνε έμμεσα τον Παυσανία να δολοφονήσει τον Φίλιππο αναφέροντας την γνωστή ρήση του Ευριπίδη στην Μήδεια: "Τον πεθερό, την νύφη και τον γαμπρό, όλους μαζί" (bridegiver, bridegroom and bride). Η σιβυλλική αυτή φράση ερμηνεύεται σαν διαταγή του Αλεξάνδρου προς τον Παυσανία να σκοτώσει ταυτόχρονα τον συνονόματό του γαμπρό, την νύφη Κλεοπάτρα και τον πεθερό Φίλιππο. Παρ' όλο που το σχέδιο επινοήθηκε από την Ολυμπιάδα η έμμεση συμμετοχή του Αλεξάνδρου θεωρείται πολύ πιθανή.
Η εμπλοκή του Αλεξάνδρου προβάλλεται και από τον ιστορικό Διόδωρο Σικελιώτη (60 πΧ - 38 πΧ) που κατηγορεί τόσο την Ολυμπιάδδδδα όσο και τον Αλέξανδρο ότι μεθόδευσαν την δολοφονία του Φιλίππου για να επιτύχουν την άνοδο του νεαρού Αλεξάνδρου στον θρόνο της Μακεδονίας (Diod. 16. 91-4) .

ΔΥΝΑΣΤΕΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

Ο Αλέξανδρος ανάμεσα στους γονείς του.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΛΗΛΟΕΞΟΝΤΩΣΗ 

Archelaus was succeeded by his underage son Orestes. Orestes was killed by governor Aeronus, who then proclaimed himself king Archelaus II. His son Pausanius became king, but was in turn killed by Amintas II, son of Archelaus and brother of Orestes. Amintas II (389-369 B.C.) was succeeded by his eldest son, Alexander II. Only a year later Alexander II was killed by his brother-in-law, Ptolomeus of Alor, who married Alexander's mother Eyridice and proclaimed himself heir to the throne.
Alexander II's younger brother, Perdiccas, killed Ptolomeus in 365 B.C. and became King Perdiccas III. But the young king and 43,000 Macedonians were killed in a crushing defeat at the hands of the Dardans; Philip, who was 23 at the time and the youngest son of Amintas III, became regent to the heir Amintas IV, and shortly after was crowned as King Philip II 

Στην βασιλική δυναστεία της Μακεδονίας αποτρόπαια εγκλήματα όπως η μητροκτονία, η αδελφοκτονία ακόμα και η παιδοκτονία ήσαν συνήθη φαινόμενα. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Α΄ (413-399 πΧ) δολοφονήθηκε από τον Κρατερό, ο 7ετής γυιός του βασιλιά Περδίκα Β΄ (448-413 πΧ) δολοφονήθηκε από τον Αρχέλαο Α΄. Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Β΄ (369-368 πΧ) δολοφονήθηκε από τον ετεροθαλή αδελφό του Πτολεμαίο Αλωρίτη (368-365 πΧ) που ανέβηκε στον θρόνο αφού παντρεύτηκε την μητέρα του Αλεξάνδρου Β΄Ευριδίκη. Ο Πτολεμαίος Αλωρίτης δολοφονήθηκε το 365 πΧ από τον νεώτερο αδελφό του Περδίκα που αναρριχήθηκε στον θρόνο ως Περδίκας Γ΄. Ο Περδίκας Γ΄ σκοτώθηκε σε μάχη κατά των Δαρδάνων. Η γυναίκα του Κάσανδρου βασίλισσα Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε από τον υιό της Αντίπατρο

