28η Οκτωβρίου 1940: Επέτειος του «ΟΧΙ»

28η Οκτωβρίου 1940: Επέτειος του «ΟΧΙ»

"ΤΑ ΟΧΙ ΘΕΛΟΥΝ ΜΕΤΑΞΑΔΕΣ"

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τα χαράματα της 28ης Οκτώβρη 1940 ήταν ένας φασίστας, θαυμαστής του Μουσολίνι και του Χίτλερ και αυλόδουλος. Ως τέτοιος έπρεπε με μισή καρδιά να πολεμήσει τα ινδάλματά του γιατί το αφεντικό του ήταν σύμμαχος των Αγγλων. Ετσι εκείνα τα χαράματα και όταν ο Γκράτσι του επέδωσε το τελεσίγραφο του απάντησε στην γαλλική γλώσσα, γιατί δεν ήξερε Αγγλικά και γιατι η Γαλλική ήταν η γλώσσα της διπλωματίας. Δεν είπε "ΟΧΙ", πρώτον γιατι η λέξη "ΟΧΙ" δεν υπάρχει στην διπλωματία, υπάρχουν οι λέξεις "ισως" "να δούμε" "αρα εννοείτε τι ακριβώς?" και διάφορες τέτοιες υπεκφυγές αλλιώς δεν θα λεγόταν διπλωματία και δεύτερο γιατί έγραψε ο ιδιος ο Μεταξάς τι του απάντησε στο περίφημο "Ημερολόγιό" του.
Η απάντηση ήταν ερώτηση και ήταν η ακόλουθη: Alors est que c'est la guerre? "Δηλαδή έχουμε πόλεμο?".

Επίσης η αστική τάξη των συμμάχων μας υποστήριζε τον Χίτλερ. Αμερικάνικες εταιρείες οπως η IBM και η General Motors ειχαν επενδύσεις στη ναζιστική Γερμανία. Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ θαύμαζε απεριόριστα τον Χίτλερ και έλεγε ότι σε περιόδους οικονομικής κρίσης και η Βρεττ
ανία θα χρειαζόταν έναν τέτοιο πολιτκό. Τέλος και η αστική τάξη της Ελλάδας ηταν οχι μονο φιλοναζιστική αλλά έπαιρνε ΚΑΙ πρωτοβουλίες δυναμώματος της ναζιστικής κυριαρχίας μόλις αυτή εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα με την Κατοχή. Ο αντιπρόσωπος της εταιρείας Siemens στην Ελλάδα κος Ιωάννης Βουλπιώτης ήταν ένας από τους ιδρυτές των "Ταγμάτων Ασφαλείας" της χειρότερης ελληνικής ναζιστικής οργάνωσης τη περίοδο της Κατοχής.

Μετά τη Κατοχή το Κράτος που θέσπισε τη σημερινή μέρα σαν γιορτή στελεχώθηκε απο αυτους ακριβώς τους συνεργάτες των Ναζί . Μέχρι και ο πολύς "δημοκράτης" και "Κεντρώος" Λαμπράκης ειχε πουλήσει τον Ομιλό του στην Εταιρεία Προπαγάνδας του Γκαίμπελς. Η χώρα γιορτάζει μια επέτειο έναρξης πολέμου. Ενός πολέμου στον οποίο η ηγεσία της χώρας και η οικονομική ελίτ σύρθηκε απο τη μύτη εξ αιτίας συμμαχικών υποχρεώσεων και που αμέσως μετά την ήττα μας συνεργάστηκαν οι ελιτ της κοινωνίας ΟΛΟΘΕΡΜΑ με τους Ναζί και η ίδια χώρα ΠΟΤΕ δεν τιμώρησε τους συνεργάτες αυτούς και ΠΟΤΕ δεν θα γιορτάσει το τέλος του πολέμου και τη στρατιωτική ήττα του Ναζισμού.

Το μόνο που αξίζει να γιορταστεί είναι θαμμένο στη γή απο το Πόλεμο τη Κατοχή την Αντίσταση και το Ταξικό Πόλεμο με τους συνεργάτες των ναζί που αποκαλούν γελοιοι προδότες και συμβιβασμένοι ηττημένοι "Εμφύλιο". Η ιστορία δεν πανηγυρίζει. Επαναλαμβάνεται είτε σαν τραγωδία είτε σαν φάρσα οπως ειχε γράψει ο Μαρξ στην "18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη".