Η ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ - ΠΑΤΡΟΚΤΟΝΙΑ

Οι φήμες που κυκλοφόρησαν παρουσίαζαν σεξουαλικά κίνητρα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο Παυσανίας που υπήρξε εραστής του Φιλίππου είχε δυσαρεστηθή όταν ο Φίλιππος τον αντικατέστησε με κάποιον άλλον εραστή που ονομαζόταν επίσης Παυσανίας. Η ταπείνωση του Παυσανία πήρε τεράστιες διαστάσεις όταν βιάσθηκε δημόσια σε κατάσταση μέθης από στρατιώτες του στρατηγού Ατταλου στην διάρκεια συμποσίου στην Πέλλα. Ο Φίλιππος στον οποίον παραπονέθηκε δεν φάνηκε πρόθυμος να τιμωρήσει τον Ατταλο. Το περιστατικό του δημόσιου βιασμού αποθανατίσθηκε στην επική ταινία ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ του Oliver Stone.
Το συγκεκριμένο σενάριο παρουσιάζει κενά διότι δεν εξηγεί γιατί ο Παυσανίας επέλεξε να σκοτώσει τον Φίλιππο αντί τον Ατταλο και κυρίως γιατί επέλεξε την ημέρα των γάμων της πριγκήπισσας Κλεοπάτρας αντί οποιασδήποτε άλλης ημέρας που θα είχε καλλίτερη ευκαιρία να δράσει σαν σωματοφύλακας του Φιλίππου. Πέραν αυτού η απρόσμενη δολοφονία του στρατηγού Ατταλου στην Μ. Ασία που έγινε με διαταγή του Αλεξάνδρου λίγο μετά την δολοφονία του Φιλίππου αποδεικνύει την βιασύνη του Αλεξάνδρου να απαλλαγεί από τους στενούς φίλους του δολοφονημένου πατέρα του.
Ο Ατταλος δολοφονήθηκε από έναν Θράκα εγκάθετο, τον Εκαταίο, τον οποίο ο Αλέξανδρος έστειλε στην Μ. Ασία με συμβόλαιο θανάτου επί κεφαλής ομάδας εκτελεστών. Η δολοφονία πραγματοποιήθηκε με την βοήθεια του στρατηγού Παρμενίων που βρισκόταν μαζί με το Ατταλο στην Μ. Ασία επικεφαλής εκστρατευτικού σώματος. Ο Παρμενίων συνήργησε στην δολοφονία του Ατταλου παρ' όλο που ήταν γαμπρός του. Δέκα χρόνια αργότερα ο βετεράνος Παρμενίων είχε την ίδια τύχη στην Ασία. Δολοφονήθηκε άνανδρα με προσωπική εντολή του Αλεξάνδρου μετά την εκτέλεση του αγαπημένου του γιου Φιλώτα.
Ο Ατταλος ήταν έμπιστος του Φιλίππου και αντιπαθούσε φανερά τον Αλέξανδρο. Είναι γνωστό το επεισόδιο στους γάμους του Φιλίππου με την Κλεοπάτρα, όταν ο Ατταλος χαρακτήρισε τον Αλέξανδρο μη νόμιμο διάδοχο επειδή η μητέρα του καταγόταν από την Ήπειρο και όχι την Μακεδονία.
Ο Αλέξανδρος γνώριζε το εγκληματικό σχέδιο της Ολυμπιάδας και ήταν σύμφωνος με την δολοφονία του πατέρα του
Ο Αλέξανδρος μετά την δολοφονία του πατέρα του, κατηγόρησε τον νεκρό Παυσανία ότι ήταν πράκτορας του βασιλιά της Περσίας Δαρείου. Η συγκεκριμένη εκδοχή προβάλλεται από τον ιστορικό Αρριανό (Arrianus Ανάβασις II, 15.5). Στην συνέχεια ο Αλέξανδρος στράφηκε κατά των δύο γιών του στρατηγού Αέροπου τους οποίους εκτέλεσε ως υποκινητές της δολοφονίας. Η οικογένεια του Αέροπου (Aerop) που καταγόταν από την Ανω Μακεδονία ανήκε στην φυλή των Λυγκηστών.
Σύμφωνα με τον Αλέξανδρο οι Λυγκηστές εποφθαλμιούσαν τον θρόνο της Μακεδονίας και δεν είδαν με καλό μάτι τον γάμο του Φιλίππου με την νεαρή Κλεοπάτρα που καταγόταν από την κάτω Μακεδονία. Στην πραγματικότητα οι γυιοί του Αέροπου θεωρήθηκαν από τον Αλέξανδρο αποδιοπομπαίοι και θανατώθηκαν με προσωπική του εντολή ως υπαίτιοι της δολοφονίας του Φιλίππου για να μη στραφούν οι υποψίες προς το πρόσωπο της μητέρας του που ήταν η κύρια αυτουργός.
Σε κάθε περίπτωση η εχθρότητα του Αλεξάνδρου προς τον πατέρα του είναι επιβεβαιωμένη. Μετά το διαζύγιο της μητέρας του με τον Φίλιππο, κατέφυγε στο βασίλειο των Ιλλύριων όπου προσπάθησε να υποκινήσει εισβολή κατά του πατέρα του.Την ίδια εποχή η Ολυμπιάδα είχε καταφύγει στην Ηπειρο υποκινώντας τον τοπικό βασιλιά Αλέξανδρο που ήταν αδελφός της, να δράσει κατά του Φιλίππου.
Το διαμφισβητούμενο κρανίο του Φιλίππου όπως ανακαλύφθηκε το 1977 στο Κούτλες (Βεργίνα)
Ο Αλέξανδρος επέστρεψε στην Πέλλα δύο χρόνια αργότερα αλλά οι σχέσεις του με τον πατέρα του δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ. Η γέννηση του Κάρανου από την Κλεοπάτρα έφερε τον Αλέξανδρο σε δύσκολη θέση διότι δημιουργήθηκε ορατή απειλή για την διαδοχή.
Ο νεογέννητος Κάρανος αν και δεν ήταν πρωτότοκος θα ανέβαινε κάποια ημέρα στον θρόνο επειδή σε αντίθεση με τον Αλέξανδρο ήταν Μακεδόνας τόσο από πλευράς πατέρα όσο και από την πλευρά της μητέρας του Κλεοπάτρας. Η κυριότερη απόδειξη της εμπλοκής του Αλέξανδρου στην δολοφονία του πατέρα του είναι το γεγονός πως οι τρεις άντρες που κυνήγησαν και σκότωσαν τον δολοφόνο Παυσανία ήσαν σωματοφύλακες του Αλεξάνδρου και όχι του Φιλίππου.
Πρόκειται για τον μετέπειτα στρατηγό Λεοννάτο, τον Περδίκα και τον Ατταλο που κατάγονταν όλοι από την Ορεστίδα και ήσαν έμπιστοι του Αλεξάνδρου και της Ολυμπιάδας. Αντί να συλλάβουν ζωντανό τον Παυσανία προκειμένου να αποκαλύψει τους υποκινητές του, έσπευσαν να τον σκοτώσουν επί τόπου για να του κλείσουν το στόμα
Η συνομωτική σχέση του Παυσανία με τη Ολυμπιάδα μαρτυρείται από τους ιστορικούς Ιουστίνο και Πλούταρχο που αναφέρουν πως μετά την δολοφονία του Φιλίππου η Ολυμπιάδα επέστρεψε στην Μακεδονία από την Ηπειρο και τοποθέτησε χρυσό στεφάνι στο κεφάλι του νεκρού Παυσανία που βρισκόταν κρεμασμένος σε έναν σταυρό. Στην συνέχεια έκαψε τελετουργικά το πτώμα του και τοποθέτησε την τέφρα δίπλα στον τάφο του Φιλίππου.Τέλος αφιέρωσε το Σκυθικό σπαθί με το οποίο δολοφονήθηκε ο Φίλιππος στον ναό του Απόλλωνα με εγχάρακτο το πραγματικό της όνομα που ήταν Μυρτάλη (Justin IX, 7.10)