===

Ο ΜΕΤΑΞΑΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΗ ΝΙΚΗ

• Ο ηγέτης του «Εθνικού Κράτους» και του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού», δεν κυβερνούσε μόνος του. Πραγματικό κέντρο εξουσίας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν το Παλάτι και το «βαθύ κράτος», που υπάκουε πρωτίστως στο βασιλιά. Και ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ ήταν απόλυτα αφοσιωμένος στη Βρετανία – τη «θετή και πνευματική του πατρίδα», σύμφωνα με τον άγγλο πρεσβευτή Ρέτζιναλντ Λίπερ.

Παρά το θαυμασμό του ίδιου του Μεταξά, πολλών διανοουμένων και των περισσότερων εφημερίδων της εποχής για τη ναζιστική Γερμανία, δεν έμπαινε ζήτημα σε ποια πλευρά θα στρατευόταν η Ελλάδα σε περίπτωση εμπλοκής της στον Β΄ Παγκόσμιο.

• Ο Μεταξάς προσπάθησε να κρατήσει την Ελλάδα έξω από τον πόλεμο. Όπως εξήγησε στους δημοσιογράφους αμέσως μετά την ιταλική επίθεση (30.10.1940), ήταν υποχρεωμένος να απορρίψει το ιταλικό τελεσίγραφο για στρατιωτική κατάληψη κάποιων (μη προσδιορισμένων) στρατηγικών σημείων της χώρας απ’ τον ιταλικό στρατό, καθώς στην αντίθετη περίπτωση θα επενέβαινε στρατιωτικά η Αγγλία, με αποτέλεσμα τη διχοτόμηση της Ελλάδας και τη μετατροπή του συνόλου της ελληνικής επικράτειας σε πεδίο μάχης.

• Ούτε ο ίδιος ο Μεταξάς ούτε ο στρατάρχης Παπάγος πίστευαν σε μια επιτυχή απόκρουση της ιταλικής επίθεσης. Ο Παπάγος δήλωνε σε υφισταμένους του (συγκεκριμένα στον επιτελάρχη του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας συνταγματάρχη Γεωργούλη) ότι «θα ρίξωμεν μερικές τουφεκιές διά την τιμήν των όπλων», ο δε Μεταξάς σημείωνε στις 29 Οκτωβρίου στο ημερολόγιό του ότι «τον ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη» που είχε πάρει τον πόλεμο στα σοβαρά.   

•Η πολεμική προετοιμασία της χώρας δεν ήταν κατάλληλη.

“Μοναδική σχεδόν αμυντική μέριμνα του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου ήταν η οχύρωση των συνόρων με τη Βουλγαρία με στατικά οχυρά, προορισμένα ν’ αποκρούσουν ενδεχόμενη βουλγαρική επίθεση. Ήταν η περίφημη «Γραμμή Μεταξά», ελληνικό ισοδύναμο της (εξίσου δαπανηρής και, όπως αποδείχθηκε, πλήρως αναποτελεσματικής) γαλλικής «Γραμμής Μαζινό». Τα οχυρά αυτά βοήθησαν στην εξαιρετικά βραχύβια απόκρουση της γερμανικής επίθεσης τον Απρίλιο 1941 επί τριήμερο, στάθηκαν ωστόσο ανίκανα ν’ αποτρέψουν την είσοδο των γερμανικών τανκς από την (αφύλακτη) κοιλάδα του Αξιού, μέσω Γιουγκοσλαβίας τις αμέσως επόμενες μέρες. Σε όλα τα υπόλοιπα πεδία, ο ελληνικός στρατός βρέθηκε στοιχειωδώς μόνο προετοιμασμένος, παρ’ όλες τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες της δικτατορίας. Τα αποθέματά του σε πυρομαχικά, καύσιμα και τρόφιμα δεν υπερέβαιναν (σύμφωνα με την επίσημη ιστορία του ΓΕΣ) τους 1-2 μήνες κατά περίπτωση, κάλυπτε μόλις το 8% των αναγκών του σε αυτοκίνητα (600 αντί για 7.000), ενώ η αεροπορία (για την οποία είχαν γίνει άπειροι έρανοι και κατασχεθεί οι τραπεζικές καταθέσεις χιλιάδων μικροαποταμιευτών) διέθετε μόνο κάποια δευτεροκλασάτα και ψιλοαπαρχαιωμένα αεροσκάφη PZL πολωνικής κατασκευής.

===


Ο Μεταξάς δε συμβιβάστηκε ποτέ με την ιστορική συγκυρία που τον εμπόδιζε να εγκαταστήσει κλασικό φασιστικό καθεστώς στη χώρα του. Διέλυσε τις προηγούμενες ελληνικές φασιστικές οργανώσεις (μεταξύ τους την «Τρία Εψιλον» και τα αιματοβαμμένα τάγματα εφόδου της, τους «Χαλυβδόκρανους») μόνο και μόνο για να δημιουργήσει από την αρχή ένα μαζικό φασιστικό κίνημα που θα του επέτρεπε να έχει το πάνω χέρι στη «συγκυβέρνηση» με τον Γεώργιο Β’. Πρόκειται για την ΕΟΝ – την Εθνική Οργάνωση Νεολαίας – η οποία ιδρύθηκε, στελεχώθηκε και οργανώθηκε στη βάση των πιο σκληρών φασιστικών νεολαιίστικων οργανώσεων. Το «όραμά» της ήταν ο Τρίτος Ελληνικός Πολιτισμός (το Τρίτο Ράιχ σε ελληνική εκτέλεση) που θα ήταν χιλιόχρονος (όπως και το κατά τον Γκαίμπελς Ράιχ!). Οι στολές, η εκπαίδευση της ΕΟΝ ήταν παραστρατιωτικές και το πρόσχημα για την κατεπείγουσα δημιουργία της ήταν η ανάγκη προάσπισης του ελληνικού πολιτισμού απέναντι στην κομμουνιστική επιθετικότητα που μόλις είχε εκδηλωθεί στην Ισπανία (τον Ιούλη του 1936 έγινε το πραξικόπημα των εθνικιστών στρατηγών ενάντια στη δημοκρατική κυβέρνηση της Ισπανίας και ξεκίνησε ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος).



=========



Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που εορτάζει ως Εθνική Επέτειο, την είσοδό της στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ελλάδα δεν εορτάζει ούτε το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ούτε την απόσυρση των κατοχικών δυνάμεων. Υπάρχουν πολλοί λόγοι πίσω από αυτό, από τις φασιστικές κυβερνήσεις και μοναρχίες και την αγάπη του λαού προς αυτές, μέχρι ένα μια πολύ πιο ευρεία φασιστική ιδεολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να εορταστεί το Τέλος του Φασισμού, διότι ο Φασισμός δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα, αντιθέτως, έγινε κυβέρνηση.


Greece is the only country that celebrates as a national holiday its entrance in WW2. Greece celebrates neither the end of WW2 nor the withdrawal of the occupation forces. There are many reasons behind that, from the fascist governments and monarchies and the love of the people towards them, to a more general fascist mindset of the Greek society. The truth is that there is no need to celebrate the End of Fascism, because Fascism never really left Greece, instead it became government.

 
===

«Γιατί είπε το ΟΧΙ ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα
και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;

Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κτλ.

Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: Και αν λέγαμε ΝΑΙ;

Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία
-μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;-
κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε κι εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.

Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη,
πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι.

Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας.

Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες,
οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές
και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.

Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου.»

~Μάνος Χατζιδάκις

https://www.youtube.com/watch?v=a5ehJBIo0Fg

Απάντηση στον κ. Χρήστο Σιμαρδάνη, και διάφορους άλλους

Απάντηση στον κ. Χρήστο Σιμαρδάνη, και διάφορους άλλους

Κάθε χρόνο, την περίοδο που διεξάγεται το Athens Pride, βγαίνει ο κάθε λογής ομοφοβικός και κομπλεξικός, να δηλώσει πόσο τον ενοχλούν αυτές οι παρελάσεις. Τα «επιχειρήματα» φυσικά κυμαίνονται από γελοία ως τραγελαφικά. «Γιατί τότε δεν επικροτείτε και τις στρατιωτικές παρελάσεις?» Διότι το Pride είναι παρέλαση και γιορτή της διαφορετικότητας και της αγάπης, ενώ η στρατιωτική παρέλαση είναι μια παρέλαση εθνικής υπερηφάνειας, δηλαδή δεν εορτάζει την ενότητα, αλλά την αντιπαλότητα μεταξύ Εθνών, Κρατών και Λαών, μια αντιπαλότητα η οποία καλλιεργεί το ρατσιστικό μίσος. «Εγώ δε θέλω να τα βλέπω αυτά, στο κρεβάτι τους ας κάνουν όσα θέλουν.» Δε σε αναγκάζει κανείς να πας στο Pride αν δε θέλεις, αλλά δε μπορείς και να εμποδίσεις όσους θέλουν να διαδηλώσουν για την αγάπη, τη διαφορετικότητα και τα δικαιώματα τα οποία με αίμα έχουν κερδίσει, έξω στο δρόμο, μακριά από την οικιακή εστία, η οποία τις περισσότερες φορές, είναι εχθρική και προκατειλημμένη απέναντι στις διαφορετικές σεξουαλικές ταυτότητες. «Γιατί να μην υπάρχει τότε κι ένα Straight Pride?» Το LGBTQI Pride, γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των LGBTQI ατόμων, οι οποίοι έγιναν και γίνονται ακόμα ώστε να κατακτήσουν βασικά δικαιώματα και να υπάρχουν και να ζουν ελεύθερα χωρίς διώξεις, πράγματα τα οποία ένα straight άτομο έχει ως δεδομένα από τη στιγμή που γεννιέται. Επίσης, αλήθεια, γιατί αναρωτιέσαι αν θα έπρεπε να υπάρχει Straight Pride, αποκλειστικά και μόνο όταν γίνεται αναφορά στο LGBTQI Pride? Προφανώς είναι κάτι άλλο που σε ενοχλεί, κι αυτό δεν είναι η μη ύπαρξη ενός Straight Pride.