Σήμερα όλο και περισσότεροι μελετητές συμφωνούν πως ο Αλέξανδρος γνώριζε και κατά πάσα πιθανότητα συμμετείχε στο συνωμοτικό σχέδιο της δολοφονίας του Φιλίππου. Η άνοδός του στον θρόνο της Μακεδονίας επιτεύχθηκε με πατροκτονία, ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχει καταγράψει η ιστορία

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΕΛΛΑ 

Η δολοφονία του Φίλιππου πυροδότησε έναν αιματηρό κύκλο εκκαθαρίσεων στην Πέλλα. Εκτός από τον Παυσανία που εκτελέσθηκε επί τόπου, ο Αλέξανδρος διέταξε να σφάξουν τα δύο άλογα με τα οποία ο Παυσανίας σχεδίαζε να διαφύγει. Στην συνέχεια το άψυχο πτώμα του Παυσανία καρφώθηκε πάνω σε ξύλινο σταυρό και εκτέθηκε σε δημόσια θέα στην αγορά της Πέλλας.
Η αποτρόπαιη ποινή της σταύρωσης επιβλήθηκε ταυτόχρονα στον επίσημο βασιλικό οιονοσκόπο επειδή δεν είχε προβλέψει το μεγάλο κακό που έπληξε την βασιλική οικογένεια της Μακεδονίας. Οι Ληγκηστές Ερομένης και Αρραβαίος, γυιοί του Αέροπου, θανατώθηκαν ως συνένοχοι του δολοφόνου Παυσανία. Ο στρατηγός Ατταλος δολοφονήθηκε με προσωπική εντολή του Αλεξάνδρου. Με διαταγή της Ολυμπιάδας εκατό επιφανείς Μακεδόνες θανατώθηκαν τελετουργικά πάνω από τον τάφο του Φιλίππου, στην αρχαία πρωτεύουσα Αιγαί.

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ 

Όταν πέθανε ο Aλέξανδρος, αναστήθηκε στη φαντασία των λαών. Όσο γρηγορότερα χάθηκε, τόσο ιδανικότερη φάνηκε η μορφή του. Eκείνο που ποθούσε για τον εαυτό του, να μοιάσει σε θεό, το πέτυχε νεκρός, με τους μύθους που πλάσθηκαν για να ιστορήσουν επεισόδια πιο φανταστικά κι από την πολυτάραχη ζωή του. Δεν αξιώθηκε να βρει έναν Όμηρο να τον υμνήσει, όμως ο θρύλος κάθε φυλής τον διεκδίκησε σαν δικό της θρέμμα.
Tόση εντύπωση προξένησε στον κόσμο, ώστε λαοί που ποτέ δεν τον γνώρισαν, όπως οι Kινέζοι, οι Λάπωνες, οι Iνδονήσιοι, οι Γιαπωνέζοι, είτε αφηγούνται τα άθλα του, είτε τον καταριούνται. O θρύλος του απλώθηκε από τη Γαλλία ώς τον Eιρηνικό κι από την παγωμένη Iσλανδία ώς την Aφρική

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ

Στον διαγωνισμό που οργάνωσε ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ ο Μέγας Αλέξανδρος ψηφίσθηκε ως ο μεγαλύτερος Έλληνας όλων των εποχών. Πώς έφτασε όμως ο λεγόμενος «μεγάλος στρατηλάτης» ως την άλλη άκρη του κόσμου; Πέρα από τον μύθο, υπάρχουν και οι σφαγές στη διάρκεια των κατακτητικών εκστρατειών…

Μια εναλλακτική ματιά πάνω στους «Μεγάλους» της ιστορίας, ανάμεσά τους και στο «Μέγα» Αλέξανδρο, προσφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του, «Ο μύθος των ‘μεγάλων’ της ιστορίας». Για «νοθεία της ιστορίας» κάνει λόγο ο συγγραφέας, επισημαίνοντας ότι πρόσωπα του δημόσιου βίου που πρωταγωνιστούν σε αποτρόπαια εγκλήματα θεωρούνται ιερά και αδιαμφισβήτητα, σε μια προσπάθεια συγκάλυψης των εγκλημάτων, ή έστω ωραιοποιημένα υπό το μανδύα του ηρωισμού και της ανδρείας που επέδειξαν για την «εξαγωγή» του πολιτισμού στους «βάρβαρους» κι «απολίτιστους».

«Δήμιοι και τύραννοι λαών ηρωοποιούνται, εξευγενίζονται και εξεικονίζονται με φωτοστέφανο. Απόπειρα κριτικής έρευνας γύρω από παρόμοια πρόσωπα θεωρείται συχνά βέβηλη και αντεθνική πράξη! Εδραιώνεται έτσι η φήμη ηγεμόνων που πρέπει να προκαλούν φρίκη και απέχθεια και να θεωρούνται όνειδος για την ανθρωπότητα. Νομιμοποιείται η παραχάραξη της ιστορίας από την εκάστοτε εξουσία και τιμώνται οι εξωνημένοι υμνωδοί και αυλοκόλακες».

«Μέγας ο Αλέξανδρος που υποδούλωσε τις ελεύθερες και αυτόνομες ελληνικές πόλεις και κατέλυσε τους ελεύθερους θεσμούς και το πολίτευμα της γνήσιας δημοκρατίας – συμφορά για τους Έλληνες και την ανθρωπότητα – προκαλώντας την παρακμή του κλασικού πολιτισμού. Μέγας ο Αλέξανδρος που γέμισε την Ελλάδα και την Ασία με πτώματα και ερείπια», αναφέρει ο συγγραφέας στο εν λόγω βιβλίο.

Μετά το φόνο του πατέρα του, Φιλίππου Β', ο Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών, εξοντώνει όλους τους συγκληρονόμους του θρόνου για να αναλάβει την εξουσία. Η είδηση για τη δολοφονία του Φίλιππου «προκάλεσε γενική έκρηξη χαράς στις ελληνικές πόλεις», σημειώνει ο συγγραφέας. Ακολούθησε ο ξεσηκωμός των ελληνικών πόλεων που διεκδικούν την ανεξαρτησία και αυτονομία τους. Μόνο οι Θεσσαλοί παρέμειναν υπάκουοι στην μακεδονική μοναρχία. Πολλές περιοχές όπως η Αιτωλία, Αμβρακία, Ήλιδα, Αρκαδία, Αργολίδα, εκδιώκουν τους πράκτορες του Φιλίππου και ανασυγκροτούν την άμεση δημοκρατία, αναφέρει το βιβλίο.

Για την καταστολή του ξεσηκωμού των ελληνικών πόλεων ο Αλέξανδρος οργανώνει εκστρατεία στην νότια Ελλάδα για την κατάπνιξη των ανταρσιών και τον εξαναγκασμό των πόλεων να αναγνωρίσουν την κυριαρχία του νέου μονάρχη. Στο πλαίσιο αυτό, συγκαλείται το 2ο Συνέδριο της Κορίνθου το οποίο αναγνωρίζει τον Αλέξανδρο ως “στρατηγό αυτοκράτορα” και επανεπικυρώνει το σχέδιο “κοινής” εκστρατείας κατά των Περσών, με το σύνθημα της εκδίκησης για τις ελληνικές συμφορές πριν ενάμισι αιώνα, σημειώνει ο συγγραφέας. Ωστόσο, τα δύο Συνέδρια της Κορίνθου (το πρώτο, την εποχή του Φίλιππου) αποτελούν συνέπεια καταναγκασμού και οι αποφάσεις τους «αποτελούσαν εντολές της μακεδονικής μοναρχίας και όχι προϊόν ελεύθερων διαβουλεύσεων», επισημαίνει ο Κ. Σιμόπουλος.

Στο πλαίσιο αυτό συντελείται και το ολοκαύτωμα της Θήβας. Τις σφαγές και τη λεηλασία ακολούθησε η αιχμαλωσία όλων των παιδιών της πόλης, ενώ «έδωσε εντολή να ξεθεμελιωθεί η Θήβα», προκειμένου να αποθαρρύνει κάθε ένοπλη εξέγερση. Τόσο κατά τον Πλούταρχο, όσο και κατά τον Πολύβιο, η ολοκληρωτική καταστροφή της Θήβας απέβλεπε στον εκφοβισμό των υπόλοιπων Ελλήνων ώστε να μην προβούν σε ένοπλο αγώνα και να υποταχθούν στην μακεδονική μοναρχία.