Τα τελευταία χρόνια, βλέποντας τα «επιχειρήματά» τους να αποδομούνται πλήρως, καθώς και τις προσπάθειες εξάπλωσης της ομοφοβίας τους να αποτυγχάνουν παταγωδώς, μερικοί κάνουν και σημαία δηλώσεις όπως αυτή του κ. Χρήστου Σιμαρδάνη. Προφανώς και ο κάθε ομοφυλόφιλος, δε είναι περήφανος που είναι ομοφυλόφιλος. Πολλοί έχουν μεγαλώσει σε ένα αρκετά ανεκτικό περιβάλλον, στο οποίο δε χρειάστηκε ποτέ να αγωνιστούν για την ταυτότητα φύλου τους, μιας και αυτή έχριζε από μερικούς ώς πλήρους αποδοχής. Αυτό δε σημαίνει, πως το Pride δεν έχει γεννηθεί μέσα από μάχες και αγώνες οι οποίοι δίνονται ακόμη ώστε να κατακτήσουν όλα τα άτομα ίσα δικαιώματα και ίση θέση και μεταχείριση σε μια βαθιά ρατσιστική και ομοφοβική κοινωνία. Το να είσαι LGBTQI άτομο δεν είναι μόνο « το τι κάνεις στο κρεβάτι σου» αλλά το τι κάνεις στη ζωή σου, πως εκφράζεσαι, πως διαφέρεις από τη straight νόρμα, πως είσαι, που ανήκεις. Είναι το να είσαι ενάντια σε μια Πατριαρχική κουλτούρα που σε θέτει στο περιθώριο με το που γεννιέσαι (άπειροι οι γονείς που δεν αναγνωρίζουν τα LGBTQI παιδιά τους ή τους κάνουν το βίο αβίωτο) μέχρι να πεθάνεις (ακόμη και μετά θάνατον το σκύλεμα των νεκρών LGBTQI ατόμων είναι απίστευτο. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Μηνά Χατζησάββα, που πέθανε περιμένοντας το σύμφωνο συμβίωσης, που δε μπορούσε ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης να θεωρηθεί νόμιμος κληρονόμος του και που τον σκυλόβρισε μετά θάνατον και αυτόν και τον σύντροφό του ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας). Όχι λοιπόν, το να είσαι περήφανος που είσαι LGBTQI δεν είναι το «τι κάνεις στο κρεβάτι σου» ούτε το να είσαι «περήφανος που έχεις αυτιά», ή θα έπρεπε μόνο να είσαι περήφανος που έχεις «ανθρώπινα χαρακτηριστικά». Είναι στάση ζωής και θέση στην κοινωνία που πολλές φορές δεν κατακτάται και ποτέ. Τέλος, το να είναι κάποιος τίμιος, καλός άνθρωπος, καλός πατέρας (για όσα άτομα θέλουν να γίνουν γονείς) ή να είσαι υπέροχος και αξιοπρεπής, δε σημαίνει πως δε μπορείς και πρέπει να είσαι περήφανος που αγωνίζεσαι για τα βασικά δικαιώματά σου. Δεν είναι ράτσα ειδική τα LGBTQI άτομα που δε μπορούν να είναι τίμια, καλά, υπέροχα και αξιοπρεπή. Τέτοιες εξομοιώσεις  θα έκανε μόνο κάποιο άτομο του οποίου το σκεπτικό φτάνει μέχρι στο να πει «Αναξιοπρέπεια είναι η π**στιά, ε, ο π**στης θα σου παίξει π**στιά». Είναι καιρός να δοθεί τέλος σε όλα αυτά τα σκεπτικά και δήθεν «επιχειρήματα» .

Το Pride χρειάζεται τόσο για τα LGBTQI άτομα, όσο το Black History Month και Black Lives Matter για τα άτομα της μαύρης κοινότητας, όσο και κάθε αντίστοιχη γιορτή διεκδίκησης, διαφορετικότητας και κατάκτησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για κάθε καταπιεσμένη μειονότητα σε όλη την υφήλιο.

~Endvoid

Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου

Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου

Το Δίλημμα του Σκατζόχοιρου, γνωστό επίσης και ως Δίλημμα του Ακανθόχοιρου, είναι μια αναλογία των προκλήσεων που φέρει η ανθρώπινη οικειότητα. Περιγράφει μια κατάσταση όπου μια ομάδα σκαντζόχοιρων προσπαθούν να πλησιάσουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν θερμότητα μια κρύα ημέρα. Ωστόσο, όταν το πραγματοποιήσουν, είναι αναπόφευκτο να τραυματίσουν ο ένας τον άλλο με τα αιχμηρά τους αγκάθια. Κατά συνέπεια πρέπει να απομακρυνθούν. Παρόλο που όλοι μοιράζονται την επιθυμία για αμφίδρομη επικοινωνία, αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί για αναπόφευκτους λόγους.

Τόσο ο Αρθούρος Σοπενχάουερ όσο και ο Σίγκμουντ Φρόυντ χρησιμοποίησαν αυτή την αναλογία για να περιγράψουν το πώς αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην οποία περιέρχεται ένα άτομο όταν καλείται να αναπτύξει κάποια σχέση με άλλα. Το δίλημμα του σκαντζόχοιρου σε αυτή την περίπυπονοεί ότι παρά την καλή θέληση, η ανθρώπινη οικειότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς αμφίδρομη βλάβη, και ως αποτέλεσμα προκύπτει σκεπτικισμός και ρηχές σχέσεις. Με το δίλημμα αυτό προτείνεται πως κάποιος πρέπει να είναι μετριοπαθής στις σχέσεις του με άλλους, τόσο από προσωπικό συμφέρον όσο και από φροντίδα για τους άλλους. Το δίλημμα του σκατζόχοιρου χρησιμοποιείται για να εξηγήσει την εσωστρέφεια και την τάση για απομόνωση.

Βέβαια, οι απόλυτες αυτές προσεγγίσεις, είναι συνήθως προβληματικές. Στη περίπτωση του Φρόυντ ειδικά δε θα ήταν κάτι καινούργιο, μιας και ήταν απόλυτος σε πολλά θέματα της ανθρώπινης φύσης. Ενώ οι θεωρίες του για το υποσυνείδητο π.χ. είναι πολύ βάσιμες και καλές, με αρκετό χώρο για μελλοντική έρευνα, οι θεωρίες του για την ανθρώπινη φύση περί "πραγματικού αρσενικού", "μονογαμικότητας", "τι θέλει μια γυναίκα", "πόση ελευθερία χρειάζεται ένα άτομο", "θρησκεία-νεύρωση" κλπ, είναι απόλυτες και πολλές φορές βασισμένες σε παλιότερα και λανθασμένα σκεπτικά. Η ανθρωπότητα εξελίσσεται και μαζί τις όλες οι θεωρίες, πολιτικές, κοινωνικές και ψυχολογικές.

Εν τέλει, όλη η γνώση, καλή και κακή, οδηγεί αναπόφευκτα στην αυτογνωσία. Έτσι και οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν είναι ούτε "τζάμια που ράγισαν και δε ξανακολλάνε", ούτε "δέντρα που πληγώναμε" ούτε και "φυλακισμένα ζώα που έπρεπε να ελευθερώσουμε". Γι αυτό και το παράδειγμα με το "Δίλημμα του Σκατζόχοιρου", θα υστερεί όταν χρησιμοποιείται σαν μια και μοναδική και αλάνθαστη μονάδα μέτρησης όλων ανεξαιρέτων των ανθρωπίνων σχέσεων. Ούτε πουλάκια που πετάνε, ούτε λουλουδάκια που μαραίνονται, ούτε σκατζόχοιροι με αγκάθια είναι οι άνθρωποι. Μια επαφή, δύο, τριών ή περισσοτέρων ατόμων, σε φιλική παρέα ή ερωτική, θα είναι κάτι που θα καθορίζεται εξ' ολοκλήρου από τις κοινωνικές δομές και την ψυχοσύνθεση του καθενός ατόμου ξεχωριστά. Έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει κάποια σταθερά η οποία θα κάνει τις ανθρώπινες σχέσεις θερμές ή ρηχές. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η σταθερά. Με τα παιδικά μας τραύματα, τις αλλαγές στην ψυχολογία, την πρωτοβουλία που θα πάρουμε, τις ανασφάλειές μας, τα κόμπλεξ μας, τα νεύρα μας, τις σιωπές μας, τις αντοχές μας απέναντι σε μια θερμή ή ρηχή σχέση ή και μια απόρριψη, καθώς και την γενικότερη συμπεριφορά μας η οποία πρέπει να λαμβάνει υπ'όψιν το κάθε άτομο σαν μια ξεχωριστή προσωπικότητα κι όχι σαν "σκατζόχοιρο με αγκάθια". Την ίδια ζημιά κάνουν και αρκετά "τσιτάτα", έτοιμες ατάκες σε εικονίτσες στο Ίντερνετ, που κάποιος έγραψε σε ένα τοίχο (όπως καλή ώρα αυτό εδώ του Λειβαδίτη), οι οποίες όταν μοιράζονται απλά μόνες τους χωρίς επεξήγηση και κουβέντα, καταλήγουν να εμποδίζουν την ελέυθερη σκέψη και να λαμβάνονται από το εκάστοτε άτομο σαν ακόμα μια σταθερά.