Αντίστοιχα, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στην Ασία, συντελούνται σφαγές ελληνικών πόλεων, τις οποίες είχε αναλάβει να απελευθερώσει από τον περσικό ζυγό. Οι περισσότερες συνθηκολόγησαν και όσες αντιστάθηκαν υπέστησαν συμφορές. Ακόμα και η εντολή του Αλέξανδρου για κατάλυση των ολιγαρχικών καθεστώτων και αποκατάσταση της παραδοσιακής αυτονομίας και των δημοκρατικών θεσμών υπήρξε – κατά τον συγγραφέα – «μια υποκριτική εξαγγελία για να προσελκύσει τη συμπάθεια των μικρασιατικών πόλεων και να αποτρέψει την ένοπλη αντίστασή τους». Όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, η στάση του Αλέξανδρου απέναντι σε κάθε ελληνική πόλη, εύνοια ή διωγμός, καθοριζόταν από την υποταγή ή όχι των κατοίκων.

Η κατάκτηση των ασιατικών χωρών συνοδευόταν από ολοκληρωτική καταστροφή και εγκλήματα, αναφέρει ο συγγραφέας. Ισοπέδωση πόλεων, σφαγή πληθυσμών, εμπρησμοί, βασανιστήρια. Στην Τύρο της Συρίας, το 332 π.Χ., ενώ έπεσαν οι υπερασπιστές της πόλης μετά από πολύμηνη πολιορκία, ο Αλέξανδρος έκανε σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά, ενώ θανάτωσε με σταύρωση 2000 νέους της Τύρου. Τον ίδιο χρόνο στη Γάζα, μετά την άλωσή της, διέταξε να σφαγιαστούν όλοι οι νέοι, πάνω από 10.000 στο σύνολό τους. «Ήταν τόσο συστηματική η τρομακτική σφαγή κατά την προέλαση στο εσωτερικό της Ασίας που, όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Μακεδόνες, ‘τα σπαθιά στόμωσαν, παραμορφώθηκαν, καθώς λιάνιζαν τα κορμιά’».

Όπως παρατηρεί ο Κ. Σιμόπουλος, οι βαρβαρότητες του Αλέξανδρου συγκλόνιζαν τους αρχαίους συγγραφείς, ακόμα και τους υμνητές του, που αναφέρονται στις ομαδικές σφαγές πληθυσμών μετά την άλωση και τα ολοκαυτώματα περιοχών όπως στη Φοινίκη και στη Σογδιανή (332π.Χ.), στην Ινδία (326 π.Χ.), στη Ζάγρο (323 π.Χ.) κ.α. Παράλληλα, ο συγγραφέας ασκεί έντονη κριτική και στην αντιμετώπιση του Αλέξανδρου απέναντι στα ίδια τα μνημεία και έργα τέχνης του ανατολικού πολιτισμού, αρκετά από τα οποία υπέστησαν εμπρησμούς και κατεδαφίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η καταστροφή της Περσέπολης, που κατά τον Διόδωρο ήταν η πλουσιότερη πόλη του κόσμου. «Μετά την άλωση οι Μακεδόνες εξόντωσαν όλους τους άνδρες και ρίχτηκαν στη διαρπαγή».

«Οι βαρβαρότητες θα ολοκληρωθούν με την ολοσχερή καταστροφή του πολυφημισμένου στην οικουμένη για τους καλλιτεχνικούς θησαυρούς και τα ιστορικά κειμήλια ανακτορικού συγκροτήματος. Μνημεία και σημαντικά έργα τέχνης που αποτελούσαν μια δυναμική σύνθεση και πλούσια ενότητα πολιτιστικών παραδόσεων και τεχνοτροπιών, ασσυριακών και αιγυπτιακών αλλά και με έκδηλες επιρροές του ελληνικού πολιτισμού διαμέσου της Ιωνίας».