Τέλος, οι έτοιμες και κοινωνικά γνώριμες προσεγγίσεις του καλού ή κακού παιδιού, του ευγενικού ή του νταή, του ένθερμου ή απόμακρου, του/της "πραγματικού/ής" άντρα/γυναίκας, ακόμα και το παράδειγμα με το "Δίλημμα του Σκατζόχοιρου" ή οι θεωρίες του Σοπενχάουερ και του Φρόυντ, θα πρέπει να λαμβάνονται σαν δείκτες, που βοηθάνε έτσι ώστε να συμπληρωθεί ένα γνωσιακό-συμπεριφορικό μοντέλο που κατασκευάζει ο καθένας κατά τη διάρκεια της ζωής του, όσον αφορά τον ίδιο και μόνο. Γνώση που οδηγεί στην αυτογνωσία, εμπειρία που οδηγεί σε ολοκληρωμένη συμπεριφορά, ανθρώπινες σχέσεις που είναι ξεχωριστές μεταξύ τους και μπορεί να ωριμάσουν, να εξελιχθούν ή και να καταστραφούν αν γίνουν κάποτε τοξικές για ένα ή περισσότερα από τα εμπλεκόμενα άτομα, όλα αυτά λειτουργούν επίσης ως δείκτες ως προς την κατασκευή αυτού του μοντέλου, του εαυτού μας. Αρκεί να υπάρχει ακόμα και στην χειρότερη των περιπτώσεων, δηλαδή μέσα στην καταστροφή της σχέσης, η κατανόηση και η ειλικρίνεια, ώστε μέσα στην αδυναμία του ενός, των δύο ή και παραπάνω ατόμων να κρατήσουν τη σχέση τους ζωντανή, να βγουν πιο ολοκληρωμένοι σαν άτομα και να κατανοήσουν ποιο ήταν το σφάλμα. Αυτό το σφάλμα που τις περισσότερες φορές, δεν είναι καν εξ ολοκλήρου φταίξιμο του μεμονωμένου ατόμου αυτού καθεαυτού, αλλά των κοινωνικών δομών που συνδράμουν στη δημιουργία μιας λανθασμένης και επιβλαβούς νοοτροπίας, για της οποίας τις καταστροφικές επιπτώσεις, δεν έχει γνώση ούτε το ίδιο το άτομο. Αλλά οι σχέσεις που ωριμάζουν, που κατανοούν, που ξεπερνάνε, που κάνουν συνεχή αυτοκριτική κι αυτοβελτίωση έτσι ώστε να επιβιώνουν από όλες τις τοξικές συνέπειες μιας καταστροφικής παγιωμένης νοοτροπίας ή ακόμα και άγνοιας, είναι σίγουρο πως είναι οι δυνατότερες, καλύτερες και ουσιαστικότερες.

Anthellenic Νotes #33 - Μανώλης Σφακιανάκης

Anthellenic Νotes #33 - Μανώλης Σφακιανάκης

Επιτέλους αποστρατεύτηκε και ο πιο άχρηστος και τεχνολογικά αναλφάβητος προϊστάμενος δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος παγκοσμίως, ο Μανώλης Σφακιανάκης. Ο άνθρωπος που πολεμούσε το ονλάιν έγκλημα χωρίς να ξέρει να διαχειριστεί ούτε τα δικά του προσωπικά δεδομένα στο διαδίκτυο.

Για τον Μανώλη Σφακιανάκη, τον -πλέον- πρώην Διευθυντή της Διεύθυνσης Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ελληνικής Αστυνομίας, ενημερώθηκα πριν αρκετά χρόνια, όπως και ο καθένας που χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για ανάλογους σκοπούς.