Με την κατάκτηση του περσικού κράτους, ο Αλέξανδρος αισθάνεται ως Ασιάτης μονάρχης και νόμιμος διάδοχος του Κύρου, αναφέρει ο συγγραφέας. Υπάρχει πλέον μια μεγάλη αυτοκρατορία, της οποίας η Ελλάδα αποτελεί απλά μια ασήμαντη, μακρινή επαρχία, συμπληρώνει. Ο ίδιος ο Αλέξανδρος υιοθετεί το μεγαλείο και τη χλιδή της περσικής Αυλής καθώς και την απολυταρχική συμπεριφορά των Ασιατών ηγεμόνων. «Αξιώνει να τιμάται ως Πέρσης μονάρχης, κάτι απαράδεκτο για το εκστρατευτικό σώμα που έχει γαλουχηθεί με άλλες παραδόσεις. Προσεγγίζει και περιποιείται τους Ασιάτες μεγιστάνες, εξευτελίζει και θανατώνει τους Ελληνομακεδόνες». Μετά το φόνο του Δαρείου, ο Αλέξανδρος εμφανίζεται ως κληρονόμος της δυναστείας των Αχαιμενιδών. Αδελφοποιείται με την άρχουσα τάξη, διαβεβαιώνοντας τους αυλικούς και αξιωματούχους του Δαρείου ότι είναι προστάτης και σύμμαχός τους. Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας, ο Αλέξανδρος μεταμορφώθηκε σε γνήσιο μονάρχη της Ανατολής.

«Ο Αλέξανδρος περιβάλλεται από Πέρσες αξιωματούχους, συμπεριφέρεται ως Ασιάτης μονάρχης. Σατράπες και αριστοκράτες της Περσίας συνωστίζονται στην Αυλή του. Και βίος αναίσχυντος ατιμωτικής κραιπάλης», γράφει ο Κ. Σιμόπουλος. Ο συγγραφέας κάνει λόγο για «εκπερσισμό» του Αλέξανδρου, στον οποίο «οφείλεται και η εμφάνιση στον ελληνικό κόσμο και στους κατοπινούς αιώνες, του τίτλου «βασιλεύς» με τις παρεπόμενες ιδιότητες – απολυταρχία, μεγαλοπρέπεια, χλιδή κτλ. Δεν ήταν άγνωστος στην προαλεξανδρινή εποχή αλλά δεν ταυτιζόταν με την απόλυτη εξουσία».

Όσον αφορά στις μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών από την Ευρώπη στην Ασία και το αντίστροφο, ο Κ. Σιμόπουλος κάνει λόγο για βάρβαρη μέθοδο. Σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η εν λόγω τακτική είχε στόχο τη δημιουργία μιας νέας, συναδελφωμένης κοινότητας με τις επιμιξίες και τους συγγενικούς δεσμούς, ο συγγραφέας αντιπαραβάλλει ένα άλλο επιχείρημα. «Η βίαιη μετακίνηση πληθυσμών αποτελούσε πάντοτε μια βάρβαρη αλλά ασφαλή μέθοδο σκλαβωμού ή ηθικού αφοπλισμού λαών και ανθρώπινων ομάδων, πολιτική που ακολούθησαν πάμπολα ολοκληρωτικά καθεστώτα σε όλους τους καιρούς και σε όλους τους τόπους».

Ο Μ.Αλέξανδρος ήταν ένας μεγάλος ηγέτης και στρατιωτικός, αλλά αυτά τα χαρίσματα δε μπορούν να δώσουν άλλοθι σε όλα τα εγκλήματα που διέπραξε. Η ιστορία πλάθεται, αλλοιώνεται και πολλές φορές παραποιείται από τους εξουσιάζοντες και φυσικά όχι συμπτωματικά...