Εκτενέστερα ασχολήθηκα με την περίπτωσή του πριν από 4 χρόνια, μετά από τη μεγαλύτερη γελοιότητα στα διαδικτυακά χρονικά, το «κυνήγι μαγισσών» που εξαπέλυσε εναντίον του Γέροντα Πατσίτσιου, σε συνεργασία με τον Παππά της Χ.Α. και τον Χαρδαβέλλα. Μέχρι και σήμερα, παγκοσμίως, υπάρχει μόνο μια καταγεγραμμένη περίπτωση για δίωξη μετά από βλασφημία στο διαδίκτυο και αυτή δεν είναι άλλη παρά η περίπτωση του Γέροντα Πατσίτσιου, στις 21 Σεπτέμβρη 2012.

Η μοίρα θα το έφερνε να «συναντηθώ» μαζί του κι άλλες φορές, για προσβολή εθνικών συμβόλων, για προσβολή νεκρών και για κάποιες άλλες περιπτώσεις που δε θα αναφέρω τώρα. Οι συναντήσεις με έναν άνθρωπο τέτοιου βεληνεκούς, δεν αφήνουν αμφιβολία και στον τελευταίο, πως πρόκειται περί ενός ανθρώπου παντελώς άσχετου με το αντικείμενό του και επικίνδυνου. Ο τεχνολογικός αναλφαβητισμός εν Ελλάδι δίνει και παίρνει φυσικά, αλλά όχι όταν κατέχεις το πόστο του εν λόγω κυρίου. Ιστορικές θα μείνουν οι «επιτυχίες» του που ήταν η σύλληψη του Πατσίτσιου, το κλείσιμο του gamato κι ένα κάρο τραγελαφικές προϊστορικές ανακοινώσεις που έβγαζε περί «ασφάλειας του διαδικτύου».

Ο Μανώλης Σφακιανάκης ουσιαστικά, οραματίζοταν μια ολοκληρωτική κοινωνία για το μέλλον, μιας και είχε ανακοινώσει πως «είναι καλύτερο να μην ανεβαίνουν καν φωτογραφίες παιδιών γιατί μπορεί να μην αρέσουν στο μελλοντικό αφεντικό τους». Τον διακατείχε μια φοβιστική και παρελθοντική αντίληψη για το διαδίκτυο και την τεχνολογία και αυτή συντέλεσε στο να φτιάξει τη χειρότερη Δ.Η.Ε. του πλανήτη.

Ήταν πρωταγωνιστής του γελοιότερου διαδικτυακού σκηνικού στα χρονικά, όταν έγινε ο «Κυβερνομπάτσος που επιχειρεί διείσδυση στο Indy Αθήνας»(https://athens.indymedia.org/post/30805/). Ένας άνθρωπος που μιλάει για την ασφάλεια και που δίνει συνεντεύξεις αριστερά και δεξιά για την πάταξη της παιδοφιλίας, δεν ξέρει ούτε καν να ανοίξει ένα λογαριασμό e-mail χωρίς το όνομα του στο Hotmail ή στο Yahoo. Τέτοιοι «Κλουζό», όχι μόνο δε μπορούν να ξεκαθαρίσουν το Ιντερνετ από τους παιδόφιλους, αλλά είναι αμφίβολο αν μπορούν να μοιράσουν και κλήσεις για παρκάρισμα.

Τέλος, ο Μανώλης Σφακιανάκης ήταν ένας PRτζης που έπαιζε τα παιχνίδια της εκάστοτε εξουσίας για να διατηρήσει την θέση του, αλλιώς θα τον είχαν σουτάρει από την περίπτωση του indymedia. Το πιθανότερο είναι πως με το ξήλωμά του, θα έρθει κάποιος μακράν πιο άσχετος, κατευθυνόμενος και γελοιότερος, που απλά θα είναι περισσότερο αρεστός στην παρούσα κυβέρνηση.

Σε εποχές που το διαδίκτυο είναι ένα από τα δυνατότερα όπλα, ο έλεγχός του θα είναι και αυτοσκοπός της εκάστοτε εξουσίας.

https://www.youtube.com/watch?v=pQpQwxwzeCY

http://tomov.gr/2016/02/20/όταν-εγκληματεί-η-υπηρεσία-δίωξης-ηλε/

https://www.kar.org.gr/2016/02/19/apokalyptika-stichia-gia-ton-manoli-sfakianaki/

Anthellenic Νotes #32 - Στάση του Νίκα

Anthellenic Νotes #32 - Στάση του Νίκα

Η 11^η Ιανουαρίου 532 σηματοδότησε τη λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη το 532 μ.Χ. και είχε διάρκεια μίας εβδομάδας. Ήταν η πιο βίαιη ταραχή στην ιστορία της Κωνσταντινούπολης, με τη μισή σχεδόν πόλη να καίγεται ή να καταστρέφεται και με δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να σκοτώνονται.

Στην βυζαντινή κοινωνία δεν υπήρχαν ούτε δημοκρατικοί θεσμοί, ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οπότε τα αθλητικά δρώμενα -ειδικά οι ιπποδρομίες- ήταν ένας από τους πιο διαδεδομένους τρόπους ώστε οι πολίτες να μπορούν να εκφράσουν τις απόψεις τους αλλά και να συζητήσουν με περισσότερο κόσμο για τα υπάρχοντα προβλήματα. Η Ρωμαϊκή και η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχαν αναπτύξει οργανώσεις φιλάθλων του ιπποδρόμου, ειδικά για τις αρματοδρομίες. Οι βασικοί σύνδεσμοι ήταν τέσσερις. Οι Πράσινοι και οι Βένετοι (γαλάζιοι) -που είχαν μεγαλύτερη επιρροή και πολιτική δύναμη- και οι Λευκοί και οι Ρούσσοι (κόκκινοι). Ο Ιουστινιανός ήταν -μέχρι τη Στάση- υποστηρικτής των Βένετων.

Τα «νέα μέτρα» του Ιουστινιανού έκαναν πολύ κόσμο να «αγανακτίσει». Την κατάσταση επιχειρούν να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους οι συγκλητικοί και οι ευγενείς, που έβλεπαν τα δικαιώματά τους να ψαλιδίζονται από τις μεταρρυθμίσεις του Ιουστινιανού. Συγκεντρώνονται στον Ιππόδρομο και ανεβάζουν στο θρόνο τον Υπάτιο, ανιψιό του πρώην αυτοκράτορα Αναστάσιου. Οι δήμοι των «Πράσινων και «Βένετων» πρωταγωνίστησαν στην εξέγερση.  Στις 11 Ιανουαρίου του 532 ξεσηκώνονται, πυρπολούν κτίρια, πολιορκούν το παλάτι και προξενούν ζημιές ακόμη και στην Αγία Σοφία. Το πλήθος των στασιαστών ξεχύθηκε στην πόλη και για ημέρες κατέστρεφε ό,τι έβρισκε φωνάζοντας ένα μόνο σύνθημα «Νίκα, Νίκα!» -το δημοφιλές σύνθημα που έκανε τον Ιππόδρομο να τρέμει κατά τη διάρκεια των αγώνων για να εμψυχώσοει τους αρματοδρόμους. Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγάλωνε, καθώς ο λαός δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα, τη βαριά φορολογία και την κρατική αυθαιρεσία. Απαιτεί την παραίτηση του Έπαρχου Ιωάννη Καππαδόκη (Υπουργού Οικονομικών της εποχής και αρμόδιου για τη συλλογή των φόρων) και του αυλικού Τριβωνιανού (υπεύθυνου για την αναθεώρηση του ποινικού κώδικα).

Ο Ιουστινιανός αδυνατούσε να ελέγξει την κατάσταση μόνος τους, όντας νέος στην εξουσία και με πολλά προβλήματα όπως τους Πέρσες στα ανατολικά της αυτοκρατορίας, έτσι σκέφτηκε να φύγει. Ενώ ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Πόλη, μεταπείστηκε από τη σύζυγό του Θεοδώρα να παραμείνει.. Διέταξε τους σρατηγούς του Βελισάριο και Μούνδο να καταστείλουν την εξέγερση, πράγμα που κατάφεραν δωροδοκώντας κάποιους αρχηγούς των στασιαστών ώστε να τους φέρουν με το μέρος του αυτοκράτορα, προκαλώντας έτσι διχόνοια μεταξύ των στασιαστών. Οι «αγανακτισμένοι» εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον Ιππόδρομο όπου κυριολεκτικά σφαγιάστηκαν μέχρις ενός. Η καταστολή της «Στάσης του Νίκα» στις 18 Ιανουαρίου του 532 άφησε πίσω της 35.000 νεκρούς. Την επομένη, ο Ιουστινιανός διέταξε να εκτελεσθούν ο Υπάτιος και ο αδελφός του, ενώ η περιουσία τους δημεύθηκε, όπως και πολλών συγκλητικών που εξορίστηκαν επειδή είχαν υποστηρίξει τη «Στάση». Με αυτή την ονομασία έμεινε στην ιστορία η λαϊκή εξέγερση που συνέβη στο Βυζάντιο την εποχή του Ιουστινιανού και πνίγηκε στο αίμα από τον αυτοκράτορα. Η αυτοκρατορική θητεία του Ιουστινιανού, ξεκίνησε με τη χειρότερη περίοδο βίας που γνώρισε το Βυζάντιο. Συνέπειες της εξέγερσης ήταν η ενίσχυση της αυτοκρατορικής εξουσίας και ο περιορισμός της δύναμης των δήμων.